Taksonomia Dicrostonyx jest bardzo skomplikowana i dobrze nie jest rozwiązana. Do roku 1970 istniał konglomerat w ramach jednego gatunku. Był nim Dicrostonyx torquatus, występujący w okolicach okołobiegunowych.
Jednak badania kariotypów i hodowli wskazał możliwość istnienia kompleksu gatunków w ramach północnoamerykańskich Dicrostonyx ( Rausch i Rausch 1972, Rausch 1977, a także Krohne 1982 ).
Byłe podgatunki występujące w zachodniej Kanadzie i na Alasce zostały uznane za odrębne gatunki w oparciu głównie o kariotypy ( Rausch i Rausch 1972, Rausch 1977, Krohne 1982, Honacki et al 1982, Jones i wsp. 1986 i 1992 ).
Musser i Carleton ( Wilson i Reeder, 2005 ) poddali je przeglądowi i kolejnym studiom. Uznali tymczasowo osiem gatunków Dicrostonyx, z których sześć ( groenlandicus, hudsonius, nelsoni, nunatakensis, richardsoni i unalascensis ) występuje w Ameryce Północnej.
Baker et al. ( 2003 ) uznał Dicrostonyx exsul, Dicrostonyx kilangmiutak i Dicrostonyx rubricatus jako samodzielne gatunki. Jednak Musser i Carleton uznają exsul jako synonim Dicrostonyx nelsoni a kilangmiutak i rubricatus są traktowane jako synonimy Dicrostonyx groenlandicus.
W oparciu o to podaję wszystkie opisane gatunki jako samodzielne.
rycina - Dicrostonyx torquatus ; 1.samica z młodymi, 2.osobnik dorosły w szacie letniej, 3.osobnik dorosły w szacie zimowej, 4.osobnik młodociany w szacie letniej, 5.szlak komunikacyjny do tymczasowego gniazda, 6.wejście do systemu nor i tuneli
arktyczna bezdrzewna tundra - typowe siedlisko lemingów
Dicrostonyx exsul - G, M, Allen, 1919 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Dicrostonyx groenlandicus exsul.
Uwagi : jest traktowany jako synonim Dicrostonyx nelsoni.
Występuje w Ameryce Północnej ( U.S.A. - południowo-środkowa Alaska, Półwysep Seward i na południe do Zatoki Kuskokwin oraz wyspa St. Lawrence na Morzu Beringa ).
Zamieszkuje arktyczną tundrę.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Przypuszcza się iż, nie różni się zbytnio od innych gatunków z tego rodzaju.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej oraz że zasięg obejmuje kilka obszarów chronionych.
Wydaje się, iż populacje są bezpieczne.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
W niewoli - brak danych.
Dicrostonyx torquatus - w tymczasowym gnieździe pod pokrywą letniego śniegu
Leming grenlandzki ( Dicrostonyx groenlandicus ) - ( Traill, 1823 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Mus groenlandicus - Myodes groenlandicus - Lemnus groenlandicus - Hypudaeus groenlandicus.
Uwagi : Dicrostonyx kilangmiutak - Anderson & Rand, 1945; Dicrostonyx rubricatus ( Richardson, 1889 ) traktowane jako synonimy.
Występuje w Ameryce Północnej ( Kanada - arktyczne wyspy : wyspa Baffina i wyspa Southampton, północno-wschodni District of Keewatin, Nunavut, U.S.A. - północna Alaska ) oraz północna Grenlandia i wyspa Królowej Elżbiety.
Zamieszkuje arktyczną tundrę powyżej linii drzew. Preferuje wysokie, suche, skaliste tereny latem a zimą niżej położone łąki.
rycina - leming grenlandzki ( Dicrostonyx groenlandicus ) - u dołu: młody osobnik w szacie zimowej, po lewej : dorosły w szacie zimowej, u góry : dorosły w szacie letniej, po lewej : rozwidlony pazur
Aktywny w ciągu całego roku i całej doby z okresami odpoczynku. 2 - 3 godzinne cykle aktywności są przeplatane okresami odpoczynku.
Żyje w niewielkich koloniach do kilkudziesięciu osobników. Kolonie stanowią płytkie systemy nor i tuneli, połączone naziemnymi i podziemnymi szlakami komunikacyjnymi do miejsc żerowania.
Kopie własne nory lub zajmuje istniejące innych gatunków. W lecie systemy znajdują się płytko tuż pod powierzchnią odmarzłej gleby.
W zimie porusza się często po powierzchni śniegu, ale kopie też tunele między pokrywą śnieżną a zmarzniętą glebą. System nor i tuneli może mieć do 6 metrów długości i 20 cm szerokości, a na końcu prowadzi do komory gniazdowej i spiżarni. Buduje też tymczasowe gniazda wykonane z traw, które umieszczane są pod śniegiem lub wewnątrz pokrywy śnieżnej.
Prawdopodobnie jest terytorialny, gdyż samce bronią dostępu do samic znajdujących się w ich rewirze.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Średnia wielkość to 145 mm, w zakresie 110 -177 mm. Ogon długości 10 - 20 mm. Waga to 30 - 112 gram.
Jest niewielki i krępy, z grubym futerkiem przez cały rok.
Ubarwienie latem jest od ciemnej szarości do czerwono-brązowego. Ciemne linie na grzbiecie i na bokach głowy. W zimie futerko jest zupełnie białe.
Jest to jedyny gryzoń, którego futerko jest zupełnie białe w zimie.
Zmniejszająca się długość dnia wyzwala inne zmiany. Potrafi przed zimą zyskać na wadze, że czasem prawie podwaja swoją masę ciała. Aby przebijać się przez lód i śnieg tundry, środkowy palec u każdej przedniej łapy wyraźnie się powiększa tworząc rodzaj rozwidlonego pazura do kopania w śniegu lub chodzenia po jego powierzchni.
Jest łatwy do odróżnienia od innych gatunków dzięki niezwykle krótkim tylnym stopom, mniejszym i prostszym siekaczom oraz wąskiemu pyszczkowi.
Podejmuje często wędrówki w celu zmiany siedliska, jednak część osobników pozostaje w dotychczasowym miejscu. W okresach zwiększonej gęstości osobniczej część populacji wyrusza na wędrówkę w celu znalezienia optymalnego siedliska.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, dotyku, węchu, słuchu i prawdopodobnie wokalizy w momentach agresji, zagrożenia lub w czasie łączenia się podczas rui.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. Dieta składa się z pąków wierzby, owoców, kwiatów, traw i turzyc, gałązek. Morfologia zębów sugeruje, że zjada również owady, ale nie zostało to potwierdzone w obserwacjach osobników w warunkach naturalnych. Gromadzi niewielkie zapasy na okres zimowy.
Sezon rozrodczy w zależności od pogody, od stycznia do września.
Samica jest w cyklu rui około 9,6 dni, które występują kilka razy w sezonie.
System krycia poligamiczny. Ciąża trwa 19 - 21 dni.
Samica rodzi 1 - 11 młodych w miocie. Zazwyczaj 2 - 3 mioty w sezonie, ale ich ilość może być większa w okresach cyklicznych, kiedy wzrasta gęstość osobnicza i część populacji wyrusza na wędrówkę.
Młode ważą średnio 3,8 gram. Odstawienie następuje w 15 - 20 dniu od narodzin.
Dojrzałość płciową osiąga samica po około miesiącu od narodzin a samiec po około 1,5 - 2 miesiącach.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia jest prawdopodobnie nie dłuższa niż 12 miesięcy.
Dicrostonyx groenlandicus w szacie letniej
Opisane podgatunki :
- Dicrostonyx groenlandicus clarus - Handley, 1953 - Kanada ( wyspa Księcia Patryka, Terytorium Północno-Zachodnie )
- Dicrostonyx groenlandicus groenlandicus - ( Traill, 1823 ) - południowo-zachodnia Grenlandia, Kanada ( północna część Zatoki Hudsona, wyspy Ellesmere, Axel Heiberg, Baffina, Southampton, Kanał Robeson, Półwysep Melville, Baker Lake, Nunavut ) - synonim Myodes torquatus var. groenlandicus
- Dicrostonyx groenlandicus lentus - Handley, 1953 - Kanada ( Nunavut, wyspa Baffina )
Dicrostonyx groenlandicus w szacie zimowej
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na brak widocznych w chwili obecnej zagrożeń oraz nie jest przewidywany szybki spadek populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Populacje tego gatunku przechodzą duże cykliczne wahania, ale uważa się że jest powszechny w swoim siedlisku.
Zasięg tego gatunku nie jest szczególnie pod wpływem człowieka czy widocznych zmian klimatycznych na dzień dzisiejszy, więc obecnie nie ma potrzeby stosowania środków ochrony.
Eskimosi używają zimowych futerek do dekoracji odzieży i zabawek dla dzieci ( Nowak, 1999 ).
Stanowi ważny składnik diety wielu arktycznych drapieżników, w tym niedźwiedzia polarnego ( Hinton, 1919 - 26; Wooding, 1982 ).
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Dicrostonyx groenlandicus
W niewoli - rzadki.
Zjada również grzyby i mchy. Rozmnaża się do 5 miotów w roku.
Długość życia wynosi do 36 miesięcy.
Leming hudsoński, leming labradorski ( Dicrostonyx hudsonius ) - ( Pallas, 1778 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Mus hudsonius - Arvicola hudsonius - Myodes hudsonius - Lemmus hudsonius.
Występuje w Ameryce Północnej - Kanada ( północna część Ungavy w północnym Quebecu i na Labradorze oraz dwóch wyspach w Zatoce Hudsona ).
Zamieszkuje arktyczną tundrę od poziomu morza do 1000 m n.p.m. Jego siedliska to : tundra, tarasy, skaliste plaże, stoki wzgórz i wzgórza, alpejskie łąki powyżej granicy lasu.
rycina - leming labradorski ( Dicrostonyx hudsonius )
Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. 2 -3 godzinne okresy aktywności są przeplatane okresami odpoczynku.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych do około 20 osobników. Grupę stanowią 2 - 3 samce i samice z młodymi.
Prawdopodobnie jest terytorialny, gdyż samce bronią dostępu do samic i gniazd.
Kopie płytkie nory i tunele w odmarzniętej glebie. Systemy nor i tuneli prowadzą do komory gniazdowej i spiżarni. W zimie kopie tunele i nory w pokrywie śnieżnej lub tuż nad zmarzniętą glebą. Buduje pod śniegiem tymczasowe gniazda z trawy.
Systemy tuneli mają często charakter szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania. Na powierzchni szlaki komunikacyjne prowadzą wzdłuż naturalnych osłon ( zarośla karłowatych wierzb i brzóz czy okruchy skalne ).
Ma krępą budowę ciała, krótkie kończyny i ogon. Ma małe oczy i uszy zewnętrzne ukryte w gęstym futerku. Ubarwienie od brązowo-szarego w lecie z jasnym brzuchem do białego w zimie.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość ciała to 125 - 166 mm. Średnia długość to 145 mm. Waga 35 - 85 gram. Średnia waga 60 gram.
Przed zimą jego środkowy palec u każdej przedniej kończyny się powiększa tworząc rozwidlony pazur pomocny do kopania w śniegu czy poruszania się po jego powierzchni.
Podejmuje często wędrówki w celu zmiany siedliska, jednak część osobników pozostaje w dotychczasowym miejscu. W okresach zwiększonej gęstości osobniczej część populacji wyrusza na wędrówkę w celu znalezienia optymalnego siedliska.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, dotyku, węchu, słuchu i prawdopodobnie wokalizy w momentach agresji, zagrożenia lub w czasie łączenia się podczas rui.
Odżywia sie pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą trawy i turzyce, pąki karłowatych drzew, gałązki, kora, jagody. Gromadzi niewielkie zapasy na zimę.
Sezon rozrodczy od początku marca do początku września. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa 22-26 dni. Samica rodzi 1 - 7 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ).
2 - 3 mioty w sezonie. Ich liczba może się zwiększyć w okresie cyklu zwiększonej gęstości osobniczej. Cykle występują średnio co 4 - 5 lat.
Odstawienie następuje po około 15 - 20 dniach od narodzin.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica po osiągnięciu 1 miesiąca życia a samiec po 1,5 miesiącu.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Żyje około 12 - 14 miesięcy.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na prawdopodobieństwo dużych populacji i brak poważnych zagrożeń w chwili obecnej.
Skamieniałości wskazują, że w okresie plejstocenu, około 800000 do 50000 lat temu, Dicrostonyx hudsonius zamieszkiwał większość regionów arktycznych Ameryki Północnej i Azji.
Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników występujących w Arktyce. Lis polarny potrafi usłyszeć kopiącego pod śniegiem leminga.
W chwili obecnej nie są znane żadne poważne zagrożenia dla tego gatunku.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
W niewoli - brak danych.
Dicrostonyx kilangmiutak - Anderson i Rand, 1945 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Dicrostonyx groenlandicus kilangmiutak.
Uwaga : traktowany jako synonim Dicrostonyx groenlandicus.
Występuje w Ameryce Północnej ( Kanada - Nunavut, wyspy Wiktorii i Banksa ).
Zamieszkuje arktyczną tundrę powyżej linii lasu. Preferuje skaliste wzgórza, wybrzeża, trawiaste łąki.
Gatunek zbliżony do Dicrostonyx groenlandicus.
Biologia, ekologia i sposób życia tak jak u Dicrostonyx groenlandicus.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Właściwości mitochondrialnego DNA jest identyczne jak u Dicrostonyx groenlandicus. Jednak Dicrostonyx kilangmiutak ma inną liczbę chromosomów ( 2n = 47-50 ), niż Dicrostonyx groenlandicus ( 2n = 38-44 ). Nowsze traktaty taksonomiczne : Wilson & Reeder ( 2005 ) i IUCN uważa, że różnica nie jest na tyle duża, i wymienia Dicrostonyx kilangmiutak tylko jako synonim Dicrostonyx groenlandicus.
Dicrostonyx groenlandicus
Dicrostonyx nelsoni - Merriam, 1900 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Dicrostonyx groenlandicus nelsoni - Dicrostonyx hudsonius nelsoni - Dicrostonyx exsul GM Allen, 1919.
Uwaga : Dicrostonyx exsul jest traktowany jako synonim.
Występuje w Ameryce Północnej ( U.S.A. - zachodnia Alaska, Półwysep Alaska ).
Zamieszkuje arktyczną tundrę powyżej linii lasu.
Dicrostonyx nelsoni
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Przypuszcza się iż, nie różni się zbytnio od innych gatunków z tego rodzaju.
Opisane podgatunki :
- Dicrostonyx nelsoni nelsoni - Merriam, 1900 - U.S.A. ( Alaska )
- Dicrostonyx nelsoni peninsulae - Handley, 1953 - U.S.A. ( południowo-zachodnia Alaska, Zatoka Urilla, wyspa Unimak ) - synonim Dicrostonyx groenlandicus peninsulae
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej oraz że zasięg obejmuje kilka obszarów chronionych.
Wydaje się, iż populacje są bezpieczne.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące biologii, ekologii, stanu i trendów populacji, jej obfitości, siedliska i ewentualnych zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Dicrostonyx nunatakensis - Youngman, 1967 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Dicrostonyx groenlandicus nunatakensis.
Występuje w Ameryce Północnej ( Kanada - góry Ogilvie, środkowo-północny Jukon ).
Zamieszkuje skalistą alpejską tundrę, na południe od arktycznej tundry.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Przypuszcza się iż, nie różni się zbytnio od innych gatunków z tego rodzaju.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na prawdopodobieństwo dużych populacji, małego prawdopodobieństwa szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach oraz brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Jest to gatunek reliktowy, który stał się gatunkiem odosobnionych lodowców powyżej doliny ponad 10.000 lat temu ( Youngman 1967 ).
Obecny stan populacji nie jest znany. Szacuje się, że istnieje tylko niewielka liczba miejsc występowania populacji ( NatureServe ).
Gatunek ten został zebrany w lodowej kotlinie ( Youngman 1967 ).
Brak jest większych widocznych zagrożeń dla gatunku w chwili obecnej.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące biologii, ekologii, stanu i trendów populacji, jej obfitości, siedliska i ewentualnych zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Leming Richardsona ( Dicrostonyx richardsoni ) - Merriam, 1900 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Dicrostonyx groenlandicus richardsoni - Dicrostonyx rubricatus richardsoni - Dicrostonyx hudsonius richardsoni.
Występuje w Ameryce Północnej ( Kanada - zachodnie wybrzeże Zatoki Hudsona, Great Slave Lake w MacKenzie, północna Manitoba ).
Zamieszkuje suchą otwartą arktyczną tundrę. Unika miejsc wilgotnych ( bagiennych ) czy zadrzewionych ( północny las iglasty ) z wyjątkiem cyklicznej zwiększonej obfitości populacji.
leming Richardsona ( Dicrostonyx richardsoni )
Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Aktywność jest przeplatana okresami odpoczynku.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych. Kopie płytkie systemy nor i tuneli z dwoma lub więcej wejściami. System składa się z komory gniazdowej i spiżarni oraz sieci tuneli.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakresy rewirów poszczególnych osobników nie są znane.
Do miejsc żerowania prowadzą szlaki komunikacyjne. Systemy szlaków komunikacyjnych wykorzystują naturalne osłony. W okresie zimowym drąży tunele tuż pod powierzchnią śniegu lub głębiej pomiędzy zmarzniętą glebą a pokrywą śnieżną.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Wielkość to 115 - 150 mm, średnio 130 mm. Waga 35 - 90 gram, średnio 55 gram.
Na okres zimowy futerko wybarwia się na biało oraz powiększa się u przednich kończyn środkowy palec tworząc rozwidlony pazur, pomocny do drążenia tuneli w śniegu i poruszania się po nim.
Widząc drapieżnika ucieka do nory lub do najbliższej dogodnej dostępnej kryjówki ( zagłębienia pod głazami, korzeniami karłowatych drzew, itp. ).
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, dotyku, węchu, słuchu i prawdopodobnie wokalizy w momentach agresji, zagrożenia lub w czasie łączenia się podczas rui.
Odżywia się pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą zielone części roślin, trawy i turzyce, ich nasiona, owoce i jagody, korzonki i kłącza, kora karłowatych drzew. Gromadzi niewielkie zapasy na okres zimowy.
Sezon rozrodczy od początku marca do początku września. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa 21-25 dni. Samica rodzi 1 - 7 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ).
2 - 3 mioty w sezonie. Ich liczba może się zwiększyć w okresie cyklu zwiększonej gęstości osobniczej. Cykle występują średnio co 3 - 4 lat.
Odstawienie następuje po około 15 - 20 dniach od narodzin.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica po osiągnięciu 1 miesiąca życia a samiec po 1,5 miesiącu.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Żyje około 12 - 14 miesięcy.
Dicrostonyx richardsoni - okaz muzealny
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na brak widocznych zagrożeń, podlegający cyklicznym wahaniom populacji i uznawany za powszechny na obszarze dystrybucji gatunku.
Gatunek ten jest prawdopodobnie bezpieczny ( NatureServe ).
Przechodzi naturalne cykle gęstości osobniczej, od gęstości poniżej jednego osobnika/ha do 25 osobników/ha.
W badaniu w Manitobie, ( Kanada ) stwierdzono niską gęstość osobniczą, około 1 osobnika dorosłego w 15 - hektarowym obszarze do 25 osobników dorosłych na 1 ha. Przekłada się to na 325 dorosłych osobników na 15 - hektarowym obszarze w ciągu trzech lat.
Populacje zwiększają swoją gęstość osobniczą do prawie zaniku osobników w 3 - 4 letnich cyklach.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
rycina - Dicrostonyx richardsoni
W niewoli - brak danych.
Leming alaskański ( Dicrostonyx rubricatus ) - ( Richardson, 1889 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Dicrostonyx groenlandicus rubricatus - Arvicola rubricatus - Hypudaeus rubricatus.
Uwaga : traktowany jako synonim Dicrostonyx groenlandicus.
Występuje w Ameryce Północnej ( U.S.A. - północna Alaska, wybrzeże Morza Beringa, wyspy w Cieśninie Beringa, Point Barrow, Kuskoquim River, St. Michael, Norton Sound, Kanada - Zatoka Coronation ).
Zamieszkuje arktyczną, suchą tundrę.
Gatunek zbliżony do Dicrostonyx groenlandicus.
Biologia, ekologia i sposób życia tak jak u Dicrostonyx groenlandicus.
Opisane podgatunki :
- Dicrostonyx rubricatus alascensis - Stone, 1900 - U.S.A. ( Alaska - Point Barrow ) - synonim Dicrostonyx hudsonius alascensis - Cuniculus torquatus - traktowany jako synonim Dicrostonyx rubricatus rubricatus
- Dicrostonyx rubricatus rubricatus - ( Richardson, 1889 ) - U.S.A. ( północna Alaska, wybrzeże Morza Beringa, wyspy w Cieśninie Beringa, Point Barrow, Kuskoquim River, St. Michael, Norton Sound ) Kanada - Zatoka Coronation
IUCN wymienia Dicrostonyx rubricatus jako synonim Dicrostonyx groenlandicus. Uznaje, że gatunek jako całość jest nie zagrożony.
W niewoli - brak danych.
Leming aleudzki ( Dicrostonyx unalascensis ) - Merriam, 1900 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim Dicrostonyx groenlandicus unalascensis - Dicrostonyx rubricatus unalascensis - Dicrostonyx hudsonius unalascensis - Dicrostonyx groenlandicus Merriam, 1900 podgatunku unalascensis - Dicrostonyx stevensoni Nelson 1929.
Występuje w Ameryce Północnej ( U.S.A. - Alaska, Archipelag Aleuty, wyspy Umnak i Unalaska ). Endemit dla obu wysp.
Zamieszkuje arktyczną tundrę.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Przypuszcza się iż, nie różni się zbytnio od innych gatunków z tego rodzaju.
Opisane podgatunki :
- Dicrostonyx unalascensis stevensoni - Nelson, 1929 - U.S.A. ( Alaska, Archipelag Aleuty, wyspa Umnak ) - synonim Dicrostomyx stevensoni - Dicrostonyx groenlandicus stevensoni - status dyskusyjny - status IUCN : niewystarczające dane
- Dicrostonyx unalascensis unalascensis - Merriam, 1900 - U.S.A. ( Alaska, Archipelag Aleuty, wyspa Unalaska ) - status IUCN : niewystarczające dane
Gatunek oznaczony jako niewystarczające dane, mimo że znany jest z dwóch wysp i zasięg jest mniejszy niż 5.000 km2, który jest w kryterium zagrożony.
Jednak brak jest aktualnych informacji na temat stanu i trendów populacji oraz charakteru i zakresu zagrożeń.
Wyspa Umnak to około 85.920 ha a wyspa Unalaska to 137,849 ha ( w sumie 2.238 km2 ).
Gatunek był wcześniej uznawany za podgatunek Dicrostonyx groenlandicus. Jednak ma charakterystyczne futro i cechy czaszki i uzębienia co jest podobno wyjątkowe wśród Dicrostonyx. Brakuje mu specyficznej barwy zimowego futra i rozwidlonych przednich pazurów ( patrz Musser i Carleton, w Wilson i Reeder 2005 ).
Brak jest dostępnego oszacowania populacji ( Jarrell 1997 ), ale całkowita wielkość populacji dorosłych ( choć zmienna ) prawdopodobnie przekroczy 10.000 osobników. Na każdej z dwóch zajmowanych wysp można uznać za jedno wystąpienie lub subpopulację.
Brak dostępnych informacji o tendencji całkowitej liczby osobników.
Chociaż Fay i Murie nie wierzyli, że populacja na wyspie Umnak są cykliczne ( pers Fay. Comm .; Murie 1959, w Fay i Sease 1985 ) zauważyli, że populacja znacznie różnić się od małej do bardzo obfitej. Jednakże, zgodnie z Stenseth i IMS ( 1993 ), "Lemingi charakteryzują się i są znane, z ich cyklicznych gęstości osobniczych w połączeniu ze zmianami w użyciu siedliska, zarówno w skali lokalnej jak i regionalnej". Dyskutowano na temat przyczyn kontrowersji nad zaakceptowaniem cykliczności u lemingów i możliwych sposobów, aby wyjaśnić to zjawisko.
Brak informacji sugerujących pozytywny lub negatywny trend populacji, więc populacja może być stabilna.
Ograniczony zasięg tego gatunku zwiększa jego podatność na zagrożenia zewnętrzne (np wprowadzenia Rattus norvegicus ).
Skutki rozwoju wsi Nikolski, na wyspie Umnak, wydają się być nieistotne ( Fay i Sease 1985 ).
Jest ważnym składnikiem diety dla lisa polarnego i ptaków drapieżnych na obu wyspach ( Fay i Sease 1985; Peterson 1967 ).
Lis polarny pochodzi z tych wysp ( nie jest gatunkiem wprowadzonym ), więc populacja Dicrostonyx unalascensis jest w stanie tolerować jego drapieżnictwo.
Skutki Rattus norvegicus, Mus domesticus i wprowadzenia Urocitellus parryii na wyspę Unalaska oraz wprowadzenia zająca bielaka na wyspę Umnak nie są znane. Lis polarny został wprowadzony w 1922 roku na wyspę Unalaska, ale od tego czasu zniknął ( Bailey 1993 ).
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
US Fish and Wildlife Service wymienia gatunek do polowania przez cały rok bez limitów i okresów ochronnych.
Obecnie nie są potrzebne żadne środki ochronne, jednak populacje powinny być monitorowane w celu zapewnienia, czy potrzeba ochrony nie występuje.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące :
1) Analizy genetycznej uzasadniającej status gatunkowy Dicrostonyx unalascensis.
2) Określenia czynników mających wpływ na cykliczność populacji lemingów na wyspach Unalaska i Umnak.
3) Zbadania preferencji siedliskowych i strukturę ekosystemu z udziałem lemingów.
4) Określenia skutków zimowych hodowli i wzorców płciowych w odniesieniu do cykliczności.
5) Określenia wpływu wprowadzonych gatunków na populacje lemingów na obu wyspach.
W niewoli - brak danych.
zdjęcie dzięki Agnes - Magnes
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz