Nie opisano żadnego podgatunku.
Gatunek niesklasyfikowany ze względu na słabą znajomość gatunku, braku informacji na temat granic dystrybucji i wielkości populacji. Jednak ze względu na zagrożenie w postaci utraty siedlisk gatunek może być na liście zagrożonych w przyszłości.
Dawniej zawarty w Cheirogaleus medius.
Uznawany za samodzielny gatunek przez Groves 2000.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Prawdopodobnie może być rejestrowany z następujących obszarów chronionych :
- Andohahela National Park
- Tsimanampetsotsa National Park
- Zombitse National Park
- Vohimbasia National Park
- Beza Mahafaly Special Reserve
Potrzebne są dalsze badania statusu taksonomicznego gatunku, granic dystrybucji, stanu i trendów populacji, ekologii, biologii, jakości siedlisk, zagrożeń.
Według Groeneveld & wsp.2009 wykazano, że Cheirogaleus adipicaudatus jest genetycznie synonimem Cheirogaleus medius. Część badaczy nie uznaje Cheirogaleus adipicaudatus za samodzielny gatunek.
W niewoli - brak danych.
Puszysty lemurek błotny ( Cheirogaleus crossleyi ) - Grandidier 1870 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.
Synonim Cheirogaleus major crossleyi - Cheirogaleus melanotis - Chirogale crossleyi.
Występuje w północno-wschodniej części Madagaskaru ( Lac Alaotra, Andasibe i Vohemar, las we wschodniej części Antsianak, w Prowincji Tamatave ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje wilgotne lasy.
puszysty lemurek błotny ( Cheirogaleus crossleyi )
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku ze względu na zamieszanie taksonomiczne w rodzaju Cheirogaleus.
rycina - Cheirogaleus crossleyi melanotis
Opisane podgatunki :
- Cheirogaleus crossleyi melanotis - Major 1894 - północno-wschodnia część Madagaskaru ( Vohemar i Vohima w Prowincji Diego-Suarez ) - synonim Cheirogaleus melanotis - Cheirogaleus major melanotis - traktowany jako synonim Cheirogaleus crossleyi - traktowany jako samodzielny gatunek w innych taksonomiach
Gatunek nie sklasyfikowany ze względu na niewystarczające dane, słabą znajomość gatunku, brak informacji na temat granic dystrybucji i wielkości populacji.
Dawniej zawarty w Cheirogaleus major i uznany za odrębny gatunek przez Groves 2000,2001.
Zakres tego gatunku pozostaje do ustalenia.
Głównym zagrożeniem jest utrata siedlisk.
Uważa się, że gęstość osobnicza w Andasibe - Mantadia National Parku wynosi 70 - 110 osobników/km2 ( Pollock 1979 ).
Ujęty w Załączniku CITES I.
Prawdopodobnym jest, że jest obecny w następujących terenach chronionych :
- Andasibe - Mantadia National Park
- Zahamena National Park
- Zahamena Strict Nature Reserve
- Analamazaotra Special Reserve
Potrzebne są dalsze badania statusu taksonomicznego gatunku, granic dystrybucji, stanu i trendów populacji, ekologii, biologii, jakości siedlisk, zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Maczi większy, większy lemurek błotny ( Cheirogaleus major ) - e'.Geoffroy 1812 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.
Synonim Chirogale major - Mioxicebus griseus - Myspithecus typus - Cheirogaleus typicus.
Występuje we wschodniej części Madagaskaru ( Prowincje Tulear, Fianarantsoa i Tamatave, Andohahela w południowej części do regionu Sambava na północy ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje nizinne i górskie wilgotne lasy od poziomu morza do 1800 m n.p.m.
maczi większy ( Cheirogaleus major )
Aktywny od zmierzchu do świtu, z okresem marazmu w porze suchej. Okres marazmu spędza w dziuplach lub zagłębieniach u podstawy drzewa.
Żyje w niewielkich grupach do 3 - 4 osobników. Prowadzi nadrzewny tryb życia.
Kryjówki zakłada w dziuplach i w gęstwinie pnączy i winorośli. Buduje gniazda z gałązek, liści i traw.
Jest terytorialny, dorosła samica zajmuje rewir około 4 ha, gdzie samiec i młode osobniki żyją na tym terytorium.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego. Jego wielkość to 167 - 254 mm i waga 164 - 600 gram. Ogon to około 195 - 310 mm długości.
Posiada krótką i gęstą sierść o szarym lub czerwono-brązowym ubarwieniu, z cieniami wokół oczu z futra.
Pod koniec pory deszczowej ogon jest powiększony w obwodzie z powodu zawartych zapasów tłuszczu na okres marazmu.
Porusza się wolno wzdłuż poziomych gałęzi z udziałem wszystkich czterech kończyn.
Do komunikacji używa wokalizy ale nie jest bardzo "gadatliwym" gatunkiem. Jedynie w czasie sezonu rozrodczego nawołują się zarówno samce jak i samice.
Jego dieta składa się z owoców, kwiatów, nektaru. Nektar staje się ważnym składnikiem diety w okresie listopada i grudnia. Zjada również owady i drobne kręgowce. W okresie marazmu wykorzystuje zapasy tłuszczu zgromadzone w ogonie.
Sezon rozrodczy w październiku i listopadzie. System krycia prawdopodobnie poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Samica rodzi w styczniu i lutym po ciąży trwającej około 70 dni 2 młode w miocie.
Młode sa umieszczane w gnieździe na wysokości 6 -12 metrów nad ziemią.
Samica nosi młode w pyszczku.
Po około 60 dniach następuje odstawienie.
Brak informacji na temat długości życia oraz wieku dojrzałości płciowej.
Brak informacji czy samiec uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Opisane podgatunki :
- Cheirogaleus major commersonii - Wolf 1822 - Madagaskar - synonim Lemur commersonii - Cheirogaleus commersonii - Cebugale commersonii - traktowany jako młodszy synonim Cheirogaleus major
- Cheirogaleus major griseus - Lesson 1840 - Madagaskar - synonim Mioxicebus griseus - traktowany jako synonim Cheirogaleus major
- Cheirogaleus major major - e'.Geoffroy 1812 - Madagaskar ( lasy wschodniego wybrzeża )
- Cheirogaleus major milii - Gray 1873 - Madagaskar ( Ankay Forest, północno-wschodnie wybrzeże do zachodniego i południowego w Mouroundava, Prowincja Tulear ) - synonim Opolemur milii - Cheirogaleus milii - traktowany jako synonim Cheirogaleus major - ubarwiony szaro-brązowo
- Cheirogaleus major typicus - A.Smith 1833 - Madagaskar - synonim Cheirogaleus typicus - traktowany jako synonim Cheirogaleus major - ubarwiony czerwono-brązowo
- Cheirogaleus major typus - F.Cuvier 1842 - Madagaskar - Myspithecus typus - traktowany jako synonim Cheirogaleus major
rycina - Cheirogaleus major milli
rycina - Cheirogaleus major typicus
Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo, że dokładne granice podziału tego gatunku nie sa jasne w obliczu ostatnich badań taksonomicznych. Gatunek został podzielony na cztery odrębne :
- Cheirogaleus adipicaudatus
- Cheirogaleus crosseyi
- Cheirogaleus sibreei
- Cheirogaleus major
i nie jest do końca jasne jak ta nowa taksonomia wpływa na rozkład ogólny tego gatunku ( Groves 2000,2001 ).
Główne zagrożenie może stanowić utrata siedlisk związana z rolnictwem żarowym i produkcją węgla drzewnego.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany prawdopodobnie z następujących obszarów chronionych :
- Andohahela National Park
- Andringitra National Park
- Mananara - Nord National Park
- Montagne d'Ambre National Park
- Midongy du Sud National Park
- Ranomafana National Park
- Betampona Nature Reserve
- Tsaratanana Nature Reserve
- Anjanaharibe - Sud Special Reserve
- Pic d'Ivohibe Special Reserve
jednak być może wymagać to musi potwierdzenia ze względu na niepewność taksonomiczną i rozkład granic dystrybucji różnych gatunków z rodzaju Cheirogaleus.
Potrzebne są dalsze badania terenowe dotyczące stanu i trendów populacji oraz dokładnych granic dystrybucji gatunku.
rycina - Cheirogaleus major
W niewoli - brak danych.
Maczi, mniejszy lemurek błotny ( Cheirogaleus medius ) - e'.Geoffroy 1812 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.
Występuje w zachodniej i południowej części Madagaskaru ( w Prowincji Majunga do Prowincji Tulear ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje suche i wilgotne lasy od poziomu morza do 800 m n.p.m.
maczi ( Cheirogaleus medius )
Aktywny od zmierzchu do świtu, z okresem marazmu w porze suchej ( około 6 miesięcy ).
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych ( samiec i samica z potomstwem z ostatniego i wcześniejszego sezonu rozrodczego ).
Prowadzi nadrzewny tryb życia, poruszając sie po drzewach na wszystkich kończynach.
Kryjówki zakłada w dziuplach drzew, budując gniazdo z suchych liści.
W czasie dziennego snu i okresu marazmu zwija się w kłębek.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Długość ciała to 20 - 23 cm. Masa ciała to 120 - 270 gram, najwyższą wagę ma w okresie poprzedzającym marazm.
Jego futerko jest miękkie i wełniste, ubarwiony brązowo-czerwono lub szaro na grzbiecie. Brzuch ma całkowicie biały. Ma duże, błyszczące oczy otoczone ciemnymi pierścieniami. Nanosie biały pasek i białe nogi.
Rewiry poszczegolnych grup to 1 - 2 ha lasu, zachodzące na siebie.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, akustycznych, wizualnych i dotyku. Wokaliza jest używana podczas sezonu rozrodczego i ataku drapieżnika.
Odżywia się głównie kwiatami, nasionami, owocami, nektarem i owadami, czasami drobnymi kręgowcami. Przed okresem marazmu spożywa większe ilości owoców. W czasie marazmu wykorzystuje zgromadzone zapasy tłuszczu w ogonie.
Sezon rozrodczy od kończ listopada do grudnia. Samica ma cykl płciowy około 20 dni.
System krycia monogamiczny ale poligamia jest praktykowana. Uważa się, że około 40% potomstwa jest innego samca niż tego, który aktualnie przebywa z samicą.
Ciąża trwa około 61 dni. Samica rodzi 1 - 4 młode ale najczęściej 2 młodych w miocie.
Młode rodzą się dobrze rozwinięte, z pełnym owłosieniem i otwartymi oczami.
Odstawienie następuje po około 2 - 2,5 miesiąca od narodzin.
Obie płcie uczestniczą w odchowie młodych.
Dojrzałość płciową osiąga w 2 roku życia.
Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana, w niewoli do 20 lat ( Nowak 1999 ).
Cheirogaleus medius medius
Opisane podgatunki :
- Cheirogaleus medius medius - e',Geoffroy 1812 - południowo-wschodni Madagaskar
- Cheirogaleus medius samati - A.Grandidier 1867 - zachodnie wybrzeże Madagaskaru ( rzeka Tsidsibon ) - synonim Cheirogaleus samati - Opolemur samati - Chirogalus samatii - traktowany jako synonim Cheirogaleus madius jakiegoś autora
- Cheirogaleus medius thomasi - Major 1894 - południowo-wschodnie wybrzeże Madagaskaru ( Fort Dauphin w Prowincji Tulear ) - synonim Opolemur thomasi - Altililemur thomasi - traktowany jako synonim Cheirogaleus adipicaudatus lub Cheirogaleus medius - uznawany za odrębny w innej taksonomii
Cheirogaleus medius samati
Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo, że jest dalej niejasna granica dystrybucji w obliczu ostatnich badań taksonomicznych ( Groves 2000,2001 ). Jednak późniejsze badania terenowe i analizy genetyczne rozszerzyły zakres aż do południowej części Madagaskaru ( Hapke & wsp.2005 ).
Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk związana z rolnictwem żarowym i produkcją węgla drzewnego.
Gęstość osobnicza jest szacowana na 40 - 400 osobników/km2 ( Mittermeier & wsp. 2008 ).
Według badań maczi jest pierwszym tropikalnym ssakiem naczelnym, u którego stwierdzono okres marazmu ( hibernacji ). W przeciwieństwie do ssaków klimatu umiarkowanego gatunek nie kontroluje temperatury ciała w czasie snu. Jeśli dziupla nie jest dobrze izolowana jego temperatura ciała zmienia się w zależności od temperatury zewnętrznej. Okresowo maczi wprowadza się w fazę snu REM ale epizody te wystąpiły w okresach wyższej temperatury otoczenia ( średnio 27 stopni C ).
Ujęty w Załączniku CITES I.
Rejestrowany z następujących obszarów chronionych :
- Andohahela National Park
- Ankarafantsika National Park
- Kirindy Mitea National Park
- Tsingy de Namaroka National Park
- Bale de Baly National Park
- Andranomena Special Reserve
- Ankarana Special Reserve
- Bemarivo Special Reserve
- Beza - Mahafaly Special Reserve
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne, granic dystrybucji oraz stanu i trendów populacji.
Według badań Groeneveld & wsp.2009 wykazano, że Cheirogaleus adipicaudatus jest genetycznie synonimem Cheirogaleus medius. Część badaczy nie uznaje Cheirogaleus adipicaudatus za samodzielny gatunek.
rycina - Cheirogaleus medius
W niewoli - brak danych.
Nowak ( 1999 ) zgłasza wiek życia w warunkach wiwaryjnych do 20 lat.
Cheirogaleus medius - zoo Plzen
Cheirogaleus minusculus - Groves C.P. 2000 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.
Występuje w środkowo-wschodniej części Madagaskaru ( Ambositra, w północnej części Prowincji Fianarantsoa ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje wschodnie lasy deszczowe.
rycina - Cheirogaleus minusculus
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Komplikacje wywołują nieporozumienia taksonomiczne pokrewnych gatunków z rodzaju Cheirogaleus.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek niesklasyfikowany ze względu na jego słabą znajomość, brak wystarczających danych na temat granic dystrybucji i wielkości populacji. Uznając, że znany zakres to obecnie obszar bezleśny gatunek może być zagrożony w przyszłości.
Główne zagrożenie to utrata siedlisk.
Znany jedynie z jednego okazu muzealnego a holotyp gatunku znany jest z miejscowości Ambositra ( obecnie teren bezleśny ).
Uważa się, że może występować w Masywie Bongolava ale nie jest to pewne.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Obecnie nie wiadomo czy jest obecny w obszarach chronionych w swoim ograniczonym zasięgu ( Mittermeier & wsp.2008 ).
Potrzebne są dalsze badania zwłaszcza dotyczące statusu taksonomicznego, granic dystrybucji, stanu i trendów populacji, biologii, ekologii, siedlisk, zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Cheirogaleus ravus - Groves C.P. 2000 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.
Występuje w środkowo-wschodniej części Madagaskaru ( Tamatave, Tampira, Mahambo, Ancaya, Ambodivoangy, Fesi Malendo w Prowincji Tamatave ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje wschodnie lasy deszczowe.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Komplikacje wywołują nieporozumienia taksonomiczne pokrewnych gatunków w rodzaju Cheirogaleus.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek niesklasyfikowany ze względu na jego słabą znajomość, brak wystarczających danych na temat granic dystrybucji i wielkości populacji. Jednak biorąc pod uwagę, że wiele obszarów z jego znanego zakresu jest bezleśna, gatunek może trafić na listę zagrożonych w przyszłości.
Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk.
Znany tylko z okazów muzealnych reprezentujących miejscowości wzdłuż krótkiego odcinka środkowo-wschodniego wybrzeża Madagaskaru w pobliżu Toamasina ( Mittermeier & wsp.2008 ).
Ujęty w Załączniku CITES I.
Może prawdopodobnie być obecny w Betampona Nature Reserve i Mangerivola Special Reserve ( Mittermeier & wsp.2008 ).
Potrzebne są dalsze badania dotyczące statusu taksonomicznego, granic dystrybucji, stanu i trendów populacji, biologii, ekologii, siedlisk, zagrożeń.
Według Groeneveld & wsp.2009 wykazano, że Cheirogaleus ravus jest genetycznie synonimem Cheirogaleus major. Część badaczy nie uznaje Cheirogaleus ravus za samodzielny gatunek.
W niewoli - brak danych.
Cheirogaleus sibreei - Forsyth Major 1896 ( Groves C.P. 2000 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.
Synonim Cheirogaleus major sibreei - Chirogale sibreei.
Występuje we wschodniej części Madagaskaru ( wschó Prowincji Tanannarive = Antanarivo ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje wschodnie deszczowe lasy.
okaz muzealny - Cheirogaleus sibreei
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Komplikacje wywołują nieporozumienia taksonomiczne pokrewnych gatunków z rodzaju Cheirogaleus.
Wiadomy jest, że okres marazmu spędza w norach w ziemi na głębokości 10 - 40 cm. Dzięki czemu utrzymuje temperaturę ciała na stałym poziomie około 15 stopni C.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek niesklasyfikowany ze względu na jego słabą znajomość, brak wystarczających danych na temat granic dystrybucji i wielkości populacji. Jednak biorąc pod uwagę, że wiele obszarów z jego znanego zasięgu jest bezleśna, gatunek może trafić na listę zagrożonych w przyszłości.
Główne zagrożenia stanowi utrata siedlisk.
Znany tylko z okazów muzealnych reprezentujących trzy miejscowości w Central Domain Madagaskaru.
Nazwa gatunku upamiętnia angielskiego misjonarza i przyrodnika Jamesa Sibree ( 1836 - 1929 ).
W roku 2010 zespół badawczy potwierdził znalezienie żywego Cheirogaleus sibreei kilka lat wcześniej w Makira Forest ( uważany za wymarły po zniszczeniu pierwszego siedliska, gdzie został zebrany ) i było to pierwsze potwierdzenie samodzielności gatunku ( Rasolofoson & wsp.2007 ).
Ujęty w Załączniku CITES I.
Brak zgłoszonych obszarów chronionych z obecnością tego gatunku.
Potrzebne są dalsze badania zwłaszcza dotyczące statusu taksonomicznego, granic dystrybucji, stanu i trendów populacji, ekologii, biologii, siedlisk, zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Cheirogaleus lavasoensis - Thiele, Razafiahatratra & Hapke 2013 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.
Występuje w południowej części Madagaskaru ( południowe stoki Lavasoa Mountains, w regionie Anosy ). Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje strefę przejściową między suchymi zaroślami, nadbrzeżnym wilgotnym lasem a wilgotnym lasem tropikalnym.
Aktywny od zmierzchu do świtu, zapada w okres marazmu w porze suchej, który trwa kilka miesięcy ( dokładna długość tego okresu nie jest znana ).
Prowadzi nadrzewny tryb życia, przebywa najczęściej w koronach drzew tworzących zwarty baldachim.
Żyje w niewielkich grupach lub samotnie.
Na kryjówki wybiera dziuple drzew lub buduje gniazdo z liści w gęstwinie pnączy.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego. Długość ciała to 50 - 55 cm i waga około 300 gram. Ubarwiony jest czerwono - brązowo przechodzącym w szaro - brązowy na kończynach. Brzuch jest koloru kremowego. Część osobników ma stopy i ręce szaro - brązowe lub czerwono - brązowe. Oczy otacza pierścień czarnego futerka ( 3 - 4 mm grubości ), który biegnie od oczu ku nosowi.
Odżywia się głównie owocami i owadami. Prawdopodobnie gromadzi zapas tłuszczu w ogonie na okres marazmu.
Sezon rozrodczy oraz długość ciąży, okres opieki czy ilość młodych w miocie nie jest znana.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony ze względu, że zasięg gatunku ograniczony jest do trzech fragmentów lasów i szacowana wielkość populacji może być mniejsza niż około 50 osobników.
Został odnaleziony w trzech fragmentach lasów na stokach Grand Lavasoa, Petit Lavasoa i Ambatotsirongorongo.
Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk związana z rolnictwem żarowym.
Gatunek odkryto między październikiem 2001 a grudniem 2006 kiedy badacze zebrali 10 dorosłych samców, 5 samic i 6 młodych osobników. Wszystkie zostały zmierzone, sfotografowane i pobrano od nich małe próbki tkanek z uszu, po czym badacze wypuścili je.
Holotyp gatunku to dorosły samiec schwytany w dniu 10 października 2001 roku na stokach Petit Lavasoa.
Gatunek został opisany przez Dana Thiele i Andreas Hapke z Uniwersytetu Jana Gutenberga i Emilienne Razafimahatratra z Uniwersytetu w Antananarivo.
Nazwę gatunku lavasoensis nadano od gór, w których gatunek został zebrany.
Jego najbliższym pokrewnym gatunkiem jest Cheirogaleus #1 z Ranomafana Andrambovato oraz gatunki Cheirogaleus major i Cheirogaleus medius, które sąsiadują geograficznie.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Te pozostałe fragmenty lasów są obecnie zawarte w nowym obszarze chronionym. Obszar wokół Ambatotsirongorongo ( Novelle Aire Protegee Ambatotsirongorongo ), stał się częścią Systeme des Aires Protegees de Madagaskar / SAPM /.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące biologii, ekologii, sposobu życia, stanu i trendów populacji i jej gęstości, siedlisk, zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Gatunki Cheirogaleus opisane na podstawie badań analizy mitochondrialnego i materiałów DNA, przeprowadzonych przez zespół niemieckich i malgaskich badaczy. Zostały one tymczasowo oznaczone od regionów Madagaskaru, w których zostały zebrane.
Cheirogaleus #1 z regionu Ranomafana Andrambovato ( 2013 ).
Cheirogaleus #2 z regionu Bekaraoka Sambava ( 2013 ).
Cheirogaleus #3 z regionu Ambanja ( 2013 ).
Cheirogaleus #4 z regionu Antsimo - Andrefana ( dolina rzeki Fiherenana, Manombo Complex ) ( 2009 ).
Gatunki te oczekują na potwierdzenie ich statusu taksonomicznego jako samodzielnych gatunków.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
.jpg)
