Najbardziej zagrożone wyginięciem ssaki - Azja - część III

młode tygryski bengalskie

tygrys syberyjski - zoo Zurych

tygrys syberyjski - zoo Filadelfia

tygrys syberyjski - zoo Wrocław

tygrys syberyjski (Panthera tigris altaica)

tygrys sumatrzański (Panthera tigris sumatrae) ogród zoologiczny we Wrocławiu

tygrys bengalski(Panthera tigris tigris)

tygrys sumatrzański (Panthera tigris sumatrae)

tygrys syberyjski (Panthera tigris altaica)

tygrys syberyjski (Panthera tigris altaica)

portret tygrysa syberyjskiego (Panthera tigris altaica) z wrocławskiego zoo

portret tygrysa bengalskiego (Panthera tigris tigris)

wypoczynek tygrysa sumatrzańskiego(Panthera tigris sumatrae)

tygrys sumatrzański (Panthera tigris sumatrae)

tygrys malajski (Panthera tigris jacksoni)

tygrys malajski (Panthera tigris jacksoni) w zoo

tygrys indochiński (Panthera tigris corbetti)

tygrys indochiński (Panthera tigris corbetti) - samica z młodymi w zoo

tygrys indochiński (Panthera tigris corbetti) w ogrodzie zoologicznym

tygrys chiński (Panthera tigris amoyensis)

tygrys syberyjski (Panthera tigris altaica)

młode tygryski syberyjskie (Panthera tigris altaica)

2-dniowe tygryski bengalskie(Panthera tigris tigris)

Azis - samiec tygrysa sumatrzańskiego (Panthera tigris sumatrae) z wrocławskiego zoo

2- dniowe tygryski bengalskie (Panthera tigris tigris) urodzone w warunkach wiwaryjnych

portret nosorożca indyjskiego

nosorożec indyjski (Rhinoceros unicornis) w kąpieli

nosorożec indyjski (Rhinoceros unicornis) samica z młodym - zoo w Berlinie

nosorożec indyjski (Rhinoceros unicornis) w całej okazałości w ogrodzie zoologicznym

przegląd wszystkich żyjących współcześnie gatunków nosorożców

szkic zachowania godowego pary nosorożców indyjskich

panda wielka (Ailuropoda melanoleuca) w czasie posiłku

panda wielka w warunkach naturalnych

młoda panda wielka w bambusowym lesie

panda wielka (Ailoropoda melanoleuca) ogród zoologiczny w Waszyngtonie

panda wielka ( Ailuropoda melanoleuca)

portret pandy wielkiej ( Ailuropoda melanoleuca )

panda wielka (Ailuropoda melanoleuca) w warunkach wiwaryjnych

Panda wielka (Ailuropoda melanoleuca) ssak z rzędu drapieżnych.
Systematycy mieli trudności z oficjalnym sklasyfikowaniem i przydzieleniem do określonej rodziny. Po opisaniu w 1872 roku została przydzielona do rodziny niedźwiedzi ( niedźwiedź bambusowy ), później do rodziny szopowatych, jeszcze później utworzono rodzinę pand. Ostatecznie po badaniach molekularnych wróciła do rodziny niedźwiedzi.

Symbol WWF ( World Wildlife Fund ) organizacji zajmującej się ochroną środowiska naturalnego i organizmów zagrożonych.

Występuje jedynie w Chinach, w prowincji Syczuan, Gansu i Shaanx. Zamieszkuje lasy bambusowe.

W warunkach naturalnych głównymi przyczynami zagrożenia są: niska rozrodczość oraz kurczenie się lasów bambusowych na obszarze występowania. Szacuje się ,że na swobodzie żyje ok. 500 osobników.

Spora ilość osobników znajduje się w chińskich ośrodkach hodowlanych, które z powodzeniem rozmnażają ten gatunek.

W Europie jedynie w ogrodzie zoologicznym w Wiedniu, udało się uzyskać potomstwo. Inny samotny egzemplarz mieszka w berlińskim ogrodzie zoologicznym.

"

Nosorożec indyjski, nosorożec pancerny ( Rhinoceros unicornis ) nieparzystokopytny ssak z rodziny nosorożców. Jest to największy przedstawiciel azjatyckich nosorożców.

Występuje w Indiach, Bangladeszu, Nepalu.
Zamieszkuje podmokłe tereny w dolinach rzek, tereny trawiaste, sawanny, zakrzewienia.
Szacuje się ich liczbę na ok. 2400 osobników.

Główne przyczyny zagrożenia to:
- niska rozrodczość gatunku
- kurczące się środowisko występowania

- kłusownictwo (sproszkowany róg wykorzystywany w tradycyjnej chińskiej medycynie oraz inne części ciała)

Podstawowe działania ochronne nosorożca indyjskiego:
- zwiększenie działań w walce z kłusownictwem i kontrolą obszarów chronionych
- odbudowa rozproszonych populacji
- odbudowa naturalnych korytarzy przemieszczania się zwierząt
- stworzenie dodatkowych populacji poprzez przemieszczanie istniejących
- współpraca z miejscowymi społecznościami i umożliwienie im czerpania korzyści ekonomicznych z obecności nosorożców

Nosorożec indyjski jest dość dobrze reprezentowany w warunkach wiwaryjnych, gdzie jest systematycznie rozmnażany.

"

Tygrys ( Panthera tigris ) drapieżnik z rodziny kotów.
Występuje od południowej Syberii, poprzez Indie, Azję Południowo - Wschodnią, po Sumatrę.
Zamieszkuje głównie lasy ale również otwarte tereny trawiaste, namorzyny, zarośla nadrzeczne.

Obecnie tygrys występuje w 6 podgatunkach.

Tygrys syberyjski, tygrys amurski (Panthera tigris altaica) największy drapieżnik z rodziny kotów.
Występuje na południu Syberii, w północnych Chinach, Półwyspie Koreańskim.
Zamieszkuje tajgę syberyjską.
Na terenie Rosji, Chin oraz obu Korei żyje ok. 200 - 300 osobników. Więcej osobników znajduje się w różnych ośrodkach hodowlanych oraz ogrodach zoologicznych czy cyrkach.
Tygrys syberyjski dobrze rozmnaża się w niewoli. Tworzy też płodne hybrydy głównie z tygrysem bengalskim.

Głównym zagrożeniem jest kłusownictwo (różne części ciała wykorzystywane w tradycyjnej chińskiej medycynie), rozproszenie populacji i wycinanie lasu.

Tygrys bengalski, tygrys królewski, tygrys indyjski (Panthera tigris tigris) .
Występuje w Indiach, Nepalu, Bangladeszu.
Zamieszkuje lasy zarówno nizinne jak i górskie, otwarte tereny trawiaste, zarośla nadrzeczne oraz namorzyny.
Jest w porównaniu do innych podgatunków dość liczebny. Szacuje się go na ok. 3000 - 5000 osobników.

Głównymi czynnikami zagrożenia jest :
- kłusownictwo (nielegalny handel skórami i tradycyjna chińska medycyna - wykorzystuje różne części ciała oraz kości)
- wycinka lasu
- przeludnienie, co prowadzi do konfliktów tygrys - człowiek,
- kurczący się areał łowiecki tygrysa oraz wytępienie jego głównej zdobyczy: jeleni, dzików
W skrajnych wypadkach osobniki starsze lub chore zmieniają swój profil łowiecki stając się ludobójcami.

Tygrys sumatrzański ( Panthera tigris sumatrae) najmniejszy podgatunek tygrysa zamieszkujący Sumatrę.
Występuje głównie na terenach leśnych.

Szacuje się, że na wyspie żyje ok. 500 osobników, co prawdopodobnie jest liczbą zawyżoną.

Zagrożeniem dla tego podgatunku jest kłusownictwo oraz wycinka lasu.

Tygrys indochiński (Panthera tigris corbetti) występuje w Azji Południowo - Wschodniej.
Zamieszkuje lasy, zakrzewienia nadrzeczne, namorzyny.

W Tajlandii ten podgatunek tygrysa jest hodowany na diecie bez mięsnej, w Świątynii Tygrysa przez mnichów buddyjskich. Mnisi zarobione z turystyki pieniądze chcą przeznaczyć na wybudowanie ośrodka hodowlanego celem przywrócenia go naturze.

Szacunkowa liczba osobników to ok. 1200 - 1800.

Zagrożenia jak u wszystkich podgatunków.

Tygrys chiński ( Panthera tigris amoyensis) występuje w południowej części Chin.
Prawdopodobnie wymarły w warunkach naturalnych.

Szacunkowa liczba osobników przebywających w chińskich ośrodkach hodowlanych to ok. 60 sztuk.

Zamieszkiwał głównie lasy i zakrzewienia nadrzeczne.

Tygrys malajski(Panthera tigris jacksoni) występuje w południowej części Półwyspu Malajskiego zamieszkując lasy i namorzyny.

Szacunkowa liczba osobników to 600-800 sztuk.

Zagrożenie jak u pozostałych podgatunków.

Wymarłe podgatunki w XX wieku :

Tygrys kaspijski ( Panthera tigris virgata) - wyginął w latach 70 - tych .Występował na Bliskim Wschodzie i w Azji Środkowej. Zamieszkiwał tzw. tugai (zakrzewienia nadrzeczne), porośnięte wzgórza, lasy galeriowe.

Tygrys jawajski (Panthera tigris sondaica) - wyginął w latach 80 - tych. Występował na Jawie. Zamieszkiwał lasy.

Tygrys z Bali (Panthera tigris balica) - wyginął w latach 30 - tych. Występował na Bali. Zamieszkiwał lasy.

To głównie człowiek przyczynił się do wyginięcia tych podgatunków tygrysa.

Najbardziej zagrożone wyginięciem ssaki - Azja - część II

tabun koni Przewalskiego(Equus przewalskii) przywrócony naturze

szkic konia Przewalskiego

koń Przewalskiego na mongolskim stepie

koń Przewalskiego (Equus przewalskii) - zoo w Kolonii

koń Przewalskiego (Equus przewalskii) w warunkach wiwaryjnych

koń Przewalskiego (Equus przewalskii) - samica z młodym w warszawskim zoo

samiec Romeo z wrocławskiego zoo w okresie dojrzewania

dorosły samiec orangutana borneańskiego (Pongo pygmaeus)

orangutan borneański (Pongo pygmaeus) samica z młodym w ogrodzie zoologicznym

młody osobnik orangutana borneańskiego (Pongo pygmaeus) w ogrodzie zoologicznym

samiec podgatunku (Pongo pygmaeus pygmaeus) w ogrodzie zoologicznym

młody orangutan borneański (Pongo pygmaeus) w warunkach naturalnych

szkic dorosłego orangutana borneańskiego

dorosły samiec w warunkach naturalnych orangutana sumatrzańskiego

orangutan sumatrzański ( Pongo abelii ) w warunkach naturalnych

młody orangutan sumatrzański - ogród zoologiczny w Pradze

orangutan sumatrzański ( Pongo abelii ) ogród zoologiczny w Pradze

orangutan sumatrzański (Pongo abelii ) samiec

orangutan sumatrzański ( Pongo abelii ) w warunkach ogrodu zoologicznego

Orangutan sumatrzański - ( Pongo abelii ) - ssak z rzędu naczelnych, rodziny człowiekowatych. Jeden z dwóch gatunków orangutanów.

Endemiczny gatunek ograniczony do Sumatry. Małpa człekokształtna mniejsza od orangutana borneańskiego.

Zamieszkuje nizinne lasy deszczowe i bagna w północnej części wyspy.

Małpa ta jest bardziej społeczna niż jej odpowiednik z Borneo. Większość czasu przebywa na drzewach, poruszając się za pomocą brachiacji, rzadko schodząc na ziemię - być może ze względu na obecność tygrysa sumatrzańskiego.

W Suaq Balimbing zaobserwowano używanie prostych narzędzi do zdobywania pokarmu jak i ochrony przed deszczem ( duży liść użyty jako parasol )

Populację orangutana sumatrzańskiego szacuje się na 7300 osobników (2004). Część żyje na chronionych obszarach parków narodowych Bukit Lawang i Genung Leuser. Reszta na nie chronionym obszarze.

Głównymi zagrożeniami dla gatunku jest wycinka lasu pod plantacje palmy oleistej, nielegalny handel zwierzętami i kłusownictwo.

Programy hodowlane ustanowione w Bukit Tiga Puluh Parku Narodowym doprowadziły do powstania nowych populacji.

"

Orangutan borneański ( Pongo pygmaeus ) ssak z rzędu naczelnych, z rodziny człowiekowatych. Drugi gatunek orangutana .

Występuje na Borneo. Dzielimy go na 3 podgatunki :
- orangutan sarawaski (Pongo pygmaeus pygmaeus)

- orangutan centralnoborneański (Pongo pygmaeus wurmbii)

- orangutan wschodnioborneański (Pongo pygmaeus morio)

Jest mniej społeczną małpą niż jej odpowiednik z Sumatry. Jest też bardziej wegetarianinem niż jego kuzyn.

Zamieszkuje wilgotne lasy i bagna. Przebywa na drzewach, częściej schodząc na ziemię.

Główne zagrożenia dla gatunku to:
- wycinka lasu

- nielegalny handel zwierzętami ( handlarze mordują dorosłe okazy - samice - zabierając młode )
- kłusownictwo

Orangutan borneański też jest objęty programem hodowlanym na terenach swojego występowania.

"

Koń Przewalskiego (Equus przewalskii) gatunek ssaka z rodziny koniowatych, rzędu nieparzystokopytnych.

W 1878 r. rosyjski badacz Mikołaj Przewalski, odkrył w Dżungarii, w zachodniej Mongolii gatunek dzikiego konia. Na podstawie zewnętrznego podobieństwa wziął go za osła. Dopiero w 1881 r. J.S. Polakow, pierwszy opublikował opis zwierzęcia i użył wielu dowodów, żeby M. Przewalski uwierzył, że odkryte przez niego zwierzę (nazwane na jego cześć) jest gatunkiem konia a nie osła.

Jest to jedyny współcześnie żyjący gatunek dzikiego konia. W momencie odkrycia koń ten był bardzo rzadki. Zamieszkiwał stepy i półpustynie.

W roku 1907 Karol Hagenbeck sprowadził kilkanaście sztuk tych ssaków do swojego ogrodu zoologicznego w Hamburgu. Były to pierwsze okazy dzikich koni w Europie.

W swojej ojczyźnie ze względu na konkurencję ze strony licznych stad bydła i koni domowych liczebność gatunku drastycznie spadała. Do tego dochodziło masowe wybijanie tych zwierząt przez pasterzy. W roku 1926 zakazano polowania na nie. W ten sposób tabuny dzikich koni zostały wypchnięte na tereny pustynne, gdzie trudno było im przeżyć.
W roku 1955 Street ogłosił wyginięcie konia Przewalskiego w stanie dzikim. Inny badacz Bannikow w tym samym roku odnalazł na obrzeżu pustyni Gobi grupę koni w liczbie około 40 sztuk. W roku 1959 na sympozjum w Pradze poświęconym zachowaniu konia Przewalskiego, stwierdzono jednak brak potwierdzonych danych na temat występowania gatunku w warunkach naturalnych. W latach 1960-61 w praskim ogrodzie zoologicznym opracowano księgę rodowodową konia, gdzie wykazano, że w roku 1960 w warunkach wiwaryjnych (głównie ogrody zoologiczne) pogłowie wynosiło 73 sztuki.
Ponieważ wszystkie konie są potomkami kilku osobników, bardzo wysokie jest prawdopodobieństwo krzyżowania się krewnych (chowu wsobnego).

W latach 80- tych ubiegłego wieku zapadły decyzje o wprowadzeniu zwierząt wyhodowanych w warunkach wiwaryjnych do naturalnego środowiska. Przed osiedleniem populacji na mongolskim stepie należało pokonać wiele trudności. Przede wszystkim u osobników wyhodowanych w niewoli nastąpiły zmiany genetyczne oraz zachowań.
Pierwszą rzeczą to ograniczenie terytorialne, że nie są w stanie cwałować równie szybko i wytrwale jak ich przodkowie.
Utrata naturalnej płochliwości, która wraz z prędkością zapewniała im bezpieczeństwo.
Zmiana rytuałów godowych. To człowiek decydował, które zwierzę i kiedy zostanie dopuszczone i w ten sposób ogiery odwykły od walki o klacze w rui.
Zęby koni też uległy zmianie - pokarm w zoo jest o wiele bardziej miękki i bogatszy niż ostra trawa stepowa. Oprócz tego ilość pokarmu i wody na wolności jest ograniczona, dlatego zwierzę poświęca więcej czasu na poszukiwaniu ich nowych źródeł.
A poza tym odmienne warunki klimatyczne, temperatury w zimie spadają poniżej 30 stopni Celsjusza.

W celu rozwiązania tych problemów postanowiono wybrać odpowiednie tereny i częściowo je ogrodzić, aby osiedlać konie w warunkach jak najbardziej naturalnych. W okresie wsiedlania populacji zwierzęta były stale monitorowane za pomocą nadajników radiowych. Wdrugim etapie dopiero tabuny zostaną pozostawione samym sobie, chociaż dalej będą monitorowane. Ułatwi to podjęcie kolejnych działań np. dokarmiania.

Wiele wysiłku trzeba włożyć, aby stały się prawdziwie dzikimi końmi.