Zagrożone ssaki Ameryki Północnej część I

http://razemdlatatr.pl/

Bizon ( Bison bison ) parzystokopytny ssak z rodziny krętorogich. Blisko spokrewniony z żubrem ( Bison bonasus ), z którym łączy go nie tylko pokrewieństwo, możliwość tworzenia płodnych hybryd ale też podobna historia.

bizon ( Bison bison bison ) - grupa tych ssaków na wybiegu w zoo

Występuje obecnie jedynie w północno-zachodniej części Stanów Zjednoczonych i w południowej Kanadzie. Dawniej jego zasięg do drugiej połowy XIX w był od środkowej Kanady po północny Meksyk.

Zamieszkuje rzadkie lasy oraz rozległe równiny ( prerie ).

portret bizona ( Bison bison )

Jest nieco niższy od swego europejskiego kuzyna. Żyje zarówno w małych grupach, jak i w dużych stadach. Aktywność przejawia głównie rano i wieczorem. Samice z młodymi osobno, młode byki tworzą stada kawalerskie a stare byki są samotnikami. Typowy roślinożerca. Odżywia się głównie trawą, ale jak ma możliwość to również korą i gałęziami drzew i krzewów.

samica bizona z młodym w warunkach zoo

W czasie rui samce wyszukują piaszczyste miejsca, które następnie obficie polewają moczem. W tego rodzaju basenie byk tarza się i w ten swoisty sposób wyperfumowany wyrusza do walki o możliwość kopulacji z jak największą liczbą gotowych samic. Byki staczają rytualne walki, które nie rzadko prowadzą do kontuzji lub nawet śmierci jednego z rywali.

Samica rodzi 1 młode rzadziej 2, które po 2-3 dniach dołącza z nią do grupy.

bizon preriowy ( Bison bison bison ) - ogród zoologiczny w Łodzi

Historia bizona :

Bizon do XIX w zamieszkiwał ogromny obszar Ameryki Północnej. Niezliczone stada pasły się na rozległych równinach. Szacowana liczba osobników to 60-70 mln sztuk. Według opisów białych osadników zdarzały się ponoć stada zajmujące obszar szerokości 40 km i długości 80 km. Linia kolejowa łącząca wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych z zachodnim wybrzeżem podzieliła owe niezliczone stada na dwa : południowe i północne. Wówczas też rozpoczęła się systematyczna rzeź tych zwierząt. Początkowo zabijano je głównie dla skór i mięsa, w późniejszym okresie tylko dla języków, zostawiając pozostałą część zwierzęcia. Olbrzymie połacie otwartych prerii zajmowały gnijące i rozkładające się ciała bizonów. Doprowadziło to do niemal wyginięcia bizona ale zachwiało to również podstawami egzystencji rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej.

W roku 1877 zabito ponad 100 tysięcy sztuk ze stada południowego. W 1889 przestało ono zupełnie istnieć, wymordowane do ostatniego osobnika. W tym samym roku obrońcy gatunku przeprowadzili dokładny spis i okazało się, że pozostało przy życiu tylko 541 sztuk tych zwierząt. Od tego momentu postanowiono ratować bizona przed całkowitą zagładą. Założono rezerwaty i parki narodowe chroniące nie tylko bizona ale również otaczające go środowisko naturalne. Dzięki intensywnej ochronie na początku XX w populację bizona szacowano na 1000-1100 osobników. W latach 50-tych XX w zarejestrowano ponad 23 tys. osobników.

Na początku XXI w populacja bizonów żyjących w warunkach naturalnych jest szacowana na 

31 000-32 000 osobników.

Obecnie bizon na terenie Stanów Zjednoczonych oraz Kanady jest ssakiem chronionym. Jedynie przegęszczenie lokalnych populacji, prowadzi do kontrolowanego odstrzału lub przeniesienia w inne miejsce.

    bizon leśny ( Bison bison athabascae ) - zoo w Poznaniu

Opisane podgatunki :

Bizon leśny ( Bison bison athabascae ) - największy podgatunek - z rzadkich obszarów leśnych

Bizon preriowy ( Bison bison bison ) - średniej wielkości - z otwartych równin

Bizon górski ( Bison bison montanae ) - najmniejszy z nich - z podnóża Gór Skalistych

grupa bizonów w warunkach zoo

 samotnik - byk w zimie ( Bison bison bison )

Bizony występują dość licznie w ogrodach zoologicznych. Jako dość duże zwierzęta kopytne potrzebują dużych wybiegów porośniętych trawą.

rysunek bizona

Nie przepadają za wilgotnymi terenami, wolą suche pomieszczenia. Źle znoszą małe i ciasne wybiegi, na których stają się agresywne i złośliwe. Pokarmowo w warunkach wiwaryjnych są mniej wybredne niż żubr. Jeśli mają zapewnioną odpowiednią przestrzeń to się systematycznie rozmnażają.

byk Bison bison bison

 stado bizonów w warunkach naturalnych

cielak bizona

Baribal, niedźwiedź amerykański, niedźwiedź czarny ( Ursus americanus ) drapieżnik z rodziny niedźwiedzi.

Występuje od południowej Alaski aż do środkowego Meksyku. Jest to wciąż najpospolitszy niedźwiedź Ameryki Północnej.

Zamieszkuje głównie lasy. Chociaż dobrze radzi sobie również na otwartej przestrzeni czy w pobliżu siedzib ludzkich.

baribal ( Ursus americanus )

Ubarwiony najczęściej czarno, ale również może być czekoladowy, brązowy, brunatny a nawet biały - nie jest to albinos. Jest typowym samotnikiem, jedynie samica w okresie wychowu młodych przebywa z nimi na jej terytorium. Aktywność przejawia głównie rankiem oraz wieczorem i w nocy. Dobrze wspina się na drzewa oraz pływa. Odżywia się zarówno pokarmem zwierzęcym jak i roślinnym.

Ursus americanus americanus

Baribal jak wszystkie niedźwiedzie, nie toleruje w swoim rewirze innych przedstawicieli swojego gatunku, nawet samicy z młodymi. Unika też bezpośredniego kontaktu z grizzli ( Ursus arctos horribilis ).

 baribal ( Ursus americanus ) w warunkach  zoo

W okresie zimowym zapadają w sen. Okres hibernacji trwa przez 6-7 miesięcy, w zależności od szerokości geograficznej występowania.

Po rui, samica rodzi 1-4 młode, które często różnią się od siebie ubarwieniem. Młode przebywają z samicą około 2 lat.

Ursus americanus cinnamomum

Opisane podgatunki :

- Ursus americanus americanus - od Alaski do Teksasu

- Ursus americanus altifrontalis - Kolumbia Brytyjska

- Ursus americanus amblyceps - Kolorado, Nowy Meksyk, Teksas, Arizona, północny Meksyk- zagrożony

- Ursus americanus californiensis - południowa Kalifornia, południowy Oregon - zagrożony

- Ursus americanus carlottae - Gwei i Hozda ( Wyspy Królowej Charlotty ), Alaska - zagrożony

- Ursus americanus cinnamomum - Idaho, Montana, Wyoming, Waszyngton, Oregon, Utah

- Ursus americanus emmonsii - południowo-wschodnia Alaska

- Ursus americanus eremicus - północno-wschodni Meksyk - zagrożony

- Ursus americanus floridanus - Floryda, Alabama - zagrożony

- Ursus americanus hamiltoni - Nowa Funlandia

- Ursus americanus luteolus - wschodni Teksas, Luizjana, południowe Missisippi - zagrożony

- Ursus americanus machetes - północno-środkowy Meksyk - zagrożony

- Ursus americanus perniger - półwysep Kenai na Alasce

- Ursus americanus pugnax - Archipelag Aleksandra, Alaska - zagrożony

- Ursus americanus vancouveri - Wyspa Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej - zagrożony

- Ursus americanus kermodei - środkowe wybrzeże Kolumbii Brytyjskiej - zagrożony

Zagrożenia dla gatunku :

- uważany za zwierzynę łowną w części stanów Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej oraz w nie których prowincjach Kanady

- utrata siedlisk

- niszczenie środowiska naturalnego

- nie kontrolowany wyręb lasów

- skażenie oraz postępująca urbanizacja środowiska naturalnego

Ursus americanus kermodei

W warunkach wiwaryjnych baribal występuje dość licznie, głównie w ogrodach zoologicznych U.S.A. i Kanady. Potrzebuje przestronnych i urozmaiconych pomieszczeń o dobrym zabezpieczeniu. Nie stwarza problemów pokarmowych. Dobrze traktowany łatwo się oswaja i dość szybko nawiązuje kontakt ze zwiedzającymi, stając na tylnych łapach i "żebrząc" o pokarm. W odpowiednich warunkach dość dobrze się rozmnaża.

Grizzli, niedźwiedź grizzli, niedźwiedź szary ( Ursus arctos horribilis ) drapieżnik z rodziny niedźwiedzi. Jest podgatunkiem niedźwiedzia brunatnego ( Ursus arctos ).

Występuje od Alaski po środkowe stany U.S.A. ( zachodnią część ).

Zamieszkuje głównie lasy i góry.

grizzli ( Ursus arctos horribilis )

Jest typowym samotnikiem, unikającym przedstawicieli swojego gatunku. W swoim otoczeniu nie toleruje nawet samicy z młodymi, chociaż mogą to być jego młode. Aktywny głównie wczesnym rankiem, późnym popołudniem i po zmroku. W okresie dużego zapotrzebowania na pokarm - aktywny praktycznie przez całą dobę. Odżywia się zarówno pokarmem zwierzęcym jak i roślinnym. Nie gardzi padliną ale również potrafi odebrać zdobycz watasze wilków. 

W czasie migracji łososi na tarło, duże i silne samce zajmują zawsze najlepsze łowiska. Młodsze samce oraz samice z młodymi zajmują gorsze stanowiska. Młode osobniki oraz słabe są spychane na najgorsze stanowiska. Każdy osobnik ma wypracowany sposób połowu łososi, młode uczą się od swoich matek ich sposobu łowienia ryb. Hierarchia stanowisk nad rzeką ustalana jest podczas walk przez duże, silne i dojrzałe samce. Samice z młodymi, chroniąc potomstwo przed zabiciem muszą się zadowolić gorszymi miejscami.

grizzli ( Ursus arctos horribilis ) podczas połowu łososi 

Najlepsze stanowiska są ustalane na 2-3 sezony rybackie. Po tym okresie ponownie dochodzi do walk i albo utrzymuje się dotychczasowe status quo albo władcy lub jeden z nich zostaje zdetronizowany. Opuszczone stanowisko zajmuje silny i dojrzały samiec.

portret grizzli ( Ursus arctos horribilis )

W okresie poprzedzającym sen zimowy grizzli intensywnie żeruje, gromadząc zapasy tłuszczu, który zużywa w czasie hibernacji. Częstym zjawiskiem jest że stare samce w pogodne dni opuszczają zimowe legowisko i włóczą się po okolicy. Na zimowe leże grizzli wykopuje jamy w ziemi, zajmuje wykroty lub jaskinie. Duże samce czekają niekiedy do pierwszych śniegów, aby wykopać w zacisznym miejscu dołek w śniegu i tak spędzić zimę. Zimowe legowiska opuszczają pierwsze samce i samice nie mające młodych. Okres przebudzenia oraz opuszczenia leża zależy od pogody oraz indywidualnych zwyczajów osobnika. Okres zimowej hibernacji trwa od 5-7 miesięcy.

grizzli ( Ursus arctos horribilis ) - samica z młodym

Okres rui niedźwiedzia grizzli przypada na miesiące letnie. Samica zachodzi w tzw. przedłużoną ciążę. Zarodki rozwijają się dopiero w okresie przygotowawczym do zimowego snu. Młode przychodzą na świat w styczniu-lutym, od 1-5 w miocie. Opuszczają wraz z matką legowisko pod koniec kwietnia lub na początku maja. Matka chroni je, szczególnie przed starymi samcami, które jeśli mają taką sposobność zabijają je i pożerają. W drugim roku życia są na tyle samodzielne, że opuszczają matkę.

grizzli ( Ursus arctos horribilis ) - dorosły samiec

Głównymi zagrożeniami są :

- niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- nie kontrolowany wyręb lasów

- skażenie i urbanizacja środowiska naturalnego

- nie kontrolowany odłów łososi

- kłusownictwo dla mięsa, skór itrofeum

Niedźwiedź grizzli w Kanadzie oraz U.S.A. jest pod ochroną. Jedynie na terenie Alaski zezwala się na odstrzał 10-20 osobników rocznie, głównie samców dla skór i trofeum.

  młody grizzli ( Ursus arctos horribilis )

W ogrodach zoologicznych występuje głównie Kanady i U.S.A. Jak większość niedźwiedzi  potrzebuje przestronnych i urozmaiconych pomieszczeń o dobrych zabezpieczeniach. W warunkach wiwaryjnych dość dobrze się rozmnaża, co jest dobrą prognozą dla przyszłości tego podgatunku.

Kodiak, niedźwiedź kodiak, niedźwiedź z Kodiaku ( Ursus arctos middendorffi ) drapieżnik z rodziny niedźwiedzi. Podgatunek niedźwiedzia brunatnego ( Ursus arctos ). Największy współczesny lądowy drapieżnik.

Występuje na wyspach Kodiak i Afogang.

Zamieszkuje lasy oraz wybrzeża.

kodiak ( Ursus arctos middendorffi ) - w zoo

Tryb życia, odżywianie oraz biologia jak u niedźwiedzia brunatnego ( Ursus arctos ) i grizzli ( Ursus arctos horribilis ).

Jest to podgatunek skrajnie zagrożony.

  kodiak ( Ursus arctos middendorffi ) 

Zagrożenia jak u grizzli.

W ogrodach zoologicznych głównie U.S.A. i Kanady, gdzie jest rozmnażany.

 Ursus arctos middendorffi - zoo Hamburg

Grizzli meksykański, niedźwiedź srebrzysty ( Ursus arctos nelsoni ) drapieżnik z rodziny niedźwiedzi. Podgatunek niedźwiedzia brunatnego ( Ursus arctos ).

Występował w północno-wschodnim Meksyku oraz w południowej Arizonie i Nowym Meksyku.

Zamieszkiwał górskie lasy sosnowe oraz tereny nizinne porośnięte trawą.

Ursus arctos nelsoni

W roku 1960 w stanie Chihuahua ( Meksyk ) pozostało około 30 osobników.

Od 1964 roku XX w jest uważany za wymarły.

Był mniejszy niż grizzli ( Ursus arctos horribilis ).

Biologia i tryb życia jak u wszystkich niedźwiedzi.

  Ursus arctos middendorffi - zoo Duisburg

Grizzli kalifornijski, niedźwiedź złoty ( Ursus arctos californicus ) drapieżnik z rodziny niedźwiedzi. Podgatunek niedźwiedzia brunatnego ( Ursus arctos ).

Występował w Kalifornii.

Zamieszkiwał górskie lasy.

Ursus arctos middendorffi - zoo Duisburg

Ostatni okaz został zastrzelony w 1922 roku XX w.

grupa grizzli ( Ursus arctos horribilis )

Jaguar ( Panthera onca ) drapieżnik z rodziny kotów. Największy przedstawiciel tej rodziny w Ameryce Północnej oraz Środkowej i Południowej.

Występuje od południowych stanów U.S.A. aż do Patagonii.

Zamieszkuje różnorodne środowiska od gęstej dżungli i lasów deszczowych, po sitowia i nadbrzeżne lasy. Może żyć również na otwartych terenach, ale muszą one być porośnięte wysoką trawą. Nie unika też miejsc zakrzewionych czy podgórskich z dużą ilością kryjówek wśród skał.

jaguar ( Panthera onca )

Dorosłe osobniki żyją samotnie oprócz okresu godowego, w którym to samiec przez krótki czas przebywa z samicą. Wielkość terytorium zależy od zasobności obszaru w pożywienie. W dziewiczej puszczy zadowala się rewirem o wielkości 5-10 kilometrów kwadratowych. Na obszarach ubogich w pożywienie rewir może osiągać nawet powierzchnię 150 tysięcy kilometrów kwadratowych.

Panthera onca onca

Jaguar jest jedynym dużym kotem z rodzaju ( Panthera ), który nie ryczy.

Aktywny głównie późnym popołudniem, o zmroku i w nocy oraz o świcie. Dobrze wspina się po drzewach i jest doskonałym pływakiem. Poluje jednak przede wszystkim na ziemi. Jego zdobyczą jest wszystko od drobnych gryzoni po jelenie czy tapiry. Nie gardzi rybami, żółwiami, młodymi kajmanami czy anakondami. W rejonach, gdzie wyrąbano las pod pola uprawne i pastwiska porywa również bydło domowe. Zdobycz przed pożarciem zaciąga do kryjówki.

dwa młode jaguary w dwóch formach ubarwienia: czarnej i cętkowanej

Po rui samica rodzi w miocie 1-4 młode, które przebywają z matką 22-24 miesiące.

  jaguar ( Panthera onca onca ) polujący na ryby

Występuje w dwóch formach ubarwienia : czarnej i cętkowanej.

Opisane podgatunki :

Podgatunki jaguara dzieli się na cztery główne w ramach, których wydziela się podgatunki blisko spokrewnione.

1. Panthera onca onca - występuje od Wenezueli po całą Amazonię

- jaguar peruwiański ( Panthera onca peruviana ) - występuje w Peru - zagrożony

2. Jaguar meksykański ( Panthera onca hernandensi ) - zachodni Meksyk - zagrożony

- jaguar środkowoamerykański ( Panthera onca centralis ) - od Salwadoru do Kolumbii - zagrożony

- jaguar arizoński ( Panthera onca arizonensis ) - południowa Arizona do pustyni Sonora, północny Meksyk - prawdopodobnie wymarły ?

- jaguar teksański ( Panthera onca veracrusis ) - środkowy Teksas i południowo-wschodni Meksyk - prawdopodobnie wymarły ?

- jaguar jukatański ( Panthera onca goldmani ) - Jukatan, Belize i Gwatemala - zagrożony

3. Jaguar wielki ( Panthera onca palustris ) - Pantanal, Mato Grosso, południowo-zachodnia Brazylia, wzdłuż rzeki Paragwaj w Paragwaju i północno-wschodnia Argentyna - zagrożony

4. Jaguar paragwajski ( Panthera onca paraguensis ) - południowy Paragwaj - zagrożony

 czarny jaguar ( Panthera onca )

Jaguar na wielu obszarach i terenach został doszczętnie wytępiony. Polowano na niego głównie dla futra, które do połowy lat 60-tych XX w było bardzo modne. W samej Brazylii zabijano około 10 000 osobników rocznie. Obecnie w wielu krajach Ameryki Łacińskiej i U.S.A. jest objęty ochroną.

  Panthera onca goldmani

Głównymi zagrożeniami dla gatunku są :

- niszczenie i degradacja środowiska naturalnego

- wycinanie lasów ( Amazonia i nie tylko )

- utrata siedlisk 

- zakładanie pułapek i trucie, zwłaszcza na terenach pastwisk czy plantacji

- kłusownictwo dla futra

- nielegalny handel dzikimi zwierzętami

- przeludnienie, w niektórych rejonach występowania

Panthera onca onca

Panthera onca onca

Jaguar jest częstym mieszkańcem ogrodów zoologicznych. Potrzebuje obszernych, suchych i urozmaiconych pomieszczeń. Źle znosi ciasne klatki. Dobrze rozmnaża się w warunkach wiwaryjnych. Duże osiągnięcia w hodowli jaguara ma warszawskie zoo, które posiada parę hodowlaną, od której ma systematycznie potomstwo. W warunkach ogrodu zoologicznego młode są odstawiane od matki już po 12-14 miesiącach wspólnego życia. Objęty programem hodowlanym.

czarny jaguar ( Panthera onca onca )

Panthera onca onca polujący na ryby

Puma, kuguar, lew górski ( Puma concolor ) drapieżnik z rodziny kotów.

Występuje od południowej Kanady po Ziemię Ognistą.

Zamieszkuje różnorodne środowiska od wysokich gór, lasów górskich i nizinnych, dżungli i deszczowych lasów po otwarte tereny prerii czy pampy. Ostatnio nawet obszary podmiejskie w Kalifornii, Kansas i Missouri.

Puma concolor coryi - samiec znakujący terytorium

Żyje samotnie, jedynie w okresie godowym samiec przebywa przez jakiś czas z samicą. Aktywna zarówno w ciągu dnia jak i nocą. Doskonale skacze, wspina się po drzewach i skałach, nie stroni od wody. Rewir łowiecki jednego osobnika może obejmować do 300 kilometrów kwadratowych. Poluje na zdobycz od drobnych gryzoni po jelenie. Zdarza się, że atakuje z braku innej zdobyczy także zwierzęta domowe. Małą zdobycz pożera na miejscu od razu, dużą zaciąga do kryjówki i zjada w ciągu 2-3 dni. Nie przepada za nie świeżym mięsem, często porzuca nie dojedzoną zdobycz.

Samica rodzi 1-4 młode w miocie, które po 22-24 miesiącach się usamodzielniają.

Puma concolor coryi - puma florydzka

Opisane podgatunki :

- Puma concolor concolor - Wenezuela, Gujana

- Puma concolor anthonyi - południowa Wenezuela

- Puma concolor coryi - puma florydzka - Arkansas, Luizjana po Florydę - zagrożony

- Puma concolor costaricensis - puma kostarykańska - Kostaryka, Nikaragua, Panama

- Puma concolor browni - góry Hulpai w Arizonie do Zatoki Catvina - zagrożony

- Puma concolor schorgeri - puma z Wisconsin - Minesota, Wisconsin, Kansas, Missouri

- Puma concolor improcera - na południe od Zatoki Kalifornijskiej - zagrożony

- Puma concolor missoulensis - Kolumbia Brytyjska do Idaho i Montany

- Puma concolor azteca - puma meksykańska - od Arizony i Nowego Meksyku do środkowego Meksyku - zagrożony

- Puma concolor oregonensis - puma oregońska - Oregon, Waszyngton i południowo-wschodnia Kolumbia Brytyjska

- Puma concolor vancouverensis - puma z wyspy Vancouver - wyspa Vancouver - zagrożony

- Puma concolor mayensis - Guerro i Vera Cruz ( Meksyk ) do Hondurasu

- Puma concolor californica - puma kalifornijska - Kalifornia - zagrożony

- Puma concolor kaibabensis - Newada, Utah, północna Arizona - zagrożony

- Puma concolor acrocordia - północno-zachodnie Mato Grosso do północnej Boliwii i Argentyny

- Puma concolor bangsi - puma kolumbijska - zachodnia Kolumbia do zachodniego Ekwadoru

- Puma concolor puma - puma chilijska - środkowe Chile i zachodnia Argentyna

- Puma concolor soderstromi  - puma ekwadorska - środkowy Ekwador

- Puma concolor cabrerae - puma argentyńska - środkowa i zachodnia Argentyna

- Puma concolor discolor - puma amazońska - Amazonia

- Puma concolor pearsoni - Patagonia i południowe Chile

- Puma concolor incarum - puma inkaska - północne Peru i południowy Ekwador

- Puma concolor patagonica - puma patagońska - Patagonia do Ziemi Ognistej

- Puma concolor osgoodi - puma boliwijska - środkowa i wschodnia Boliwia

- Puma concolor araucana - puma andyjska - Chile i Argentyna - zagrożony

- Puma concolor greeni - wschodnia Brazylia, południowa Amazonia

- Puma concolor hudsoni

- Puma concolor borbensi - Amazonia w Ekwadorze

- Puma concolor capricornensis - południowo-wschodnia Brazylia i północna Argentyna

- Puma concolor hippolestes - puma z Kolorado - północna Dakota do Wyoming i Kolorado

- Puma concolor felis 

- Puma concolor stanleyana - puma teksaska - Oklahoma, Teksas i północno-wschodni Meksyk- zagrożony

- Puma concolor olympus 

- Puma concolor arundivaga

młoda puma ( Puma concolor )

Puma na wielu obszarach i terenach została doszczętnie wytępiona, głównie na terenach rolniczych gdzie wytępiono naturalną zdobycz tego drapieżnika. Wiele podgatunków jest skrajnie zagrożonych wyginięciem. Dla ratowania pumy powstały specjalne programy chroniące nie tylko tego drapieżnika ale też cały ekosystem w którym  jeszcze występuje. Tego typu programem objęto w Stanach Zjednoczonych między innymi pumę florydzką ( Puma concolor coryi ).

 3 miesięczny kociak ( Puma concolor )

Głównymi zagrożeniami dla gatunku są :

- kłusownictwo i nielegalne polowania zwłaszcza na terenie U.S.A.

- zakładanie pułapek i trucie, głównie na terenach pastwisk i plantacji

- utrata siedlisk

- degradacja i niszczenia środowiska naturalnego

- zanik naturalnej zdobyczy

- postępująca urbanizacja

- nielegalny handel dzikimi zwierzętami

- wycinanie lasów

Puma concolor

Puma jest częstym mieszkańcem ogrodów zoologicznych. Potrzebuje obszernych i urozmaiconych pomieszczeń. Nie znosi małych i ciasnych pomieszczeń, w których staje się agresywna i złośliwa. Pokarmowo nie jest wybredna ale mięso musi być świeże, nie przyjmuje często pokarmów mrożonych. W warunkach wiwaryjnych dobrze się rozmnaża.

Puma concolor w zimie

Ocelot ( Leopardus pardalis ) drapieżnik z rodziny kotów.

Występuje od południa U.S.A. po Patagonię.

Zamieszkuje różnorodne środowiska, zarówno dżungle i deszczowe lasy jak i zakrzewienia, otwarte tereny porośnięte wysoką trawą.

portret ocelota ( Leopardus pardalis )

Żyje w parach lub samotnie. Para żyje na określonym terytorium, którego broni przed osobnikami własnego gatunku. Aktywny głównie nocą. Dobrze wspina się po drzewach i dobrze pływa. Poluje na drobne gryzonie, ptaki, płazy, gady czy ryby.

ocelot ( Leopardus pardalis ) - para w zoo

Rozmnaża się przez cały rok. Po rui, samica rodzi w miocie 2-3 młode. Samiec nie uczestniczy w odchowie i nie interesuje się młodymi. Młode przebywają z matką 12-13 miesięcy i są przeganiane z terytorium pary.

zaloty pary ocelotów ( Leopardus pardalis ) w zoo 

Opisane podgatunki :

- Leopardus pardalis albescens - ocelot teksaski - południowo-zachodni Teksas i Meksyk - zagrożony

- Leopardus pardalis pseudopardalis - ocelot kolumbijski - Kolumbia

- Leopardus pardalis puseaus - ocelot ekwadorski - Ekwador 

- Leopardus pardalis sonoriensis - Meksyk - zagrożony

- Leopardus pardalis steinbachi - ocelot boliwijski - Boliwia

- Leopardus pardalis nelsoni - zachodni Meksyk - zagrożony

- Leopardus pardalis militis - ocelot argentyński - Argentyna, Paragwaj

- Lepardus pardalis melanurus - Wenezuela, Gujana, Trynidad - zagrożony

- Leopardus pardalis aequatorialis - północne Andy i Ameryka Środkowa

- Leopardus pardalis  pardalis - Amazonia

Leopardus pardalis w zoo

Ocelot był przedmiotem intensywnych polowań, gdyż do połowy lat 60-tych XX w jego cętkowane futro było bardzo modne. Obecnie jest ssakiem chronionym w U.S.A. oraz w innych krajach w których występuje.

ocelot ( Leopardus pardalis )

Zagrożenia dla tego gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk 

- wycinanie lasów w Ameryce Środkowej i Południowej

- kłusownictwo dla futra

- nielegalny handel dzikimi zwierzętami

- przeludnienie w nie których miejscach występowania

karmienie ocelota w zoo 

W ogrodach zoologicznych ocelot jest zwierzęciem występującym. Łatwo się oswaja ale z wiekiem staje się nie ufny i agresywny. Potrzebuje przestronnej woliery o urozmaiconej zabudowie, w której trzymany jest  parami lub pojedynczo. Dobrze się rozmnaża w warunkach wiwaryjnych. Jest objęty programem hodowlanym.

 

 

Jaguarundi ( Puma yagouaroundi ) drapieżnik z rodziny kotów.

Występuje od północnej części Kalifornii i Teksasu aż po Patagonię.

Zamieszkuje lasy i zarośla, zwłaszcza w pobliżu wody, dżungle i lasy deszczowe oraz czasami otwarte równiny porośnięte wysoką trawą i krzewami.

    portret Puma yagouaroundi

Ubarwiony zmiennie od rudobrązowego poprzez szary do czarnego.
Żyje samotnie, w pary łączy się tylko w okresie rui. Aktywny przez całą dobę. Dobrze wspina się po drzewach i dobrze pływa. Poluje na ptaki i drobne ssaki. Nie gardzi też płazami, gadami, rybami a nawet owadami.

jaguarundi ( Puma yagouaroundi )

Po rui samica wydaje na świat 2-3 młode w miocie. Młode pozostają z matką 10-12 miesięcy . Może rozmnażać się przez cały rok.

Opisane podgatunki :

- Puma yagouaroundi yagouaroundi - Gujana, Amazonia 

- Puma yagouaroundi tolteca - Arizona, zachodni Meksyk, pustynia Sonora - zagrożony

- Puma yagouroundi ameghinoi - zachodnia Argentyna, wschodnie Chile

- Puma yagouroundi cacomitli - południowy i wschodni Teksas, Meksyk - zagrożony

- Puma yagouroundi eyra - Brazylia, Paragwaj, Argentyna - zagrożony

- Puma yagouroundi fossata - od południowego Meksyku do Hondurasu - zagrożony

- Puma yagouroundi melatho - Peru, Brazylia

- Puma yagouroundi panamensis - od Nikaragui do Ekwadoru - zagrożony

Polowano na niego głównie dla futra oszukując nabywców, że jest to ocelot ( Leopardus pardalis ) jednolicie ubarwiony.

Główne zagrożenia dla gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- rabunkowa wycinka lasów

- kłusownictwo dla futra

- nielegalny handel dzikimi zwierzętami

portret jaguarundi ( Puma yagouaroundi )

W niewoli jaguarundi nie jest często spotykany. Potrzebuje przestronnej woliery o urozmaiconej zabudowie. Zwykle trzymany pojedynczo chociaż prezentowany też parami. Jak większość mniejszych kotów wymaga urozmaiconej karmy. Osobniki starsze stają się nieufne i agresywne w stosunku do opiekunów. Objęty specjalnymi programami hodowlanymi, gdyż potomstwo udało się uzyskać w niewielu placówkach.