wtorek, 25 lutego 2014

27 lutego - Międzynarodowy Dzień Niedźwiedzia Polarnego.







niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus )


Niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) drapieżnik z rodziny niedźwiedzi ( Ursidae ).


wynurzający się niedźwiedź polarny - Zatoka Hudsona ( Kanada )

Obecnie w środowisku naturalnym prawdopodobnie ( liczby szacunkowe ) występuje około 20 000 - 25 000 niedźwiedzi polarnych.


wśród topniejących lodów

samice z młodymi żerujące na resztkach dużego walenia

Na spotkaniu CITES  w Bangkoku ( Tajlandia ) U.S.A. przy wsparciu Rosji proponuje międzynarodowy zakaz komercyjnego handlu gatunkiem oraz umieszczenie niedźwiedzia polarnego w Załączniku CITES I.
Jednak nie wszystkie z 176 krajów Stron Konwencji ( COP ) ratyfikowały wniosek U.S.A. veto postawiła Kanada. Brak informacji o stanowisku Polski w tej sprawie.


samica z młodymi płynąca w poszukiwaniu stałego lodu

W Kanadzie, gdzie występuje  około 15 000 światowej populacji niedźwiedzi polarnych legalne jest coroczne polowanie i zabicie około 440 osobników dla sportu ( trofeum ) i wymiany handlowej.


samica z młodym 


samica z młodymi - Churchill ( Kanada )

Mimo, że zmiany klimatyczne napędzają utratę siedlisk i stanowi to największe zagrożenie dla gatunku, jednak widoczny wzrost cen na pazury, zęby, czaszki i skóry aż o 375% może stanowić zwiększone zapotrzebowanie na części z tego gatunku. Na międzynarodowych aukcjach od 2007 do 2012 ceny szybko rosły aż do rekordowo wysokich w roku 2012.


młode kryjące się w gawrze lodowej

Jeżeli jednak nie zakaże się komercyjnego handlu gatunkiem to może się okazać, że populacja szacowana na około 25 000 osobników spadnie bardzo szybko i w roku 2020 może wynosić około 8 000 - 10 000 osobników.


     samica z młodym w warunkach wiwaryjnych

nurkujący niedźwiedź polarny - zoo D'Amneville






Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

środa, 19 lutego 2014

Kot andyjski ( Leopardus jacobita ) - słabo poznany kotowaty z Andów.







Kot andyjski ( Leopardus jacobita ) /Cornalia 1865 / drapieżnik z rodziny kotowatych ( Felidae ). Synonim Felis jacobitus - Oreailurus jacobita - Oreailurus jacobitus.

Występuje w Ameryce Południowej ( północno-wschodnie Chile, północno-zachodnia Argentyna, południowe do środkowego Peru, południowa Boliwia ).

Zamieszkuje wysokie góry, powyżej granicy drzew, najbardziej skaliste i strome tereny powyżej 4000 m n.p.m


 kot andyjski ( Leopardus jacobita ) - osobnik schwytany przez kamerę-pułapkę

Aktywny głównie w nocy i przed zmierzchem, rzadziej w ciągu dnia. Żyje samotnie, w parach w okresie godowym lub samica z młodymi.
Kryjówki zakłada prawdopodobnie w różnego rodzaju jaskiniach i grotach.
Jest terytorialny, udokumentowany zakres terytorium to 65,5 km2 ( samica z obrożą telemetryczną w okresie kwiecień - grudzień 2004 / L.Villalba ). Jednak jak większości kotowatych, obszary samców są większe niż samic i prawdopodobnie nakładają się na siebie.

 kot andyjski ( Leopardus jacobita ) w pobliżu ulubionych miejsc

Jest to średni kotowaty, którego wielkość to 740 - 850 mm.
Długość ogona 410 - 485 mm.
Osobniki młodociane : wielkość 577 - 600 mm a ogon 330 - 420 mm.
Jedynie dwa rekordy dotyczące masy ciała są znane. 
Jeden to młodociany osobnik o wadze 4 kg z Peru ( Pearson 1957, Garcia-Perea 2002 ),
drugi to dorosła samica z Boliwii o wadze 4,5 kg ( Delgado & wsp. 2004 ).
Ubarwienie futra to głównie popiel z brązowo-żółtymi plamami. Plamy są rozmieszczone w postaci pionowych linii po obu stronach korpusu, dając wrażenie ciągłych pasów.
Jego charakterystyczny, długi ogon stanowi 66 - 75 % długości ciała. Jest dość gruby, cylindryczny z puszystym akcentem. Ma 6 - 9 szerokich pierścieni koloru ciemnego brązu do czarnego ( Garcia-Perea 2002 ).
Nogi posiadają ciemne i węższe plamy lub paski ale nie są to kompletne pierścienie.
Jego nos jest czarny a brzuch blady z ciemnymi plamami.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego pod względem koloru futra. Jednak badania porównawcze czaszek obu płci przeprowadzone przez Garcia-Perea ( 2002 ) sugerują, że dymorfizm płciowy jest obecny.
Stwierdzono również, że osobniki młodociane mają o ton jaśniejszą barwę i mniejsze plamy ( Garcia-Perea 2002 ). 
Z tego względu kot andyjski jest łatwo mylony z kotem pampasowym ( Leopardus colocolo ).

  Leopardus jacobita

Długi ogon prawdopodobnie jest pomocny w zachowaniu równowagi, podczas pogoni za gryzoniami. Ma wyostrzony zmysł słuchu, ze względu na dobrze rozwinięte błony bębenkowe. Zmysł ten jest pomocny w polowaniu. Wzrok ma dostosowany do nocnego widzenia.
Kot andyjski poszukuje zdobyczy pod i wokół głazów.
Nie stwierdzono zachowań komunikacyjnych u tego gatunku.
Brak informacji czy miauczy lub inny wokalny sposób zaznacza swoją obecność.
Uważa się, że kot andyjski jest wyspecjalizowanym drapieżnikiem.
Jego główną zdobyczą są : szynszyle ( Chinchilla chinchilla ) i ( Chinchilla lanigera ), wiskacze ( Lagidium sp. ). Jego dieta może zawierać również ptaki, gady czy inne gryzonie ( tukotuki ) ale brak potwierdzonych informacji na ten temat.

jedna z głównych ofiar kota andyjskiego - Lagidium peruanum

Leopardus jacobita - osobnik schwytany kamerą-pułapką

W zasadzie nic nie wiadomo na temat jego biologii i zachowań godowych.
Sezon godowy od lipca do sierpnia ( Villalba i Bernal 1998 ) ale okres ten może być przedłużony do listopada i grudnia, ze względu na kocięta widziane w październiku i kwietniu ( Villalba 2002, E.Delgado i wsp. ). 
Sugeruje się, że długość ciąży i wielkość miotów jest zbliżona do Leopardus colocolo ( Garcia-Perea 2002 ).
Prawdopodobnie jak u większości kotowatych, samica zapewnia opiekę i uczy młode polować aż do osiągnięcia wieku dojrzałości.
Samiec nie bierze udziału w opiece nad młodymi.
Brak informacji na temat długości życia oraz wieku dojrzałości płciowej.

 Leopardus jacobita w pobliżu kryjówki 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu na swoją rzadkość, specyficzne warunki występowania oraz utratę bazy pokarmowej.
Wcześniej gatunek ujęty w monotypowym rodzaju Oreailurus ( Cabrera 1940, Wozencraft 1993, Nowell i Jackson 1996, Yensen i Seymour 2000 ).
Ujęty w rodzaju Leopardus przez Johnson i wsp. ( 2006 ) i Eizirik & wsp. ( 2008 ).
Rodzaj Leopardus obejmuje większość kotowatych z Neotropików - Ameryki Południowej ( Johnson i wsp. 2006 ). Jednak mimo analiz genetycznych związek z Leopardus colocolo pozostaje niejasny ( Eizirik & wsp. 2008 ).
Klasyfikację kota andyjskiego jako Oreailurus oparto na nielicznych próbkach wykazujących względną różnicę wielkości czaszek w komorach akustycznych ale ta cecha występuje równiez u innych kotowatych ( Johnson i wsp. 1998, Garcia-Perea 2002 ).
Specyficzna nazwa jacobita została nadana na część Jocobita Mantagazza ( Cornalia 1865 ) i nie powinna być pisana jako jacobitus jak jest czasami w literaturze ( Yensen i Seymour 2000 ).

     Leopardus jacobita

Nowell i Jackson ( 1996 ) zapisali, że nie jest jasne czy jego rzadkość jest zjawiskiem naturalnym, wynika z ludzkich działań czy jest nieporozumieniem wynikającym z braku uwagi. Jednak sondaże od tego czasu potwierdziły jego rzadkość, występowanie w niższych gęstościach w tym samym środowisku na dużych wysokościach, co jego kuzyn Leopardus colocolo ( Perovic i wsp. 2003, Cossios i wsp. 2007, Napolitano i wsp. 2008, Villalba i wsp. 2008 ).
Kot andyjski ma niski poziom zróżnicowania genetycznego ( Cossios i Angers 2007 ). Jego dystrybucja jest prawdopodobnie związana z niejednolitym charakterem kolonii preferowanej zdobyczy - wiskaczy ( Lagidium sp. ).
Uważa się, że całkowita efektywna wielkość populacji ( Ne ) może być poniżej 2500 dojrzałych osobników z tendencją spadkową związaną z utratą bazy pokarmowej i siedlisk ale także prześladowań i polowań dla tradycyjnych celów obrzędowych. Brak jest subpopulacji o efektywnej wielkości większej niż 250 dojrzałych osobników ( IUCN 2007 ).

   Leopardus jacobita

Kot andyjski był obserwowany tylko kilka razy w naturze przez badaczy ( Scrocchi Halloy 1986, Sanderson 1999, Sorli i wsp.2006 ) oraz kilka okazów ( Garcia-Perea 2002 ). Większość zdjęć wykonana jest przez kamery-pułapki.
Szacunkowe dane z powierzchni 25 000 ha, z północnego Chile, z Salar de Surire National Monument, oszacowane przez Napolitano i wsp. ( 2008 ) wynoszą 5 osobników, gdzie szacowana gęstość to 1 osobnik/km2.
Ostatnie dane na temat gatunku pochodzą z analizy odchodów z latryn w pobliżu miejsc skalistych i jaskiń ( Cossios i wsp. 2007, Walker i wsp. 2007, Napolitano i wsp. 2008 ).
Jeśli kot andyjski jest wyspecjalizowanym drapieżnikiem to od początku 1900 roku polowanie na Chinchilla chinchilla i Chinchilla lanigera dla ich futra, doprowadziło je na skraj wymarcia w warunkach naturalnych, co mogło mieć wpływ na kota andyjskiego zmniejszając jego bazę pokarmową.

Główne zagrożenie stanowi :
- zmniejszenie podstawowej bazy pokarmowej gatunku
- tradycyjne polowanie dla celów rytualnych
- częściowa utrata siedlisk i ich fragmentacja
- polowanie z wykorzystaniem psów domowych przez lokalnych pasterzy
- górnictwo i poszukiwanie rud metali

Na większej części zasięgu gatunku miejscowe społeczności przechowują suszone i wypchane okazy, wykorzystywane w miejscowych rytuałach.
Jest ujęty w Załączniku CITES I jako Leopardus jacobitus.
Gatunek posiada pełną ochronę na poziomie krajowym w całym zakresie, jednak egzekwowanie prawa jest problematyczne.
I tak w Argentynie na podstawie Ustawy 22421 O Ochronie Przyrody i ustawowego Rozporządzenia 666/97 oraz Uchwały nr 63/86 Sekretarza Rolnictwa.
W Boliwii chroni go Najwyższy Dekret nr 22641, opublikowany w 1990 roku.
W Chile od 1972 na podstawie Ustawy nr 19473.
W Peru na podstawie Supreme Dekret nr 013-99-AG z 1999 roku.

Leopardus jacobita - osobnik na głazie

Plan Działań Ochronnych kota andyjskiego ( Villalba i wsp. 2004 ) zawiera wykaz obszarów chronionych, gdzie został zarejestrowany i gdzie może się znajdować.
Plan ma sześć celów :
  1. Ustalić aktualny podział i rozpowszechnienie populacji oraz jej zagrożeń, które mają wpływ na gatunek i naturalne ekosystemy.
  2. Przeprowadzenie badań naukowych w celu zapewnienia podstawowych informacji na temat biologii i ekologii gatunku.
  3. Ograniczenie wpływu działalności człowieka na gatunek i naturalne ekosystemy poprzez edukację lokalnych społeczności i jej uczestnictwa w ochronie.
  4. Lepsze zarządzanie obszarami chronionymi z zarejestrowaną obecnością gatunku, wspieranie tworzenia nowych obszarów chronionych oraz korytarzy między nimi a także inicjatyw ochrony przyrody w regionie.
  5. Wspierać realizację i adekwatność przepisów ochrony przyrody i polityki dotyczącej gatunku i naturalnych ekosystemów.
  6. Ciągła ocena opracowanych działań w realizacji tego planu.
kot andyjski ( Leopardus jacobita ) - dwa młode osobniki

Według tradycji rdzennych Aymara i Quechua kot andyjski ( również kot pampasowy ) to święte zwierzę.

W niewoli.
Tylko jeden osobnik, który przeżył nie cały rok. 


kot pampasowy ( Leopardus colocolo ) - samica z młodymi / Uruguay's Parque M'Bopicua

Leopardus colocolo - młody osobnik / Uruguay's Parque M'Bopicua












Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

    

środa, 12 lutego 2014

17 luty - Światowy Dzień Kota.







kot domowy ( Felis catus ) lub ( Felis silvestris catus )

portret Wasi - kota europejskiego krótkowłosego czarnobiałego

Mela i Wasia

Wasia - kot europejski krótkowłosy czarnobiały

Wasia i jej przyjaciółka Sasza

Mela i Wasia - koty europejskie krótkowłose ( pręgowany i czarnobiały )

Mela - kot europejski krótkowłosy pręgowany

Mela i Wasia







czwartek, 6 lutego 2014

Surillo patagoński ( Conepatus humboldtii ) - drapieżnik z Ameryki Południowej.







Surillo patagoński, skunks patagoński ( Conepatus humboldtii ) drapieżnik z rodziny skunksów ( Mephitidae ). Synonim Conepatus chinga humboldti - Mephitis humboldtii.

Występuje w Ameryce Południowej ( północno-wschodnia i południowo-zachodnia Argentyna, Chile do Cieśniny Magellana ).

Zamieszkuje trawiaste obszary porośnięte krzewami i zaroślami, tereny skaliste ale także w pobliżu siedzib ludzkich na wysokości 200 - 700 m n.p.m.


rycina - surillo patagoński ( Conepatus humboldtii )

Aktywny głównie w nocy, w ciągu całego roku. Żyje samotnie, w pary łączy się w okresie rui.
Na kryjówki wybiera opuszczone nory, jamy wśród zarośli, jaskinie, groty. Stwierdzono, że nie wraca do tej samej kryjówki po nocnym poszukiwaniu pokarmu.
Jest terytorialny, rewir 1 osobnika to 9,7 ha - 16,4 ha i często nakłada się na terytorium innego osobnika.
Występuje niewielki dymorfizm płciowy : samiec jest nieco większy i cięższy niż samica.
Surillo patagoński podobnie jak inne skunksy jest wyposażony w gruczoły analne, które emitują silny zapach. Z gruczołów tych może być wystrzeliwana śmierdząca ciecz w kierunku napastnika. Brak jest naturalnych drapieżników, które mogą atakować tego skunksa.
Podczas poszukiwania pokarmu kopie w ziemi swoimi długimi i ostrymi pazurami.
Sposób komunikacji tego gatunku to postawa ciała i pozycjonowanie ogona. W momencie zagrożenia odwraca się tyłem do przeciwnika i tupie nogami. Jeśli to nie pomaga to stara się unieść tylną część ciała i wystrzeliwuje w kierunku napastnika silnie, śmierdzącą ciecz z gruczołów analnych.
Odżywia się głównie bezkręgowcami ale drobne kręgowce, jagody i owoce wchodzą również w skład jego diety.
Sezon godowy prawdopodobnie w lutym i marcu. 
System krycia nieznany ale może występować zarówno  monogamia jak i poligamia.
Ciąża trwa około 63 - 70 dni. Samica rodzi 3 - 7 młodych.
Młode po urodzeniu ważą około 28 - 30 gram, są ślepe, głuche i bezradne.  
W wieku około tygodnia posiadają już gruczoły analne i potrafią ich użyć. Po około 2 tygodniach są porośnięte sierścią.
Młode nie opuszczają kryjówki dopóki nie nauczą się dobrze chodzić. 
Brak informacji w jakim wieku następuje odstawienie ale samica przestaje karmić mlekiem młode w momencie przejścia na pokarm stały. Młode są prawdopodobnie wieku około 2,5 - 3 miesięcy.
Wiek dojrzałości nie jest znany ale u Conepatus leuconotus następuje w wieku 10 - 12 miesięcy. Uważa się, że u tego gatunku jest zbliżony.
Żyje prawdopodobnie 5 - 7 lat.

 surillo patagoński ( Conepatus humboldtii )

Opisane podgatunki :
- Conepatus humboldtii castaneus - Argentyna ( Cordoba Prov ) - synonim Conepatus castereus - Kipp ( 1965 ) traktuje jako tożsame, Cabrera ( 1958 ) traktuje jako oddzielne, ważny subsp dla jakieś taksonomii
- Conepatus humboldtii gaucho - Argentyna - synonim Conepatus gaucho - Conepatus proteo gaucho - traktowany jako synonim Conepatus humboldtii castaneus
- Conepatus humboldtii humboldtii - Chile ( Cieśnina Magellana ) 
- Conepatus humboldtii patagonica - Chile ( Cieśnina Magellana ) - synonim Mephitis ( Thiosmus ) patagonica
- Conepatus humboldtii proteus - Argentyna ( Cordoba Prov ) - synonim Conepatus proteus - traktowany jako synonim Conepatus humboldtii humboldtii - lub ważny subsp dla jakieś taksonomii

Conepatus humboldtii humboldtii

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na jego szerokie rozpowszechnienie w siedliskach stosunkowo nienaruszonych i czasami występuje w wysokich gęstościach osobniczych.
Szacowana gęstość osobnicza dla Chile to 89 osobników/km2 ( Cofre & wsp. 1999 ).
Główne zagrożenie to polowanie dla skór.
W latach 1960 - 1980 eksportowano wiele skór tego gatunku. Od 1983 roku jest chroniony przed wywozem w Argentynie i Chile, chociaż na lokalnym rynku nadal skóry tego gatunku są w obrocie handlowym.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Potrzebne są aktualne badania wpływu polowań na gatunek w Patagonii, gdyż brak jest szacunkowej liczby zabitych osobników w ciągu roku.

surillo patagoński ( Conepatus humboldtii )

W niewoli - brak danych.







Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

sobota, 1 lutego 2014

Drapieżniki z rodziny szopowatych ( Procyonidae ). Ostronos białonosy i południowy z Ameryki Północnej, Środkowej i Południowej.







Ostronos białonosy, ostronos meksykański, koati białonosy ( Nasua narica ) drapieznik z rodziny szopowatych ( Procyonidae ).

Występuje w Ameryce Północnej ( U.S.A. - południowa Arizona i południowo-zachodni Nowy Meksyk, Meksyk - oprócz Baja California i środkowej Sierra Madres ), w Ameryce Środkowej ( Belize, Honduras, Gwatemala, Nikaragua, Salwador, Kostaryka, Panama ) i w Ameryce Południowej ( północna Kolumbia - Gulf of Uraba i Wenezuela ).

Zamieszkuje różnorodne typy siedlisk : nizinne lasy, lasy galeriowe, lasy dębowe, lasy łągowe, chaparral, tropikalne lasy liściaste. Unika otwartych terenów trawiastych i pustyń.


 koati białonosy ( Nasua narica ) - portret

Aktywny w ciągu dnia, przez cały rok. Noc raczej przesypia niż aktywnie poszukuje pokarmu.
Prowadzi naziemny jak i nadrzewny tryb życia.
Żyje w grupach 4 - 30 osobników, średnio 12 osobników. Grupa składa się z młodych samców ( do 2 lat ) i nie związanych samic. Dorosłe samce żyją samotnie i przyłączają się do grupy jedynie w okresie rui.
W ciągu dnia poszukuje pokarmu głównie na ziemi. Noc spędza w koronach drzew.
Samce ustalają rewiry za pomocą moczu, przeciągając brzuchy po gruncie i rozprzestrzeniając wydzielinę gruczołów analnych. Rewiry samców nie pokrywają się i będą bronić terytorium przed intruzami. W czasie obrony rewiru używa przednich łap uzbrojonych w pazury i kłów. 
Terytorium grupy może pokrywać się z rewirami kilku samców.
Nowe grupy powstają w wyniku podziału starych grup. Tłumaczy to brak agresji między sąsiednimi grupami.
W czasie poszukiwania pokarmu grupa wędruje do 2 km.
Cały czas utrzymuje pysk blisko dna lasu i węszy szukając pożywienia.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, wizualnych ( postawa ciała i pozycjonowanie ogona ), dotyku, wokalizy.
Jest gatunkiem wszystkożernym. W skład jego diety wchodzą różnego rodzaju bezkręgowce, drobne kręgowce ( gryzonie, płazy, gady, ptaki i ich jaja ), owoce, jagody czasami korzonki czy kłącza.
Sezon rozrodczy w lutym i marcu. System krycia poligamiczny.
Dorosły samiec dołącza do grupy i jeśli zostanie zaakceptowany to kopuluje ze wszystkimi samicami z tej grupy. Po tym okresie opuszcza samice i jeśli ma okazję to dołącza do innego zespołu samic. Kopulacja odbywa się na drzewie.
Często samice same przepędzają przyszłego ojca ich potomstwa ze względu, że samce zabijają młode osobniki.
Ciąża trwa około 77 dni. Na okolo 3 - 4 tygodnie przed porodem samica opuszcza grupę aby zbudować gniazdo na drzewie ( najczęściej na palmie ).
Samica rodzi 2 - 7 młodych ( średnio 3 - 4 ). Młode po urodzeniu są ślepe, głuche i bezradne. Ważą 100 - 180 gram.
Przez kilka tygodni pozostają w gnieździe. W wieku 11 dni otwierają oczy i zaczynają się interesować otoczeniem. Samica pozostawia je tylko na czas poszukiwania pokarmu.
Odstawienie następuje w wieku 4 miesięcy. Po 5 miesiącach samica i młode opuszczają gniazdo, razem z nią dołączają do grupy z której wywodzi się samica.
Samiec, który obcował z zespołem dołącza do niego w celu akceptacji młodych ( przebywa 2 - 7 dni ).
Młode osiągają wielkość dorosłych w wieku 15 miesięcy.
Dojrzałość płciową osiąga : samica w wieku 2 lat a samiec w wieku 3 lat.
Żyje średnio 14 lat.

     ostronos białonosy ( Nasua narica )


Nasua narica narica


Opisane podgatunki :
- Nasua narica bullata - Kostaryka ( Pozo Azul, San Jose Prov., Pirris Prov. ) - uznawany za synonim Nasua narica molaris lub narica
- Nasua narica isthmica - Meksyk ( Tapanatepec, południowe Oaxaca ), Salwador - uznawany za synonim Nasua narica narica
- Nasua narica mexicana - Meksyk ( Veracruz ) - synonim Nasua solitaria mexicana - uznawany za synonim Nasua narica narica
Nasua narica molaris - Meksyk ( Oaxaca, Veracruz, Jalisco, południowa Colima, Michoacan, Durango, Guerrero, Morelos, States of Mexico, Puebla ), U.S.A. ( południowa Arizona, południowo-zachodni Nowy Meksyk ) - synonim Nasus nasus molaris - Nasua nasua molaris - podgatunek Nasua nasua z jakieś taksonomii 
- Nasua narica narica - Meksyk ( Veracruz, Tabasco, północne Oaxaca, północne Chiapas ), Ameryka Środkowa według jakieś taksonomii
- Nasua narica nelsoni - Meksyk ( wyspa Cozumel, Quintana Roo ) - synonim Nasua nelsoni - Nasua thersites - być może stanowi osobny gatunek - zagrożony
- Nasua narica pallida - Meksyk ( Chihuahua, zachodnie stoki Sierra Madre Occidental, Sinaloa ), U.S.A. ( południowo-wschodnia Arizona ) - uznawany za synonim Nasua narica molaris 
- Nasua narica panamensis - zachodnia i wschodnia Panama ( Boqueron, Chiriqui ) - uznawany za synonim Nasua narica narica
- Nasua narica richmondi - wschodnia Nikaragua, Honduras - uznawany za synonim Nasua narica molaris lub narica
- Nasua narica rufa - południowa Ameryka Środkowa - synonim Nasua rufa
- Nasua narica tamaulipensis - Meksyk ( Coahuila, Nuevo Leon, Tamaulipas, Rio Grande Valley, Brownsville, zachodni Big Bend, Rio Pecos Valley ) - uznawany za synonim Nasua narica molaris
- Nasua narica thersites - Meksyk ( wyspa Cozumel, Quintana Roo ) - synonim Nasua thersites - uznawany za synonim  Nasua narica nelsoni
- Nasua narica vulpecula - Meksyk - synonim Viverra vulpecula - uznawany za synonim Nasua narica narica 
- Nasua narica yucatanica - Meksyk ( Półwysep Jukatan, States of Yucatan, Campeche, Quintana Roo ), północna Gwatemala, północne Belize 

   zespół ostronosów białonosych ( Nasua narica ) poszukujący pokarmu

Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo, że lokalnie jest zagrożony w wyniku utraty siedlisk i łowiectwa, jednak tempo spadku nie kwakifikuje gatunku do bardziej zagrożonych kategorii.
Zawiera Nasua nelsoni ( Merriam 1901 ) ( Decker & Wozencraft 1991 ).
Gatunek był bardzo obfity do roku 1950, ale poniósł poważne spadki populacji na początku lat 60-tych XX w z nieznanych przyczyn. Populacje odbudowały się i rozszerzyły swój zakres na północ.

Główne zagrożenia to :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata i fragmentacja siedlisk
- polowanie dla mięsa
- chwytanie i trzymanie jako zwierzęta domowe
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- choroby ( nosówka i wścieklizna )

Populacje z terenu U.S.A. stają się stopniowo genetycznie odizolowane od populacji z południa ze względu na sytuację w Meksyku. Meksykańskie populacje prawdopodobnie zostały znacznie zmniejszone i nawet wytępione w niektórych obszarach.
W Ameryce Środkowej stan populacji jest nie znany ale wszystko wskazuje, że populacje zostały zmniejszone ( Janson 1981 ). Gęstość osobnicza jest większa w Ameryce Środkowej niż w południowo-zachodnim U.S.A.
W U.S.A. Nowy Meksyk został wytępiony z Burro Mountains, w tym samym czasie co kampania trucia kojota ( Canis latrans ) ( Kaufmann & wsp.1976 ). Klasyfikowany w Nowym Meksyku ( U.S.A. ) jako gatunek zagrożony i objęty ochroną prawną. W Arizonie ( U.S.A. ) poluje się na niego przez cały rok.
Ujęty w Załączniku CITES III w Hondurasie.
Na innych obszarach brak oficjalnej ochrony prawnej dla tego gatunku.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące stanu, trendów i dystrybucji populacji, jej gęstości, tempa utraty siedlisk.


  Nasua narica

ostronos białonosy ( Nasua narica ) w warunkach ogrodu zoologicznego

W niewoli.
Hodowany z powodzeniem europejskie i amerykańskie ogrody zoologiczne.
Trzymany często w wysokich wolierach lub w warunkach półwolnych ( różnego rodzaju wyspy lub grupy drzew ).
Dobrze rozmnaża się w warunkach wiwaryjnych.
Jednak jest rzadszy niż Nasua nasua.

zespół ostronosów białonosych ( Nasua narica )




Koatimundi, koati południowy, ostronos południowy, ostronos południowoamerykański, ostronos rudy ( Nasua nasua ) drapieżnik z rodziny szopowatych ( Procyonidae ). Synonim Viverra nasua.

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna, Boliwia, Brazylia, Kolumbia, Gujana Francuska, Surinam, Peru, Wenezuela, Paragwaj, Urugwaj ). Wprowadzony na wyspę Robonson Crusoe ( Juan Fernandez Islands ) i  w hrabstwie Cumbria w Wielkiej Brytanii.

Zamieszkuje głównie tropikalne lasy deszczowe, lasy galeriowe, mglisty las, chaco, cerrado, suche zarośla, czasami obrzeża lasów do wysokości 2500 m n.p.m.

ostronos południowoamerykański ( Nasua nasua ) - osobnik na gałęzi drzewa


Aktywny w ciągu dnia i całego roku. Noc przesypia w koronach drzew.
Żyje w grupach do 30 osobników ( średnio 12 - 15 ). Zespół to nie związane samice i młode samce. Dojrzałe samce żyją samotnie, jedynie w czasie sezonu rozrodczego łączą się z grupą .
Niewielki dymorfizm płciowy : samce nieco większe i cięższe niż samice.
Prowadzi zarówno naziemny jak i nadrzewny tryb życia. Dobrze pływa.
Samce są czasami aktywne w ciągu nocy. Jednak większość osobników przesypia noc w koronie drzewa zwinięta, chowając swój charakterystyczny pysk pod brzuchem.
Samce ustalają rewiry za pomocą moczu i wydzieliny gruczołów analnych.
Rewiry grup zachodzą na rewiry kilku dojrzałych samców. Grupa wędruje w poszukiwaniu pokarmu 1,5 - 2 km w ciągu dnia.
Cały czas utrzymuje pysk w pobliżu dna lasu ( żerując na ziemi ) lub wzdłuż pokonywanych gałęzi i konarów, węsząc w poszukiwaniu pożywienia. Ogon jest używany do utrzymywania równowagi w czasie nadrzewnych węrówek.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, wizualnych ( postawa ciała i pozycjonowanie ogona ), dotyku i wokalizy.
Jest gatunkiem wszystkożernym. W skład jego diety wchodzą różnego rodzaju bezkręgowce, drobne kręgowce oraz owoce, jagody, nasiona. Zjada również padlinę gdy dostępna. Zaobserwowano również wykradanie młodych naczelnych ( kapucynki - Cebus ), preferują w tym samce. Zdarza się także atakowanie gniazd z potomstwem własnym lub  innych samców ( kanibalizm ).

  ostronos rudy ( Nasua nasua ) - osobnik poszukujący pokarmu

Sezon godowy od października do lutego lub stycznia do lutego w zależności od lokalizacji.
System krycia poligamiczny. Samiec dołącza do zespołu samic i po akceptacji kopuluje z każdą samicą z grupy. Po tym czasie opuszcza grupę i jeśli ma okazję to dołącza do innej grupy. Jednak często samice same przeganiają samca ze względu na to, że zabija młode osobniki.
Porody często występują od marca do kwietnia lub kwiecień - czerwiec.
Ciąża trwa 74 - 77 dni. Samica na około 3 - 4 tygodnie przed porodem opuszcza grupę i buduje gniazdo na drzewie.
Rodzi 3 - 7 młodych ( średnio 3 - 4 ), ślepych, głuchych i bezradnych. Młode ważą około 78 - 100 gram. Oczy otwierają po około 10 dniach. Samica opuszcza je tylko w momencie poszukiwania pokarmu.
Młode po około 26 dniach od narodzin próbują opuszczać gniazdo. Odstawienie następuje po okolo 4 miesiącach. W wieku około 5 miesięcy samica z młodymi dołącza do grupy, z której się sama wywodzi. Samiec, który obcował z samicami dołącza do zespołu w celu akceptacji młodych ( przebywa w grupie do 7 dni ).
Wiele młodych ginie na skutek porwań przez naczelne ( kapucynki - Cebus ), które w ten sposób jak gdyby rekompensowały straty swoich młodych.
W wieku 13 - 15 miesięcy młode osiągają wielkość dorosłych.
Dojrzałość płciową osiaga : samiec w wieku około 3 lat a samica w wieku około 2 lat.
W naturze żyje około 7 - 8 lat.
W niewoli 1 osobnik dożył 17 lat i 8 miesięcy.

 Nasua nasua - osobnik w zoo ( Antwerpia )

Opisane podgatunki :
- Nasua nasua aricana - południowa Brazylia ( Mato Grosso ), Argentyna ( Formosa Prov ), Boliwia ( Santa Cruz Dpt ), Paragwaj
- Nasua nasua boliviensis - Boliwia ( Cochabamba, Yungas )
- Nasua nasua candace - Kolumbia ( północne Andy, Antioquia Dpt ) - synonim Nasua candace
- Nasua nasua cinerascens - Argentyna ( Chaco ) - synonim Nasua henseli cinerascens
- Nasua nasua coati - Gujana Francuska - synonim Nasua coati - traktowany jako synonim Nasua nasua nasua
- Nasua nasua dichromatica - Wenezuela ( Mt.Auyantepul ) - synonim Nasua candace dichromatica - traktowany jako synonim Nasua nasua vittata
- Nasua nasua dorsalis - Wenezuela, wschodnie Peru, Ekwador, Brazylia ( Amazonia ) - synonim Nasua dorsalis
- Nasua nasua gualeae - Ekwador ( Gualea, Pichincha ) - synonim Nasua gualeae - traktowany jako synonim Nasua nasua manium
- Nasua nasua henseli - Brazylia ( Santa Catarina ) - synonim Nasua henseli - traktowany jako synonim Nasua nasua solitaria
- Nasua nasua jivaro - Ekwador ( Baeza, Napo Province ) - synonim Nasua quichua jivaro - traktowany jako Nasua nasua quichua lub Nasua nasua dorsalis
- Nasua nasua judex - Kolumbia ( Bogota, Cundinamarca Dpt ) - synonim Nasua judex - traktowany jako Nasua nasua candace
- Nasua nasua manium - zachodni Ekwador ( Zaruma, El Oro Prov ) - synonim Nasua manium
- Nasua nasua mephisto - Peru, wschodni Ekwador - synonim Nasua mephisto - traktowany jako Nasua nasua dorsalis
- Nasua nasua mexiana - Mexiana Island, Brazylia - Para - synonim Nasua socialis mexiana - traktowany jako synonim Nasua nasua nasua
- Nasua nasua mondie - Brazylia - synonim Nasua mondie - traktowany jako synonim Nasua nasua spadicea lub Nasua nasua nasua
- Nasua nasua montana - Peru ( Porto Velho, Rondonia ), Brazylia - synonim Nasua montana - stara nazwa Nasua monticola
- Nasua nasua monticola - Peru - synonim Nasua monticola - być może nowa nazwa Nasua nasua montana
- Nasua nasua nasica - Meksyk ( Chiapas ) ? - synonim Nasua nasua narica ? - Nasua nasica
- Nasua nasua nasua - Gujana Francuska, północno-zachodnia Brazylia ( Bahia )

  Nasua nasua nasua - młode osobniki w warunkach wiwaryjnych

- Nasua nasua obfuscata - Brazylia - synonim Nasua obfuscata - traktowany jako synonim Nasua nasua spadicea lub Nasua nasua nasua
- Nasua nasua phaeocephala - Wenezuela ( Suapure, Rio Caura ) - stara nazwa Nasua nasua dichromatica - traktowany jako synonim Nasua nasua vittata
- Nasua nasua pusillus - Gujana Francuska - synonim Nasua pusillus - synonim Nasua nasua nasua
- Nasua nasua quasje - Surinam - synonim Viverra quasje - stara nazwa - synonim Nasua nasua nasua 
- Nasua nasua quichua - Ekwador ( Zaruma, Azuay Prov ) - synonim Nasua quichua
- Nasua nasua rufa - Ameryka Południowa - synonim Nasua narica rufa - Nasua rufa - Nasua socialis var. rufa - traktowany jako synonim Nasua nasua nasua
- Nasua nasua sociabilis - Brazylia - synonim Nasua sociabilis - niejasność statusu samców, które żyją samotnie doprowadziły wczesnych badaczy do wyznaczenia odrębnych nazw gatunków ( Nasua solitaris i Nasua sociabilis ) - traktowany jako synonim Nasua nasua solitaria
- Nasua nasua socialis - Brazylia ( Morro d'Arara, Rio Mucuri, Bahia ) - traktowany jako synonim Nasua nasua solitaria lub Nasua nasua nasua
- Nasua nasua solitaria - południowo-wschodnia Brazylia ( Minas Gerais, Bahia ), północny Urugwaj, północno-zachodnia Argentyna ( Misiones ) - synonim Nasua solitaria mexicana - Nasua solitaris - niejasność statusu samców, które żyją samotnie doprowadziły wczesnych badaczy do wyznaczenia odrębnych nazw gatunków ( Nasua solitaris i Nasua sociabilis )
- Nasua nasua spadicea - Paragwaj, Urugwaj, południowa Brazylia - synonim Nasua spadicea
- Nasua nasua vittata - Wenezuela, Gujana, Surinam, Gujana Francuska 

    ostronos południowy ( Nasua nasua ) - osobnik w warunkach zoo


ostronos rudy ( Nasua nasua ) - samica z młodym


Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zakres i dość powszechne występowanie w obszarach siedlisk nienaruszonych lub stosunkowo nienaruszonych.
Gęstość osobnicza jest zróżnicowana w zależności od regionu.
W rejonie nizinnych lasów liściastych to 6,2 osobnika/km2 do 13 osobników w lasach wyżynnych i galeriowych.
Główne zagrożenie stanowi :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata i fragmentacja siedlisk
- polowanie dla mięsa
- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- rozwój rolnictwa
- tępienie jako szkodnika przez hodowców drobiu
Ucieczka dwóch ciężarnych samic przyczyniła się do wprowadzenia Nasua nasua na wyspę Robinson Crusoe w Juan Fernandez Islands. Populacja gatunku na wyspie rozrosła się i ma wpływ na miejscowy ekosystem.
Uszkodzenia rodzimej flory przyczyniają się do spadku fernandezika wyspowego ( Sephanoides fernandensis ), ptaka z rodziny kolibrowatych.
Nasua nasua został wprowadzony do Wielkiej Brytanii ( Umbria ) na skutek ucieczek z ogrodów zoologicznych i prywatnych kolekcji lub celowych uwolnień. Uważa się, że może konkurować z miejscowymi gatunkami ale na razie nie wiadomo jaki ma wpływ na miejscowy ekosystem.
Ujęty w Załączniku CITES III w Urugwaju ( Nasua nasua solitaria ).
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych.
Potrzebne są aktualne badania wpływu działalności człowieka na gatunek, zwłaszcza na obszarze Amazonii.

  Nasua nasua 

Nasua nasua nasua - Tierpark Hagenbeck w Hamburgu

W niewoli.
Hodowany z powodzeniem przez europejskie i amerykańskie ogrody zoologiczne.
Występuje też w hodowlach prywatnych.
Trzymany często w wysokich wolierach z dużą ilością konarów.
"Eksponowany" też w warunkach półotwartych w kępach drzew lub na różnego typu wyspach.
Dobrze rozmnaża się w warunkach wiwaryjnych.
W hodowli dożywa średnio 10 - 14 lat, 1 osobnik przeżył 17 lat i 8 miesięcy.
W Polsce zobaczyć go można min. w Krakowie i Chorzowie.

  Nasua nasua nasua - Nahariyya Zoo

Nasua nasua w warunkach zoo

młody osobnik Nasua nasua 








Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.