WESOŁYCH ŚWIĄT !!!

Zagrożone ssaki Ameryki Północnej część V

Spermophilus madrensis - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).


Występuje w północnym Meksyku, stany Chihuahua i Durango, może także występować w stanach Sinaloa i Sonora. Jest endemitem dla Meksyku.


Zamieszkuje górskie sosnowe lasy na wysokości 3000- 3750 m n.p.m.

Spermophilus madrensis

Biologia i sposób życia słabo poznane.

Aktywny w ciągu dnia. Kopie nory. Tworzy kolonie. 

Brak danych czy Spermophilus madrensis hibernuje.

Odżywia się nasionami drzew, igliwiem a także owadami.

Ciąża trwa 23-31 dni. Samica rodzi 2-5 młodych w miocie. Okres laktacji trwa do 6 tygodni.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Zagrożenia jak u wszystkich gatunków z rodzaju Spermophilus.

W niewoli - brak danych.

Spermophilus adocetus - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ). Synonim ( Notocitellus adocetus ).

Występuje w północnym Meksyku. Jest endemitem dla Meksyku.

Zamieszkuje górskie zarośla i zakrzewienia.

Biologia i sposób życia słabo poznane.

Prawdopodobnym jest, że jak wszystkie susły aktywny jest w ciągu dnia, kopie nory i tworzy kolonie.

Zagrożenia jak u innych gatunków z rodzaju Spermophilus.

W niewoli - brak danych.








Łoś amerykański ( Alces americanus ) ssak z rodziny jeleniowatych. Największy przedstawiciel rodziny. Uważany do niedawna jako podgatunek łosia ( Alces alces ), wyodrębniany jako osobny gatunek przez część badaczy. W dalszym ciągu opisywany jako Alces alces americana. Prace związane z badaniami molekularnymi nad obu grupami tj.łosiem euroazjatyckim i łosiem amerykańskim są w dalszym ciągu prowadzone.

Występuje w północnej części Ameryki Północnej, od południowej Alaski po północne Stany Zjednoczone.

Zamieszkuje lasy z torfowiskami i jeziorami.

 Łoś amerykański ( Alces americanus )

Aktywny głównie rano i wieczorem w ciągu całego roku. Żyje samotnie lub w grupie rodzinnej ( samica z młodym ). 

Wyraźny dymorfizm płciowy : samiec większy niż samica posiada łopatowate ( łopaty ) poroże, zrzucane corocznie. Samica bez poroża. Poroże posiada wyrostki o różnym stopniu wykształcenia. Im samiec starszy i dojrzalszy tym poroże bardziej rozbudowane i wykształcone.

Alces americanus americanus

W okresie zimowym zbiera się w niewielkie grupy 3-5 osobników. Dobrze pływa, a dzięki szerokim racicom sprawnie porusza się po bagnach i w wodzie.

Żywi się roślinnością zielną, młodymi pędami drzew i krzewów oraz korą.

grupa Alces americanus w czasie wspólnego posiłku

W czasie jesiennego rykowiska samce staczają zaciekłe walki o samice. Prowadzą one nie jednokrotnie do kontuzji rywala.

 samiec Alces americanus nawołujący rywala do walki

Po ciąży trwającej około 8 miesięcy, samica wiosną rodzi 1-2 młodych rzadko 3. Cielę jest niecętkowane. Młode pozostaje z matką przez następne 2 lata.

Alces americanus - samiec i samica z młodym

Opisane podgatunki :

- Alces americanus andersoni - północny Michigan, Minesota, zachodnie Ontario, zachodnia Kolumbia Brytyjska, północno-wschodni Jukon i Mackenzie

- Alces americanus americanus - południowa Alaska, północna Kanada

- Alces americanus columbae - Kolumbia Brytyjska, Ontario

- Alces americanus gigas - Alaska, Jukon, Półwysep Kenai

- Alces americanus shirasi - zachodni Wyoming, północno-wschodnie Idaho i Utah, zachodnia Montana, północna i południowo-zachodnia Alberta

samce Alces americanus

Łoś został objęty częściową ochroną zarówno na terenie Kanady jak i Stanów Zjednoczonych. Polowanie na niego objęte jest limitem oraz kontrolą. Polowano na niego głównie dla poroża (trofeum ), mięsa, tłuszczu, skóry ( z przeznaczeniem na zamsz ).

 portret Alces americanus gigas

Główne zagrożenia :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- nie kontrolowany wyręb lasu

- nie limitowane polowania i kłusownictwo

- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej

- urbanizacja

- poszukiwanie kopalin i złóż surowców i ich eksploatacja

Alces americanus

W warunkach wiwaryjnych: wymagania i hodowla jak łosia euroazjatyckiego ( Alces alces ).

Alces americanus - samiec i samica z młodym

Alces americanus americanus

Karibu - wspólna nazwa dla amerykańskich podgatunków renifera ( Rangifer tarandus ).

Występuje w północnej części Ameryki Północnej oraz na Grenlandii.

Zamieszkuje tundrę w lecie, w okresie zimy wędruje do lasów borealnych na południu.

Rangifer tarandus caribou

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Samiec nieco większy i cięższy. Obie płcie posiadają poroże, często jest to jedna tyka. Tworzy stada od 10-1000 osobników. W okresie sezonowych wędrówek stada łączą się w jedno mogące liczyć nawet 500 000 osobników. Podczas migracji może przebyć 5000 km w ciągu roku.

Pokonuje dziennie około 11-33 km, ze średnią prędkością 60-80 km/h. Doskonale pływa i pokonuje duże rzeki i jeziora, które są na drodze migracji. Podczas pływania średnia prędkość wynosi około 4 km/h.

Coroczna wędrówka karibu wiosną i jesienią jest najdłuższą lądową migracją ssaków.

płynące karibu ( Rangifer tarandus caribou ) 

Odżywia się roślinnością zielną, mchami, porostami, liśćmi i pędami drzew i krzewów liściastych.

Rykowisko odbywa się na początku wędrówki w październiku.

Po ciąży trwającej 228 dni, samica rodzi 1 rzadziej 2 młode. Młode po około 2-3 godzinach podąża za matką. Okres laktacji trwa 6 miesięcy.Młode pozostaje z matką przez około 3 lata.

Opisane podgatunki renifera ( Rangifer tarandus ) w Ameryce Północnej :

- Rangifer tarandus eoggroenlandicus - wschodnia Grenlandia - wymarły około 1900

- Rangifer tarandus pearyi - wyspa Nunavat, Terytoria Północno-Zachodnie (Kanada ) - zagrożony

- Rangifer tarandus granti - Alaska, Jukon, Terytoria Północno-Zachodnie

- Rangifer tarandus groenlandicus - zachodnia Grenlandia - zagrożony- wymarły 1950?

- Rangifer tarandus caribou - Alaska, Nowa Funlandia, Labrador - zagrożony

- Rangifer tarandus caboti - Labrador - zagrożony

- Rangifer tarandus osborni - Kolumbia Brytyjska - zagrożony

- Rangifer tarandus terraenovae - Nowa Funlandia - zagrożony

- Rangifer tarandus dawsoni - wyspy Queen Charlotte - wymarły około 1900-1910

Główne zagrożenia :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- rozwój przemysłu wydobywczego ( ropa naftowa i gaz ziemny ) na trasach migracyjnych
- urbanizacja
- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej
- kłusownictwo

migrujące karibu ( Rangifer tarandus caribou )

Na Alasce oraz w Kanadzie polowanie na karibu jest pod kontrolą, jedynie rdzenni mieszkańcy mogą polować przez cały rok przy użyciu tradycyjnych metod. Na Grenlandii polowanie na karibu jest całkowicie zakazane.

W warunkach ogrodów zoologicznych jest rzadszy niż renifer euroazjatycki . Nie wiele placówek podejmuje się hodowli tego ssaka.

Wapiti, jeleń wapiti ( Cervus canadensis ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Do niedawna uważany za podgatunek jelenia ( Cervus elaphus ). Po badaniach molekularnych uznano Cervus elaphus canadensis jako gatunek Cervus canadensis. 

Występuje w Ameryce Północnej na południe od strefy lasów iglastych aż do północnego Meksyku oraz w Azji ( Rosyjski Daleki Wschód ), Chiny, Mongolia.

Zamieszkuje lasy liściaste i mieszane oraz ich obrzeża, czasami otwarte tereny w pobliżu dużych kompleksów leśnych, zarówno na nizinach jak i w górach.

   wapiti ( Cervus canadensis canadensis ) samiec w czasie rykowiska

Wyraźny dymorfizm płciowy : samiec większy niż samica oraz posiadacz poroża mogącego mieć nawet 30 odnóg, zrzucanego corocznie.

Żyje w małych grupach i stadach - samice z młodymi. Samce żyją zwykle samotnie.

wapiti ( Cervus canadensis ) - samiec

Odżywia się pokarmem roślinnym, głównie roślinnością zielną, liśćmi, gałązkami.

Aktywny głównie w godzinach porannych i późnym popołudniem oraz po zmroku.

walczące samce wapiti ( Cervus canadensis )

W okresie rui samce staczają rytualne walki o możliwość zgromadzenia jak największego haremu samic.

Samica rodzi na wiosnę 1 młode. Cielak jest nakrapiany i ukrywany przez 2-3 tygodnie. Po tym okresie podąża już za matką. W wieku 7-8 tygodni przechodzi na pokarm stały.

Cervus canadensis canadensis - Montgomery Zoo

Cervus canadensis manitobensis - Tierpark Berlin

Opisane podgatunki :

- Cervus canadensis alashanicus - Chiny, południowo-wschodnia Mongolia - zagrożony

- Cervus canadensis asiaticus - Góry Sajany - zagrożony

- Cervus canadensis baicalensis - Góry Sajany, Góry Bajkał, zachodnie wybrzeże jeziora Bajkał - skrajnie zagrożony

- Cervus canadensis bedfordianus - Mandżuria - zagrożony

- Cervus canadensis biedermani - wschodnia Syberia  ( okolice jeziora Teleczyk, rzeki Ob )

- Cervus canadensis canadensis - środkowe i wschodnie U.S.A., wschodnia Kanada

- Cervus canadensis eustephanus - Góry Tien-Szan, Yarkand - zagrożony

- Cervus canadensis isubra - północna Mandżuria - krytycznie zagrożony

- Cervus canadensis kansuensis - Gansu ( Chiny ) - zagrożony

- Cervus canadensis luedorfi - dolina Sutschan, wybrzeże Pacyfiku, północna Mandżuria - zagrożony

- Cervus canadensis macneilli - zachodni Syczuan, Tybet - skrajnie zagrożony

- Cervus canadensis manitobensis - środkowa Manitoba, Saskatchewan ( Kanada )

- Cervus canadensis merriami - góry w Arizonie, Nowy Meksyk, Teksas, północny Meksyk

- Cervus canadensis nannodes - Tupman, Temblors, San Emigdio w Kalifornii - zagrożony

- Cervus canadensis nelsoni - Kolumbia Brytyjska, Alberta, zachodnia Montana, wschodni Washington i Oregon, Wyoming, Idaho, Utah, Kolorado, północno-wschodnia Newada, południowo-zachodnia Dakota Południowa, Nebraska, wschodnia Arizona, zachodni Nowy Meksyk 

- Cervus canadensis occidentalis -  amerykańskie wybrzeże Pacyfiku

- Cervus canadensis roosevelti - północno-zachodnia Kalifornia, zachodni i środkowy Oregon i Washington, wyspa Vancouver, wyspa Afognak, Alaska   

- Cervus canadensis songaricus - pasmo Tien -Szan w Dżungarii - zagrożony

- Cervus canadensis ussuricus - region Ussuri ( Rosja )

- Cervus canadensis wachei - zachodnia Mongolia, wschodnia Dżungaria - krytycznie zagrożony

- Cervus canadensis wardi - Syczuan, Tybet - zagrożony

- Cervus canadensis xanthopygus - południowo-wschodnia Syberia, wschodnia Mandżuria, Jakucja, północne Chiny, region rzeki Amur (Kraj Nadamurski ) - skrajnie zagrożony

- Cervus canadensis yarkandensis - wschodni Turkiestan, Tarim Basin, Singkiang ( Chiny ) - krytycznie zagrożony

Cervus canadensis nannodes - Tierpark Berlin

  

W Kanadzie i Stanach Zjednoczonych jest zwierzęciem łownym z okresem ochronnym. Poluje się na niego dla mięsa, skóry, poroża.

Podgatunki azjatyckie są praktycznie wszystkie zagrożone lub skrajnie zagrożone. Olbrzymim problemem zarówno w Rosji jak i w Chinach jest kłusownictwo.

 Cervus canadensis nelsoni - Dierenpark Plackendael Mechelen

Jest też podstawową zdobyczą w Ameryce Północnej w okresie zimowym wilków ( Canis lupus ). Poluje też na niego grizzli ( Ursus arctos horribilis ), puma ( Puma concolor ) czy kojot ( Canis latrans ).

W Azji poluje na niego tygrys amurski ( Panthera tigris altaica ), wilk ( Canis lupus ) czy niedźwiedź brunatny ( Ursus arctos ).

Cervus canadensis roosevelti - Queens Zoo

W niewoli jest ozdobą każdej " kolekcji ". Wymaga obszernych wybiegów o naturalnym podłożu. Z reguły na jednym wybiegu trzyma się jednego samca z grupką samic i młodych. Większa liczba samców znajdująca się na tym samym wybiegu przed rykowiskiem jest rozdzielana, aby nie mogły walczyć ze sobą. W warunkach naturalnych rywal zostaje przepędzony. W warunkach zoo niestety ze względu na ograniczoną powierzchnię tego typu walka mogłaby się zakończyć nawet śmiercią jednego z rywali.

Cervus canadensis xanthopygus w zoo

rycina - Cervus canadensis alashanicus - samiec i samica

Suseł meksykański ( Spermophilus mexicanus ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).


Występuje na południu U.S.A. ( zachodni i środkowy Teksas i południowo-wschodni Nowy Meksyk ) oraz w północnym Meksyku.

Zamieszkuje nizinne łąki i sawanny a także cmentarze, pola golfowe, pobocza dróg. Unika obszarów skalistych.

suseł meksykański ( Spermophilus mexicanus ) po lewej: młody osobnik , po prawej: prawie dorosły 

Aktywny w ciągu dnia. Kopie nory i  jak większość susłów posiada głębokie nory mieszkalne oraz płytkie nory służące za schronienie podczas ucieczki. Nie hibernuje, w okresach nie sprzyjających zapada w rodzaj odrętwienia. Tworzy kolonie, chociaż prowadzi bardziej samotniczy tryb życia. Nadmiar żywności przenosi w torbach policzkowych do komór magazynowych, z których korzysta w gorszych okresach.

Żywi się głównie nasionami, liśćmi, owocami i orzechami, chociaż w okresie letnim zjada chętnie owady spotykane we własnych norach. Żywi się również padliną ( ofiary przejechane na drogach ) oraz nie stroni od kanibalizmu ( starsze samce ).

Spermophilus mexicanus stojący słupka

Okres godowy przypada na koniec marca i początek kwietnia. Ciąża trwa 23-28 dni. Samica rodzi od 2-13 młodych w miocie. 1miot w sezonie. Po około 3 miesiącach młode usamodzielniają się.

Opisane podgatunki :

- Spermophilus mexicanus mexicanus - środkowy Meksyk, Toluca

- Spermophilus mexicanus parvidens - Meksyk, południe U.S.A. ( Teksas, Arizona, Nowy Meksyk )

Suseł meksykański w swoim środowisku nie jest jeszcze zagrożony. Uważany jest za szkodnika tylko na terenach pól golfowych, ze względu na kopanie nor i tam jest tępiony przez trucie i zalewanie nor.

Innym zagrożeniem dla gatunku mogą być pestycydy zawarte w zjadanych owadach czy ołów u populacji mieszkających wzdłuż autostrad i dróg.

Spermophilus mexicanus parvidens

W niewoli - brak danych.

Spermophilus perotensis - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ). Synonim Xerospermophilus perotensis.

Występuje w południowo-zachodnim Meksyku. Jest endemitem dla Meksyku.

Zamieszkuje suche, nizinne łąki.

Biologia i sposób życia słabo poznane.

Brak opisanych podgatunków.

Zagrożenia jak u większości przedstawicieli rodzaju Spermophilus.

W niewoli - brak danych.

Spermophilus spilosoma - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ). Synonim Xerospermophilus spilosoma.

Występuje w U.S.A. ( od Wyoming i Nebraski ) do południowo-zachodniego Meksyku.

Zamieszkuje suche tereny z zaroślami i łąkami o piaszczystej glebie.

dorosły Spermophilus spilosoma

Jest to jeden z najmniejszych susłów Ameryki Północnej. Aktywny głównie wczesnym rankiem oraz późnym popołudniem. Kopie rozległy system nor ( 3-5 m długości lub więcej ) z kilkoma wejściami ukrytymi pod krzewami lub w wysokiej trawie. W północnej części zasięgu hibernuje od sierpnia ( dorosłe ), najpóźniej październik ( młode ) do kwietnia lub maja. W południowej części zasięgu - brak potwierdzonych danych.

Odżywia się zielonymi częściami roślin, nasionami, kaktusami oraz różnego rodzaju owadami.

Okres godowy trwa około 2 tygodni po opuszczeniu nor po zimowej hibernacji.

Ciąża trwa 23-25 dni. Samica rodzi 3-9 młodych w miocie. 1 miot w sezonie. Okres laktacji trwa od 30 do 60 dni.

młody Spermophilus spilosoma

Opisane podgatunki :

- Spermophilus spilosoma obsoletus - Kansas, Kolorado, Nebraska

- Spermophilus spilosoma marginatus - Meksyk, Teksas, Nowy Meksyk, Kansas, Oklahoma

- Spermophilus spilosoma altiplanensis - Meksyk ( La Junta, Chihuahua )

- Spermophilus spilosoma ammophilus - Meksyk ( północna Salayuca, Chihuahua )

- Spermophilus spilosoma annectens - Teksas ( Padre Island, Cameron County )

- Spermophilus spilosoma arens - Teksas ( El Paso )

- Spermophilus spilosoma bavicorensis - Meksyk ( Babicora, Chihuahua )

- Spermophilus spilosoma cabrerai - Meksyk ( Nunez, San Luis Potosi )

- Spermophilus spilosoma canescens - Meksyk, Teksas, Nowy Meksyk, Arizona

- Spermophilus spilosoma cryptospilotus - Nowy Meksyk, południowo-zachodnie Kolorado, Utah, Arizona

- Spermophilus spilosoma macrospilotus - Arizona ( Oracle, Pinal County )

- Spermophilus spilosoma major - Nowy Meksyk

- Spermophilus spilosoma obsidianus - Arizona ( północne góry San Francisco, Coconino County )

- Spermophilus spilosoma oricolus - Meksyk ( La Pesca, Tamaulipas )

- Spermophilus spilosoma pallescens - Meksyk ( Ventura, Coahuila ), Arizona

- Spermophilus spilosoma pratensis - Arizona ( góry San Francisco, Coconino County )

- Spermophilus spilosoma  spilosoma - Meksyk ( Durango ) 

Zagrożenia jak u większości gatunków susłów.

Spermophilus spilosoma należy do dość liczniejszych przedstawicieli rodzaju.

W niewoli - brak danych.

Spermophilus tereticaudus - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).

Występuje na południowym zachodzie U.S.A. i w północnym Meksyku.

Zamieszkuje obszary pustynne ( m.in pustynie Mojave, Yuma, Colorado ) o piaszczystych wydmach porośniętych krzewami i zaroślami.

Spermophilus tereticaudus 

Aktywny głównie wczesnym rankiem i późnym popołudniem, jeśli dzień jest pochmurny może być dłużej aktywny. Nie hibernuje, w miesiącach zimowych zapada w swoisty rodzaj odrętwienia.

Nory kopie u podstawy piaszczystej wydmy, często pod osłoną krzewów. Tworzy kolonie.

Żywi się przede wszystkim produktami mającymi duże stężenie wody. Jest to głównie pokarm roślinny. Nie gardzi owadami ( mrówki, termity, koniki polne ).

Ciąża trwa 25-35 dni. Samica rodzi 3-6 młodych. 1 miot w sezonie. Okres laktacji to około 5 tygodni.

Opisane podgatunki :

- Spermophilus tereticaudus apricus - Meksyk ( Baja California )

- Spermophilus tereticaudus arizonae - Arizona ( Maricopa County )

- Spermophilus tereticaudus chlorus - Kalifornia ( Coachella Valley )

- Spermophilus tereticaudus eremonomus - Kalifornia ( Death Valley )

- Spermophilus tereticaudus neglectus - Arizona, Meksyk ( Sonora )

- Spermophilus tereticaudus sonoriensis - Meksyk ( Sonora )

- Spermophilus tereticaudus tereticaudus - Kalifornia, Meksyk

- Spermophilus tereticaudus vociferans - Meksyk ( Baja California )

Spermophilus tereticaudus na swoim rodzimym obszarze występowania nie jest jeszcze zagrożony.

Jego siedlisko nie zostało jeszcze znacznie zniszczone, chociaż postępujący rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej oraz urbanizacja mogą mieć większy wpływ na degradację i utratę naturalnych siedlisk.

W niewoli - brak danych.

Suseł skalny ( Spermophilus variegatus ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).

Występuje w większości południowo-zachodnich stanach U.S.A. i Meksyku.

Zamieszkuje bardzo różnorodne siedliska. Od skalistych miejsc ( klify, ściany kanionów, stoki, rumowiska ), stare budynki i inne porzucone konstrukcje człowieka, otwarte równiny, pustynie, lasy regla górnego po górskie łąki i lasy dębowe.

Spermophilus variegatus w warunkach zoo

Aktywny głównie wczesnym rankiem późnym popołudniem. Nory kopie w pobliżu  dużej skały, drzewa lub krzewów, wykorzystywanych jako punkt widokowy. Żyje w koloniach.

Suseł skalny rozbudował skomplikowany system komunikowania się pomiędzy osobnikami. Jest komunikacja przez dotyk, zapachowa ( posiada gruczoły zapachowe na grzbiecie ), poprzez postawy oraz wokalizę ( głośne sygnały ostrzegawcze i alarmujące lub piski i warczenia jako oznaki bólu i agresji ).

Suseł skalny opracował też wiele zachowań odstraszających potencjalnych napastników, głównie węże w tym jadowite. Często podchodzi bliżej by sprawdzić aktywność węża, powiększa swój ogon, którym uderza o boki ciała falującymi ruchami. Potrafi nękać węża rzucając w niego różne śmieci. Zdarza się, że przystępuje do ataku. Jest uodporniony na jad grzechotnika. Zaniepokojony potrafi wyemitować silny zapach piżma z gruczołów odbytowych.

Pokarmu poszukuje zarówno na ziemi jak i na drzewach. Żywi się wszelką dostępną roślinnością, nasionami, owocami, jagodami oraz zarówno bezkręgowcami jak i drobnymi kręgowcami. Może mieć skłonność do kanibalizmu. Dużą ilość pokarmu potrafi zgromadzić w torbach policzkowych, który zje na miejscu lub przyniesie na swój punkt widokowy ( pobliże nory ), ewentualnie zakopie po drodze w kilku otworach wykopanych w ziemi.

W północnej części zasięgu hibernuje od sierpnia - września do końca kwietnia - początku maja. W środkowej części zapada w rodzaj odrętwienia w miesiącach zimowych a w południowej części zasięgu aktywny przez cały rok.

Okres godowy przypada w północnej części zasięgu po hibernacji, w środkowej po odrętwieniu a w południowej części zasięgu od kwietnia do maja.

Ciąża trwa około 30 dni. Samica rodzi 3-7 młodych w miocie. W sezonie 1 miot. Okres laktacji trwa 30-60 dni, po tym okresie młode się usamodzielniają.

Spermophilus variegatus - Rotterdam Zoo

Opisane podgatunki :

- Spermophilus variegatus buckleyi - południowo -środkowy Teksas 

- Spermophilus variegatus couchii - Meksyk, Santa Catarina, de Monterrey, Nuevo León

- Spermophilus variegatus grammurus - zachodni Teksas, Arizona, Nowy Meksyk ( Rio San Francisco, góry Mogollon, Chiricahua ),południowe Utah, Oklahoma (Beaver County), Kolorado, Meksyk, Durango

-  Spermophilus variegatus juglans - Catron County, Nowy Meksyk

- Spermophilus variegatus macrourus - Meksyk, Jalisco

- Spermophilus variegatus robustus - Great Basin, południowa Snake Range, środkowo-zachodnie Utah i Nevada

- Spermophilus variegatus rupestris - Meksyk, Durango

- Spermophilus variegatus tiburonensis -  wyspa Tiburon, Baja California, Meksyk

-  Spermophilus variegatus tularosae - Nowy Meksyk, Carrizozo, Lincoln County

- Spermophilus variegatus utah - Utah, góry Wasatch 

-  Spermophilus variegatus variegatus - Meksyk, Valley of Mexico, 

Suseł skalny występuje dość licznie na swoim obszarze występowania. Zagrożeniem dla jego populacji może być, że jest nosicielem wielu groźnych chorób ( tularemii, gorączki plamistej Gór Skalistych, brucelozy ). Jest uważany za szkodnika na terenach upraw rolnych.

W niewoli potrzebuje woliery zabezpieczonej od góry przed ewentualnymi atakami ptaków drapieżnych. Trzymany w grupach tworzących kolonię. Woliera musi być odpowiednio zabudowana aby dostarczyć osobnikom punktów widokowych. W odpowiednich warunkach rozmnaża się rok rocznie.