Kawiaczka górska ( Microcavia australis ) - ( I, Geoffroy i d'Orbigny, 1833 ) - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Caviella australis - Cavia australis.
Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - pomiędzy Jujuy a Prowincją Santa Cruz, Chile - Prowincja Aisen oraz ekstremalnie w południowej Boliwii ).
Zamieszkuje suche i pustynne niziny, doliny, obszary nadbrzeżne zalesione i piaszczyste zalesione, także tereny porośnięte przez zarośla cierniowe.
kawiaczka górska ( Microcavia australis )
Aktywna w ciągu całego roku i całej doby z przerwami na odpoczynek. Szczyt aktywności to późne godziny popołudniowe, po zachodzie słońca, przed świtem i po wschodzie słońca.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych, samiec i 1 - 2 samice oraz potomstwo. Czasami samice tworzą większe skupiska. Stabilność grup jest różna w różnych siedliskach.
Jest terytorialna, zakresy rewirów są różne w różnych siedliskach. Zakres rewiru samca to 7720 m2 a samic 3525 m2. Średni zakres rewiru to około 3200 m2. Zakresy samców czasami się pokrywają i są nieco większe niż zakresy samic.
Wykorzystuje na kryjówki płytkie zagłębienia w gruncie ukryte pod naturalnymi osłonami z roślin. Osłonę często stanowią cierniste zarośla.
Kopie też płytkie nory pod osłoną gęstych zarośli tworzących okap.
Również system szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania odgrywa ważną rolę. Gatunek nie oddala się dalej niż na około 4 metry od schronienia.
Dymorfizm płciowy nie jest ściśle wyraźny. Gatunek ma krótki korpus. Długość ciała to około 22 cm wraz z króciutkim ogonem.
Osobniki dorosłe ważą około 300 g.
Ubarwienie od brązowego do szarego z wyróżniającym się białym pierścieniem wokół oczu. Posiada dość duże oczy i duże uszy, umieszczone który jest krótki i mocny z głowicą, która stanowi około 1/3 długości głowy ciała. Głowa ciała średnio o długości 22 cm i ma ogon jest obecny. Dorośli waży około 300 g. blisko głowy.
Przednie łapy Microcavia australis są mocne i płaskie z zazwyczaj czterema palcami zakończonymi ostrymi pazurami. Tylne łapy mają trzy wydłużone palce z pazurami. Zwierzę chodzi na podeszwach łap i jego pazury dotykają podłoża.
Posiada krótkie siekacze i stale rosnące zęby policzkowe.
Doskonale się wspina i często to robi. Zagrożona stara się uciec pod osłonę krzewów.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku, postawy ciała i wokalizy.
Wokaliza jest używana jako sygnały zagrożenia, agresji i podczas zalotów.
Wysoki pisk oznajmia pozostałym osobnikom strach a ćwierkot zdenerwowanie.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. Zjada przede wszystkim liście krzewów i roślin zielnych.
Sezon rozrodczy od sierpnia do kwietnia, jednak większość miotów rodzi się między wrześniem a październikiem. System krycia poligamiczny. Samce stają się bardzo agresywne podczas sezonu rozrodczego w środowisku naturalnym.
W rezultacie tego tylko jeden samiec występuje w grupie samic. Samiec czasami tworzy tymczasowy związek z samicą i jej młodymi, poruszając się za nią z nosem przy jej zadzie. Dzieje się tak jeśli samica jest w rui. Jednak jeśli dochodzi do kontaktu dowolnych dwóch dorosłych samców zawsze wiąże się to z agresją wobec konkurenta. Jest to szczególnie widoczne kiedy samica znajduje się w okresie przed połogowym. Samce gromadzą się wokół niej i stają się bardzo agresywne wobec siebie. Natychmiast po porodzie może aż 6 samców kopulować z jedną samicą. Samice mają ruję poporodową natychmiast po porodzie. Samica może ponownie kopulować w ciągu 15 dni, jeśli zapłodnienie nie występuje. Te samice stają się rozrodczo dojrzałe na około 1 do 3 miesięcy życia.
W niewoli, średni okres ciąży to 54 - 60 dni o średniej wielkości miotu 3 młodych ( zakres 1 - 5 ). Młode ważą po urodzeniu około 30 gramów i są w stanie samodzielnie się poruszać i spożywać stały pokarm w ciągu pierwszego dnia życia. Są bardzo dobrze rozwinięte i mają otwarte oczy i uszy.
Okres opieki samicy nad młodymi to około 3 tygodnie. Młode osobniki ssają dowolną karmiącą samicę, która znajduje się w pobliżu.
Młode stają się niezależne po około jednym miesiącu życia.
Samce nie uczestniczą w opiece rodzicielskiej u tego gatunku.
Dorośli obu płci tolerują młode osobniki do 1 miesiąca życia. W tym czasie, młode są wydalane z grupy i stają się całkowicie niezależne.
Dojrzałość płciową młode uzyskują w wieku około 1 - 3 miesięcy do narodzin.
Długość życia około 3 lat.
rycina - Microcavia australis australis
Opisane podgatunki :
- Microcavia australis australis - ( I, Geoffroy and d'Orbigny, 1833 ) - Chile, Argentyna ( Prowincja Rio Negro, Patagonia ) - synonim Caviella australis australis
- Microcavia australis joannia - Thomas, 1921 - Argentyna ( Prowincja San Juan ) - synonim Caviella australis joannia - traktowany jako synonim Microcavia australis autralis - błędny podgatunek dla jakiejś taksonomii
- Microcavia australis kingii - Bennett, 1836 - Argentyna ( Prowincja Santa Cruz, Port Desire, Patagonia ) - synonim Caviella australis kingii - Kerodon kingii - traktowany jako synonim Microcavia australis autralis
- Microcavia australis maenas - Thomas, 1921 - północno-zachodnia Argentyna ( Prowincja La Rioja ), południowa Boliwia - synonim Caviella australis maenas
- Microcavia australis nigricana - Thomas, 1921 - Argentyna ( Prowincja Rio Negro, Neuquen ) - synonim Caviella australis nigriana - traktowany jako synonim Microcavia australis autralis
- Microcavia australis salinia - Thomas, 1921 - środkowo-zachodnia Argentyna ( Catamarca )
młode osobniki Microcavia australis
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję oraz prawdopodobieństwo dużych populacji. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Lokalnie może występować w wysokiej liczebności ( Cofre i Marqueta 1999 ).
Stwierdzono kilka lokalnych wymierań z powodu nadmiernego drapieżnictwa ze strony grisona mniejszego ( Galictis cuja ) ( Rood 1970, 1972 ).
Gatunek ten stanowi ważną część lokalnych sieci pokarmowych dla wielu drapieżników ( Tognelli-Marelo, 2001 ).
Microcavia australis pomaga utrzymać rośliny, które wykorzystuje jako schronienie i źródło pożywienia w tym, Cochinus fasciculatus, Condalia microphylla i Lycium gilliesianum ( Tognelli-Marelo, 2001 ).
Oprócz wpływu na zbiorowiska roślinne gatunek ten może mieć wpływ na inne populacje ssaków. Cavia i Microcavia nigdy nie występują w tym samym obszarze, prawdopodobnie z powodu niszy ekologicznej. Konkurencja między Galea i Microcavia wydaje się być zminimalizowana poprzez wykorzystywanie różnych taktyk żerowania ( Tognelli-Marelo, 2001 ).
Stabilność grup społecznych wydaje się różnić w zależności od siedliska. W obszarach pustynnych, Microcavia australis jest ściśle związana z systemem nory. W mniej suchych siedliskach nie wykazuje luźnej organizacji społecznej.
W środkowej Argentynie gatunek jest najbardziej obfity z Caviinae w prawie pustynnych siedliskach zarośli cierniowych ale gatunek ten nie występuje w wilgotnych północno-wschodnich prowincjach. Gatunek jest często spotykany w pustyniach Monte i Patagonii ( Nowak, 1997 ) wykorzystuje kępy cierniowych krzewów w celu ukrycia.
Brak w chwili obecnej znanych zagrożeń dla gatunku jako całości. Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Microcavia australis występuje w kilku obszarach chronionych znajdujących się w Argentynie, Chile i południowej Boliwii.
Microcavia australis
W niewoli - hodowla jak u kawii domowej.
rycina - Microcavia australis - osobnik dorosły i młody
Kawiaczka andyjska ( Microcavia niata ) - ( Thomas, 1898 ) - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Caviella niata - Kerodon niata.
Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-zachodnia Boliwia - Altiplano i północne Chile ).
Zamieszkuje obszary Puny oraz podmokłe tereny na wysokości 3500 - 4000 m n.p.m.
kawiaczka andyjska ( Microcavia niata )
Aktywna w ciągu całego roku i całej doby z przerwami na odpoczynek. Szczyt aktywności to późne godziny popołudniowe, po zachodzie słońca, przed świtem i po wschodzie słońca.
Żyje w niewielkich koloniach od 15 do 30 osobników. Kolonia zajmuje niewielki obszar.
Na kryjówki wybiera samodzielnie wykopane nory lub zajmuje opuszczone nory Ctenomys.
Do miejsc żerowania wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych ale nie oddala się zbytnio od schronień.
W chwili zagrożenia stara się uciec do kryjówki.
Dobrze się wspina. Biega na podeszwach łap.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała i wokalizy. Wokaliza jest używana głównie w momentach agresji, zalotów czy zagrożenia.
Typowy roślinożerca. Zjada głównie trawy, liście krzewów i zielone części roślin.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale szczyt narodzin we wrześniu i październiku. System krycia poligamiczny. Samica przechodzi w ruję popołogową i natychmiast dochodzi do następnych kopulacji. Samce są agresywne w stosunku do przedstawicieli tej samej płci. Młode w miocie mogą mieć kilku ojców.
Ciąża trwa 54 - 75 dni. Samica rodzi średnio 3 młode ( zakres 1 - 5 ).
Młode rodzą się dobrze rozwinięte, z otwartymi oczami i uszami. Potrafią się samodzielnie poruszać i mogą już w pierwszym dniu życia spożywać stały pokarm.
Samica opiekuje się młodymi przez około 3 tygodnie. Młode ssają wszystkie karmiące w tym czasie samice.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Odstawienie następuje po 3 tygodniach od narodzin i po około 1 miesiącu młode mogą opuszczać kolonie.
Dojrzałość płciową uzyskuje w ciągu 1 - 3 miesięcy od narodzin.
Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie około 3 lat.
Microcavia niata w pobliżu nory
Opisane podgatunki :
- Microcavia niata niata - ( Thomas, 1898 ) - Boliwia ( Esperanza, 50km od Mt. Sahama ) - synonim Caviella niata niata
- Microcavia niata pallidior - Thomas, 1902 - Boliwia ( Pampa Aullaga, jezioro Poopo ) - synonim Caviella niata pallidior - Kerodon niata palliador
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroka dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Została zarejestrowana w obszarach z pewnym zaburzeniem siedlisk spowodowaną niską gęstością tradycyjnego wypasu. Jednak nie wydaje się iż był to powód do niepokoju.
Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników.
W chwili obecnej brak znanych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w tym z Parku Narodowego Sahama ( Boliwia ).
W niewoli - brak danych.
Kawiaczka skalna ( Microcavia shiptoni ) - ( Thomas, 1925 ) - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Caviella shiptoni.
Występuje w Ameryce Południowej ( północno-zachodnia Argentyna - Tucuman, Catamarca, Prowincja Salta ).
Zamieszkuje górskie łąki oraz obszary skaliste andyjskich płaskowyży na wysokości 3000 - 4000 m n.p.m.
kawiaczka skalna ( Microcavia shiptoni )?
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Przypuszczalnie zbliżony do innych przedstawicieli rodzaju Microcavia.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek wymieniany jako bliski zagrożenia ze względu, że zakres występowania nie jest dużo większy niż 20 000 km2, jego zasięg jest mocno rozdrobniony i nadmierny wypas zmniejsza jakość jego siedlisk. Jest blisko kwalifikacji do szczególnego traktowania na podstawie kryterium B1.
Liczebność populacji oraz wielkość tego gatunku nie są znane.
Nadmierny wypas łąk przez kozy i owce jest poważnym zagrożeniem.
Rejestrowany z dwóch obszarów chronionych w swoim zakresie.
W niewoli - brak danych.
+Kawiaczka właściwa ( Microcavia typus ) - H. Gervais & Ameghino, 1880 - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae.
Występował w Ameryce Południowej.
Zamieszkiwał górskie łąki i płaskowyże andyjskie.
Znana jedynie ze skamieniałości.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz