Beszamel i spółka bez ograniczeń: Rodzaj Peromyscus - grupa maniculatus. Przegląd gatunków.

Myszak alaskański - ( Peromyscus keeni ) - Rhoads, 1894 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus maniculatus keeni - Sitomys keenii - Peromyscus oreas Bangs, 1898 - Peromyscus sitkensis Merriam, 1897
Uwagi : Peromyscus keeni obejmuje populacje, które wcześniej zostały uznane za Peromyscus oreas, Peromyscus sitkensis, a niektóre z nich były przypisane do Peromyscus maniculatus ( patrz Musser i Carleton ( Wilson i Reeder 2005)). Hogan i in. ( 1993 ) przeanalizował chromosomów allozymowych i mtDNA Peromyscus keeni i stwierdził, że Peromyscus oreas, Peromyscus sitkensis, Peromyscus maniculatus algidus, Peromyscus maniculatus hylaeus, Peromyscus maniculatus keeni, Peromyscus maniculatus macrorhinus i Peromyscus maniculatus prevostensis powinny być uznawane za członków nowo utworzonego gatunku Peromyscus keeni; dalej, że podejrzewa, że Peromyscus maniculatus carli, Peromyscus maniculatus doylei i Peromyscus maniculatus triangularis także są członkami Peromyscus keeni.

Występuje w Ameryce Północnej - U.S.A. ( Waszyngton, południowa Alaska, Archipelag Aleksandra ), Kanada ( Kolumbia Brytyjska, wyspa Queen Charlotte, wyspy wzdłuż wybrzeża Kolumbii Brytyjskiej, Jukon ).

Zamieszkuje obrzeża lasów, aby uniknąć zamkniętych baldachimem zalesionych siedlisk, często z krawędzią roślinności wzdłuż dróg lub na peryferiach małych wysp. Na zewnętrznych wyspach przybrzeżnych zasiedla krawędź gęstych świerków i cedrowych lasów, a znajduje się na skraju lasu i na plażach w pokrywie kłód, pniaków i szczelinach skalnych. W okresie zimy wchodzą do ludzkich siedzib. Od poziomu morza do strefy alpejskiej w górach.

myszak alaskański ( Peromyscus keeni )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych.
Gatunek ma luźno zorganizowaną hierarchię społeczną, niż niektóre z ich siostrzanych taksonów. Na obszarach z małą liczbą samic może żyć w monogamicznych parach, ale przeważnie samotnie, samica z młodymi lub kilka samic z potomstwem.
Terytorialność zależy od gęstości zaludnienia. W gęsto zaludnionym obszarze samce będą miały stosunkowo niewielkie terytorium, podczas gdy w strefie niskiej gęstości utrzymują większe terytoria. Samice zwykle utrzymują mniejsze obszary, które pokrywają się z terytoriów kilku samców.
Samce wykazują poważną agresję w konfrontacji z innymi samcami. Samce wykazują agresję w stosunku do innych samców na swoim terytorium, uległość, gdy są w nowym terytorium, i są bardziej podatne na zainicjowanie uwodzenia po wykryciu nowej samicy. Samice nie wykazują zachowań obronnych wokół ich gniazda, chyba że są w ciąży. W niektórych przypadkach samice dzielą gniazdo ze swoim młodszym potomstwem zwłaszcza samicami.
Na obszarach o wysokiej gęstości samic, samce stają się bardziej terytorialne i będą bronić niewielką liczbę samic lub utrzymują monogamiczny związek z jedną samicą. Na obszarach o niskiej gęstości samic, samice i samce stają się samotne i mniej terytorialne. Samice generalnie utrzymują niewielkie obszary terytorium.
Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne schronienia : nory, szczeliny skalne, zagłębienia wśród korzeni drzew, puste pnie i kłody, opuszczone nory innych gryzoni, gęste zarośla, nisko położone dziuple drzew itp.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość ciała i głowy: średnia: 210 mm w zakresie 181 - 236 mm. Ogon długości ponad 100 mm.
Waga: w zakresie 10 - 30 g.
Osobniki młodociane mają szarawy kolor. Dorosłe są brązowe na grzbiecie i jasnoszare na brzuchu. Ogon barwy brązowej na górze i jasnobiały na spodzie. Ma duże nagie uszy. Peromyscus keeni różni się od Peromyscus maniculatus, którego futerko jest ciemniejsze i ogon ma krótszy niż 100 mm.
Jest doskonałym wspinaczem zarówno wśród skał jak i na drzewa czy krzewy. Porusza się dość szybko i często wykonuje skoki na niewielkie odległości.
Prawdopodobnie potrafi pokonywać przeszkody wodne czyli jest dobrym pływakiem.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, dotyku i postawy ciała. Ultradźwiękowe wokalizacje zaobserwowano u gatunków badawczych, jak również w dzikich populacjach Peromyscus californicus i Peromyscus boylii. Jest prawdopodobne, że ten sposób komunikacji jest używany przez wszystkie gatunki Peromyscus do komunikacji z potomstwem, utrzymania granic terytorium i do komunikowania się z innymi osobnikami oraz do przyciągania samic. Jest małe prawdopodobieństwo, że wokalizacji ultradźwiękowej używa w celu wywołania alarmu, gdyż tego typu zachowanie jest znane u dziennych zwierząt.
Odżywia się głównie nasionami drzew, krzewów oraz ich owocami. Gdy skład diety w różnych środowiskach ekologicznych został porównany, zawartość treści żołądka nie różniła się istotnie. Wszystkie diety składały się głównie z owoców i nasion, z roślin podszytu, a następnie z nasion drzew i materiału z liści z małymi ilościami stawonogów i śladami grzybów. Nasiona drzew stają się coraz ważniejszym elementem ich diety w okresie zimowym i wczesną wiosną, ponieważ ten gatunek nie przechowuje pokarmu i przechowuje tłuszcz sezonowo. W niektórych obszarach zjada jaja lęgowych ptaków, w tym morzyka marmurkowego ( Brachyramphus marmoratus) i nurka ( Cerorhinca monocerata).
Sezon rozrodczy od wczesnej wiosny do późnej jesieni. System krycia monogamiczny lub poligamiczny. Samica wykazuje ruję poporodową.
Ciąża trwa 23 - 25 dni. Samica rodzi 2 - 5 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie. Wielkość miotu jest dodatnio skorelowany z względną masą miotu: większe rozmiary miotu skutkują mniejszymi rozmiarami ciała młodych w tym miocie.
Odstawienie następuje w 3 - 4 tygodniu od narodzin. Młode po tym czasie usamodzielniają się.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje po 5 - 6 tygodniu od narodzin.
Długość życia w naturze jest szacowana na 342,2 dni dla samców i 280,9 dni w przypadku samic. Niektóre osobniki przetrwają do rozrodu na następny sezon rozrodczy.

Peromyscus keeni

Opisane podgatunki :
- Peromyscus keeni algidus - Osgood, 1909 - U.S.A. ( południowa Alaska ), Kanada ( północno-zachodnia Kolumbia Brytyjska - Coast Range - góry Bennett i Cheonnee, południowo-zachodni Jukon - Lake Bennett, rzeka Lewes, Lake Dezadeash, Whithorse, rzeka Alsek ) - synonim Peromyscus maniculatus algidus - traktowany jako synonim Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni beresfordi - Guiguet, 1955 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Beresford, grupa wysp Scott ) - synonim Peromyscus maniculatus beresfordi - traktowany jako synonim Peromyscus oreas, lub włączony do Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni cancrivorus - McCabe i Cowan, 1945 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Table, Queen Charlotte Sound ), U.S.A. ( południowa Alaska ) - synonim Peromyscus maniculatus cancrivorus - traktowany jako synonim Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni carli - Guiguet, 1955 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Cox, wyspa Lanz ) - synonim Peromyscus maniculatus carli - traktowany jako synonim Peromyscus oreas, lub włączony do Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni doylei - McCabe i Cowan, 1945 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Doyle, Gordon Group, północ wyspy Vancouver ) - synonim Peromyscus sitkensis doylei - Peromyscus maniculatus doylei - traktowany jako synonim Peromyscus oreas, lub włączony do Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni hylaeus - Osgood, 1909 - U.S.A. ( wyspy i wybrzeże południowej Alaski - wyspa Prince of Wales, Kupreanof, Mitkof, wyspy Admiralty, wybrzeże Lynn Canal, Frederick Sound, Archipelag Aleksandra, wybrzeże Mainland ) - synonim Peromyscus maniculatus hylaeus - traktowany jako synonim Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni interdictus - Anderson, 1932 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - góry i środek pólnocnej części wyspy Vancouver, Nootka Sound ) - synonim Peromyscus oreas interdictus - Peromyscus maniculatus interdictus
- Peromyscus keeni isolatus - Cowan, 1935 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspy Pine i Nigei, Queen Charlotte Sound, wyspa Vancouver ) - synonim Peromyscus maniculatus isolatus - Peromyscus sitkensis isolatus
- Peromyscus keeni keeni - Anderson, 1932 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspy Graham i Moresby, wyspa Queen Charlotte )
- Peromyscus keeni macrorhinus - ( Rhoads, 1894 ) - U.S.A. ( południowa Alaska - wyspy Revillagigedo, Woronkofski, Wrangell ), Kanada ( Kolumbia Brytyjska - Metlakatla, Port Simpson, dolny bieg Skeena River, Dean Channel, ujście Dean River, Eucott Bay Hot Springs, Kimsquit, Port John, wyspy Calvert, Rivers Inlet, King, Swindle, Aristazabal, Prince Royal, Esteven, Banks, Pitt, McCauley, Procher ) - synonim Peromyscus maniculatus macrorhinus - Sitomys macrorhinus - traktowany jako synonim Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni maritimus - McCabe i Cowan, 1945 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Moore ) - synonim Peromyscus maniculatus maritimus - traktowany jako synonim Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni oceanicus - Cowan, 1935 - U.S.A. ( Alaska - wyspa Forester ) - synonim Peromyscus sitkensis oceanicus - traktowany jako synonim Peromyscus sitkensis - błędny podgatunek Peromyscus
- Peromyscus keeni pluvialis - McCabe i Cowan, 1945 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Northern, wyspy Goose Group ) - synonim Peromyscus maniculatus pluvialis - traktowany jako Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni prevostensis - Osgood, 1901 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Prevost, Queen Charlotte Group ) - synonim Peromyscus prevostensis - Peromyscus sitkensis prevostensis - Peromyscus maniculatus prevostensis - może być włączony do Peromyscus sitkensis
- Peromyscus keeni rubriventer - McCabe i Cowan, 1945 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Ruth, wyspa Hunter, Smythe, Townsend, Reginald, Campbell, Dufferin, wyspa Horsfall, wyspa Hecate, wyspa Chatfield ) - synonim Peromyscus maniculatus rubriventer - traktowany jako synonim Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni sartinensis - McCabe i Cowan, 1945 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Sartine ) - synonim Peromyscus maniculatus sartinensis - traktowany jako synonim Peromyscus oreas, lub włączony do Peromyscus keeni
- Peromyscus keeni sitkensis - Merriam, 1897 - U.S.A. ( północno-zachodnia Alaska - wyspa Outer, Archipelag Aleksandra, Sitka, wyspy Baranof i Chichagof ) - synonim Peromyscus keeni sitkensis - Peromyscus maniculatus sitkensis - Peromyscus sitkensis - uważany za synonim Peromyscus keenii w przypadku niektórych taksonomii - wymieniany jako odrębny przez niektórych autorów z dwoma podgatunkami - obecnie włączony do Peromyscus keenii
- Peromyscus keeni triangularis - Guiguet, 1955 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Triangle ) - synonim Peromyscus maniculatus triangularis - traktowany jako synonim Peromyscus oreas, włączony do Peromyscus keeni

Peromyscus keeni

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na powszechność występowania, obfite populacje, brak wyraźnych zagrożeń w chwili obecnej oraz nie odnotowanego drastycznego spadku populacji.
Jest on szeroko rozpowszechniony na przybrzeżnych wyspach oraz wybrzeżu w północno-zachodniej części Ameryki Północnej. Jego dystrybucja na mniejszych wyspach zewnętrznych wskazuje to iż prawdopodobnie istnieje mniejsza konkurencyjność z Peromyscus maniculatus, który zajmuje większe wyspy ( Banfield 1974 ). Prawdopodobnie pierwotnie osiągnął wiele wysp na naturalnych tratwach.
W niektórych obszarach zjada jaja lęgowych ptaków, w tym morzyka marmurkowego ( Brachyramphus marmoratus ) i nurka ( Cerorhinca monocerata ) (Blight i inni, 1999;. Bradley Marxluff, 2003; Drever i inni, 2000;. Hanley i Barnard, 1999 b;, Reese i inni, 1997). Staje się w ten sposób jednym z naturalnych drapieżników, kontrolujących populację ptaków gniazdujących na ziemi. W jednym obszarze badań, 34% jaj nurka zostało zjedzone przez Peromyscus keeni. Do drapieżnictwa dochodzi najczęściej we wczesnym okresie, gdy dorosłe ptaki żerowały i występuje w minimalnym stopniu w późniejszych okresach inkubacji i odchowu piskląt. Jeśli źródła żywności dla Cerorhinca monocerata spadają nie ogranicza to ich żerowania w czasie, co stawia ich jaja na jeszcze większe ryzyko dla drapieżników ( Blight i inni, 1999;. Bradley Marxluff., 2003; Drever i inni, 2000 ).
Sam stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników, w tym sów, lisów czy kun.
Peromyscus keeni może być gospodarzem wielu bezkręgowców i pasożytów takich jak kleszcze, wszy, pchły i larwy much. Gatunki pcheł, których gospodarzem jest Peromyscus keeni to : Hystrichopsylla occidentalis, Catallagia charlottensis, Ceratophyllus ciliates protinus, Megabothris abantis, Opisodasys keeni i Malaraeus telchinus ( Haas i in., 2005 ). Jest również gospodarzem kleszczy ( Ixodidae ) i larw much ( Oestridae ).
Gatunki z rodzaju Peromyscus jest ważnym modelem dla wykazujących X-linked miejsc geometrycznej hybrydy gonad przy przekraczaniu różnych gatunków. Zostały również wykorzystane do badania izolacji reprodukcyjnej u ssaków. Peromyscus mają znacznie dłuższą żywotność niż typowe myszy laboratoryjne, dzięki czemu są przydatne do wielu form badań. Długowieczność Peromyscus został przeanalizowany w wyjściowym do badań porównawczych w zakresie badań starzenia. Ich fizjologiczne cechy mogą pomóc nam zrozumieć oraz w leczeniu chorób związanych z wiekiem, takich jak rak ( Ungvari i inni, 2008;. Vrana 2007 ). Peromyscus keeni może również przekazywać patogeny choroby z Lyme lub hantawirusowego zespołu płucnego i negatywnie wpływać na zdrowie człowieka.
Warunkiem zdrowia rodzaju Peromyscus, które jest powszechne w podobnym tempie jak u ludzi jest choroba przyzębia. Peromyscus keeni wystawiany jest na tę chorobę w 7 do 13,5%, przy znacznie zwiększonej ilości w populacjach na izolowanych wyspach. Stan ten występuje rzadko u innych gatunków ssaków, co może powodować Peromyscus cennym modelem badawczym ( Wiebe, et al., 2001 ).
Peromyscus keeni może również wprowadzać się do domów i wtedy staje się uciążliwy ( Nichol, et al, 1993,.. Stafford, et al, 1999 ).
W obecnym czasie gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Brak jest widocznych głównych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.

rycina - nurek ( Cerorhinca monocerata )

W niewoli - jedynie w hodowli laboratoryjnej.

Myszak leśny - ( Peromyscus maniculatus ) - ( Wagner, 1845 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Hesperomys maniculatus.
Uwagi : Peromyscus keeni, Peromyscus oreas, Peromyscus sejugis, Peromyscus slevini są traktowane jako oddzielne gatunki.

Występuje w Ameryce Północnej ( południowa Kanada, U.S.A. oraz północny i środkowy Meksyk ).

Zamieszkuje większość siedlisk - tundra, tajga, umiarkowane i borealne lasy, bagna i torfowiska, prerie, pustynie i półpustynie, zarośla, siedliska wyspiarskie.

myszak leśny ( Peromyscus maniculatus )

Aktywny w ciągu całego roku, jednak w okresie zimowym może wprowadzać się w okresowy dzienny marazm aby oszczędzać energię. Jego główna aktywność to od zmierzchu do świtu, rzadko w ciągu dnia.
Prowadzi samotny lub grupowo-rodzinny tryb życia. W okresie zimowym gromadzi się w większe grupy ( 10 - 12 osobników ) w różnym wieku i różnej płci w celu wspólnego ogrzania się.
Jest terytorialny, zakresy osobnicze to 242 m2 do 3000 m2. Rewiry samców są większe niż samic i częściej się na nie nakładają. Samce używają swoich rewirów do żerowania, gniazdowania oraz do dostępu do reprodukcyjnych samic. Samice swoje zakresy wykorzystują do gniazdowania, odchowu młodych i żerowania. Wszystkie rewiry są oznakowane zapachem, co pomaga innym osobnikom rozpoznać gospodarza terytorium. W czasie okresu rozrodczego samice są bardzo agresywne w obronie swojego terytorium niż samce.
Na kryjówki wykorzystuje podziemne nory, zwalone pnie drzew, gęste zarośla lub szczeliny między kamieniami. Nory są proste w budowie i składają się zwykle z dwóch lub trzech krótkich tuneli zbiegających się od wielu otworów powierzchniowych z jednym tunelem stromo nachylonym do komory z kulistym gniazdem, o średnicy 7 - 10 cm. Gniazdo to wydrążona kula suchej trawy, chwastów, rozdrobnionych łodyg i innych dostępnych materiałów łącznie z króliczym futrem i piórami ptaków.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość całkowita to 170 mm. Ogon długości 81 mm. Długość tylnej stopy to 20 mm. Długość ucha w zakresie 12 - 20 mm, średnio 18 mm. Waga : 15 - 32 g.
Myszak leśny ma wzór zębowy 1/1 0/0 0/0 3/3. Jego zęby trzonowe są niskie.
Ubarwienie grzbietu jasnobrązowe lub brązowe, przemieszane z ciemnym. Spód i nogi białe. Ogon dwukolorowy u góry brązowy a po spodniej stronie jasny do białego. Uszy zwykle krótsze od tylnych nóg. Osobniki mieszkające w lasach są zazwyczaj większe, mają większe ogony i nogi niż osobniki z terenów otwartych.
Gatunek jest łatwo mylony z Peromyscus leucopus od którego różni się dwukolorową barwą ogona, często jego krótszą długością oraz większym owłosieniem. Posiada również często białawe kępki włosów u nasady uszu. Cechy te różnią się pod względem geograficznym, jednak, w niektórych obszarach dwa gatunki są bardzo trudne do rozróżnienia na podstawie morfologii zewnętrznej.

Peromyscus maniculatus - osobnik z obszarów prerii

Myszak leśny nie hibernuje. Jego nocne wędrówki mogą obejmować odszukiwanie ukrytych spiżarni lub poszukiwanie pokarmu. Badanie jednego osobnika doprowadziło do odwiedzin jednego krzaka po drugim. Odległość pokonana w czasie wędrówki to około 100 m od kryjówki. Inne osobniki oddaliły się na mniej niż 50 m od kryjówki. Okrawki kory, liści, nasiona rozrzucone na śniegu pod wieloma krzewami wskazały iż potrafi się wspinać na nie w poszukiwaniu pokarmu.
Jednak jest typowym gatunkiem naziemnym, wspinającym się na drzewa i krzewy jedynie w poszukiwaniu pokarmu. Nie ma jednoznacznej odpowiedzi czy osobniki żyjące na terenach otwartych wykorzystują tą umiejętność do wspinania się na wysokie rośliny zielne.
Gatunek postrzega swoje środowisko poprzez wyostrzone zmysły słuchu, dotyku, węchu i wzroku. Do komunikacji używa dotyku, postawy ciała, sygnałów chemicznych i sygnałów dźwiękowych. Czasami, gdy zaniepokojony może bębnić przednimi łapami szybko w górę i w dół o twardą powierzchnię, prawdopodobnie służy to jako sygnał ostrzegawczy dla innych osobników.
Myszak leśny jest wszystkożerny. Zjada różnorodne części roślin i zwierząt, w zależności od tego, co jest sezonowo dostępne, w tym owady i inne bezkręgowce, nasiona, kwiaty, owoce, orzechy, a także inne produkty roślinne. Zjada czasami własne odchody. W chłodniejszym klimacie, zakłada spiżarnie do przechowywania pokarmu w miesiącach jesiennych i zimowych.
Sezon rozrodczy może występować w każdym miesiącu roku, ze szczytami w okresach od stycznia do kwietnia i od czerwca do listopada. W naturze, reprodukcja nie może wystąpić w okresie zimowym lub innych niesprzyjających porach roku. System krycia monogamiczny lub poligamiczny. Cykl rujowy około 5 dni. Samica wykazuje poporodową ruję i jest w stanie zajść w ciążę wkrótce po urodzeniu potomstwa. Liczba miotów w sezonie do 6 - 7. Jedna samica w niewoli urodziła 42 młodych w 11 miotach w ciągu roku.
Okres ciąży waha się od 22 do 27 dni, średnio 24 dni. Samica rodzi od 1 do 11 młodych ( średnio 4 - 6 ) w miocie. Po urodzeniu młode są ślepe, różowe i bezwłose oraz ważą od 1,1 do 2,3 g. W ciągu pierwszych 24 godzin stają pigmentowane na grzbiecie. Małżowina uszna rozwija się na trzeci dzień a oczy otwiera w 12 - 17 dniu po narodzinach. Odstawienie następuje między 25 a 35 dniem od urodzin. Najdłuższy obserwowany czas karmienia wynosił 37 dni. Podczas opieki, samica prowadzi młodego przywiązanego do jej sutka lub jeden po drugim w pysku ( Baker 1983 ).
Po odstawieniu młode zwykle opuszczają gniazdo i uniezależniają się, chociaż czasami samica będzie tolerować ich obecność na dłuższe okresy. Często, gdy samica ma drugi miot, ona zmusza pierwszy miot do opuszczenia gniazda ( King 1968 ).
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem. Samica broni potomstwa gdyż dochodzi często do kanibalizmu zarówno ze strony samców jak innych samic.
Dojrzałość płciową osiąga po 35 dniach od narodzin ale faktycznie po ukończeniu 40 dni. Samice urodzone na początku roku mogą same rodzić młode późnym latem lub wczesną jesienią.
W niewoli Peromyscus maniculatus może żyć do 8 lat. Jednak w środowisku naturalnym, średnia długość życia jest znacznie krótsza, zwykle wynosi mniej niż rok ( Baker 1983 ).

rycina - Peromyscus maniculatus - formy leśne i z obszarów otwartych

Peromyscus maniculatus - osobnik z obszarów leśnych

Opisane podgatunki :
- Peromyscus maniculatus abietorum - Bangs, 1896 - wschodnia Kanada ( Nowa Szkocja, wyspa Cape Breton, Nowy Brunszwik, wyspa Grand Manand, wyspa Prince Edward, Półwysep Gaspe, St. Lawrence, Quebec, Riviere-du-Loup ), U.S.A. ( środkowe Maine - Aroostook County, Aroostook State ) - synonim Peromyscus canadensis abietorum
- Peromyscus maniculatus akeleyi - Elliot, 1899 - U.S.A. ( Clallam County, region Olympic Mountains, Waszynton ) - synonim Peromyscus akeleyi - uważany za różny w pierwszej taksonomii - synonim Peromyscus maniculatus austerus dla innej taksonomii
- Peromyscus maniculatus alpinus - Cowan, 1937 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - Mount Revelstoke Park, Selkirk Range )
- Peromyscus maniculatus anacapae - von Bloeker, 1942 - U.S.A. ( Kalifornia - East, Middle i West Anacapa Islands, Ventura County ) - zagrożony
- Peromyscus maniculatus angustus - Hall, 1932 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Vancouver, Nootka Sound, Sayward )
- Peromyscus maniculatus anticostiensis - Moulthrop, 1937 - Kanada ( Quebec - wyspa Anticosti, Fox Bay, Zatoka St. Lawrence )
- Peromyscus maniculatus arctica - Coues, 1877 - Kanada ( Labrador ) - synonim Peromyscus arctica - synonim Peromyscus maniculatus maniculatus
- Peromyscus maniculatus arcticus - Mearns, 1890 - Kanada ( Mackenzie, Kolumbia Brytyjska ) - synonim Peromyscus arcticus - Sitomys americanus arcticus - Hesperomys leucopus arcticus - Peromyscus texanus arcticus - uznawany jako synonim Peromyscus maniculatus borealis
- Peromyscus maniculatus argentatus - Copeland i Church, 1906 - Kanada ( Nowy Brunszwik, wyspa Grand Manan ) - synonim Peromyscus canadensis argentatus
- Peromyscus maniculatus artemisiae - Rhoads, 1894 - Kanada ( środkowa Kolumbia Brytyjska, wschodnie stoki Gór Kaskadowych, Alberta ), zachodnie U.S.A. ( północno-wschodni i południowy Waszyngton, Blue Mountain, północno-wschodni Oregon - Snake River, Sawtooth, Salmon River Mountains, Idaho, zachodnia Montana, północno-zachodni Wyoming ) - synonim Sitomys americanus artimisiae - Peromyscus texanus artemisiae - Peromyscus leucopus artemisiae
- Peromyscus maniculatus assimilis - Nelson i Goldman, 1931 - północno-zachodni Meksyk ( północna i zachodnie wybrzeże Baja California, wyspy Coronados )
- Peromyscus maniculatus austerus - Baird, 1855 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - Loughborough Inlet, zachodnie Cascades Range ), U.S.A. ( Waszyngton - Columbia River, Puget Sound ) - synonim Hesperomys austerus - Peromyscus austerus - uważany za różny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus maniculatus bairdii - Hoy i Kennicott, 1857 - północne U.S.A. ( region upper Mississippi Valey, wschodnie Kansas, Missouri, Iowa, Minesota, południowe Wisconsin, południowe Michigan, Illinois, Indiana, Ohio, północno-zachodnia Zachodnia Wirginia, Ithaca - New York, North Harrisburg, Dauphin County, Pennsylwania, Patuxent Research Refuge, Prince Gerges County, Maryland ), Kanada ( południowo-zachodnia Manitoba ) - synonim Mus bairdii
- Peromyscus maniculatus bairdii - Coues, 1877 - Kanada ( Labrador ) - synonim Peromyscus bairdii - Peromyscus maniculatus bairdii - uznawany jako synonim Peromyscus maniculatus maniculatus
- Peromyscus maniculatus balaclavae - McCabe i Cowan, 1945 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska - wyspa Balaclava i Hope w Gordon Group, północna część wyspy Vancouver )
- Peromyscus maniculatus blandus - Osgood, 1904 - U.S.A. ( zachodni Teksas, Sonoran Zone, Pecos Valley, Rio Grande Valley, południowy i południowo-zachodni Nowy Meksyk, południowo-wschodnia Arizona ), Meksyk ( wschodnie Sierra Madre, Chihuahua, południowa Coahuila, południowo-zachodnie Nuevo Leon, zachodnie Tamaulipas, północno-zachodnie San Luis Potosi, Durango, Zacatecas ) - synonim Peromyscus sonoriensis blandus - Peromyscus leucopus blandus - Peromyscus americanus blandus
- Peromyscus maniculatus borealis - Mearns, 1890 - Kanada ( Saskatchewan, Mackenzie River, Fort Norman, Fort Good Hope, Jukon, Liard Valley i górny bieg Peace River region, północno-wschodnia Kolumbia Brytyjska, północna i centralna Alberta i Saskatchewan Jasper i Banff National Parks )
- Peromyscus maniculatus canadensis - Miller, 1893 - U.S.A. ( południowy i środkowy New York, Peterboro, Madison County, zachodnie Massachusetts ), Kanada ( Spruce forests, Nowy Brunszwik ) - synonim Peromyscus canadensis - Sitomys americanus canadensis - uważany za różny w pierwszej taksonomi z 4 podgatunkami - synonim Peromyscus maniculatus gracilis dla innej taksonomii
- Peromyscus maniculatus catalinae - Elliot, 1903 - U.S.A. ( Kalifornia - wyspa Santa Catalina, Los Angeles County ) - synonim Peromyscus catalinae - uważany za różny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus maniculatus cineritius - J.A, Allen, 1898 - Meksyk ( wyspa San Roque, południowa Baja California Sur ) - synonim Peromyscus cineritius - uważany za różny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus maniculatus clementis - Mearns, 1896 - U.S.A. ( Kalifornia, wyspa San Clemente, Los Angeles County ) - synonim Peromyscus texensis clementis -zagrożony
- Peromyscus maniculatus coolidgei - Thomas, 1898 - U.S.A. ( południowa Kalifornia ), Meksyk ( Santa Anita, Półwysep Baja California, Sierra San Pedro Martir, Cape San Lucas ) - synonim Peromyscus texanus coolidgei - Peromyscus leucopus coolidgei
- Peromyscus maniculatus deserticolus - Mearns, 1890 - U.S.A. ( Pustynia Mohave, San Bernardino County, Kalifornia ) - synonim Hesperomys leucopus deserticolus - Peromyscus leucopus deserticolus - Peromyscus americanus deserticolus - uznawany jako Peromyscus maniculatus sonoriensis
- Peromyscus maniculatus dorsalis - Nelson & Goldman, 1931 - Meksyk ( wyspa Natividad, zachodnie wybrzeże Baja California )
- Peromyscus maniculatus dubius - J.A, Allen, 1898 - Meksyk ( wyspa Todos Santos, zachodnie wybrzeże północnej Baja California - synonim Peromyscus dubius - uważany za różny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus maniculatus elusus - Nelson i Goldman, 1931 - U.S.A. ( Kalifornia, wyspy Santa Barbara i Channel, wybrzeże południowej Kalifornii, Ventura County )
- Peromyscus maniculatus eremus - Osgood, 1909 - Kanada ( wyspy Magdalen i Grindstone, Quebec )
- Peromyscus maniculatus exiguus - J.A, Allen, 1898 - Meksyk ( wyspa San Martin, zachodnie wybrzeże północnej Baja California - synonim Peromyscus exiguus - uważany za różny w pierwszej taksonomii - synonim Peromyscus maniculatus geromanensis dla innej taksonomii
- Peromyscus maniculatus exterus - Nelson i Goldman, 1931 - U.S.A. ( wyspa San Nicolas, Ventura County, Kalifornia )
- Peromyscus maniculatus fulvus - Osgood, 1904 - południowo-wschodni Meksyk ( Oaxaca, Puebla, Veracruz, Tlaxcala, Hidalgo, Pachuca ) - synonim Peromyscus sonoriensis fulvus
- Peromyscus maniculatus gambeli - Baird, 1858 - zachodnie U.S.A. ( wschodni Washington, Columbian Plateau, Oregon, północno-zachodnia Nevada, Truckee River, Pustynia Black Rock, Kalifornia, Mount Shasta, Monterey County, Zatoka San Francisco ), Meksyk ( północno-zachodnia Baja California ) - synonim Peromyscus gambeli - Sitomys americanus gambeli - Peromyscus texanus gambelii - Hesperomys gambelii
- Peromyscus maniculatus georgiensis - Hall, 1938 - Kanada ( wyspy Savary, Thormanby, Bowen, Lasqueti w Georgia Strait, Kolumbia Brytyjska )
- Peromyscus maniculatus geronimensis - J.A, Allen, 1898 - Meksyk ( wyspy San Martin i San Geronimo, zachodnie wybrzeże północnej Baja California ) - synonim Peromyscus geronimensis - uważany za różny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus maniculatus gracilis - LeConte, 1855 - południowa Kanada ( Quebec, Ontario, zachodnia Nowa Anglia ), U.S.A. ( północne Wisconsin, Michigan, Minesota ) - synonim Hesperomys gracilis - być może wymarły
- Peromyscus maniculatus gunnisoni - Bailey, 1937 - U.S.A. ( Utah, Box Elder County, wyspa Gunnison w zachodniej części jeziora Great Salt )
- Peromyscus maniculatus hollisteri - Osgood, 1909 - U.S.A. ( Washgington, wyspy San Juan, San Juan i Skagit County, północne Puget Sund )
- Peromyscus maniculatus hueyi - Nelson & Goldman, 1932 - Meksyk ( Baja California, wyspa Small, Gonzaga Bay )
- Peromyscus maniculatus imperfectus - Dice , 1925 - U.S.A. ( Kalifornia, Rancho La Brea, Los Angeles County ) - synonim Peromyscus imperfectus - wymarły w plejstocenie
- Peromyscus maniculatus inclarus - Goldman, 1939 - U.S.A. ( Utah, wyspa Fremont, jezioro Great Salt, Weber County )
- Peromyscus maniculatus insolatus - Rhoads, 1894 - U.S.A. ( Kalifornia, Pustynia Mohave, Kern County ) - synonim Peromyscus insolatus - Sitomys insolatus - uważany za różny w pierwszej taksonomii - synonim Peromyscus maniculatus sonoriensis dla innej taksonomii
- Peromyscus maniculatus labecula - Elliot, 1903 - Meksyk ( Nayarit - Tepic, Jalisco, Michoacan - Patzcuaro, Zacatecas - góry Valparaiso, Noevo Leon, Guanajuato, Hidalgo, Distrito Federal, Morelos, Puebla, Guerrero, zachodni Huitzilac, San Luis Pootosi - synonim Peromyscus labecula - uważany za różny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus maniculatus luteus - Osgood, 1905 - U.S.A. ( Nebraska, Kennedy, Cherry County, Teksas, Panhandle, Winkler County ) - synonim Peromyscus luteus - uważany za synonim Peromyscus maniculatus nebrascensis (Coiues)
- Peromyscus maniculatus magdalenae - Osgood, 1909 - Meksyk ( wyspa Margarita, zachodnie wybrzeże południowej Baja California )
- Peromyscus maniculatus maniculatus - ( Wagner, 1845 ) - Kanada ( Cieśnina Hudsona, Port Burwell, Quebec, Labrador, Cieśnina Belle Isle, Hudsonian Zone, Zatoka Hudsona, północne Ontario, jezioro Superior ), U.S.A. ( Michigan, Isle Royale )
- Peromyscus maniculatus margaritae - Osgood, 1909 - Meksyk ( wyspa Margarita, zachodnie wybrzeże południowej Baja California )
- Peromyscus maniculatus martinensis - Nelson & Goldman, 1931 - Meksyk ( wyspa San Martin, zachodnie wybrzeże północnej Baja California ) - synonim Peromyscus maniculatus martinensis - uznawany jako synonim Peromyscus maniculatus exiguus
- Peromyscus maniculatus medius - Mearns, 1895 - Meksyk ( Nachoguero Valley, Baja California ) - synonim Sitomys americanus medius - Peromyscus texensis medius - uznawany za synonim Peromyscus maniculatus gambeli
- Peromyscus maniculatus nebrascensis - Coues, 1877 - U.S.A. ( zachodnia Nebraska, region Sandhill, Dakota Południowa, Wyoming, Kolorado, zachodnie Kansas, zachodnia Oklahoma ) - synonim Hesperomys sonoriensis var. nebrascensis - Peromyscus texensis nehrascensis
- Peromyscus maniculatus nebrascensis - Mearns, 1890, ( nie Coues, 1877 ) - U.S.A. ( Kolorado, góry Skaliste, Nebraska ) - synonim Hesperomys leucopus nebrascensis - Sitomys americanus nebracensis - Vesperimus americanus nebracensis - Peromyscus texanus nebracensis - uznawany jako synonim Peromyscus maniculatus osgoodi
- Peromyscus maniculatus nubiterrae - Rhoads, 1896 - U.S.A. ( góry Allegheny i Blue Ridge, zachodnia Pennsylwania, wschodnia Wirginia Zachodnia, zachodnie Kentucky, wschodnie Tennessee, zachodnia Karolina Północna - góry Roan, Mitchell County, region gór Appalachów, północno-wschodnia Georgia ) - synonim Peromyscus canadensis nubiterrae
- Peromyscus maniculatus oresterus - Elliot, 1903 - Meksyk ( Vallecitos, Sierra San Pedro Martir, Baja California ) - synonim Peromyscus oresterus - uznawany jako synonim Peromyscus maniculatus sonoriensis - odrębny dla starej taksonomii
- Peromyscus maniculatus osgoodi - Mearns, 1911 - Kanada ( równiny i przedgórze gór Skalistych, środkowo-południowy Saskatchewan, południowa Alberta ), U.S.A. ( Montana, Wyoming, Kolorado, zachodnia Dakota Północna, Dakota Południowa, Oklahoma, północno-zachodni Teksas - Panhandle, zachodnie i północno-wschodnie Utah, góry Uinta, Uinta Basin i obszar pomiędzy rzekami Green i Kolorado )
- Peromyscus maniculatus ozarkiarum - Black, 1935 - U.S.A. ( Arkansas - Winslow, Craford-Washington County, Huntsville, Madison County, Gravette, Benton County, wschodnia Oklahoma, południowe Missouri, Ozarks, Teksas - Cooke, Denton i Grayson Counties )
- Peromyscus maniculatus pallescens - J, A, Allen 1896 - U.S.A. ( wschodni i środkowy Teksas, Gainesville, Corpus Christi Bay, Bexar County ) - synonim Peromyscus michiganensis pallescens
- Peromyscus maniculatus perimekurus - Elliot, 1903 - U.S.A. ( wybrzeże w Oregonie, Curry County ) - synonim Peromyscus perimecurus - uznawany jako synonim Peromyscus maniculatus rubidus - odrębny dla starej taksonomii
- Peromyscus maniculatus plumbeus - Jackson, 1939 - Kanada ( Pigou River, Bay of Seven, Zatoka Świętego Wawrzyńca, Saguenay County, Quebec )
- Peromyscus maniculatus rubidus - Merriam, 1890 - zachodnie U.S.A. ( Washington, Puget Sound, Wahkiakum County, wybrzeże w Oregonie, górna Rogue River Valley, zachodnie stoki gór Kaskadowych, Kalifornia, Golden Gate, Marin County, Zatoka San Francisco, Woodside, San Mateo County, Monterey County ), być może północny Meksyk - synonim Peromyscus oreas rubidus
- Peromyscus maniculatus rufinus - Merriam, 1890 - U.S.A. ( południowe góry Skaliste, centralne i zachodnie Kolorado, Utah, Fish Lake Plateau, góry Uinta, wschodni brzeg rzeki Kolorado, północna San Juan Valley, północna i wschodnia Arizona, góry Chiricahua, północny i zachodni Nowy Meksyk, góry Mogollon, góry Sacramento, wschodni region Sierra Grande ) - synonim Vesperimus americanus rufinus - Hesperomys leucopus rufinus - Peromyscus rufinus - uważany za różny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus maniculatus sanctaerosae - von Bloeker, 1940 - U.S.A. ( Kalifornia, wyspa Santa Rosa, Santa Barbara County )
- Peromyscus maniculatus santacruzae - Nelson i Goldman, 1931 - U.S.A. ( Kalifornia, Point Magu, wyspa Santa Cruz, Santa Barbara County )
- Peromyscus maniculatus saturatus - Bangs, 1897 - Kanada ( wyspa Saturna, Gulf of Georgia, Victoria, Vancouver, Kolumbia Brytyjska ) - synonim Peromyscus texanus saturatus
- Peromyscus maniculatus saxamans - McCabe & Cowan, 1945 - Kanada ( Kolumbia Brytyjska, wyspy Heard, Bell, Hurst, Duncan w Gordon Group ) - synonim Peromyscus oreas
- Peromyscus maniculatus serratus - Davis, 1939 - U.S.A. ( góry Sawtooth i Salmon River, centralne Idaho, Wyoming )
- Peromyscus maniculatus sonoriensis - Le Conte, 1853 - Meksyk ( wąskie pasmo wzdłuż północnej granicy Sonory, na wschód od Sierra de los Patagones, północno-wschodnia Baja California, Sierra San Pedro Martir ), U.S.A. ( południowa, zachodnia i północna Arizona, Pustynia Kolorado, Pustynia Mohave, Kalifornia, region Inyo, Lassen County, dolina rzeki Kolorado, Coast Ranges, zachodnie San Diego County, góry San Jacinto, góry San Bernardino, Tehachapi County, Mount Pinos, Ventura County, San Joaquin Valley, Carrizo Plain, zachodnie Kern County, południowa Sierra Nevada, Newada, Great Basin w południowym Idaho, zachodnie Utah, obszary kanionów między wysokimi płaskowyżami a rzeką Green i Colorado, San Juan Valley ) - synonim Vesperimus americanus sonoriensis - Peromyscus texanus sonoriensis - Hesperomys leucopus sonoriensis - Hesperomys sonoriensis - uważany za odrębny w starej taksonomii z 3 podgatunkami
- Peromyscus maniculatus streatori - Nelson & Goldman, 1931 - U.S.A. ( Kalifornia, wyspa Channel, wyspa San Miguel, wyspa Santa rosa, Santa Barbara County )
- Peromyscus maniculatus subarcticus - Allen, 1896 - U.S.A. ( Montana, Deerlodge County, Black Hills, Dakota Południowa ), południowa Kanada ( Saskatchewan ) - synonim Peromyscus texanus subarcticus - Peromyscus leucopus arcticus - Peromyscus texensis subarcticus - uznawany jako synonim Peromyscus maniculatus artemisiae
- Peromyscus maniculatus thurberi - J, A, Allen, 1893 - Meksyk ( Baja California, Sierra San Pedro Martir ) - synonim Sitomys americanus thurberi - Peromyscus texanus thurberi - uznawany jako synonim Peromyscus maniculatus gambelli
- Peromyscus maniculatus umbrinus - Miller, 1897 - Kanada ( Peninsula Harbor, Lake Superior, Ontario ) - synonim Peromyscus canadensis umbrinus - uznawany jako synonim Peromyscus maniculatus maniculatus

Peromyscus maniculatus maniculatus

Peromyscus maniculatus w warunkach wiwaryjnych

Uznawany jako najmniejszej troski ze względu na jego szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, tolerancji dla szerokiej gamy siedlisk, występowania w wielu obszarach chronionych.
Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji gatunku aby odnotowywać go w bardziej zagrożonych kategoriach. W niektórych siedliskach osiąga duże populacje zmieniając ich wielkość zarówno sezonowo jak i rocznie.
Myszak leśny ma obfite populacje, często jest wśród najliczniejszych gatunków gryzoni na niektórych obszarach ( LTR 1998 ). Gęstość osobniczą którą może osiągnąć to 11 osobników / akr ( Baker 1983 ). Populacja oscyluje w cyklach co trzy do pięciu lat, czasami jest związana z ilością dostępnego pożywienia.
Ilość i jakość pokarmu, dostępność wody, liczba i rozmieszczenie miejsc gniazdowania, architektura żywej i martwej roślinności to są pewne czynniki ekologiczne zaproponowane, które wpływają na gęstość Peromyscus maniculatus. Jednak tylko dostępność pokarmu badano na tyle szczegółowo, aby pokazać, że ma to wpływ na gęstość osobniczą ( Kirkland i Layne 1989 ).
Gatunek jest ekologicznie zróżnicowany. Jego 57 podgatunków podzielonych jest na dwa ekotypy: pierwszy z długim ogonem, dużymi uszami obejmuje mieszkańców lasów i drugi z krótkim ogonem, małych mieszkańców otwartych terenów.
W Michigan, istnieją trzy odrębne podgatunki. Peromyscus maniculatus maniculatus występuje tylko na Isle Royale. Peromyscus maniculatus gracilis występuje w lasach północnej części Lower Peninsula i Upper Peninsula. Peromyscus maniculatus bairdii znajduje się w terenach otwartych ( najlepiej zaoranych lub pól uprawnych, wczesne stadia murawy, lub wzdłuż brzegu jeziora ) Półwyspu Dolnego i południowo-zachodniego Półwyspu Górnego. Peromyscus maniculatus gracilis i Peromyscus maniculatus bairdii różnią się dość znacznie. Ten pierwszy ma dłuższy ogon, uszy, czaszkę i tylną nogę niż Peromyscus maniculatus bairdii. Co ciekawe, że pomimo sympatrycznych zakresów te podgatunki się nie krzyżują. Jednym z możliwych wyjaśnień jest iż różnica ich siedlisk ogranicza ich kontakt ( Baker, 1983 ).
Myszak leśny spędza większość swojego czasu na ziemi, ale jest także dobrym wspinaczem. Jego centra aktywności to pobliże gniazda oraz miejsca zgromadzonego pokarmu.
U preriowych podgatunków, gniazdo jest zbudowane tuż poniżej poziomu gruntu we własnej norze lub opuszczonej przez inne zwierzę. Podgatunki mieszkające w lasie konstruują gniazda blisko ziemi w pniach, kłodach, palach, zaroślach, jamach drzew, odbudowanych gniazdach ptaków, korze drzew, a nawet domkach i budynkach gospodarczych. Gniazda są wykonane z zaokrąglonych mas materii roślinnej ( aż do 100 mm ) ( Baker 1983 ).
W sumie, to można go znaleźć w praktycznie każdym środowisku w ramach jego zakresu ( tundra, tajga, umiarkowane i borealne lasy, bagna i torfowiska, prerie, pustynie i zarośla).
Myszak leśny stanowi pokarm dla dużej liczby zwierząt mięsożernych, z których niektóre są ekonomicznie cennymi futerkowymi ssakami. Ponadto, gatunek zjada niektóre owady, które są uważane za szkodniki ( Baker 1983 ).
Peromyscus maniculatus jest gospodarzem dla szczepu wirusa hantawirusowy zespół płucny nazywany Sin Nombre ( zwany także jako Four Corners lub wirus Muerto Canyon ). Wirus ten, który może być przenoszony na ludzi, powoduje często śmiertelną chorobę nazywaną hantawirusowym zespołem płucnym ( Rowe i wsp. 1995 ). Jest również rezerwuarem choroby z Lyme.
Nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku. Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Występuje w wielu obszarach chronionych.

Peromyscus maniculatus bairdii

W niewoli - hodowany głównie w laboratoriach.
Jest ważnym zwierzęciem badawczym zwłaszcza w badaniach nad hantawirusowym zespołem płucnym.
Potrafi dożyć w odpowiednich warunkach nawet do 8 lat.

Myszak czarnouchy ( Peromyscus melanotis ) - J, A, Allen i Chapman, 1897 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus maniculatus melanotis.
Uwagi : Taksonomiczne umieszczenie populacji z Arizony jest niepewne. Hoffmeister ( 1986 ) przypisuje im Peromyscus maniculatus, ale pojawiają się one jako Peromyscus melanotis u Musser i Carleton ( 1993, 2005 ).

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Cordillera Transvolcanica w centralnej części kraju, wschodnie Jalisco, środkowe Veracruz, Sierra Madre Oriental, południowe Nuevo Leon, Sierra Madre Occidental, zachodnie Chihuahua ) i izolowana populacja w U.S.A. ( południowo-wschodnia Arizona, góry Chiricahua, Graham i Santa Catalina ).

Zamieszkuje skalne siedliska porośnięte lasem liściastym i iglastym, górskie trawiaste łąki na wysokości 3810 m n.p.m.

myszak czarnouchy ( Peromyscus melanotis )

Aktywny w ciągu całego roku. Szczyt aktywności w nocy, głównie po zmierzchu i tuż przed wschodem słońca.
Żyje samotnie, w grupach rodzinnych lub niewielkich społecznościach ( do 10 osobników różnej płci ).
Jest terytorialny, zakres rewiru to 410 m2. Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne miejsca. Są to opuszczone nory, zagłębienia wśród korzeni drzew, puste pnie, rumowiska skalne, szczeliny skalne, gęste zarośla, czasami ptasie gniazda, itp. miejsca. Buduje kuliste gniazdo z suchej trawy i innej roślinności, często wymoszczone ptasimi piórami i miękką sierścią.
Niewielki dymorfizm płciowy. Samica nieco większa niż samiec.
Długość całkowita: 160 - 164 mm; Ogon: 66 - 71 mm Waga: 17 - 28 g.
Posiada skrawek ciemnych włosów u podstawy uszów. Linia odzielająca biały spód od brązowo-szarego grzbietu jest bardzo wyraźna. Pomaga to odróżnić gatunek od myszaka leśnego. Co ważne, te dwa gatunki są genetycznie odrębne.
Jest dobrym wspinaczem zarówno po skałach jak i w wydrążonych pniach drzew w lasach iglastych. Jednak większość swojego aktywnego czasu spędza na ziemi.
Brak danych czy w okresach zmniejszonej dostępności pokarmu zapada w marazm.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy gatunek używa wokalizy. Nie wiadomo też czy bębni przedni łapkami, informując inne osobniki.
Jest gatunkiem wszystkożernym. W skład jego diety wchodzą nasiona traw i roślin zielnych, owoce i jagody, nasiona drzew, żołędzie, łodygi, liście, pąki, trawy ale także owady i drobne kręgowce.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny ale występuje też monogamia.
Ciąża trwa 22 - 25 dni. Samica rodzi do 5 młodych ( średnio 3 ). Odstawienie następuje po około 20 - 25 dniach od narodzin.
Ciężarne samice zostały zarejestrowane w styczniu, kwietniu, maju, lipcu, sierpniu i listopadzie. Karmiące zarejestrowano w listopadzie a nieletnie w czerwcu i lipcu.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 2 - 3 miesięcy.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Czasami dochodzi do krzyżówek miedzy gatunkowych. W jedynym płodnym skrzyżowaniu Peromyscus melanotis i Peromyscus maniculatus miot zawierał samce, które były płodne, kiedy krzyżowano je wstecznie z samicami Peromyscus maniculatus ( Clark 1966 ), ale inne podobne krycia nie dały potomstwa.
137 międzygatunkowych krzyżówek pomiędzy Peromyscus melanotis i Peromyscus maniculatus, nie dały produktywnego potomstwa ( Bowers 1974 ).
Długość życia w warunkach naturalnych to maksymalnie 24 miesiące, chociaż z reguły 12 - 18 miesięcy.

Opisane podgatunki :
- Peromyscus melanotis cecilii - Thomas, 1903 - Meksyk ( Nuevo Leon, południowe stoki Mt.Orizaba, Puebla, Veracruz ) - synonim Peromyscus cecilii - uważany za synonim Peromyscus melanotis - odrębne dla starej taksonomii
- Peromyscus melanotis melanotis - J, A, Allen and Chapman, 1897 - Meksyk ( wyższe stoki głównych gór, Guerrero, Oaxaca, wzdłuż Cordillera do Veracruz, na zachód wulkanu de Popocatepetl do El Nevado de Colima, w kierunku północnym Sierra Madre Occidental w Durango i Chihuahua ) i U.S.A. ( południowo-wschodnia Arizona )
- Peromyscus melanotis zamelas - Osgood, 1904 - Meksyk ( Nuevo Leon, Chihuahua ) - być może synonim Peromyscus melanotis

Gatunek traktowany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Obecny trend populacji gatunku jest nie znany. Wydaje się, iż gatunek jest powszechny w swoim zakresie ale nie zbyt często spotykany.
Gatunek często współżyje w tym samym siedlisku z innymi gatunkami gryzoni, w tym Neotomodon alstoni.
Nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku jako całości.
Nie jest objęty żadnymi szczególnymi środkami ochrony. Istnieje kilka obszarów chronionych w jego zasięgu.

W niewoli - w hodowli laboratoryjnej.
Młode osobniki wychowane w niewoli były całe ciemne, aż do uzyskania dojrzałości płciowej. Ich ubarwienie dla dorosłych osobników było ciemniejsze w lecie niż w zimie.

+Peromyscus nesodytes - Wilson, 1936 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ).
Traktowany jako wymarły przed 1870 rokiem. Wymarły około 8000 lat p.n.e., żył w późnym plejstocenie w Kalifornii.

Występował w Ameryce Północnej - U.S.A. ( Kalifornia, wyspy Channel ( wyspy Santa Barbara ) - San Miguel, Santa Rosa, Santa Cruz, Anacapa, San Clemente, San Nicolas, Catalina i Santa Barbara, Los Angeles County, Santa Barbara County i Ventura County ).

Zamieszkiwał siedliska na wyspach.

Znany z prawej części żuchwy oraz innych fragmentów kości.
W 1934 roku Robert W. Wilson oznaczył Peromyscus nesodytes jako nowy gatunek po odkryciu fragmentów kości. Gatunek ma duży rozmiar, jest większy niż jakikolwiek gatunek z żyjących Peromyscus w U.S.A.
Jedyne znane większe gatunki są z rodzaju Megadontomys, który występuje w Meksyku i Ameryce Środkowej.
Prawdopodobnym przodkiem Peromyscus nesodytes był Peromyscus anyapahensis. Jednak Peromyscus anyapahensis jest gatunkiem wymarłym i był mniejszy niż Peromyscus nesodytes.
Pozostałości Peromyscus nesodytes zostały znalezione na wyspach San Miguel i Santa Rosa.
Peromyscus nesodytes prawdopodobnie wymarły z powodu przypadkowego wprowadzenia myszaka leśnego, przez ludzi Chumash, którzy żyli w Santa Barbara County. Ludzie Chumash odwiedzali wyspy Santa Barbara oraz żyli na nich i mogli nieświadomie transportować Peromyscus maniculatus na wyspy.
Phillip Walker uważa, iż Peromyscus maniculatus zapewne wypadał lepiej w unikaniu najczęstszego drapieżnika na wyspach, niż Peromyscus nesodytes. Drapieżnikiem, który dominował była płomykówka ( Tyto alba ).
Możliwym tego przykładem jest na wyspie San Miguel, jaskinia Daisy Cave. Daniel Guthrie podaje iż mniejsze liczby Peromyscus maniculatus z niższych poziomów Daisy Cave mogą wynikać z preferencji sowy dla większych Peromyscus nesodytes, który żył na wyspie w tym czasie.

Peromyscus oreas - Bangs, 1898 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus maniculatus oreas - Peromyscus keeni oreas.
Uwagi : Obecnie jest zawarty w Peromyscus keeni, traktowany jako synonim.

Myszak plażowy ( Peromyscus polionotus ) - ( Wagner, 1843 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Mus polionotus.

Występuje w Ameryce Północnej - południowo-wschodnie U.S.A. ( Alabama, Floryda, Georgia, Missisipi, Karolina Północna, Karolina Południowa, Tennessee ).

Zamieszkuje suche obszary piaszczyste, plaże z pokrywą z trawy i krzewów, piaszczyste wydmy porośnięte roślinnością.

rycina - myszak plażowy ( Peromyscus polionotus ) - u góry forma śródlądowa, u dołu forma nadmorska

Aktywny w ciągu całego roku. Głównie w nocy ze szczytem aktywności po zmroku i przed świtem. Najwyższy poziom aktywności odnotowano w bezksiężycowe lub pochmurne wieczory.
Żyje samotnie, w parach, w niewielkich grupach rodzinnych lub czasami w małych społecznościach do 10 osobników różnej płci.
Jest terytorialny, lecz zakresy rewirów osobniczych nie sa znane.
Dymorfizm płciowy: samice są większe od samców. Długość: średnia 135 mm w zakresie 110 - 150 mm. Waga: średnia 13 g w zakresie 10 - 15 g.
Wyraźne zróżnicowanie kolorystyczne lokalne można znaleźć wśród podgatunków. Na przykład, osobniki zamieszkujące na plaży, zwykle mają mniej włosów pigmentowych niż osobniki populacji śródlądowej ( Wilson i Ruff 1999 ). Blade zabarwienie populacji plażowych łatwiej wtapia się w piaszczystym środowisku pomagając unikać drapieżników.
Na kryjówki wybiera samodzielnie wykopane nory w miękkim piasku lub zajmuje opuszczone nory krabów. Nory są umiejscowione w pochyłym zboczu wydmy, u podstawy kępy traw lub w zaroślach. Kryjówka jest umiejscowiona na głębokości od 0,3 do 0,9 metrów pod powierzchnią, prowadzi do niej jeden tunel wiodący i tunel ucieczki. Kopiec ziemi lub piasku wyznacza wejście do tunelu prowadzącego. Kryjówka jest wykorzystywana do gniazdowania, schronienia i przechowywania pokarmu.
Buduje kuliste gniazdo z suchej trawy i innej dostępnej roślinności.
Doskonale potrafi poruszać się po piasku, zwłaszcza po wydmach. Czasami wspina się na krzewy.
Do komunikacji wykorzystuje sygnały chemiczne, słuch, węch, wzrok, dotyk i postawę ciała. Brak danych czy wykorzystuje wokalizę.
Jest gatunkiem wszystkożernym. Zjada pokarm zarówno roślinny jak i zwierzęcy. W skład jego diety wchodzą różnorodne nasiona i ziarna traw oraz roślin zielnych, trawy, rośliny zielne, owoce i jagody oraz owady. Jeśli pokarm roślinny jest mniej dostępny wzrasta spożycie bezkręgowców i owadów.
Gatunek może się rozmnażać przez cały rok. W niektórych obszarach aktywność rozrodcza występuje od listopada do stycznia. System krycia monogamiczny. Występuje ruja popołogowa.
Okres ciąży to 23 - 24 dni lub 28 - 29 dni w okresie laktacji. 2 - 4 mioty w sezonie. Samica rodzi średnio 3 - 4 młode w zakresie 1 - 6. Młode rodzą się nagie, ślepe i bezradne. Waża tylko 6 do 7 gramów. Są różowe i bez włosów, z wyjątkiem włosów nozdrzy w okolicy nosa. Oczy otwierają około 13 - 14 dnia życia.do dnia trzynastego i czternastego dnia życia. Odstawienie następuje po około 18 - 20 lub 25 dniach od narodzin. Po tym okresie opuszczają wygodną kryjówkę.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową samica może uzyskać w wieku około 5 tygodni. Średni wiek pierwszej ruji u samic wynosi 29,6 dni.
Długość życia to około 1 - 2 lat.

Peromyscus polionotus

Opisane podgatunki :
- Peromyscus polionotus albifrons - Osgood W H, 1909 - wschodnie U.S.A. ( Floryda - Choctawhatchee Bay, Yellow-Shoal-Alaqua, Walton County, południowo-wschodnia Alabama - Mobile Bay
- Peromyscus polionotus allophrys - Bowen, 1968 - wschodnie U.S.A. ( zachodnio-środkowa Floryda - Morrison Lake, Walton County, Gulf Okaloosa ) - zagrożony
- Peromyscus polionotus ammobates - Bowen, 1968 - wschodnie U.S.A. ( południowa Alabama - Mobile Bay, Perdido Bay ) - zagrożony
- Peromyscus polionotus arenarius - Bangs, 1898 - U.S.A. ( Georgia - Hursman Lake, Scriven County ) - synonim Peromyscus subgriseus arenarius - traktowany jako synonim Peromyscus polionotus polionotus
- Peromyscus polionotus baliolus - Bangs, 1898 - U.S.A. ( Georgia - Scriven County ) - synonim Peromyscus subgriseus baliolus - traktowany jako synonim Peromyscus polionotus polionotus - zamiennik dla Peromyscus polionotus arenarius
- Peromyscus polionotus colemani - Schwartz, 1954 - U.S.A. ( Karolina Południowa - Campton, Spartanburg County ) - być może synonim Peromyscus polionotus polionotus
- Peromyscus polionotus decoloratus - Howell, 1939 - wschodnie U.S.A. ( północno-wschodnia Floryda - Mosquito Inlet, Volusia County, Matanzas Inlet ) - wymarły
- Peromyscus polionotus griseobracatus - Bowen, 1968 - wschodnie U.S.A. ( Floryda - Navarre, Santa Rosa Sound County, Pensacola Bay, Choctawatchee Bay )
- Peromyscus polionotus leucocephalus - Howell, 1920 - wschodnie U.S.A. ( Floryda - wyspa Santa Rosa, Okaloosa County ) - synonim Peromyscus leucocephalus - uważany za odrębny gatunek w pierwszej taksonomii - niższe ryzyko
- Peromyscus polionotus lucubrans - Schwartz, 1954 - U.S.A. ( północna Karolina Południowa - Lexington County, Allendale County, Georgia - Savannah River, Alabama, Mississippi, Floryda )
- Peromyscus polionotus niveiventris - ( Chapman ), 1889 - wschodnie U.S.A. ( Floryda - Hillsboro Inlet, Mosquito Inlet, Micco, Daytona Beach,Palm Beach, Brevard County ) - synonim Hesperomys niveiventris - Peromyscus niveiventris - uważany za odrębny gatunek w pierwszej taksonomii z 2 podgatunkami - zagrożony
- Peromyscus polionotus peninsularis - Howell, 1939 - wschodnie U.S.A. ( Floryda - Saint Andrews Point Peninsula, Cape San Blas Bay, Bay County ) - zagrożony
- Peromyscus polionotus phasma - Bangs, 1898 - wschodnie U.S.A. ( północno-wschodnia Floryda - wyspa Anastasia, St. Johns County ) - synonim Peromyscus phasma - Peromyscus niveiventris phasma - uważany za odrębny gatunek w pierwszej taksonomii - zagrożony
- Peromyscus polionotus polionotus - ( Wagner, 1843 ) - wschodnie U.S.A. ( północna i zachodnia Floryda - Abbeville, zachodnia Karolina Południowa, południowa Georgia, wschodnia Alabama ) - synonim Peromyscus subgriseus baliolus
- Peromyscus polionotus rhoadsi - Bangs, 1898 - wschodnie U.S.A. ( zachodnia Floryda - Tampa Bay, Hillsborough County ) - synonim Peromyscus subgriseus rhoadsi
- Peromyscus polionotus subgriseus - Chapman, 1893 - wschodnie U.S.A. ( Floryda - Gainesville, Alachua County ) - synonim Peromyscus subgriseus - Sitomys niveiventris subgriseus - stara nazwa Peromyscus polionotus lub odrębny gatunek w pierwszej taksonomii z 3 podgatunkami
- Peromyscus polionotus sumneri - Bowen, 1968 - wschodnie U.S.A. ( zachodnio-środkowa Floryda - Merial Lake, Choctawatchee-Chipola, Bay County )
- Peromyscus polionotus trissyllepsis - Bowen, 1968 - wschodnie U.S.A. ( Floryda - Perdido Bay, Pensacola Bay, Alabama - Baldwin County ) - krytycznie zagrożony

Peromyscus polionotus phasma

Uznawany jako najmniejszej troski, gdyż jest gatunkiem szeroko rozpowszechnionym, lokalnie obfitym i brak wyraźnych zagrożeń w chwili obecnej dla gatunku jako całości. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Systematyka Peromyscus polionotus potrzebuje krytycznego przeglądu ( Carleton 1989 ).
Uważany za bezpieczny w swoim zakresie ( NatureServe ).
Znana gęstość osobnicza to 6 osobników/akr ( Burt i Grossenheider 1976 ).
Spośród 16 podgatunków, osiem form przybrzeżnych budzi obawy :

- Peromyscus polionotus decoloratus wyginął
- Peromyscus polionatus trissyllepsis jest krytycznie zagrożony
- Peromyscus polionatus allophrys, Peromyscus polionatus ammobates, Peromyscus polionatus peninsularis i Peromyscus polionatus phasma są uważane za zagrożone
- Peromyscus polionatus leucocephalus i Peromyscus polionatus niveiventris są blisko zagrożonych.

Wszystkie osiem podgatunków ma ograniczony zakres dystrybucji i są zagrożone utratą siedlisk związaną z presją ze względu na turystykę i rozwój.
Zmiany klimatyczne na wybrzeżu wzdłuż Zatoki Meksykańskiej są trzecim ważnym czynnikiem powodującym zagrożenie dla tego gatunku. Odnotowano populacje Peromyscus polionotus, które zostały poważnie zmniejszone kilka miesięcy po huraganie Opal, który uderzył w wybrzeże Alabamy ( Swilling Jr., i inni, 1998;. Wilson i Ruff, 1999 ).
Zasięg tego gatunku obejmuje wiele obszarów chronionych.
Gatunek jest ważnym składnikiem diety wielu drapieżników.
Gatunek jest żywicielem wielu gatunków pasożytniczych jak : pchły ( Siphonaptera ), nicienie ( Nematoda ), przywry ( Trematoda ), kolcogłowy ( Acanthocephala ).
Peromyscus polionatus jest doskonałym modelem do badań genetycznych i był szeroko wykorzystywany do badania zmienności genów kontrolujących pigment.

Peromyscus polionotus wychodzący z nory

W niewoli - hodowla laboratoryjna.

Myszak stokowy ( Peromyscus sejugis ) - Burt, 1932 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus maniculatus sejugis.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( południowa część Zatoki Kalifornijskiej, wyspy Santa Cruz i San Diego ).

Zamieszkuje stoki kanionów i skaliste wzgórza porośnięte skąpą roślinnością, głównie kaktusami i opuncją.

myszak stokowy ( Peromyscus sejugis )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmroku do świtu.
Żyje samotnie, w małych grupach rodzinnych lub niewielkich społecznościach.
Jest terytorialny ale zakresy osobnicze nie są znane.
Na kryjówki wybiera głównie rozpadliny i szczeliny skalne, zagłębienia pod głazami, zarośla kaktusów lub opuncji.
Dymorfizm płciowy nie występuje. Długość całkowita to 160 - 197 mm. Ogon długości 65 - 94 mm. Waga w zakresie 14 - 25 g.
Myszaki z dwóch wysp są tej samej wielkości, ale wyglądem nieco się różnią - nos osobników z Santa Cruz zwęża się mniej niż u osobników z San Diego. Oba wyglądają trochę jak myszak leśny, ale mają większe, dłuższe i ciemniejsze warstwy wokół nosów.
Jest dobrym wspinaczem zarówno na półki skalne czy większe głazy jak i po roślinach.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Odżywia się pokarmem roślinnym jak i zwierzęcym. W skład jego diety wchodzą nasiona traw i roślin zielnych, trawy i zielone części roślin, owoce opuncji, kaktusy oraz owady.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Aktywność rozrodcza może być zmniejszona w okresie lata. System krycia poligamiczny. Prawdopodobnie występuje ruja poporodowa.
Ciąża trwa 22 - 25 dni. Samica rodzi średnio 3 - 4 młode w miocie. 2 - 4 mioty w sezonie. Młode rodzą się nagie, ślepe i bezradne. Odstawienie następuje po około 21 dniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową samica uzyskuje po około 30 dniach.
Długość życia to około 1 - 2 lat.

Peromyscus sejugis - okaz muzealny

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako zagrożony ze względu na zakres występowania oraz przestrzeń wykorzystania mniejszą niż 100 km2. Wszystkie osobniki znane są z mniej niż sześciu miejsc i istnieje tam postępujący spadek dojrzałych osobników. Zagrożony w kategorii B1ab ( v ) + 2ab ( v ). Został wyeliminowany z jednej wyspy lub wykazano, że poważnie rozdrobnione populacje byłyby do kwalifikacji jako krytycznie zagrożony.
Uważa się, iż jest bardzo powszechny w odpowiednim środowisku wyspiarskim ( Alvarez-Castaneda 2001 ).
Próbki pobrane z wyspy San Diego zostały złapane na skalistym wzgórzu z bardzo niewielką roślinnością, zaledwie kilka krzaków i kępa trawy wśród skał.
Większość próbek z wyspy Santa Cruz zebrano na dnie kanionów, niewiele schwytano na stokach i wzgórzach ( Alvarez-Castaneda 2001 ).
Dominującą roślinnością na wyspie San Diego jest Bouteloua radicosa, Castela peninsularis, Euphorbia magdalenae, Heteropogon contortus, Jatrofa cuneata i Opuntia cholla.
Roślinność na wyspie Santa Cruz zawiera Bursera microphylla, Jacquemontia abutiloides, Jatrofa cuneata i Viguiera deltoidea.
Dzikie koty ( Felis catus ) są obecne na wyspie Santa Cruz ( Alvarez-Castaneda 2001 ), ale nie ma ich jeszcze na wyspie San Diego.
Ten gatunek jest wymieniony jako zagrożony w Meksyku ( NOM-059-ECOL-2001 ).

typowa roślina wyspy San Diego - Opuntia cholla

W niewoli - brak danych.

Myszak kataliński ( Peromyscus slevini ) - Mailliard, 1924 - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus maniculatus slevini.

Występuje w Ameryce Północnej - Meksyk ( Baja California Sur, wyspa Catalina, 27 km na północny wschód Punta San Marcial ).

Zamieszkuje głównie siedliska wyspy o piaszczystej glebie.

myszak kataliński ( Peromyscus slevini )

Aktywny głównie w nocy ale w latach 30-tych XX wieku badacze podają, że również w ciągu dnia.
Żyje samotnie lub grupach rodzinnych ( samica z młodymi ).
Brak danych czy jest terytorialny.
Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne schronienia dostępne w siedlisku.
Dymorfizm płciowy nie jest znany. Długość całkowita to 210 - 214 mm. Ogon to 97 - 109 mm.
Jest dobrym wspinaczem zarówno na półki skalne czy większe głazy jak i po roślinach.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Odżywia się pokarmem roślinnym jak i zwierzęcym. W skład jego diety wchodzą nasiona traw i roślin zielnych, trawy i zielone części roślin, owoce opuncji, kaktusy oraz owady.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Aktywność rozrodcza może być zmniejszona w okresie lata. System krycia poligamiczny. Prawdopodobnie występuje ruja poporodowa.
Ciąża trwa 22 - 25 dni. Samica rodzi średnio 3 - 4 młode w miocie. 2 - 4 mioty w sezonie. Młode rodzą się nagie, ślepe i bezradne. Odstawienie następuje po około 21 dniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową samica uzyskuje po około 30 dniach.
Długość życia to około 1 - 2 lat.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako krytycznie zagrożony, ze względu iż zasięg występowania jest mniejszy niż 100 km2 i wszystkie osobniki znajdują się w jednym miejscu oraz istnieje poważny spadek liczby dojrzałych osobników.
Klasyfikowany w kategorii B1 ab ( v ).
Z notatek polowych z roku 1931 WH Burta wynika, że gatunek ten był obfity i spotkać go można było nawet w ciągu dnia.
W roku 1990, tylko 19 osobników zostało schwytanych, później zostały ponownie zidentyfikowane jako Peromyscus eremicus, który konkuruje z Peromyscus slevini. Peromyscus eremicus nie był znany z życia na wyspie Catalina i mógł przybyć z rybakami.
W 1993 roku nie zebrano żadnych próbek, 15 próbek zostało zebranych w 1995 roku, a cztery zostały złowione w 1998 roku, przy użyciu 480, 150, i 220-nocnych pułapek ( Alvarez-Castaneda i Cortes-Calva 2002 ). Osiem samic złapanych w listopadzie było w okresie laktacji ale żadna nie była w ciąży ( Alvarez-Castaneda i Cortes-Calva 2002 ).
Główna rośliność na wyspie Catalina to: Bursera hindsiana, Bursera microphylla, Colubrina viridis, Encelia farinose, Esenbeckia flava, Euphorbia polycarpa i Ferocactus diguetii ( Alvarez-Castaneda i Cortes-Calva 2002 ).
Na wyspę został wprowadzony również Peromyscus fraterculus i jest znany z konkurencji z Peromyscus slevini ( Alvarez-Castaneda i Cortes-Calva 2002 ).
Peromyscus slevini jest uważany za zagrożony przez rząd meksykański.