Zagrożone ssaki Australii część I

+Wilk workowaty, wilk tasmański, tygrys tasmański ( Thylacinus cynocephalus ) drapieżny torbacz z podrzędu Dasyuromorphia, z rodziny wilków workowatych ( Thylacinidae ). Synonim Didelphis cynocephala.
Gatunek uznany za wymarły.
Był to największy mięsożerny torbacz w czasach historycznych.

Pierwotnie występował na terenie Australii i Nowej Gwinei, został wyparty przez dingo ( Canis lupus dingo ), chociaż nie jest to do końca jednoznaczne. Przetrwał do XX wieku na Tasmanii, gdzie ostatecznie wyginął w latach 30-tych.

Zamieszkiwał otwarte lasy i sawanny. Ostatnie populacje zajmowały obszary mniej dostępne zwłaszcza gęste lasy tropikalne ( południowo-zachodnia Tasmania ).

rycina - polujący na papugę wilk workowaty ( Thylacinus cynocephalus )

Bardzo niewiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Z różnych przekazów wynika, że był aktywny głównie w nocy a ściślej od zmierzchu do północy oraz przed wschodem słońca. Żył samotnie lub w małych grupach rodzinnych ( samica z młodymi ).
Prawdopodobnie potrafił ścigać swoje ofiary na duże odległości aż do całkowitego zmęczenia.
Wilk workowaty słynął ze zdolności otwarcia szeroko szczęki, chociaż istnieją co do tego kontrowersje.
Odżywiał się kangurami, wombatami, innymi mniejszymi torbaczami, ptakami.
Nie znana jest długość ciąży. Nie wiadomo czy młode częściej przychodziły na świat w lecie czy zimą. Wiadomo, że samica mogła mieć 4 młode w miocie, gdyż posiadała w otwartej ku tyłowi torbie cztery sutki. Młode pozostawały w torbie około 4 miesięcy. Po tym okresie pozostawały w kryjówce gdy samica wyruszała na łowy. Prawdopodobnie młode w wieku 6 - 8 miesięcy towarzyszyły samicy w polowaniu.

para wilków workowatych w zoo ( Thylacinus cynocephalus )

Nie opisano żadnych podgatunków.

walczące osobniki Thylacinus cynocephalus 

Gatunek uznawany za wymarły. Ostatni żywy okaz ( samica ) padł w 1936 roku w Zoo Hobart, do którego trafił w 1033 roku ( schwytany na Tasmanii ).
Ostatnia obserwacja pochodzi z roku 1932.
Gatunek był obwiniany za ataki na owce, chociaż obecne badania wskazują, że nie był wstanie zabić owcy. Do połowy 1800 roku został przetrzebiony.
W latach 1880 i 1909 rząd Tasmanii zwracał nagrody za skóry wilka workowatego ( 2184 skór ), chociaż prawdopodobnym jest, że rzeczywista liczba zabitych zwierząt w tym czasie była większa.
Na początku lat 1900 stał się niezmiernie rzadkim zwierzęciem a ostatni upolowany okaz pochodzi z roku 1930 ( zarejestrowany ).
Główne przyczyny wyginięcia to : 

• zmiany siedliskowe
• uznanie za szkodnika przez farmerów
• konkurencja ze strony zdziczałych psów domowych
• choroby

W roku 1936 rząd Tasmanii wziął wilka workowatego pod ochronę.
W 1966 roku utworzono w południowo-zachodniej Tasmanii 647 000 ha Game Reserve mający chronić pozostające zwierzęta w regionie.
Obecnie nie istnieją żadne środki ochronne dla tego gatunku.
Ujęty w Załączniku CITES I.
Od lat 30-tych ubiegłego wieku liczne obserwacje nie zostały potwierdzone a kilka organizowanych poszukiwań nie znalazło żadnych dowodów na istnienie tego gatunku.
Obecnie prowadzone są próby klonowania gatunku z DNA. Wyizolowano nawet fragment genomu. Wyizolowany fragment należy do genu COL2A1 i odpowiada za tworzenie tkanki chrzęstnej ( 2008 ).
Rozgorzała dyskusja czy praktyczne klonowanie jest etyczną decyzją i czy nie stwarza zagrożenia.

szkic - wilk workowaty ( Thylacinus cynocephalus )

wilk workowaty ( Thylacinus cynocephalus ) w niewoli 

Dziobak ( Ornithorhynchus anatinus ) ssak z rzędu stekowców ( Monotremata ), z rodziny dziobaków ( Ornithorhynchidae ). Synonim Ornithorhynchus laevis - Ornithorhynchus paradoxus.

Występuje w Australii i na Tasmanii. Wprowadzony na Kangaroo Island i King Island.

Zamieszkuje laguny, strumienie i rzeki o głębokości mniejszej niż 5 metrów. Preferuje obszary o stromych brzegach ze zwisającą roślinnością, dużą ilością korzeni drzew, trzcin i nor do wysokości 1000 m n.p.m.

dziobak ( Ornithorhynchus anatinus ) 

Aktywny w ciągu dnia, szczyt aktywności o świcie i w godzinach późnopopołudniowych i przed zmrokiem.
Żyje samotnie lub w parach. Osobniki zamieszkują terytorium, na którym kopią nory z wyjściami na granicy poziomu wody lub tuż pod nią. Para posiada dwie lub więcej nor, w tym norę lęgową. Jeśli terytoria samców zachodzą na siebie, pory ich żerowania zmieniają się tak aby osobniki nie spotykały się.
Prowadzi ziemnowodny tryb życia. Doskonale pływa i nurkuje. Na lądzie nie porusza się zbyt dobrze.
Samce posiadają na tylnych stopach ostrogi z ujściem gruczołów jadowych, służące do walk godowych. Posiada pysk, który jest przekształcony w szeroki spłaszczony i elastyczny dziób, służący do odcedzania pokarmu. Delikatny i wrażliwy dziób jest wyposażony w narządy zmysłu, które pozwalają mu wyczuć pole elektryczne ofiary, wytwarzane podczas ruchu mięśni. Dziobak przeszukuje muł denny w poszukiwaniu pożywienia.
Odżywia się skorupiakami, larwami owadów, robakami, mięczakami, małymi rybami, żabami, kijankami, dżdżownicami. Zjada tyle pokarmu ile sam waży.
Sezon godowy w ciągu całego roku, ale przeważnie na początku lata.
Samica łączy się z wybranym samcem na krótki okres. 
Samica buduje sama norę lęgową. Na norę lęgową składa się długi, kręty korytarz wykopany na granicy poziomu wody zakończony komorą z gniazdem.
Ciąża trwa około 27 dni. Samica znosi 1 - 3 klejące się, o miękkiej skorupie jaja.
Jaja są wysiadywane przez około 10 - 12 dni w torbie na brzuchu samicy.
Młode są nagie i niedołężne, o wydłużonych wargach ( dziób w stadium początkowym ) służącym im do ssania mleka. Samica wydziela mleko z pozbawionych sutków gruczołów mlecznych. Młode ssają ( zlizują ) mleko przez około 4 miesiące.
W warunkach naturalnych dożywa do 20 lat.

szkic - dziobak ( Ornithirhynchus anatinus )

Opisane podgatunki :
- Ornithorhynchus anatinus anatinus - Południowa Australia
- Ornithorhynchus anatinus brevirostris - Swann River ( Tasmania ) - uznawany za tożsamy z Ornithorhynchus anatinus crispus
- Ornithorhynchus anatinus crispus - Tasmania - synonim Ornithorhynchus crispus
- Ornithorhynchus anatinus fuscus - region Sydney, Nowa Południowa Walia - synonim Ornithorhynchus fuscus, uznawany za tożsamy z Ornithorhynchus anatinus
- Ornithorhynchus anatinus novaehollandiae - region Sydney, Nowa Południowa Walia - synonim Ornithorhynchus novaehollandiae, uznawany za tożsamy z Ornithorhynchus anatinus
- Ornithorhynchus anatinus phoxinus - Wschodnia Australia, Queensland
- Ornithorhynchus anatinus rufus - region Sydney, Nowa Południowa Walia - synonim Ornithorhynchus rufus, uznawany za tożsamy z Ornithorhynchus anatinus 
- Ornithorhynchus anatinus triton - Australia Zachodnia, Nowa Południowa Walia

młode dziobaki ( Ornithorhynchus anatinus ) - Taronga Zoo

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Jednak wiele lokalnych populacji znacznie ograniczyło swój zasięg lub całkowicie wymarły w ciągu ostatnich kilku dekad.
Obecnie głównym zagrożeniem na kontynencie jest zmniejszenie się płynących strumieni i rzek z powodu ostatnich susz, regulacji cieków oraz pobór wody dla rolnictwa i przemysłu.
Innym zagrożeniem jest zanieczyszczenie wód metalami ciężkimi lub środkami ochrony roślin czy nawozami sztucznymi.
Wpływ na populacje zwłaszcza w niewielkich strumieniach mogą mieć pułapki i sieci zastawiane na ryby i skorupiaki.
Zagrożenie dla tego gatunku stanowią też gatunki inwazyjne : lis rudy ( Vulpes vulpes ), kot domowy ( Felis catus ) i pies domowy ( Canis lupus familiaris ).
Gatunek jest prawnie chroniony na kontynencie i na Tasmanii od 1912 roku.
Jest jednym z symboli Australii.
W stanie Wiktoria jest najbardziej rozpowszechniony program monitorowania gatunku ( Australian Platypus Conservancy ).
Objęty programem reintrodukcji - stan Wiktoria.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Dziobak jeśli wymrze w systemie rzecznym to jest małe prawdopodobieństwo aby ponownie zasiedlił ten system bez pomocy człowieka.
Potrzebne jest dalsze zbieranie informacji zwłaszcza o rozdrobnionych populacjach.
Priorytetowe jest badanie aktualnego podziału oraz parametrów tzw. populacji bazowych w miejscach, gdzie nastąpił gwałtowny spadek gęstości osobniczej.

Ornithorhynchus anatinus w całej okazałości 

 Ornithorhynchus anatinus na powierzchni wody 

W niewoli - próby utrzymania żywych osobników poza Australią kończyły się fiaskiem.
Obecnie jedynie ogrody zoologiczne i ośrodki hodowlane ( w celu reintrodukcji ) Australii i Tasmanii.  


    

Jamraj wielki, jamraj północny ( Issodon macrourus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu jamrajokształtnych ( Peramelemorphia ), z rodziny jamrai ( Peramelidae ), z podrodziny Peramelinae. 

Występuje w północno-wschodniej i wschodniej Australii ( pas nadbrzeżny ) i na nizinach południowej i południowo-wschodniej Nowej Gwinei.     

Zamieszkuje wilgotne lasy i krzewiaste zarośla od poziomu morza do 1200 m n.p.m.

jamraj wielki ( Isoodon macrourus )

Aktywny od zmierzchu do świtu. Szczyt aktywności zaraz po zachodzie słońca i przed świtem.
Dzień spędza w kryjówkach. Na kryjówki wybiera nory lub buduje z trawy i gałązek gniazdo wśród poszycia leśnego czy gęstych zarośli.
Jest typowym samotnikiem, łączącym się w pary w okresie godowym.
Jest ssakiem terytorialnym, który co noc przeczesuje swoje terytorium w poszukiwaniu pożywienia, starając się go nie opuszczać. Pożywienia poszukuje na ziemi, zdarza się, że wygrzebuje przednimi nogami głębokie jamy, które następnie przeszukuje wyciągniętym nosem.
Odżywia się owadami i ich larwami, pająkami ale również nasionami, owocami, pąkami i pędami roślin, grzybami, bulwami, korzonkami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
Samica łączy się na krótko z wybranym samcem.
Ciąża trwa 12 - 14 dni. Samica rodzi 1 - 7 wielkości 1 cm, dobrze rozwiniętych młodych.
Zaraz po porodzie młode wdrapują się do torby, która otwarta jest ku tyłowi. Po dotarciu do torby młode przysysają się do brodawek mlecznych. Torba powiększa swój rozmiar w miarę rośnięcia młodych i w końcowym okresie tworzy występ wzdłuż całego brzucha samicy.
Po 7 tygodniach młode mogą opuścić torbę. W 8 - 9 tygodniu zostają odstawione i rodzina się rozprasza. Zdarza się, że zanim młode opuszczą torbę samica jest ponownie w ciąży.
Dojrzałość uzyskuje w wieku 3 - 4 miesięcy.
Żyje około 3 - 4 lat.

Isoodon macrourus 

Opisane podgatunki :
- Isoodon macrourus moresbyensis - Papua Nowa Gwinea - synonim Perameles moresbyensis 
- Isoodon macrourus torosa - Nowa Południowa Walia ( południowo-wschodnie wybrzeże ), Terytorium Północne ( północne wybrzeże ), Queensland ( basen Murray - Darling, północno-wschodnie wybrzeże )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Toleruje wiele siedlisk, nawet częściowo zmodyfikowanych ( pastwiska, łąki, tereny upraw ) chociaż lokalnie zagrożony ze względu na rozwój rolnictwa i nadmierny wypas zwierząt domowych ( bydło, owce ).
Inne zagrożenie stanowią częste pożary na skutek suszy oraz ingerencji ludzkiej.
Rdzenni mieszkańcy Australii i Nowej Gwinei polują na niego dla mięsa.
Wpływ na gatunek mają gatunki inwazyjne : lis rudy, kot domowy i pies domowy, które polują na tego ssaka.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.
Kontrola drapieżników oraz ochrona przeciwpożarowa mogą mieć wpływ na gatunek na części obszarów.

Isoodon macrourus

W niewoli - ogrody zoologiczne Australii.




Diabeł tasmański ( Sarcophilus harrisii ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Dasyuromarphia, z rodziny niełazów ( Dasyuridae ). Synonim Sarcophilus ursinus - Didelphis ursina.
Nazwa Sarcophilus laniarius została zastosowana w świetle porównań kopalnych okazów a istniejącego gatunku ( Werdelin 1987 ).

Występuje obecnie jedynie na Tasmanii, poza jej południowym krańcem. Dawniej również na kontynencie australijskim.

Zamieszkuje lasy eukaliptusowe, tereny skaliste, busz, nadbrzeżne lasy ale także przedmieścia czy tereny trawiaste porośnięte krzewami.

diabeł tasmański ( Sarcophilus harrisii )

Aktywny głównie od zmierzchu do świtu. Szczyt aktywności zaraz po zachodzie słońca.
Typowy samotnik, łączący się w pary jedynie w sezonie godowym.
Dzień spędza w kryjówkach ( puste pnie drzew, wykroty, jaskinie, nory, gęste zarośla, niekiedy pod domami ). Czasami wykopuje samodzielnie nory w piaszczystym terenie lub wśród paproci.
Jest gatunkiem terytorialnym, którego średni zakres rewiru wynosi 13 - 27 km2. Rewiry często się pokrywają.
Potrafi ścigać swoją ofiarę nawet przez dłuższy czas. Nie potrafi się dobrze wspinać po drzewach.
Charakteryzuje go szczególny sposób poruszania tzw. resorowany chód, który wygląda tym dziwniej im szybciej się porusza. Przestraszony lub zdenerwowany głośno szczeka. W czasie żerowania na padlinie warczy lub posykuje. Zdarza się, że przy padlinie spotyka się czasem nawet ponad 10 osobników.
Typowy mięsożerca. W skład jego diety wchodzi głównie padlina, ale nie gardzi żywą zdobyczą ( wombaty, małe kangury, ptaki, gady, czasami ryby czy owady). Potrafi splądrować kurnik czy owczarnię na terenach wiejskich. Jeśli nie znajdzie pokarmu zadowala się liśćmi lub gałązkami.
Sezon godowy w kwietniu - maju lub w lutym - marcu.
Samica łączy się z wybranym samcem, czasami w kryjówce samca pozostaje aż do czasu przyjścia na świat młodych. Samiec w tym czasie przenosi się w inne miejsce.
Ciąża trwa 21 - 30 dni. Samica rodzi 2 - 4 młode.
Młode, bardzo nierozwinięte o wadze 0,2 - o,3 grama natychmiast po porodzie wspinają się do torby samicy. Torba jej jest otwarta ku tyłowi. Maleństwa przysysają się mocno do czterech brodawek mlecznych aby z niej nie wypaść.
W torbie przebywają przez okres 5 - 6 miesięcy. Po 20 tygodniach opuszczają bezpieczną torbę. Samica albo pozostawia je w kryjówce albo nosi je ze sobą na plecach wyruszając na polowanie. Często w czasie takiej jazdy spadają na ziemię.  Odstawienie następuje w wieku 7 - 8 miesięcy. Młode przebywają z samicą do osiągnięcia dojrzałości płciowej czyli około 2 lat.
Żyje 7 - 8 lat.

Sarcophilus harrsii - młody osobnik

młode diabły tasmańskie ( Sarcophilus harrisii ) w kryjówce

Opisane podgatunki :
- Sarcophilus harrisii dixonae - Australia ( stan Wiktoria ) - synonim Sarcophilus laniarius dixonae - wymarły
- Sarcophilus harrisii harrisii - północna Tasmania - synonim Sarcophilus laniarius laniarius
- Sarcophilus harrisii laniarius - Australia 
- Sarcophilus harrisii ursina - Tasmania - synonim Didelphis ursina

Gatunek uznawany za zagrożony w wyniku spadku populacji o 60% w ciągu ostatnich 10 lat. Głównym zagrożeniem jest choroba DFTD ( Devil Facial Tumor Disease ), która powoduje wzrost śmiertelności zwłaszcza u dojrzałych osobników. Przenoszona jest z jednego osobnika na drugiego na drodze kontaktów w sezonie godowym oraz wzajemnych pogryzień. Choroba jest nieuleczalna i prowadzi do zejścia osobnika. Jest to rodzaj choroby nowotworowej.

Sarcophilus harrisii dotknięty chorobą DFTD

Innym zagrożeniem jest niska różnorodność genetyczna gatunku.
Spora liczba osobników ginie na drogach.
Poważne zagrożenie stanowi też drapieżnictwo psów domowych oraz konkurencja ze strony lisów rudych.
Obecnie prowadzone są prace nad stworzeniem tzw. populacji zabezpieczającej wolnej od DFTD, szczepionki uodporniającej na chorobę oraz hodowlą i wprowadzaniem na tereny wolne od choroby.
Najwyższym priorytetem jest populacja zabezpieczająca, której bazą musi być 150 osobników wolnych od choroby. Ich reintrodukcję należy wprowadzać na przybrzeżne wyspy oraz ogrodzone siedliska na kontynencie i Tasmanii.
Na kontynencie programem zarządza Australijskie Stowarzyszenie Regionalnych Parków Zoologicznych i Akwariów ( ARAZPA ), które chroni zdrowie populacji utrzymywanych w niewoli.
Obecnie około 40% populacji na Tasmanii jest chroniona w celu przeciwdziałania skutkom DFTD.
Badanie i leczenie szczepionką jest w toku i potencjalnie obiecujące ale może trwać wiele lat aby osiągnąć znaczący sukces. Szczepionka jest podawana doustnie w specjalnie przygotowanych przynętach. 
Leczenie za pomocą leków cytotoksycznych jest w toku, ale jest zbyt intensywne i kosztowne. Obejmuje ono szczególnie cenne genetycznie osobniki.
Gatunek prawnie chroniony.
Rejestrowany ze wszystkich obszarów chronionych Tasmanii.

diabeł tasmański ( Sarcophilus harrisii ) w kryjówce

posilający się diabeł tasmański ( Sarcophilus harrisii )

Sarcophilus harrisii

W niewoli - ogrody zoologiczne Australii i ośrodki hodowlane na kontynencie i na Tasmanii.




Jamraj pasiasty, jamraj tasmański ( Perameles gunnii ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Peramelemorphia, z rodziny jamrai ( Peramelidae ). Synonim Perameles fasciata.

Występuje w południowo-wschodniej Australii i na Tasmanii.

Zamieszkuje suche tereny, sawanny i otwarte lasy od poziomu morza do 950 m n.p.m.

jamraj pasiasty ( Perameles gunnii )

Aktywny głównie w nocy, szczyt aktywności po zachodzie i przed wschodem słońca.
Dzień przesypia w kryjówce. Na kryjówki wybiera nory lub buduje gniazda z trawy i gałązek.
Prowadzi samotny i naziemny tryb życia. W pary łączy się w okresie godowym.
Jest ssakiem terytorialnym, który stara się nie opuszczać swojego terytorium pod czas poszukiwania pokarmu.
Odżywia się bezkręgowcami, czasami innymi małymi kręgowcami ale także nasionami, bulwami, owocami, grzybami czy pąkami i pędami roślin.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
Samica łączy się z samcem na okres 2 - 3 dni. 
Okres ciąży trwa 12 -14 dni. Samica rodzi 2 - 5 dobrze, rozwinięte młode. 
Po porodzie młode wędrują do torby otwartej ku tyłowi. Przysysają się na okres 50 - 55 dni do brodawek mlecznych. Najczęściej przeżywa 2 młodych. 
Po tym okresie opuszczają torbę i przebywają z samicą jeszcze około 10 - 12 dni.
Po tym czasie następuje całkowite odstawienie i młode rozpraszają się w poszukiwaniu swoich terytoriów.
Zdarza się często, że zanim młode opuszczą torbę samica znajduje się w następnej ciąży.
Dojrzałość płciową osiągają w wieku 3 - 4 miesięcy.
Żyje około 4 - 5 lat.

portret Perameles gunnii

Opisane podgatunki :
- Perameles gunnii #1 - Tasmania
- Perameles gunnii #2 - Wiktoria ( Australia )
- Perameles gunnii gunnii - Australia Południowa ( południowo-wschodnie wybrzeże ), Tasmania, Wiktoria ( południowo-wschodnie wybrzeże ) - zagrożony

Perameles gunnii

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na znaczący spadek z powodu drapieżnictwa kotów, lisów i psów. Uważa się, że jest wymarły w Australii Południowej. Reintrodukowany z powodzeniem w 4 miejscach w Wiktorii.
Populacje na Tasmanii są rozpowszechnione w północnej i wschodniej części wyspy.
Główne zagrożenie oprócz drapieżników stanowią pożary oraz zmiany siedliskowe.
Na terenie Tasmanii głównym środkiem ochrony jest kontrola populacji lisa.
Na kontynencie powstał program naprawczy obejmujący wiele działań oraz różne organizacje i osoby.
Prowadzonych jest kilka projektów badawczych. Istnieje duże zaangażowanie lokalnych społeczności w programy reintrodukcji gatunku, zwłaszcza na gruntach prywatnych. Siedliska są ogradzane, sadzone są rodzime gatunki drzew, kontroluje się inwazyjne gatunki roślin oraz populację królików.
Kontrola populacji drapieżników w miejscach uwalniania Perameles gunnii, wiąże się do całkowitego wytępienia inwazyjnych gatunków.
Gatunek prawnie chroniony na kontynencie i na Tasmanii.
Rejestrowany z obszarów chronionych na Tasmanii.

stojący słupka Perameles gunnii

W niewoli - hodowla od 1988 roku, głównie ogrody zoologiczne Australii skupione w ZPGB oraz ośrodki hodowlane.
Perameles gunnii hodowany jest w celu reintrodukcji w odpowiednie siedliska, które podlegają całkowitej kontroli.




Krótkonos brązowy ( Isoodon obesulus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Peramelemorphia, z rodziny jamrai ( Peramelidae ).

Występuje w Australii ( południowo-wschodnia Nowa Południowa Walia, południowa Wiktoria, południowo-wschodnia Australia Południowa, północny Queensland, południowo-zachodnia Australia Zachodnia ) i na Tasmanii.

Zamieszkuje otwarte lasy, nadbrzeżne lasy, zarośla i zakrzewienia, sawanny.

krótkonos brązowy ( Isoodon obesulus )

Aktywny w ciągu całej doby. Szczyt aktywności w godzinach przedpołudniowych, popołudniowych oraz po zmroku i przed świtem.
Najgorętsze godziny dnia spędza w schronieniu pod ziemią. Jest to budowla z trawy, gałązek, liści i innego materiału roślinnego ułożona w stos a następnie częściowo zagrzebana.
Prowadzi samotny tryb życia, w pary łączy w sezonie godowym.
Jest terytorialny, rewiry są rozległe i zachodzą na siebie. Terytorium może być wielkości 12 - 35 ha. Największy samiec ma najrozleglejszy rewir, który obchodzi codziennie aby odgonić inne samce. Czasami dochodzi do walki między równorzędnymi przeciwnikami.
Porusza się biegając na czterech kończynach, ale może też skakać używając mocnych tylnych kończyn.
Poszukując pożywienia grzebie w ziemi pozostawiając charakterystyczne jamy.
Odżywia się głównie owadami i ich larwami. W skład diety wchodzą również dżdżownice, ślimaki ale także bulwy, korzonki, owoce, nasiona.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale jeśli nie brakuje pożywienia może trwać 8 miesięcy w roku.
Samica łączy się z wybranym samcem na okres 2 - 3 dni.
Okres ciąży trwa 12 - 14 dni. Samica rodzi do 6 młodych. Młode po porodzie wspinają się do torby, otwierającej się ku tyłowi. W torbie młode chwytają się mocno brodawek mlecznych.
Jednak zwykle tylko 2 młode przeżywają.
Po 7 tygodniach opuszczają torbę i w 8 - 9 tygodniu następuje odstawienie.
Dojrzałość uzyskuje w wieku 3 - 4 miesięcy, ale w przypadku niesprzyjających warunków rozmnaża się po ukończeniu roku.
Żyje około 3 - 5 lat.

Isoodon obesulus obesulus 

Opisane podgatunki :
- Isoodon obesulus affinis - Tasmania
- Isoodon obesulus fusciventer - Australia Zachodnia ( północno-zachodnie wybrzeże )
- Isoodon obesulus nauticus - East and West Franklin Island, St. Francis Island, Archipelag Nuyts ( Australia Południowa ) - synonim Isoodon nauticus - zagrożony
- Isoodon obesulus obesulus - Dawn Island, Nowa Południowa Walia ( południowo-wschodnie wybrzeże ), Australia Południowa ( basen Murray - Darling, południowe zatoki, południowo-wschodnie wybrzeże ), Wiktoria ( południowo-wschodnie wybrzeże )
- Isoodon obesulus peninsulae - północny Queensland ( York Peninsula ) - synonim Isoodon peninsulae

Isoodon obesulus 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństw lokalnych dużych populacji.
Dowody genetyczne sugerują, że jest ściśle związany z Isoodon auratus i mogą stanowić jeden gatunek ( Popei inni 2001, Zenger i wsp. 2005 ).
Populacje są rozdrobnione i rozproszone. Brak informacji na temat stanu populacji z Tasmanii.
Główne zagrożenie stanowi drapieżnictwo kotów domowych, lisów rudych i psów domowych oraz pożary.
Innym zagrożeniem są zmiany siedlisk oraz wycinanie lasów.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są badania taksonomiczne określające relacje do Isoodon auratus.
Populacje wymagają ścisłej kontroli, zwłaszcza na obszarach o zwiększonej degradacji środowiska naturalnego i kontroli podlegają drapieżniki.
Isoodon obesulus został z powodzeniem reintrodukowany na nie których obszarach, głównie tam, gdzie istnieje kontrola drapieżników.
Bardzo ważne jest optymalne zachowanie siedlisk oraz systemy ograniczające pożary.

rycina - krótkonos brązowy ( Isoodon obesulus )

W niewoli - ogrody zoologiczne Australii oraz ośrodki hodowlane w celu reintrodukcji.




Jamraj złoty ( Isoodon auratus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Peramelemorphia, z rodziny jamrai ( Peramelidae ). Synonim Isoodon obesulus auratus.

Występuje w północno-zachodniej Australii oraz na wyspach Barow, Uwins Double i Augustus przy brzegach Australii.

Zamieszkuje nadbrzeżne lasy, zarośla i zakrzewienia, tereny trawiaste.

jamraj złoty ( Isoodon auratus ) - samica z młodymi

Aktywny głównie w nocy, szczyt aktywności po zachodzie i przed wschodem słońca.
Dzień spędza w schronieniu pod ziemią. Buduje gniazdo z trawy, gałązek lub innego materiału roślinnego. Części roślin układa w stos a następnie zagrzebuje tworząc komorę podziemną.
Prowadzi samotny tryb życia, w pary łączy się w sezonie godowym.
Porusza się biegając na czterech kończynach, ale może też skakać na mocnych kończynach tylnych ( czynią tak głównie samce ).
Jest terytorialny, największy samiec ma najrozleglejszy rewir. Rewiry mogą obejmować od 12 do 35 ha. Za nim wyruszy na poszukiwanie pożywienia, obchodzi swój rewir, aby odgonić kręcące się inne samce. Czasami dochodzi do walki między równorzędnymi przeciwnikami.
W poszukiwaniu pożywienia grzebie w ziemi przednimi kończynami, o ostrych pazurach, pozostawiając charakterystyczne jamy.
Odżywia się głównie owadami i ich larwami, ale również małymi gadami, dżdżownicami, ślimakami. W skład diety wchodzą także bulwy, korzonki, nasiona, owoce.
Sezon rozrodczy wciągu całego roku, jeśli nie brakuje pożywienia pora rozmnażania może trwać przez 8 miesięcy.
Samica łączy się z wybranym samcem na okres 2 -3 dni.
Okres ciąży to 12 - 14 dni. Samica rodzi 2 - 4 młode, które są ślepe i nagie. Młode po porodzie wspinają się do torby, otwierającej się ku tyłowi. Po dotarciu do bezpiecznej torby młode chwytają się mocno brodawek mlecznych. Po 7 tygodniach potomstwo opuszcza torbę.
W 8 - 9 tygodniu młode są odstawiane i rodzina rozprasza się.
Zdarza się często, że zanim młode opuszczą torbę samica jest już ponownie w ciąży.
Dojrzałość uzyskują w wieku 3 - 4 miesięcy, ale jeśli panują niesprzyjające warunki i brakuje pożywienia rozmnażają się dopiero po ukończeniu roku.
Żyje około 3 - 5 lat.

Isoodon auratus auratus 

Opisane podgatunki :
- Isoodon auratus arnhemensis - Arnhem Land ( Northern Territory ) - synonim Isoodon arnhemensis - Isoodon obesulus arnhemensis - opisany w 1981 ( Lyne and Mort )
- Isoodon auratus auratus - New South Wales ( Lake Eyre basin ), Northern Territory ( północne wybrzeże ), Queensland ( Lake Eyre basin ), South Australia ( Murray - Darling basin ), Victoria ( Murray - Darling basin ), Western Australia ( północne wybrzeże ) - zagrożony
- Isoodon auratus barrowensis - Western Australia ( północno-zachodnie wybrzeże ), Barrow Island - synonim Isoodon barrowensis - Isoodon obesulus barrowensis - zagrożony

Isoodon auratus

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na zakres występowania poniżej 20 000 km2 oraz silnie rozdrobnioną populację. Znany jest z mniej niż 10 miejsc, gdzie jest odpowiednie środowisko.
Dowody genetyczne sugerują, że Isoodon auratus jest ściśle powiązany z Isoodon obesulus. W istocie może to być jeden gatunek ( Pope i inni 2001, Zenger i współ. 2005 ).
Główne zagrożenie stanowią pożary oraz zdziczałe koty domowe ( Felis catus ) i lisy rude ( Vulpes vulpes ).
Rejestrowany z obszarów chronionych, gdzie jest objęty planem monitorowania populacji.
Populacje z wyspy Marchibar  są przenoszone na inne odpowiednie wyspy.
Przyczyny spadku w ostatnim czasie ( 2000 - 2008 ) nie są znane. Prawdopodobnie związane jest to z wprowadzonymi gatunkami inwazyjnymi jak :
- kot domowy ( Felis catus )
- lis rudy ( Vulpes vulpes )
- pies domowy ( Canis lupus familiaris )
Potrzebna jest ścisła kontrola populacji gatunków drapieżnych, nowe lokalizacje w celu reintrodukcji oraz badania taksonomiczne.

jamraj złoty ( Isoodon auratus )

W niewoli - ogrody zoologiczne Australii oraz ośrodki hodowlane w celu reintrodukcji.




Kangur rudy, kangur czerwony ( Macropus rufus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kangurowatych ( Macropodidae ). Synonim Megaleia rufa.

Występuje w środkowej części Australii.

Zamieszkuje tereny trawiaste i suche, częściowo przechodzące w półpustynie.

samiec kangura rudego ( Macropus rufus ) - Zoo Wrocław

Aktywny głównie w nocy, dzień spędza w cieniu drzew i krzewów. W miejscach zacienionych wygrzebuje często zagłębienia, w których przeczekuje upały.
Żyje w stadach liczących nawet 100 i więcej osobników. Stado składa się z dominującego samca, kilku innych samców i wielu samic. Widoczny dymorfizm płciowy: samiec dwa razy  większy i cięższy niż samica.  Samce stale walczą o przywództwo, kopiąc się wzajemnie tylnymi nogami. Dominujący samiec ma prawo do kopulacji ze wszystkimi samicami ze stada.
Podczas najgorętszej pory dnia prawie wcale się nie rusza. Dzięki naczyniom krwionośnym umieszczonym tuż pod skórą, na prawie gołych przednich łapach skutecznie schładza organizm. Aby przyspieszyć chłodzenie organizmu ślini przednie łapy.
Potrafi obejść się bez wody przez dłuższy okres, ale w jej poszukiwaniu może przebyć bardzo duże odległości.
Porusza się odbijając się od ziemi, dzięki silnym mięśniom tylnych kończyn.
Osiąga prędkość nawet 65 km/h a długość mierzonych skoków miała 12 metrów. Dzięki temu potrafi pokonać ogrodzenia 2,5 - 3 metrowe.
Odżywia się trawami i liśćmi krzewów.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
Samica po ciąży trwającej 30 - 40 dni, rodzi 1 młode. Młode w chwili przyjścia na świat waży około 1 grama, ale dzięki silnym przednim kończynom potrafi wspiąć się po sierści samicy i wpełznąć do torby. Torba jest podpierana kośćmi torbowymi z miednicy. Wejście otacza mięsień, który może ją zamknąć i nie dopuścić do wypadnięcia młodego. Osesek po dotarciu do torby przysysa się do brodawki mlecznej. Pozostaje przy niej przez 70 dni. W wieku około160 dni młode po raz pierwszy wystawia głowę z torby. Po 175 dniach zaczyna skubać trawę, ale dalej odżywia się mlekiem. Torbę opuszcza po około 232 - 252 dniach, ale odżywia się mlekiem do ukończenia pierwszego roku życia. W tym czasie chroni się jeszcze w razie niebezpieczeństwa w torbie samicy. Samica w dwa dni po porodzie może zajść w następną ciążę. W optymalnych warunkach samica jest zdolna do odchowania 3 młodych w ciągu 2 lat. Znane są też porody bliźniacze i trojaczki ale nigdy nie udało się samicy odchować więcej niż jednego potomka. 
Dojrzałość uzyskuje w wieku 18 - 24 miesięcy.
Żyje 12 - 18 lat.

Macropus rufus - Zoo Wrocław

Opisane podgatunki :    
- Macropus rufus dissimulatus - Zachodnia Australia
- Macropus rufus griseolanosus - Nowa Południowa Walia ( Blue Mtns ) - synonim Kangurus griseolanosus - uznawany za tożsamy z Macropus rufus
- Macropus rufus laniger - Nowa Południowa Walia ( okolice Port Macquarie ) - synonim Kangurus laniger - uznawany za tożsamy z Macropus rufus   
- Macropus rufus lanigerus - Nowa Południowa Walia ( Bathurst Plains ) - synonim Macropus lanigerus - uznawany za tożsamy z Macropus rufus
- Macropus rufus magnus - Południowa Australia - synonim Macropus ( Boriogale ) magnus - uznawany za tożsamy z Macropus rufus 
- Macropus rufus occidentalis - Zachodnia Australia ( okolice Murchison River ) - uznawany za tożsamy z Macropus rufus
- Macropus rufus pallidus - Północno-zachodnia Australia ( okolice Shaw River )
- Macropus rufus rufus - Nowa Południowa Walia

kangur rudy ( Macropus rufus )

grupa kangurów rudych ( Macropus rufus ) - Zoo Berlin

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Jest szeroko rozpowszechniony w suchych regionach kontynentu.
Na kangura polowali Aborygeni dla mięsa i skóry, również biali osadnicy polowali na niego początkowo dla mięsa i skóry, później zabijano go jako szkodnika i konkurenta dla hodowanych owiec i bydła.
W ciągu roku potrafiono wybić nawet 3 miliony osobników. Obecnie polowanie jest regulowane i ograniczane.
Jest to jeden z symboli Australii.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych.

para kangurów rudych ( Macropus rufus )

W niewoli - hodowany w wielu ogrodach zoologicznych świata. Objęty programem hodowlanym. 
Wymaga rozległego trawiastego wybiegu oraz ogrzewanych pomieszczeń w zimie.
Żywienie jego nie nastręcza żadnych problemów ponieważ zjada trawę, siano ale także gotowe mieszanki pokarmowe.
W latach 70 - tych XX wieku zakaźna choroba grzybicza doprowadziła do wyginięcia wielu stad hodowlanych w Europie.
W Polsce min. we wrocławskim zoo, gdzie udało się rozmnożyć ten ciekawy gatunek.
W niewoli dożywa do 25 lat. 

Macropus rufus - samica z młodym

walczące samce kangura rudego ( Macropus rufus )

Kanguroszczur właściwy, poturu ( Potorous tridactylus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny kanguroszczurowatych ( Potoroidae ).

Występuje w Australii ( wschodnie i południowo-wschodnie wybrzeże ) i Tasmania.

Zamieszkuje wilgotne i suche lasy, tereny trawiaste porośnięte zaroślami i drzewami.

poturu ( Potorous tridactylus )

Aktywny w nocy, szczyt aktywności po zachodzie i przed wschodem słońca.
Typowy samotnik. Jest ssakiem terytorialnym. Rewir samca pokrywa się z rewirami 3 - 5 samic. Inne samce są przeganiane.
Dzień przesypia w dobrze ukrytym gnieździe w poszyciu leśnym lub gęstych zaroślach. Gniazdo jest zbudowane z suchej trawy. Materiał na budowę gniazda gromadzi, zbierając suchą trawę. Przesuwa ją potem sobie łapkami i pyszczkiem pod ciałem w kierunku ogona. Chwytnym ogonem owija materiał i przenosi do miejsca przyszłego gniazda. Rozwija ogon i wypuszcza trawę, zgromadzony budulec ma formę małych kopek.
Porusza się dwoma rodzajami ruchu : skacząc odbija się tylnymi nogami ( skok ma długość około 45 cm ) lub biegnie naprzemiennie na wszystkich łapkach. Drugi sposób jest wolniejszy.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym ( grzyby, trawa, roślinność zielna, bulwy, cebule, kłącza, korzonki ). W skład diety wchodzą również larwy owadów.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Samiec odwiedza wszystkie samice z jego terytorium. 
Większość młodych przychodzi na świat na początku jesieni lub pod koniec zimy.
Samica potrafi opóźnić zagnieżdżenie się jajeczka w ścianie macicy i przedłużyć ciążę, by młode urodziło się w tym czasie.
Okres ciąży trwa 30 - 42 dni. Samica rodzi 1 młode, które zaraz po porodzie wędruje do torby. Osesek przyczepia się do 1 z 4 sutków. Zdarza się, że z 2 sutka korzysta jeszcze starsze rodzeństwo. Młode przebywa w torbie około 140 dni. Po tym okresie młode opuszcza torbę i przebywa z samicą około 30 - 60 dni.
Żyje około 7 lat.

Potorous tridactylus - samica z młodym

Potorous tridactylus

Opisane podgatunki :
- Potorous tridactylus apicalis - Tasmania, Bass Strait Islands - synonim Potorous tridactylus benormi - Potorous rufus
- Potorous tridactylus benormi - Tasmania, Bass Strait Islands - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus apicalis
- Potorous tridactylus minor - Nowa Południowa Walia - synonim Macropus minor - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus tridactylus 
- Potorous tridactylus murina - Nowa Południowa Walia - synonim Hypsiprymnus murinus - Didelphis murina - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus lub błędny taksom
- Potorous tridactylus muscola - Australia - synonim Dipus muscola - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus 
- Potorous tridactylus peronii - Nowa Południowa Walia - synonim Hypsiprymnus peron - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus tridactylus
- Potorous tridactylus potorou - Nowa Południowa Walia ( okolice Sydney ) - synonim Didelphis potoru - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus tridactylus 
- Potorous tridactylus rufus - Tasmania - synonim Potorous rufus - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus apicalis
- Potorous tridactylus setosus - Nowa Południowa Walia, Zachodnia Australia ( okolice Swan River ) - synonim Hypsiprymnus setosus - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus apicalis
- Potorous tridactylus tridactylus - południowo-wschodnia Australia - synonim Didelphis tridactyla - zagrożony
- Potorous tridactylus trisulcatus - Wiktoria - synonim Hypsiprymnus trisulcatus - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus tridactylus
- Potorous tridactylus tuckeri - Australia - synonim Perameles tuckeri - uznawany za tożsamy z Potorous tridactylus

Potorous tridactylus 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji.
Zagrożenie stanowią pożary buszu, wyręb lasu oraz zdziczałe koty, psy oraz wprowadzone lisy.
Innym zagrożeniem jest wykładana trująca przynęta na króliki.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych.
W przygotowaniu jest krajowy plan naprawczy dotyczący tego gatunku.

Potorous tridactylus

młode poturu ( Potorous tridactylus )

W niewoli - tylko ogrody zoologiczne Australii.




Koala ( Phascolarctos cinerus ) ssak z rzędu torbaczy ( Marsupialia ), z podrzędu Diprotodontia, z rodziny koalowatych ( Phascolarctidae ). Synonim Phascolarctos flindersii - Koala subiens

Występuje w Australii ( wybrzeża Queensland, Nowa Południowa Walia, Wiktoria i część południowych wybrzeży ). Najczęściej spotykana w Nowej Południowej Walii i Wiktorii.

Zamieszkuje eukaliptusowe lasy, ale również tereny wylesione z pojedynczymi  drzewami lub niewielkie zagajniki.

koala ( Phascolarctos cinerus )

Aktywna od zmroku do świtu. Dzień spędza śpiąc przytulona do pnia drzewa lub w rozwidleniu gałęzi.
Typowy samotnik, łączący się w pary w okresie rui. Prowadzi nadrzewny tryb życia, na ziemię schodzi zmieniając jedno drzewo na inne lub samiec w poszukiwaniu samicy. Przebywa zwykle w koronach eukaliptusów.
Porusza się bardzo wolno ze względu na sposób odżywiania się. Silnie pachnie piżmem i eukaliptusem, zapach ten zapobiega prawdopodobnie zagnieżdżeniu się w jej futro pcheł czy innych insektów.
W czasie żerowania wspina się na najwyższe gałęzie, gdzie zrywa liście eukaliptusa. Część pokarmu zjada od razu ale resztę gromadzi w torbach policzkowych. Układ trawienny pozwala mu żywić się liśćmi eukaliptusowymi.
Koala odżywia się wyłącznie liśćmi eukaliptusa, wybierając około 20 gatunków tego drzewa. Zjada tylko odpowiednio rozwinięte liście. Przeciętnie od 500g do 1 kg w czasie żerowania. Zapotrzebowanie na wodę pobiera z liści.
Sezon godowy przypada od grudnia do marca. W tym czasie samiec wyrusza na poszukiwanie gotowej do kopulacji samicy. Zdarza się często, że 2 lub 3 samce ścigają 1 samicę. Samica broni się przed natarczywością samca głośno pochrząkując i szczekając, zdarza się, że udaje jej się strącić samca z drzewa. Kopulacja jest gwałtowna i głośna.
Po ciąży trwającej 25 - 35 dni samica rodzi 1 młode, wielkości fasoli. Osesek waży 0,3 grama, jest ślepy i nagi. Ma dobrze wykształcone przednie łapki i pazurki a tylne nogi nie są dobrze wykształcone. Wdrapuje się do torby, która otwiera się do tyłu wzdłuż śladu śliny zostawionego przez samicę. Po dotarciu do bezpiecznej torby przysysa się do sutka. W torbie przebywa około 5 - 6 miesięcy. Po opuszczeniu torby młode przenosi się na grzbiet samicy. W tym czasie odżywia się w połowie strawionym pokarmem pochodzącym z jelita samicy.
W wieku 9 - 12 miesięcy usamodzielnia się i odżywia się jak dorosły osobnik. Przebywa z samicą do okresu godowego.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku : samce 3 - 4 lata a samice 2 - 3 lata.
Żyje 15 - 20 lat.

żerujący koala ( Phascolarctos cinereus )

koala z Queenslandu ( Phascolarctos cinereus adustus ) - w niewoli

Opisane podgatunki :
- Phascolarctos cinereus adustus - Queensland ( basen Murray - Darling, północno-wschodnie wybrzeże )
- Phascolarctos cinereus cinereus - Nowa Południowa Walia, Queensland - synonim Lipurus cinereus
- Phascolarctos cinereus flindersii - Nowa Południowa Walia - synonim Phascolarctos flindersii - uznawany za tożsamy z Phascolarctos cinereus
- Phascolarctos cinereus fuscus - Nowa Południowa Walia - synonim Phascolarctos fuscus - uznawany za tożsamy z Phascolarctos cinereus 
- Phascolarctos cinereus ingens - Queensland - synonim Koalemus ingens - wymarły
- Phascolarctos cinereus victor - Południowa Australia, Wiktoria

portret koali z Queenslandu ( Phascolarctos cinereus adustus )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk.
Główne zagrożenie stanowi urbanizacja, pożary lasów i rozwój infrastruktury drogowej prowadzącej do utraty i fragmentacji siedlisk.
Spadek populacji koali doprowadziły też liczne polowania dla futra. W 1924 Australia wyeksportowała ponad 2 miliony futer.
Na obszarach chronionych problem stanowi brak często bazy pokarmowej czyli eukaliptusów wykorzystywanych przez koale do żerowania oraz drogi. Wiele osobników ginie pod kołami samochodów w czasie przekraczania dróg.
Wprowadzony na co najmniej 12 wysp, w tym Kangooro Island oraz w regionie Adelaide i wzdłuż rzeki Murray.
Potrafi przetrwać na pojedynczym drzewie jeśli stanowi bazę pokarmową.
Tworzy też często izolowane i wyspowe populacje o małej zmienności genetycznej, podatnej na choroby.
Symbol Australii.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Objęty Narodową Strategię Ochrony Koali ( w formie projektu ) dotyczący różnorodności siedlisk wykorzystywanych przez gatunek, oceny preferencji drzew oraz identyfikacji kluczowych obszarów krytycznych. Obejmuje też zarządzanie populacjami aby nie dopuścić do zbyt dużej gęstości osobniczej.

Phascolarctos cinereus -  samica z młodym 

siedmiomiesięczny koala ( Phascolarctos cinereus ) - Zoo Duisburg

W niewoli - głównie ogrody zoologiczne Australii.
W Europie i U.S.A. tylko w tych placówkach, które potrafią zapewnić świeże liście eukaliptusów. Są to często hodowle tych drzew na terenie ogrodu zoologicznego ( San Diego ) lub sprowadzane z hodowli w pobliżu ( Barcelona ).
Rozmnażany głównie w Australii. 

            Opracowano na podstawie:

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.