czwartek, 22 lipca 2010
Orangutan - Tumku, ulubieniec zwiedzających wrocławskie zoo
http://www.zoo.wroclaw.pl/index.php?option=com_content&task=blogcategory&id=1&Itemid=83
Odszedł ulubieniec zwiedzających wrocławskie zoo orangutan Tumku . Przeżył 39 lat, co jest długim okresem jak na orangutana. Dołączył do tak już legendarnych zwierząt jak tygrys syberyjski Puffi, hipopotam Lorbas czy lew Astor.
poniedziałek, 12 lipca 2010
Zagrożone ssaki Ameryki Północnej część II
Jeleń wirginijski ( Odocoileus virginianus ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych.
Występuje od południowej Kanady aż po Amerykę Południową.
Zamieszkuje różnorodne środowiska - lasy, zarośla, zadrzewienia na preriach i polach uprawnych, obrzeża miast.
Wyraźny dymorfizm płciowy, samiec posiada poroże wygięte ku przodowi. Tyki dorastają do 30 cm i mają, liczne pojedyncze odnogi. Samice nie posiadają poroża.
Tworzy stada liczące 10-15 osobników, chociaż może też żyć pojedynczo. W okresie zimowym łączy się w liczniejsze stada powyżej 20 osobników.
Jeleń wirginijski wykształcił system ostrzegawczy. Ogon, który jest od spodu biały, unoszony jest w momencie zagrożenia lub ucieczki. Jest to sygnał ostrzeżenia dla pozostałych osobników w stadzie.
Aktywny wczesnym rankiem, późnym popołudniem i po zmroku. Żywi się liśćmi, gałązkami, owocami, trawami i ziołami. Zjada również grzyby i porosty. W okresie zimowym ogryza korę z drzew i krzewów.
W czasie rui samce staczają rytualne walki o możliwość kopulacji z jak największą liczbą samic. Po ciąży, samica rodzi wiosną 1-4 młode w miocie. Młode są cętkowane i dobrze ukrywane w trawie lub zaroślach.
Opisane podgatunki :
- Odocoileus virginianus acapulcensis - południowy Meksyk - zagrożony
- Odocoileus virginianus borealis - południowo-wschodnia Kanada i północno-wschodnie U.S.A.
- Odocoileus virginianus cariacou - Gujana Francuska i północna Brazylia - zagrożony
- Odocoileus virginianus carminis - północny Meksyk - zagrożony
- Odocoileus virginianus chiriquensis - Panama - krytycznie zagrożony
- Odocoileus virginianus clavium - Floryda Keys - zagrożony
- Odocoileus virginianus couesi - Santa Cruz, Arizona
- Odocoileus virginianus curassavicus - Curacuo Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus dacotensis - Alberta i północna Dakota
- Odocoileus virginianus gaudotii - Kolumbia i zachodnia Wenezuela
- Odocoileus virginianus gymnotis - Wenezuela i Gujana
- Odocoileus virginianus hiltonensis - Hilton Head Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus leucurus - Oregon i zachodnie wybrzeże
- Odocoileus virginianus macrourus - Kansas i sąsiednie stany
- Odocoileus virginianus mcilhennyi - Luizjana i sąsiednie stany
- Odocoileus virginianus margaritae - Margarita Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus mexicanus - centralny Meksyk
- Odocoileus virginianus miquihuanensis - środkowy Meksyk
- Odocoileus virginianus nelsoni - południowy Meksyk, Gwatemala - zagrożony
- Odocoileus virginianus nemoralis
- Odocoileus virginianus nigribarbus - Blackbeard Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus oaxacensis - południowy Meksyk
- Odocoileus virginianus ochrourus - północno-zachodnie U.S.A. i Kanada
- Odocoileus virginianus osceola - północno-zachodnia Floryda
- Odocoileus virginianus peruvianus - Peru - zagrożony
- Odocoileus virginianus rothschildi - Coiba Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus seminolus - Floryda
- Odocoileus virginianus sinaloe - środkowo-zachodni Meksyk
- Odocoileus virginianus taurinsulae - Bulls Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus texanus - Teksas i sąsiednie stany
- Odocoileus virginianus thomasi - południowo-wschodni Meksyk - zagrożony
- Odocoileus virginianus toltecus - południowy Meksyk
- Odocoileus virginianus tropicalis - zachodnia Kolumbia
- Odocoileus virginianus ustus - Ekwador
- Odocoileus virginianus venatorius - Hunting Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus virginianus - Wirginia i sąsiednie stany
- Odocoileus virginianus yucatanensis - Jukatan i Honduras
- Odocoileus virginianus truei - Nikaragua - zagrożony
Na początku XX w Stanach Zjednoczonych jeleń wirginijski był na krawędzi wyginięcia. Dzięki programowi ochrony liczebność populacji gwałtownie wzrosła. Obecnie w części stanów U.S.A. jeleń ten stał się zwierzęciem łownym z częściową ochroną. Poza U.S.A. i Kanadą, nadal jest zagrożony.
Zagrożeniami są :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wycinanie lasów
- kłusownictwo dla mięsa, skór i poroża
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- przeludnienie, w nie których rejonach występowania
W ogrodach zoologicznych potrzebuje rozległych wybiegów, suchych i porośniętych trawą. Wybieg musi być urozmaicony, łącznie z miejscami , gdzie może się skryć przed zwiedzającymi. Trzymany najczęściej w niewielkich grupach liczących do 10 osobników. Na niewielkich i ciasnych wybiegach staje się nadpobudliwy i płochliwy co prowadzi do rozbijania się o ogrodzenia i bariery. W odpowiednich warunkach wydaje na świat co roku potomstwo.
Kojot ( Canis latrans ) drapieżnik z rodziny psowatych.
Występuje od Alaski po Kostarykę w Ameryce Środkowej.
Zamieszkuje różnorodne środowiska - otwarte tereny trawiaste, pustynie, obrzeża lasów, zarośla oraz tereny podmiejskie dużych miast i ich wysypiska śmieci.
Aktywny głównie w nocy. Żyje w parach lub małych grupach rodzinnych. Pary łączą się często na całe życie. Oznajmia swoją obecność charakterystycznym skowytem i krótkimi naszczekiwaniami. Poluje samotnie lub w stadzie, zwłaszcza w okresie zimowym. Odżywia się różnorodnym pokarmem zwierzęcym jak i roślinnym, nie gardzi padliną czy resztkami wygrzebanymi na śmietniku.
Jest zwierzęciem inteligentnym, łatwo się uczy nowych zachowań, wykazuje duży spryt i odwagę co często prowadzi do zuchwałości w zachowaniu. Na kryjówki wybiera opuszczone nory borsucze lub lisie, wykroty, jaskinie, rozpadliny skalne itp.
Po rui, samica rodzi 1-10 szczeniąt, średnio około 6. Oboje rodzice zajmują się odchowem młodych.
Może krzyżować się z wilkami i zdziczałymi psami domowymi.
Opisane podgatunki :
- Canis latrans cagottis - stany Oaxaca, San Luis, Potosi, Puebla, Vera Cruz w Meksyku
- Canis latrans clepticus - Baja California, południowo-zachodnia Kalifornia
- Canis latrans dickeyi - Salwador
- Canis latrans frustrator - Kansas, Oklahoma, Teksas, Missouri, Arkansas
- Canis latrans hondurensis - Honduras
- Canis latrans impavidus - południowa Sonora, południowo-zachodnie Chihuahua, zachodnie Durango, Zacatecas, Sinaloa
- Canis latrans incolatus - od Jukonu na Alasce po północną Kolumbię Brytyjską i Albertę
- Canis latrans jamesi - Tiburon Island
- Canis latrans latrans - od Alberty, Manitoby, Saskatchewan po Nowy Meksyk
- Canis latrans lestes - Kolumbia Brytyjska, Alberta do południowo-wschodniego Utah i Newady
- Canis latrans mearnsi - Kolorado do północnej Sonory i Chihuahua
- Canis latrans microdon - północny i południowy Teksas
- Canis latrans ochropus - zachodnia Kalifornia w Sierra Nevada
- Canis latrans peninsulae - Baja California
- Canis latrans texensis - Teksas, Nowy Meksyk i północno-wschodni Meksyk
- Canis latrans umpquensis - wybrzeża Waszyngtonu i Oregonu
- Canis latrans vigilis - wybrzeże zachodniego Meksyku od Jasisco po Guerrero
Kojot jest objęty ochroną w niektórych stanach U.S.A., w innych bezlitośnie tępiony z powodu wyrządzanych szkód wśród zwierząt domowych ( z reguły wyolbrzymianych ).
Głównymi zagrożeniami dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- zakładanie pułapek i trucie, zwłaszcza na terenach pastwisk czy pól uprawnych
- postępująca urbanizacja
W ogrodach zoologicznych jest dość rzadkim mieszkańcem. Potrzebuje dość sporych wybiegów o urozmaiconej zabudowie, gdzie może się ukryć przed zwiedzającymi. W ciasnych pomieszczeniach wpada w stereotypie zachowania biegając ciągle po jednej linii. Trzymany parami w odpowiednich warunkach systematycznie się rozmnaża.
Kozioł śnieżny, koza śnieżna ( Oreamnos americanus ) parzystokopytny ssak z rodziny krętorogich. Spokrewniony z europejskimi kozicami ( Rupicapra ).
Występuje od Jukonu na Alasce do północnej części Gór Skalistych.
Zamieszkuje góry, zwykle powyżej górnej granicy lasu na wysokości 1500-3000 m n.p.m.
Aktywny głównie rano i w godzinach popołudniowych, w zimie w ciągu całego dnia. Żyje w niewielkich stadach. Samice z młodymi oddzielnie, młode samce w grupach kawalerów a starsze, dojrzałe samce z reguły są samotnikami. Jest charakterystycznie ubarwiony - białawo z czarnymi rogami i kopytami. Rogi występują u obu płci, u samców nieco większe i bardziej hakowato wygięte.
Odżywia się roślinnością wysokogórską, mchami i porostami. W okresie zimowym schodzi na niżej położone tereny, często pod osłonę lasu.
Doskonale się wspina, zręcznie porusza się po skałach. Skacze na odległość około 3,5 metra.
W okresie godowym samce staczają rytualne walki o samice, niekiedy kończące się kontuzją jednego z rywali.
Samica rodzi 1-2 młode, późną wiosną. Koźlęta są bardzo samodzielne i już po kilku minutach po porodzie chodzą za matką. Częstym zjawiskiem jest tworzenie tzw. przedszkoli, w których przebywają wszystkie młode z grupy pod opieką 2-3 dorosłych samic a pozostałe pasą się po drugiej stronie stoku. Matki powracają do swoich koźląt tylko aby nakarmić je mlekiem.
Polowano na niego głównie dla mięsa, skóry i wełny. Obecnie jest chroniony na terenach występowania. Wprowadzany z powodzeniem na obszarach chronionych Kolorado i Kalifornii.
Zagrożeniami dla gatunku są :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wzrastający ruch turystyczny na obszarach chronionych
- kłusownictwo dla mięsa, skóry i trofeum
W warunkach wiwaryjnych jest zwierzęciem dość rzadko i sporadycznie eksponowanym. Potrzebuje skalistych wybiegów o dobrych zabezpieczeniach uniemożliwiających mu wyskoczenie z wybiegu. Pokarmowo nie jest wybredny, trzeba tylko uważać aby pokarm był urozmaicony i nie prowadził do nadmiernego otłuszczenia. W dobrych warunkach rozmnaża się rok rocznie.
Widłoróg, antylopa widłoroga ( Antilocapra americana ) parzystokopytny ssak z rodziny krętorogich.
Występuje od Kanady po Meksyk.
Zamieszkuje otwarte równiny porośnięte trawiastą roślinnością.
Aktywny od świtu do zmierzchu, głównie we wczesnych godzinach porannych i popołudniowych. Żyje gromadnie, w stadach liczących od 10 do 100 osobników. Jest bardzo szybki, przestraszony może osiągnąć prędkość około 60 km/h . Żywi się roślinnością, ziołami, rzadziej liśćmi drzew i krzewów.
Charakterystyczną cechą tego gatunku, jest coroczne zrzucanie rogów. Rogi te występują u obu płci. Są to widełkowato, rozgałęzione tyki. U starych samców stają się widlaste i osiągają długość do 40 cm . Nowe rogi wyrastają co roku na możdżeniach, spychając stare.
Po ciąży samica rodzi 1-2 młode, które niekiedy po roku zdolne są do rozrodu. Ta cecha pozwala przypuszczać, że przyczyniła się do ocalenia gatunku przed całkowitą zagładą.
Widłoróg tak jak i bizon ( Bison bison ) z początkiem XX w był na progu zagłady. Wzięty również pod ochronę odbudował swoje stada. Obecnie w miejscach, gdzie lokalne populacja są przegęszczone a brak naturalnych wrogów widłoroga, prowadzi się selekcyjny odstrzał tych zwierząt lub przenosi na inne tereny chronione.
Opisane podgatunki :
- Antilocapra americana americana - od Saakatchewen i Alberty po południowe stany U.S.A.
- Antilocapra americana mexicana - widłoróg meksykański - od północnego Meksyku po środkowy - krytycznie zagrożony
- Antilocapra americana oregona - widłoróg oregoński - Oregon i północna Kalifornia
- Antilocapra americana penisularis - widłoróg półwyspowy - Baja Kalifornia - zagrożony
- Antilocapra americana sonoriensis - widłoróg sonorski - Arizona - zagrożony
W ogrodach zoologicznych potrzebuje sporych wybiegów o naturalnym podłożu. Na mniejszych przestrzeniach staje się nadpobudliwy i łatwo wpada w przestrach, co prowadzi do kontuzji lub śmierci zwierzęcia rozbijającego się o bariery i ogrodzenia. W odpowiednich warunkach dobrze się rozmnaża.
Tchórz czarnołapy ( Mustela nigripes ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.
Pierwotnie występował w środkowej części Ameryki Północnej - od południowej Kanady po północny Meksyk. Obecnie występuje w Wyoming, z powodzeniem przywrócony w Montanie, Południowej Dakocie, Arizonie, Utah, Colorado i Chihuahua,w Meksyku.
Zamieszkuje otwarte tereny równinne, prerie, obrzeża lasów.
Aktywny głównie w nocy. Typowy samotnik .Rewir łowiecki jednego tchórza to około 50 hektarów. Poluje głównie na nieświszczuki ( Cynomys ), oraz inne drobne ssaki, ptaki i owady.
Jest zależny od populacji nieświszczuków, gdyż jeden dorosły tchórz spożywa około 100 nieświszczuków w roku. Większość aktywności tchórz czarnołapy spędza pod ziemią, gdzie poluje w norach na śpiące nieświszczuki. Aby przetrwać musi mieć dostęp do dużych kolonii tych gryzoni.
Ruja odbywa się w marcu - kwietniu, po ciąży samica rodzi od 1 - 7 młodych w miocie, średnio 3 - 4 . Samica samodzielnie odchowuje młode, które pozostają z nią aż do jesieni kiedy rodzina się rozpada i młode wyruszają na poszukiwanie swojego terytorium.
Od roku 1991 rozpoczęto wprowadzanie tchórza czarnołapego na części byłych siedlisk. Federalne i stanowe agencje ochrony przyrody współpracowały z właścicielami gruntów, Indianami, organizacjami ochrony zasobów naturalnych oraz z północnoamerykańskimi ogrodami zoologicznymi poszukując odpowiednich rewirów w celu wypuszczenia zwierząt urodzonych w niewoli.
Realizację tego przedsięwzięcia rozpoczęto w Wyoming, później rozszerzając wysiłki przywrócenia gatunku w Montanie, Południowej Dakocie, Arizonie, Utah, Kolorado oraz w Chihuahua w Meksyku. Przedsięwzięcie zakończyło się sukcesem. Wprowadzone zwierzęta dobrze się rozwijają i zwiększają liczbę dzikiej populacji. W roku 2007 liczba żyjących na swobodzie osobników wynosiła 750 sztuk . W tym czasie w niewoli żyło 250 sztuk co jest dobrą prognozą dla całego gatunku.
Duże osiągnięcia w hodowli tchórza posiada ogród zoologiczny w Toronto, z której to hodowli około 90 % zwierząt trafiło na swobodę.
W roku 2009 w Grasslands National Park w południowej części prowincji Saskatchewan wypuszczono na wolność 34 osobniki tchórza czarnołapego przywracając te zwierzęta na terytorium Kanady od 1937 roku.
Główne zagrożenia dla gatunku :
- utrata siedlisk
- niszczenie i degradacja środowiska naturalnego
- brak naturalnej zdobyczy ( nieświszczuk )
- zamiana otwartych równin w tereny rolnicze
- choroby i zwiększona śmiertelność miotów
- chemizacja rolnictwa
W warunkach wiwaryjnych potrzebuje suchych, przestronnych wolier. Dobrze rozmnaża się w niewoli i około 80 % procent urodzonych w zoo zwierząt trafia do środowiska naturalnego.
Wilk polarny ( Canis lupus arctos ) drapieżnik z rodziny psowatych. Podgatunek wilka szarego ( Canis lupus ).
Występuje na najdalej wysuniętych na północ krańcach Ameryki Północnej oraz Grenlandii.
Zamieszkuje tundrę latem, zimą za stadami karibu ( Rangifer tarantus cariboe ) wędruje na południe aż do granicy lasów.
Aktywny praktycznie przez całą dobę. Żyje w małych grupach rodzinnych, obejmujących parę alfa oraz grupę osobników z poprzednich miotów. Pojedynczy wilk to z reguły młody osobnik poszukujący wolnego, niezamieszkałego terenu. Jeśli go znajdzie, to oznacza go swoimi odchodami aby obwieścić prawo do tego rewiru. Stado wilków aby się wyżywić przeczesuje obszar w poszukiwaniu potencjalnej zdobyczy o powierzchni do 2 000 kilometrów kwadratowych.
Wilk polarny jest niewybredny, poluje na wszelką zdobycz od gryzoni po karibu i woły piżmowe. Jest zdolny do wytrzymania około 3-4 tygodni bez pożywienia, ale może zjeść do 10 kg pożywienia na raz. Zdobycz mniejszą zjada w całości, z większej zdobyczy - karibu lub wół piżmowy zostają niewielkie resztki.
Tylko para alfa się rozmnaża. Po rui, ciężarna samica odłącza się od stada, aby znaleźć odpowiednią kryjówkę w celu wydania na świat 3-8 szczeniąt. Cała grupa bierze udział w wychowie młodych. Dorosłe wilki po okresie laktacji przynoszą pokarm w żołądkach. Nadtrawiony pokarm jest zwracany, aby wykarmić młode.
Życie społeczne w stadzie wilków jest poddane hierarchii. Posiadające wysoką rangę osobniki czyli para alfa stale bronią swojej pozycji. Zmuszają inne osobniki do poddańczego kulenia się lub kładzenia na plecach. Skomplikowany język, składający się z gestów, szczekania i warczenia reguluje pozycje poszczególnych osobników w stadzie. Po stracie partnera/-rki, dominujący samiec/samica wiąże się z innym wysoko postawionym osobnikiem tzw. beta. Kiedy stado traci parę alfa, jej miejsce zajmują natychmiast osobniki beta. Dzięki hierarchii społecznej rzadko dochodzi do krwawych wewnętrznych konfliktów i stado nie rozprasza się. Co mogłoby prowadzić do samozagłady grupy. Wycie stada to manifestacja innym stadom o swojej obecności. Jest to informacja dla innych aby uniknąć spotkania i ewentualnej walki pomiędzy grupami.
Zagrożenia jak dla całego gatunku.
Wilk polarny jest jednym z liczniejszych podgatunków, gdyż człowiek dociera w rejony jego występowania niezmiernie rzadko. Chociaż od połowy XX w ludzie wyposażeni w śmigłowce urządzali powietrzne polowania na watahy wilków, strzelając do nich z powietrza. W latach 90-tych ubiegłego wieku zarówno w Kanadzie jak i na Grenlandii oraz w U.S.A. zakazano tego procederu.
W niewoli potrzebuje przestronnych wybiegów. Ze względu na ubarwienie jest ozdobą każdej "kolekcji". Chów i hodowla jak całego gatunku.
Do grupy wilków polarnych należą obecnie :
- Canis lupus bernardi - wilk Banksa - zamieszkujący wyspę Banksa i wyspę Wiktorii
jest największa forma wilka polarnego, opisywany obecnie jako Canis lupus arctos bernardi
- Canis lupus orion - wilk grenlandzki - z Grenlandii - prawdopodobnie wytępiony ?
opisywany obecnie jako Canis lupus arctos orion
- Canis lupus manningi - wilk z wyspy Baffina - zamieszkujący Ziemię Baffina - najmniejsza forma wilka polarnego, obecnie opisywany jako Canis lupus arctos manningi
Wilk kanadyjski, wilk Mackenzie ( Canis lupus occidentalis ) drapieżnik z rodziny psowatych. Podgatunek wilka szarego ( Canis lupus ). Jest to największy podgatunek.
Występuje w Kanadzie na obszarze Terytoriów Północno - Zachodnich, Jukonu, Kolumbii Brytyjskiej, Alberty i Saskatchewan oraz na Alasce.
Zamieszkuje tundrę i lasy.
Do grupy wilków kanadyjskich należą :
Wydra kanadyjska ( Lutra canadensis ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.
Występuje od Alaski do południowych stanów U.S.A. .
Zamieszkuje brzegi rzek i jezior od tundry po Zatokę Meksykańską.
Aktywna głównie w nocy, chociaż na terenach odludnych też wczesnym rankiem i późnym popołudniem. W okresie zimowym tylko podczas największych mrozów nie opuszcza przez kilka dni kryjówki i śpi. Potrzebuje sporego rewiru łowieckiego, w czasie poszukiwania zdobyczy może przebyć nawet 90 km. Żyje samotnie lub w rodzinie. Jest ssakiem terytorialnym, znakującym swoje terytorium kałem. Samiec jest nieco większy od samicy. Posiada też większy rewir, który zazębia się z terytoriami kilku samic. Doskonale pływa, po lądzie porusza się skokami, składającymi się z trzech krótkich skoków i jednego długiego ślizgu. W okresie zimy podejmuje wielokilometrowe poszukiwania niezamarzniętej wody.
Odżywia się głównie rybami, ale nie gardzi płazami, owadami, gryzoniami a nawet młodymi bobrami. Większą zdobycz zjada na brzegu, mniejszą w wodzie kładąc się na plecach. Często też przebija dziury w tamach bobrów i czeka aż woda z nich wypłynie. Potem zjada zaskoczone ryby, które osiadły na mieliźnie.
Po rui i tzw.ciąży ukrytej, ciężarna samica wyszukuje kryjówkę w opuszczonej norze na brzegu rzeki lub jeziora. Jeśli nie znajdzie odpowiedniej nory zadawala się kłodą drzewa, kępą gęstych krzaków a nawet dziuplę w drzewie. Samica rodzi 1-4 młode, które po 10 tygodniach opuszczają kryjówkę i rozpoczynają naukę pływania. Dojrzałość płciową uzyskują w drugim roku życia, ale pierwszy rozród następuje dopiero w wieku 5 lat.
Opisane podgatunki :
- Lontra canadensis canadensis - wschodnia Kanada, U.S.A., Nowa Funlandia
- Lontra canadensis enudris - północna część Ameryki Południowej
- Lontra canadensis evexa - Kolumbia Brytyjska
- Lontra canadensis kodiacensis - Kodiak Island
- Lontra canadensis lataxina - U.S.A.
- Lontra canadensis pacifica - Alaska, zachodnia Kanada, północno-zachodnie U.S.A.
- Lontra canadensis penclyzomae - Kolumbia Brytyjska
- Lontra canadensis preblei - Alberta, Saskatchewan, Manitoba
- Lontra canadensis sonora - U.S.A., Meksyk
Wydra kanadyjska jest chroniona zarówno w Kanadzie jak i U.S.A., po mimo to staje się coraz rzadsza. W niektórych częściach kanadyjskich prowincji oraz części stanów U.S.A. wyginęła bezpowrotnie.
Główne przyczyny to :
- zanieczyszczenie i degradacja naturalnego środowiska
- utrata siedlisk
- wzrost ilości pestycydów w rzekach i jeziorach
- kłusownictwo dla futra
W niewoli spotykana rzadko - głównie ogrody zoologiczne Kanady i Stanów Zjednoczonych. Potrzebuje suchych pomieszczeń z dostępem do wody. Łatwo się oswaja i przywiązuje do opiekunów.
Kuna amerykańska, kuna świerkowa ( Martes americana ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.
Występuje w północnej części Ameryki Północnej.
Zamieszkuje lasy, głównie iglaste i mieszane.
Kuna wodna, kuna rybarka ( Martes pennanti ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.
Występuje w północnej części Ameryki Północnej.
Zamieszkuje lasy, zarówno iglaste jak i mieszane.
Zagrożenia dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- niekontrolowany wyręb lasu
- kłusownictwo i nielegalne polowanie poza terenami wyznaczonymi oraz okresem ochronnym
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
Lis amerykański ( Vulpes vulpes fulvus ) drapieżnik z rodziny psowatych, podgatunek lisa pospolitego ( rudego )( Vulpes vulpes ). Obecnie uznawany za samodzielny gatunek ( Vulpes fulvus ).
Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej, od Alaski po Kalifornię.
Zamieszkuje tundrę, lasy i ich obrzeża, otwarte tereny trawiaste, zarośla i zakrzewienia, obrzeża miast.
- płodne hybrydy z lisami sprowadzonymi w XIX w na wschodnie wybrzeże z Wielkiej Brytanii
Na lisa amerykańskiego poluje się dla futra oraz tępi jako "szkodnika".Jest objęty w niektórych prowincjach Kanady i w stanach U.S.A. częściową ochroną z okresem ochronnym. W innych poluje się na niego przez cały rok. Jedynie na obszarach chronionych polowanie na lisa amerykańskiego jest zakazane.
W warunkach wiwaryjnych hodowany jest głównie w ogrodach zoologicznych Kanady i U.S.A. .Potrzebuje przestronnej i suchej woliery, dobrze zabudowanej. Musi mieć możliwość ukrycia się przed zwiedzającymi.
Wilk rudy ( Canis rufus ) drapieżnik z rodziny psowatych. Jest to jeden z najrzadszych gatunków psowatych na świecie.
Występuje we wschodniej części Ameryki Północnej od środkowej Kanady po Florydę i Zatokę Meksykańską.. Obecnie jedynie w Północnej Karolinie.
Zamieszkuje lasy i otwarte tereny porośnięte zaroślami, bagna, mokradła.
Wilk rudy jest mniejszy niż wilk ( Canis lupus ) i ma dłuższe nogi i krótsze futro. Samce są zazwyczaj większe niż samice. Najbardziej aktywny o świcie i zmierzchu Żyje w niewielkich grupach rodzinnych, które zajmują terytorium około 20 - 30 km2. Grupa składa się zwykle z pary alfa i ich potomstwa, chociaż zdarzały się większe grupy.
Poluje na ssaki, takie jak króliki bagienne, nutrie, jelenie i szopy, nie gardzi padliną. Ruja od stycznia do marca. Kryjówki znajdują się wśród bujnej roślinności, w głębokich norach, kłodach dużych drzew. Mioty zawierają przeciętnie od trzech do sześciu młodych, ale może wynosić nawet do ośmiu szczeniąt. Grupa wspólnie zajmuje się zdobywaniem pokarmu dla samicy a później podrastających młodych.Potomstwo zazwyczaj rozprasza się po 15 do 20 miesięcy.
- Canis rufus gregoryi - z południowo - środkowej części Stanów Zjednoczonych - wymarły w 1970
- Canis rufus rufus - wyspowo w Północnej Karolinie - uznany za wymarłego na wolności w 1980, obecnie uznany za krytycznie zagrożony
Zagrożenia dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- nadmierne polowania i prześladowania
- wyręb lasów
- wyspowe populacje i bardzo rozproszone
- powiększanie się terenów rolniczych
- tępienie i trucie wilków na terenach rolniczych
- hybrydyzacja z kojotem ( Canis latrans ) i wilkiem szarym ( Canis lupus )
- choroby przenoszone od psów domowych
Historia ochrony wilka rudego :
Ogromny spadek liczebności w połowie XX wieku, został uznany za gatunek wymarły na wolności w 1980 r. Ostatnie 17 dzikich wilków rudych schwytano i rozpoczęto program hodowli w niewoli. Udany program hodowlany pozwolił wprowadzić ponownie wilka rudego na obszar w północno-wschodniej części stanu Karolina Północna, w okolicach Alligator River, Mattamuskeet i Pocosin Lakes National Wildlife Refuges.
W 2003 r., wolna populacja wilka liczyła około 100 osobników w 20 grupach rodzinnych
Cztery pary wilków rudych zostały wypuszczone w Północnej Karolinie w 1987 r.
Drugą próbę przeprowadzono w latach 1992 i 1998 w Great Smoky Mountains National Park w stanie Tennessee. Program ten został odwołany z powodu niezdolności do ustalenia liczby wilków w parku oraz bardzo niskiej przeżywalności młodych, spowodowanych chorobami, zawleczonymi od psów domowych. Populacja w Północnej Karolinie była bardziej stabilna. Gatunek jest w pełni chroniony w ramach obecnego zakresu, ale programy edukacyjne wokół obszarów występowania, artykuły prasowe są niezbędne do zapewnienia społecznego poparcia i sukcesu. Badania opinii publicznej pokazują, że nadal istnieje wsparcie w lokalnych, regionalnych i krajowych społecznościach dla programu.
Występuje od południowej Kanady aż po Amerykę Południową.
Zamieszkuje różnorodne środowiska - lasy, zarośla, zadrzewienia na preriach i polach uprawnych, obrzeża miast.
Odocoileus virginianus - Montgomery Zoo
Tworzy stada liczące 10-15 osobników, chociaż może też żyć pojedynczo. W okresie zimowym łączy się w liczniejsze stada powyżej 20 osobników.
Jeleń wirginijski wykształcił system ostrzegawczy. Ogon, który jest od spodu biały, unoszony jest w momencie zagrożenia lub ucieczki. Jest to sygnał ostrzeżenia dla pozostałych osobników w stadzie.
Aktywny wczesnym rankiem, późnym popołudniem i po zmroku. Żywi się liśćmi, gałązkami, owocami, trawami i ziołami. Zjada również grzyby i porosty. W okresie zimowym ogryza korę z drzew i krzewów.
W czasie rui samce staczają rytualne walki o możliwość kopulacji z jak największą liczbą samic. Po ciąży, samica rodzi wiosną 1-4 młode w miocie. Młode są cętkowane i dobrze ukrywane w trawie lub zaroślach.
jeleń wirginijski ( Odocoileus virginianus )
Opisane podgatunki :
- Odocoileus virginianus acapulcensis - południowy Meksyk - zagrożony
- Odocoileus virginianus borealis - południowo-wschodnia Kanada i północno-wschodnie U.S.A.
- Odocoileus virginianus cariacou - Gujana Francuska i północna Brazylia - zagrożony
- Odocoileus virginianus carminis - północny Meksyk - zagrożony
- Odocoileus virginianus chiriquensis - Panama - krytycznie zagrożony
- Odocoileus virginianus clavium - Floryda Keys - zagrożony
- Odocoileus virginianus couesi - Santa Cruz, Arizona
- Odocoileus virginianus curassavicus - Curacuo Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus dacotensis - Alberta i północna Dakota
- Odocoileus virginianus gaudotii - Kolumbia i zachodnia Wenezuela
- Odocoileus virginianus gymnotis - Wenezuela i Gujana
- Odocoileus virginianus hiltonensis - Hilton Head Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus leucurus - Oregon i zachodnie wybrzeże
- Odocoileus virginianus macrourus - Kansas i sąsiednie stany
- Odocoileus virginianus mcilhennyi - Luizjana i sąsiednie stany
- Odocoileus virginianus margaritae - Margarita Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus mexicanus - centralny Meksyk
- Odocoileus virginianus miquihuanensis - środkowy Meksyk
- Odocoileus virginianus nelsoni - południowy Meksyk, Gwatemala - zagrożony
- Odocoileus virginianus nemoralis
- Odocoileus virginianus nigribarbus - Blackbeard Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus oaxacensis - południowy Meksyk
- Odocoileus virginianus ochrourus - północno-zachodnie U.S.A. i Kanada
- Odocoileus virginianus osceola - północno-zachodnia Floryda
- Odocoileus virginianus peruvianus - Peru - zagrożony
- Odocoileus virginianus rothschildi - Coiba Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus seminolus - Floryda
- Odocoileus virginianus sinaloe - środkowo-zachodni Meksyk
- Odocoileus virginianus taurinsulae - Bulls Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus texanus - Teksas i sąsiednie stany
- Odocoileus virginianus thomasi - południowo-wschodni Meksyk - zagrożony
- Odocoileus virginianus toltecus - południowy Meksyk
- Odocoileus virginianus tropicalis - zachodnia Kolumbia
- Odocoileus virginianus ustus - Ekwador
- Odocoileus virginianus venatorius - Hunting Island - zagrożony
- Odocoileus virginianus virginianus - Wirginia i sąsiednie stany
- Odocoileus virginianus yucatanensis - Jukatan i Honduras
- Odocoileus virginianus truei - Nikaragua - zagrożony
Odocoileus virginianus clavium - Lowry Park Zoo Tampa
Na początku XX w Stanach Zjednoczonych jeleń wirginijski był na krawędzi wyginięcia. Dzięki programowi ochrony liczebność populacji gwałtownie wzrosła. Obecnie w części stanów U.S.A. jeleń ten stał się zwierzęciem łownym z częściową ochroną. Poza U.S.A. i Kanadą, nadal jest zagrożony.
Odocoileus virginianus
Zagrożeniami są :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wycinanie lasów
- kłusownictwo dla mięsa, skór i poroża
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- przeludnienie, w nie których rejonach występowania
W ogrodach zoologicznych potrzebuje rozległych wybiegów, suchych i porośniętych trawą. Wybieg musi być urozmaicony, łącznie z miejscami , gdzie może się skryć przed zwiedzającymi. Trzymany najczęściej w niewielkich grupach liczących do 10 osobników. Na niewielkich i ciasnych wybiegach staje się nadpobudliwy i płochliwy co prowadzi do rozbijania się o ogrodzenia i bariery. W odpowiednich warunkach wydaje na świat co roku potomstwo.
Kojot ( Canis latrans ) drapieżnik z rodziny psowatych.
Występuje od Alaski po Kostarykę w Ameryce Środkowej.
Zamieszkuje różnorodne środowiska - otwarte tereny trawiaste, pustynie, obrzeża lasów, zarośla oraz tereny podmiejskie dużych miast i ich wysypiska śmieci.
kojot ( Canis latrans )
Aktywny głównie w nocy. Żyje w parach lub małych grupach rodzinnych. Pary łączą się często na całe życie. Oznajmia swoją obecność charakterystycznym skowytem i krótkimi naszczekiwaniami. Poluje samotnie lub w stadzie, zwłaszcza w okresie zimowym. Odżywia się różnorodnym pokarmem zwierzęcym jak i roślinnym, nie gardzi padliną czy resztkami wygrzebanymi na śmietniku.
Jest zwierzęciem inteligentnym, łatwo się uczy nowych zachowań, wykazuje duży spryt i odwagę co często prowadzi do zuchwałości w zachowaniu. Na kryjówki wybiera opuszczone nory borsucze lub lisie, wykroty, jaskinie, rozpadliny skalne itp.
Po rui, samica rodzi 1-10 szczeniąt, średnio około 6. Oboje rodzice zajmują się odchowem młodych.
Może krzyżować się z wilkami i zdziczałymi psami domowymi.
Canis latrans w Yellowstone
Opisane podgatunki :
- Canis latrans cagottis - stany Oaxaca, San Luis, Potosi, Puebla, Vera Cruz w Meksyku
- Canis latrans clepticus - Baja California, południowo-zachodnia Kalifornia
- Canis latrans dickeyi - Salwador
- Canis latrans frustrator - Kansas, Oklahoma, Teksas, Missouri, Arkansas
- Canis latrans hondurensis - Honduras
- Canis latrans impavidus - południowa Sonora, południowo-zachodnie Chihuahua, zachodnie Durango, Zacatecas, Sinaloa
- Canis latrans incolatus - od Jukonu na Alasce po północną Kolumbię Brytyjską i Albertę
- Canis latrans jamesi - Tiburon Island
- Canis latrans latrans - od Alberty, Manitoby, Saskatchewan po Nowy Meksyk
- Canis latrans lestes - Kolumbia Brytyjska, Alberta do południowo-wschodniego Utah i Newady
- Canis latrans mearnsi - Kolorado do północnej Sonory i Chihuahua
- Canis latrans microdon - północny i południowy Teksas
- Canis latrans ochropus - zachodnia Kalifornia w Sierra Nevada
- Canis latrans peninsulae - Baja California
- Canis latrans texensis - Teksas, Nowy Meksyk i północno-wschodni Meksyk
- Canis latrans umpquensis - wybrzeża Waszyngtonu i Oregonu
- Canis latrans vigilis - wybrzeże zachodniego Meksyku od Jasisco po Guerrero
Canis latrans - Chattanooga Zoo
Kojot jest objęty ochroną w niektórych stanach U.S.A., w innych bezlitośnie tępiony z powodu wyrządzanych szkód wśród zwierząt domowych ( z reguły wyolbrzymianych ).
Canis latrans - Yellow River Game Ranch Lilburn
Głównymi zagrożeniami dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- zakładanie pułapek i trucie, zwłaszcza na terenach pastwisk czy pól uprawnych
- postępująca urbanizacja
kojot ( Canis latrans )
W ogrodach zoologicznych jest dość rzadkim mieszkańcem. Potrzebuje dość sporych wybiegów o urozmaiconej zabudowie, gdzie może się ukryć przed zwiedzającymi. W ciasnych pomieszczeniach wpada w stereotypie zachowania biegając ciągle po jednej linii. Trzymany parami w odpowiednich warunkach systematycznie się rozmnaża.
wybieg dla kojota ( Canis latrans ) - Queens Zoo New York
Kozioł śnieżny, koza śnieżna ( Oreamnos americanus ) parzystokopytny ssak z rodziny krętorogich. Spokrewniony z europejskimi kozicami ( Rupicapra ).
Występuje od Jukonu na Alasce do północnej części Gór Skalistych.
Zamieszkuje góry, zwykle powyżej górnej granicy lasu na wysokości 1500-3000 m n.p.m.
kozioł śnieżny ( Oreamnos americanus ) - samica z młodym
Aktywny głównie rano i w godzinach popołudniowych, w zimie w ciągu całego dnia. Żyje w niewielkich stadach. Samice z młodymi oddzielnie, młode samce w grupach kawalerów a starsze, dojrzałe samce z reguły są samotnikami. Jest charakterystycznie ubarwiony - białawo z czarnymi rogami i kopytami. Rogi występują u obu płci, u samców nieco większe i bardziej hakowato wygięte.
Odżywia się roślinnością wysokogórską, mchami i porostami. W okresie zimowym schodzi na niżej położone tereny, często pod osłonę lasu.
Doskonale się wspina, zręcznie porusza się po skałach. Skacze na odległość około 3,5 metra.
W okresie godowym samce staczają rytualne walki o samice, niekiedy kończące się kontuzją jednego z rywali.
Samica rodzi 1-2 młode, późną wiosną. Koźlęta są bardzo samodzielne i już po kilku minutach po porodzie chodzą za matką. Częstym zjawiskiem jest tworzenie tzw. przedszkoli, w których przebywają wszystkie młode z grupy pod opieką 2-3 dorosłych samic a pozostałe pasą się po drugiej stronie stoku. Matki powracają do swoich koźląt tylko aby nakarmić je mlekiem.
portret Oreamnos americanus
Polowano na niego głównie dla mięsa, skóry i wełny. Obecnie jest chroniony na terenach występowania. Wprowadzany z powodzeniem na obszarach chronionych Kolorado i Kalifornii.
kozioł śnieżny ( Oreamnos americanus )
Zagrożeniami dla gatunku są :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wzrastający ruch turystyczny na obszarach chronionych
- kłusownictwo dla mięsa, skóry i trofeum
Oreamnos americanus - Moskwa Zoo
W warunkach wiwaryjnych jest zwierzęciem dość rzadko i sporadycznie eksponowanym. Potrzebuje skalistych wybiegów o dobrych zabezpieczeniach uniemożliwiających mu wyskoczenie z wybiegu. Pokarmowo nie jest wybredny, trzeba tylko uważać aby pokarm był urozmaicony i nie prowadził do nadmiernego otłuszczenia. W dobrych warunkach rozmnaża się rok rocznie.
kozioł śnieżny ( Oreamnos americanus ) - Tierpark Berlin
Widłoróg, antylopa widłoroga ( Antilocapra americana ) parzystokopytny ssak z rodziny krętorogich.
Występuje od Kanady po Meksyk.
Zamieszkuje otwarte równiny porośnięte trawiastą roślinnością.
widłoróg ( Antilocapra americana )
Aktywny od świtu do zmierzchu, głównie we wczesnych godzinach porannych i popołudniowych. Żyje gromadnie, w stadach liczących od 10 do 100 osobników. Jest bardzo szybki, przestraszony może osiągnąć prędkość około 60 km/h . Żywi się roślinnością, ziołami, rzadziej liśćmi drzew i krzewów.
Charakterystyczną cechą tego gatunku, jest coroczne zrzucanie rogów. Rogi te występują u obu płci. Są to widełkowato, rozgałęzione tyki. U starych samców stają się widlaste i osiągają długość do 40 cm . Nowe rogi wyrastają co roku na możdżeniach, spychając stare.
Po ciąży samica rodzi 1-2 młode, które niekiedy po roku zdolne są do rozrodu. Ta cecha pozwala przypuszczać, że przyczyniła się do ocalenia gatunku przed całkowitą zagładą.
Antilocapra americana - Montgomery Zoo
Widłoróg tak jak i bizon ( Bison bison ) z początkiem XX w był na progu zagłady. Wzięty również pod ochronę odbudował swoje stada. Obecnie w miejscach, gdzie lokalne populacja są przegęszczone a brak naturalnych wrogów widłoroga, prowadzi się selekcyjny odstrzał tych zwierząt lub przenosi na inne tereny chronione.
Antilocapra americana americana - Queens Zoo New York
Opisane podgatunki :
- Antilocapra americana americana - od Saakatchewen i Alberty po południowe stany U.S.A.
- Antilocapra americana mexicana - widłoróg meksykański - od północnego Meksyku po środkowy - krytycznie zagrożony
- Antilocapra americana oregona - widłoróg oregoński - Oregon i północna Kalifornia
- Antilocapra americana penisularis - widłoróg półwyspowy - Baja Kalifornia - zagrożony
- Antilocapra americana sonoriensis - widłoróg sonorski - Arizona - zagrożony
widłoróg ( Antilocapra americana )
Antilocapra americana
W ogrodach zoologicznych potrzebuje sporych wybiegów o naturalnym podłożu. Na mniejszych przestrzeniach staje się nadpobudliwy i łatwo wpada w przestrach, co prowadzi do kontuzji lub śmierci zwierzęcia rozbijającego się o bariery i ogrodzenia. W odpowiednich warunkach dobrze się rozmnaża.
widłoróg ( Antilocapra americana )
Antilocapra americana
Antilocapra americana
Tchórz czarnołapy ( Mustela nigripes ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.
Pierwotnie występował w środkowej części Ameryki Północnej - od południowej Kanady po północny Meksyk. Obecnie występuje w Wyoming, z powodzeniem przywrócony w Montanie, Południowej Dakocie, Arizonie, Utah, Colorado i Chihuahua,w Meksyku.
Zamieszkuje otwarte tereny równinne, prerie, obrzeża lasów.
tchórz czarnołapy ( Mustela nigripes )
Aktywny głównie w nocy. Typowy samotnik .Rewir łowiecki jednego tchórza to około 50 hektarów. Poluje głównie na nieświszczuki ( Cynomys ), oraz inne drobne ssaki, ptaki i owady.
Jest zależny od populacji nieświszczuków, gdyż jeden dorosły tchórz spożywa około 100 nieświszczuków w roku. Większość aktywności tchórz czarnołapy spędza pod ziemią, gdzie poluje w norach na śpiące nieświszczuki. Aby przetrwać musi mieć dostęp do dużych kolonii tych gryzoni.
Ruja odbywa się w marcu - kwietniu, po ciąży samica rodzi od 1 - 7 młodych w miocie, średnio 3 - 4 . Samica samodzielnie odchowuje młode, które pozostają z nią aż do jesieni kiedy rodzina się rozpada i młode wyruszają na poszukiwanie swojego terytorium.
Mustela nigripes
Historia tchórza czarnołapego :
Na terytorium Kanady ostatnia populacja w środowisku naturalnym wyginęła w 1937 roku. W Stanach Zjednoczonych Ameryki w roku 1967 sklasyfikowano go jako krytycznie zagrożony. W roku 1981 w Meeteetse w Wyoming odnaleziono ostatnią dziką populację tych zwierząt.
W roku 1985 wyłapano resztki dzikiej populacji. Okazało się, że cała światowa populacja tych zwierząt będąca w niewoli to około 50 osobników. Od tego momentu rozpoczęła się intensywna hodowla tchórza w warunkach wiwaryjnych. Od roku 1991 rozpoczęto wprowadzanie tchórza czarnołapego na części byłych siedlisk. Federalne i stanowe agencje ochrony przyrody współpracowały z właścicielami gruntów, Indianami, organizacjami ochrony zasobów naturalnych oraz z północnoamerykańskimi ogrodami zoologicznymi poszukując odpowiednich rewirów w celu wypuszczenia zwierząt urodzonych w niewoli.
Realizację tego przedsięwzięcia rozpoczęto w Wyoming, później rozszerzając wysiłki przywrócenia gatunku w Montanie, Południowej Dakocie, Arizonie, Utah, Kolorado oraz w Chihuahua w Meksyku. Przedsięwzięcie zakończyło się sukcesem. Wprowadzone zwierzęta dobrze się rozwijają i zwiększają liczbę dzikiej populacji. W roku 2007 liczba żyjących na swobodzie osobników wynosiła 750 sztuk . W tym czasie w niewoli żyło 250 sztuk co jest dobrą prognozą dla całego gatunku.
Duże osiągnięcia w hodowli tchórza posiada ogród zoologiczny w Toronto, z której to hodowli około 90 % zwierząt trafiło na swobodę.
W roku 2009 w Grasslands National Park w południowej części prowincji Saskatchewan wypuszczono na wolność 34 osobniki tchórza czarnołapego przywracając te zwierzęta na terytorium Kanady od 1937 roku.
Główne zagrożenia dla gatunku :
- utrata siedlisk
- niszczenie i degradacja środowiska naturalnego
- brak naturalnej zdobyczy ( nieświszczuk )
- zamiana otwartych równin w tereny rolnicze
- choroby i zwiększona śmiertelność miotów
- chemizacja rolnictwa
W warunkach wiwaryjnych potrzebuje suchych, przestronnych wolier. Dobrze rozmnaża się w niewoli i około 80 % procent urodzonych w zoo zwierząt trafia do środowiska naturalnego.
Wilk polarny ( Canis lupus arctos ) drapieżnik z rodziny psowatych. Podgatunek wilka szarego ( Canis lupus ).
Występuje na najdalej wysuniętych na północ krańcach Ameryki Północnej oraz Grenlandii.
Zamieszkuje tundrę latem, zimą za stadami karibu ( Rangifer tarantus cariboe ) wędruje na południe aż do granicy lasów.
wilk polarny ( Canis lupus arctos ) - samica z młodym
Aktywny praktycznie przez całą dobę. Żyje w małych grupach rodzinnych, obejmujących parę alfa oraz grupę osobników z poprzednich miotów. Pojedynczy wilk to z reguły młody osobnik poszukujący wolnego, niezamieszkałego terenu. Jeśli go znajdzie, to oznacza go swoimi odchodami aby obwieścić prawo do tego rewiru. Stado wilków aby się wyżywić przeczesuje obszar w poszukiwaniu potencjalnej zdobyczy o powierzchni do 2 000 kilometrów kwadratowych.
Wilk polarny jest niewybredny, poluje na wszelką zdobycz od gryzoni po karibu i woły piżmowe. Jest zdolny do wytrzymania około 3-4 tygodni bez pożywienia, ale może zjeść do 10 kg pożywienia na raz. Zdobycz mniejszą zjada w całości, z większej zdobyczy - karibu lub wół piżmowy zostają niewielkie resztki.
Tylko para alfa się rozmnaża. Po rui, ciężarna samica odłącza się od stada, aby znaleźć odpowiednią kryjówkę w celu wydania na świat 3-8 szczeniąt. Cała grupa bierze udział w wychowie młodych. Dorosłe wilki po okresie laktacji przynoszą pokarm w żołądkach. Nadtrawiony pokarm jest zwracany, aby wykarmić młode.
Życie społeczne w stadzie wilków jest poddane hierarchii. Posiadające wysoką rangę osobniki czyli para alfa stale bronią swojej pozycji. Zmuszają inne osobniki do poddańczego kulenia się lub kładzenia na plecach. Skomplikowany język, składający się z gestów, szczekania i warczenia reguluje pozycje poszczególnych osobników w stadzie. Po stracie partnera/-rki, dominujący samiec/samica wiąże się z innym wysoko postawionym osobnikiem tzw. beta. Kiedy stado traci parę alfa, jej miejsce zajmują natychmiast osobniki beta. Dzięki hierarchii społecznej rzadko dochodzi do krwawych wewnętrznych konfliktów i stado nie rozprasza się. Co mogłoby prowadzić do samozagłady grupy. Wycie stada to manifestacja innym stadom o swojej obecności. Jest to informacja dla innych aby uniknąć spotkania i ewentualnej walki pomiędzy grupami.
stado wilków polarnych ( Canis lupus arctos ) podczas polowania na piżmowoły
Zagrożenia jak dla całego gatunku.
Canis lupus arctos w warunkach zoo
Wilk polarny jest jednym z liczniejszych podgatunków, gdyż człowiek dociera w rejony jego występowania niezmiernie rzadko. Chociaż od połowy XX w ludzie wyposażeni w śmigłowce urządzali powietrzne polowania na watahy wilków, strzelając do nich z powietrza. W latach 90-tych ubiegłego wieku zarówno w Kanadzie jak i na Grenlandii oraz w U.S.A. zakazano tego procederu.
Canis lupus arctos - informacja dla sąsiadów
W niewoli potrzebuje przestronnych wybiegów. Ze względu na ubarwienie jest ozdobą każdej "kolekcji". Chów i hodowla jak całego gatunku.
Do grupy wilków polarnych należą obecnie :
- Canis lupus bernardi - wilk Banksa - zamieszkujący wyspę Banksa i wyspę Wiktorii
jest największa forma wilka polarnego, opisywany obecnie jako Canis lupus arctos bernardi
- Canis lupus orion - wilk grenlandzki - z Grenlandii - prawdopodobnie wytępiony ?
opisywany obecnie jako Canis lupus arctos orion
- Canis lupus manningi - wilk z wyspy Baffina - zamieszkujący Ziemię Baffina - najmniejsza forma wilka polarnego, obecnie opisywany jako Canis lupus arctos manningi
Wilk kanadyjski, wilk Mackenzie ( Canis lupus occidentalis ) drapieżnik z rodziny psowatych. Podgatunek wilka szarego ( Canis lupus ). Jest to największy podgatunek.
Występuje w Kanadzie na obszarze Terytoriów Północno - Zachodnich, Jukonu, Kolumbii Brytyjskiej, Alberty i Saskatchewan oraz na Alasce.
Zamieszkuje tundrę i lasy.
Canis lupus columbianus - Mińsk Zoo
Biologia, sposób życia jak u wilka szarego ( Canis lupus ).
Canis lupus pambasileus
Do grupy wilków kanadyjskich należą :
- Canis lupus occidentalis - zamieszkujący lasy Kanady - największa forma z tej grupy opisywana obecnie jako Canis lupus occidentalis occidentalis .
- Canis lupus mackenzie - wilk Mackenzie - zamieszkujący arktyczne wybrzeże Kanady, na wschód od rzeki Mackenzie oraz na południe od Wielkiego Jeziora Niedźwiedziego, obecnie opisywany jako Canis lupus occidentalis mackenzie.
- Canis lupus columbianus - wilk z Kolumbii Brytyjskiej - zamieszkujący Kolumbię Brytyjską, obecnie opisywany jako Canis lupus occidentalis columbianus.
- Canis lupus mackenzie - wilk Mackenzie - zamieszkujący arktyczne wybrzeże Kanady, na wschód od rzeki Mackenzie oraz na południe od Wielkiego Jeziora Niedźwiedziego, obecnie opisywany jako Canis lupus occidentalis mackenzie.
Canis lupus occidentalis
- Canis lupus pambasileus - wilk alaskański - zamieszkujący Alaskę oprócz wybrzeża, obecnie opisywany jako Canis lupus occidentalis pambasileus.
Canis lupus pambasileus
Canis lupus occidentalis - Rigas Zoologiskais Darzs
- Canis lupus columbianus - wilk z Kolumbii Brytyjskiej - zamieszkujący Kolumbię Brytyjską, obecnie opisywany jako Canis lupus occidentalis columbianus.
- Canis lupus tundrarum - wilk tundrowy - zamieszkujący tundrę Alaski, obecnie opisywany jako Canis lupus occidentalis tundrarum.
Zagrożenia jak u całego gatunku.
Canis lupus tundrarum
Canis lupus occidentalis - Hannover Zoo
Canis lupus pambasileus - Ekaterinburg Zoo
Canis lupus pambasileus - Tallinna Loomaaed
Canis lupus tundrarum - Zoologicka Zahrada Ołomuniec
Canis lupus tundrarum - wilk tundrowy
Wilk leśny, wilk amerykański ( Canis lupus nubilus ) drapieżnik z rodziny psowatych. Podgatunek wilka szarego ( Canis lupus ).
Występuje w południowej części Gór Skalistych, w północno-zachodnich U.S.A. , w południowo-wschodniej Alasce oraz południowo-zachodniej, wschodniej i północno-wschodniej Kanadzie.
Zamieszkuje zarówno lasy jak i częściowo tundrę.
Biologia i sposób życia jak u całego gatunku.
Zagrożenia jak dla całego gatunku.
wilk amerykański ( Canis lupus nubilus )
Do grupy wilków leśnych należą :
- Canis lupus nubilus - typowy przedstawiciel tej grupy, opisywany obecnie jako Canis lupus nubilus nubilus
- Canis lupus crassodon - występujący na wyspie Vancouver, opisywany obecnie jako Canis lupus nubilus crassodon
- Canis lupus fuscus - z Gór Cascade, opisywany obecnie jako Canis lupus nubilus fuscus
- Canis lupus youngi - z Nowej Funlandii i Labradoru - prawdopodobnie wymarły ? - opisywany obecnie jako Canis lupus nubilus youngi
- Canis lupus labradorius - z Labradoru - opisywany obecnie jako Canis lupus nubilus labradorius
- Canis lupus irremotus - z północnych Gór Skalistych aż do Alberty - krytycznie zagrożony - opisywany obecnie jako Canis lupus nubilus irremotus
Canis lupus irremotus
- Canis lupus hudsonicus - od zatoki Hudsona do północnej Manitoby i Terytoriów Północno-Zachodnich - opisywany obecnie jako Canis lupus nubilus hudsonicus
Canis lupus hudsonicus - Zoologicka Zahrada Ołomuniec
- Canis lupus ligoni - z Archipelagu Aleksandra - opisywany obecnie jako Canis lupus nubilus ligoni
Canis lupus hudsonicus - Zoologicka Zahrada Ołomuniec
Wilk wschodni ( Canis lupus lycaon ) drapieżnik z rodziny psowatych. Podgatunek wilka szarego ( Canis lupus ).
Występuje w północno-wschodnich U.S.A. i południowo-wschodniej Kanadzie.
Zamieszkuje lasy.
Biologia, sposób życia i zagrożenia jak całego gatunku w Ameryce Północnej.
Canis lupus lycaon - ZOOM Erlebniswelt Gelsenkirchen
Podgatunek krytycznie zagrożony.
Wilk meksykański ( Canis lupus baileyi ) drapieżnik z rodziny psowatych. Podgatunek wilka szarego ( Canis lupus ).
Występuje od południowych Stanów Zjednoczonych, poprzez Meksyk do Kostaryki.
Zamieszkuje lasy i otwarte tereny trawiaste.
Canis lupus baileyi
Biologia, sposób życia i zagrożenia jak całego gatunku w Ameryce Północnej.
Canis lupus baileyi - Smitsonian National Zoological Park Washington
Podgatunek krytycznie zagrożony.
Do grupy wilka meksykańskiego należały dwie wytępione formy wilka :
- Canis lupus monstrabilis - z Teksasu i północnej części Meksyku
- Canis lupus mogollonensis - z Arizony i Nowego Meksyku
Obecnie według najnowszych badań niektóre podgatunki opisywane są jako samodzielne gatunki.
Wydra kanadyjska ( Lutra canadensis ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.
Występuje od Alaski do południowych stanów U.S.A. .
Zamieszkuje brzegi rzek i jezior od tundry po Zatokę Meksykańską.
Lontra canadensis
Aktywna głównie w nocy, chociaż na terenach odludnych też wczesnym rankiem i późnym popołudniem. W okresie zimowym tylko podczas największych mrozów nie opuszcza przez kilka dni kryjówki i śpi. Potrzebuje sporego rewiru łowieckiego, w czasie poszukiwania zdobyczy może przebyć nawet 90 km. Żyje samotnie lub w rodzinie. Jest ssakiem terytorialnym, znakującym swoje terytorium kałem. Samiec jest nieco większy od samicy. Posiada też większy rewir, który zazębia się z terytoriami kilku samic. Doskonale pływa, po lądzie porusza się skokami, składającymi się z trzech krótkich skoków i jednego długiego ślizgu. W okresie zimy podejmuje wielokilometrowe poszukiwania niezamarzniętej wody.
portret wydry kanadyjskiej ( Lontra canadensis )
Odżywia się głównie rybami, ale nie gardzi płazami, owadami, gryzoniami a nawet młodymi bobrami. Większą zdobycz zjada na brzegu, mniejszą w wodzie kładąc się na plecach. Często też przebija dziury w tamach bobrów i czeka aż woda z nich wypłynie. Potem zjada zaskoczone ryby, które osiadły na mieliźnie.
Po rui i tzw.ciąży ukrytej, ciężarna samica wyszukuje kryjówkę w opuszczonej norze na brzegu rzeki lub jeziora. Jeśli nie znajdzie odpowiedniej nory zadawala się kłodą drzewa, kępą gęstych krzaków a nawet dziuplę w drzewie. Samica rodzi 1-4 młode, które po 10 tygodniach opuszczają kryjówkę i rozpoczynają naukę pływania. Dojrzałość płciową uzyskują w drugim roku życia, ale pierwszy rozród następuje dopiero w wieku 5 lat.
głowa wydry kanadyjskiej
Opisane podgatunki :
- Lontra canadensis canadensis - wschodnia Kanada, U.S.A., Nowa Funlandia
- Lontra canadensis enudris - północna część Ameryki Południowej
- Lontra canadensis evexa - Kolumbia Brytyjska
- Lontra canadensis kodiacensis - Kodiak Island
- Lontra canadensis lataxina - U.S.A.
- Lontra canadensis pacifica - Alaska, zachodnia Kanada, północno-zachodnie U.S.A.
- Lontra canadensis penclyzomae - Kolumbia Brytyjska
- Lontra canadensis preblei - Alberta, Saskatchewan, Manitoba
- Lontra canadensis sonora - U.S.A., Meksyk
Lontra canadensis canadensis - Lowry Park Zoo Tampa
Wydra kanadyjska jest chroniona zarówno w Kanadzie jak i U.S.A., po mimo to staje się coraz rzadsza. W niektórych częściach kanadyjskich prowincji oraz części stanów U.S.A. wyginęła bezpowrotnie.
Lontra canadensis - Prospect Park Wildlife Center New York
Główne przyczyny to :
- zanieczyszczenie i degradacja naturalnego środowiska
- utrata siedlisk
- wzrost ilości pestycydów w rzekach i jeziorach
- kłusownictwo dla futra
wydra kanadyjska ( Lontra canadensis ) - w warunkach zoo
W niewoli spotykana rzadko - głównie ogrody zoologiczne Kanady i Stanów Zjednoczonych. Potrzebuje suchych pomieszczeń z dostępem do wody. Łatwo się oswaja i przywiązuje do opiekunów.
wydra kanadyjska ( Lontra canadensis )
Lontra canadensis
Kuna amerykańska, kuna świerkowa ( Martes americana ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.
Występuje w północnej części Ameryki Północnej.
Zamieszkuje lasy, głównie iglaste i mieszane.
kuna amerykańska ( Martes americana )
Aktywna głównie w nocy, wczesnym rankiem oraz późnym popołudniem. Jest typowym samotnikiem. Samce bronią swojego terytorium przed innymi osobnikami swojego gatunku. Doskonale wspina się po drzewach. W zimie dzięki dużym poduszkom na stopach nie zapada się w głęboki śnieg. Poduszki działają jak rakiety śnieżne. W okresie dużych mrozów i niekorzystnych warunków pogodowych może przez 2-3 dni nie opuszczać kryjówki. Jest wszystkożerna, zjada zarówno pokarm zwierzęcy jak i roślinny.
W pary łączy się tylko w okresie rui. Po kopulacji samica zachodzi w tzw. ciążę opóźnioną. Młode rodzą się w następnym roku wiosną. Samica rodzi 1-5 młodych w miocie, w kryjówce ( dziupla drzewa, opuszczona nora, wykrot, jaskinia itp. ). Młodymi zajmuje się tylko samica, pozostają one z matką do zimy. Przed zimą rodzina się rozpada i młode odchodzą szukać sobie swojego rewiru.
Martes americana
Opisane podgatunki :
- Martes americana brumalis - Labrador
- Marets americana atrata - Nowa Funlandia - zagrożony
- Martes americana americana - Alaska i Kanada
- Martes americana abieticola - Manitoba, Saskatchewan
- Martes americana albeitinoides - Salkirk Range
- Martes americana actuosa - Alaska
- Martes americana caurina - Kolumbia Brytyjska, Oregon - przez niektórych badaczy opisywana jako samodzielny gatunek Martes caurina
- Martes americana humboldtensis - Kalifornia
- Martes americana kenaiensis - półwysep Kenai na Alasce
- Martes americana nesophila - Queen Charllotte Island, Kolumbia Brytyjska
- Martes americana origensis - Góry Skaliste - Wyoming
- Martes americana sierrae - zachodnie U.S.A.
- Martes americana vancourverensis - wyspa Vancouver
- Martes americana vulpina - Idaho i sąsiednie stany
kuna amerykańska ( Martes americana )
Główne zagrożenia dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- wyręb lasu
- utrata siedlisk
- nie kontrolowane polowanie dla futra
kuna świerkowa ( Martes americana )
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
Kuna wodna, kuna rybarka ( Martes pennanti ) drapieżnik z rodziny łasicowatych.
Występuje w północnej części Ameryki Północnej.
Zamieszkuje lasy, zarówno iglaste jak i mieszane.
kuna wodna ( Martes pennanti )
Obecnie jest objęta częściową ochroną . Można na nią polować tylko w okresie zimowym i tylko na niektórych terenach i obszarach.Aktywna głównie w nocy, wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Nie zakłada gniazd jak inne kuny,doskonale wspina się po drzewach i dobrze pływa.Jest typowym samotnikiem,Samiec ma rewir 38-40m2,a samica o połowę mniejszy.
Kuna wodna w okresie zimy w czasie mrozów i niesprzyjających warunków atmosferycznych potrafi przez 2-3 dni nie schodzić z drzewa.Jest wszystkożerna,ale głównym jej pożywieniem są ryby.
Ruja u kuny wodnej przypada na okres wiosenny(marzec-maj).Samica zachodzi w tym okresie w tzw.ciąże przedłużoną.Młode przychodzą na świat dopiero w następnym roku na wiosnę.W miocie może przyjść na świat do 1 do 5 młodych ,ale najczęściej rodzi się troje maluchów. Pod opieką matki młode pozostają do zimy ,potem rodzina rozpada się i młode zaczynają się usamodzielniać.
Opisane podgatunki:
- Martes .pennanti pennanti - północna część Ameryki Północnej
- Martes pennanti pacifica - wybrzeże Pacyfiku od Waszyngtonu po Kalifornię
- Martes pennanti columbiana - Kolumbia Brytyjska
Na kunę wodną polowano ze względu na jej futro bardzo podobne do futra sobola ( Martes zibellina ).
kuna rybarka ( Martes pennanti )
Kuna wodna w okresie zimy w czasie mrozów i niesprzyjających warunków atmosferycznych potrafi przez 2-3 dni nie schodzić z drzewa.Jest wszystkożerna,ale głównym jej pożywieniem są ryby.
Ruja u kuny wodnej przypada na okres wiosenny(marzec-maj).Samica zachodzi w tym okresie w tzw.ciąże przedłużoną.Młode przychodzą na świat dopiero w następnym roku na wiosnę.W miocie może przyjść na świat do 1 do 5 młodych ,ale najczęściej rodzi się troje maluchów. Pod opieką matki młode pozostają do zimy ,potem rodzina rozpada się i młode zaczynają się usamodzielniać.
Martes pennanti
Opisane podgatunki:
- Martes .pennanti pennanti - północna część Ameryki Północnej
- Martes pennanti pacifica - wybrzeże Pacyfiku od Waszyngtonu po Kalifornię
- Martes pennanti columbiana - Kolumbia Brytyjska
Na kunę wodną polowano ze względu na jej futro bardzo podobne do futra sobola ( Martes zibellina ).
Zagrożenia dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- niekontrolowany wyręb lasu
- kłusownictwo i nielegalne polowanie poza terenami wyznaczonymi oraz okresem ochronnym
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
kuna wodna ( Martes pennanti )
Lis amerykański ( Vulpes vulpes fulvus ) drapieżnik z rodziny psowatych, podgatunek lisa pospolitego ( rudego )( Vulpes vulpes ). Obecnie uznawany za samodzielny gatunek ( Vulpes fulvus ).
Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej, od Alaski po Kalifornię.
Zamieszkuje tundrę, lasy i ich obrzeża, otwarte tereny trawiaste, zarośla i zakrzewienia, obrzeża miast.
Vulpes vulpes fulvus
Aktywny przez całą dobę. Żyje w parach, w określonym rewirze łowieckim. Lis amerykański jest nieco większy od swojego kuzyna z Europy i ma bardziej jedwabistą sierść. Nieznaczny dymorfizm płciowy - samiec większy i cięższy niż samica. Jest wszystkożerny czyli nie gardzi pokarmem zwierzęcym jak i roślinnym. Kryjówki zakłada w norach, jaskiniach czy wykrotach.
Po rui, samica chodzi około 49 - 56 dni w ciąży. Młode rodzą się od 1 - 13 w miocie.
Samiec pomaga w wychowie młodych. Po 10 tygodniach kończy się okres laktacji i młode przechodzą na pokarm stały. Rodzina rozpada się na początku zimy. Młode rozpraszają się szukając dla siebie nowych terytoriów.
lis amerykański ( Vulpes vulpes fulvus )
Główne zagrożenia dla podgatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- nie kontrolowane polowanie dla futra
- tępienie i trucie na terenach rolniczych jako "szkodnika"
- choroby zawleczone przez zdziczałe psy domowe- płodne hybrydy z lisami sprowadzonymi w XIX w na wschodnie wybrzeże z Wielkiej Brytanii
Na lisa amerykańskiego poluje się dla futra oraz tępi jako "szkodnika".Jest objęty w niektórych prowincjach Kanady i w stanach U.S.A. częściową ochroną z okresem ochronnym. W innych poluje się na niego przez cały rok. Jedynie na obszarach chronionych polowanie na lisa amerykańskiego jest zakazane.
W warunkach wiwaryjnych hodowany jest głównie w ogrodach zoologicznych Kanady i U.S.A. .Potrzebuje przestronnej i suchej woliery, dobrze zabudowanej. Musi mieć możliwość ukrycia się przed zwiedzającymi.
Wilk rudy ( Canis rufus ) drapieżnik z rodziny psowatych. Jest to jeden z najrzadszych gatunków psowatych na świecie.
Występuje we wschodniej części Ameryki Północnej od środkowej Kanady po Florydę i Zatokę Meksykańską.. Obecnie jedynie w Północnej Karolinie.
Zamieszkuje lasy i otwarte tereny porośnięte zaroślami, bagna, mokradła.
Canis rufus
Poluje na ssaki, takie jak króliki bagienne, nutrie, jelenie i szopy, nie gardzi padliną. Ruja od stycznia do marca. Kryjówki znajdują się wśród bujnej roślinności, w głębokich norach, kłodach dużych drzew. Mioty zawierają przeciętnie od trzech do sześciu młodych, ale może wynosić nawet do ośmiu szczeniąt. Grupa wspólnie zajmuje się zdobywaniem pokarmu dla samicy a później podrastających młodych.Potomstwo zazwyczaj rozprasza się po 15 do 20 miesięcy.
.wilk rudy ( Canis rufus ) - Lowry Park Zoo Tampa
Opisane podgatunki :
- Canis rufus floridanus - z Florydy - wymarły w 1930 - Canis rufus gregoryi - z południowo - środkowej części Stanów Zjednoczonych - wymarły w 1970
- Canis rufus rufus - wyspowo w Północnej Karolinie - uznany za wymarłego na wolności w 1980, obecnie uznany za krytycznie zagrożony
Zagrożenia dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- nadmierne polowania i prześladowania
- wyręb lasów
- wyspowe populacje i bardzo rozproszone
- powiększanie się terenów rolniczych
- tępienie i trucie wilków na terenach rolniczych
- hybrydyzacja z kojotem ( Canis latrans ) i wilkiem szarym ( Canis lupus )
- choroby przenoszone od psów domowych
Historia ochrony wilka rudego :
Ogromny spadek liczebności w połowie XX wieku, został uznany za gatunek wymarły na wolności w 1980 r. Ostatnie 17 dzikich wilków rudych schwytano i rozpoczęto program hodowli w niewoli. Udany program hodowlany pozwolił wprowadzić ponownie wilka rudego na obszar w północno-wschodniej części stanu Karolina Północna, w okolicach Alligator River, Mattamuskeet i Pocosin Lakes National Wildlife Refuges.
W 2003 r., wolna populacja wilka liczyła około 100 osobników w 20 grupach rodzinnych
Cztery pary wilków rudych zostały wypuszczone w Północnej Karolinie w 1987 r.
Drugą próbę przeprowadzono w latach 1992 i 1998 w Great Smoky Mountains National Park w stanie Tennessee. Program ten został odwołany z powodu niezdolności do ustalenia liczby wilków w parku oraz bardzo niskiej przeżywalności młodych, spowodowanych chorobami, zawleczonymi od psów domowych. Populacja w Północnej Karolinie była bardziej stabilna. Gatunek jest w pełni chroniony w ramach obecnego zakresu, ale programy edukacyjne wokół obszarów występowania, artykuły prasowe są niezbędne do zapewnienia społecznego poparcia i sukcesu. Badania opinii publicznej pokazują, że nadal istnieje wsparcie w lokalnych, regionalnych i krajowych społecznościach dla programu.
.wilk rudy ( Canis rufus rufus )
W warunkach wiwaryjnych potrzebuje takich samych pomieszczeń jak wilk ( Canis lupus ).
.