Koczkodan górski ( Cercopithecus lhoesti ) - zagrożony naczelny z tropikalnych lasów Afryki.

Koczkodan górski ( Cercopithecus lhoesti ) naczelny ssak z rodziny makakowatych ( Cercopithecidae ), z nadrodziny Cercopithecoidea, z grupy małp wąskonosych ( Catarrhini ). Synonim Lasiopyga lhoesti.

Występuje w Afryce ( wschodnia część Demokratycznej Republiki Konga, Rwanda, zachodnia Uganda ). Izolowane populacje Ruwenzori Mountains ( Uganda ) i Burundi.

Zamieszkuje nizinne, podgórskie i górskie lasy tropikalne od 900 do 2900 m n.p.m.

 koczkodan górski ( Cercopithecus lhoesti ) - Zoo Lyon

Aktywny w ciągu całego roku, w ciągu dnia. Żyje w małych grupach 10 - 17  osobników, chociaż większe zespoły były obserwowane. Grupa składa się z dominującego samca, kilku samic i ich potomstwa w różnym wieku. Samce po osiągnięciu dojrzałości opuszczają grupę. Większość samic jest ze sobą spokrewniona. 

Jest bardziej naziemną małpą niż nadrzewną. Grupa żeruje zarówno na drzewach jak i na ziemi. Noc spędza na drzewach. Stado często żeruje w towarzystwie goryli górskich ( Gorilla gorilla beringei ).

 Cercopithecus lhoesti

Grupa komunikuje się ze sobą za pomocą rozwiniętej mimiki i różnych gestów. W chwili zagrożenia ucieka często po ziemi unikając drzew.

Są to jedyne małpy, które ogona nie noszą prosto lecz zawijają go w łuk, który przypomina klucz wiolinowy.

W skład jego diety wchodzi zarówno pokarm roślinny ( owoce, pąki, kwiaty, młode liście, łodygi roślin zielnych ) jak i pokarm zwierzęcy ( bezkręgowce, jaja i pisklęta ptaków, drobne kręgowce ). Jednak więcej niż 50% diety jest oparta o pokarm roślinny.

Sezon rozrodczy trwa cały rok. Występuje poligamia. 

Dominujący samiec prezentuje okazałe jądra w kolorze błękitnym podkreślając swoją dominację. Gotowe do krycia samice kierują w kierunku samca swój zad.

Samica rodzi zazwyczaj pod koniec pory suchej. okres ciąży trwa około 5 - 8 miesięcy. 

Rodzi się 1 młode rzadko 2. Młode jest całe pokryte brązowym futrem i ma otwarte oczy. Młode po urodzeniu, przenosi się na brzuch i trzyma się go. Ich futerko ciemnieje w wieku 2 - 3 miesięcy. W tym czasie młode przenosi się na grzbiet samicy, gdzie często wplata swój ogon w ogon matki. Okres pielęgnacji młodego osobnika trwa około roku, chociaż często dopiero do narodzin następnego potomka.

Samica rodzi co drugi rok.

Dojrzałość uzyskuje : samica w 2 a samiec około 3 roku życia.

Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana.

      samica koczkodana górskiego z młodym osobnikiem w ramionach ( Cercopithecus lhoesti ) - Ogród Zoologiczny we Wrocławiu

Opisane podgatunki :

- Cercopithecus lhoesti lhoesti - północno-wschodnia część Demokratycznej Republiki Konga, południowo-zachodnia Uganda

- Cercopithecus lhoesti rutschuricus - wschodnia część Demokratycznej Republiki Konga - uważany za tożsamy z Cercopithecus lhoesti lhoesti

- Cercopithecus lhoesti thomasi - okolice jeziora Kivu ( Demokratyczna Republika Konga ) - uważany za tożsamy z Cercopithecus lhoesti lhoesti lub za osobny gatunek Cercopithecus thomasi

 Cercopithecus lhoesti - Parc Zoologique et Botanique Mulhouse ( Francja )

Gatunek uważany za podatny ze względu na zaostrzające się konflikty w rejonie występowania oraz polowanie dla mięsa w części swojego zasięgu. Dodatkowym zagrożeniem jest wycinanie lasów ( utrata siedlisk ) jest to związane z rozwojem rolnictwa oraz nielegalny handel dzikimi zwierzętami.

Ujęty w Załączniku CITES II oraz w Konwencji Afryki o Ochronie Przyrody i Jej Zasobów Klasa B.

Chroniony przez ustawodastwa krajowe : Burundi, Rwandy i Ugandy.

Gatunek był uważany za blisko spokrewniony z Cercopithecus hymlyni, który występuje na tym samym terenie, a który jest jeszcze bardziej rzadszy niż Cercopithecus lhoesti.

Dawniej był klasyfikowany jako jeden gatunek z Cercopithecus preussi i Cercopithecus solatus.

Staje się często ofiarą grup polujących szympansów ( Pan troglodytes ).

Jest nosicielem Simian wirusa ( SIV ), wirus przeniesiony na ludzi staje się HIV.

Rejestrowany z kilku obszarów chronionych :

UGANDA - Kibale Forest National Park

- Kalinzu Forest National Reserve

- Ruwenzori Mountains National Park

- Maramagambo Forest Reserve

- Bwindi Impenetrable National Park

RWANDA - Nyungwe National Park

BURUNDI - Kibira National Park

DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA KONGA - Virunga National Park

- Okapi Wildlife Reserve

- Ituri Forest Reserve

- Kahuzi - Biega National Park Uplands

- Kahuzi - Biega National Park Iowlands

 portret koczkodana górskiego ( Cercopithecus lhoesti ) - Colchester Zoo

W warunkach wiwaryjnych występuje sporadycznie. Obecnie w 11 placówkach na świecie przebywa około 50 osobników. W Europie znajduje się tylko 5 ośrodków hodowlanych tego gatunku.

W Polsce jedynie we Wrocławiu, gdzie hodowanych jest 6 osobników. Wszystkie pochodzą z Paryża. 

Grupę tworzą dorosły samiec, 2 samice ( w tym jedna ciężarna ) i 3 młode osobniki.

Wrocławskie zoo po raz drugi posiada ten gatunek. Wcześniej znajdowała się para tych zwierząt a ich potomek był prawdopodobnie pierwszym, który przyszedł na świat w warunkach wiwaryjnych. Urodzony w 1965 roku młody zwany Jaśkiem przeżył 17 lat, 2 młody urodził się we Wrocławiu po 46 latach.

W niewoli jeden osobnik dożył 24,1 lat życia.

koczkodan górski ( Cercopithecus lhoesti ) - jeden z pierwszych osobników w Polsce - Zoo Wrocław

portret jednego z pierwszych osobników w Polsce - koczkodan górski ( Cercopithecus lhoesti ) - Zoo Wrocław

  

  

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Pręgowiec amerykański ( Tamias striatus ) - największy przedstawiciel rodzaju Tamias.

Pręgowiec amerykański ( Tamias striatus ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ). Synonim Eutamias striatus .


Występuje we wschodniej części Ameryki Północnej ( południowo-wschodnia część Kanady - od Saskatchewan do Nowej Szkocji i wschodnia część U.S.A. od Minesoty, Wisconsin, Iowy, Illinois, Michigan do Luizjany, Alabamy, Georgii i zachodniej Oklahomy na południu ). Brak go na Półwyspie Floryda. Wprowadzony do Nowej Funlandii.

Zamieszkuje niezbyt gęste lasy liściaste i mieszane, ich obrzeża i polany śródleśne, zalesione stoki i wąwozy także zarośla i zakrzewienia oraz żywopłoty i miejskie parki.

pręgowiec amerykański ( Tamias striatus )

Aktywny w ciągu dnia, szczyt aktywności w godzinach wczesnoporannych i późnopopołudniowych.
Prowadzi samotny tryb życia, w pary łączy się w czasie rui.
Kopie płytkie systemy nor z kilkoma wejściami. Nora umieszczana jest u podstawy drzewa lub krzewu, pod spróchniałymi pniami drzew, wśród skał lub na krawędzi jaru lub wąwozu ale także pod budynkami czy przy ogrodzeniach. Wyjścia z nor są zakryte liśćmi, gałązkami lub kamieniami. Jest to bardzo czyste zwierzę, które nie pozostawia brudu w kopcach w pobliżu wejścia do nory. Dlatego drapieżnikom trudniej znaleźć pręgowca w swojej norze. Norę może zamieszkiwać kilka lat.
Jest ssakiem terytorialnym. Jego terytorium to około 0,08 - 0,6 ha powierzchni. Terytorium jest największe wczesnym latem i wczesną jesienią. Pręgowiec broni swojego rewiru przed innymi przedstawicielami swojego gatunku. W rewirach zamieszkanych przez pręgowce, mieszkają często inne drobne gryzonie.
Posiada doskonały wzrok, słuch i węch. Jest dobrym wspinaczem zarówno po skałach jak i po drzewach i krzewach.
Poszczególne osobniki komunikują się ze sobą za pomocą różnego rodzaju dźwięków, co często staje się wspólnym chórem.
Zaniepokojony ucieka szybko do swojej nory.
Żeruje od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Zimę spędza w norze, w stanie odrętwienia. Z tego stanu budzi się co jakiś czas ( średnio co 2 - 2,5 tygodnia ) i zjada coś ze swoich zapasów.
Gromadzi dość duże zapasy pokarmu w swojej norze. Często gniazdo buduje na szczycie tego swoistego "skarbca". Zbierany pokarm zjada na miejscu lub przenosi w torbach policzkowych do nory.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym ( orzechy, żołędzie, nasiona, grzyby, owoce, jagody, pędy drzew i krzewów czasami igły ) ale również pokarmem zwierzęcym ( owady i inne bezkręgowce, noworodki mysie, jaja i pisklęta ptaków a nawet padlina ).
Sezon rozrodczy od połowy marca do początku kwietnia a drugi od połowy lipca do połowy sierpnia.
Jest duża konkurencja do samic. Samiec musi najpierw przepędzić konkurencję ale i to nie gwarantuje mu pewnego sukcesu. Samica potrafi odrzucić konkurenta, gryząc go i przepędzając ze swojego rewiru.
Ciąża trwa 31 dni. Samica rodzi średnio 3 - 5 młodych w miocie. 1 - 2 mioty w sezonie. Okres laktacji to około 60 dni. Po tym okresie młode usamodzielniają się  i rozprzestrzeniają w poszukiwaniu swojego rewiru. Około połowy wszystkich osobników w danym roku to młode urodzone w tym sezonie.
Dojrzałość uzyskuje w następnym roku, chociaż samice z wiosny mogą już się rozmnażać w lipcu i sierpniu.
Żyje przeciętnie ponad rok, ale często 2 - 3 lata, czasami 5 - 6 lat.

Tamias striatus - młody osobnik podczas wspinaczki na drzewie 

Opisane podgatunki :
- Tamias striatus doorsiensis - Wisconsin
- Tamias striatus fisheri - Corners Merrit, Ossining (Sing Sing), Westchester Co, Nowy Jork
- Tamias striatus griseus - Minnesota, Fort Snelling, Henneping Co, północno-wschodnie Kansas, Wisconsin
- Tamias striatus lysteri - Penetanguishene, Georgia (USA), Ontario, Kanada, Nowy Jork, Massachusett, New Hampshir (USA)
- Tamias striatus ohioensis - Ohio, Cincinnati, Hamilton Co, Wisconsin
- Tamias striatus peninsulae -  Michigan,  Millersburg, Barnhart Lake, Presque Isle Co, Wisconsin
- Tamias striatus pipilans - Luizjana, Tunica, West Feliciana Co
- Tamias striatus quebecensis - Kanada, St Félicien, Lake St John Co, Quebec
- Tamias striatus rufescens - Ohio, Chesterfield Township, Geauga Co
- Tamias striatus striatus - południowo-wschodnie U.S.A.
-Tamias striatus venustus - Oklahoma, Stilweel, Adair Co, południowo-wschodnie Kansas

pręgowiec amerykański ( Tamias striatus ) z wypchanymi torbami policzkowymi pokarmem

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na dość duży zasięg dystrybucji i lokalnie powszechne występowanie.
W zależności od sezonu gęstość osobnicza może się różnić.
Gatunek ten ma niewielkie znaczenie w handlu futrami.
Zagrożeniem dla gatunku może być rozwój rolnictwa.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w Kanadzie i U.S.A.

żerujący  pręgowiec amerykański ( Tamias striatus )

W niewoli - ogrody zoologiczne Kanady i U.S.A. często tzw. regionalne zoo.
Może dożyć nawet 5 - 6 lat w warunkach wiwaryjnych.

Tamias striatus

jeśli możesz przekaż swój 1% dla niedźwiedzi w Polsce

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Ryjkonosy - pozostałe gatunki.

Ryjoskoczek krótkouchy ( Macroscelides proboscideus ) ssak z rodziny Macroscelididae, z rzędu ryjkonosów ( Macroscelidea ), z kohorty Afrotheria. Synonim Sorex proboscideus.


Występuje w Afryce Południowej ( Botswana, R.P.A. ) oraz w Afryce Południowo-Zachodniej ( Namibia ).

Zamieszkuje bardzo suche obszary ( pustynie i półpustynie, suche stepy i łąki, suche zarośla i zakrzewienia, obszary skaliste ), również tereny w pobliżu rzek i źródeł wody.

 ryjoskoczek krótkouchy ( Macroscelides proboscideus )

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Szczyt aktywności zwykle w ciągu dnia, jest jednak uzależniony od aktywności drapieżników ( głównie dzienne ptaki drapieżne ) i następuje wtedy o zmierzchu. Preferuje samotniczy tryb życia, jedynie w sezonie godowym łączy się w pary. 

Jest ssakiem terytorialnym, którego rewir może wynosić 1 km2. Na swoim terytorium ma długie, proste wydeptane ścieżki z okrągłymi zagłębieniami. Zagłębienia wykorzystuje podczas przemieszczania się po swoim szlaku komunikacyjnym. Zwykle porusza się bardzo szybko od zagłębienia do zagłębienia. Potrafi też wykopywać tunele, aby się skryć przed drapieżnikami. Szlaki komunikacyjne są utrzymywane w stałej czystości, aby móc się nimi poruszać sprawnie i szybko.

Jest bardzo czystym zwierzęciem, wykorzystującym piasek do kąpieli.

Na kryjówki wybiera gęste zarośla, zagłębienia pod głazami i kamieniami, opuszczone nory gryzoni lub wykonane samodzielnie, także puste pnie i jamy wśród korzeni drzew.

W czasie poszukiwania pokarmu porusza się szybko od krzewu do krzewu lub przebiega otwarte przestrzenie.

Żywi się głównie drobnymi bezkręgowcami ( różnorodne owady, głównie termity i mrówki ) ale także korzonkami, pędami krzewów i jagodami.

Sezon godowy w sierpniu i wrześniu.

Samica i samiec przeganiają konkurencję i łączą się w parę. Pozostają ze sobą około 2 - 3 dni.

Ciąża trwa zwykle około 56 dni. Samica rodzi 2 młodych ( rzadziej 1 ), które w kilka godzin po urodzeniu mogą już samodzielnie uciekać przed drapieżnikami. Młode są bardzo rozwinięte, porośnięte sierścią i z otwartymi oczami. Samica nie buduje gniazda lecz rodzi młode w miarę bezpiecznym miejscu na swoim terytorium. Młode nie są chronione przez matkę, która odwiedza je w okresie karmienia. Okres laktacji trwa 16 - 25 dni i młode się usamodzielniają. Samica przepędza je ze swojego rewiru. Dojrzałość uzyskuje w wieku 43 dni. Żyje 1 - 2 lata w warunkach naturalnych.

        ryjoskoczek krótkouchy ( Macroscelides proboscideus ) w warunkach wiwaryjnych

Opisane podgatunki :

 - Macroscelides proboscideus ausensis - Namibia - uważany za tożsamy z Macroscelides proboscideus proboscideus
- Macroscelides proboscideus brandvleiensis - Afryka Południowa, Cape Province, Brandvlei - uważany za tożsamy z Macroscelides proboscideus proboscideus
- Macroscelides proboscideus calviniensis - Afryka Południowa, na wschód od Calvinia - uważany za tożsamy z Macroscelides proboscideus proboscideus
- Macroscelides proboscideus chiversi - Botswana, Beczuana, na północ od Upington - uważany za tożsamy z Macroscelides proboscideus proboscideus
- Macroscelides proboscideus flavicaudatus - Namibia, na północ od Orange River, ujście rzeki Omaruru
- Macroscelides proboscideus harei - Afryka Południowa, Brospan, Brandvlei i van Wyka w Vlei, Cape Province - uważany za tożsamy z Macroscelides proboscideus proboscideus
- Macroscelides proboscideus hewitti - Afryka Południowa, Cape Province, Cradock - uważany za tożsamy z Macroscelides proboscideus proboscideus
- Macroscelides proboscideus isabellinus - Afryka Południowa, Port Nolloth, Cape Province  - uważany za tożsamy z Macroscelides proboscideus proboscideus
- Macroscelides proboscideus jaculus - wnętrze RPA  - uważany za tożsamy z Macroscelides proboscideus proboscideus
- Macroscelides proboscideus langi - Afryka Południowa, van Rhynsdorp, Cape Province - uważany za podgatunek Elefantulus brachyrhynchus
- Macroscelides proboscideus melanotis - Damaraland, północno-zachodnia Namibia
- Macroscelides proboscideus proboscideus - Południowa Afryka, Przylądek Dobrej Nadziei
- Macroscelides proboscideus typicus - Republika Południowej Afryki - uważany za tożsamy z Macroscelides proboscideus proboscideus

Macroscelides proboscideus proboscideus w typowej dla siebie kryjówce

Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo, że lokalnie może być rzadki.

Zagrożenie dla gatunku może stanowić :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- działalność wydobywcza

- rozwój terenów rolniczych

- rozwój terenów miejskich

- nadmierny wypas kóz i owiec

Obecnie jest brak danych o dynamice populacji, zwłaszcza z terenów suchych, które stanowią większość siedlisk tego gatunku. Zmiany w siedliskach dotyczące pustynnienia obszarów oraz rozwoju buszu nie są powszechne aby zagrażać gatunkowi.

Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.

Obecnie gatunek nie wymaga żadnych środków ochronnych ani się ich nie zaleca.

Brak prognoz co do przyszłości tego gatunku.

ryjoskoczek krótkouchy ( Macroscelides proboscideus ) w warunkach zoo

W niewoli dość częsty, mimo krótkiego życia. Dożywa 3 - 4 lat.

Wymaga obszernej szklanej, suchej woliery o stałej temperaturze.

Trzymany zwykle w parach lub pojedynczo.

Dobrana para hodowlana dość dobrze się rozmnaża.

para ryjoskoczków krótkouchych ( Macroscelides proboscideus ) w warunkach zoo

Długoszek czteropalczasty ( Petrodromus tetradactylus ) ssak z rodziny Macroscelididae, z rzędu ryjkonosów ( Macroscelidea ), z kohorty Afrotheria .

Występuje w Afryce Środkowej ( Demokratyczna Republika Konga, Kongo ) i Wschodniej ( południowo-wschodnia Kenia, południowa Uganda, Tanzania - w tym Mafia i Zanzibar, Mozambik, Zambia, Malawi, południowo-wschodnie Zimbabwe, północno-wschodnia Angola ) do północno-wschodniej części R.P.A.

Zamieszkuje gęste lasy, zarośla nadbrzeżne oraz tereny rolnicze, które mają obrzeża porośnięte drzewami i krzewami.

  długoszek czteropalczasty ( Petrodromus tetradactylus )

Aktywny przez cały rok, szczyt aktywności tuż po zmroku i przed świtem. Żyje w monogamicznych parach.

Jest ssakiem terytorialnym, samica z samcem bronią terytorium przed innymi osobnikami swojego gatunku. Na terytorium znajduje się kilka miejsc, w których osobniki sypiają. Para nie buduje gniazd, jedynie wykorzystując zagłębienia lub płytkie jamy w zaroślach, wśród korzeni drzew lub wśród kamieni ale także puste pnie oraz opuszczone nory. Po terytorium porusza się bardzo szybko, wydeptanymi szlakami komunikacyjnymi, które są stale oczyszczane. Zaniepokojony ucieka długimi skokami. W czasie szybkiego przemieszczania się emituje dźwięki wytwarzane przez tylne nogi. Na wytwarzane dźwięki reagują mrówki, dzięki czemu długoszek łatwiej je odnajduje.

W skład jego diety wchodzą różnorodne owady, głównie mrówki i termity ale także inne drobne bezkręgowce oraz pokarm roślinny ( jagody, owoce, pędy ).

Sezon rozrodczy trwa cały rok.

Nie wiele wiadomo o biologii tego gatunku.

Przyjmuje się, że okres ciąży wynosi 42 - 65 dni a samica rodzi 2 młodych. Młode są bardzo dobrze rozwinięte i po paru godzinach mogą samodzielnie uciekać przed drapieżnikami. 

Okres laktacji wynosi 14 - 25 dni. Samica odwiedza młode tylko w okresie karmienia. Po okresie laktacji młode są przepędzane z terytorium dorosłych.

Dojrzałość uzyskuje w wieku 35 - 50 dni.

Żyje 1 - 2 lata.

 Petrodromus tetradactylus 

Opisane podgatunki :

- Petrodromus tetradactylus beirae - Beira i Gorongoza ( Mozambik ), na południe od Zambezi,

- Petrodromus tetradactylus matschiei - Tanzania, Barungi - uważany za tożsamy z Petrodromus tetradactylus tetradactylus

- Petrodromus tetradactylus mossambicus - Mozambik, Cabaceira - uważany za tożsamy z Petrodromus tetradactylus rovumae

- Petrodromus tetradactylus nigriseta - Marui i Morogoro, Usaramo, Tanganika Territory - uważany za tożsamy z Petrodomus tetradactylus rovumae

- Petrodromus tetradactylus occidentalis - północno-zachodnie Zimbabwe, południowe Malawi - uważany za tożsamy z Petrodomus tetradactylus tetradactylus

- Petrodromus tetradactylus robustus - Demokratyczna Republika Konga, Górna Lufira River, Katanga - uważany za tożsamy z Petrodomus tetradactylus tetradactylus

- Petrodromus tetradactylus rovumae - wschodnia Tanzania, północny Mozambik, Rovuma River

- Petrodromus tetradactylus sangi - Kenia, Taita Hills - od 1994 na Czerwonej Liście w Kenii

- Petrodromus tetradactylus schwanni - Mozambik, Coguno, Inhambane - może być uznany za samodzielny gatunek

- Petrodromus tetradactylus sultan - przybrzeżny obszar Kenii i Tanzanii, wyspa Zanzibar - może być uznany za samodzielny gatunek

- Petrodromus tetradactylus swynnertoni - Zimbabwe, Montane Hills 

- Petrodromus tetradactylus tetradactylus - od Zambezi przez Zambię i Malawi do Katangi, przez zachodnią Tanzanię do Rwandy ( Kondoa, Uluguru Mts. )

- Petrodromus tetradactylus tordayi - Demokratyczna Republika Konga, Misumba, Sankuru River - może stanowić oddzielny gatunek

- Petrodromus tetradactylus tumbanus -  Demokratyczna Republika Konga, Jezioro Tumba

- Petrodromus tetradactylus venustusa - Zambia, północne Malawi - uważany za tożsamy z Petrodromus tetradactylus tatradactylus

- Petrodromus tetradactylus warreni - Republika Południowej Afryki, północna Zululand, wybrzeże regionu północnego Natalu  i przylegająca część Mozambiku

- Petrodromus tetradactylus zanzibaricus - Wyspa Zanzibar

portret długoszka czteropalczastego ( Petrodomus tetradactylus )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zasięg oraz brak wyraźnych zagrożeń.

Jedynie utrata siedlisk ( wylesianie ) może być problemem w nie dalekiej przyszłości.

Lokalnie człowiek poluje na niego dla mięsa.

Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.

Należy ustanowić nowe obszary chronione, które powinny być korzystne zarówno dla różnorodności biologicznej jak i miejscowej ludności. Powinny one stanowić zintegrowany system rozwoju terenów wiejskich i rolniczych.

  Petrodomus tetradactylus tetradactylus

W niewoli jest gatunkiem rzadkim.

Trzymany w parach w wilgotnych szklanych wolierach o stałej temperaturze.

W odpowiednich warunkach może się rozmnażać.

Dożywa 3 - 4 lat.

para Petrodomus tetradactylus w warunkach zoo

Elephantulus brachyrhynchus 

Elephantulus pilicaudus 

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Tapir czaprakowy ( Tapirus indicus ) - azjatycki przedstawiciel tapirów.

Tapir czaprakowy, tapir malajski, tapir azjatycki ( Tapirus indicus ) nieparzystokopytny ssak z rodziny tapirów ( Tapiradae ).


Występuje w Azji Południowo-Wschodniej, od Birmy i południowej Tajlandii przez Półwysep Malajski po Sumatrę. Prawdopodobnie w południowym Wietnamie? Rejestrowany 3000 - 1500 lat temu z Uttar Pradesh ( północne Indie ) i Henan ( Chiny ).

Zamieszkuje różne siedliska tropikalnego lasu ( deszczowe lasy nizinne, wyżynne i górskie, namorzyny ), także bagna i moczary, obszary zalewowe i siedliska w pobliżu wody od poziomu morza do 2500 - 2700 m n.p.m.

  tapir czaprakowy ( Tapirus indicus ) - charakterystycznie ubarwiony, barwa ta stanowi świetny kamuflaż w gęstwinie leśnej w porze nocnej

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w nocy. Żyje samotnie, jedynie samica z potomstwem jest wyjątkiem. Dzień spędza w ukryciu w gęstych zaroślach, bagnisku tworząc zagłębienia w ziemi. Jest zwierzęciem nieśmiałym, często nie opuszczającym obszarów leśnych, nawet nie zbliżającym się do krawędzi lasu. Jednak na terenach objętych działalnością ludzką zdarza się, że wychodzi na tereny upraw rolnych.

Jest ssakiem terytorialnym, rewir samca to około 13 km2, pokrywający się często z rewirami paru samic. Rewiry samic są nieco mniejsze i wynoszą około 10 km2.

Jest dobrym pływakiem i wspinaczem oraz wytrwałym piechurem i biegaczem. Dużo czasu lubi przebywać w wodzie lub w bagnisku. Wykorzystuje wydeptane przez siebie ścieżki do wędrówek w poszukiwaniu pokarmu lub soli. Okresowo przemieszcza się z terenów nizinnych na wyżynne w porze deszczowej i powraca na tereny nizinne w porze suchej.

Osobniki spotykające się na szlaku są bardzo agresywne w stosunku do siebie. Odstraszają się za pomocą gwiżdżących dźwięków, często też skrapiając okoliczne krzewy moczem. 

Mięsista trąba jest używana jako palec do chwytania pożywienia ( liści i traw ). Odżywia się pokarmem roślinnym. Jego dieta składa się głównie z traw, liści, roślin wodnych, gałązek. Sól jest lubianym dodatkiem do pożywienia i często wytrwale poszukiwanym. Żeruje często na trasie przemarszu, z nosem przy ziemi lub poruszając się zygzakiem. 

 Tapirus indicus w górskim deszczowym lesie

Sezon godowy występuje w kwietniu i maju. Rytuał zalotów jest dość brutalny. Pobudzone seksualnie tapiry próbują wzajemnie obwąchać rejony narządów płciowych. Prowadzi to często do wzajemnego obracania się w koło. Wydają przy tym świszczące i pogwizdujące dźwięki. Zdarza się, że wzajemnie gryzą się po uszach, stopach lub bokach.

Ciąża trwa około 390 dni. Samica rodzi 1 młode. Jest to najcięższe młode ze wszystkich gatunków tapirów ( przy urodzeniu waży do 10 kg ). Ma w odróżnieniu od matki cętkowaną sierść i paski. Młode bardzo szybko rośnie, szybciej niż jego krewniacy z Ameryki Południowej. Cielę przebywa z matką 6 - 8 miesięcy, później jest przeganiane. Samica rodzi co 2 lata. Dojrzałość osiąga w wieku około 3 lat.

Może dożyć do 30 lat.

tapir malajski ( Tapirus indicus ) - samica z młodym

Opisane podgatunki :

- Tapirus indicus bicolor - Półwysep Malajski - uważany za tożsamy z Tapirus indicus indicus lub Tapirus indicus malayanus

- Tapirus indicus brevetianus - Palembang ( południowa Sumatra ) zdarzają się osobniki całkiem czarne 

- Tapirus indicus indicus - Indie?

- Tapirus indicus malayanus - Borneo, Sumatra, Półwysep Malajski - uważany za tożsamy z Tapirus indicus indicus 

- Tapirus indicus sumatranus - Sumatra - uważany za tożsamy z Tapirus indicus indicus 

tapir czaprakowy ( Tapirus indicus ) w warunkach wiwaryjnych 

Gatunek uznawany za krytycznie zagrożony a nawet w części siedlisk i krajów wymarły.

Głównymi zagrożeniami dla gatunku są :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk i ich fragmentacja 

- wyręb lasów, głównie nizinnych

- izolowane i wyspowe populacje

- polowanie dla sportu i mięsa w nie muzułmańskich regionach dystrybucji

- rozszerzanie się areału upraw, głównie plantacji palmy olejowej

- nadmierny wypas bydła

Ujęty w Załączniku CITES I.

Populacje tapira czaprakowego są bardzo rozdrobnione w części jego dawnego zasięgu ( Azja Kontynentalna ). Wymienia się go jako występującego w południowej Kambodży, w południowym Wietnamie oraz w Chinach. Jednak uznaje się, że jest wymarły w tych trzech krajach i w Laosie.

Obecnie uznaje się, że występuje w dwóch populacjach : kontynentalnej i z Sumatry.

Szacuje się, że w Malezji występuje około 1500 - 2000 osobników. W Tajlandii może być na nie których terenach 50 - 100 osobników, ale w wielu miejscach pozostaje 10 - 15 osobników bez możliwości przedostania się na inne obszary.

Rejestrowany z obszarów chronionych m.in z Malezji :

- Halabala Wildlife Sanctuary

- Khao Sok National Park

- Taman Negara National Park

z Birmy :

- Taninthayi National Park

- Lenya River Wildlife Sanctuary

- Minmoletka Zone Taung

- Hitaung Pru Reserve Forest

Na Sumatrze populacja gatunku gwałtownie spadła poniżej 50% od końca 1980 roku, kiedy nastąpił gwałtowny atak ludzi na lasy. Obecnie Sumatra ma tylko 60% pokrywy leśnej, niż 15 lat temu. Tempo utraty siedlisk leśnych rozwija się tam bardzo szybko i może oznaczać prawdopodobny spadek populacji gatunku poniżej poziomu 50% w ciągu najbliższych 30 lat. Oznacza to wymarcie nie tylko tapira ale również słoni sumatrzańskich ( Elaphas maximus sumatranus ), tygrysów ( Panthera tigris sumatrae ), orangutanów ( Pongo abelii ), nosorożców sumatrzańskich ( Dicerorhinus sumatrensis ), pantery mglistej ( Neofelis nebulosa ) i innych gatunków związanych z lasem. Sumatra jest najbardziej zagrożoną wyspą świata.

W całym zasięgu występowania tapira czaprakowego, jest on chroniony, chociaż różnie wygląda to na terenie krajów dystrybucji. Najlepsza sytuacja występuje w Tajlandii.

Obecnie prowadzone są badania nad wpływem, utratą i zniszczeniem siedliska na gatunek co wymaga dalszego wyjaśnienia.

 para tapirów czaprakowych ( Tapirus indicus ) - Zoo Singapur

W niewoli głównie ogrody zoologiczne Indonezji. Chociaż wiadomo, że hodowane tam osobniki pochodziły z naturalnych siedlisk oraz terenów chronionych.

W Zoo Pekanbar prowadzono hodowlę na sprzedaż do innych ogrodów zoologicznych Indonezji, prywatnych kolekcji zwierząt oraz na sprzedaż mięsa na lokalnych rynkach.

W Europie i Ameryce Północnej rzadki, objęty programem hodowlanym. Dobrze rozmnaża się w dwóch ośrodkach w Wielkiej Brytanii.

    

 Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.