wtorek, 29 kwietnia 2014

Lemurki - Cheirogaleidae. Rodzaj Microcebus. Przegląd gatunków. Część I.






Rodzaj : Microcebus



Microcebus arnholdi - Louis, Engberg, McGuire, McCormick, Randriamampionona, Ranivoarisoa, Balley, Mittermeier & Lei 2008 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje na Madagaskarze, w Montagne d'Ambre National Park i Montagne d'Ambre Special Reserve w Diego - Suarez Province ( Antsiranana ). Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje wyżynny las deszczowy.

 Microcebus arnholdi

Aktywny od zmierzchu do świtu, prawdopodobnie w ciągu całego roku ( brak informacji o zapadaniu w odrętwienie ). Aby oszczędzać energię zapada w ciągu dnia w rodzaj marazmu.
Żyje w małych grupach społecznych, samce w grupach kawalerskich a samice w grupach żeńskich z jedną dominującą samicą. Grupy mają luźny skład osobniczy ale najczęściej to 3 - 5 osobników.
Jest to średni myszolemurek o wadze około 49,7 gram i długości ciała 8,1 - 11,5 cm. Jego ogon to 12,9 cm. 
Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Prawdopodobnie terytorialny ale zakresy rewirów się pokrywają i zachodzą na siebie.
Na kryjówki wybiera dziuple, zagłębienia przy pniu drzewa lub buduje kuliste gniazdo z liści w gęstych krzewach.
Niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy i smuklejszy niż samica.
W czasie nocnego poszukiwania pokarmu porusza się zwinnie i szybko po drzewach i krzewach na wysokości poniżej 10 metrów. 
Do komunikacji używa wokalizy i sygnałów chemicznych.
Odżywia się głównie owadami, czasami owocami, nektarem, żywicami czy drobnymi kręgowcami.
Biologia tego gatunku jest słabo poznana.
Samica rodzi prawdopodobnie 2 razy w roku po 2 młode.

 Microcebus arnholdi 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niezdefiniowany, gdyż nie ma wystarczających danych do zakwalifikowania go w jakiejkolwiek kategorii.
Może być uznawany za blisko zagrożonych ze względu na swój niewielki zakres występowania.
Holotyp tego gatunku został zebrany w dniu 27.11.2005 a opisany w 2008 roku.
Według badań genetycznych różni się od swojego najbliższego taksonu Microcebus sambiranensis. 
Nazwę arnholdi nadano na cześć amerykanina Henre'go Arnholda z Nowego Jorku. Stworzył organizację Conservation International's Healthy Communities Initiative and Conservation Steward's Program, która koncentruje się na połączeniu dobrobytu ludzi w krajach rozwijających się z ochroną krytycznie ważnej bioróżnorodności.
Południowy kraniec zakresu Microcebus arnholdi graniczy z krańcem zakresu Microcebus tavaratra, który tworzy barierę gatunkową między nim a jego najbliższym taksonem Microcebus sambiranensis.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z 2 obszarów chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące ekologii, siedlisk, stanu i trendów populacji, ważności taksonu, zagrożeń oraz granic dystrybucji.

W niewoli - brak danych.




Microcebus berthae - Rasoloarison & wsp.2000 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w zachodniej części Madagaskaru, południowo-zachodni region Menabe, Kirindy Forest, na południe od rzeki Tsiribihina, w Prowincji Tuelar. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje suche nizinne lasy liściaste od poziomu morza do 150 m n.p.m.

 Microcebus berthae

Aktywny od zmierzchu do świtu. W ciągu dnia wprowadza się w odrętwienie co powoduje spadek metabolizmu. Również podczas sezonowych ograniczeń pokarmowych wprowadza się w ten stan wykorzystując zapasy tłuszczu zgromadzone u nasady ogona.
Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Uważa się, że jest samotnikiem chociaż w kryjówkach gromadzi się kilka osobników. Również zajmuje samodzielne kryjówki.
Na kryjówki wybiera dziuple, gniazda z liści, szczeliny w korze, zagłębienia przy pniu drzewa, wśród lian, winorośli i pnączy.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Jest uważany za najmniejszy gatunek naczelnego ssaka. Wielkość to 9 - 11 cm, ogon 12 - 14 cm, waga 30 gram.
W czasie nocnych wędrówek porusza się zwinnie wzdłuż gałęzi i na wysokości około 10 metrów nad ziemią.
Jest terytorialny ale poszczególne rewiry nachodzą na siebie. Terytorium samca to średnio 4,92 ha a samicy 2,5 ha.
Charakterystyczne są dla tego gatunku bardzo duże oczy skierowane do przodu. Oczy są wyposażone w błyszczącą warstwę za siatkówką, odbijającą światło przez oko poprawiające nocne widzenie.
Do komunikacji używa głównie sygnałów zapachowych i wokalnych. Wzrok pomimo noktowizyjnego widzenia w komunikacji nie odgrywa znaczącej roli. Sygnały zapachowe to mocz, kał, ślina i wydzielina narządów płciowych. Wokaliza jest używana do ostrzeżeń przed drapieżnikami i gotowości reprodukcyjnej.
Gatunek jest wszystkożerny. Jednak głównym składnikiem diety jest słodka wydzielina larw Flatida coccinea. Oprócz tego zjadane są naturalne wydzieliny roślin ( żywice, gumu, soki ), kwiaty, owoce, stawonogi i drobne kręgowce ( kameleony i gekony ). Pokarm jest zróżnicowany w zależności od dostępności i sezonu.
Sezon rozrodczy w listopadzie.
System krycia nie do końca poznany ale wydaje się poligamiczny.
Ciąża trwa około 60 dni. Samica rodzi 1 - 2 młode w miocie. 1 miot w sezonie.
Samica opiekuje się młodymi około 2 - 3 miesięcy. Po odstawieniu rodzina rozprasza się. 
Długość życia gatunku nie została dokładnie poznana, ale przyjmuje się, że w warunkach naturalnych wynosi około 5 lat.

     Microcebus berthae

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na utratę siedlisk z powodu nielegalnego wyrębu i rolnictwa żarowego.
Jego zasięg dystrybucji jest mniejszy niż 5 000 km2 a zakres jest rozdrobniony. Odnotowano spadek zarówno w zakresie jak i jakości siedlisk w zasięgu tego gatunku.
Szacuje się, że obecna populacja jest mniejsza niż 8 000 osobników.
Gęstość osobnicza zarejestrowana na niewielkich obszarach szacowana jest na 100 osobników/km2 ale średnia gęstość w całym zakresie to około 30 osobników/km2.
Gatunek pierwotnie został opisany jako Microcebus myoxinus przez Schmida i Kappeler ( 1994 ).
Ujęty w Załączniku CITES I.
Zaproponowano aby utworzyć 1000 km2 obszar chroniony Central Site Conservation Menabe obejmujący 300 km2 zasięgu gatunku zawierający Kirindy Forest Analabe Private Reserve i niezabezpieczone lasy Ambadira ( Mitermeier i wsp. 2008 ).
Prawdopodobnie dawniej był rejestrowany z Andranomena Special Reserve ale obecnie brak rejestracji ( Schwab i Ganzhorn 2004 ).
Potrzebne są dalsze badania stanu i trendów populacji, ekologii, siedlisk, dystrybucji i zagrożeń.


rycina - Microcebus berthae

W niewoli - brak danych ( ISIS 2007 ).




Microcebus bongolavensis - Olivieri & wsp.2007 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-zachodniej części Madagaskaru, w pobliżu Port-Berge ( Boriziny ), między rzekami Mahajamba i Sofia w Prowincji Mahajango. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje fragmenty lasu liściastego.


 Microcebus bongolavensis 

Gatunek słabo poznany.
Biologia, ekologia i sposób życia prawdopodobnie jak u innych gatunków z rodzaju Microcebus.
Jest to stosunkowo duży myszolemurek o wielkości 26 - 29 cm, w tym 15 - 17 cm ogona.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niezdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, brak zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu populacji.
Obecnie jest znany z trzech miejsc, które obejmują niewielkie fragmenty leśne z okolic wokół Port-Berge ( Olivieri & wsp. 2006 ).
Przed zmianami taksonomicznymi myszlemurki z tego regionu były traktowane jako Microcebus ravelobensis.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z Bongolava Forest i Ambodimahabibo Forest.
Potrzebne są dalsze badania w celu ustalenia zakresu jego zasięgu, stanu i trendów populacji, ekologii i biologii oraz potwierdzenia ważności taksonu.

W niewoli - brak danych. 




Microcebus danfossi - Olivieri & wsp. 2007 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-zachodniej części Madagaskaru, między rzekami Sofia i Maevarano w Prowincji Mahajanga. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje fragmenty lasu liściastego.

Microcebus danfossi 

Gatunek słabo poznany.
Biologia, ekologia i sposób życia prawdopodobnie jak u innych gatunków z rodzaju Microcebus.
Jest to duży myszolemurek o wielkości 25 - 29 cm, w tym 15 - 17 cm.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie zdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, braku zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu populacji.
Znany z sześciu fragmentów lasu między rzekami Sofia i Maevarano ( Olivieri & wsp. 2006 ).
Oryginalną nazwę łacińską zmieniono z oryginalnego opisu ( Mittermeier & wsp.2008 ).
Przed zmianami taksonomicznymi myszolemurki z tego regionu traktowano jako Microcebus ravelobensis.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z Anjiamangarana i Bora Special Reserve.
Potrzebne są dalsze badania w celu ustalenia zakresu jego zasięgu, stanu i trendów populacji, ekologii i biologii oraz potwierdzenia ważności taksonu.

W niewoli - brak danych. 




Microcebus gerpi - Radespiel & wsp.2012 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-wschodniej części Madagaskaru, Sahafina Forest, Prowincja Tamatave. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje fragmenty nizinnego lasu deszczowego od 23 do 230 m n.p.m.

Microcebus gerpi

Gatunek słabo poznany.
Biologia, ekologia i sposób życia jak u większości gatunków z rodzaju Microcebus.
Waga tego myszolemurka wynosi 68 gram i jest większa niż innych blisko spokrewnionych gatunków.
Jego ogon to około 146,5 mm.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Microcebus gerpi

Gatunek nie zdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, braku zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu i trendów populacji.
Odkryty przez malgasko-niemiecki zespół naukowców z grupy badawczej GERP ( Groupe d'Etude et de Recherche sur les Primates de Madagascar ). Badacze GERP odwiedzali Sahafina Forest w 2008 i 2009 roku w celu sporządzenia spisu lokalnych lemurów. Zwierzęta były chwytane, mierzone, pobierano od nich próbki do badań genetycznych oraz wykonywano zdjęcia. Po przeprowadzonych badaniach lemury były wypuszczane na wolność. Próbki i dane morfologiczne analizowała dr Ute Radespiel z Instytutu Zoologii Uniwersytetu Medycyny Weterynaryjnej w Hanowerze, odkryła ona, że pochodzą od nieznanego gatunku nocnego lemura.
Holotyp gatunku został schwytany w dniu 25.06.2009 i po przeprowadzeniu odpowiednich badań powrócił do środowiska naturalnego.
W roku 2012 odkrycie opublikowano w czasopiśmie Primates. 
Nazwę gatunkową nadano na cześć zespołu badaczy, który go opisał. 
Autorzy wywnioskowali, że zarówno różnice molekularne jak i morfologiczne na podstawie koncepcji filoganetycznej gatunku stanowią podstawę nowego gatunku. Badacze uważają, że długi ogon może być wykorzystywany do przechowywania zapasów tłuszczu.
Obecnie brak obszarów chronionych w znanym zasięgu dystrybucji gatunku.
Jednak jako mieszkaniec nizinnego lasu deszczowego jest narażony na nielegalny wyręb i przekształcanie gruntów w użytki rolne ( uprawa ryżu ).
Najbliższy obszar chroniony znajduje się 58 km na wschód ( Mantadia National Park ).
Potrzebne są dalsze badania dotyczące ustalenia granic jego zasięgu, stanu i trendów populacji, ekologii, biologii, siedlisk oraz potwierdzenia ważności taksonu.

 portret Microcebus gerpi

W niewoli - brak danych.




Myszolemurek czerwonoszary, czerwonoszary lemurek myszaty ( Microcebus griseorufus ) - Kollmann 1910 ( Rasoloarison, Goodman, Ganzhorn 2000 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae. Synonim Microcebus murinus griseorufus - Microcebus minor griseorufus.

Występuje w południowej i południowo-zachodniej części Madagaskaru, na południe od Lamboharana w Toliara ( Tulear ) regionie, do Beza-Mahafaly Special Reserve ( na południe od rzeki Onilahy ) w południowo-wschodniej części do Tsimanampet-Sotsa, Berenty i Petriky na skrajnym południu. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje kolczastą roślinność pustynną, suche cierniste zarośla i fragmenty galeriowych lasów od poziomu morza do 250 m n.p.m.

  myszolemurek czerwonoszary ( Microcebus griseorufus )

Gatunek słabo poznany.
Biologia, ekologia i sposób życia jak u Microcebus murinus, choć nie jest to do końca pewne.

Microcebus griseorufus

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na powszechne występowanie i uznawanie braku większych zagrożeń. Jednak biorąc pod uwagę utratę siedlisk w zakresie gatunku prawdopodobnym jest iż gatunek powoli znika.
Głównym zagrożeniem dla gatunku jest utrata siedlisk związana z produkcją węgla drzewnego i komercyjną produkcję kukurydzy.
W roku 2000 Rasoloarison i inni podnieśli go do rangi gatunku.
Obecnie trwają badania biologii, ekologii, sposobu życia oraz stanu i trendów populacji.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z Tsimanampetsotsa National Park, Beza Mahafaly Special Reserve i Berenty Private Reserve ( Mittermeier & wsp. 2008 ).
Obszar Mahafaly Plateau jest w trakcie przeglądu.

 myszolemurek czerwonoszary ( Microcebus griseorufus )

W niewoli - brak zgłoszonych osobników ( ISIS 2007 ).




Microcebus jollyae - Louis & wsp.2006 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w południowo-wschodniej części Madagaskaru, na południe od północnego brzegu rzeki Mananara do północnego brzegu rzeki Mananjary, w Mananjary Forest i Kianjavato Forest, w Prowincji Fianarantsoa. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje wilgotne deszczowe lasy na wysokości 71 m n.p.m.

Microcebus jollyae

Gatunek słabo poznany.
Biologia, ekologia i sposób życia tego gatunku jak u innych przedstawicieli rodzaju Microcebus.
Ubarwienie tego myszolemurka to jednolita czerwono-brązowa szata z małą plamą koloru białego na pysku i z całkowicie na szaro ubarwionym brzuchem.

Nie opisano żadnych podgatunków.


rycina - Microcebus jollyae

Gatunek nie zdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, brak zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu i trendów populacji.
Gatunek został odkryty w 2003 a opisany w 2006, jego nazwę nadano na cześć prymatolog Alison Jolly.
Odkrycie ogłoszono 21.06.2006 na Conservation International Global Symposium w Antananarivo ( Madagaskar ). Na tym samym sympozjum zgłoszono również Microcebus mittermeieri i Microcebus simmonsi jako oddzielne gatunki.
Wyniki badań opublikowano w Internacional Journal of Primatology.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Gatunek rejestrowany z Manombo Special Reserve ( Louis & wsp.2006 ).
Potrzebne są dalsze badania dotyczące ustalenia ważności taksonu, ekologii, biologii, siedlisk, zagrożeń, granic dystrybucji oraz stanu itrendów populacji.

W niewoli.
W roku 2007 gatunek był reprezentowany jedynie w Tsimbazaza ( Madagaskar ).  




Myszolemurek Goodmana, lemurek myszaty Goodmana ( Microcebus lehilahytsara ) - ( Roos & Kappeler 2005 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północnej części Madagaskaru, Andasibe i otaczający obszar, w Prowincji Tamatave. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje wilgotny nizinny las deszczowy.

myszolemurek Goodmana ( Microcebus lehilahytsara )

Aktywny od zmierzchu do świtu, prawdopodobnie w ciągu całego roku ( brak informacji o zapadaniu w odrętwienie ). Prawdopodobnie w ciągu dnia zapada w rodzaj marazmu w celu oszczędności energii.
Prawdopodobnie tworzy luźne grupy społeczne o różnym składzie do 5 - 6 osobników ale nie wykluczone, że jest samotnikiem.
Na kryjówki wybiera dziuple drzew, zagłębienia przy pniu, gniazda z martwych liści lub gęstwinę pnączy.
Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Gatunek ma gęste, krótkie jasno-kasztanowe futerko z pomarańczowym odcieniem na plecach, głowie i ogonie. Spodnia część ciała ma kremowo-białe ubarwienie. Widoczny biały pas rozciąga się wzdłuż nosa. Uszy są małe i okrągłe. Ogon może być używany do przechowywania rezerw tłuszczu. Oczy są wyposażone w tapetum lucidum poprawiające widzenie w ciemności. Jądra u samców są widoczne i duże.
Niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy niż samica.
Sposób komunikacji nie jest znany.
Odżywia się głównie owocami i drobnymi bezkręgowcami ( nie jest wykluczone, że małe kręgowce wchodzą w skład jego diety ).
Sezon rozrodczy raz w ciągu roku od listopada do marca.
System krycia poligamiczny. Ciąża trwa 2 - 3 miesiące . Samica rodzi 1 - 2 młode w miocie.
Po 2 miesiacach od narodzin następuje odstawienie.
Żyje około 5 lat w warunkach naturalnych.

Microcebus lehilahytsara - samica z młodym w gnieździe

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie zdefiniowany ze względu na brak potwierdzenia ważności taksonu, brak zdefiniowanej granicy dystrybucji gatunku oraz stanu i trendów populacji. Zagrożenie dla tego gatunku stanowi utrata siedlisk związana z produkcją węgla drzewnego i rozwojem rolnictwa.
Nazwa gatunku lehilahytsara jest połączeniem malgaskich słów "lehilahy" i "tsara" oznaczających człowieka i dobrego.
Nazwa myszolemurek Goodmana została nadana na cześć naukowca prowadzącego wiele badań na Madagaskarze.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z Mantadia National Park i Analamazaotra Special Reserve. Może występować w Ranomafana National Park, Betampona Nature Reserve oraz w Zahamena Nature Special Reserve i Zahamena National Park czy Mangerivola Special Reserve co niejest do końca pewne.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące potwierdzenia ważności taksonu, jego biologii, ekologii, zachowań, siedlisk, zagrożeń, granic dystrybucji oraz stanu i trendów populacji.

    Microcebus lehilahytsara 

W niewoli.
W roku 2007 gatunek był reprezentowany jedynie w Zurychu ( Szwajcaria ).



UWAGA !




Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.




     


czwartek, 24 kwietnia 2014

Lemurki - Cheirogaleidae. Przegląd gatunków.








Rodzina z rzędu naczelnych ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea.
Obejmuje ona 5 rodzajów z około 29 gatunkami.

Są to małe ssaki, żyjące wyłącznie na Madagaskarze.
Charakteryzują się miękką długą, sierścią w kolorze szaro-brązowym do czerwonawego na grzbiecie z jaśniejszym podbrzuszem.
Są wielkości od 13 - 28 cm i ważą około 500 gram, chociaż niektóre tylko około 60 gram.
Posiadają zazwyczaj małe uszy, duże, blisko osadzone oczy i dłuższe tylne kończyny.
Ogon mają długi, często nawet do półtora razy dłuższy niż reszta ciała.
Dymorfizm płciowy na pierwszy rzut oka jest niedostrzegalny. Samica ma zwykle trzy pary sutków, chociaż u wielu gatunków samiec nieco większy niż samica.


    macziCheirogaleus medius ) 

Na drugim palcu kończyn tylnych mają drobne pazury tzw.toaletowe.
Ich kciuk nie jest tak wyraźnie odzielony od innych palców jak u lemurów a 3 i 4 palec kończyn tylnych jest tej samej długości.
Ich oczy wyposażone są w Tapetum lucidum ( warstwę odbijającą światło ) pozwalającą na lepsze widzenie w nocy.

Aktywne są od zmierzchu do świtu, ale niektóre gatunki zapadają w stan odrętwienia w porze suchej lub okresie dłuższych braków pokarmu. Okres odrętwienia może trwać do 6 miesięcy. W tym czasie wykorzystują zapasy tłuszczu zgromadzone na tylnych kończynach i u podstawy ogona.

W przeciwieństwie do lemurów ich górne siekacze są wydłużone.
Ogólny wzór zębowy to : 2.1.3.3
                                            2.1.3.3 = 36

Microcebus tanosi

Zamieszkują głównie siedliska leśne różnych typów, w tym wiecznie zielone lasy, deszczowe lasy, lasy liściaste i zarośla, czasami również obszary podmiejskie i rolnicze. 
W ciągu dnia na kryjówki wykorzystują zarówno dziuple jak i zaokrąglone gniazda z liści ( Microcebus, Mirza ).
Żyją w grupach kawalerskich, w grupach żeńskich lub monogamicznych parach ( Cheirogaleus, Phaner, Mirza ).
System krycia zarówno monogamiczny jak i poligamiczny, występuje również poliandria.
Sezon rozrodczy różny u różnych gatunków, ale zazwyczaj w porze deszczowej od października do marca. Mniejsze gatunki mogą mieć kilka miotów w ciągu roku z 2 - 3 młodych każdy a większe tylko z 1 młodym.
Ciąża trwa około 2 - 3 miesięcy . Młode przebywają w gnieździe i są karmione regularnie. Zmusza to samice do powrotów do gniazda w czasie nocnego poszukiwania pokarmu. Odstawienie następuje po około 2 miesiącach. W zależności od gatunku młode się rozpraszają lub samice pozostają w rewirze matki.

 myszolemurek myszaty ( Microcebus murinus )

Długość życia na wolności nie została dobrze udokumentowana ale prawdopodobnie wynosi około 4 - 5 lat i może być krótsza niż u osobników w niewoli.
Cheirogaleus dożył w warunkach wiwaryjnych 23,2 roku a Phaner furcifer dożył 25 lat.

Są terytorialne ale zakresy grup społecznych czy par pokrywają się.
Do komunikacji używają sygnałów zapachowych oraz wokalizy. Sygnały zapachowe to mocz, kał i wydzieliny gruczołów służące do oznakowania drzew i gałęzi czy konarów. Wokalizę dzielimy na sygnały alarmowe, obronne, terytorialne oraz kontaktowe. Stanowią je w większości wysokie dźwięki.

 lemur karłowaty ( Allocebus trichotis )

Większość gatunków jest wszystkożerna. Zjadają owoce, owady, nektar, żywice i soki roślinne, również czasami liście i drobne kręgowce. Niektóre specjalizują się w części diety.
Gatunki z rodzaju Cheirogaleus zjadają głównie owoce, z rodzaju Phaner specjalizują się w zjadaniu naturalnych wydzielin roślin do czego mają dobrze rozwinięte grzebykowate zęby w dolnej szczęce.
Wszystkie poszukują pokarmu na niższych gałęziach drzew i krzewów, poniżej 10 metrów wysokości.
Gatunki z rodzaju  Phaner  poszukują pokarmu na pniach drzew.

 Phaner parienti

Wszystkie gatunki ( około 29 gatunków ) uznane przez IUCN są różnie oznaczone, ze względu na nowe oznaczenia gatunkowe oraz niecałkowicie dobrze opisane. 14 gatunków jest oznaczonych jako dane niewystarczające, 7 jako zagrożone, 1 w pobliżu zagrożonych, 2 jako narażone a 4 jako krytycznie zagrożone.
Wszystkie one jednak są uważane za potencjalnie narażone ze względu na niszczenie siedlisk oraz tendencje populacji uważane za spadkową.
Gatunek Allocebus trichotis uznawany był za wymarły do ponownego odkrycia w 1989 roku ( Vaughan & wsp.2000 ).
Wszystkie lemurki są wymieniane w Załączniku CITES I.
Większość gatunków rejestrowana jest z obszarów chronionych na wyspie.

  Mirza zaza

W niewoli.
Najczęściej gatunki z rodzaju Microcebus, z najczęściej  spotykanym szarym lemurkiem myszatym zwanym też maki myszką ( Microcebus murinus ), którego można obejrzeć również we wrocławskim zoo.
Inne rodzaje reprezentowane są przez gatunki z rodzaju Cheirogaleus i Phaner.
"Eksponowane" są w tzw. nocnych ekspozycjach. Ich woliery są wyposażone w konary oraz budki spełniające rolę kryjówek.

tana ( Phaner furcifer )

Przegląd gatunków :

Rodzaj : Cheirogaleus z 5 gatunkami

Rodzaj : Microcebus - myszolemurki z około 21 gatunkami

Rodzaj : Mirza z 2 gatunkami

Rodzaj : Allocebus z 1 gatunkiem - lemur karłowaty ( Allocebus trichotis )

Rodzaj : Phaner z 4 gatunkami


Ostatnie badania doprowadziły do opisania kilku nowych gatunków. Wszystkie one są do siebie podobne ale mają ograniczone zakresy występowania i różnice w diecie.

Cheirogaleus crossleyi

Microcebus gerpi

Mirza coquereli

Phaner electromontis



UWAGA








Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informatycznych i szkoleniowych.


niedziela, 13 kwietnia 2014

Madagaskar - wyspa lemurów. Część II







Historia wyspy.

Archeolodzy datują przybycie pierwszych ludzi na II - V w. n.e. Przybysze przybyli prawdopodobnie z Azji Południowo-wschodniej ( Borneo ) oraz z Afryki ( plemiona Bantu ).
W VII w. kupcy arabscy założyli faktorie.
10.08.1500 Madagaskar odkryli przypadkowo Portugalczycy ( Diogo Diaz ) i nazwali wyspę Wyspą Świętego Wawrzyńca.
Około 1600 roku lud Merina podzielił kontrolowane przez siebie ziemie na siedem niezależnych państw - miast.
W roku 1625 wódz z plemienia Merina, Andrianjaka założył obecną stolicę Antanarivo.
W roku 1643 Francuzi założyli na wyspie faktorię Fort Dauphin, która przetrwała do 1672 a mieszkańców ewakuowano w 1674 roku.
W latach 1646 - 1649 Anglicy próbują kolonizacji, swoje osady zakładają nie daleko obecnego miasta Toliara oraz wyspy Nosy Be.


  charakterystyczne drzewa wyspy ( Adansonia grandidieri )

W 1665 roku Francuska Kompania Wschodnioindyjska ( Compagnie des Indes Orientales ) próbuje kolonizować wyspę ale nie udaje się to jej i Francuzi osiedlają się na Reunion ( Bourbon ) i Mauritius ( Ilede - France ).
Od 1680 do 1725 Madagaskar był ulubioną kryjówką wszelkiej maści piratów, głównie angielskich.
W roku 1776 na Madagaskar przybywa Maurycy Beniowski, którego w 1773 roku Francja wysłała z misja kolonizacyjną. Zostaje przychylnie przyjęty przez miejscową ludność i obwołany królem ( ampansakebe ) wyspy.


 las deszczowy - Perinet Reserve


W 1783 roku wybucha powstanie przeciw władcy miasta - państwa Ambohimanga. Władca Andrianjafy zostaje pojmany i sprzedany w niewolę. Jednak Ramboasalama uwalnia go i dzięki temu władca Ambohimangi adoptuje go i nadaje mu imię Andrianampoinimerina.
Obaj łączą siły i walczą z rebeliantami z Fortu Ilafy.
W 1786 Andrianjafy zawiera pokój z państwem - miastem Antanarivo.
W 1790 umiera Andrianjafy a władzę obejmuje Andrianampoinimerina. Merina przestaje płacić trybut plemieniu Sakalava z państwem - miastem Menabe.
W 1792 Andrianampoinimerina zdobywa państwo - miasto Antananarivo. W 1793 Antananarivo zostaje stolicą królestwa Merina.
W 1808 aby przejąć władzę Radama morduje najstarszego syna Andrianampoinimerina - Ramavolahy'ego.
Radama w latach 1820, 1821 i 1822 najeżdża Menabe. Wchodzi w mariaż małżeński i poślubia córkę władcy Ramitraho - Rasalimo. Jednak mimo ślubu ofesywa jest kontynuowana i w roku 1827 następują rokowania pokojowe a z uwagi na śmierć Radamy pokój nie został zawarty.
Lud Merina po podbiciu prawie całej wyspy tworzy królestwo Merina ( 1824 ), które przetrwało do roku 1896.
Po śmierci Ramitraho - Merina zajmuje południową część państwa Menabe. W roku 1846 stolicę Menabe zajmują wojska Merina, jednak dwa miasta plemienia Sakalava ( Menabe i Boina ) nigdy całkowicie nie zostały zaanektowane przez Merina.

   współczesna wioska ludu Merina

W roku 1883 Francuzi dokonują inwazji na Madagaskar i rozpoczynają pierwszą wojnę francusko - hovską.
W roku 1895 Anglia uznaje prawa Francji do Madagaskaru. W tym samym roku Francja zdobywa stolicę Merina - Antananarivo.
1896 upadek królestwa Merina - królowa Ranavalony III zostaje wysiedlona na wyspę Reunion a później do Algierii.
W roku 1897 pod Anosimena i pod Ambiky plemię Sakalava stacza dwie bitwy z wojskami francuskimi, w jednej z bitew ginie król Menabe - Toera.
W 1900 roku Francuzi całkowicie anektują Menabe.

wzdłuż Maroantsetra do Antalaha

W roku 1912 powstają pierwsze organizacje niepodległościowe.
W 1942 roku na wschodnim brzegu wyspy w Tamatave lądują oddziały brytyjskie, oddziały francuskie wierne rządowi w Vichy opuszczają stolicę Tananariwę i wycofują się na południe.
5 listopada 1942 wojsko francuskie poddaje się Brytyjczykom w Fort Dauphin.
W latach 1947 - 1948 zbrojne powstanie niepodległościowe.
14 października 1958 roku powstaje Demokratyczna Republika Malagasy w ramach Wspólnoty Francuskiej.
W roku 1960 Madagaskar uzyskuje pełną niepodległość.
Obecnie to Demokratyczna Republika Madagaskaru.

 Ravenala madagascarensis - Perinet Reserve

Madagaskar a Polska

W 1773 roku Maurycy Beniowski w służbie francuskiej zostaje wysłany z misją kolonizacyjną. Około 1776 roku Beniowski przybywa na wyspe i zostaje obwołany królem ( ampasakebe ) wyspy i wraca do Francji. W roku 1785 ponownie przybywa na wyspę, opanowuje francuską faktorię handlową w Zatoce Antongilskiej i stolicę kraju. Buduje kilka fortów, jednak 23.05.1786 roku ginie w potyczce z Francuzami. 
W roku 1898 na wyspę przybywa ks. Jan Beyzym, zajmuje się trędowatymi w Ambahiwuraku.W roku 1903 buduje schronisko w Maranie koło Fianarantsoa. W roku 1911 ukończył budowę ( w dużym stopniu ze składek społeczeństwa polskiego ), jednak w następnym roku umiera na skutek febry i trądu.
W latach 30-tych XX wieku z inicjatywy francuskiego ministra Mariusa Monteta powstał pomysł przekazania Madagaskaru - Polsce. Kolonia francuska miała się stać Polskim Terytorium Zamorskim, na drodze cesji od Republiki Francuskiej. W 1937 roku na Madagaskar udaje się specjalna polska komisja rządowa ( Komisja Studiów ) pod przewodnictwem majora Mieczysława Lepeckiego w celu oceny realizacji tego planu ( w skład komisji wchodził min. Arkady Fiedler ).
Plany te pokrzyżowała ogólna krytyka zamierzeń zarówno w prasie polskiej jak i francuskiej. Dyskusja, która przetoczyła się przez łamy prasy obnarzyła nieracjonalność tego planu. Ostatecznie ów plan pogrzebał wybuch II -giej Wojny Światowej.


   obszar - Tsingy de Bemaraha

Gospodarka Madagaskaru 

Wyspa jest krajem typowo rolniczym. Głównymi uprawami rolnymi są : kawa, banany, trzcina cukrowa, przyprawy oraz bawełna, rafia i agawa sizalska. Lokalnie uprawia się też : ryż, maniok, bataty, ziemniaki czy kukurydzę.
Dominuje rolnictwo żarowe, które opiera się na wycinaniu lasów i ich wypalaniu pod uprawy.
Prowadzi to do destrukcyjnego niszczenia środowiska naturalnego prowadzącego do wyjałowienia gleby, która jest wypłukiwana przez wodę. Sposób ten prowadzi do erozji i tworzenia się rozpadlin oraz do gromadzenia się piasku w niższych partiach rzek.
Innym źródłem degradacji jest pozyskiwanie węgla drzewnego jako źródła energii.

  uprawy tarasowe na wyspie

W hodowli przeważa bydło trzoda chlewna, kozy i owce.

Przemysł wydobywczy nie odgrywa dużej roli chociaż wyspa obfituje w surowce ( min. rudy chromu, berylu, niklu, grafit, mika, kamienie szlachetne i złoto ).
Energetyka obejmuje hydroenergetykę ( do 62% zapotrzebowania ) oraz spalanie paliw kopalnych ( 38% ).
Rozwijany jest przemysł włókienniczy i skórzany.
Przetwórstwo obejmuje obrókę surowców spożywczych.
Rybołóstwo morskie i śródlądowe ma duże znaczenie ale niestety wiele łowisk morskich jest przełowionych.

obszar tsingy w północnej części wyspy

Obecnie wiele organizacji międzynarodowych i ekologicznych stara się zmienić typowe rolnictwo wyspy. Starają się one edukować miejscową ludność w celu zmiejszenia degradacji środowiska naturalnego. Głównymi celami jest sadzenie lasów i wdrażanie odnawialnych źródeł energii w wioskach.
W życie wprowadza się programy, które pomagają miejscowym społecznościom na tworzenie plantacji roślin w celu pozyskiwania olejków zapachowych czy innych substancji pochodzenia roślinnego. Pokazuje sie też jak je pozyskiwać z naturalnych zasobów nie niszcząc ich. Wiele z tych substancji jest wykorzystywanych w światowej produkcji przemysłów farmaceutycznego i perfumeryjnego.
Wszystkie te i inne działania mają na celu ochronę naturalnego środowiska wyspy.

 Propithecus coquereli

Obecnie wyspę zamieszkuje około 22,29 mln ludności ( 2012 ).
Struktura etniczna wyspy - około 90% stanowią Malgasze :
w tym : Merina 20,4%
Betsimisaraka 15,6%
Betsileo 10%
Sakalava 7,6%
Tsimihety 7,1%
Antesaka 5,9%
Tanala 4,5%
Tandroy 4,1%
Antemoro 4,1%
Bara 3,7%
pozostali to Europejczycy, Azjaci i Afrykanie 17%

tenrek pręgowany ( Hemicentetes semispinosus )

fossa ( Cryptoprocta ferox )

portret myszolemurka szarego ( Microcebus murinus )





UWAGA 







Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.






   





KRS 0000069730