Występuje w Ameryce Południowej, w północno-zachodniej Kolumbii.
Zamieszkuje nizinne lasy tropikalne.
tamaryna białoczuba ( Saguinus oedipus ) po lewej : dorosły osobnik , po prawej : młody
Aktywna od świtu do zmroku. Żyje w stadach rodzinnych od 2-8 osobników. Stada rodzinne składają się z jednej dorosłej samicy i samca oraz ich potomstwa. Czasami w takim stadzie przebywa drugi samiec.
Jest terytorialna i grupa znakuje swój rewir znakami zapachowymi. Porusza się po gałęziach w koronach drzew, potrafi przebyć nawet 2 km w ciągu dnia. Dociera do najcieńszych gałęzi, które nie są dostępne dla innych gatunków.
Odżywia się owocami, kwiatami, pączkami liści, sokiem drzew ale także bezkręgowcami, małymi kręgowcami, jajami czy pisklętami ptaków.
Okres godowy występuje w styczniu - lutym.
Samica po 140-145 dniach, rodzi 1-2 młode rzadziej 3. Samiec uczestniczy w odchowie potomstwa nosząc młode i oddając je samicy tylko do karmienia. Po 18-24 dniach młode zaczynają samodzielnie wspinać się po gałęziach. Ale dopiero po około 3 miesiącach samiec przestaje je nosić.
portret - Saguinus oedipus
Opisane podgatunki :
- Saguinus oedipus meticulosus - Rio San Jorge, Bolivar ( Kolumbia ) synonim Seniocebus meticulosus
- Saguinus oedipus oedipus - Rio Atrato, Cauca, Magdalena ( Kolumbia ) - zagrożony
- Saguinus oedipus titi - Brazylia - synonim Oedipus titi
tamaryna białoczuba ( Saguinus oedipus ) w warunkach wiwaryjnych
Saguinus oedipus oedipus
Gatunek uznany za krytycznie zagrożony. Głównie na skutek wylesiania i zamiany obszarów leśnych w obszary rolne. Zakres jego występowania drastycznie się zmniejszył.
Został objęty ochroną prawną w Kolumbii od roku 1969, objęty zakazem wywozu w 1974 roku. Ujęty w Załączniku CITES I .
W przeszłości dużym zagrożeniem był odłów i handel żywymi osobnikami na potrzeby ogrodów zoologicznych, laboratoriów i prywatnych hodowców. Indianie polowali na nią dla mięsa.
Obecnie tamaryna białoczuba występuje w trzech obszarach chronionych :
- Paramillo National Park
- Los Colorados Sanctuary
- Reserve Forestal Cerro de Coraza - de Monte Marja
oraz została wprowadzona do Tayrona National Natural Park w 1974 roku.
W roku 1987 powstał program ochrony tamaryn Proyecto Titi. W ramach programu prowadzone są długoterminowe badania terenowe na temat tego gatunku. Obejmuje on nie tylko czynniki powodujące zagrożenia ale także działania edukacyjne. Ocenia się wszechstronnie siedliska zwłaszcza te będące ostatnimi twierdzami dla gatunku. Dostarczanie tych istotnych informacji ma wpływ na ocenę liczebności populacji, biorąc pod uwagę obecne tempo niszczenia siedlisk.
tamaryna białoczuba ( Saguinus oedipus ) - Śląski Ogród Zoologiczny
Saguinus oedipus - młody osobnik
W ogrodach zoologicznych ten gatunek jest często "eksponowany". Trzyma się go w stadach rodzinnych. Wymaga przestronnych wolier o urozmaiconej zabudowie. Dobrze rozmnaża się w warunkach wiwaryjnych, co jest dobrą prognozą dla gatunku. Objęta wieloma programami hodowlanymi.
W niewoli może dożyć 15 lat.
tamaryna białoczuba ( Saguinus oedipus ) w warunkach wiwaryjnych
Tamaryna wąsata, tamaryna cesarska ( Saguinus imperator ) naczelny ssak z rodziny pazurkowcowatych ( Callithricidae ). Synonim Leontocebus imperator.
Występuje w Ameryce Południowej, w zachodniej Brazylii, we wschodnim Peru i w północno-wschodniej Boliwii.
Zamieszkuje deszczowe lasy i suche wiecznie zielone zarośla.
portret tamaryny wąsatej ( Saguinus imperator )
Aktywna od świtu do zmroku. Żyje w grupach rodzinnych od 2-10 osobników. Grupa składa się z jednej dorosłej samicy, samca przywódcy oraz 2-3 samców podporządkowanych i młodych.
Jest terytorialna i broni swojego terytorium przed innymi grupami swojego gatunku. Przebywają najczęściej w niższej partii lasu, w gęstym listowiu roślin pnących się po drzewach.
Strategia jej polega na żywieniu się roślinami, które stopniowo owocują. Dzięki temu tamaryna wąsata nie potrzebuje zbyt dużego terytorium, a mimo to ma stale dość świeżego pożywienia. Na jednym miejscu grupa przebywa stosunkowo krótko, ucztując i zaraz przenosząc się dalej. Po 2-3 dniach powraca w te same miejsca.
Odżywia się różnymi częściami roślin pnących, owocami, orzechami, nektarem kwiatów ale także owadami, małymi kręgowcami czy jajami ptaków.
Okres godowy przypada od maja do czerwca.
Samica po 140-145 dniach rodzi 2 rzadko 3 młode. Samiec uczestniczy w odchowie potomstwa nosząc młode i oddając je samicy tylko do karmienia. Po 18-24 dniach młode zaczynają samodzielnie wspinać się po gałęziach drzew. Dopiero jednak po około 3 miesiącach usamodzielniają się i samiec przestaje je nosić.
Saguinus imperator
Opisane podgatunki :
- Saguinus imperator imperator - zachodnia Brazylia, Boliwia, Peru - zagrożony
- Saguinus imperator subgrisescens - południowo-wschodnie Peru, północno-zachodnia Boliwia, północno-zachodnia Brazylia - zagrożony
Saguinus imperator - dorosły osobnik z młodym w warunkach zoo
Gatunek uważany za zagrożony. Głównie na skutek wylesiania i zamiany obszarów leśnych w obszary rolne.
Saguinus imperator znajduje się na oficjalnych krajowych listach gatunków zagrożonych w Brazylii i Peru. Notowana w Załączniku CITES II.
Duże zagrożenie stanowi nielegalny handel dzikimi zwierzętami, który dostarcza tamarynę wąsatą jako zwierzę domowe do prywatnych hodowców ( głównie U.S.A., Kanada i kraje arabskie ).
Występuje w kilku obszarach chronionych :
- Rio Acre Ecological Station
- Chico Mendes Extractivist Reserve
- Macaua National Forest
- Antimari Forest
- Manu National Park
- Manuripi Heath Nature Reserve
Potrzebne są długoterminowe badania dotyczące trendów i dystrybucji populacji, oceny siedlisk oraz zagrożeń.
tamaryna wąsata ( Saguinus imperator ) w warunkach wiwaryjnych
W warunkach wiwaryjnych jest często "eksponowana". Trzymana jest w grupach rodzinnych. Wymaga przestronnej woliery o urozmaiconej zabudowie. Dobrze rozmnaża się w warunkach zoo. Objęta jak poprzedni gatunek wieloma programami hodowlanymi.
W niewoli dożywa do 23 lat.
Wełniak szary, małpa wełnista ( Lagothrix lagotricha ) naczelny ssak z rodziny czepiaków ( Atelidae ).
Występuje w Ameryce Południowej, od Wenezueli, Kolumbii aż po wschodni Ekwador, północne Peru, Brazylię i Boliwię.
Zamieszkuje gęste deszczowe lasy.
porteret wełniaka szarego ( Lagothrix lagotricha )
Gatunek uważany za zagrożony. Główne zagrożenie to utrata siedlisk ( wyręb lasu ) i polowanie dla mięsa. Występowanie wzdłuż rzek powoduje, że gatunek jest podatny na wpływ człowieka. Specyficzne siedliska i wymagania żywieniowe powodują dużą wrażliwość na niszczenie środowiska naturalnego.
W Brazylii chroniony przez prawo krajowe.
Cacajao calvus calvus - ten podgatunek nie jest zagrożony polowaniem przez Indian ( wygląd zbyt podobny do ludzkiego ). Głównym zagrożeniem jest zmniejszanie i przekształcanie zalewowych siedlisk leśnych.
Cacajao calvus rubicundus - jest zagrożony polowaniem dla mięsa oraz niszczeniem środowiska naturalnego. Uważa się, że populacje blisko Ucayali i Amazonki zostały wytępione. Rio Yovari i jej dopływ Rio Yaguerana stanowią ostatnie twierdze tego podgatunku.
Cacajao calvus novaesi - jest zagrożony polowaniem i eksploatacją zasobów naturalnych.
Aktywny w ciągu dnia, szczyt aktywności przejawia w godzinach porannych i późno popołudniowych.
Żyje w stadach 10-20 osobników. Stada często się mieszają i osobniki przechodzą z jednego do drugiego.
Mieszka w koronach drzew, na wysokości do 35 metrów. Porusza się mimo swojej masywności zwinnie, przeskakując z drzewa na drzewo, zmierzając przeważnie ku ziemi. Na ziemię schodzi wyjątkowo, biegając na tylnych nogach z wyprostowanym ogonem. Stadom poruszających się wełniaków towarzyszą często inne gatunki, zwłaszcza z rodzaju Cullitrix, które ostrzegają o niebezpieczeństwie.
Odżywia się owocami, liśćmi, orzechami, jagodami, korą drzew, kwiatami, nektarem ale także owadami i ich larwami a czasami jajami i pisklętami ptaków.
Rozmnaża się przez cały rok.
Samica w rui sama poszukuje partnera. Po 207-211 dniach rodzi 1 młode rzadko 2. Młode pierwsze tygodnie życia spędza trzymając się mocno sierści na brzuchu matki. Po około 1-1,5 miesiąca przenosi się na plecy i towarzyszy matce w ten sposób przez 1 rok życia.
wełniak szary ( Lagothrix lagotricha ) młody osobnik
Opisane podgatunki :
- Lagothrix lagotricha caroarensis - Amazonas, Iower Rio Iga, Lago Caroaro ( Brazylia )
- Lagothrix lagotricha castelnaui - Brazylia, Peru
- Lagothrix lagotricha geoffroyi - Cayenne ( Gujana Francuska )
- Lagothrix lagotricha humboldtii - Kolumbia
- Lagothrix lagotricha infumatus - Rio Ica, Dolina Peruwiańskiej Amazonii, Dolina Rio Copataza ( Brazylia ), Macas ( Ekwador )
- Lagothrix lagotricha lagotricha - południowa Kolumbia
- Lagothrix lagotricha puruensis - Redencao, Lago Beruri, Aruma, Rio Purus ( Brazylia )
- Lagothrix lagotricha thomasi - Cuzco ( Peru )
- Lagothrix lagotricha ubericola - wschodnie Peru, Igarape Grande, Rio Jurua, Upper Amazon, Rio Solimoens ( Brazylia )
portret samicy wełniaka szarego ( Lagothrix lagotricha )
Gatunek uważany za zagrożony. Główne zagrożenia to polowanie dla mięsa i skóry, utrata siedlisk, wylesianie i zamiana obszarów leśnych w obszary rolne, nielegalny handel dzikimi zwierzętami, poszukiwanie kopalin i surowców.
Południowoamerykańscy Indianie zawsze chętnie jadali mięso wełniaków. Dzięki swej ufności małpa ta jest stosunkowo łatwym łupem.
Ujęty został w Załączniku CITES II.
Występuje w szeregu obszarach chronionych :
- Juami-Japura Ecological Station
- Amacayacu National Park
- La Paya National Natural Park
- Cahuinari National Park
- Serrenia de Chribiquete National Park
- Nukak National Reserve Sanctuary
- Sumaco-Napo Galeras National Park
- Cayambe-Coca Ecological Reserve
- Cofan-Bermejo Ecological Reserve
- Cuyabeno Ecological Reserve
wełniak szary ( Lagothrix lagotricha ) w warunkach zoo
W warunkach wiwaryjnych potrzebuje przestronnych wolier.
Trzymany jest z reguły parami lub 1-2 samce i 1 samica. Dobrze się rozmnaża w niewoli.
Dożywa do 25 lat.
Uakari szkarłatny ( Cacajao calvus ) naczelny ssak z rodziny Pitheciinae. Synonim Oukaria calva.
Występuje w Ameryce Południowej, w Kotlinie Amazońskiej od rzeki Rio Japura w Brazylii po Rio Huallaga w Peru i przedgórze Andów.
Zamieszkuje wilgotne, deszczowe lasy zalewowe ( zalewane dwa razy w roku podczas powodzi - Igapos ).
uakari szkarłatny ( Cacajao calvus ) - samica z młodym
Aktywny w ciągu dnia, szczyt aktywności przejawia w godzinach wczesnoporannych i późno popołudniowych. Mieszka w koronach drzew na wysokości 35 metrów nad ziemią. Zręcznie wspina się po gałęziach drzew, przeskakując z gałęzi na gałąź nawet do 10 metrów.
Żyje w stadach 10-20 osobników. Grupy są mieszane i składają się z osobników różnej płci i wieku. Stado uakari gromadzi się na drzewach, które kwitną lub owocują.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym, który stanowią niedojrzałe orzechy, ale także owoce, kwiaty, liście, nasiona. W razie braku pokarmu roślinnego żywi się też owadami i ich larwami.
Rozmnaża się przez cały rok.
Samica łączy się z wieloma samcami. Również samce stale rozglądają się za kolejnymi partnerkami.
Po ciąży trwającej około 6 miesięcy, samica rodzi 1 młode bardzo rzadko 2.
Młode pierwsze tygodnie życia spędza trzymając się mocno sierści na brzuchu matki. Po około 1-1,5 miesiąca przenosi się na grzbiet i towarzyszy matce w ten sposób około 3 lat. Okres laktacji wynosi 1 rok.
Samica rodzi raz na 2-3 lata.
Cacajao calvus calvus
Cacajao calvus rubicundus
Opisane podgatunki :
- Cacajao calvus calvus - Rio Japura ( Brazylia ) - zagrożony
- Cacajao calvus novaesi - Rio Tarauaca, Rio Eiru, Rio Jurua ( Brazylia ) - zagrożony
- Cacajao calvus rubicundus - uakari czerwony - synonim Cacajao rubicundus - Oukaria rubicunda - Rio Solimoes, Rio Ica ( Brazylia ) - zagrożony
- Cacajao calvus ucayallii - Rio Javari ( Brazylia ), Rio Ucayali, Rio Amazona ( Peru ) - zagrożony
Gatunek uważany za zagrożony. Główne zagrożenie to utrata siedlisk ( wyręb lasu ) i polowanie dla mięsa. Występowanie wzdłuż rzek powoduje, że gatunek jest podatny na wpływ człowieka. Specyficzne siedliska i wymagania żywieniowe powodują dużą wrażliwość na niszczenie środowiska naturalnego.
W Brazylii chroniony przez prawo krajowe.
Cacajao calvus calvus - ten podgatunek nie jest zagrożony polowaniem przez Indian ( wygląd zbyt podobny do ludzkiego ). Głównym zagrożeniem jest zmniejszanie i przekształcanie zalewowych siedlisk leśnych.
Cacajao calvus rubicundus - jest zagrożony polowaniem dla mięsa oraz niszczeniem środowiska naturalnego. Uważa się, że populacje blisko Ucayali i Amazonki zostały wytępione. Rio Yovari i jej dopływ Rio Yaguerana stanowią ostatnie twierdze tego podgatunku.
Cacajao calvus novaesi - jest zagrożony polowaniem i eksploatacją zasobów naturalnych.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Centro de Protecao de Primatas Brasileiros i Instituto Chico Mendes wspiera i koordynuje programy ochrony naczelnych w całej Brazylii.
W Peru objęty Dekretem ( Nr 34-2004-AG ) opublikowanym przez rząd Peru w 2004 roku.
Cacajao calvus calvus - chroniony w Mamiraua Ecological Station Reserve
Cacajao calvus novaesi - nie ma pewnej ochrony nad Rio Jarua, gdzie polowanie i eksploatacja zasobów naturalnych jest dozwolone.
Cacajao calvus rubicundus - chroniony w Jutai-Solimoes Ecological Station.
Cacajao calvus ucayallii - chroniony w Tamshiyacu Tahuayo C Reserve, Sierra del Divisor Reserved Zone, Lago ( LPCC ) oraz rozszerzenie Yavari Ecological Station Reserve wzdłuż Rio Yavari i Rio Yavari-Mirin.
W warunkach wiwaryjnych - rzadki.
Trzymany w wysokich i przestronnych wolierach. Dobrze rozmnaża się w warunkach zoo.
Objęty wieloma programami hodowlanymi.
Centro de Protecao de Primatas Brasileiros i Instituto Chico Mendes wspiera i koordynuje programy ochrony naczelnych w całej Brazylii.
W Peru objęty Dekretem ( Nr 34-2004-AG ) opublikowanym przez rząd Peru w 2004 roku.
Cacajao calvus calvus - chroniony w Mamiraua Ecological Station Reserve
Cacajao calvus novaesi - nie ma pewnej ochrony nad Rio Jarua, gdzie polowanie i eksploatacja zasobów naturalnych jest dozwolone.
Cacajao calvus rubicundus - chroniony w Jutai-Solimoes Ecological Station.
Cacajao calvus ucayallii - chroniony w Tamshiyacu Tahuayo C Reserve, Sierra del Divisor Reserved Zone, Lago ( LPCC ) oraz rozszerzenie Yavari Ecological Station Reserve wzdłuż Rio Yavari i Rio Yavari-Mirin.
Cacajao calvus calvus w warunkach wiwaryjnych - zoo Berlin
W warunkach wiwaryjnych - rzadki.
Trzymany w wysokich i przestronnych wolierach. Dobrze rozmnaża się w warunkach zoo.
Objęty wieloma programami hodowlanymi.
uakari szkarłatny ( Cacajao calvus )
Cacajao calvus calvus z lewej: portret z prawej: w warunkach naturalnych
Cacajao hosomi - naczelny ssak z rodziny Pitheciinae. Odkryty i opisany w 2008 roku przez kilku autorów ( Boubli, Silva, Amado, Hrbek, Pontual, Farias ) na podstawie odrębnej genetyki, morfologii i ekologii.
Występuje w Ameryce Południowej, w północnej Brazylii i południowej Wenezueli.
Zamieszkuje nizinne lasy deszczowe, głównie lasy zalewowe ( igapos ).
Cacajao hosomi
Aktywny w ciągu dnia, szczyt aktywności przejawia w godzinach porannych i popołudniowych. Należy do ściśle nadrzewnych gatunków, rzadko schodzących na ziemię. Mieszka w koronach drzew na wysokości 30-35 metrów nad ziemią. Żyje w dość elastycznych stadach 10-30 osobników. Grupy są mieszane i składają się z osobników różnej płci i wieku. Osobniki dość swobodnie przechodzą z jednej grupy do innej. W stadach tych nie stwierdzono hierarchii. Duże skupiska do 100 osobników występują na obszarach o wysokiej obfitości pokarmowej. Jest sezonowym wędrowcem przenoszącym się do różnych obszarów leśnych w ślad za dostępnością preferowanego pożywienia.
Odżywia się głównie nie dojrzałymi nasionami drzew, owocami, liśćmi i owadami.
Rozmnaża się przez cały rok, ale okres godowy przypada w marcu i kwietniu.
Samica łączy się z kilkoma samcami. Po ciąży trwającej 6 miesięcy, samica rodzi 1 młode.
Młode pierwsze tygodnie życia spędza uczepione sierści na brzuchu matki. Po około 1-2 miesiącach przenosi się na grzbiet i towarzyszy matce przez 2-3 lata. Okres laktacji trwa około roku.
Samica rodzi co2-3lata.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za narażony. Główne zagrożenie to polowanie ze strony Indian Yanomami ( zamiast dmuchawek używają broń palną ) oraz poszukiwaczy złota i innych minerałów.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Chroniony w Pico da Neblina National Park ( Brazylia ) i Serrania de la Neblina National Park ( Wenezuela ). Szczątkowe populacje mogą występować w lasach nad Rio Baria i Rio Interfluvium Manipitiri.
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
Uakari czarny, uakari czarnogłowy ( Cacajao melanocephalus ) naczelny ssak z rodziny Pitheciinae. Synonim Ouakaria spixii - Ouakaria melanocephala.
Występuje w Ameryce Południowej, w południowo-zachodniej Wenezueli i północno-zachodniej Brazylii.
Zamieszkuje deszczowe, nizinne lasy głównie zalewowe wzdłuż rzek ( igapos ).
uakari czarny ( Cacajao melanocephalus ) w warunkach naturalnych
Aktywny w ciągu dnia, szczyt aktywności przejawia w godzinach porannych i popołudniowych. Jest gatunkiem nadrzewnym schodzącym rzadko na ziemię. Mieszka w koronach drzew. Żyje w elastycznych stadach 5-40 osobników. Grupy są mieszane i składają się z osobników rożnej płci i wieku. Osobniki dość swobodnie przechodzą z jednej grupy do innej. W stadach tych nie stwierdzono hierarchii. Większe skupiska występują w wyniku zgromadzenia kilku grup na obszarze o dużej obfitości pokarmowej, może być 100 i więcej osobników. Jest wędrowcem chociaż większą część roku spędzają w lasach igapos. Mniejsze grupy 1-10 osobników występują w okresach, gdy jest mniejsza dostępność pokarmu.
Odżywia się głównie nie dojrzałymi nasionami, ale także owocami, liśćmi i owadami.
Rozmnaża się prawdopodobnie przez cały rok.
Samica po 6 miesięcznej ciąży rodzi 1 młode, które spędza 4-6 tygodni uczepione sierści na brzuchu matki. Po około 1-1,5 miesiąca przenosi się na grzbiet i towarzyszy matce przez 2-3 lata. Okres laktacji wynosi około 1 roku. Samica rodzi co 2-3 lata.
uakari czarny ( Cacajao melanocephalus ) w warunkach naturalnych
Opisane podgatunki :
- Cacajao melanocephalus melanocephalus - Wenezuela, Brazylia
- Cacajao melanocephalus ouakary - wschodnia Kolumbia ( wzdłuż Rio Guaviare i Rio Apaporis ), Brazylia ( wzdłuż Rio Negro, Rio Solimoes, Rio Araca i Rio Japura )
- Cacajao melanocephalus roosevelti - Amazon Basin ( Brazylia )
portret młodego uakari czarnego ( Cacajao melanocephalus )
Gatunek uznawany za zagrożony w całym zakresie występowania. Główne zagrożenie to globalne zmiany klimatyczne powodujące obniżenie obecnego zakresu zalewowego lasu.
Innymi zagrożeniami są wycinka lasu, polowania oraz poszukiwanie i eksploatacja surowców mineralnych.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Chroniony w Kolumbii w rezerwatach Nukak i Puinawai.
W Brazylii w Jau National Park i Amana Station Reserve.
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
Cacajao ayresi - naczelny ssak z rodziny Pitheciinae. Opisany w 2008 roku przez Jean-Phillipe Boubli.
Występuje w Ameryce Południowej, w północno-zachodniej Amazonii, w dorzeczu rzek Rio Curuduri i Rio Araca na pograniczu Brazylii i Wenezueli.
Zamieszkuje deszczowe, nizinne lasy zalewowe ( igapos ) porośnięte gajami palmowymi ( Mayrifia flexuosa ).
Cacajao ayresi - młody osobnik
Aktywny w ciągu dnia, szczyt aktywności przejawia w godzinach porannych i popołudniowych. Jest gatunkiem ściśle nadrzewnym, nie schodzącym na ziemię. Mieszak w koronach drzew. Żyje w elastycznych grupach 10-30 osobników. Większe skupiska do 100 i więcej osobników występują w wyniku zgromadzenia kilku grup na obszarze o dużej obfitości pokarmowej. Stada nie posiadają zhierarchizowanych struktur i osobniki dowolnie przechodzą z jednej grupy do innej. Grupy składają się z osobników różnej płci i wieku. W ciągu dnia mogą wędrować około 6 kilometrów.
Odżywia się nie dojrzałymi nasionami i orzechami ale także owocami, liśćmi i owadami.
Nie wiele wiadomo na temat biologii rozrodu tego gatunku, ale przypuszcza się, że rozród jest tożsamy jak u innych gatunków uakari. Rodzi się 1 młode co 2-3 lata.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony. Głównym zagrożeniem jest polowanie dla mięsa ( Indianie Yanomani ), wycinanie lasu oraz poszukiwanie i eksploatacja surowców naturalnych.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Chroniony na obszarze Pico da Neblina National Park w Brazylii i Serrania de la Neblina National Park w Wenezueli.
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
Czepiak belzebub, czepiak długowłosy, czepiak szatan ( Ateles belzebuth ) naczelny ssak z rodziny czepiaków ( Atelinae ).
Występuje w północnej części Ameryki Południowej ( Kolumbia, Wenezuela i północne Peru ) w górach Cordillera Oriental.
Zamieszkuje wyżynne deszczowe lasy do wysokości 1800 m n.p.m.
czepiak belzebub ( Ateles belzebuth ) w warunkach naturalnych
Aktywny w ciągu dnia, szczyt aktywności wczesnym rankiem i późnym popołudniem, czasami w nocy przy jasno świecącym księżycu. Żyje w grupach 20-40 osobników, z przewagą samic ( 1 samiec - 3 samice ). Jest gatunkiem społecznym i towarzyskim. Nie jest zbyt agresywny w stosunku do innych członków grupy ale wykazuje wyraźnie dominującą hierarchię. Jest terytorialny, średnia powierzchnia rewiru dla 1 grupy wynosi 150-250 hektarów. Mieszka w koronach drzew, porusza się za pomocą brachiacji oraz chwytnego ogona. Na ziemię schodzi wyjątkowo poruszając się na tylnych kończynach z wyprostowanym ogonem, przyjmuje wtedy pozycję wyprostowaną.
Odżywia się owocami, nasionami, orzechami, liśćmi a czasami martwym drewnem.
Może rozmnażać się w ciągu całego roku.
Samica łączy się z kilkoma samcami. Ciąża trwa 210-225 dni i samica rodzi 1 młode. Okres laktacji wynosi 12-15 miesięcy. Młode przebywa z matką 17-18 miesięcy, po tym okresie usamodzielnia się. Dojrzałość uzyskuje w wieku 4-5 lat. Samica rodzi co 2-4 lata.
portret czepiaka belzebuba ( Ateles belzebuth )
Opisane podgatunki :
- Ateles belzebuth bartlettii - wschodnie Peru
- Ateles belzebuth belzebuth - Wenezuela - wrażliwy
- Ateles belzebuth chuva - Peru
- Ateles belzebuth fuliginosus - Kolumbia
- Ateles belzebuth variegatus - Peru, Wenezuela, Kolumbia
Ateles belzebuth na ziemi
Gatunek uznawany za zagrożony. Głównym zagrożeniem jest polowanie dla mięsa, nielegalne plantacje koki i związane z nimi problemy oraz wyręb lasu.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Występuje lub może występować na wielu obszarach chronionych.
Brazylia :
- Pica de Neblina National Park
- Maraca Ecological Station
- Juami-Japura Ecological Station
- Serra da Mocidade National Park
- Niquia Ecological Station
- Amazonas National Forest
- Roraima National Forest
Kolumbia :
- Amacayacu Natural National Park
- Cahuinari Natural National Park
- Serrania de Chiribiquete Natural National Park
- Cordillera de los Picachos Natural National Park
- Cueva de los Guacharos Natural National Park
- La Paya Natural National Park
- Tinigua Natural National Park
- Serrania de la Macarena Natural National Park
- Nukak Natural National Reserve
- Puinawai Natural National Reserve
Ekwador :
- Podocarpus National Park
- Sumaco-Napo Galeras National Park
- Yasuni National Park
- Cayambe-Coca Ecological Reserve
- Cofan-Bermejo Ecological Reserve
Peru :
- Pacaya-Semiria National Reserve
Wenezuela :
- Serrania de la Neblina National Park
- Parima Tapirapeco National Park
- Duida-Marahuaca National Park
- Jaua-Sarisarinama National Park
- Yapacana National Park
- Amacayacu Natural National Park
- Cahuinari Natural National Park
- Serrania de Chiribiquete Natural National Park
- Cordillera de los Picachos Natural National Park
- Cueva de los Guacharos Natural National Park
- La Paya Natural National Park
- Tinigua Natural National Park
- Serrania de la Macarena Natural National Park
- Nukak Natural National Reserve
- Puinawai Natural National Reserve
Ekwador :
- Podocarpus National Park
- Sumaco-Napo Galeras National Park
- Yasuni National Park
- Cayambe-Coca Ecological Reserve
- Cofan-Bermejo Ecological Reserve
Peru :
- Pacaya-Semiria National Reserve
Wenezuela :
- Serrania de la Neblina National Park
- Parima Tapirapeco National Park
- Duida-Marahuaca National Park
- Jaua-Sarisarinama National Park
- Yapacana National Park
czepiak belzebub ( Ateles belzebuth )
W warunkach wiwaryjnych wymaga przestronnej i wysokiej woliery.
Trzymany w grupie składającej się z 1 samca i 3-4 samic.
W odpowiednich warunkach może dożyć 40 lat.
Jest gatunkiem rzadziej spotykanym w ogrodach zoologicznych niż inne gatunki czepiaków.
Czepiak peruwiański ( Ateles chamek ) naczelny ssak z rodziny czepiaków ( Atelinae ). Synonim Ateles paniscus chamek - Ateles belzebuth chamek - Simia chamek - Cebus chamek.
Występuje w Ameryce Południowej, w półnono-wschodnim Peru, wschodniej Boliwii i zachodniej Brazylii ( dorzecze Rio Jurua i Rio Solimoes ).
Zamieszkuje pierwotne tropikalne deszczowe lasy oraz skraj tego lasu i sawanny.
czepiak peruwiański ( Ateles chamek ) w warunkach zoo
Aktywny w ciągu dnia, szczyt aktywności przejawia wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Mieszka w koronach drzew, porusza się za pomocą brachiacji i chwytnego ogona. Na ziemię schodzi bardzo rzadko, porusza się wówczas w postawie wyprostowanej na tylnych kończynach i z wyprostowanym ogonem.
Żyje w grupach 20-30 osobników lub mniejszych. Często są to grupy składające się z 2-4 sztuk. Skład grupy jest elastyczny i osobniki przechodzą z jednej grupy do innej, zmieniając skład jak i wielkość grupy. Rewir 1 grupy to 259-388 ha.
Odżywia się głównie dojrzałymi owocami ale również młodymi liśćmi i kwiatami, nasionami, korzeniami powietrznymi roślin pnących, martwym drewnem, miodem i bardzo rzadko owadami.
Może rozmnażać się przez cały rok.
Samica łączy się z kilkoma samcami. Ciąża trwa 226-232 dni, samica rodzi 1 młode raz na 2-4 lata. Okres laktacji wynosi 12-15 miesięcy. Po 17-18 miesiącach młode usamodzielnia się . Dojrzałość uzyskuje w wieku 4-5 lat.
Ateles chamek w warunkach naturalnych
Opisane podgatunki :
- Ateles chamek peruvianus - Peru - wrażliwy
czepiak peruwiański ( Ateles chamek )
Gatunek uznawany za zagrożony. Główne zagrożenia to polowanie dla mięsa, wyręb lasu oraz eksploatacja i poszukiwanie surowców naturalnych.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Występuje lub może występować w wielu obszarach chronionych.
Boliwia :
- Manuripi Heath National Park
- Amboro National Park
- Carrasco National Park
- Noel Kempf Mercado National Park
- Isiboro-Secure National Park
- Blanco y Nero Rios National Reserve
- Biosphere Reserve Beni
- Beni Biological Station
Brazylia :
- Amazonia National Park
- Serra dio Divisor National Park
- Serra da Cutia National Park
- Mapinguari National Park
- Abufari Biological Reserve
- Jaru Biological Reserve
- Guapore Biological Reserve
- Jutai-Salimoes Ecological Reserve
- Rio Acre Ecological Station
- IQue Ecological Station
- Cunia Ecological Station
Peru :
- Manu National Park
- Bahuaja-Sonene National Park
- Pacaya-Samiria Narional Reserve
czepiak peruwiański ( Ateles chamek ) samica z młodym w warunkach naturalnych
W niewoli - brak danych.
Czepiak srebrny ( Ateles argenteus ) naczelny ssak z rodziny czepiaków ( Atelinae ). Opisany w 2003 roku przez Marca van Roosmalena.
Występuje w Ameryce Południowej, w Brazylii ( dorzecze rzek Rio Negro, Rio Branco i Rio Uraricoeira ).
Zamieszkuje nizinne deszczowe lasy.
portret czepiaka srebrnego ( Ateles argenteus )
Ekologia i biologia jak u innych gatunków czepiaków.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Zagrożenia jak u wszystkich naczelnych Ameryki Południowej.
W niewoli - brak danych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz