Podrodzina mary ( Dolichotinae ). Przegląd gatunków.

Podrodzina mary ( Dolichotinae ) Pocock, 1922 z rodzajem: mara ( Dolichotis ).

Mara patagońska ( Dolichotis patagonum ) - ( Zimmermann, 1780 ) - gryzoń z  podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Dolichotinae. Synonim Mara magellanica.  

Występuje w Ameryce Południowej ( środkowa i południowa Argentyna ).

Zamieszkuje otwarte tereny stepowe ( pampa ),półpustynie, widne lasy i zarośla.

mara patagońska ( Dolichotis patagonum ), po lewej : siedzący osobnik, w środku : para z młodymi i po prawej : czuwający samiec 

Aktywna w ciągu całego roku w dzień, noc spędza w głębokiej norze ziemnej.
Żyje w monogamicznych parach, które w okresie rozrodu łączą się w kolonie z innymi parami. Samiec praktycznie bezustannie towarzyszy samicy, chroniąc ją i odganiając ewentualną konkurencję. Oznacza ją jak swój rewir moczem. 
Samiec zazwyczaj broni obszaru około 20 m2 w pobliżu samicy przed konkurentami.
Para przemieszcza się w poszukiwaniu pożywienia skacząc lub szybko biegając ( prędkość około 45 km/h ). Starają się unikać innych osobników swojego gatunku.
Na kryjówki wybiera opuszczone nory innych zwierząt lub kopie własne. Nory są wykorzystywane przez 3 - 4 lata, potem para przenosi się i wygrzebuje nową.
Jest terytorialna, zakresy rewirów między 33,25 i 197,5 ha, ze średnią 97,87 ha.
Niewielki dymorfizm płciowy - samiec nieco większy od samicy. 
Długość ciała od 610 do 810 mm, średnia długość to 700 mm. Średnia waga samca to 7,73 kg i samicy 8,44 kg.
Jej krótkie futro jest ubarwione szaro. Ma duże lustro barwy białej na zadzie. Posiada długie uszy i krótki, prawie bezwłosy ogon.
Gruczoły analne znajdują się pomiędzy odbytem a podstawą ogona. 
Kończyny tylne są wydłużone a kończyny przednie nieco krótsze. Przednie kończyny mają cztery palce wyposażone w kopytkowate pazury a tylne trzy palce z kopytkowatymi pazurami.
Wzór zębowy 1/1, 0/0, 1/1, 3/3.
Gryzoń ten wykazuje zachowanie, które charakteryzuje się krokiem reklamującym siłę i szybkość aby zniechęcić drapieżnika do długiego i kosztownego pościgu. 
Do komunikacji używa głównie sygnałów zapachowych, węchu, wzroku, słuchu, postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Żywi się przede wszystkim trawą ( aż 70% jej diety ), ale również inną roślinnością zielną oraz kaktusami ( 11% jej diety ). Potrafi przetrzymać długi okres nie pijąc wody, wykorzystując jedynie wilgoć z roślin trawiastych oraz zawartą w kaktusach.
Samica jest dojrzała płciowo przez 8 miesięcy swojego życia. Ruja u samic występuje co 3 - 4 miesiące i trwa zaledwie półgodziny. System krycia monogamiczny. Monogamia zwiększa u samca szansę sukcesu reprodukcyjnego, zarówno poprzez zmniejszenie śmiertelności własnego potomstwa jak i zwiększając trwałość związku z samicą, pozwalając mu więcej razy się rozmnażać. 
W warunkach naturalnych 1 miot rocznie, w okresie od połowy sierpnia do końca grudnia. Szczyt narodzin od połowy września do końca października, w tym czasie rodzi się 2/3 młodych osobników w danym roku.
W warunkach wiwaryjnych nawet 4 mioty w roku.
Ciąża trwa 90 - 93 dni. Samica rodzi 1 - 3 młodych ( średnio 2 ). Młode są dobrze rozwinięte i karmione mlekiem przez około 90 - 100 dni. Szybko jednak, bo już po miesiącu zaczynają spożywać samodzielnie stały pokarm.Samiec nie uczestniczy w bezpośredniej opiece rodzicielskiej. Bardzo rzadko występuje interakcja z potomstwem. Interakcja z młodymi osobnikami ( podrostki ) jest ograniczona do postawy siedzącej lub żerowania w pobliżu. Jednak samiec spędza większość swojego czasu na czuwaniu nad bezpieczeństwem, co znacznie obniża ryzyko drapieżnictwa na jego potomstwie i partnerce.
Długość życia w warunkach naturalnych 8 - 10 lat, w niewoli do 15 lat. 

para Dolichotis patagonum z młodymi 

Dolichotis patagonum - Temaiken Zoo 

Opisane podgatunki :
- Dolichotis patagonum australis - Yepes, in Cabrera and Yepes, 1940 - Magellanes ( Argentyna ) - synonim Dolichotis australis - traktowany jako synonim  Dolichotis patagonum patagonum
- Dolichotis patagonum centricola - Thomas, 1902 - Catamarca Province, La Rioja Province, Cordoba Province, Santiago  del Estero Province ( Argentyna ) - krytycznie zagrożony 
- Dolichotis patagonum magellanica - Kerr, 1792 - Magellanes ( Argentyna ) - synonim Cavia magellanica - uznawany jako synonim Dolichotis patagonum
- Dolichotis patagonum patachonicha - Shaw, 1801 - Patagonia ( południowa Argentyna ) - synonim  Cavia patachonica - uznawany jako synonim Dolichotis patagonum
- Dolichotis patagonum patagonum - ( Zimmermann, 1780 ) - Buenos Aires Province, Cordoba Province, San Luis Province, Mendoza Province, Santa Cruz Province ( Argentyna ) - zagrożony

mara patagońska ( Dolichotis patagonum )

Gatunek uznawany za zagrożony na skutek niszczenia siedlisk i ich zamiany w tereny rolnicze, polowania dla skóry i mięsa oraz konkurencji z gatunkami inwazyjnymi ( jeleń - Cervus elaphus, zając szarak - Lepus europeus ) i zwierzętami domowymi - bydło, owce.
Mara patagońska tworzy czasami duże grupy zwane "osiedlami", które składa się z kilku jaskiń lub nor. Niektóre nory są małe i szeroko rozstawione oraz używane tylko przez jedną parę, a niektóre duże nory mogą być współużytkowane przez maksymalnie 29 par. Lokalne zagęszczenia populacji może drastycznie wzrosnąć w tym czasie. Nie zaobserwowano grupy większej niż maksymalnie z 70 osobnikami dorosłymi i młodocianymi.
Większość traw spożywanych przez gatunek należy do rodzaju Pappophorum. Dolichotis patagonum zjada 24 gatunki traw i 22 inne gatunki roślin. Zjada tylko same koniuszki źdźbeł trawy, więc środki spożywcze są bardzo szybko wyczerpane. Gdy plaster zasobów zostanie wyczerpany, który trwa do czterech miesięcy, aby całkowicie się odnowić. Podczas suszy, Dolichotis patagonum dostosowuje swoją dietę zawierającą więcej roślin bogatych w wilgoć ( Puig i wsp., 2010 ). Mara patagońska posiada fermentory w jelicie grubym. Jej dieta jest bardzo bogata w błonnik i celulozy, który w podziale na drodze fermentacji bakteryjnej w torebce zwanej kątnicą dołączoną do jelita grubego. Wytwarza ona specjalny kał, który jest spożywany i ponownie trawiony. Zaobserwowano iż osobniki mieszkające w pobliżu hodowli owiec spożywają chętnie odchody owiec ( Campos i inni, 2001;. Taber i Macdonald, 1992a ).
Gatunek jest ważnym składnikiem diety wielu drapieżników, zwłaszcza młode osobniki.
Mara patagońska jest gospodarzem wielu pasożytniczych nicieni, w tym Wellcomia dolichotis, Trichostrongylus retortaeformis i Graphidioides affinis ( Campos i inni, 2001;. Taber i Macdonald, 1992a ).
Na marę poluje się dla ich skór, które są wykorzystywane na narzuty i dywany w Argentynie, oraz dla jej mięsa ( "Patagonian Mara ( Dolichotis patagonum )", 2011;. Campos i inni, 2001 ).
Nadmierny wypas bydła i owiec stanowi duży problem dla gatunku. Zmiany siedliskowe spowodowane są zmniejszeniem się obszarów trawiastych, nie wykorzystywanych jako strefy wypasu zwierząt domowych. Farmerzy niszczą gatunek widząc w nich konkurencję dla swojego inwentarza.
Lepus europaeus wprowadził choroba Johnego i toksoplazmozę. 
W wielu obszarach, konkurencja Lepus europaeus jest tak intensywna, że Dolichotis patagonum stał się lokalnie wymarły ( Baldi 2007;. Campos i inni, 2001 ).
Chroniona przez prawo Argentyny i wpisana do Czerwonej Księgi Ssaków Argentyny.
Występuje w 12 obszarach chronionych, w tym w  Sierra de Las Quijadas National Park i Lihue Calel National Park.

trawa Pappophorum caespitosum - jeden ze składników diety mary patagońskiej

samiec Dolichotis patagonum 

W niewoli.
Do ogrodów zoologicznych marę patagońską sprowadzono w 1864 roku do Paryża - przeżyła jedynie dwa tygodnie.
Obecnie w wielu ogrodach zoologicznych mary są hodowane wolno na terenie całego ogrodu. Duże grupy hodowlane są w Hamburgu i Whipsnade ( Wielka Brytania ).
Dobrze rozmnaża się w warunkach wiwaryjnych mogąc mieć nawet 4 mioty w roku.
W Polsce mary "eksponowane" są głównie z innymi ssakami i ptakami z Ameryki Południowej na wspólnych wybiegach.

W niewoli żyje do 15 lat.

rycina - Dolichotis patagonum 

Mara chaco, mara pustynna ( Dolichotis salinicola ) - Burmeister, 1876 - gryzoń z  podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Dolichotinae.

Występuje w Ameryce Południowej, w Paragwaju, w północno-zachodniej Argentynie ( Cordoba Province ), w południowej Boliwii.

Zamieszkuje suche otwarte tereny trawiaste, widne lasy i cierniste zarośla na wysokości 400 - 800 m n.p.m.

mara pustynna ( Dolichotis salinicola )

Aktywna w ciągu całego roku, w dzień. Szczyt aktywności wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Żyje w małych grupach do 4 osobników lub w parach.
Jest terytorialna, zakres od 3,33 do 19,75 km2, a średni areał osobniczy wynosi 9,79 km2.
Kopie duże nory, dobrze widoczne przez stosy odchodów i innych nieczystości na zewnątrz wejścia. Zajmuje też opuszczone nory innych gatunków.
Niewielki dymorfizm płciowy. Samica nieco cięższa niż samiec. Długość ciała od 420 do 485 mm, ogon 19 do 30 mm. Waga od 1,8 do 2,3 kg. Ich duże tylne nogi, mierzą od 91 do 30 mm. Na końcu każdego palca mają paznokcie zamiast pazurów. Długość uszów od 58 do 64 mm.
Sierść jest krótka i gładka, ubarwienie od brązowo-szarego do ciemno szarego. Ma ciemniejsze futro na plecach, które jest lekko nakrapiane. Ich boki są zwykle jaśniejsze, od ciemnoszarego do białego, a szyja i brzuch są również białe. Białe plamy można również znaleźć na czole i za ich oczami. Młode różnią się kolorem od dorosłych, ponieważ mogą one mieć czerwonawo-żółte zabarwienie mieszane z szarym na plecach. Dodatkowo młodym brakuje trzeciego koloru na bokach, jakie można znaleźć u dorosłych.
Osobniki, które mieszkają w grupach rodzinnych siedzą w kształcie gwiazdy lub w formacjach wachlarzowych. Ich kupry są w kontakcie lub obok siebie.
To zachowanie może im pomagać w zauważeniu zbliżającego się drapieżnika.
Gryzoń ten wykazuje wyjątkowe, figlarne, lokomoryczno-obrotowe zachowanie. Zachowanie to zostało opisane jako rozbrykane podskoki. Obejmuje ono skoki pionowe, skręcanie ciała, wyścigi i podskoki.  Większość tych zachowań przeważa u nieletnich. Dorosłe samce często przyłączają się do nieletnich osobników i ich rozbrykanego zachowania. Samice sporadycznie ujawniają tego typu zachowania.
Podczas tego zachowania dochodzi do znakowania moczem wszystkich osobników z grupy. Dzięki temu zachowaniu osobniki z grupy są przesiąknięte zapachem.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu i postawy ciała. Wokaliza ogranicza się do sygnałów alarmowych emitowanych przez młode osobniki.
Odżywia się wszelką dostępną okresowo roślinnością. Są to liście, zioła, łodygi, trawy, owoce, nasiona, kaktusy czy bromelie. W czasie pory deszczowej zjada najczęściej trawy i zioła a podczas pory suchej kaktusy i bromelie.
Okres godowy między czerwcem a lipcem oraz wrześniem i październikiem. System krycia monogamiczny.
1 miot w roku. Ciąża trwa 77 dni. Samica rodzi 2 - 5 młodych od listopada do stycznia ( średnio 2 ). Już kilka godzin po porodzie młode mogą się samodzielnie poruszać. Młode po około 30 - 35 dniach mogą się samodzielnie odżywiać. Okres laktacji trwa około 90 dni lecz odstawienie może następować już po czwartym tygodniu życia.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem, jednak toleruje młode osobniki i oznacza je moczem oraz czuwa nad bezpieczeństwem samicy i jej potomstwa.
Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana, w niewoli do 15 lat.

Dolichotis salinicola - Tierpark Berlin

Opisane podgatunki :
- Dolichotis salinicola ballivianensis - Krumbiegel, 1941 - Rio Pilcomayo ( północna Argentyna ), prawdopodobnie Paragwaj - traktowany jako synonim Dolichotis salinicola
- Dolichotis salinicola centralis -  Weyenbergh, 1877 - Cordoba Province ( Argentyna ) - synonim Dolichotis centralis - orginalna nazwa
- Dolichotis salinicola cyniclus - ( Cabrera, 1953 ) - północno-wschodnia Argentyna ( Salta, Chaco i Santiago del Estero Province ) - synonim Dolichotis cyniclus
- Dolichotis salinicola salinicola - Burmeister, 1876 - północno-zachodnia Argentyna ( San Luis Province, Cordoba Province, La Rioja Province, Catamarca Province, Santiago del Estero Province oraz prawdopodobnie Tucuman i Salta Province )

siedząca para mary pustynnej ( Dolichotis salinicola ) stykająca się kuprami   

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szerokie rozpowszechnienie oraz prawdopodobieństwo dużych populacji. Obecnie istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Dolichotis salinicola dawniej był zawarty w rodzaju Pediolagus jako Pediolagus salinicola. W języku hiszpańskim, nazywana ''conejo del palo", co w przybliżeniu przekłada się na krzew królika. ( "The cavies",1975; Dunnum, et al, 2010; Weir, 1974; ). 
Zagrożeniem dla gatunku może być utrata siedlisk związana z rozszerzaniem się areału rolnego oraz degradacją i niszczeniem środowiska naturalnego. Lokalnie może mieć wpływ polowanie dla skóry, mięsa czy sportu oraz zdziczałe psy domowe.
Skóra gatunku jest również wykorzystywana do produkcji dywanów i narzut. 
Dolichotis salinicola jest ważnym składnikiem diety wielu średnich i dużych drapieżników.
Jest gospodarzem kleszczy Amblyomma pseudoparvum ( Mares i inni, 1989; Rosati i Bucher, 1995; Taber et al, 1997; Varela i wsp, 2008; ).
Występuje w kilku obszarach chronionych w Paragwaju, Boliwii i Argentynie.

Dolichotis salinicola 

W niewoli.
W niewoli jest gatunkiem rzadszym niż poprzedni gatunek.
Jej hodowla odbywa się na zamkniętych wybiegach.
Może dożyć około 15 lat w warunkach wiwaryjnych.


Patrz : http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2011/10/zagrozone-ssaki-ameryki-poudniowej-i_25.html

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych

Rodzina Caviidae - kawiowate / dawniej marowate / - podrodzina Caviinae. Rodzaj Microcavia.

Kawiaczka górska ( Microcavia australis ) - ( I, Geoffroy i d'Orbigny, 1833 ) - gryzoń  z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Caviella australis - Cavia australis.

Występuje w Ameryce Południowej  ( Argentyna - pomiędzy Jujuy a Prowincją Santa Cruz, Chile - Prowincja Aisen oraz ekstremalnie w południowej Boliwii ).

Zamieszkuje suche i pustynne niziny, doliny, obszary nadbrzeżne zalesione i piaszczyste zalesione, także tereny porośnięte przez zarośla cierniowe.

kawiaczka górska ( Microcavia australis )

Aktywna w ciągu całego roku i całej doby z przerwami na odpoczynek. Szczyt aktywności to późne godziny popołudniowe, po zachodzie słońca, przed świtem i po wschodzie słońca.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych, samiec i 1 - 2 samice oraz potomstwo. Czasami samice tworzą większe skupiska. Stabilność grup jest różna w różnych siedliskach. 
Jest terytorialna, zakresy rewirów są różne w różnych siedliskach. Zakres rewiru samca to 7720 m2 a samic 3525 m2. Średni zakres rewiru to około 3200 m2. Zakresy samców czasami się pokrywają i są nieco większe niż zakresy samic.  
Wykorzystuje na kryjówki płytkie zagłębienia w gruncie ukryte pod naturalnymi osłonami z roślin. Osłonę często stanowią cierniste zarośla.
Kopie też płytkie nory pod osłoną gęstych zarośli tworzących okap.
Również system szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania odgrywa ważną rolę. Gatunek nie oddala się dalej niż na około 4 metry od schronienia.
Dymorfizm płciowy nie jest ściśle wyraźny. Gatunek ma krótki korpus. Długość ciała to około 22 cm wraz z króciutkim ogonem. 
Osobniki dorosłe ważą około 300 g. 
Ubarwienie od brązowego do szarego z wyróżniającym się białym pierścieniem wokół oczu. Posiada dość duże oczy i duże uszy, umieszczone   który jest krótki i mocny z głowicą, która stanowi około 1/3 długości głowy ciała. Głowa ciała średnio o długości 22 cm i ma ogon jest obecny. Dorośli waży około 300 g. blisko głowy. 
Przednie łapy Microcavia australis są mocne i płaskie z zazwyczaj czterema palcami zakończonymi ostrymi pazurami. Tylne łapy mają trzy wydłużone palce z pazurami. Zwierzę chodzi na podeszwach łap i jego pazury dotykają podłoża.
Posiada krótkie siekacze i stale rosnące zęby policzkowe.
Doskonale się wspina i często to robi. Zagrożona stara się uciec pod osłonę krzewów. 
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku, postawy ciała i wokalizy.
Wokaliza jest używana jako sygnały zagrożenia, agresji i podczas zalotów.
Wysoki pisk oznajmia pozostałym osobnikom strach a ćwierkot zdenerwowanie.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. Zjada przede wszystkim liście krzewów i roślin zielnych.
Sezon rozrodczy od sierpnia do kwietnia, jednak większość miotów rodzi się między wrześniem a październikiem. System krycia poligamiczny. Samce stają się bardzo agresywne podczas sezonu rozrodczego w środowisku naturalnym. 
W rezultacie tego tylko jeden samiec występuje w grupie samic. Samiec czasami tworzy tymczasowy związek z samicą i jej młodymi, poruszając się za nią z nosem przy jej zadzie. Dzieje się tak jeśli samica jest w rui. Jednak jeśli dochodzi do kontaktu dowolnych dwóch dorosłych samców zawsze wiąże się to z agresją wobec konkurenta. Jest to szczególnie widoczne kiedy samica znajduje się w okresie przed połogowym. Samce gromadzą się wokół niej i stają się bardzo agresywne wobec siebie. Natychmiast po porodzie może aż 6 samców kopulować z jedną samicą. Samice mają ruję poporodową  natychmiast po porodzie. Samica może ponownie kopulować w ciągu 15 dni, jeśli zapłodnienie nie występuje. Te samice stają się rozrodczo dojrzałe na około 1 do 3 miesięcy życia.
W niewoli, średni okres ciąży to 54 - 60 dni o średniej wielkości miotu 3 młodych ( zakres 1 - 5 ). Młode ważą po urodzeniu około 30 gramów i są w stanie samodzielnie się poruszać i spożywać stały pokarm w ciągu pierwszego dnia życia. Są bardzo dobrze rozwinięte i mają otwarte oczy i uszy. 
Okres opieki samicy nad młodymi to około 3 tygodnie. Młode osobniki ssają dowolną karmiącą samicę, która znajduje się w pobliżu.
Młode stają się niezależne po około jednym miesiącu życia. 
Samce nie uczestniczą w opiece rodzicielskiej u tego gatunku. 
Dorośli obu płci tolerują młode osobniki do 1 miesiąca życia. W tym czasie, młode są wydalane z grupy i stają się całkowicie niezależne. 
Dojrzałość płciową młode uzyskują w wieku około 1 - 3 miesięcy do narodzin.
Długość życia około 3 lat.

rycina - Microcavia australis australis 

Opisane podgatunki :
- Microcavia australis australis - ( I, Geoffroy and d'Orbigny, 1833 ) - Chile, Argentyna ( Prowincja Rio Negro, Patagonia ) - synonim Caviella australis australis 
- Microcavia australis joannia - Thomas, 1921 - Argentyna ( Prowincja San Juan ) - synonim Caviella australis joannia - traktowany jako synonim Microcavia australis autralis - błędny podgatunek dla jakiejś taksonomii 
- Microcavia australis kingii - Bennett, 1836 - Argentyna ( Prowincja Santa Cruz, Port Desire, Patagonia ) - synonim Caviella australis kingii - Kerodon kingii - traktowany jako synonim Microcavia australis autralis
- Microcavia australis maenas - Thomas, 1921 - północno-zachodnia Argentyna ( Prowincja La Rioja ), południowa Boliwia - synonim Caviella australis maenas 
- Microcavia australis nigricana - Thomas, 1921 - Argentyna ( Prowincja Rio Negro, Neuquen ) - synonim Caviella australis nigriana - traktowany jako synonim Microcavia australis autralis
- Microcavia australis salinia - Thomas, 1921 - środkowo-zachodnia Argentyna ( Catamarca )

młode osobniki Microcavia australis 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję oraz prawdopodobieństwo dużych populacji. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach. 
Lokalnie może występować w wysokiej liczebności ( Cofre i Marqueta 1999 ).
Stwierdzono kilka lokalnych wymierań z powodu nadmiernego drapieżnictwa ze strony grisona mniejszego ( Galictis cuja ) ( Rood 1970, 1972 ). 
Gatunek ten stanowi ważną część lokalnych sieci pokarmowych dla wielu drapieżników ( Tognelli-Marelo, 2001 ).
Microcavia australis pomaga utrzymać rośliny, które wykorzystuje jako schronienie i źródło pożywienia w tym, Cochinus fasciculatus, Condalia microphylla i Lycium gilliesianum ( Tognelli-Marelo, 2001 ).
Oprócz wpływu na zbiorowiska roślinne gatunek ten może mieć wpływ na inne populacje ssaków. Cavia i Microcavia nigdy nie występują w tym samym obszarze, prawdopodobnie z powodu niszy ekologicznej. Konkurencja między Galea i Microcavia wydaje się być zminimalizowana poprzez wykorzystywanie różnych taktyk żerowania ( Tognelli-Marelo, 2001 ).
Stabilność grup społecznych wydaje się różnić w zależności od siedliska. W obszarach pustynnych, Microcavia australis jest ściśle związana z systemem nory. W mniej suchych siedliskach nie wykazuje luźnej organizacji społecznej.
W środkowej Argentynie gatunek jest najbardziej obfity z Caviinae w prawie pustynnych siedliskach zarośli cierniowych ale gatunek ten nie występuje w wilgotnych północno-wschodnich prowincjach. Gatunek jest często spotykany w pustyniach Monte i Patagonii ( Nowak, 1997 ) wykorzystuje kępy cierniowych krzewów w celu ukrycia.
Brak w chwili obecnej znanych zagrożeń dla gatunku jako całości. Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Microcavia australis występuje w kilku obszarach chronionych znajdujących się w Argentynie, Chile i południowej Boliwii. 

Microcavia australis 

W niewoli - hodowla jak u kawii domowej.

rycina - Microcavia australis - osobnik dorosły i młody 

Kawiaczka andyjska ( Microcavia niata ) - ( Thomas, 1898 ) - gryzoń  z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Caviella niata - Kerodon niata.

Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-zachodnia Boliwia - Altiplano i północne Chile ).

Zamieszkuje obszary Puny oraz podmokłe tereny na wysokości 3500 - 4000 m n.p.m. 

kawiaczka andyjska ( Microcavia niata )

Aktywna w ciągu całego roku i całej doby z przerwami na odpoczynek. Szczyt aktywności to późne godziny popołudniowe, po zachodzie słońca, przed świtem i po wschodzie słońca.
Żyje w niewielkich koloniach od 15 do 30 osobników. Kolonia zajmuje niewielki obszar.
Na kryjówki wybiera samodzielnie wykopane nory lub zajmuje opuszczone nory Ctenomys.
Do miejsc żerowania wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych ale nie oddala się zbytnio od schronień.
W chwili zagrożenia stara się uciec do kryjówki. 
Dobrze się wspina. Biega na podeszwach łap.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała i wokalizy. Wokaliza jest używana głównie w momentach agresji, zalotów czy zagrożenia.
Typowy roślinożerca. Zjada głównie trawy, liście krzewów i zielone części roślin.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale szczyt narodzin we wrześniu i październiku. System krycia poligamiczny. Samica przechodzi w ruję popołogową i natychmiast dochodzi do następnych kopulacji. Samce są agresywne w stosunku do przedstawicieli tej samej płci. Młode w miocie mogą mieć kilku ojców.
Ciąża trwa 54 - 75 dni. Samica rodzi średnio 3 młode ( zakres 1 - 5 ). 
Młode rodzą się dobrze rozwinięte, z otwartymi oczami i uszami. Potrafią się samodzielnie poruszać i mogą już w pierwszym dniu życia spożywać stały pokarm.
Samica opiekuje się młodymi przez około 3 tygodnie. Młode ssają wszystkie karmiące w tym czasie samice. 
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Odstawienie następuje po 3 tygodniach od narodzin i po około 1 miesiącu młode mogą opuszczać kolonie.
Dojrzałość płciową uzyskuje w ciągu 1 - 3 miesięcy od narodzin.
Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie około 3 lat.

Microcavia niata w pobliżu nory

Opisane podgatunki :
- Microcavia niata niata - ( Thomas, 1898 ) - Boliwia ( Esperanza, 50km od Mt. Sahama ) - synonim Caviella niata niata 
- Microcavia niata pallidior - Thomas, 1902 - Boliwia ( Pampa Aullaga, jezioro Poopo ) - synonim Caviella niata pallidior - Kerodon niata palliador  

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroka dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Została zarejestrowana w obszarach z pewnym zaburzeniem siedlisk spowodowaną niską gęstością tradycyjnego wypasu. Jednak nie wydaje się iż był to powód do niepokoju.
Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników.
W chwili obecnej brak znanych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w tym z Parku Narodowego Sahama ( Boliwia ).

W niewoli - brak danych.




Kawiaczka skalna ( Microcavia shiptoni ) - ( Thomas, 1925 ) - gryzoń  z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Caviella shiptoni.

Występuje w Ameryce Południowej ( północno-zachodnia Argentyna - Tucuman, Catamarca, Prowincja Salta ).

Zamieszkuje górskie łąki oraz obszary skaliste andyjskich płaskowyży na wysokości 3000 - 4000 m n.p.m.

kawiaczka skalna ( Microcavia shiptoni )?

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Przypuszczalnie zbliżony do innych przedstawicieli rodzaju Microcavia.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek wymieniany jako bliski zagrożenia ze względu, że zakres występowania nie jest dużo większy niż 20 000 km2, jego zasięg jest mocno rozdrobniony i nadmierny wypas zmniejsza jakość jego siedlisk. Jest blisko kwalifikacji do szczególnego traktowania na podstawie kryterium B1.
Liczebność populacji oraz wielkość tego gatunku nie są znane.
Nadmierny wypas łąk przez kozy i owce jest poważnym zagrożeniem.
Rejestrowany z dwóch obszarów chronionych w swoim zakresie.

W niewoli - brak danych.




+Kawiaczka właściwa ( Microcavia typus ) - H. Gervais & Ameghino, 1880 -  gryzoń  z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. 

Występował w Ameryce Południowej.

Zamieszkiwał górskie łąki i płaskowyże andyjskie.

Znana jedynie ze skamieniałości. 

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych

  

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych