poniedziałek, 27 sierpnia 2012

Australia i jej środowisko naturalne




Jest to najmniejszy kontynent, położony na południowej półkuli. Od południa i zachodu oblany wodami Oceanu Indyjskiego a od północy i wschodu przybrzeżnymi morzami Oceanu Spokojnego ( Arafura, Timor, Koralowe, Tasmana ).
Kontynent odznacza się dużą zwartością i słabym rozczłonkowaniem.
Tylko dwie wielkie zatoki : na północy Karpentaria i na południu Wielka Australijska wcinają się w głąb lądu.
Wybrzeża trudno dostępne. Na północy nizinne i bagienne. Na północnym-zachodzie i wschodzie riasowe. Na południu klifowe a wzdłuż północno-wschodniego wybrzeża ciągnie się na długości ponad 2 000 km największa bariera koralowa Ziemi czyli Wielka Rafa Koralowa.

Zaglossus bartoni

Jest to najbardziej równinny kontynent Ziemi.
Średnia wysokość to około 300 m n.p.m. Najwyższy szczyt - Góra Kościuszki to 2228 m n.p.m. a najniższym punktem jest jezioro Eyre położone 16 m p.p.m.
2/3 powierzchni kontynentu zajmuje Wyżyna Zachodnia ( wysokość 300 - 600 m n.p.m. ) z rozległymi pustyniami ( Wielką Piaszczystą, Gibsona, Wielką Wiktorii ).
Pomiędzy Zatoką Karpentaria na północy a ujściem rzeki Murray na południu rozciąga się aluwialna Nizina Środkowoaustralijska, która jest pocięta gęstą siecią okresowo płynących cieków ( tzw. creeks ) z depresją jeziora Eyre w południowej jej części.
Wzdłuż wschodniego wybrzeża od Przylądka Jork aż po Tasmanię ciągną się Wielkie Góry Wododziałowe. Góry te są silnie rozczłonkowane, opadają one stromo ku nadbrzeżnej nizinie. W ich południowej części znajdują się Alpy Australijskie z ich najwyższym szczytem Górą Kościuszki ( 2228 m n.p.m. ).

12 Apostles - Victoria

El Questro Wilderness Park

Klimat Australii jest w przeważającej części zwrotnikowy kontynentalny suchy lub wybitnie suchy. W części wschodniej kontynentu poza barierą gór - wilgotny. Północna część kontynentu leży w strefie klimatów równikowych. Południowo-zachodnie i południowo-wschodnie krańce kontynentu mają klimat podzwrotnikowy morski ( typu śródziemnomorskiego ).

Daintree Rainforest

80% powierzchni kontynentu otrzymuje średnio mniej niż 600 mm opadów rocznie. Najniższe opady występują w rejonie jeziora Eyre - około 100 mm rocznie. Najwyższa suma rocznych opadów przypada na Tasmanię - nawet 4000 mm .
Średnia temperatura w najchłodniejszym miesiącu - lipiec wynosi 20 - 25 stopni Celsjusza, tylko w południowo-wschodniej części Australii i na Tasmanii spada poniżej 10 stopni Celsjusza. Średnia temperatura w najcieplejszym miesiącu - styczeń wynosi w północno-zachodniej Australii 34 stopnie Celsjusza. 

Kangaroo Island - Południowa Australia

Kontynent jest najuboższy w zasoby wodne. Okresowo występują długotrwałe susze jak np. w latach 1895 - 1903, 1958 - 1968 czy 1982 - 1983.
Obszary bezodpływowe zajmują około 60% powierzchni kontynentu. Bardzo liczne są suche koryta lub łożyska wypełniające się wyłącznie w porze deszczów i po tym okresie stopniowo tracą wodę w piaskach lub w skalnej zwietrzelinie.
Jedyny rozwinięty system rzeczny tworzą rzeki Murray - Darling zasilany przez zanikające w okresie suszy dopływy. System ten należy do zlewiska Oceanu Indyjskiego. Największe jeziora Eyre, Torrens i Gairdner w porze suchej pokrywają się warstwą soli. Liczne jeziora Wyżyny Zachodniej wypełniają się wodą jedynie w okresie deszczy.
Duże znaczenie mają podziemne zbiorniki wodne ( Wielki Basen Artezyjski ), są to wody artezyjskie lub subartezyjskie, silnie zmineralizowane, mające często podwyższoną temperaturę i wypływające na powierzchnię na nie których terenach samoczynnie.

Mary River - Kakadu National Park - Terytorium Północne

Pieman River - Tasmania

Świat roślinny stanowi osobne państwo roślinne - Australis.
Jest to swoista flora z dużą liczbą endemitów ( około 750 gatunków eukaliptusów i 450 gatunków akacji ).
Większość zbiorowisk roślinnych to formacje charakterystyczne dla klimatów suchych.
Wnętrze kontynentu zajmują piaszczyste pustynie ( bez roślinności ) oraz półpustynie porośnięte często słonoroślami lub kolczastymi krzewinkami ( karłowate akacje, eukaliptusy, kazuaryny i inne ) tworzące tzw. skrub. Pustynie i półpustynie przechodzą zwłaszcza na północy w stepy porośnięte twardolistną trawą. Dalej na północy stepy przechodzą w sawanny porośnięte trawami, skupiskami krzewów i drzew. Jeszcze dalej ku północy sawanny przechodzą w monsunowe lasy.
Wybrzeża południowo-wschodnie i południowo-zachodnie są porośnięte lasami wawrzynolistnymi i zimozielonymi zaroślami.
Wschodnia część kontynentu czyli obszary o dużych opadach ( głównie Półwysep Jork ) są porośnięte wiecznie zielonymi lasami podrównikowymi. Północne wybrzeże porośnięte jest namorzynami. 
W górach występują wiecznie zielone lasy araukarii i buka południowego a najwyższe wzniesienia Alp Australijskich porasta roślinność alpejska.
Plagą dla rodzimej roślinności stała się zawleczona przez białego człowieka opuncja.

kangur rudy ( Macropus rufus )


para koali ( Phascolarctos cinereus ) w czasie sezonu godowego

Świat zwierzęcy Australii i Tasmanii oraz Nowej Gwinei tworzy zoogeograficzną Krainę Australijską.
Fauna kontynentu wytworzyła się wskutek wczesnego odizolowania od reszty kontynentów ( od początku trzeciorzędu ). 
Na skutek izolacji przetrwały tu najstarsze ssaki ( stekowce - dziobak i kolczatki ).
Innym rzędem ssaków, który na skutek izolacji i braku konkurencji ze strony ssaków łożyskowych ewoluował w różnorodne formy są torbacze ( kangury, pałanki, wombaty, koala, niełazy i inne ).
Jedynymi łożyskowcaminietoperze, nieliczne gryzonie, dingo i człowiek.
Na skutek wprowadzenia przez białego człowieka gatunków inwazyjnych wiele rodzimych gatunków ssaków ( głównie torbacze i endemiczne gryzonie ) jest zagrożonych a wilk workowaty ( Thylacinus cynocephalus ) jest uznany za gatunek wymarły.

Wiele gatunków inwazyjnych, które biały człowiek wprowadził na kontynent australijski stało się prawdziwą plagą i zagrożeniem nie tylko dla rodzimych gatunków ale również dla gatunków hodowanych.
Królik ( Oryctolagus cuniculus )  - dopiero w latach 50-60 tych udało się opanować populację tego zajęczaka dzięki myksomatozie chorobie  sprowadzonej z Europy.
Lis rudy ( Vulpes vulpes ) i kot domowy ( Felis catus ) są bezlitośnie tępione.
Zdziczały dromader ( Camelus dromedarius ) jest chwytany i eksportowany na Półwysep Arabski ( Zjednoczone Emiraty Arabskie oraz Arabia Saudyjska ).
Bawół azjatycki ( Bubalus bubalis ), dzik ( Sus scrofa ), koń ( Equus caballus ) - gatunki te są eksploatowane i eksportowane ( poluje się na nie dla mięsa ).

bawół azjatycki ( Bubalus bubalis ) - na rozlewiskach w Kakadu National Park

Ornitofauna jest bardzo bogata i reprezentowana przez liczne rzędy i rodziny.
Do charakterystycznych ptaków należą ( emu, kazuary, nogale, lirogony, papugi, altanniki, kukabury, cudowronki ).

emu ( Dromaius novaehollandiae )

Liczne są gady z najbardziej znanym krokodylem różańcowym ( Crocodylus porosus ) oraz jednym z bardziej jadowitych gatunków węży tajpanem ( Oxyuranus microlepidotus ). 
W wodach morskich zwłaszcza na Wielkiej Rafie Koralowej żyje wiele gatunków węży morskich. Jedną z bardziej znanych jaszczurek jest moloch straszliwy ( Moloch horridus ) . Dużą grupę stanowią warany.     
Płazy są mniej licznie reprezentowane ale żaby i ropuchy mają swoich przedstawicieli.
W ichtiofaunie występuje ryba dwudyszna - endemiczny rogoząb australijski ( Neoceratodus forsteri ). Liczna jest rodzina ateryntowatych a prawdziwą osobliwością i rzadkością jest słodkowodna ryba piła ( Pristis clavata ).

para Dacelo leachii

Człowiek do Australii przybył z Azji Południowo-Wschodniej ( około 40 tysięcy lat temu ) w górnym plejstocenie. Razem z nim przybył dingo ( Canis lupus dingo ). Pierwotnie był to gatunek oswojony i towarzyszący ludziom. Dopiero na skutek sprzyjających okoliczności ponownie zdziczał, chociaż ponownie około 5000 lat temu oswajano dingo i używano go przy polowaniach. 

   Warrumbungle National Park - Nowa Południowa Walia

kakadu różowe ( Eolophus roseicapilla )

Warrumbungle National Park - Nowa Południowa Walia

nogal pręgoskrzydły ( Leipoa ocellata )

cudowronka mniejsza ( Paradisaea minor )













  Opracowano na podstawie:
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.   
    

niedziela, 19 sierpnia 2012

Kolczaki ( Echimyidae ), podrodzina Chaetomyinae część XI





Chaetomys subspinosus - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny Chaetomyinae. Synonim Hystrix subspinosus - Cercolabes subspinosus.
Umieszczany przez różnych autorów w rodzinie jeżozwierzy Nowego Świata ( Erethizontidae ) lub w rodzinie kolczaków ( Echimyidae ).
Największy przedstawiciel rodziny Echimyidae.

Występuje w Ameryce Południowej ( stany Bahia, Espirito Santo, Sergipe i ewentualnie Rio de Janeiro w Brazylii ).

Zamieszkuje pierwotne deszczowe lasy, najczęściej skraj tego lasu, rejony porośnięte zaroślami wokół sawann i terenów uprawnych. Plantacje kakaowca wykorzystuje do przemieszczania się z jednego fragmentu lasu do drugiego.


 rycina - Chaetomys subspinosus 

Aktywny głównie w nocy, dzień spędza w dziupli, pustym pniu lub naturalnej jamie pod skałami. Żyje samotnie.
Porusza się powoli, ale potrafi skakać i wspinać się szybko na drzewo.
Prowadzi nadrzewny tryb życia i w razie potrzeby pokonuje po ziemi bliższe odległości.
Na drzewie wspina się w koronę, gdzie żeruje.
Odżywia się głównie liśćmi ale owoce i nasiona są również w jego diecie.
Sezon godowy tylko w ciągu 30 dni w roku.
Samica wybiera samca na podstawie wielkości i gęstości okrywającej go sierści, z którym się kojarzy. Samiec, który nie został zaakceptowany jest nie dopuszczany, często przeganiany a w ostateczności samica opuszcza ogon ku dołowi broniąc w ten sposób dostępu do siebie.
Po ciąży trwającej 30 - 35 dni, a nawet do około 45 dni, samica rodzi 1 - 2 młode w miocie.
Młode przebywają z samicą przez okres 3 miesięcy. Po tym okresie młode zostają przegonione i rozpraszają się.


   Chaetomys spinosus - osobnik na drzewie

Opisane podgatunki :
- Chaetomys subspinosus moricandi - Bahia ( Brazylia ) - uważany za synonim Chaetomys subspinosus
- Chaetomys subspinosus tortilis - południowo-wschodnia Brazylia - określany jako błędny taksom
- Chaetomys subspinosus volubilis - południowo-wschodnia Brazylia - określany jako błędny taksom lub synonim Coendou nycthemera lub jako Hystrix volubilis

 portret Chaetomys subspinosus

Gatunek uznawany za narażony ze względu, że powierzchnia jego zajętości jest mniejsza niż 2 000 km2, dystrybucja populacji jest mocno rozdrobniona oraz kontynuowany jest spadek i jakość siedlisk leśnych.
Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk i wylesianie związane z rozwojem rolnictwa, w szczególności plantacji kakao.
Tworzą się izolowane i wyspowe populacje.
Na gryzonia tego chętnie się poluje dla mięsa.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych, w tym Sooretama Biological Reserve, Paulo Cesar Vinha State Park, Vale do Rio Doce Discret ale także z lasów górskich w regionie Santa Teresa.
Objęty planem zarządzania gatunkiem w północnej i środkowej Brazylii - projektem tym kieruje Deborah Faria.

W niewoli - brak danych. 







Opracowano na podstawie:
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.   

czwartek, 16 sierpnia 2012

Kolczaki ( Echimyidae ), podrodzina kolczaki właściwe ( Echimyinae ) część X

Przegląd gatunków część II



Pattonomys occasius - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Makalata occasius - Makalata armata occasius - Echimys occasius.
Uznany za odrębny gatunek przez Emmons & Feer ( 1990 ) i umieszczony w rodzaju Makalata. Po rewizji w podrodzinie Echimyinae, został włączony do nowego rodzaju Pattonomys ( Emmons 2005 ).

Występuje w Ameryce Południowej ( na wschód od Andów w Peru i Ekwadorze ).

Zamieszkuje nizinne i wyżynne tropikalne lasy do wysokości 1300 m n.p.m.

  rycina - Pattonomys occasius

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Wiadomo, że prowadzi nadrzewny tryb życia. Przypuszcza się, zwyczaje ma zbliżone do pozostałych członków rodzaju.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie oznaczony ze względu na brak aktualnych informacji na temat jego zasięgu występowania, stanu populacji, wymagań ekologicznych ale także utrzymujących się problemów taksonomicznych.
Obecnie nie są znane główne zagrożenia dla gatunku jeśli istnieją.
Nie rejestrowany z obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, siedlisk, ekologii, zagrożeń i nowych badań taksonomicznych.

W niewoli - brak danych.




Pattonomys semivillosus - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys semivillosus - Nelomys semivillosus.

Występuje w Ameryce Południowej ( w północnej Kolumbii i Wenezueli, w tym wyspa Margarita ).

Zamieszkuje suche nadmorskie lasy, lasy galeriowe, cierniste i zimozielone lasy i zarośla, rzadziej w lasach deszczowych.

Aktywny głównie w nocy. Żyje samotnie lub w parach.
Prowadzi nadrzewny tryb życia. Kryjówki zakłada w dziuplach drzew rosnących w miejscach wilgotnych, na brzegu rzek i strumieni.
Odżywia się nasionami i owocami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale może być sezonowy.
Samica rodzi 1 - 2 młode.

Opisane podgatunki :
- Pattonomys semivillosus carrikeri - San Esteban ( Wenezuela ) - uważany też za samodzielny gatunek Pattonomys carrikeri ( Emmons 2005 )
- Pattonomys semivillosus flavidus - wyspa Margarita - uważany też za samodzielny gatunek Pattonomys flavidus ( Emmons 2005 )
- Pattonomys semivillosus punctatus - wzdłuż Rio Orinoko ( Wenezuela ) - uważany też za samodzielny gatunek Pattonomys punctatus ( Emmons 2005 )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji.
Lokalnie występuje duża gęstość osobnicza.
Gatunek o bardzo wysokiej liczbie chromosomów ( 2n = 94 ) - Sangines & Peres Zapata 1998.
Obecnie nie są znane poważne zagrożenia dla tego gatunku.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys blainvillii - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys blainvillei - Nelomys blainvillei.
Umieszczony przez Emmons 2005 w rodzaju Phyllomys.

Występuje w Ameryce Południowej ( od południowej części stanu Ceara do północnej części stanu Minas Gerais w północno-wschodniej Brazylii, również na przybrzeżnych wyspach ).

Zamieszkuje nadmorskie lasy.

rycina - Phyllomys blainvillii

Aktywny głownie w nocy. Żyje samotnie lub w parach.
Kryjówki zakłada w dziuplach lub buduje gniazdo z liści w zagłębieniu konarów przy pniu drzewa, czasami w rozwidleniu gałęzi. 
Jest to gatunek ściśle nadrzewny, rzadko schodzący na ziemię. Uważa się, że porusza się zarówno w koronach jak i niższych partiach drzew ale zawsze na wysokości 3 - 4 metrów nad ziemią.
Odżywia się głównie owocami ale w skład jego diety mogą wchodzić młode liście i pędy, kwiaty, nasiona.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale może być od czerwca do grudnia.
Samica rodzi 1 - 2 młode.

Opisane podgatunki :
- Phyllomys blainvillii blainvillii - Smal Island w pobliżu stanu Bahia ( Brazylia )

rycina - Phyllomys blainvillii 

Gatunek uznawany za nie zagrożony z punktu jego szerokiej dystrybucji. Uznaje się jednak, że zasięg występowania jest mniejszy niż 20 000 km2 a jego siedliska są ograniczone i fragmentaryczne.
Lokalnie może stanowić rzadkość.
Rejestrowany z Araripe National Forest. 
Gatunek mógłby korzystać z programu ochrony siedlisk. 
Potrzebne są dalsze badania dotyczące ekologii, biologii i sposobu życia tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys brasiliensis - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys brasiliensis - Nelomys brasiliensis.
Umieszczony w rodzaju Phyllomys przez Emmons ( 2005 ).

Występuje w Ameryce Południowej ( w stanach Minas Gerais, prawdopodobnie w Rio de Janeiro i Bahia w Brazylii ).

Zamieszkuje nadmorskie lasy, Cerrado.

Gatunek słabo poznany. 
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że jego zasięg występowania jest mniejszy niż 5 000 km2.
Obecnie znane są dwa miejsca o stałej fragmentacji siedlisk, w których może żyć ten gryzoń.
Gatunek znany jest z czterech próbek a jeden okaz znaleziono w jaskini, w pobliżu Santa Lagoa w stanie Minas Gerais.
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie środowiska naturalnego oraz utrata siedlisk.
Gatunek nie został zarejestrowany w żadnym chronionym obszarze w swoim zasięgu.
Działania ochronne powinny się skupić na ustaleniu miejsc występowania, dystrybucji, stanu i trendów populacji oraz objąć ewentualne siedliska programem ochrony.
Potrzebne są badania biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys dasythrix - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys dasythrix - Nelomys dasythrix.
Umieszczony w rodzaju Phyllomys przez Eisenberg & Redford 1999.

Występuje w Ameryce Południowej ( od południowej części stanu Parana do stanu Rio Grande do Sul w Brazylii ).

Zamieszkuje lasy atlantyckie, lasy semideciduous ( częściowo zrzucające liście w porze suchej ) i araukaria.

 Phyllomys dasythrix

Prowadzi głównie nocny tryb życia. Żyje samotnie lub w parach.
Jest ściśle nadrzewnym gatunkiem, rzadko schodzącym na ziemię. Przebywa w koronach drzew, nie schodząc poniżej 3 - 4 metrów nad ziemię.
Kryjówki zakłada w dziuplach lub buduje gniazdo z liści w zagłębieniu konarów w pobliżu pnia drzewa, rzadziej w rozwidleniu gałęzi. Zawsze w najgęściejszym miejscu korony drzewa.
Odżywia się owocami ale w skład jego diety wchodzą także liście i młode pędy, kwiaty, nasiona, orzechy.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale może być sezonowy.
Samica rodzi 1 - 2 młode.

Nie opisano żadnych podgatunków.

wspinająca się rodzinka  Phyllomys dasythrix

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Lokalnie występuje duża gęstość osobnicza.
Główne zagrożenia stanowi utrata siedlisk, które już są fragmentaryczne i ograniczone. 
Rejestrowany z niektórych obszarów chronionych w swoim zasięgu, w tym Itapoa State Park.
Obecnie w toku są badania dotyczące ekologii i historii naturalnej tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys kerri - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys kerri.
Uważany przez Emmons 2002 za synonim Phyllomys nigrispinus. Leite 2003 uważa go za samodzielny gatunek.

Występuje w Ameryce Południowej ( Ubatuba, północne wybrzeże stanu Sao Paulo w Brazylii ).

Zamieszkuje zimozielone deszczowe nadmorskie lasy.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie oznaczony ze względu na brak aktualnych informacji na temat jego zasięgu występowania, statusu taksonomicznego i wymagań ekologicznych.
Gryzoń ten znany jest tylko z trzech próbek z 1940 roku.
Nie pobierano żadnych próbek w ostatnich latach.
Główne zagrożenie to utrata siedlisk, które i tak są już fragmentaryczne i ograniczone.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, historii naturalnej, wymagań ekologicznych i zagrożeń.
Wymagane też są genetyczne badania, aby potwierdzić status taksonomiczny tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys lamarum - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys lamarum - Nelomys lamarum.
Umieszczony w rodzaju Phyllomys przez Emmons 2002.

Występuje w Ameryce Południowej ( w stanach Pacaraiba, Bahia i Minas Gerais, wschodnie wybrzeża Brazylii ).

Zamieszkuje atlantyckie lasy i lasy semideciduous.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie oznaczony ze względu na brak aktualnych informacji na temat stanu populacji oraz wymagań ekologicznych.
Jego zasięg obejmuje obszar, gdzie siedliska leśne zostały najbardziej zniszczone, ograniczone i pofragmentowane.
Gatunek jest znany z 31 próbek pobranych w 5 różnych miejscach.
Istnieją trzy duże obszary występowania gatunku ale odległe o około 700 km od siebie.
Rejestrowany z Estacao Ecologica da Acaua State Park w stanie Minas Gerais.
Potrzebne są aktualne informacje dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, ekologii, siedlisk, zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys lundi - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys lundi.
Opisany w 2003 przez Leite.

Występuje w Ameryce Południowej ( w stanach w południowej części Minas Gerais i Rio de Janeiro w Brazylii ).

Zamieszkuje liściasty las deszczowy.


 Phyllomys lundi w liściastym lesie

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo tylko, że jest gatunkiem nadrzewnym preferującym siedliska z gęstym baldachimem koron drzew, w pobliżu strumieni.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na zasięg występowania mniejszy niż 5000 km2 oraz to, że cała populacja gatunku występuje w mniej niż pięciu miejscach. Obszar, na którym występuje podlega cały czas spadkowi jakości środowiska.
Typowa próbka została pobrana na prywatnym obszarze niezabezpieczonym wielkości około 5000 ha. Osobnik został schwytany na drzewie na wysokości około 1 metra nad ziemią, w odległości około 10 metrów od potoku.
Jest to obszar porośnięty tzw. wtórnym lasem deszczowym z dojrzałym drzewostanem.
Gatunek też został zarejestrowany w Reserve Biologica de Poco das Antas w stanie Rio de Janeiro.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys mantiqueirensis - gryzoń z rodziny kolczaków ( Ehimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys mantiqueirensis.
Opisany przez Leite 2003.

Występuje w Ameryce Południowej ( Serra da Mantiqueira w stanie Minas Gerais, w Brazylii ).

Zamieszkuje wyżynny deszczowy las na wysokości 1000 - 1800 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu, że zasięg występowania jest mniejszy niż 100 km2, cała populacja gatunku znajduje się w jednym obszarze oraz ciągły spadek stopnia i jakości jego środowiska.
Próbka została pobrana na wysokości 1800 m n.p.m.
Nie jest znana wielkość ani trend populacji tego gatunku.
Siedlisko, które zamieszkuje jest bardzo specyficzne i ograniczone.
Obszar występowania gatunku jest własnością armii na cele szkoleniowe co daje pewien stopień ochrony.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji i trendów populacji, ekologii, biologii, siedlisk i zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys medius - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys medius - Loncheres medius.

Występuje w Ameryce Południowej ( w stanach Minas Gerais, Rio de Janeiro, Sao Paulo, Parana, Rio Grande do Sul w Brazylii ).

Zamieszkuje las atlantycki, wiecznie zielony las liściasty, lasy araukarii do wysokości 1000 m n.p.m. i wyżej.

Aktywny głównie w nocy. Żyje samotnie lub w parach.
Jest gatunkiem nadrzewnym rzadko schodzącym na ziemię.
Buduje w naturalnych zagłębieniach konarów w pobliżu pnia drzewa gniazda z liści lub wykorzystuje dziuple.
Odżywia się owocami, nasionami, liśćmi, pędami, kwiatami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale może być sezonowy.
Samica rodzi 1 - 2 młode.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Lokalnie może być duża gęstość osobnicza.
Główne zagrożenie stanowi wylesianie i utrata siedlisk.
Siedliska leśne, które zamieszkuje są ograniczone i pofragmentowane.
Typowa próbka została pobrana w Serra do Mar w stanie Prana, w Brazylii.
Rejestrowany z prywatnego obszaru chronionego : Reserva Natural Saito Morato w stanie Parana.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys nigrispinus - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys nigrispinus - Loncheres nigrispina - Nelomys nigrispinus.
Umieszczony w rodzaju Phyllomys przez Emmons 2002.

Występuje w Ameryce Południowej ( stany Sao Paulo, Rio de Janeiro aż do Parany, w Brazylii ).

Zamieszkuje nadmorskie lasy, las atlantycki, las semideciduous, wiecznie zielony las liściasty.

Aktywny głównie w nocy. Żyje samotnie lub w parach.
Na kryjówki wykorzystuje dziuple lub buduje w pobliżu pnia drzewa gniazda z liści.
Prowadzi nadrzewny tryb życia, rzadko schodząc na ziemię. Przebywa głównie w koronach drzew.
Odżywia się owocami i nasionami ale także liśćmi, pędami, kwiatami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale może być sezonowy.
Samica rodzi 1 - 2 młode.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji.
Główne zagrożenie stanowi wylesianie i utrata siedlisk.
Siedliska leśne zamieszkiwane przez gatunek są mocno ograniczone i pofragmentowane, zwłaszcza las atlantycki.
Rejestrowany z Floresta Nacional de Ipanema i Parque Estadual da Ilha Cardoso w Sao Paulo.
Potrzebne są badania wielkości, gęstości osobniczej i trendów populacji gatunku.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys pattoni - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys pattoni.
Dawniej osobniki tego gatunku zaliczano do Phyllomys brasiliensis. Uznany za samodzielny gatunek w 2002 roku - Emmons, Leite, Kock i Costa.

Występuje w Ameryce Południowej ( stany Paraiba, Sao Paulo, Bahia, Minas Gerais w Brazylii ).

Zamieszkuje głównie zimozielony las deszczowy i lasy namorzynowe od poziomu morza do wysokości 1000 m n.p.m.

 Phyllomys pattoni

Aktywny głównie w nocy.
Dzień spędza w dziuplach lub w gniazdach zbudowanych z liści.
Żyje w parach lub samotnie.
Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Odżywia się głównie owocami i nasionami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale może być sezonowy.
Samica rodzi 1 - 2 młode.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i potwierdzone duże populacje.
Główne zagrożenie stanowi wylesianie i utrata siedlisk.
Gryzoń ten preferuje las pierwotny i obszary z gęstą roślinnością.
Niestety siedliska leśne zamieszkane przez ten gatunek są ograniczone i bardzo pofragmentowane, w niektórych częściach zasięgu.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.
Próbki zostały zebrane z otuliny Linhares Forest Reserve i Sooretama Biological Reserve, lecz z tych obszarów chronionych nie został potwierdzony.

W niewoli - brak danych. 




Phyllomys sulinus - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ).
Opisany w 2008 roku przez Leite, Christoff i Fagundes.

Występuje w Ameryce Południowej ( od stanu Sao Paulo do Rio Grande do Sul w Brazylii ).

Zamieszkuje las atlantycki, wiecznie zielony las liściasty, las semideciduous.  

las semideciduous w Brazylii

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie oznaczony ze względu na brak aktualnych informacji na temat zasięgu występowania, stanu populacji, wymagań ekologicznych i zagrożeń.
Główne zagrożenie stanowi wylesianie i utrata siedlisk. Siedliska leśne, które zamieszkuje są ograniczone, pofragmentowane i zniszczone.
Nie jest rejestrowany z żadnego obszaru chronionego.
Potrzebne są aktualne badania dystrybucji, stanu i trendów populacji, ekologii, siedlisk, biologii i zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Phyllomys thomasi - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys thomasi - Mesomys thomasi - Nelomys thomasi.
Umieszczony w rodzaju Phyllomys przez Emmons 2002.

Występuje w Ameryce Południowej ( wyspa Ilha de Sao Sebastiao, u wybrzeża stanu Sao Paulo w Brazylii ). Uznany za endemit dla tej wyspy.

Zamieszkuje atlantycki las, zimozielony las deszczowy od poziomu morza do wysokości 1379 m n.p.m.

 Phyllomys thomasi

Aktywny głównie w nocy. Żyje samotnie lub w parach.
Prowadzi nadrzewny tryb życia, głównie w koronach drzew.
Kryjówki zakłada w dziuplach lub buduje gniazda z liści na konarach w pobliżu pnia drzewa.
Odżywia się owocami, nasionami, liśćmi, pędami, kwiatami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale może być sezonowy.
Samica rodzi 1 - 2 młode.

Nie opisano żadnych podgatunków.

 Phyllomys thomasi podczas wspinaczki na drzewie

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na zasięg występowania mniejszy niż 5000 km2. Wyspa Ilha de Sao Sebastiao ma powierzchnię 336 km2.
80% powierzchni to lasy, które podlegają selektywnym wyrębom.
Zagrożenie dla gatunku stanowi częściowa utrata siedlisk, presja związana ze wzrostem populacji ludzkiej oraz drapieżnictwo wprowadzonego kota domowego ( Felis catus ).
Obecnie siedliska leśne są w trakcie odbudowy.
Objęty programem ochronnym obejmującym badania terenowe populacji oraz programem hodowlanym w celu reintrodukcji w naturalne siedliska.
W hodowli odżywia się wyłącznie owocami.
Większa część wyspy jest chroniona jako Parque Estadual de Ilhabela o powierzchni 27 000 ha.

W niewoli - tylko w ramach programu reintrodukcji w siedliska naturalne.




Phyllomys unicolor - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys unicolor - Loncheres unicolor.

Występuje w Ameryce Południowej ( Helvecia w stanie Bahia w Brazylii ).

Zamieszkuje zimozielony las deszczowy w pobliżu poziomu morza.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu, że zasięg występowania jest mniejszy niż 100 km2 a cała populacja gatunku występuje w jednym miejscu.
Znany był jedynie z próbki z XIX wieku.
Ostatnio przeprowadzono zaawansowane wyszukiwanie, które dało tylko jeden okaz w ciągu roku ( R.Moura ).
Brak jest szczegółowych informacji na temat siedliska i ekologii tego gatunku.
Głównym zagrożeniem jest wylesianie i utrata siedlisk.
Istnieje projekt aby stworzyć obszar chroniony, na którym mógłby skorzystać gatunek.
Obszar mógłby obejmować potencjalny zakres gatunku.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, biologii, ekologii, siedlisk i zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Santamartamys rufodorsalis - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Diplomys rufodorsalis.
Przydzielony do monotypowego rodzaju przez Emmons 2005.

Występuje w Ameryce Południowej ( Sierra Nevada de Santa Marta w północno-wschodniej Kolumbii ).

Zamieszkuje tropikalny wyżynny las na wysokości 680 m n.p.m.

Santamartamys rufodorsalis

Aktywny głównie w nocy. Żyje samotnie lub w parach.
Prowadzi ściśle nadrzewny tryb życia, rzadko schodząc na ziemię.
Przebywa głównie w koronach drzew, tworzących zamknięty baldachim.
Gniazda zakłada w dziuplach lub zagłębieniach konarów w pobliżu pnia drzewa.
Porusza się wolno, ale zaniepokojony wspina się szybko i znika wśród liści.
Odżywia się głównie młodymi liśćmi i owocami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale może być sezonowy.
Samica rodzi 1 - 2 młode.

Nie opisano żadnych podgatunków.

 portret Santamartamys rufodorsalis

Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu, że zasięg występowania jest mniejszy niż 5 000 km2, wyspowe i izolowane populacje oraz  pofragmentowane siedlisko.
Aktualne raporty Pro Aves  ( Paul Salaman ) przedstawiają degradację i niszczenie środowiska naturalnego oraz całkowicie rozdrobnione siedliska.
Gatunek prawdopodobnie nie ma zdolności przetrwania w siedlisku zakłóconym lub zdegradowanym ze względu na brak możliwości rozpraszania się. Gryzoń ten potrzebuje do wędrówek zwartych, zamkniętych baldachimów tworzonych przez korony drzew.
Głównym zagrożeniem jest wylesianie i utrata siedlisk oraz ich fragmentacja.
Rozwój rolnictwa a głównie uprawa kawy ma decydujący wpływ na wyręb lasu.
Ostatnia obserwacja tego gryzonia pochodzi z 2011 roku z terenu El Dorado Nature Reserve. Poza tą obserwacją brak innych aktualnych informacji o występowaniu tego gatunku z innych obszarów chronionych.

  Santamartamys rufodorsalis w całej okazałości

W niewoli - brak danych.




Toromys grandis - gryzoń z rodziny kolczaków ( Echimyidae ), z podrodziny kolczaków właściwych ( Echimyinae ). Synonim Echimys grandis - Loncheres grandis - Makalata grandis.
Przydzielony do monotypowego rodzaju przez Lack-Ximenes 2005.

Występuje w Ameryce Południowej ( środkowa Amazonia w Brazylii, na obu brzegach Amazonki, dolnej i środkowej Rio Solimoes i dolnej Rio Tapajoz, może też występować wzdłuż innych dopływów ).

Zamieszkuje wilgotny tropikalny las, las sezonowo zalewany, igapo.

Aktywny głównie w nocy. Żyje w parach lub samotnie.
Jest ściśle nadrzewnym gatunkiem, rzadko schodzącym na ziemię.
Zwykle przebywa w koronach drzew, tworzących zamknięty baldachim.
Porusza się wolno, często zastygając w bezruchu. Zaniepokojony wspina się szybko, starając się ukryć wśród liści.
Na gniazda wybiera dziuple lub naturalne zagłębienia konarów w pobliżu pnia drzewa.
Odżywia się liśćmi, owocami i nasionami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
Samica rodzi 1 - 2 młode.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony na szeroką dystrybucję.
Brak jest jednak informacji na temat stanu populacji, jej trendów i obfitości osobniczej.
Główne zagrożenie może stanowić wylesianie, chociaż obszary zalewowe nie są bardzo zagrożone na obszarze występowania gatunku.
Nie został zarejestrowany w żadnym z obszarów chronionych. Prawdopodobnie występuje na obszarze Mamiraua National Park.

W niewoli - brak danych.


  
 
  







c. d. n.




Opracowano na podstawie:
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.