Występuje w Europie ( południowe Włochy - Kalabria ).
Zamieszkuje różnorodne środowiska, w tym pola uprawne, łąki i pastwiska, ogrody, parki miejskie, lasy i ich obrzeża. Unika terenów bardzo bagnistych, piaszczystych i skalistych.
darniówka włoska ( Microtus savii )
Sposób życia, ekologia i biologia jak u darniówki włoskiej ( Microtus savii ).
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony. Brak większych zagrożeń dla tego gatunku.
Lokalnie tępiony jako szkodnik upraw rolnych.
Gatunek został opisany przez Contoli 1999, Kastylii i inni 2008.
Niezbędne są badania w celu wyjaśnienia taksonomii tego gatunku oraz granic podziału pomiędzy Microtus savii a Microtus brachycercus . Dystrybucja Microtus brachycercus do końca nie została poznana. Nie które dane genetyczne wskazują, że występuje też w regionie Abruzji ( środkowe Włochy - Castiglia i wsp. 2008 ).
Występuje w kilku obszarach chronionych w swoim zasięgu.
W niewoli - brak danych.
Darniówka dagestańska ( Microtus daghestanicus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ) z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Pitymys majori daghestanicus - Pitymys subterraneus daghestanicus - Microtus rubellanus daghestanicus - Pitymys daghestanicus.
Występuje w Europie i zachodniej Azji ( góry Kaukaz - w południowej Rosji, Gruzji, w południowej Armenii, w Azerbejdżanie i północno-wschodniej Turcji ). Prawdopodobnie też występuje w północno-zachodnim Iranie.
Zamieszkuje alpejskie łąki na wysokości 2000 - 2600 m n.p.m.
Aktywna głównie w nocy, w ciągu całego roku. Żyje w małych grupach społecznych.
Na gniazda wykorzystuje nory innych gryzoni lub jamy w rumowiskach skalnych.
Żywi się głównie zielonymi częściami roślin, korzeniami, kłączami, bulwami, cebulami, nasionami, owocami.
Rozmnaża się od wczesnej wiosny do końca sierpnia.
Samica po ciąży trwającej około 21 dni, rodzi 2 - 4 młode w miocie.
W sezonie może być do 6 miotów.
Opisane podgatunki :
- Microtus daghestanicus daghestanicus - Dagestan
- Microtus daghestanicus intermedius - Gruzja
- Microtus daghestanicus suramensis - Gruzja
Gatunek uznany za nie zagrożony. Brak większych zagrożeń.
Występuje w wielu obszarach chronionych w swoim zasięgu.
W niewoli - brak danych.
Nornik bałkański ( Microtus felteni ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ) z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Microtus feltini - Pitymys savii felteni.
Występuje w Europie ( Chorwacja, południowa Serbia, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, Macedonia, Albania, północna Grecja ).
Zamieszkuje górskie lasy na wysokości 360 - 2050 m n.p.m.
rycina - Microtus savii
Gatunek słabo poznany.
Prawdopodobnie sposób życia, ekologia i historia naturalna zbliżona do darniówki włoskiej ( Microtus savii ).
Brak opisanych podgatunków.
Gatunek uznawany za wrażliwy.
Był uznawany za podgatunek Microtus savii, uznany za osobny gatunek ( Wilson i Reeder 2005 ).
Potrzebne są badania na temat dystrybucji i trendów populacji, wymagań siedliskowych i ekologii.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
W niewoli - brak danych.
Microtus lusitanicus - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ) z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Pitymys lusitanicus - Microtus savii gerritmilleri - Pitymys savii lusitanicus - Arvicola lusitanicus.
Występuje w Europie ( Półwysep Iberyjski - Portugalia, Hiszpania oraz południowo-zachodnia Francja ).
Zamieszkuje różnorodne siedliska : lasy i ich obrzeża, łąki i pastwiska, grunty orne, sady, żywopłoty, winnice od poziomu morza do 2050 m n.p.m.
Microtus lusitanicus
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Żyje w dużych grupach rodzinnych, tworząc skupiska 100 - 200 osobników na ha powierzchni.
Ryje nory w miękkiej i wilgotnej glebie o gęstej pokrywie roślinnej. Prowadzi częściowo podziemny tryb życia, chociaż żeruje też na powierzchni.
Gniazda buduje w komorze na głębokości 10 - 20 cm pod ziemią. Są one zbudowane z pociętych kawałków roślin.
Odżywia się głównie podziemnymi częściami roślin : bulwy, cebule, kłącza, korzenie ale także nasionami, owocami.
Sezon rozrodczy od wczesnej wiosny do późnej jesieni.
Samica po 3 tygodniowej ciąży rodzi 2 - 4 młode.
W sezonie może być do 9 miotów.
Żyje około 2 lat.
Opisane podgatunki :
- Microtus lusitanicus depressus - Hiszpania
- Microtus lusitanicus hurdanensis - Hiszpania
- Microtus lusitanicus lusitanicus - Hiszpania, południowo-zachodnia Francja
- Microtus lusitanicus pelandonius - Hiszpania
- Microtus lusitanicus mariae - Hiszpania
- Microtus lusitanicus planiceps - Portugalia, Hiszpania, południowo-zachodnia Francja
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na dość dużą populację.
Uważany za szkodnika i lokalnie tępiony na terenach rolniczych.
Stanowi źródło pożywienia wielu drapieżników.
Występuje w wielu obszarach chronionych w swoim zasięgu.
W niewoli - brak danych.
Nornik kaukaski ( Microtus majori ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ) z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Pitymys majori - Pitymys subterraneus majori.
Występuje w Europie i zachodniej Azji ( południowe Bałkany, północna i zachodnia Turcja, Kaukaz ).
Zamieszkuje lasy mieszane, zarośla i zakrzewienia, polany leśne, torfowiska także górskie pastwiska na wysokości 500 - 1400 m n.p.m.
nornik kaukaski ( Microtus majori )
Aktywny głównie w nocy, w ciągu całego roku. Żyje w grupach rodzinnych.
Kopie płytkie systemy nor i korytarzy w miękkiej glebie. Prowadzi częściowo podziemny tryb życia, chociaż żeruje i na powierzchni.
Gniazda zakłada w głębszej komorze z rozdrobnionych kawałków roślin.
Odżywia się głównie podziemnymi częściami roślin ale także nasionami, owocami, trawami czy zielonymi częściami roślin.
Sezon rozrodczy od wczesnej wiosny do jesieni.
Samica rodzi 1 - 4 młode po 21 dniowej ciąży.
Może być 6 - 7 miotów w sezonie.
rycina - nornik kaukaski ( Microtus majori )
Opisane podgatunki :
- Microtus majori ciscaucasicus - północny Kaukaz, Osetia
- Microtus majori colchicus - Gruzja
- Microtus majori dinniki - Kaukaz
- Microtus majori fingeri - północno-zachodnia Azja Mniejsza
- Microtus majori majori - Turcja, Kaukaz
- Microtus majori rubelianus - północny Kaukaz, Turcja, Armenia
- Microtus majori vinogradovi - północny Kaukaz
Gatunek uznany za nie zagrożony.
Dobrze radzi sobie w zdegradowanych siedliskach.
Potrzebne są badania w celu zdefiniowania południowej i zachodniej granicy zasięgu gatunku.
Występuje w wielu obszarach chronionych w swoim zasięgu.
W niewoli - brak danych.
Nornik śródziemnomorski, nornik iberyjski ( Microtus duodecimcostatus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ) z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Pitymys duodecimcostatus.
Występuje w Europie ( Półwysep Iberyjski oprócz północno-zachodniej jego części oraz południowa Francja ).
Zamieszkuje zarośla i zakrzewienia, otwarte tereny porośnięte trawą, łąki i pastwiska, grunty rolne, sady, winnice, żywopłoty od poziomu morza do 2250 m n.p.m.
nornik śródziemnomorski ( Microtus duodecimcostatus )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy.
Kopie podziemne systemy nor i korytarzy w sypkiej ziemi. Żyje w dużych grupach rodzinnych, często w dużym zagęszczeniu ( 100 - 200 osobników na ha powierzchni ).
Odżywia się głównie podziemnymi częściami roślin ale także trawami, roślinnością zielną, nasionami, owocami.
Sezon rozrodczy od wczesnej wiosny do późnej jesieni.
Ciąża trwa około 21 dni. Samica rodzi 1 - 3 młode.
Może być 6 - 7 miotów w sezonie.
Żyje 1,5 - 2 lata.
Opisane podgatunki :
- Microtus duodecimcostatus centralis - Portugalia, Hiszpania
- Microtus duodecimcostatus duodecimcostatus - południowo-wschodnia Francja
- Microtus duodecimcostatus flavescens - Katalonia ( Hiszpania )
- Microtus duodecimcostatus fuscus - Valencia ( Hiszpania )
- Microtus duodecimcostatus ibericus - południowo-wschodnia Hiszpania
- Microtus duodecimcostatus pascuus - Valencia ( Hiszpania )
- Microtus duodecimcostatus provincialis - południowo-wschodnia Francja
- Microtus duodecimcostatus regulus - Granada, Malaga, Andaluzja ( Hiszpania )
rycina - nornik iberyjski ( Microtus duodecimcostatus )
Gatunek uznany za nie zagrożony.
Uważany za szkodnika, lokalnie tępiony na terenach rolniczych.
Stanowi źródło pożywienia wielu drapieżników.
Występuje w wielu obszarach chronionych w swoim zasięgu.
W niewoli - brak danych.
Microtus thomasi - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ) z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Pitymys thomasi - Pitymys duodecimcostatus thomasi.
Występuje w Europie ( Chorwacja, Serbia, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, Macedonia, Albania, Grecja i wyspa Eubea ).
Zamieszkuje otwarte tereny, łąki i pastwiska, grunty rolne od poziomu morza do 2000 m n.p.m.
Aktywny głównie w nocy, w ciągu całego roku. Żyje w grupach rodzinnych.
Kopie rozległe nory w miękkiej glebie. Prowadzi częściowo podziemny tryb życia, chociaż żeruje też na powierzchni.
Odżywia się głównie podziemnymi częściami roślin ale także trawami, roślinami zielnymi, nasionami, owocami.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni.
Może być 6 miotów w sezonie.
Ciąża trwa około 3 tygodni. Samica rodzi 1 - 4 młode w miocie.
Opisane podgatunki :
- Microtus thomasi atticus - Attyka ( Grecja )
- Microtus thomasi byroni - Grecja
- Microtus thomasi thomasi - Chorwacja, Serbia, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, Kosowo, Albania
Gatunek uznany za nie zagrożony.
Jest stosunkowo tolerancyjny na degradację i niszczenie środowiska naturalnego.
Na terenach rolniczych uznawany za szkodnika i tępiony.
Występuje na obszarach chronionych w Grecji.
W niewoli - brak danych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz