poniedziałek, 25 listopada 2013

Hutiowate ( Capromyidae ) - rodzina gryzoni z wysp Morza Karaibskiego. Przegląd gatunków. Część I





Historycznie występowały na większości wysp Morza Karaibskiego przed przybyciem Europejczyków około 1500 roku. Obecnie występują na Kubie, Haiti ( Hispanioli ), Jamajce i wyspach archipelagu Bahama.

Zamieszkiwały wszystkie siedliska na wyspach, obecnie lasy tropikalne, namorzyny, tereny krasowe i skaliste czy koralowe plaże.


hutia bahamska ( Geocapromys ingrahami )

Są to gryzonie wielkości od dużego szczura ( Rattus ) do wielkości nutrii ( Myocastor ).
Ich waga dochodzi do 7 kg. Posiadają duże głowy, są stopochodne i mają 5 palców.
U większości gatunków pazury są silne i zakrzywione. Ogony się różnią, są u niektórych długie i chwytne.
Prowadzą naziemny i częściowo nadrzewny tryb życia.
Aktywne głównie w nocy ale też w dzień. Żyją samotnie, w monogamicznych parach lub w niewielkich grupach rodzinnych ( 3 - 4 osobniki ).
Nie kopią nor lecz na kryjówki wykorzystują puste pnie, dziuple drzew czy szczeliny skalne.
Odżywiają się głównie pokarmem roślinnym ale w skład ich diety wchodzą różnorodne bezkręgowce i drobne kręgowce.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia monogamiczny ale nie wykluczona poligamia. 
Ciąża trwa około 119 - 150 dni. 1 - 3 mioty w sezonie.
Samica rodzi 1 - 3 młode. Młode są w pełni rozwinięte i pokryte sierścią, mają otwarte oczy i są zdolne do biegania wkrótce po narodzinach.
Odstawienie następuje po około 5 miesiącach.
Dojrzałość płciową uzyskują po osiągnięciu około 10 miesiąca życia.
Żyją w niewoli 8 - 11 lat.
W warunkach naturalnych prawdopodobnie krócej.

hutia kubańska ( Capromys pilorides )

rząd : Rodentia
podrząd : Hystricomorpha
infrarząd : Hystricognathi
W ramach rodziny Capromyidae wyróżniamy 4 podrodziny :

- Capromyinae z rodzajami :
- Capromys 
- Geocapromys
- Mesocapromys
- Mysateles
+Stenocapromys
+Pygmaeocapromys
+Procapromys

+Hexolobodontinae z rodzajem :
+Hexolobodon

+Isolobodontinae z rodzajami :
+Isolobodon
+Zazamys

- Plagiodontinae z rodzajami :
- Plagiodontia
+Hyperplagiodontia
+Rhizoplagiodontia

hutia Cuviera ( Plagiodontia aedium )

Opisano około 20 gatunków z około 10 rodzajów. Większość jest wymarła, wiele krytycznie zagrożonych lub prawdopodobnie wymarłych.  

Główne zagrożenia : 
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata i fragmentacja siedlisk
- rozwój rolnictwa
- zwiekszony przyrost ludności i urbanizacja
- polowanie dla mięsa na Kubie,Hispanioli ( Dominikana i Haiti ) i Jamajce
- uznawane za szkodniki upraw rolnych i tępione
-  drapieżnictwo i konkurencja ze strony gatunków inwazyjnych :
kot domowy ( Felis silvestris catus ), pies domowy ( Canis lupus familiaris ), mangusta złocista ( Herpestes auropunctatus ), szczur wędrowny ( Rattus norvegicus ), szczur śniady ( Rattus rattus )

hutia Browna ( Geocapromys brownii )

Przyczyny wymarcia części gatunków po przybyciu Europejczyków związane są z obecnymi zagrożeniami oraz gatunkami inwazyjnymi.
Obecnie gatunki są prawnie chronione w krajach, w których występują.
Większość rejestrowana jest z obszarów chronionych, jednak nie wszędzie prawo jest respektowane i egzekwowane ( Kuba, Haiti ).
Przed przybyciem Europejczyków polowali na nie Indianie Arawak.
Szczątki znajdowane często w połączeniu ze śmieciami kuchennymi oraz zawierające również szczątki szczurów. 

Mysateles gundlachi

W niewoli.
Hodowane w ogrodach zoologicznych U.S.A. i Europy ( Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Czechy ). Objęte programami hodowlanymi.
Dobrze rozmnażają się w warunkach zoo ( Capromys pilorides - zoo Praga ).
Dożywają do 11 lat w warunkach wiwaryjnych.

hutia kubańska ( Capromys pilorides ) - młody osobnik zoo Praga





Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammifers, waza, wikipedia,wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.




środa, 20 listopada 2013

Gepard azjatycki ( Acinonyx jubatus venaticus ) - podgatunek geparda krytycznie zagrożony.





Gepard azjatycki ( Acinonyx jubatus venaticus ) ssak z rzędu drapieżnych ( Carnivora ), z rodziny kotowatych ( Felidae ). Synonim Acinonyx jubatus raddei - Acinonyx jubatus venator.

Historycznie podgatunek ten występował w całej południowo-zachodniej i środkowej Azji aż po Indie. Obecnie przetrwał jedynie na terenie Iranu.

Zamieszkiwał otwarte tereny trawiaste ( stepy ) oraz półpustynie. Obecnie wyżynne tereny półpustynne.


gepard azjatycki ( Acinonyx jubatus venaticus ) 

Podgatunek jest uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na niską liczbę osobników dojrzałych, ograniczony zasięg oraz prawdopodobieństwo chowu wsobnego.
Szacuje się, że cała populacja Iranu to około 60 - 100 osobników ( Hunter & wsp. 2007 ) ale mniej niż połowa to dojrzałe osobniki hodowlane. Populacja wydaje się obecnie stabilna ( Hunter & wsp. 2007 ). Jednak przeżyła prawdopodobnie spadek w ostatnich dziesięcioleciach.

Acinonyx jubatus venaticus

W połowie 1970 roku liczba osobników była powyżej 200 sztuk ( E.Ferouz i wsp. 1974 ). Część ekspertów uważa tę liczbę za zawyżoną ( P.Joslin & wsp. ) ( Nowell i Jakcson 1996 ).

grupa gepardów ( Acinonyx jubatus venaticus ) - zdjęcie z kamery-pułapki

Obecnie badacze Krausman i Morales ( 2005 ) uważają, że gepardy z północnej Sahary powinny być zawarte w venaticus.
Typowa miejscowość - holotyp ( tam opisano pierwszy znany okaz ) dla Acinonyx jubatus venaticus jest nie znana ( Krausman i Morales 2005 ).
W listopadzie 2006 na posiedzeniu Nord Africa Region Cheetah Action Group ( NARCAG ) Belchabir ( 2007 ) zaleca badania genetyczne w celu wyjaśnienia czy gepardy z Algierii ( największa populacja gepardów Sahary ) powinny być klasyfikowane jako Acinonyx jubatus hecki czy Acinonyx jubatus venaticus.

 Acinonyx jubatus venaticus - zdjęcie z kamery-pułapki

Objęty ochroną prawną w Iranie.
Zarejestrowany z następujących obszarów chronionych :
- Kavir National Park ( północ Khorasan Prov )
- Khar Turan National Park
- Miandasht Wildlife Refuge ( obszar utworzony w 1973 roku przez Irańskie Ministerswo Środowiska )
- Pardisan Park / Shahrak-e Gharb's Forest Park w Teheranie /

Objęty przez międzynarodowe organizacje różnego rodzaju programami w tym : Iran Cheetah Project w którym uczestniczą :
- Wildlife Conservation Society
- United Nations Development Programme 
- Conservation of the Asiatic Cheetah ( CACP )
- Iran's Departament of the Environment ( DOE )
- Panthera - Leaders in Wild Cat Conservation

   gepard azjatycki - samica - Pardisan Park

Projekty obejmują :
- edukację lokalnych społeczności
- walkę z kłusownictwem
- zmniejszenie wypasu zwierząt domowych na terenach chronionych
- monitoring osobników za pomocą obróż radiowych
- monitorowanie za pomocą kamer-pułapek
- hodowlę w zamkniętych ośrodkach w celu reintrodukcji


Kavir National Park 

Acinonyx jubatus venaticus jest uznany za wymarły na terenie państw :
- Afganistan
- Indie / ostatni osobnik został zabity w 1947 w Madya Pradesh /
- Irak
- Izrael
- Jordania
- Oman
- Pakistan
- Rosja
- Arabia Saudyjska
- Syria
oraz na obszarach stepów, półpustyń i pustyń w Azji Środkowej


Acinonyx jubatus venaticus 

Obecnie prowadzone są prace nad reintrodukcją geparda azjatyckiego w Indiach, mimo że Iran nie chce przekazać Indiom żywych ani martwych osobników.


grupa gepardów azjatyckich przy wodopoju

W niewoli.
Ośrodki hodowlane na terenie Iranu w ramach programu hodowli w celu reintrodukcji.


gepard azjatycki ( Acinonyx jubatus venaticus )



Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.









piątek, 15 listopada 2013

Gazela indyjska - parzystokopytny ssak z Azji Południowo-Zachodniej.





Gazela indyjska, chinkara ( Gazella bennettii ) - ssak z rzędu parzystokopytnych ( Artiodactyla ), z rodziny krętorogich ( Bovidae ), z podrodziny Antilopinae. Synonim Gazella gazella bennetti - Antilope bennettii.

Występuje w Azji Południowo-Zachodniej ( środkowo-północny Iran, południowy Afganistan, Pakistan, północno-zachodnie Indie ).

Zamieszkuje suche i otwarte lasy liściaste, suche obszary trawiaste, tereny półpustynne i pustynne, suche doliny górskie, czasami piaszczyste wydmy do wysokości 1524 m n.p.m.


  gazela indyjska ( Gazella bennettii )

Aktywna tuż przed zachodem słońca i w nocy, w ciągu całego roku. Żyje samotnie lub grupie ( 3 osobniki - samica i potomstwo ). Większe grupy 8 - 10 obserwowane są w sezonie godowym ( największa zaobserwowana grupa to 25 osobników w lipcu 1987 ).
Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Obie płcie posiadają proste pierścieniowate rogi, które są krótsze u samicy.
Rogi mają długość 250 - 350 mm u dorosłych samców. Dojrzałe osobniki ważą 20 - 25 kg, jednak samice są lżejsze.
Samiec jest terytorialny i broni rewiru za pomocą rogów. Rewir jest oznaczony kupkami kału.
Chinkara jest szybka i zwinna. Widok człowieka ją przeraża i opuszcza swój teren przenosząc się w bardziej niedostępne dla człowieka miejsca ( góry lub pustynie ).
Zaniepokojona emituje kichnięcie, zbliżone do syku przez nos ( stąd lokalna nazwa chinkara ) i tupie przednią częścią stopy w ziemię.
W obronie przed drapieżnikami wykorzystuje swoją szybkość i wytrzymałość oraz używa rogów do obrony.

Gazella bennettii fuscifrons? - samiec

Jest bardziej przystosowana do skubania niż systematycznego wypasu.
Jej dieta składa się zazwyczaj z różnych traw, liści, ziół, owoców ( dynie i melony ), roślin strączkowych. Może spożywać niektóre rośliny w dużych ilościach. Wodę wykorzystuje zawartą w roślinach ale jak ma dostęp do wodopoju to udaje się tam co kilka dni. 
Czasami żeruje na polach uprawnych.
W zależności od siedliska spożywa określone gatunki roślin.
Przykładowo na pustyni Thar zjada głównie cztery gatunki ziół :
- Crotalaria burhia ( 42% )
- Ziziphus nummularia ( 15% )
- Maytenus emerginata ( 11% )
- Prosopis cineraria ( 9% )

  typowe siedlisko na pustyni Thar ( Radżastan )

Sezon rozrodczy 2 razy w roku. Jeden pod koniec monsunu tj. od końca sierpnia do początku października a drugi późną wiosną od marca do końca kwietnia.
Samce agresywnie bronią swoich haremów przed zakusami konkurentów.
System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa 5 - 5,5 miesiąca. Samica rodzi 1 czasami 2 młodych.
Większość urodzeń jest w kwietniu. Młode po porodzie po około 2 - 3 godzinach towarzyszy samicy. W wieku około 2 miesięcy jest odstawiane. Może pozostać z samicą aż do 12 miesięcy jeśli ta nie posiada potomstwa.
Samice uzyskują dojrzałość płciową w wieku 12 miesięcy a samce 14 - 16 miesięcy.
Długość życia nie jest znana ale jeden osobnik dożył w niewoli 12,3 roku.

 Gazella bennettii bennettii

Opisane podgatunki :
- Gazella bennettii bennettii - Półwysep Indyjski ( Ganges Valley, Hyderabad, Andhra Pradesh, Deccan ) - synonim Gazella dorcas bennettii
- Gazella bennettii christii - zachodnie Indie ( Kutch, Kathiawar, Saurastra, Ahmedabad, Gujarat ), Pakistan - synonim Gazella dorcas christii - Gazella christyi
- Gazella bennettii fuscifrons - wschodni Iran ( Seistan, irański Baluchistan ), południowy Afganistan, Pakistan ( Baluchistan ), północno-zachodnie Indie ( Rajasthan ) - synonim Gazella gazella fuscifrons - Gazella dorcas fuscifrons - Gazella fuscifrons - wymienione jako odrębne gatunki dla starych taksonomii 
- Gazella bennettii hazenna - środkowe Indie ( zachodni Madhya Pradesh, południowo-wschodni Rajasthan ) - synonim Antilope hazenna - traktowany jako synonim Gazella bennettii bennettii 
- Gazella bennettii karamii - północno-wschodni Iran
- Gazella bennettii kennioni - wschodni Iran ( Kain ) - synonim Gazella yarkandensis kennioni - traktowany jako synonim Gazella bennettii fuscifrons
- Gazella bennettii monssalis - północno-zachodnie Indie, północno-wschodni Pakistan, Kaszmir - synonim Gazella dorcas monssalis - Gazella gazella monssalis - nieznany w taksonomii - wymarły 
- Gazella bennettii salinarum - Pakistan ( Punjab Prov ), północno-zachodnie Indie ( indyjski Punjab, Haryana, Delhi )
- Gazella bennettii shikarii - północno-wschodni Iran   


grupa gazel indyjskich w sezonie rozrodczym

Gatunek obecnie uznawany za nie zagrożony. W 1950 roku uznawany za zagrożony na skutek utraty siedlisk, polowań i kłusownictwa oraz rozwoju rolnictwa i przemysłu i ogólnego wzrostu ludności. W roku 1994 uznano gatunek za podatny a w roku 1996 na skutek działań ochronnych uznano jako nie zagrożony.
Gazella bennettii jest chroniona na podstawie Indian Wildlife Act z 1972 roku na terenie Indii.
W rejonach zamieszkałych przez wyznawców Wisznu,jest chroniona z powodów religijnych.
Na pustyni Cholistan jest chroniona na obszarze 26 000 km2 ( Pendżab ).
W Radżastanie istnieje 25 obszarów chronionych z obecnością chinkary.
Szacuje się, że w Indiach populacja liczy ponad 100 000 osobników, z czego na pustyni Thar około 80 000 sztuk ( główna ostoja gatunku ).
Populacje z Pakistanu są znacznie zmniejszone w wyniku polowań i bardziej rozproszone ( chociaż brak jest aktualnych szacunków - Habibi 2001b ).
W Afganistanie uważana jest za bardzo rzadki gatunek ( Habibi 2001a ).
Szacunki z Iranu to około 1300 sztuk ( Hemami i Groves 2001 ).
Chinkara jest pośrednim żywicielem dla larwy lasówki ( Hypoderma diana ).
Dorosłe owady składają jaja na nogach gazeli, która liżąc je wprowadza do przewodu pokarmowego. Po wylęgu larwy przenoszą się do krwioobiegu , skąd wędrują pod skórę tworząc obrzęki. Hypoderma diana wydostając się z pod skóry rani zwierzę. Skóra często nie przedstawia żadnej wartości dla myśliwego ( Verma i in. 2003 ).
Na terenie Iranu, Pakistanu i Afganistanu poluje się na gazele głównie dla mięsa, rzadziej dla trofeum ( rogi ).
Główne zagrożenia dla gatunku stanowi :
- utrata siedlisk związana z rozwojem rolnictwa i nadmiernym wypasem zwierząt domowych
- polowanie i kłusownictwo
- rozwój przemysłu i infrastruktury drogowej i kolejowej
- urbanizacja
- znaczny przyrost ludności na niektórych obszarach


Gazella bennettii - Kavir National Park

Gatunek oprócz Indii jest prawnie chroniony w Iranie i w Pakistanie.
Rejestrowana z ponad 80 obszarów chronionych w Indiach, z 5 w Pakistanie i z 9 w Iranie, w tym z : Kavir National Park ( Iran ), Banhavgarh National Park i Ranthambore National Park ( Indie ).
Indyjskie populacje wzrosły na skutek działań ochronnych Towarzystwa Ekologii i Rozwoju Wsi / Ecology and Rural Development Society /. Lokalne społeczności obserwują i monitorują grupy gazel indyjskich, tworząc sieć wolontariuszy przeciw kłusownictwu, sprawdzają dynamikę wzrostu populacji czy edukują inne społeczności.

     samce gazeli indyjskiej ( Gazella bennettii ) - walczące o haremy w czasie sezonu rozrodczego

W niewoli.
Hodowana na sporych wybiegach, czasami z innymi gatunkami.
Rozmnażana w warunkach wiwaryjnych.
Jeden osobnik dożył do wieku 12,3 lat. 

Gazella bennetti bennettii


Gazella bennettii bennettii




Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych. 









wtorek, 12 listopada 2013

Akodonty z rodzaju Brucepattersonius. Przegląd gatunków.





Rodzaj Brucepattersonius należy do rzędu gryzoni ( Rodentia ), z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ) i podrodziny Sigmodontinae.
Większość gatunków została niedawno opisana.
Znajomość ich biologii, ekologii i sposobu życia została słabo poznana.


Przegląd gatunków.


Akodont białonosy ( Brucepattersonius albinasus ) gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae. Synonim Brucepattersonius griserufescens albinasus.
Opisany przez Hershkowitz 1998. Vilela i wsp. 2006 traktuje go jako podgatunek Brucepattersonius griserufescens.

Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-wschodnia Brazylia - Minas Gerais ).

Zamieszkuje wyżynny i górski las tropikalny na wysokości 2700 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek klasyfikowany jako dane niepełne. Znany jest jedynie z jednej miejscowości, Parque Nacional de Caparao ( Pico de Bandeira 2700 m n.p.m. ) ( Musser & Carleton 2005 ).
Brak aktualnych i dostępnych informacji na temat stanu populacji tego gatunku, jego wymagań siedliskowych i ekologii.
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie środowiska naturalnego oraz fragmentacja siedlisk.
Gatunek występuje w środku obszaru chronionego Parque Nacional de Caparao.
Badania wskazują, że gatunek to prawdopodobnie synonim Brucepattersonius griserufescens.
Podjęte badania taksonomiczne na Uniwersytecie w Rio de Janeiro przez J.Vilelli i wsp. mogą potwierdzać te przypuszczenia ( Bonvicino & wsp. ).
Należy dalej ocenić taksonomicznie ten gatunek i podjąć inne badania obejmujące stan, trend i dystrybucję populacji, historię naturalną, wymagania siedliskowe.

W niewoli - brak danych.




Akodont szarobrzuchy ( Brucepattersonius griserufescens ) gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae.
Opisany przez Hershkowitz 1998.

Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-wschodnia Brazylia - Minas Gerais, Espirito Santo i Rio de Janeiro ).

Zamieszkuje wyżynny i górski las tropikalny oraz górskie zarośla na wysokości 1300 - 2700 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo natemat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niesklasyfikowany ze względu na brak aktualnych informacji na temat stanu i trendów populacji, wymagań siedliskowych i ekologii.
Opisany na podstawie kilku osobników a pierwszy z roku 1998 ( Leite & wsp. ).
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie środowiska naturalnego oraz fragmentacja siedlisk.
Rejestrowany z Parque Nacional de Caparao.
Potrzebne są dalsze prace taksonomiczne dla tego gatunku podjęte przez J.Vilelli & wsp. na Uniwersytecie w Rio de Janeiro. Badania powinny też obejmować stan i trend populecji, jej dystrybucję, siedlisk, ekologii, historii naturalnej i zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Akodont guarani ( Brucepattersonius guarani ) gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae.
Opisany przez Mares i Braun 2000.

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - Province Misiones ).

Zamieszkuje liściasty atlantycki las.

 Akodont guarani ( Brucepattersonius guarani ) - okaz muzealny strona grzbietowa

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Brucepattersonius guarani - okaz muzealny strona brzuszna

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niesklasyfikowany ( dane niepełne ) ze względu na brak aktualnych informacji na temat stanu i trendów populacji, wymagań siedliskowych i ekologii.
Znany jest z Province Misiones, Departament Guarani ( Argentyna ), na północny-wschód od skrzyżowania Hwy 2 i Arroyo Paraiso ( Musser & Carleton 2005 ).
Główne zagrożenie stanowi wycinanie lasów na granicy Reserva Mocona.
Jednak brak jest rejestracji z obszaru chronionego Reserve Mocona.
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne tego gatunku oraz inne.

W niewoli - brak danych.




Akodont czerwonobrzuchy ( Brucepattersonius igniventris ) gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae.
Opisany przez Hershkowitz 1998.

Występuje w Ameryce Południowej ( Brazylia - Sao Paulo ).

Zamieszkuje tropikalne lasy.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niesklasyfikowany ze względu na brak aktualnych informacji na temat stanu i trendów populacji, wymagań siedliskowych i ekologii.
Znany jest tylko z jednego miejsca ( Iporanga State Park ) ( Musser & Carleton 2005 ).
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie środowiska naturalnego oraz fragmentacja siedlisk.
Rejestrowany z obszaru chronionego Iporanga State Park.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, siedlisk, ekologii, zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Akodont Iheringa ( Brucepattersonius iheringi ) gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae. Synonim Microxus iheringi - Oxymycterus iheringi - Akodon iheringi.

Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-wschodnia Brazylia - Santa Catarina i Rio Grande do Sul, Argentyna - Province Misiones ).

Zamieszkuje liściaste lasy i ich obrzeża oraz uprawy rolne.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz braku widocznego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Gatunek był przypisywany do różnych rodzajów.
W rodzaju Microxus lub Akodon umieszcza go Cabrera 1961, Ellerman 1941, Gyldestolpe 1932, Moojen 1952. Massoia ( 1963 ) przenosi gatunek do Oxymycterus, klasyfikuje go w ten sposób Musser & Carleton 1993.
Hershkowitz ( 1998 ) umieszcza go w nowym rodzaju Brucepattersonius, przydział ten popiera Bonvicino i wsp. 1998 oraz Mares i Braun 2000.
Jednak istnieją wątpliwości co do argentyńskiej populacji czy należy ona do tego gatunku.
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie środowiska naturalnego oraz fragmentacja siedlisk.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Potrzebne  są dalsze badania taksonomiczne ( zwłaszcza argentyńskich populacji ), stanu i trendów populacji, historii naturalnej, siedlisk i zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Brucepattersonius misionensis gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae.
Opisany przez Mares i Braun 2000.

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - Province Misiones, Departament Guarani ).

Zamieszkuje lasy liściaste wzdłuż brzegów rzek i strumieni i tereny skaliste.


 Brucepattersonius misionensis - okaz muzealny strona grzbietowa

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Sugeruje się, że może prowadzić ziemnowodny tryb życia oraz kopie nory w wysokich brzegach rzek i strumieni powyżej fali powodziowej.

Brucepattersonius misionensis - okaz muzealny strona brzuszna

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niesklasyfikowany ze względu na brak aktualnych informacji na temat stanu i trendów populacji, dystrybucji, statusu taksonomicznego oraz siedlisk i zagrożeń.
Znany jest z Province Misiones, Departament Guarani ( Argentyna ) na zachód od Parque Provincial Mocona, skrzyżowanie Hwy 21 i Arroyo Oveja Negra ( Musser & Carleton 2005 ).
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie środowiska naturalnego oraz fragmentacja siedlisk.
Brak rejestracji z obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania statusu taksonomicznego, zagrożeń, siedlisk, historii naturalnej i ekologii.

W niewoli - brak danych.




Akodont arroyo ( Brucepattersonius paradisus ) gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae. 
Opisany przez Mares i Braun 2000.

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - Province Misiones, Departament Guarani ).

Zamieszkuje liściaste lasy itereny skaliste w pobliżu rzek i strumieni.

 akodont arroyo ( Brucepattersonius paradisus ) - okaz muzealny strona grzbietowa

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Sugeruje się, że może prowadzić podobny tryb życia jak poprzedni gatunek ale nie jest to pewne.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nieslasyfikowany ze względu na brak aktualnych informacji na temat stanu i trendów populacji, dystrybucji, wymagań siedliskowych i zagrożeń.
Znany jedynie z Province Misiones, Departament Guarani ( Argentyna ), skrzyżowanie Hwy i Arroyo Paraiso ( Musser & Carleton 2005 ).
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie środowiska naturalnego oraz fragmentacja siedlisk.
Być może występuje w którymś obszarze chronionym.
Potrzebne są aktualne badania statusu taksonomicznego tego gatunku, historii naturalnej, dystrybucji, stani i trendów populacji, ekologii, siedlisk i zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Brucepattersonius soricinus gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae.
Opisany przez Herrshkowitz 1998.

Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-wschodnia Brazylia - Sao Paulo ).

Zamieszkuje tropikalne lasy.

 Brucepattersonius soricinus

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku. 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niesklasyfikowany ze względu na brak aktualnych informacji na temat stanu i trendów populacji, wymagań siedliskowych i zagrożeń.
Znany jest z kilku stanowisk w Sao Paulo ale opisano go dopiero w 1998 roku ( Musser & Carleton 2005 ).
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie środowiska naturalnych oraz fragmentacja siedlisk.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu. 
Potrzebne są dalsze badania statusu taksonomicznego tego gatunku, historii naturalnej, dystrybucji, stanu i trendów populacji, ekologii, siedlisk i zagrożeń.

W niewoli - brak danych.



  




















  Opracowano na podstawie:
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.