jelonek błotny ( Hydropotes inermis argyropus ) ogród zoologiczny w Pilźnie
jelonek błotny (Hydropotes inermis ) w warunkach zoo
jelonek błotny ( Hydropotes inermis ) - samiec
jelonek błotny ( Hydropotes inermis inermis )
oryks arabski (Oryx leucoryx ) południowy odpoczynek
oryks arabski - samica z młodym
oryks arabski ( Oryx leucoryx ) odpoczynek w południe 
oryks arabski ( Oryx leucoryx ) walczące samce w czasie rui
oryks arabski ( Oryx leucoryx )
oryks arabski ( Oryx leucoryx ) w warunkach naturalnych
ruja oryksa arabskiego ( Oryx leucoryx )
szkic oryksa arabskiego
oryks arabski ( Oryx leucoryx )
kaguan ( Cynocephalus volans ) podczas wspinaczki
lotokot filipiński ( Cynocephalus volans )
rysunek lotokota w locie szybowcowym
szkic lotokota
kaguan ( Cynocephalus volans ) w warunkach wiwaryjnych
kolugo ( Galeopterus variegatus )
wspinaczka lotokota malajskiego
samica z młodym na gałęzi drzewa lotokot malajski ( Galeopterus variegatus )
portret kolugo ( Galeopterus variegatus )
lotokot malajski ( Galeopterus variegatus ) na ulubionym drzewieWystępują w dwóch gatunkach:
- lotokot malajski, kolugo, kalugo ( Galeopterus variegatus ) dawniej ( Cynocephalus variegatus ) zamieszkuje dżungle Azji Południowo - Wschodniej oraz Wysp Sundajskich. Tworzy wiele lokalnych form i ras różniących się głównie rozmiarami. I tak osobniki z kontynentu są największe a z Borneo najmniejsze. Pośredniej wielkości występują na Sumatrze.
- lotokot filipiński, kaguan, taguan ( Cynocephalus volans ) zamieszkujący dżungle Filipin.
Oba gatunki są bardzo podobne, lecz lotokot filipiński jest mniejszy, ma ciemniejszą sierść i mniej plamek na plecach. Szara i cętkowana sierść maskuje zwierzęta.
Charakterystyczne jest posiadanie patagium, czyli rozciągliwe błony lotne. Zwierzę wyciągając przednie i tylne kończyny rozkłada błony jak spadochron. Błony tworzą duży fałd wokół ciała, sięgający od głowy aż po czubek ogona i łączący pojedyncze palce wszystkich kończyn. Duża ta płaszczyzna nośna, daje tym ssakom niezwykłe możliwości lotu. Fałda jest jednak przeszkodą podczas wspinaczki po drzewach. Na ziemi lotokot jest dość niezdarny. Zwierzę to bardzo rzadko opuszcza bezpieczny pień drzewa.
Prowadzą nocny tryb życia. Cały dzień przesypiają w dziupli lub zawieszone jak leniwce na gałęziach. Niekiedy przyciśnięte do pnia drzewa, przytrzymując się ostrymi i silnymi pazurkami. Są samotnikami o bardzo dobrym wzroku - potrafią ocenić odległość pomiędzy pniami drzew. Żywią się liśćmi i pączkami różnych gatunków drzew. Wodę uzyskują z zagłębień w pniach i gałęziach lub zlizując krople z liści.
Poruszają się szybując wśród drzew, mogą pokonać w ten sposób do 100 m. Największa zmierzona odległość pokonana przez lotokota to 136 m, podczas jednego lotu. Zwierzęta poruszają się po stałych trasach, wracając do ulubionego drzewa na odpoczynek i sen.
Głównymi zagrożeniami dla obu gatunków jest:
- wycinka lasów
- polowanie dla futra i mięsa
- brak w środowisku wiekowych i wysokich drzew ( są to często drzewa o cennym dla człowieka drewnie )
- przeludnienie rejonów występowania obu gatunków
Lotokoty są rzadkimi zwierzętami w niewoli. Chociaż próby utrzymania przy życiu kończyły się fiaskiem ze względu na specyficzną dietę lotokotów. Próbowano karmić je owocami, ale w warunkach naturalnych nigdy ich nie jedzą.
"
Oryks arabski, oryks biały ( Oryx leucoryx ) parzystokopytny ssak z rodziny krętorogich.
Gatunek antylopy żyjącej stadnie.
Zamieszkiwał dawniej pustynie i półpustynie Płw. Synaj i Płw. Arabskiego.
W latach 70 - tych XX w. w warunkach naturalnych wyginął zupełnie.
W latach 50 - tych i 60 - tych XX w. odłowiono ostatnie sztuki z pustyni Omańskiej. Przetransportowano je do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Zachowano dzięki temu genotyp zwierząt urodzonych na wolności.
Dzięki akcji podjętej przez ogrody zoologiczne w roku 1982 został ponownie wprowadzony do Omanu. Tutaj został otoczony ścisłą ochroną.
W latach 1984 - 1985 wprowadzono oryksa arabskiego w Izraelu, na pustynię Płw. Synaj.
Dzisiaj dzięki ścisłej ochronie można już mówić o odbudowie gatunku w warunkach naturalnych. Populacja oryksa chociaż rozrzucona stale się powiększa.
Występuje w Izraelu, Omanie, Jemenie i Arabii Saudyjskiej.
W Arabii Saudyjskiej dalej prowadzone są hodowle na zamkniętych i izolowanych terenach, z których część zwierząt jest wprowadzanych na nowe tereny.
Gatunek antylopy żyjącej stadnie.
Zamieszkiwał dawniej pustynie i półpustynie Płw. Synaj i Płw. Arabskiego.
W latach 70 - tych XX w. w warunkach naturalnych wyginął zupełnie.
W latach 50 - tych i 60 - tych XX w. odłowiono ostatnie sztuki z pustyni Omańskiej. Przetransportowano je do Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Zachowano dzięki temu genotyp zwierząt urodzonych na wolności.
Dzięki akcji podjętej przez ogrody zoologiczne w roku 1982 został ponownie wprowadzony do Omanu. Tutaj został otoczony ścisłą ochroną.
W latach 1984 - 1985 wprowadzono oryksa arabskiego w Izraelu, na pustynię Płw. Synaj.
Dzisiaj dzięki ścisłej ochronie można już mówić o odbudowie gatunku w warunkach naturalnych. Populacja oryksa chociaż rozrzucona stale się powiększa.
Występuje w Izraelu, Omanie, Jemenie i Arabii Saudyjskiej.
W Arabii Saudyjskiej dalej prowadzone są hodowle na zamkniętych i izolowanych terenach, z których część zwierząt jest wprowadzanych na nowe tereny.
I tak dzięki temu, że gatunek dość dobrze rozmnażał się w warunkach wiwaryjnych oraz, że nie zatracił części naturalnych instynktów można go było dość szybko wprowadzić najpierw na tereny ściśle chronione a kto wie czy w przyszłości nie będzie w sporych stadach przemierzał pustyń Arabii.
"
Jelonek błotny, sarna wodna ( Hydropotes inermis ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych. Jest najpierwotniejszym gatunkiem rodziny.
Występuje w Chinach ( dorzecze Jangcy ) i Korei.
Tworzy dwa podgatunki:
Hydropotes inermis inermis z Chin
Hydropotes inermis argyropus z Korei
Z powodzeniem hodowany w parkach, w Europie.
Żyje głównie w nadrzecznych błotach i trzcinowiskach, czasami na polach i stokach górskich. Przebywa głównie samotnie, rzadziej w parach.
Charakterystyczną cechą tego małego jelenia jest brak poroża u samców. Zamiast nich posiadają silnie rozwinięte, lekko zakrzywione górne kły, które wystają spod warg. Inną cechą jest to, że samica wydaje w jednym miocie 4 - 7 młodych.
Głównymi zagrożeniami dla gatunku jest:
- utrata naturalnych siedlisk ( osuszanie bagien i likwidacja trzcinowisk ), tworzenie w ich miejsce pól uprawnych
- nadmierne przeludnienie na obszarze występowania ( głównie w Chinach )
- polowanie dla mięsa i skór ( mięso uważane za przysmak ), również dla siary czyli mleka samic używanego w tradycyjnej medycynie chińskiej
W warunkach wiwaryjnych jelonek błotny, dość dobrze się rozmnaża, chociaż nie zawsze udaje się odchować młode. Hodowany w parkach, jedynie dokarmiany w okresie zimowym tworzy dość trwałą populację na ograniczonym terenie.
Występuje w Chinach ( dorzecze Jangcy ) i Korei.
Tworzy dwa podgatunki:
Hydropotes inermis inermis z Chin
Hydropotes inermis argyropus z Korei
Z powodzeniem hodowany w parkach, w Europie.
Żyje głównie w nadrzecznych błotach i trzcinowiskach, czasami na polach i stokach górskich. Przebywa głównie samotnie, rzadziej w parach.
Charakterystyczną cechą tego małego jelenia jest brak poroża u samców. Zamiast nich posiadają silnie rozwinięte, lekko zakrzywione górne kły, które wystają spod warg. Inną cechą jest to, że samica wydaje w jednym miocie 4 - 7 młodych.
Głównymi zagrożeniami dla gatunku jest:
- utrata naturalnych siedlisk ( osuszanie bagien i likwidacja trzcinowisk ), tworzenie w ich miejsce pól uprawnych
- nadmierne przeludnienie na obszarze występowania ( głównie w Chinach )
- polowanie dla mięsa i skór ( mięso uważane za przysmak ), również dla siary czyli mleka samic używanego w tradycyjnej medycynie chińskiej
W warunkach wiwaryjnych jelonek błotny, dość dobrze się rozmnaża, chociaż nie zawsze udaje się odchować młode. Hodowany w parkach, jedynie dokarmiany w okresie zimowym tworzy dość trwałą populację na ograniczonym terenie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz