Jaguarundi ( Puma yagouaroundi ) drapieżnik z rodziny kotów.
Występuje od północnej części Kalifornii i Teksasu w Ameryce Północnej aż po Patagonię w Ameryce Południowej.
jaguarundi ( Puma yagouaroundi )
trzy odmiany barwne : po lewej ; czerwony, po prawej ; szary, w środku ; czarny
trzy odmiany barwne : po lewej ; czerwony, po prawej ; szary, w środku ; czarny
pozostałe informacje patrz :
http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2010/06/zagrozone-ssaki-ameryki-ponocnej-czesc.html
Wilczek krótkouchy, pies błotny, lis błotny ( Atelocynus microtis ) drapieżnik z rodziny psowatych ( Canidae ). Synonim Dusicyon microtis - Vulpes microtis .
Występuje w Ameryce Południowej, w amazońskiej części Brazylii, w Peru, w Ekwadorze i w Kolumbii, szczątkowe populacje występują w Boliwii, w południowo-wschodniej i w południowo-zachodniej Brazylii, Paragwaju oraz w północno-wschodniej i północno-zachodniej Argentynie.
Zamieszkuje głównie nizinne deszczowe lasy wzdłuż rzek i strumieni, bagna i trzęsawiska, tereny podmokłe i zalewowe.
Aktywny w ciągu całego roku i całej doby, chociaż większość obserwacji dokonano w ciągu dnia.
Przypuszcza się, że jest jednak ssakiem bardziej nocnym. Żyje w parach, małych grupach ( 3-4 osobniki ) lub samotnie.
Samiec nieco mniejszy od samicy. Dobrze pływa.
Zaniepokojony wydziela silny, piżmowy zapach z gruczołów przyodbytniczych.
Na kryjówki wybiera nory dużych gryzoni, kłody drzew, jamy lub zagłębienia wśród korzeni drzew.
Żywi się głównie rybami, ale także płazami, gadami, skorupiakami, owadami, małymi ssakami oraz owocami.
Niewiele wiadomo na temat długości ciąży oraz biologii rozrodu tego gatunku.
Z obserwacji wynika, że samica rodzi 2-3 młode. Szczenięta przychodzą na świat w maju lub czerwcu, ale zaobserwowano je także w kwietniu, wrześniu i listopadzie.
Nie ustalono jak długo trwa laktacja oraz kiedy młode usamodzielniają się.
Opisane podgatunki :
- Atelocynus microtis microtis - dorzecze Orinoko i Amazonki
- Atelocynus microtis sciateri - Patagonia
Wilczek krótkouchy jest uważany za najrzadszego ssaka mięsożernego z Ameryki Południowej.
Jego obecna populacja szacowana jest na około 15 000 osobników.
Zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata siedlisk i choroby przenoszone przez psy domowe ( nosówka i parwowiroza ). Innym zagrożeniem jest polowanie dla mięsa i futra.
Gatunek nie jest ujęty w Załącznikach CITES.
Chroniony przez prawo Brazylii, znajduje się na wstępnej liście zagrożonych gatunków w Kolumbii.
Brak wysiłków w ochronie gatunku w innych krajach Ameryki Południowej, chociaż chroniony jest na papierze w większości krajów swojego zasięgu.
W ciągu ostatniej dekady jego obecność potwierdzono w kilku obszarach chronionych Boliwii, Brazylii, Ekwadoru i Peru.
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
W oficjalnych hodowlach nie występuje.
W przeszłości w latach 60 - 70-tych XX wieku spotkać go można było w ogrodach zoologicznych U.S.A. ( Lincoln Park Zoo, Oklahoma City Zoo, San Antonio Zoo, Brookfield Zoo ).
Większość osobników nie przeżywała dłużej niż około roku.
Jedynie dwa osobniki przeżyły dłużej : jeden - 9 lat, drugi - 11 lat.
Majkong, lis krabojad ( Cerdocyon thous ) drapieżnik z rodziny psowatych ( Canidae ). Synonim Dusicyon thous.
Występuje w Ameryce Południowej, od Wenezueli, Kolumbii, Gujan przez brazylijską Amazonię po Boliwię, Urugwaj oraz północno-wschodnią i północno-zachodnią Argentynę.
Zamieszkuje lasy i sawanny, zarośla oraz plantacje ( trzciny cukrowej, melonów, ananasów ), pastwiska czy nawet tereny wylesione.
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych. Szczyt aktywności po zapadnięciu zmroku i przed świtem.
Żyje w parach monogamicznych. W porze deszczowej para jest bardziej tolerancyjna wobec innych par niż w porze suchej. Terytoria poszczególnych par często zachodzą na siebie. Para opuszcza wspólnie kryjówkę, lecz poluje osobno. Jednak w okresie wychowu młodych osobniki dzielą się zdobyczą.
Dobrze pływa i nie unika wody.
Na kryjówki wybiera wszelkie naturalne jamy i zagłębienia, nory dużych gryzoni, kłody drzew, jaskinie czy gęste zarośla.
Jest wszystkożerny, chociaż 80% pożywienia stanowi dieta mięsna a reszta to pokarm roślinny.
Może rozmnażać się przez cały rok. Szczyt urodzeń w styczniu i lutym. W ciągu roku dwa mioty w odstępach 7-8 miesięcy.
Okres ciąży to 52-59 dni. Samica rodzi 3-6 szczeniąt w miocie. Młode po około 14 dniach otwierają oczy i słyszą. Po około miesiącu mogą spożywać stały pokarm. Okres laktacji trwa około 90 dni. Po odstawieniu opieka rodzicielska trwa jeszcze przez 3 miesiące. Po tym okresie rodzina rozpada się.
Opisane podgatunki :
- Cerdocyon thous angulensis - wschodnia Brazylia
- Cerdocyon thous apollinaris - wschodnie stoki Andów w Kolumbii
- Cerdocyon thous aquilis - północna Wenezuela, Santa Marta ( Kolumbia )
- Cerdocyon thous azarae - północno-wschodnia i środkowa Brazylia
- Cerdocyon thous brachyteles - Cayenne ( Gujana Francuska )
- Cerdocyon thous cancrivorus - Chapada ( południowa Brazylia )
- Cerdocyon thous entrerianus - południowa Brazylia, Boliwia, Urugwaj, Paragwaj, Argentyna - zagrożony CITES II
- Cerdocyon thous germanus - region Bogoty ( Kolumbia )
- Cerdocyon thous guaraxa - północna Brazylia
- Cerdocyon thous jucundus - północno-zachodnia Argentyna
- Cerdocyon thous lunaris - południowa Gujana
- Cerdocyon thous melampus - Mato Grosso ( Brazylia )
- Cerdocyon thous mimax - Chapada, Mato Grosso ( Brazylia )
- Cerdocyon thous riograndensis - Rio Grande do Sul, Sao Lourenco ( Brazylia )
- Cerdocyon thous robustior - Lagoa Santa Caves ( Brazylia )
- Cerdocyon thous rudis - Demerara ( Gujana )
- Cerdocyon thous savannarum - Maripa ( Wenezuela )
- Cerdocyon thous thous - południowo-wschodnia Wenezuela, Gujana, Surinam, Gujana Francuska, północna Brazylia
- Cerdocyon thous tucumanus - Tucuman ( Argentyna )
- Cerdocyon thous vetulus - Marajo Island ( Brazylia )
Gatunek uważany za zagrożony, po mimo dostosowywania się do terenów wylesianych jak i rolniczych.
Główne zagrożenia to : utrata siedlisk oraz choroby przenoszone przez psy domowe ( nosówka i parwowiroza ). Innym zagrożeniem jest polowanie dla futra i mięsa, chociaż futro nie jest zbyt cenne.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Na terenach rolniczych uważany za szkodnika i tępiony.
Występuje w wielu chronionych i nie chronionych obszarach w zasięgu występowania.
Brak środków ochronnych proponowanych dla tego gatunku.
W niewoli - rzadki.
Głównie ogrody zoologiczne U.S.A. i Ameryki Południowej.
Może dożyć około 15-16 lat.
Rozmnażany w warunkach zoo. "Eksponowany" pojedynczo lub w parach, w wolierach o urozmaiconej zabudowie i licznych kryjówkach.
+Wilk falklandzki ( Dusicyon australis ) drapieżnik z rodziny psowatych ( Canidae ). Synonim Dusicyon antarcticus. Uznany za wymarły od 1876 roku, kiedy zabito ostatniego żywego osobnika. Był endemitem dla Falklandów ( Malwinów ).
Występował w Ameryce Południowej, na Wyspach Falklandzkich ( Malwinach ) u wybrzeży południowej Argentyny.
Zamieszkiwał prawdopodobnie wszystkie dostępne siedliska na wyspach czyli zarośla, łąki, torfowiska i bagna oraz skaliste wybrzeża.
Odkryty w 1690 roku, opisany przez Kerra w 1792 roku. Również przez Darwina w 1833 roku.
Pochodzenie gatunku jest nie jasne. Istnieją dwie teorie na wyjaśnienie tego zagadnienia.
Jedna mówi o sprowadzeniu go jako zwierzęcia domowego przez rdzennych mieszkańców w czasach prehistorycznych i ponownym "zdziczeniu".
Druga zakłada przekroczenie pomostu lądowego w czasie ostatniego zlodowacenia.
Gatunek słabo poznany i nie wiele wiadomo na temat jego biologii.
Wiadomo, że był nie płochliwy przez co stał się łatwym łupem myśliwych.
Odżywiał się ptakami i młodymi fok i uchatek.
Opisano dwa podgatunki :
- Dusicyon australis australis - z zachodniego Falklandu - wymarły
- Dusicyon australis darwini - ze wschodniego Falklandu - wymarły
Przybycie handlarzy futrami w roku 1830 oraz szkockich osadników doprowadziło do wytępienia wilka falklandzkiego.
Pancernik olbrzymi ( Priodontes maximus ) ssak z rodziny pancerników ( Dasypodidae ), z podrzędu Cingulata, z rzędu szczerbaków ( Xenarthra ). Synonim Priodontes gigas - Dasypus gigas - Dasypus maximus - Priodon maximus.
Występuje w Ameryce Południowej, od południowo-wschodniej Wenezueli i Gujan na północy kontynentu przez północno-wschodnią Brazylię, Paragwaj do północnej Argentyny.
Zamieszkuje gęste, krzewiaste poszycie różnych typów lasów oraz sawanny, zwykle na obszarach o dużej populacji termitów.
Aktywny w ciągu całego roku, w godzinach nocnych, około 4-5 godzin w czasie doby. Pozostały czas spędza śpiąc w norze. Żyje samotnie, w pary łączy się tylko w okresie rui.
Kryjówki zakłada w norach samodzielnie wykopanych, które mogą mieć do 2 metrów głębokości.
Pancerz ochronny pancernika jest jednym z najlepszych środków obrony w świecie zwierząt. Składa się z grubych płytek rogowych sięgających od szyi aż po ogon. Na środku mają elastyczne złącze, umożliwiające zwierzęciu wygięcie grzbietu i dużą ruchliwość. W odróżnieniu od innych gatunków pancernik olbrzymi nie potrafi zwinąć się w kłębek. Napastnik odstraszany jest potężnymi pazurami, jeśli to nie pomaga ssak ucieka szybko biegnąc. Przypuszcza się, że odbiera wibracje wywołane zbliżaniem się drapieżnika czy człowieka.
W czasie nocnych wędrówek wyszukuje dużych kopców termitów i mrowisk, które często niszczy w celu dotarcia do ich mieszkańców.
Odżywia się głównie termitami i mrówkami, ich larwami i jajami ale także innymi owadami, pająkami, małymi wężami lub nawet padliną.
Nie wiele wiadomo na temat zwyczajów godowych tego gatunku.
Samica po 4 miesiącach rodzi 1-2 młode. Młode rodzą się zawsze z 1 zapłodnionego jajeczka ( zjawisko poliembrioni ). Młody pancernik po urodzeniu ma miękką skórę, która szybko twardnieje. Młody osobnik ma ponad 100 zębów, których większość traci nim osiągnie dojrzałość. W ciągu 4-6 tygodni następuje odstawienie. Młode usamodzielniają się w 6 miesiącu życia.
Opisane podgatunki :
- Priodontes maximus giganteus - Argentyna
- Priodontes maximus grandis - Paragwaj
- Priodontes maximus maximus - Gujana, Gujana Francuska
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na polowania dla mięsa i utratę siedlisk ( wylesianie ).
Jest stale obecny w nielegalnym handlu dzikimi zwierzętami i ich częściami.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Jest obecny w wielu obszarach chronionych. Muszą zostać podjęte kroki w celu ograniczenia polowań oraz utrzymania siedlisk, gdzie występują liczne populacje tego gatunku.
W niewoli - dość rzadki.
Nie udało się go rozmnożyć w warunkach wiwaryjnych.
Mrówkojadek ( Cyclopes didactylus ) ssak z rodziny Cyclopedidae, z podrzędu Vermilingua, zaliczany do grupy Pilosa, rzędu szczerbaków ( Xenarthra ).
Występuje od Ameryki Północnej ( Veracruz i Oaxaca w Meksyku ) przez Amerykę Środkową po Amerykę Południową ( do Boliwii - Dept. Santa Cruz ) i Brazylię.
Zamieszkuje różnorodne typy lasów.
Żyje samotnie, chociaż terytorium samca pokrywa się z terytorium co najmniej 3 samic. W pary łączy się w okresie rui. Aktywny w nocy, dzień spędza śpiąc w dziupli lub przytulony do konaru drzewa. Prowadzi nadrzewny tryb życia i bardzo rzadko schodzi na ziemię.
Jest bardzo powolnym zwierzęciem, wykorzystującym chwytny ogon do przemieszczania się wśród koron drzew.
Gniazdo zakłada w dziupli drzewa, wyścielając je suchymi liśćmi.
Żywi się głównie mrówkami i termitami, ale także innymi owadami. Jest gatunkiem ściśle owadożernym.
Ciąża trwa 120-150 dni. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. 1 miot w ciągu roku.
Samiec pomaga w odchowie potomstwa. Młode jest noszone prze oboje rodziców, samiec często nosi młode na grzbiecie. Odstawienie następuje po około 4-6 tygodniach. Młode pozostaje z rodzicami przez co najmniej 6 miesięcy.
Opisane podgatunki :
- Cyclopes didactylus catellus - Wenezuela
- Cyclopes didactylus codajazensis - Codajaz, na północ od Rio Solimoes ( Brazylia )
- Cyclopes didactylus didactylus - Wenezuela, Trynidad, Gujana, Surinam, Gujana Francuska, północno-wschodnia Brazylia
- Cyclopes didactylus dorsalis - Kolumbia, Panama, Kostaryka, Nikaragua, Honduras, Belize
- Cyclopes didactylus eva - Caqueta ( Kolumbia )
- Cyclopes didactylus ida - Ekwador
- Cyclopes didactylus juruanus - Rio Juruana ( Brazylia )
- Cyclopes didactylus melini - południowa Wenezuela, północna Brazylia
- Cyclopes didactylus mexicanus - Meksyk, Belize
Gatunek uznawany za nie zagrożony.
Główne zagrożenia to utrata siedlisk ( wylesianie ) oraz chwytanie i trzymanie jako maskotek domowych.
Mrówkojadek zwykle nie przeżywa długo w niewoli, czasami około 2 tygodni.
Jest obecny w wielu obszarach chronionych.
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
Mrówkojad olbrzymi, mrówkojad grzywiasty ( Myrmecophaga tridactyla ) ssak z rodziny Myrmecophagidae, z podrzędu Vermilingua, z grupy Pilosa, z rzędu szczerbaków ( Xenarthra ). Synonim Myrmecophaga jubata - Falcifer jubata.
Występuje w Ameryce Środkowej ( od południowego Belize i Gwatemali ) i Ameryce Południowej ( aż po północną Argentynę ).
Zamieszkuje różnorodne środowiska : lasy, sawanny, bagna oraz tereny rolnicze.
Aktywny w ciągu całego roku, jest ssakiem dziennym. Na obszarach gęsto zaludnionych lub w trakcie nie korzystnej pogody prowadzi nocny tryb życia. Żyje samotnie, w pary łączy się tylko w okresie rui. Często można spotkać samicę z młodym na grzbiecie.
Jest ssakiem terytorialnym o dużym rewirze mogącym wynosić do 9 000 ha, ale może wędrować w szerszym zakresie. Porusza się powoli, ale może szybko biegać. Doskonale pływa i w razie potrzeby potrafi się wspinać.
Na kryjówki wybiera opuszczone nory, gęste zarośla, kłody, zagłębienia i jamy w ziemi. Mimo posiadania zdolności do kopania, nie buduje samodzielnie nor.
W celu ochrony długich pazurów chodzi na palcach i nadgarstkach. Potrafi rozkopać twardą termitierę.
Żywi się mrówkami i termitami oraz ich larwami i jajami. Jest ściśle owadożernym gatunkiem chociaż może zjadać także owoce.
Może rozmnażać się przez cały rok lub sezonowo.
Po ciąży trwającej około 190 dni, samica rodzi 1 młode bardzo rzadko 2. Młode wkrótce po narodzinach wdrapuje się na grzbiet samicy. Okres laktacji trwa od 2 do 6 miesięcy. Młode usamodzielnia się w wieku 9 miesięcy - 2 lat, w zależności kiedy samica zajdzie w następną ciążę.
Opisane podgatunki :
- Myrmecophaga tridactyla artata - północno-wschodnia część Ameryki Południowej
- Myrmecophaga tridactyla centralis - Ameryka Środkowa
- Myrmecophaga tridactyla tridactyla - Urugwaj, Peru, Wenezuela, Paragwaj, Gran Chaco ( Boliwia ), Argentyna
Gatunek uznany za zagrożony.
Główne zagrożenia to :
- utrata siedlisk
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- pożary wywoływane przez ludzi zwłaszcza na terenach rolnych ( Ameryka Środkowa )
- polowanie dla mięsa, skóry i innych części ( pazury )
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami i ich częściami
- uznawany za szkodnika na terenach rolniczych
- wzrost karamboli drogowych z udziałem mrówkojada, kończących się śmiercią zwierzęcia
- zdziczałe psy domowe
Ujęty w Załączniku CITES II.
Objęty Czerwonymi Listami Gatunków Zagrożonych w kilku krajach w swoim zasięgu i chroniony prawem tych krajów.
Występuje w wielu obszarach chronionych.
W warunkach wiwaryjnych należy do dość często "eksponowanych" gatunków.
Trzymany jest pojedynczo lub w parach, często wspólnie z innymi gatunkami z Ameryki Południowej.
Zdarza się, że mrówkojad olbrzymi w czasie wędrówki po wybiegu, napotkawszy przeszkodę w postaci ogrodzenia stara się ją pokonać wspinając się na nie. Nie jest to jednak częste zachowanie, gdyż nie jednokrotnie wybiegi tych ssaków są otoczone ogrodzeniem o wysokości 1,5 metra.
Jest ssakiem spokojnym, aktywnym głównie w godzinach karmienia. Odżywia się go głównie specjalnie sporządzoną mieszaniną, zawierającą zarówno białko roślinne jak i zwierzęce.
Dość dobrze rozmnaża się w niewoli.
W polskich ogrodach zoologicznych udało się go rozmnożyć we Wrocławiu w latach 1930-1933.
W U.S.A. w Zoo w Cincinnati uzyskuje się przychówek praktycznie co roku.
Tamandua meksykański, tamandua północny ( Tamandua mexicana ) ssak z rodziny Myrmecophagidae, z podrzędu Vermilingua, z grupy Pilosa, z rzędu szczerbaków ( Xenarthra ).
Występuje od Ameryki Północnej ( wschodni Meksyk - Tamaulipas ) przez Amerykę Środkową po Amerykę Południową ( północno-zachodnie Peru, północno-zachodnia Wenezuela, Kolumbia i Ekwador ).
Zamieszkuje głównie skraj lasu, porośnięte drzewami sawanny, zarośla ciernistych krzewów oraz górskie i nizinne lasy deszczowe. Spotkać go można też na plantacjach.
Aktywny w ciągu całego roku, w godzinach nocnych. Żyje samotnie, w pary łączy się w okresie rui.
Porusza się wolno zarówno po ziemi jak i po drzewach. Prowadzi głównie nadrzewny tryb życia, ale pokarmu poszukuje też na ziemi.
Na kryjówki wybiera dziuple drzew, nory innych zwierząt, gęste zarośla.
Wydaje syczące dźwięki oraz produkuje silny zapach z gruczołów odbytowych. W razie zagrożenia broni się ostrymi pazurami.
Żywi się głównie mrówkami i termitami ale również pszczołami i ich miodem.
Ruja odbywa się na jesieni.
Po 130 - 190 dniach samica rodzi 1 młode, rzadziej 2. Samica nosi młode na grzbiecie lub na boku. Młode pozostaje z matką około 1 roku.
- Tamandua mexicana chiriquensis - Chiriqui ( Panama ), Kolumbia
- Tamandua mexicana hesperia - Meksyk - zagrożony
- Tamandua mexicana instabilis - Kolumbia
- Tamandua mexicana mexicana - Meksyk - zagrożony
- Tamandua mexicana opistholeuca - Gwatemala ( zagrożony ), Kostaryka, Ekwador, Kolumbia
- Tamandua mexicana punensis - Ekwador, Puna Island
- Tamandua mexicana sellata - Honduras
- Tamandua mexicana tambensis - Ekwador?
- Tamandua mexicana tenuirostris - Veracruz ( Meksyk )
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na zmiany siedliskowe, pożary i wypadki drogowe ( dużo zwierząt ginie przekraczając szosy ).
Prześladowana i tępiona w Ekwadorze. Rdzenni mieszkańcy Ameryki polują na nią dla mięsa i skóry.
Innym zagrożeniem dla gatunku jest nielegalny handel dzikimi zwierzętami.
Populacja z Gwatemali jest ujęta w Załączniku CITES III. Chroniona przez prawo krajowe na terenie Meksyku.
Występuje w kilku obszarach chronionych między innymi w :
- National Park Soberania - Panama
- National Park Machalla
- Ecological Reserve Arenillas
- Ecological Reserve Cotacachi-Cayapas
- Ecological Reserve Mache-Chindul
- Ecological Reserve Manglares Churute - wszystkie w Ekwadorze.
W niewoli - rzadka.
" Prezentowana " przez nie które ogrody zoologiczne Europy i U.S.A.
Wymaga przestronnej woliery zabudowanej konarami drzew. Trzymana z reguły pojedynczo.
Odżywiana specjalną mieszanką z mielonego mięsa, jaj, kaszy lub ryżu i mleka.
Tamandua czteropalczasty, tamandua południowy ( Tamandua tetradactyla ) ssak z rodziny Myrmecophagidae, z podrzędu Vermilingua, z grupy Pilosa, z rzędu szczerbaków ( Xenarthra ).
Występuje w Ameryce Południowej, od Wenezueli i Trynidadu do północnej Argentyny, południowej Brazylii i Urugwaju.
Zamieszkuje suche i wilgotne lasy, sawanny porośnięte drzewami, zarośla, tropikalny las wzdłuż rzek i strumieni, górskie lasy do wysokości 2000 m n.p.m.
Aktywna głównie w nocy, ale również w ciągu dnia, w ciągu całego roku. Żyje samotnie, w pary łączy się tylko w okresie rui.
Gniazda i kryjówki zakłada w dziuplach drzew, wydrążonych pniach lub w opuszczonych norach innych zwierząt.
Jest gatunkiem nadrzewnym, na ziemi porusza się dość niezdarnie.
Jak poprzedni gatunek zaatakowana syczy i uwalnia nieprzyjemny zapach z gruczołów odbytu. Broni się też ostrymi pazurami.
Odżywia się głównie mrówkami i termitami ale także pszczołami, osami, miodem i sporadycznie dojrzałymi owocami.
Ruja odbywa się na jesieni.
Po 130-190 dniach ciąży, samica rodzi 1 rzadko 2 młode. Młode różni się często ubarwieniem od matki mając barwę od biali do czerni. Samica nosi młode na plecach lub boku. Młode pozostaje z matką około roku.
Opisane podgatunki :
- Tamandua tetradactyla bivittata - Kolumbia, Brazylia
- Tamandua tetradactyla brasiliensis - Recife, Pernambuco ( Brazylia )
- Tamandua tetradactyla chapadensis - Chapada, Mato Grosso ( Brazylia ), Urugwaj, Argentyna - zagrożony CITES II
- Tamandua tetradactyla crispa - Gujana
- Tamandua tetradactyla kriegi - Argentyna, wschodnia Boliwia, Paragwaj
- Tamandua tetradactyla longicaudata - Surinam
- Tamandua tetradactyla longicaudatus - północna Brazylia, Gujana, Gujana Francuska, Surinam, Wenezuela
- Tamandua tetradactyla myosura - Brazylia
- Tamandua tetradactyla nigra - Gujana Francuska
- Tamandua tetradactyla opisthomelas - Brazylia
- Tamandua tetradactyla quadridactyla - Brazylia
- Tamandua tetradactyla quichna - zachodnia Brazylia, Peru
- Tamandua tetradactyla straminea - Mato Grosso, Rio Grande do Sul, Chapada ( Brazylia )
- Tamandua tetradactyla tetradactyla - wschodnia Brazylia
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na dość szeroki zasięg. Zagrożone mogą być lokalne populacje poprzez utratę siedlisk, pożary, wypadki drogowe. Poluje się na nią głównie dla grubych ścięgien z ogona oraz mięsa. Łapana jest też dość często przez handlarzy dzikimi zwierzętami. W Urugwaju na gatunek ma wpływ rozwój plantacji eukaliptusa.
Podgatunek Tamandua tetradactyla chapadensis został ujęty w Załączniku CITES II.
Gatunek jest obecny w wielu obszarach chronionych.
Potrzebne są systematyczne badania dotyczące dynamiki i gęstości populacji w różnych częściach jej zasięgu.
W niewoli - rzadko ale częściej niż poprzedni gatunek.
Najczęściej "prezentowana" w ogrodach zoologicznych Europy i U.S.A.
Wymaga przestronnej woliery dobrze zabudowanej konarami drzew.
Trzymana z reguły pojedynczo. Odżywiana jest specjalną mieszanką mięsa mielonego, jaj, kaszy lub ryżu i mleka. Spożywa także dojrzałe owoce.
Udało się ją kilkakrotnie rozmnożyć w warunkach zoo.
Długość życia w niewoli to 9,5 lat.
Oposik Andersona ( Marmosa andersoni ) gatunek torbacza z rodziny dydelfów ( Didelphidae ).
Występuje w Ameryce Południowej, w południowym Peru.
Zamieszkuje nizinne lasy tropikalne do wysokości 1000 m n.p.m. oraz gęste zarośla.
Niewiele wiadomo na temat jego biologii.
Uważa się, że jest gatunkiem nocnym, prowadzącym nadrzewny tryb życia. Żyje samotnie.
Na kryjówki zajmuje opuszczone gniazda ptaków, dziuple drzew lub buduje samodzielnie gniazda wśród łodyg i liści.
Odżywia się głównie owadami, ale owoce także odgrywają ważną rolę w jego diecie.
Prawdopodobne jest, że reprodukcja jest podobna do Marmosa robinsoni.
Po 14 dniowej ciąży samica rodzi 6-14 młodych. Młode przyczepiają się do sutków matki i pozostają tak około 30 dni. Samica nie posiada torby. Młode są odstawiane po około 65 dniach od narodzin. Prawdopodobnie żyje około roku.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany jest za krytycznie zagrożony.
Znany jest zaledwie z 7 osobników znalezionych na niewielkim obszarze.
Jeden okaz zebrany w 1954 roku oraz 6 okazów złowionych w latach 90-tych.
Jego siedlisko jest narażone na niekontrolowany wyręb lasu, nadmierny wypas zwierząt domowych i rozszerzanie się areału rolnego.
Potrzebne są badania w celu określenia wielkości populacji oraz jej dystrybucji i trendów.
Gatunek nie jest znany z obszarów chronionych, chociaż National Park Manu znajduje się pomiędzy dwoma znanymi lokalizacjami tego gatunku.
W niewoli - brak danych.
Wilczek krótkouchy, pies błotny, lis błotny ( Atelocynus microtis ) drapieżnik z rodziny psowatych ( Canidae ). Synonim Dusicyon microtis - Vulpes microtis .
Występuje w Ameryce Południowej, w amazońskiej części Brazylii, w Peru, w Ekwadorze i w Kolumbii, szczątkowe populacje występują w Boliwii, w południowo-wschodniej i w południowo-zachodniej Brazylii, Paragwaju oraz w północno-wschodniej i północno-zachodniej Argentynie.
Zamieszkuje głównie nizinne deszczowe lasy wzdłuż rzek i strumieni, bagna i trzęsawiska, tereny podmokłe i zalewowe.
wilczek krótkouchy ( Atelocynus microtis )
Aktywny w ciągu całego roku i całej doby, chociaż większość obserwacji dokonano w ciągu dnia.
Przypuszcza się, że jest jednak ssakiem bardziej nocnym. Żyje w parach, małych grupach ( 3-4 osobniki ) lub samotnie.
Samiec nieco mniejszy od samicy. Dobrze pływa.
Zaniepokojony wydziela silny, piżmowy zapach z gruczołów przyodbytniczych.
Na kryjówki wybiera nory dużych gryzoni, kłody drzew, jamy lub zagłębienia wśród korzeni drzew.
Żywi się głównie rybami, ale także płazami, gadami, skorupiakami, owadami, małymi ssakami oraz owocami.
Niewiele wiadomo na temat długości ciąży oraz biologii rozrodu tego gatunku.
Z obserwacji wynika, że samica rodzi 2-3 młode. Szczenięta przychodzą na świat w maju lub czerwcu, ale zaobserwowano je także w kwietniu, wrześniu i listopadzie.
Nie ustalono jak długo trwa laktacja oraz kiedy młode usamodzielniają się.
wilczek krótkouchy ( Atelocynus microtis )
Opisane podgatunki :
- Atelocynus microtis microtis - dorzecze Orinoko i Amazonki
- Atelocynus microtis sciateri - Patagonia
Wilczek krótkouchy jest uważany za najrzadszego ssaka mięsożernego z Ameryki Południowej.
Jego obecna populacja szacowana jest na około 15 000 osobników.
Zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata siedlisk i choroby przenoszone przez psy domowe ( nosówka i parwowiroza ). Innym zagrożeniem jest polowanie dla mięsa i futra.
Gatunek nie jest ujęty w Załącznikach CITES.
Chroniony przez prawo Brazylii, znajduje się na wstępnej liście zagrożonych gatunków w Kolumbii.
Brak wysiłków w ochronie gatunku w innych krajach Ameryki Południowej, chociaż chroniony jest na papierze w większości krajów swojego zasięgu.
W ciągu ostatniej dekady jego obecność potwierdzono w kilku obszarach chronionych Boliwii, Brazylii, Ekwadoru i Peru.
wilczek krótkouchy ( Atelocynus microtis ) z owocem melona
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
W oficjalnych hodowlach nie występuje.
W przeszłości w latach 60 - 70-tych XX wieku spotkać go można było w ogrodach zoologicznych U.S.A. ( Lincoln Park Zoo, Oklahoma City Zoo, San Antonio Zoo, Brookfield Zoo ).
Większość osobników nie przeżywała dłużej niż około roku.
Jedynie dwa osobniki przeżyły dłużej : jeden - 9 lat, drugi - 11 lat.
Majkong, lis krabojad ( Cerdocyon thous ) drapieżnik z rodziny psowatych ( Canidae ). Synonim Dusicyon thous.
Występuje w Ameryce Południowej, od Wenezueli, Kolumbii, Gujan przez brazylijską Amazonię po Boliwię, Urugwaj oraz północno-wschodnią i północno-zachodnią Argentynę.
Zamieszkuje lasy i sawanny, zarośla oraz plantacje ( trzciny cukrowej, melonów, ananasów ), pastwiska czy nawet tereny wylesione.
portret Cerdocyon thous
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych. Szczyt aktywności po zapadnięciu zmroku i przed świtem.
Żyje w parach monogamicznych. W porze deszczowej para jest bardziej tolerancyjna wobec innych par niż w porze suchej. Terytoria poszczególnych par często zachodzą na siebie. Para opuszcza wspólnie kryjówkę, lecz poluje osobno. Jednak w okresie wychowu młodych osobniki dzielą się zdobyczą.
Dobrze pływa i nie unika wody.
Na kryjówki wybiera wszelkie naturalne jamy i zagłębienia, nory dużych gryzoni, kłody drzew, jaskinie czy gęste zarośla.
Jest wszystkożerny, chociaż 80% pożywienia stanowi dieta mięsna a reszta to pokarm roślinny.
Może rozmnażać się przez cały rok. Szczyt urodzeń w styczniu i lutym. W ciągu roku dwa mioty w odstępach 7-8 miesięcy.
Okres ciąży to 52-59 dni. Samica rodzi 3-6 szczeniąt w miocie. Młode po około 14 dniach otwierają oczy i słyszą. Po około miesiącu mogą spożywać stały pokarm. Okres laktacji trwa około 90 dni. Po odstawieniu opieka rodzicielska trwa jeszcze przez 3 miesiące. Po tym okresie rodzina rozpada się.
majkong ( Cerdocyon thous )
Opisane podgatunki :
- Cerdocyon thous angulensis - wschodnia Brazylia
- Cerdocyon thous apollinaris - wschodnie stoki Andów w Kolumbii
- Cerdocyon thous aquilis - północna Wenezuela, Santa Marta ( Kolumbia )
- Cerdocyon thous azarae - północno-wschodnia i środkowa Brazylia
- Cerdocyon thous brachyteles - Cayenne ( Gujana Francuska )
- Cerdocyon thous cancrivorus - Chapada ( południowa Brazylia )
- Cerdocyon thous entrerianus - południowa Brazylia, Boliwia, Urugwaj, Paragwaj, Argentyna - zagrożony CITES II
- Cerdocyon thous germanus - region Bogoty ( Kolumbia )
- Cerdocyon thous guaraxa - północna Brazylia
- Cerdocyon thous jucundus - północno-zachodnia Argentyna
- Cerdocyon thous lunaris - południowa Gujana
- Cerdocyon thous melampus - Mato Grosso ( Brazylia )
- Cerdocyon thous mimax - Chapada, Mato Grosso ( Brazylia )
- Cerdocyon thous riograndensis - Rio Grande do Sul, Sao Lourenco ( Brazylia )
- Cerdocyon thous robustior - Lagoa Santa Caves ( Brazylia )
- Cerdocyon thous rudis - Demerara ( Gujana )
- Cerdocyon thous savannarum - Maripa ( Wenezuela )
- Cerdocyon thous thous - południowo-wschodnia Wenezuela, Gujana, Surinam, Gujana Francuska, północna Brazylia
- Cerdocyon thous tucumanus - Tucuman ( Argentyna )
- Cerdocyon thous vetulus - Marajo Island ( Brazylia )
Gatunek uważany za zagrożony, po mimo dostosowywania się do terenów wylesianych jak i rolniczych.
Główne zagrożenia to : utrata siedlisk oraz choroby przenoszone przez psy domowe ( nosówka i parwowiroza ). Innym zagrożeniem jest polowanie dla futra i mięsa, chociaż futro nie jest zbyt cenne.
Ujęty w Załączniku CITES II.
Na terenach rolniczych uważany za szkodnika i tępiony.
Występuje w wielu chronionych i nie chronionych obszarach w zasięgu występowania.
Brak środków ochronnych proponowanych dla tego gatunku.
majkong ( Cerdocyon thous ) w warunkach zoo
W niewoli - rzadki.
Głównie ogrody zoologiczne U.S.A. i Ameryki Południowej.
Może dożyć około 15-16 lat.
Rozmnażany w warunkach zoo. "Eksponowany" pojedynczo lub w parach, w wolierach o urozmaiconej zabudowie i licznych kryjówkach.
+Wilk falklandzki ( Dusicyon australis ) drapieżnik z rodziny psowatych ( Canidae ). Synonim Dusicyon antarcticus. Uznany za wymarły od 1876 roku, kiedy zabito ostatniego żywego osobnika. Był endemitem dla Falklandów ( Malwinów ).
Występował w Ameryce Południowej, na Wyspach Falklandzkich ( Malwinach ) u wybrzeży południowej Argentyny.
Zamieszkiwał prawdopodobnie wszystkie dostępne siedliska na wyspach czyli zarośla, łąki, torfowiska i bagna oraz skaliste wybrzeża.
samica wilka falklandzkiego ( Dusicyon australis ) - eksponat muzealny
Odkryty w 1690 roku, opisany przez Kerra w 1792 roku. Również przez Darwina w 1833 roku.
Pochodzenie gatunku jest nie jasne. Istnieją dwie teorie na wyjaśnienie tego zagadnienia.
Jedna mówi o sprowadzeniu go jako zwierzęcia domowego przez rdzennych mieszkańców w czasach prehistorycznych i ponownym "zdziczeniu".
Druga zakłada przekroczenie pomostu lądowego w czasie ostatniego zlodowacenia.
Gatunek słabo poznany i nie wiele wiadomo na temat jego biologii.
Wiadomo, że był nie płochliwy przez co stał się łatwym łupem myśliwych.
Odżywiał się ptakami i młodymi fok i uchatek.
Opisano dwa podgatunki :
- Dusicyon australis australis - z zachodniego Falklandu - wymarły
- Dusicyon australis darwini - ze wschodniego Falklandu - wymarły
Przybycie handlarzy futrami w roku 1830 oraz szkockich osadników doprowadziło do wytępienia wilka falklandzkiego.
Pancernik olbrzymi ( Priodontes maximus ) ssak z rodziny pancerników ( Dasypodidae ), z podrzędu Cingulata, z rzędu szczerbaków ( Xenarthra ). Synonim Priodontes gigas - Dasypus gigas - Dasypus maximus - Priodon maximus.
Występuje w Ameryce Południowej, od południowo-wschodniej Wenezueli i Gujan na północy kontynentu przez północno-wschodnią Brazylię, Paragwaj do północnej Argentyny.
Zamieszkuje gęste, krzewiaste poszycie różnych typów lasów oraz sawanny, zwykle na obszarach o dużej populacji termitów.
portret - pancernik olbrzymi ( Priodontes maximus )
Aktywny w ciągu całego roku, w godzinach nocnych, około 4-5 godzin w czasie doby. Pozostały czas spędza śpiąc w norze. Żyje samotnie, w pary łączy się tylko w okresie rui.
Kryjówki zakłada w norach samodzielnie wykopanych, które mogą mieć do 2 metrów głębokości.
Pancerz ochronny pancernika jest jednym z najlepszych środków obrony w świecie zwierząt. Składa się z grubych płytek rogowych sięgających od szyi aż po ogon. Na środku mają elastyczne złącze, umożliwiające zwierzęciu wygięcie grzbietu i dużą ruchliwość. W odróżnieniu od innych gatunków pancernik olbrzymi nie potrafi zwinąć się w kłębek. Napastnik odstraszany jest potężnymi pazurami, jeśli to nie pomaga ssak ucieka szybko biegnąc. Przypuszcza się, że odbiera wibracje wywołane zbliżaniem się drapieżnika czy człowieka.
W czasie nocnych wędrówek wyszukuje dużych kopców termitów i mrowisk, które często niszczy w celu dotarcia do ich mieszkańców.
Odżywia się głównie termitami i mrówkami, ich larwami i jajami ale także innymi owadami, pająkami, małymi wężami lub nawet padliną.
Nie wiele wiadomo na temat zwyczajów godowych tego gatunku.
Samica po 4 miesiącach rodzi 1-2 młode. Młode rodzą się zawsze z 1 zapłodnionego jajeczka ( zjawisko poliembrioni ). Młody pancernik po urodzeniu ma miękką skórę, która szybko twardnieje. Młody osobnik ma ponad 100 zębów, których większość traci nim osiągnie dojrzałość. W ciągu 4-6 tygodni następuje odstawienie. Młode usamodzielniają się w 6 miesiącu życia.
młody osobnik pancernika olbrzymiego ( Priodontes maximus )
Opisane podgatunki :
- Priodontes maximus giganteus - Argentyna
- Priodontes maximus grandis - Paragwaj
- Priodontes maximus maximus - Gujana, Gujana Francuska
pancernik olbrzymi ( Priodontes maximus ) przed norą
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na polowania dla mięsa i utratę siedlisk ( wylesianie ).
Jest stale obecny w nielegalnym handlu dzikimi zwierzętami i ich częściami.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Jest obecny w wielu obszarach chronionych. Muszą zostać podjęte kroki w celu ograniczenia polowań oraz utrzymania siedlisk, gdzie występują liczne populacje tego gatunku.
pancernik olbrzymi ( Priodontes maximus )
pancernik olbrzymi ( Priodontes maximus )
W niewoli - dość rzadki.
Nie udało się go rozmnożyć w warunkach wiwaryjnych.
Mrówkojadek ( Cyclopes didactylus ) ssak z rodziny Cyclopedidae, z podrzędu Vermilingua, zaliczany do grupy Pilosa, rzędu szczerbaków ( Xenarthra ).
Występuje od Ameryki Północnej ( Veracruz i Oaxaca w Meksyku ) przez Amerykę Środkową po Amerykę Południową ( do Boliwii - Dept. Santa Cruz ) i Brazylię.
Zamieszkuje różnorodne typy lasów.
samica mrówkojadka z młodym ( Cyclopes didactylus )
Żyje samotnie, chociaż terytorium samca pokrywa się z terytorium co najmniej 3 samic. W pary łączy się w okresie rui. Aktywny w nocy, dzień spędza śpiąc w dziupli lub przytulony do konaru drzewa. Prowadzi nadrzewny tryb życia i bardzo rzadko schodzi na ziemię.
Jest bardzo powolnym zwierzęciem, wykorzystującym chwytny ogon do przemieszczania się wśród koron drzew.
Gniazdo zakłada w dziupli drzewa, wyścielając je suchymi liśćmi.
Żywi się głównie mrówkami i termitami, ale także innymi owadami. Jest gatunkiem ściśle owadożernym.
Ciąża trwa 120-150 dni. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. 1 miot w ciągu roku.
Samiec pomaga w odchowie potomstwa. Młode jest noszone prze oboje rodziców, samiec często nosi młode na grzbiecie. Odstawienie następuje po około 4-6 tygodniach. Młode pozostaje z rodzicami przez co najmniej 6 miesięcy.
Opisane podgatunki :
- Cyclopes didactylus catellus - Wenezuela
- Cyclopes didactylus codajazensis - Codajaz, na północ od Rio Solimoes ( Brazylia )
- Cyclopes didactylus didactylus - Wenezuela, Trynidad, Gujana, Surinam, Gujana Francuska, północno-wschodnia Brazylia
- Cyclopes didactylus dorsalis - Kolumbia, Panama, Kostaryka, Nikaragua, Honduras, Belize
- Cyclopes didactylus eva - Caqueta ( Kolumbia )
- Cyclopes didactylus ida - Ekwador
- Cyclopes didactylus juruanus - Rio Juruana ( Brazylia )
- Cyclopes didactylus melini - południowa Wenezuela, północna Brazylia
- Cyclopes didactylus mexicanus - Meksyk, Belize
Gatunek uznawany za nie zagrożony.
Główne zagrożenia to utrata siedlisk ( wylesianie ) oraz chwytanie i trzymanie jako maskotek domowych.
Mrówkojadek zwykle nie przeżywa długo w niewoli, czasami około 2 tygodni.
Jest obecny w wielu obszarach chronionych.
W warunkach wiwaryjnych - brak danych.
Mrówkojad olbrzymi, mrówkojad grzywiasty ( Myrmecophaga tridactyla ) ssak z rodziny Myrmecophagidae, z podrzędu Vermilingua, z grupy Pilosa, z rzędu szczerbaków ( Xenarthra ). Synonim Myrmecophaga jubata - Falcifer jubata.
Występuje w Ameryce Środkowej ( od południowego Belize i Gwatemali ) i Ameryce Południowej ( aż po północną Argentynę ).
Zamieszkuje różnorodne środowiska : lasy, sawanny, bagna oraz tereny rolnicze.
mrówkojad olbrzymi ( Myrmecophaga tridactyla ) w warunkach zoo
Aktywny w ciągu całego roku, jest ssakiem dziennym. Na obszarach gęsto zaludnionych lub w trakcie nie korzystnej pogody prowadzi nocny tryb życia. Żyje samotnie, w pary łączy się tylko w okresie rui. Często można spotkać samicę z młodym na grzbiecie.
Jest ssakiem terytorialnym o dużym rewirze mogącym wynosić do 9 000 ha, ale może wędrować w szerszym zakresie. Porusza się powoli, ale może szybko biegać. Doskonale pływa i w razie potrzeby potrafi się wspinać.
Na kryjówki wybiera opuszczone nory, gęste zarośla, kłody, zagłębienia i jamy w ziemi. Mimo posiadania zdolności do kopania, nie buduje samodzielnie nor.
W celu ochrony długich pazurów chodzi na palcach i nadgarstkach. Potrafi rozkopać twardą termitierę.
Żywi się mrówkami i termitami oraz ich larwami i jajami. Jest ściśle owadożernym gatunkiem chociaż może zjadać także owoce.
Może rozmnażać się przez cały rok lub sezonowo.
Po ciąży trwającej około 190 dni, samica rodzi 1 młode bardzo rzadko 2. Młode wkrótce po narodzinach wdrapuje się na grzbiet samicy. Okres laktacji trwa od 2 do 6 miesięcy. Młode usamodzielnia się w wieku 9 miesięcy - 2 lat, w zależności kiedy samica zajdzie w następną ciążę.
szkic mrówkojada olbrzymiego ( Myrmecophaga tridactyla )
Opisane podgatunki :
- Myrmecophaga tridactyla artata - północno-wschodnia część Ameryki Południowej
- Myrmecophaga tridactyla centralis - Ameryka Środkowa
- Myrmecophaga tridactyla tridactyla - Urugwaj, Peru, Wenezuela, Paragwaj, Gran Chaco ( Boliwia ), Argentyna
mrówkojad olbrzymi ( Myrmecophaga tridactyla ) w czasie żerowania
Gatunek uznany za zagrożony.
Główne zagrożenia to :
- utrata siedlisk
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- pożary wywoływane przez ludzi zwłaszcza na terenach rolnych ( Ameryka Środkowa )
- polowanie dla mięsa, skóry i innych części ( pazury )
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami i ich częściami
- uznawany za szkodnika na terenach rolniczych
- wzrost karamboli drogowych z udziałem mrówkojada, kończących się śmiercią zwierzęcia
- zdziczałe psy domowe
Ujęty w Załączniku CITES II.
Objęty Czerwonymi Listami Gatunków Zagrożonych w kilku krajach w swoim zasięgu i chroniony prawem tych krajów.
Występuje w wielu obszarach chronionych.
mrówkojad olbrzymi ( Myrmecophaga tridactyla ) w warunkach ogrodu zoologicznego
W warunkach wiwaryjnych należy do dość często "eksponowanych" gatunków.
Trzymany jest pojedynczo lub w parach, często wspólnie z innymi gatunkami z Ameryki Południowej.
Zdarza się, że mrówkojad olbrzymi w czasie wędrówki po wybiegu, napotkawszy przeszkodę w postaci ogrodzenia stara się ją pokonać wspinając się na nie. Nie jest to jednak częste zachowanie, gdyż nie jednokrotnie wybiegi tych ssaków są otoczone ogrodzeniem o wysokości 1,5 metra.
Jest ssakiem spokojnym, aktywnym głównie w godzinach karmienia. Odżywia się go głównie specjalnie sporządzoną mieszaniną, zawierającą zarówno białko roślinne jak i zwierzęce.
Dość dobrze rozmnaża się w niewoli.
W polskich ogrodach zoologicznych udało się go rozmnożyć we Wrocławiu w latach 1930-1933.
W U.S.A. w Zoo w Cincinnati uzyskuje się przychówek praktycznie co roku.
mrówkojad olbrzymi ( Myrmecophaga tridactyla ) - samica z młodym
młody osobnik na grzbiecie matki mrówkojada olbrzymiego ( Myrmecophaga tridactyla ) - Atris Zoo Amsterdam
mrówkojad olbrzymi ( Myrmecophaga tridactyla ) - Zoo Wrocław
mrówkojad olbrzymi ( Myrmecophaga tridactyla ) - Zoo Duisburg
Tamandua meksykański, tamandua północny ( Tamandua mexicana ) ssak z rodziny Myrmecophagidae, z podrzędu Vermilingua, z grupy Pilosa, z rzędu szczerbaków ( Xenarthra ).
Występuje od Ameryki Północnej ( wschodni Meksyk - Tamaulipas ) przez Amerykę Środkową po Amerykę Południową ( północno-zachodnie Peru, północno-zachodnia Wenezuela, Kolumbia i Ekwador ).
Zamieszkuje głównie skraj lasu, porośnięte drzewami sawanny, zarośla ciernistych krzewów oraz górskie i nizinne lasy deszczowe. Spotkać go można też na plantacjach.
tamandua meksykański ( Tamandua mexicana )
Aktywny w ciągu całego roku, w godzinach nocnych. Żyje samotnie, w pary łączy się w okresie rui.
Porusza się wolno zarówno po ziemi jak i po drzewach. Prowadzi głównie nadrzewny tryb życia, ale pokarmu poszukuje też na ziemi.
Na kryjówki wybiera dziuple drzew, nory innych zwierząt, gęste zarośla.
Wydaje syczące dźwięki oraz produkuje silny zapach z gruczołów odbytowych. W razie zagrożenia broni się ostrymi pazurami.
Żywi się głównie mrówkami i termitami ale również pszczołami i ich miodem.
Ruja odbywa się na jesieni.
Po 130 - 190 dniach samica rodzi 1 młode, rzadziej 2. Samica nosi młode na grzbiecie lub na boku. Młode pozostaje z matką około 1 roku.
tamandua północny czyli meksykański ( Tamandua mexicana )
Opisane podgatunki :- Tamandua mexicana chiriquensis - Chiriqui ( Panama ), Kolumbia
- Tamandua mexicana hesperia - Meksyk - zagrożony
- Tamandua mexicana instabilis - Kolumbia
- Tamandua mexicana mexicana - Meksyk - zagrożony
- Tamandua mexicana opistholeuca - Gwatemala ( zagrożony ), Kostaryka, Ekwador, Kolumbia
- Tamandua mexicana punensis - Ekwador, Puna Island
- Tamandua mexicana sellata - Honduras
- Tamandua mexicana tambensis - Ekwador?
- Tamandua mexicana tenuirostris - Veracruz ( Meksyk )
tamandua meksykański ( Tamandua mexicana )
Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na zmiany siedliskowe, pożary i wypadki drogowe ( dużo zwierząt ginie przekraczając szosy ).
Prześladowana i tępiona w Ekwadorze. Rdzenni mieszkańcy Ameryki polują na nią dla mięsa i skóry.
Innym zagrożeniem dla gatunku jest nielegalny handel dzikimi zwierzętami.
Populacja z Gwatemali jest ujęta w Załączniku CITES III. Chroniona przez prawo krajowe na terenie Meksyku.
Występuje w kilku obszarach chronionych między innymi w :
- National Park Soberania - Panama
- National Park Machalla
- Ecological Reserve Arenillas
- Ecological Reserve Cotacachi-Cayapas
- Ecological Reserve Mache-Chindul
- Ecological Reserve Manglares Churute - wszystkie w Ekwadorze.
tamandua meksykański ( Tamandua mexicana )
W niewoli - rzadka.
" Prezentowana " przez nie które ogrody zoologiczne Europy i U.S.A.
Wymaga przestronnej woliery zabudowanej konarami drzew. Trzymana z reguły pojedynczo.
Odżywiana specjalną mieszanką z mielonego mięsa, jaj, kaszy lub ryżu i mleka.
Tamandua czteropalczasty, tamandua południowy ( Tamandua tetradactyla ) ssak z rodziny Myrmecophagidae, z podrzędu Vermilingua, z grupy Pilosa, z rzędu szczerbaków ( Xenarthra ).
Występuje w Ameryce Południowej, od Wenezueli i Trynidadu do północnej Argentyny, południowej Brazylii i Urugwaju.
Zamieszkuje suche i wilgotne lasy, sawanny porośnięte drzewami, zarośla, tropikalny las wzdłuż rzek i strumieni, górskie lasy do wysokości 2000 m n.p.m.
tamandua czteropalczasty ( Tamandua tetradactyla )
Aktywna głównie w nocy, ale również w ciągu dnia, w ciągu całego roku. Żyje samotnie, w pary łączy się tylko w okresie rui.
Gniazda i kryjówki zakłada w dziuplach drzew, wydrążonych pniach lub w opuszczonych norach innych zwierząt.
Jest gatunkiem nadrzewnym, na ziemi porusza się dość niezdarnie.
Jak poprzedni gatunek zaatakowana syczy i uwalnia nieprzyjemny zapach z gruczołów odbytu. Broni się też ostrymi pazurami.
tamandua czteropalczasty ( Tamandua tetradactyla ) w postawie obronnej
Odżywia się głównie mrówkami i termitami ale także pszczołami, osami, miodem i sporadycznie dojrzałymi owocami.
Ruja odbywa się na jesieni.
Po 130-190 dniach ciąży, samica rodzi 1 rzadko 2 młode. Młode różni się często ubarwieniem od matki mając barwę od biali do czerni. Samica nosi młode na plecach lub boku. Młode pozostaje z matką około roku.
Tamandua tetradactyla bivittata
Opisane podgatunki :
- Tamandua tetradactyla bivittata - Kolumbia, Brazylia
- Tamandua tetradactyla brasiliensis - Recife, Pernambuco ( Brazylia )
- Tamandua tetradactyla chapadensis - Chapada, Mato Grosso ( Brazylia ), Urugwaj, Argentyna - zagrożony CITES II
- Tamandua tetradactyla crispa - Gujana
- Tamandua tetradactyla kriegi - Argentyna, wschodnia Boliwia, Paragwaj
- Tamandua tetradactyla longicaudata - Surinam
- Tamandua tetradactyla longicaudatus - północna Brazylia, Gujana, Gujana Francuska, Surinam, Wenezuela
- Tamandua tetradactyla myosura - Brazylia
- Tamandua tetradactyla nigra - Gujana Francuska
- Tamandua tetradactyla opisthomelas - Brazylia
- Tamandua tetradactyla quadridactyla - Brazylia
- Tamandua tetradactyla quichna - zachodnia Brazylia, Peru
- Tamandua tetradactyla straminea - Mato Grosso, Rio Grande do Sul, Chapada ( Brazylia )
- Tamandua tetradactyla tetradactyla - wschodnia Brazylia
Tamandua tetradactyla kriegi
Tamandua tetradactyla longicaudata
Tamandua tetradactyla tetradactyla
różne ubarwienie tamandua cztropalczastej ( Tamandua tetradactyla )
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na dość szeroki zasięg. Zagrożone mogą być lokalne populacje poprzez utratę siedlisk, pożary, wypadki drogowe. Poluje się na nią głównie dla grubych ścięgien z ogona oraz mięsa. Łapana jest też dość często przez handlarzy dzikimi zwierzętami. W Urugwaju na gatunek ma wpływ rozwój plantacji eukaliptusa.
Podgatunek Tamandua tetradactyla chapadensis został ujęty w Załączniku CITES II.
Gatunek jest obecny w wielu obszarach chronionych.
Potrzebne są systematyczne badania dotyczące dynamiki i gęstości populacji w różnych częściach jej zasięgu.
samica z młodym podczas żerowania - tamandua czteropalczasty ( Tamandua tetradactyla )
W niewoli - rzadko ale częściej niż poprzedni gatunek.
Najczęściej "prezentowana" w ogrodach zoologicznych Europy i U.S.A.
Wymaga przestronnej woliery dobrze zabudowanej konarami drzew.
Trzymana z reguły pojedynczo. Odżywiana jest specjalną mieszanką mięsa mielonego, jaj, kaszy lub ryżu i mleka. Spożywa także dojrzałe owoce.
Udało się ją kilkakrotnie rozmnożyć w warunkach zoo.
Długość życia w niewoli to 9,5 lat.
młody osobnik tamandua czteropalczastej w czasie żerowania
samica z młodym tamandua czteropalczastego ( Tamandua tetradactyla ) - Orlando Zoo
Oposik Andersona ( Marmosa andersoni ) gatunek torbacza z rodziny dydelfów ( Didelphidae ).
Występuje w Ameryce Południowej, w południowym Peru.
Zamieszkuje nizinne lasy tropikalne do wysokości 1000 m n.p.m. oraz gęste zarośla.
oposik Andersona ( Marmosa andersoni ) - eksponat muzealny
Niewiele wiadomo na temat jego biologii.
Uważa się, że jest gatunkiem nocnym, prowadzącym nadrzewny tryb życia. Żyje samotnie.
Na kryjówki zajmuje opuszczone gniazda ptaków, dziuple drzew lub buduje samodzielnie gniazda wśród łodyg i liści.
Odżywia się głównie owadami, ale owoce także odgrywają ważną rolę w jego diecie.
Prawdopodobne jest, że reprodukcja jest podobna do Marmosa robinsoni.
Po 14 dniowej ciąży samica rodzi 6-14 młodych. Młode przyczepiają się do sutków matki i pozostają tak około 30 dni. Samica nie posiada torby. Młode są odstawiane po około 65 dniach od narodzin. Prawdopodobnie żyje około roku.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany jest za krytycznie zagrożony.
Znany jest zaledwie z 7 osobników znalezionych na niewielkim obszarze.
Jeden okaz zebrany w 1954 roku oraz 6 okazów złowionych w latach 90-tych.
Jego siedlisko jest narażone na niekontrolowany wyręb lasu, nadmierny wypas zwierząt domowych i rozszerzanie się areału rolnego.
Potrzebne są badania w celu określenia wielkości populacji oraz jej dystrybucji i trendów.
Gatunek nie jest znany z obszarów chronionych, chociaż National Park Manu znajduje się pomiędzy dwoma znanymi lokalizacjami tego gatunku.
oposik z rodzaju Marmosa
W niewoli - brak danych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz