Gołostópka indyjska ( Tatera indica ) - ( Hardwicke, 1807 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae. Synonim Dipus indicus - Gerbillus indicus.
Występuje w Azji ( od Bliskiego Wschodu, poprzez północną część Półwyspu Arabskiego i Iran do Azji Południowej - większa jej część, południowo-wschodnia Turcja, wschodnia Syria, Kuwejt, Irak, większość środkowego i południowego Iranu, Afganistan, Pakistan, Indie, Sri Lanka oraz Nepal na południe od Himalajów ).
Zamieszkuje szeroki zakres suchych lub bardzo suchych siedlisk : półpustynie, gorące pustynie, suche stepy, suche zbocza rzeczne, suche lasy liściaste, lasy, zarośla, tereny skaliste, łąki, niezakłócone otwarte jałowe obszary, grunty rolne i pastwiska od poziomu morza do 2000 m n.p.m.
gołostópka indyjska ( Tatera indica )
Aktywna w ciągu całego roku, szczyt aktywności od zmierzchu do świtu.
Żyje w luźnych wspólnotach. Poszczególne osobniki zamieszkują pojedyncze nory z wyjątkiem wychowywania młodych. Relacje między samcami a samicami nie są poznane.
Są terytorialne ale zakresy poszczególnych osobników się pokrywają.
Jest to jeden z największych gatunków podrodziny Gerbillinae.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Masa ciała waha się od 100 do 227 gramów, a długość ciała od 15 do 17 centymetrów.
Kolor ciała waha się od czerwonawo-brązowego do płowego. Grube futro pokrywa ciało, ale włosy na ogonie są rzadkie. Małe pęki włosów koloru czarnego znajdują się na końcu ogona. Ogon jest w przybliżeniu jest długości połowy ciała zwierzęcia. Posiada jasnobrązowe pasmo z każdej strony. Na podeszwach stopy są bezwłose i pigmentowane, podobnie jak u innych członków rodzaju Tatera, podczas gdy uszy są nagie i wydłużone.
System nory jest prosty i ma kształt litery "Y" z dwoma otworami na powierzchni. Nora składa się z komory do odpoczynku i przechowywania żywności. Głębokość nory zależy od otaczającego składu gleby i pory roku. Występuje sezonowa zmiana głębokości od około 35 cm głębokości nory w zimie do 45 - 50 cm w lecie aby uciec od wyższych temperatur latem. Gatunek ten nie oddala się zbytnio od swoich nor.
Szlaki komunikacyjne prowadzą do miejsc żerowania, pokrywają się z szlakami innych osobników. Umieszczane są wzdłuż naturalnych osłon ( wysokie trawy i rośliny zielne, skaliste rumowiska itp. ). Ich podstawowym sposobem ucieczki przed drapieżnikami jest nocny tryb życia. Zaniepokojona ucieka do swojej nory. Opiera się głównie o swoje podwyższone zmysły, które pozwalają jej wykryć drapieżnika. Jest również w stanie bardzo szybko uciekać i potrafi skoczyć metr w powietrze, gdyby drapieżnik ją zaskoczył.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, postawy ciała, dotyku. Jest prawdopodobne, że swoje środowisko spostrzega za pomocą sygnałów dźwiękowych i chemicznych.
Relacje społeczne tego gatunku to pościgi, walki i sojusze, rywalizacja o względy samic.
Odżywia się w zależności od pory roku i dostępności pokarmowej zarówno pokarmem roślinnym jak i zwierzęcym. W skład jego diety wchodzą różnorodne nasiona, zielone części roślin, liście, kwiaty, łodygi, korzonki, bulwy, cebule, kłącza, owoce, jagody, owady, ich larwy, małe kręgowce ( jaszczurki, żaby, mniejsze gryzonie i ich noworodki, pisklęta ptaków i ich jaja ).
Pokarm jest zjadany na miejscu lub przenoszony do nory w celu zmagazynowania i spożycia w czasie pory suchej ( głównie nasiona, bulwy, kłącza, korzonki, cebule ). Podczas pory deszczowej zwiększa się dostępność owadów i innych stawonogów dzięki czemu wzrasta ich spożycie nawet do 40%.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Szczyt sezonu w porze monsunów ( od marca do września ) a najsłabszy okres rozrodu w styczniu.
System krycia prawdopodobnie poligamiczny. Nie wiadomo czy krycie następuje na powierzchni czy w norze. Cykl rujowy w warunkach laboratoryjnych wyniósł 4,5 dnia.
Ciąża trwa od 21 do 30 dni. Samica rodzi 1 - 10 młodych ( średnio 5 - 6 ) w miocie. 2 - 5 miotów w roku, w zależności od wieku samicy.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. W wieku około 14 dni otwierają oczy.
Odstawienie następuje po 21 dniach od narodzin. W wieku 10 tygodni młode osiągają dojrzałość płciową, samice dojrzewają nieco wcześniej niż samce.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Często dochodzi do kanibalizmu. Młode są zjadane zarówno przez samce jak i samice.
Długość życia w warunkach naturalnych wynosi prawdopodobnie około 2 - 3 lat, jednak tylko nieliczne osobniki dożywają takiego wieku.
W warunkach wiwaryjnych jeden osobnik dożył do 7 lat.
Tatera indica ceylonica
Opisane podgatunki :
- Tatera indica bailwardi - Wroughton, 1906 - południowo-zachodni Iran ( Kudżestan, Bundi Kir, lower Tygrys, Eufrat, Karun ), prawdopodobnie Irak - synonim Tatera bailwardi - uważany za synonim T indica
- Tatera indica ceylonica - Wroughton, 1906 - Sri Lanka - synonim Tatera ceylonica
- Tatera indica cuvieri - ( Waterhouse, 1838 ) - południowe Indie ( Tamil Nadu, Arcot, Madras, Nilgiri Hills, Karnataka, Mysore, Bellary, Shexaroy Hills, południowa Maharashtra, Orissa, Goa, Arunachal Pradesh, Kerala ), prawdopodobnie Sri Lanka - synonim Gerbillus cuvieri - Tatera cuvieri
- Tatera indica dunni - Wroughton, 1917 - północno-zachodnie Indie ( Pendżab Indyjski, Haryana, Ambala ) - synonim Tatera dunni - być może synonim T i indica ; ważny podgatunek w pierwszej taksonomii ; wielkość identyczna jak u T sherrini, od którego można odróżnić po jego bladym zabarwieniu
- Tatera indica hardwickei - Gray, 1843 - zachodnie i południowe Indie ( Maharashtra, Karnataka, Tamil Nadu, Dharwar, Coorg, Bombaj Zachodni, Kardibetta Forest, Mysore ) - synonim Gerbillus hardwickei
- Tatera indica indica - ( Hardwicke, 1807 ) - Iran, Pakistan ( Sindh, Pendżab Prov. ), Nepal Terai, północno-zachodnie Indie ( Uttar Pradesh, Pendżab Indyjski, Kumaon Range, Uttarakhand, Gujarat, Kathiawar, region Kutch, Bihar ), centralne Indie ( Madhya Pradesh, Chhattisgarh, Rajasthan, Bombaj Północny, Maharashtra )
- Tatera indica monticola - Wroughton, 1906 - południowo-zachodni Iran ( Mala Mir ) - synonim Tatera bailwardi monticola - być może synonim T i indica ; ważny podgatunek w pierwszej taksonomii, wielkość identyczna jak u T bailwardi
- Tatera indica otarius - ( Cuvier, 1838 ) - Półwysep Indyjski - synonim Gerbillus otarius - synonim T i indica
- Tatera indica persica - Wroughton, 1906 - Iran ( Seistan Prov., irański Beludżystan ) - synonim Tatera persica - być może synonim T i indica ; ważny podgatunek w pierwszej taksonomii
- Tatera indica pitmani - Cheesman, 1921 - Irak ( Baiji, dorzecze Tygrysa, Jebel Hamrin ) - synonim Tatera pitmani - uważany za synonim T indica bailwardi
- Tatera indica scansa - Wroughton, 1906 - Iran ( Kerman Prov. ) - synonim Tatera persica scansa - być może synonim T i taeniurus ; ważny podgatunek w pierwszej taksonomii
- Tatera indica sherrini - Wroughton, 1917 - Pakistan ( Sindh, Jacobabad ) - synonim Tatera sherrini - być może synonim T i indica ; ważny podgatunek w pierwszej taksonomii
- Tatera indica taeniurus - ( Wagner, 1843 ) - Syria, Iran, ( Kerman Prov. ), Irak, północna Arabia Saudyjska, północny Kuwejt, prawdopodobnie wschodnia Turcja ( północno-wschodnia Anatolia ) - synonim Meriones taeniurus
Tatera indica
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej, jednak zagrożenie może stanowić odłów osobników w celach hodowlanych.
Gatunek stanowi ważną bazę pokarmową dla wielu małych i średnich drapieżników.
Jej działalność jako kopacza nor może pomóc w przerzucaniu gleby, ważnym dla ponownego podziału składników odżywczych w tej glebie.
Gatunek zjada duże ilości owadów, które są potencjalnymi szkodnikami upraw rolnych. Jednak na części obszarów jest uznawany za szkodnika upraw rolnych.
Obecność tego gatunku w wioskach powoduje przyniesienie pcheł, które mogą być częściowo odpowiedzialne za przesył dżumy w Indiach ( Kumar i wsp., 1997 ; Prater, 1980 ).
Gatunek jest rejestrowany z wielu obszarów chronionych.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w swoim zakresie.
Gatunek jest wymieniony w Załączniku V ( uważane za szkodniki ) w Indian Wildlife Protection Act 1972 r.
gołostópka indyjska ( Tatera indica ) w warunkach wiwaryjnych
W niewoli.
W hodowli wiwaryjnej i amatorskiej.
Jest to dobrze znoszący i przywiązujący się do opiekuna gatunek.
Wymaga dobrze wietrzonych dużych wolier. Trzymany pojedynczo lub w luźnych grupach. Ze względu na nocny tryb życia "eksponowany" przy specjalnym oświetleniu.
Zjada wszystkie podane pokarmy ale musi otrzymywać białko zwierzęce.
W dobrych warunkach jest długo wieczny, dożywa do 7 lat.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz