27 lutego - Międzynarodowy Dzień Niedźwiedzia Polarnego

Niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) - Phipps, 1774 - drapieżnik z rodziny niedźwiedzi ( Ursidae ). Synonim Thalarctos maritimus.

niedźwiedź polarny - Kansas City Zoo

Phipps ( 1774 ) po raz pierwszy opisał niedźwiedzia polarnego jako odrębny gatunek i nazwał go Ursus maritimus. 
Inne nazwy zostały zaproponowane, w tym Thalassarctos, Thalarctos i Thalatarctos.
Ostatecznie zdecydowano się na Ursus ( Thalarctos ) maritimus.
Erdbrink ( 1953 ) i Thenius ( 1953 ) na podstawie krzyżówek niedźwiedzi brunatnych ( Ursus arctos ) i niedźwiedzi polarnych.
Na podstawie skamieniałości i ewolucji Kurten ( 1964 ) zalecił autora Phipps ( 1774 ).
Nazwa Ursus maritimus, była promowana przez Harringtona ( 1966 ), Manninga ( 1971 ) i Wilsona ( 1976 ), która jest używana do dnia dzisiejszego ( patrz DeMaster i Stirling 1988, Wilson i Reeder 1993, Amstrup 2003 do przeglądu i odniesienia ).    

niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) - dwa osobniki wśród topniejącego lodu

Co je niedźwiedź polarny ? 

Główną ofiarą niedźwiedzia polarnego jest foka obrączkowana. Niedźwiedzie polarne polują na foki obrączkowane zwykle oczekując na ofiarę przy otworach do oddychania w lodzie zwanym aglus.
Jesienią, foka szykuje dziesięć do piętnastu aglus w lodzie za pomocą ostrych pazurów na przednich kończynach. Utrzymuje aglus otwarte całą zimę, nawet wtedy, gdy lód ma około 2 metrów grubości. Foka obrączkowana podpływa do jednego z tych otworów co około 5 do 15 minut.
Niedźwiedź polarny lokalizuje otwór oddechowy dzięki potężnemu węchowi i czeka na fokę. Niedźwiedzie polarne są bardzo cierpliwe, gdyż mogą czekać od na swoją ofiarę od kilku godzin do nawet kilku dni.
Niedźwiedź chwyta również foki obrączkowane wygrzewające się na lodzie, korzystając z ich rytmu sen-czuwanie. Drapieżnik przesuwa się powoli do przodu i zastyga w miejscu, w momencie kiedy foka podnosi głowę. Na około 6 metrów od foki, niedźwiedź rzuca się na ofiarę, zabijając ją zanim zdąży ona uciec z powrotem do wody.

niedźwiedź polarny - Schonbrunn Vienna Zoo

Foki obrączkowane występują najczęściej w regionach okołobiegunowych aż do bieguna. Żyją w wodzie i na lądzie, mocnym i stałym lodzie, a czasem na krach lodowych.
Dorosłe foki obrączkowane posiadają grubą warstwę tłuszczu i osiągają średnią długość 1,24 metra i wagę 68,3 kg. Ich grzbiety są ciemne z pierścieniami w kolorze kremowym. 
Młode foki rodzą się w norach ze śniegu w marcu i kwietniu. Samica pielęgnuje je przez około dwa miesiące. Młode uczą się pływać i polować, w momencie topnienia lodu na początku lata. Warstwa lodu jest konieczna. Lód pozwala na dostęp niedźwiedziom do ich głównych ofiar.
Cykl życiowy niedźwiedzi polarnych to ucztowanie i post. Niedźwiedź polarny zjada tylko tłuszcz foki i skórę. Może zjeść 45 kilogramów tłuszczu w czasie jednego posiedzenia. Młodsze, mniej doświadczone osobniki zjadają resztki pozostawione przez bardziej doświadczone osobniki, podobnie jak lisy polarne.
Naukowcy odkryli, że niedźwiedź polarny zjadając wyłącznie tłuszcz fok, ma niższy cholesterol niż gdy jest na czczo. Wysokiej jakości ochronnej kwas tłuszczowy omega-3 znajduje się w nerpie.

nerpa ( Phoca hispida )

foka wąsata ( Erignathus barbatus )

W lecie, gdy lody wycofują się niektóre niedźwiedzie polarne dokonują na lodzie podróży przez setki mil za źródłem pokarmu.
Osobniki, które pozostają na lądzie, czekają aż do jesieni gdy lód znowu zaczyna zamarzać. Dla niedźwiedzi uwięzionych często na wyspach nastają chude czasy. Rzadko udaje im się upolować fokę na otwartej wodzie.

Ursus maritimus - samica z młodymi

Niedźwiedź polarny jest oportunistycznym myśliwym, korzysta również z innych dostępnych źródeł pokarmu, w tym z roślin, gęsi, jaj ptaków, a nawet czasami karibu, jeśli ma do nich dostęp. Mimo, że niektóre osobniki korzystają z tych pokarmów, jednak nie ma dowodów, aby dostarczały one tyle kalorii, że mogą utrzymać jedną z istniejących populacji niedźwiedzi polarnych.

grupa niedźwiedzi polarnych przy upolowanym morsie - wyspa Wrangla

Niedźwiedzie polarne żywią się również czasami innymi arktycznymi ssakami morskimi, w tym wielorybami, morsami, białuchami i narwalami. Białuchy lub narwale, które zostają uwięzione w kanałach pomiędzy pakiem lodowym zwanych savsatt, stają się łatwym łupem dla niedźwiedzi. Martwe walenie wyrzucone na brzeg oferują bogatą ofertę pokarmową. Jednak żaden z tych pokarmów nie jest na tyle łatwo dostępny i przewidywalny aby zrównoważyć ewentualne straty w wielkości populacji foki brodatej i obrączkowej. 

narwal ( Monodon monoceros )

Amerykański biolog morski Lloyd Lowrey obserwował grupę niedźwiedzi, która chwytała około 40 wielorybów uwięzionych w savsatt, w północnej części Morza Beringa. 
W 1999 roku, 13 białuch uwięzionych w savsatt, w pobliżu kanadyjskiej wyspy Ellesmere zostało zjedzonych przez grupę niedźwiedzi polarnych. 
Na wyspie Wrangla uwięzione w czasie lata tam niedźwiedzie oczekują do jesiennego przybycia morsów. Zabiją słabe i zmęczone osobniki objadając się do syta ich tłuszczem. Na pozostawionych resztkach żerują młode osobniki i lisy polarne.  

polujący niedźwiedź polarny na morsa - wyspa Wrangla 

  
Rosyjski naukowiec Nikita Ovsyanikov obserwował około 100 niedźwiedzi polarnych wokół tuszy wala szarego.  Widział też czternaście niedźwiedzi polarnych zjadających wspólnie tuszę jednego morsa.

Choć jeden niedźwiedź może być w posiadaniu dużej tuszy, jednak nie wniesie sprzeciwu i dopuści inne osobniki do karmy, jeśli one potrafią w sposób prawidłowy poprosić o dostęp. Wymaga to uległego podejścia, niskiej postawy ciała zbliżonej do zabawy, a następnie powolne robienie kręgów wokół tuszy aż po dotknięcie nosa niedźwiedzia-właściciela.
Osobniki młodsze lub samice z młodymi wolą jednak często czekać aż żerujące wspólnie niedźwiedzie pozostawią resztki. 

grupa niedźwiedzi polarnych na wyspie Wrangla w okresie lata kiedy nie mogą opuścić wyspy

samica z młodym

mors ( Odobenus rosmarus )

Według współczesnej taksonomii nie wyróżnia się żadnych podgatunków niedźwiedzia polarnego. Nie mniej jednak opisano kilka podgatunków.
  Opisane podgatunki :- Ursus maritimus eogroenlandicus - Knottnerus-Meyer, 1908 - lód i wschodnie wybrzeże Grenlandii - synonim Ursus eogroenlandicus - Thallassarctos eogroenlandicus - synonim Ursus maritimus maritimus
- Ursus maritimus groelandicus - Birula, 1932 - Grenlandia - synonim Thalarctos maritimus groelandicus- Ursus maritimus jenaensis -Knottnerus-Meyer, 1908 - wyspa Jena i Spitzberg ( Norwegia - Archipelag Svalbard ) - synonim Ursus jenaensis - Thallassacrostos jenaensis - Thalassarclos jenaensis - synonim Ursus maritimus maritimus
- Ursus maritimus labradorensis - Knottnerus-Mayer, 1908 - Kanada ( Okak, Labrador, wybrzeże Nowej Funlandii ), południowa Grenlandia - synonim Thalarctos maritimus labradorensis - Thalassarctos labradorensis - Thalarctos labradorensis - wymieniane w odróżnieniu od pierwszej taksonomii  - Ursus maritimus marinus - Pallas, 1776 - północno-wschodnia azjatycka Rosja, północna Syberia, Kamczatka, Morze Łaptiewów, Morze Arktyczne - synonim Thalarctos maritimus marinus - Ursus marinus - wymieniony jako ważny podgatunek w taksonomii, uznawany jednak jako synonim Ursus maritimus przez większość autorów
- Ursus maritimus maritimus - Phipps, 1774 - Alaska, wyspa Spitzberg w Archipelagu Svalbard, zachodnia Grenlandia, wyspy Ellesmere, Devon i Baffina oraz inne wyspy, wschodnie kanadyjskie wybrzeże do  Cieśniny Wiktorii i na południe do Zatoki Hudsona i Zatoki James na wyspach Twin - synonim Thalarctos maritimus maritimus 
- Ursus maritimus polaris - Shaw, 1792 - północna azjatycka Rosja, północna Syberia - synonim Ursus polaris - Thalarctos polaris - traktowany jako Ursus marinus Pallas
- Ursus maritimus spitzbergensis - Knottnerus-Meyer, 1908 - Archipelag Svalbard, wyspy Seven i Spitzberg ( Norwegia ) - synonim Ursus spitzbergensis - Thalassarctos spitzbergensis - synonim Ursus marotimus maritimus
- Ursus maritimus tyrannus - ( Shaw, 1791 ) - Europa, Wielka Brytania, szczątki wydobyto ze żwirów Tamizy w Kew Bridge, koło Londynu w 1964 roku - synonim Ursus maritimus tyrannicus - wymarły 
- Ursus maritimus ungavensis - Knottnerus-Meyer, 1908 - Kanada ( Zatoka Ungava ) - synonim Thalarctos maritimus ungavensis 

niedźwiedź polarny - Tierpark Berlin

Jednak niektórzy autorzy rozpoznają tylko dwa :
- Ursus maritimus maritimus Phipps, 1774
- Ursus maritimus marinus Pallas, 1776

para niedźwiedzi polarnych - Schonbrunn Vienna Zoo

IUCN/SSC Polar Bear Specialist Group ( PBSG ) rozpoznaje dwadzieścia populacji.
Inni badacze wykazują sześć populacji z :
- wyspa Wrangla i zachodnia Alaska
- północna Alaska
- kanadyjski Archipelag Arktyczny
- Grenlandia
- Svalbard - Ziemia Franciszka Józefa
- środkowo-północna Syberia

niedźwiedź polarny z upolowaną foką

 Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Australijskie endemiczne gryzonie z rodzaju Pseudomys. Przegląd gatunków. Część IV.

Pseudomys nanus - ( Gould, 1858 ) - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Thetomys nanus - Thetomys nanus - Mus nanus.


Występuje w Australii ( Australia Zachodnia, Terytorium Północne, Queensland, wyspy - Barrow, Sir Edward Pellew, Sholl, Potter ). Endemit dla Australii.


Zamieszkuje tereny trawiaste, otwarte lasy z podszyciem z traw i krzewów, czasami piaszczyste wydmy.

Pseudomys nanus

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach ( głównie samice z młodymi ). Samce są agresywne w stosunku do przedstawicieli tej samej płci.
Buduje kuliste gniazdo z miękkich materiałów. Gniazdo jest umieszczone w kępie traw, w zaroślach lub w zagłębieniach wśród korzeni drzew.
Widoczny dymorfizm płciowy w wielkości ciała : samiec większy od samicy.  Długość głowy i ciała: 8 - 14 cm. Długość ogona: 7 - 12 cm.  Waga: samiec do 73 g, samica do 63 g.
Ciało z krótkimi kończynami i małymi, zaokrąglonymi uszami pokryte jest miękkim futerkiem. Ubarwiony jest pomarańczowo-brązowo na grzbiecie, biało na brzuchu a uszy są jasnobrązowe. Ogon jest umiarkowanie owłosiony.
W czasie nocnego poszukiwania pokarmu porusza się szybko wykorzystując naturalne osłony. Jednak często przysiada na tylnych kończynach rozglądając się dokoła. Jeśli nie przemieszcza się szybko to sposób poruszania wygląda jakby się przypłaszczył do podłoża.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, dotyku i postawy ciała.
Odżywia się głównie trawami i nasionami. Prawdopodobnym jest, że zjada również owady.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Jednak najczęściej w momencie opadów deszczu. System krycia nie jest znany ale prawdopodobnie poligamiczny.
Ciąża trwa 22 - 24 dni. Samica rodzi 3 - 5 młodych ( średnio 3 ) w miocie. Ilość miotów w sezonie nie jest znana. 
Młode po urodzeniu przysysają się do sutków samicy, co daje jej możliwość poruszania się z nimi nie gubiąc ich.
Odstawienie następuje po około 30 dniach. 
Samica może być zdolna do rozrodu po około 40 dniach od narodzin.
Żyje około 20 - 24 miesięcy.

Pseudomys nanus

Opisane podgatunki :
- Pseudomys nanus ferculinus - (Thomas, 1902) - Australia Zachodnia ( wyspa Barrow ) - synonim Thetomys ferculinus - Mus ferculinus - Pseudomys ferculinus - uważany za samodzielny gatunek w innych taksonomiach 
- Pseudomys nanus nanus - (Gould, 1858) - Terytorium Północne ( północne wybrzeże ), Queensland, Australia Zachodnia ( wybrzeże północne, północno-zachodnie i południowo-zachodnie ) 
  

Pseudomys nanus

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz małe prawdopodobieństwo spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jednak zmiany systemów przeciwpożarowych i nadmierny wypas zwierząt domowych mogą stanowić zagrożenie.     
Dawniej bardziej rozpowszechniony w części wschodniej Australii Zachodniej ale wyginął w centralnej i południowej części Australii Zachodniej ( A. Burbidge ).
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu, w tym z : Potter Island Nature Reserve, Sholl Island Nature Reserve i Barrow Island Nature Reserve.
Wyspa Barrow jest rezerwatem przyrody, i choć występuje tam wydobycie ropy i gazu, istnieją plany zarządzania wyspą oraz koordynowane są wysiłki w celu ochrony przyrody i dzikich siedlisk wyspy. Wszystkie gatunki ssaków na wyspie Barrow są chronione. 
Potrzebne są dalsze badania zagrożeń dla tego gatunku na kontynencie, ekologii, skutków zmian systemów przeciwpożarowych oraz stanu i trendów populacji.

rycina - Pseudomys nanus

W niewoli - brak danych.




Pseudomys novaehollandiae - (Waterhouse, 1843) - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Gyomys novaehollandiae - Mus novaehollandiae.


Występuje w Australii ( południowa Wiktoria, wschodnia Nowa Południowa Walia, południowy Queensland, wyspa Flinders i północno-wschodnia Tasmania ). Endemit dla Australii.


Zamieszkuje suche wrzosowiska i otwarte siedliska leśne na obszarach przybrzeżnych i obszarach suchego piaskowca w głębi lądu. W ramach tych siedlisk preferuje sukcesyjną roślinność (często po roku lub dwóch po pożarze) na piaszczystym podłożu, złożoną z warstwy bylin i roślin strączkowych od poziomu morza do 900 m n.p.m. 

Pseudomys novaehollandiae 

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach. 
Kopie dość głębokie nory w miękkiej lub piaszczystej glebie. W norze buduje gniazdo z miękkich materiałów roślinnych. Kryjówka jest umieszczana u podstawy piaszczystej wydmy, w zaroślach, w kępie traw lub u podstawy krzewu. 
Brak informacji czy jest terytorialny.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Gatunek łatwo pomylić z myszą domową ( Mus musculus ), jednak jest nieco większy i cięższy. Ubarwiony jest ciemno-szaro. Jego ogon jest o 10 - 15% dłuższy niż reszta ciała. Ubarwiony jest dwukolorowo ciemno-szaro na górze i biało pod spodem. Stopy ma również białe. Posiada dość duże oczy.
Sposób poruszania ma podobny do innych gatunków z rodzaju Pseudomys.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, dotyku i postawy ciała.
Odżywia się głównie nasionami roślin różnych gatunków ( głównie strączkowych ) ale zjada również liście, kwiaty, grzyby i niektóre bezkręgowce.
Sezon rozrodczy od sierpnia do stycznia ale może się przeciągnąć na okres jesieni na półkuli południowej. Jest to związane z obfitością pokarmu.
System krycia nie jest znany ale duże prawdopodobieństwo, że poligamiczny.
Ciąża trwa około 32 dni. Samica rodzi 2 - 6 młodych ( średnio 4 ) w miocie.
W pierwszym roku życia samicy występuje tylko 1 miot a w drugim roku 3 - 4 mioty. Okres laktacji trwa 3 - 4 tygodnie. Odstawienie następuje po około 30 dniach od narodzin.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica po około 13 tygodniach od narodzin a samiec po około 20 tygodniach od narodzin. Jeśli populacje są niskie samica dojrzewa dużo wcześniej.
Żyje około 24 - 26 miesięcy.

Pseudomys novaehollandiae 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że szacowana wielkość populacji jest mniejsza niż 10 000 dojrzałych osobników, przewidywany jest spadek liczebności gatunku o co najmniej 10% w ciągu najbliższych 10 lat i subpopulacje nie zawierają więcej niż około 1000 osobników.
Główne zagrożenie stanowią zmiany w systemach przeciwpożarowych, urbanizacja i utrata siedlisk. Drapieżnictwo wprowadzonych kotów domowych, lisów i psów domowych zwiększa śmiertelność tego gatunku.
Dawniej zawierał Pseudomys pilligaensis, jednakże ten ostatni jest traktowany jako osobny gatunek przez Musser & Carleton ( 2005 ). Uznaje się, że jest on efektem hybrydyzacji Pseudomys delicatulus i Pseudomys novaehollandiae ( F.Ford & wsp. ).
Populacje z Anglesea ( Wiktoria ) odróżniają się od innych populacji gatunku.
Gatunek jest bardzo rozdrobniony w miejscach występowania i dość rzadki.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie.
Istnieje potrzeba utrzymania odpowiednich płatów siedlisk w czasie odbudowy w drugim roku po pożarze oraz systematycznych badań tego gatunku. 
W Wiktorii istnieje plan odbudowy gatunku.
Działania ochronne są wykonywane przez Departament Zasobów Naturalnych i Środowiska Australii, Deakin University i Zoo w Melbourne. Obejmują one  wysiłki w celu odbudowy i ochrony siedlisk wykorzystywanych przez gatunek, oceny ich jakości, monitorowanie znanych populacji, badań genetycznych.

Pseudomys novaehollandiae

W niewoli - w ramach odbudowy gatunku, hodowla w zoo Melbourne.




Pseudomys occidentalis - Tate, 1951 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae.  


Występuje w Australii ( południowa Australia Zachodnia ). Endemit dla Australii.


Zamieszkuje suchy scrub, otwarte suche lasy, bez śladów pożaru w ciągu ostatnich 15 - 50 lat zawierające wysokie poszycie ( 0,5 do 2,5 m ), rosnące na gliniastych glebach. 

rycina - Pseudomys occidentalis

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Żyje w niewielkich grupach do 10 osobników.
Kopie głębokie nory w odpowiednim gruncie. W norze buduje gniazdo z miękkich materiałów roślinnych. Kryjówka znajduje się w kępie traw, w zaroślach lub u podstawy krzewu.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, dotyku i postawy ciała.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym ( nasiona różnych roślin, liście, kwiaty itp. ).    
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale głównie w okresie dużej obfitości pokarmowej. System krycia nie jest znany.
Ciąża trwa około 30 dni. Samica rodzi 2 - 6 młodych ( średnio 4 ). Ilość miotów w sezonie nie jest znana. Okres laktacji trwa około 3 - 4 tygodni.
Odstawienie następuje po około 1 miesiącu.
Żyje do 24 - 26 miesięcy.

Pseudomys occidentalis 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję oraz małe prawdopodobieństwo dużego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach. Jednak powierzchnia zajmowana przez gatunek jest mniejsza niż zakres występowania i składa się z populacji bardzo rozdrobnionych podatnych na wytępienie.
Populacje przechodzą sezonowe wahania ale w odpowiednim siedlisku gęstość osobnicza wynosi 6 - 8 osobników/ha ( Whisson 2008 ).
Uznaje się, że spadek gatunku następował przed przybyciem europejskich osadników, jednak ich przybycie go spotęgowało.
Utrata siedlisk była głównym zagrożeniem w przeszłości. Obecne zmiany w systemach przeciwpożarowych stały się czynnikiem powodującym, że gatunek wymaga długiego odstępu miedzy pożarami. Drapieżnictwo zdziczałych kotów domowych i lisów było i jest nadal jednym z zagrożeń ( L. Whisson ).
Ograniczone pozostałe populacje do małych fragmentów zwiększają ich podatność na wyginięcie. Istniejące populacje znajdują się często w pobliżu lub w rezerwatach przyrody na powierzchni mniejszej niż 1000 ha ( L. Whisson ).
Uznaje się, że inwazja wprowadzonych roślin jest obecnie zagrożeniem i będzie nim w przyszłości.   
Gatunek jest ograniczony do obszarów chronionych Anderson Lake, Dragon  Rocks, Bendering, Harris, Lake Grace, North Kalgarin, Rock View i Tarin Rock Nature Reserve, Fitzgerald River National Park, Ravensthorpe Range, Stirling Range National Park, Lake Magenta Nature Reserve ( Lee, 1995 ), a także Dunn Rock Nature Reserve ( A. Burbidge os. Kom. ).  
Plan odbudowy dla tego gatunku został przygotowany jednak wymaga rewizji.
Potrzebne jest bieżące monitorowanie znanych populacji.

W niewoli - brak danych.




Pseudomys oralis -  Thomas, 1921 -  gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim  Pseudomys australis oralis.


Występuje w Australii ( od Mount Royal, Nowa Południowa Walia na  południu do Warwick, Queensland na północy ). Endemit dla Australii.


Zamieszkuje otwarte lasy i lasy z poszyciem z turzyc, obszary trawiaste, wilgotne wąwozy wzdłuż potoków, bagna, wrzosowiska od 300 do 1250 m n.p.m. ale zwykle między 500 do 600 m n.p.m.

Pseudomys oralis

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach.
Brak informacji czy jest terytorialny.
Na kryjówki wybiera wydrążone kłody, jamy pod drzewami, sterty skalne, wśród epifitów lub norach pod ziemią, zazwyczaj w obszarach, które uniknęły pożarów przez 5 - 10 lat. 
Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Długość głowy i ciała to około 16,5 - 17 cm. Futro ma długie i miękkie, o szaro-brązowej barwie na grzbiecie z białym lub szarym brzuchem. Ogon  dwukolorowy ciemny na górze i kremowo-biały poniżej, o takiej samej długości jak głowa i reszta ciała. W górnej części nogi są białe. Ma zaokrąglony nos. Jego wystające oczy są otoczone ciemnym pierścieniem. Samica ma cztery sutki. 
Prawdopodobnie wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych.
Porusza się szybko wykorzystując naturalne osłony.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, dotyku i postawy ciała.
Odżywia się głównie liśćmi i łodygami ziół, nasionami, kwiatami, grzybami, a także niektórymi stawonogami.
Sezon rozrodczy od sierpnia do marca. System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
Ciąża trwa około 30 dni. Samica rodzi 2 - 4 młode w miocie. Starsze samice ( powyżej roku ) mogą mieć do 3 miotów w sezonie. Młodsze z reguły 1 miot.
Odstawienie następuje po około 30 dniach.
Żyje do około 3 lat.

Pseudomys oralis

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na szacowaną liczbę dojrzałych osobników w populacji na mniej niż 10 000 a subpopulacje są mniejsze niż 1000 osobników i odnotowany jest dalszy spadek populacji.
Gatunek wcześniej był bardziej powszechny zgodnie z zapisami z wypluwek.
Zwykle znajduje się w obszarach o wysokiej różnorodności innych małych ssaków ( Townley 2008 ).
Główne zagrożenia powoduje intensywny wypas bydła, zmiany systemów przeciwpożarowych, drapieżnictwo kotów i lisów oraz utrata siedlisk na skutek wyrębu lasu.
Wtórny las może stanowić odpowiednie siedlisko.
Rejestrowany z Barrington Tops National Park, Oxley Wild Rivers National Park, Werrikimbe National Park, Blicks River Flora Reserve, Edwards Plain Flora Reserve ( Lee 1995 ).
Zarys planu odbudowy tego gatunku został przygotowany (Lee 1995). Konieczne są dalsze badania nad dystrybucją, ekologią, stanem i trendami populacji i zagrożeń ( np, pastwiska i oddziaływanie ognia ) dla tego gatunku. Istnieje potrzeba kontrolowania potencjalnych wprowadzonych drapieżników.

W niewoli - brak danych.





Pseudomys patrius - ( Thomas & Dollman, 1909 ) - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Leggadina patrius. Endemit dla Australii.


Występuje w Australii ( wschodni Queensland od Paluma i Charters Towers na zachód do Burra Range i Clermont oraz na południowym wschodzie do Springsure i Gympie ).


Zamieszkuje obszary skaliste i porośnięte zaroślami. Preferuje wzgórza i grzbiety skalne z suchymi lasami i poszyciem z traw.  

Pseudomys patrius

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Żyje samotnie lub w niewielkich grupach. 
Prawdopodobnie jest terytorialny.
Buduje kopczyki z kamyków, w których umieszczona jest nora.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, dotyku i postawy ciała.
Odżywia się pokarmem roślinnym, głównie nasionami traw i innych roślin zielnych.
Sezon rozrodczy i system krycia nie jest znany.
Ciąża trwa prawdopodobnie około 28 - 30 dni. Samica rodzi 2 - 4 młodych w miocie. Liczba miotów w sezonie nie jest znana.

Pseudomys patrius

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz małe prawdopodobieństwo spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach. Dawniej traktowany jako synonim Pseudomys delicatulus.
Dystrybucja gatunku jest niejednolita i populacje są rozproszone. Uznaje się, że populacje te są małe i słabo poznane.
Gatunek ogranicza się do obszarów z dużą ilością drobnych kamyków, z których konstruuje kopce ( Ford i Johnson 2007; Ford 2008 ).
Główne zagrożenia dla gatunku nie są znane.
Uważa się, że drapieżnictwo kotów, lisów i psów może mieć wpływ na gatunek.
Dawniej uważano też, że zmiany systemów przeciwpożarowych mają wpływ na gatunek jednak obecnie uznaje się, że ogień nie ma wpływu (F. Forda, rękopis w przeglądzie ).
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych : White Mountains, Peak Range, Carnarvon, Expedition, Minnerva Hills, Blackdown Tableland, Moorrinya, Homevale i Blackbraes. 
Potrzebne są dalsze badania dotyczące stanu i trendów populacji oraz możliwych zagrożeń dla gatunku.

W niewoli - brak danych.

  




Pseudomys pilligaensis -  Fox i Briscoe, 1980 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. 


Występuje w Australii ( Nowa Południowa Walia - region Pilliga Scrub ). Endemit dla Australii.


Zamieszkuje otwarte mieszane lasy z rzadkim poszyciem wrzosowisk, rosnących na grzbietach z piaskowca lub bezpośrednio na glebie. 

Pseudomys pilligaensis

Gatunek słabo poznany. 
Nie wiele wiadomo o jego biologii, ekologii i sposobie życia.
Wiadomo, że samica rodzi 3 młode w miocie.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za niewystarczające dane w świetle ostatnich wątpliwości co do ważności statusu taksonomicznego.
Jego status taksonomiczny został potwierdzony przez Briscoe i in. (1981), który identyfikuje ten gatunek jako najbardziej zbliżony do grupy gatunków zawierających Pseudomys novaehollandiae i Pseudomys deliculatus. Również Musser i Carleton ( 2005 ), potwierdzają ważność taksonu. Obecnie jednak niepublikowane sekwencjonowanie DNA wskazuje, że Pseudomys pilligaensis jest wynikiem hybrydyzacji pomiędzy Pseudomys delicatulus i Pseudomys novaehollandiae. Kwestia ta powinna być rozwiązana taksonomiczne poprzez dokładne badania aby Pseudomys pilligaensis stał się ponownie, powszechnie akceptowany jako pełnoprawny gatunek.
Jako samodzielny gatunek byłby uznawany za zagrożony ze względu, że zasięg wystepowania jest mniejszy niż  5000 km2, dystrybucja jest mocno rozdrobniona i występuje dalszy spadek jakości siedlisk.
Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk na skutek wyrębu lasu, górnictwa i zmian systemów przeciwpożarowych. Również drapieżnictwo kotów i lisów ma wpływ.
Rejestrowany z  Pilliga Nature Reserve i Pilliga State Forest.
Plan odbudowy gatunku został przygotowany ale nie został opublikowany.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące głównie statusu taksonomicznego gatunku, jego biologii, ekologii, siedlisk, stanu i trendów populacji i zagrożeń.

W niewoli - brak danych.






Pseudomys praeconis - Thomas, 1910 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Thetomys praeconis - Pseudomys fieldi praeconis.


Występuje w Australii ( Australia Zachodnia - wyspa Bernier ). Wprowadzony na wyspę Faure ( czerwiec 2003 ) i North West ( czerwiec 1999 ). Endemit dla Australii.


Obecnie traktowany jako tożsamy z Pseudomys fieldi.

rycina - Pseudomys praeconis

Pseudomys shortridgei - ( Thomas, 1907 ) - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. 


Występuje w Australii ( południowo-zachodnia Wiktoria, Australia Południowa, wschodnia i południowa Australia Zachodnia ). Endemit dla Australii.


Zamieszkuje obszary wrzosowisk i otwartych lasów oraz wiecznie zielony twardolistny las. Preferuje obszary z ilastym podłożem nie objęte pożarami od co najmniej 10 lat.

Pseudomys shortridgei

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy ale również czasami w ciągu dnia.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach.
Prawdopodobnie jest terytorialny. Kopie płytkie nory z jednym lub kilkoma wejściami.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała do 12 cm, ogona do 10 cm. Ma gęste brązowe futerko na grzbiecie. Brzuch jest jasnoszary. Ogon na górnej stronie brązowy a na spodzie szary.
Odżywia się głównie nasionami traw i innych roślin zielnych. w skład jego diety wchodzą również prawdopodobnie bezkręgowce.
Sezon rozrodczy od listopada do stycznia. System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
Ciąża trwa około 30 dni. Samica rodzi 3 młode w miocie. 1 - 2 mioty w sezonie.
Odstawienie następuje po około 30 dniach od narodzin.
Żyje prawdopodobnie około 24 - 26 miesięcy.

Pseudomys shortridgei 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za bliski zagrożenia ze względu, że zakres występowania jest nie większy niż 20000 km2, znanych jest kilka małych subpopulacji odległych od siebie i jakość zamieszkiwanego siedliska spada.
Stwierdzono jednego osobnika na wyspie Kangaroo w roku 1967, jednak badania w roku 1990 nie stwierdziły tam obecności gatunku ( nie były to badania skierowane na ten gatunek ).
Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk, zmiany systemów przeciwpożarowych oraz drapieżnictwo lisów i kotów.
Szacuje się, że  w Lake Magenta National Park, żyje około 4000 osobników ( Menkhorst i wsp. 2008 ) . 
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych : Ravensthorpe Range, Fitzgerald River National Park, Dragon Rocks Nature Reserve i Lake Magenta Nature Reserve - Australia Zachodnia, Grampians National Park, Lower Gleneld National Park - Wiktoria.
Powstał narodowy plan odbudowy gatunku. Jeśli spadki w Australii Zachodniej zostaną potwierdzone to nowe lokalizacje dla gatunku będą konieczne.
Potrzebne są dalsze badania, aby ustalić, czy gatunek jest obecny na Wyspie Kangura i czy występują różnice morfologiczne między osobnikami z wyspy a osobnikami z kontynentu. Dalsze badania w zakresie taksonomii i zagrożeń dla gatunku są niezbędne.
Monitoring znanych populacji i subpopulacji jest również niezbędny.

okaz muzealny czaszka - Pseudomys shortridgei 

W niewoli - brak danych.




+Pseudomys vandycki  - Godthelp, 1989 -  gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Uznany za wymarły od końca pliocenu.


Występował w Australii ( centralne Queensland ).


Zamieszkiwał prawdopodobnie otwarte eukaliptusowe lasy.


Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat jego biologii, ekologii i sposobu życia.
Wiadomo, że jego zęby najbardziej przypominają Pseudomys albocinereus. 


Gatunek wymarł z końcem pliocenu Australii.
Znany jest z Chinchilla Rifle Range w centralnej części Queensland.
Znaleziono prawy górny fragment żuchwy ( szczęki ) w 1983 roku, który jest w posiadaniu Muzeum Queensland w Brisbane.
Pseudomys vandycki różni się od innych gryzoni z rodziny Muridae gdyż posiada duże prostokątne trzonowe zęby. Były one prostopadle osadzone do dolnych zębów trzonowych.
Zęby te najbardziej przypominają zęby Pseudomys albocinereus.
Historycznie australijskie rodzime gryzonie są podzielone na "stare endemity", które pochodzą od pierwszej fali imigrantów przybyłych w czasie pliocenu i "nowych endemitów" z rodzaju Rattus przybyłych w plejstocenie.  Uważa się, że Pseudomys vandycki należy do pierwszej fali imigracyjnej z Nowej Gwinei a pierwsze gryzonie w Australii pojawiły się znacznie wcześniej.
Istnieją również dowody, że było wiele fal imigracyjnych z Nowej Gwinei.  

rycina - Pseudomys vandycki

 Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

  

     

   

17 lutego - Światowy Dzień Kota

Mela - kot europejski krótkowłosy pręgowany

kot europejski krótkowłosy biało-czarny

młody europejczyk

Mela 

kot europejski krótkowłosy pręgowany z białym

Mela 

Mela

portret Wasi - kot europejski krótkowłosy czarno-biały

Mela i Wasia 

tygrys - największy kot świata

Kot domowy jest bardzo ciekawskim ssakiem. Potrafi sam się zajmować swoimi sprawami, jednak najlepiej się czuje w towarzystwie drugiego osobnika.
Jest zdolnym i szybko przystosowującym się gatunkiem, czemu dał dowód będąc porzuconym na różnego rodzaju wyspach.
Staje się wtedy jednym z dominujących drapieżników a nie mając często innej konkurencji dominującym drapieżnikiem. Sieje wtedy postrach wśród rodzimych gatunków ssaków, ptaków czy innych kręgowców. Zjada też chętnie owady.
Nie kontrolowane populacje kotów potrafiły wytępić bezpowrotnie wiele różnych gatunków wyspiarskich. Gatunki te nie potrafiły się bronić przed wyspecjalizowanym drapieżnikiem polującym w ciągu całej doby.
Jednak w domowej hodowli i otoczony opieką mimo pełnej niezależności staje się doskonałym pupilem.  To kot nad nami dominuje sprawiając wrażenie uległości. Jednak jego niezależny charakter i często nawet bliski kontakt z opiekunem nie dają nam nigdy pewności, że nasz pupil w określonych warunkach nie stałby się zdolnym łowcą. 

kot orientalny cętkowany