Beszamel i spółka bez ograniczeń: Nosorożce jeszcze liczą na przyszłość. Plan hodowli w niewoli nosorożców sumatrzańskich ( Dicerorhinus sumatrensis ) jest gotowy do ponownej oceny

samiec Torgamba w Port Lympne Zoo - The Aspinall Foundation

PRZEZ JEREMY HANCE 2 PAŹDZIERNIKA 2018
Seria Mongabay: Asian Rhinos

- Program hodowli w niewoli nosorożców sumatrzańskich złowił 40 nosorożców w latach 1984 - 1995. Do chwili obecnej w ramach programu urodziło się pięć cieląt.
- Niektórzy uważają te dane za dowód kolosalnej porażki. Inni wskazują na porody osiągnięte jako dowód ostatecznego sukcesu programu.
- Pęd rośnie, by wznowić wysiłki zmierzające do schwytania dzikich nosorożców.

samiec Torgamba w Port Lympne Zoo - The Aspinall Foundation ( 1986 )

Najważniejszym krokiem było jeszcze ogłoszenie wrześniowe nowej inicjatywy o nazwie Sumatran Rhino Rescue.
Jest klip z filmu dokumentalnego - "Torgamba: Last Rhino", - który oglądam w kółko. Przedstawia on Torgambę, samca nosorożca sumatrzańskiego ( Dicerorhinus sumatrensis ), który spędził większość swojego życia w Wielkiej Brytanii zanim został odesłany do Indonezji, powracając do ojczystego kraju. Tom Foose i Nico van Strien czekają na niego. Żaden z nich nie jest dobrze wyglądającym prezenterem telewizyjnym, ale są to naukowcy, a nie gwiazdy.
Foose jest jak John Payne opisuje go: "nerdy", z jego lekką budową, grubymi szkłami, krótkimi spodenkami i długimi skarpetami. Van Strien jest zbudowany i sztywny. Obaj mężczyźni próbują wyglądać godnie, gdy Torgamba węszy przed nimi. Foose nazywa moment "satysfakcjonującym".
"Nie sądzę, żeby był teraz większy niż był", - mówi van Strien.
"Nie, ale był zdecydowanie młodym zwierzęciem - jego róg był krótki i teraz jest naprawdę spektakularny."
W filmie widać, jak mały jest Torgamba, stojąc obok Foose'a i Van Striena. Najmłodszy, najdziwniejszy nosorożec.
W 2006 roku, sześć lat po powstaniu filmu, zmarł Tom Foose. Miał zaledwie 61 lat. Jednak żył wystarczająco długo, aby zobaczyć narodziny dwóch nosorożców, wystarczająco długo, by zobaczyć, jak dzieło jego życia przynosi owoce.

samiec Torgamba w Port Lympne Zoo - The Aspinall Foundation ( 1994 )

Ponowna ocena awarii.

samica Meranti ( zmarła w 1994 ) i samiec Torgamba ( odwieziony do Indonezji w 1998 ) w Port Lympne Zoo - The Aspinall Foundation

Po pierwsze, niektóre liczby: program hodowlany dla nosorożców sumatrzańskich ( Dicerorhinus sumatrensis ) złowił 40 nosorożców w latach 1984 - 1995. Do chwili obecnej program wyprodukował pięć cieląt. Przy normalnym policzeniu wyglądałoby to jak spektakularna porażka.
"Nie było tak wielu nosorożców, jak wszyscy się spodziewali. Nosorożec sumatrzański nie był tak płodny, jak wszyscy się spodziewali. Pojawiły się wszystkie te wyzwania - mówi Terri Roth, szef Centrum Ochrony i Zagrożeń Zwierząt ( CREW ) w Cincinnati Zoo.
Ale biorąc pod uwagę, że program był bliski spełnienia jedynie śmierci i tragedii - zważywszy, że ostatnie cielę urodziło się dwa lata temu; że pozostała populacja na wolności może wynosić od 30 do 80 osobników - program hodowlany zaczyna wyglądać jak proroczy dar od swoich założycieli. A może nawet najlepsza szansa na uratowanie tego unikalnego rodzaju.

samica Subur ( 1963 ) - zoo Kopenhaga

"Z wielu powodów wspólnie zarządzana globalna populacja wyobrażona przez grupę IUCN z 1987 roku nigdy nie została osiągnięta" - napisali John Payne i K. Yoganand w raporcie z 2017 roku na temat przyszłości sumatrzańskiej ochrony nosorożców na zlecenie WWF.
"Najważniejsze powody to niewystarczająca wiedza na temat kluczowych elementów biologii hodowli nosorożców, złego chowu, niechęci do dzielenia się nosorożcami, ponad połowa nosorożców, które nie mogą się rozmnażać z powodu problemów związanych z wiekiem lub patologii reprodukcyjnej i nie wykonano żadnej pracy w celu zastosowania zaawansowanej technologii. "

samiec Ipuh - zoo Cincinnati

Chociaż wszystko to jest prawdą ( w uczciwości, Roth i jej zespół próbowali sztucznie zapłodnić samicę nosorożca ), jest to widok w połowie pusty.
Na wpół pełny obraz: konserwatorom udało się osiągnąć pięć porodów w niewoli i wytyczyli szablon, jak osiągnąć ich więcej. Nosorożce sumatrzańskie żyją również dłużej w niewoli niż w tych wczesnych dniach.
"Z pionierskiego projektu zgromadziliśmy wiele informacji o tym, jak skonfigurować i skonsolidować tak złożoną operację, opracować nowe sposoby przechwytywania, obsługiwać, zapewniać opiekę zdrowotną, przemieszczać i hodować nosorożce sumatrzańskie ( Dicerorhinus sumatrensis ) w kontrolowanych środowiskach" - mówi Francesco Nardelli , były dyrektor wykonawczy projektu Sumatran Rhino. "Wydarzenia w zoo w Cincinnati i SRS" - rezerwat nosorożców sumatrzańskich w indonezyjskim Parku Narodowym Way Kambas - "są żywym dowodem sukcesu hodowli w niewoli nosorożców sumatrzańskich".
Po pomyślnym urodzeniu pięciu cieląt ( trzech w Cincinnati i dwóch w SRS ) nastąpiło odejście od poglądu, że program hodowlany 1984 - 1995 był całkowitą katastrofą.
"Dzisiaj uważam przestarzałą i niemal stronniczą retorykę, że projekt hodowli w niewoli sumatrzańskich nosorożców był porażką" - mówi Nardelli.

samica Ratu i jej cielak Andatu - Sumatran Rhino Sanctuary

Inni przyjmują bardziej zniuansowane stanowisko.

"To nie był porywający sukces, ale jednocześnie wiele się nauczyłem" - mówi Susie Ellis, szef Międzynarodowej Organizacji Rhino ( IRF ). "Wszystko, na czym teraz polegamy ... siedzi na barkach całej tej pracy. To, co było postrzegane jako porażka, wydaje mi się, że to właśnie ona może zapewnić najlepszą nadzieję na przyszłość gatunku ".
Bez prób, błędów i ewentualnych sukcesów - bez Foose'a, van Striena, Roth, brytyjskiego właściciela zoo Johna Aspinalla, malezyjskiego konserwatora Mohammeda Khana bin Momina Khana i wielu innych - nie wiedzielibyśmy, że nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis ) był indukowanym owulatorem. Nie wiedzielibyśmy, że nie pasie się na trawie, tak jak jego afrykańscy kuzyni, ale że karmi się gałęziami pełnymi liści, zwanymi przeglądaniem. Nie wiedzielibyśmy, że brutalne walki są częścią ich gry wstępnej. Nie wiemy, że potrzebują stałego cienia, aby zapobiec uszkodzeniu wzroku. Nie wiemy, jak wokalne jest zwierzę - bardziej niż jakikolwiek inny nosorożec. Nie mielibyśmy żadnych zamrożonych próbek nasienia.

samica Emi - zoo Cincinnati

W 1995 r., gdy krytyka osiągnęła szczyt, legendarny konserwator przyrody Alan Rabinowitz napisał artykuł, który stał się punktem zwrotnym "Pomagając gatunkowi odejść: nosorożec sumatrzański na Borneo".
W maju tego roku, kilka miesięcy przed śmiercią w sierpniu, Rabinowitz powiedział Mongabayowi, że sprawy zdecydowanie się zmieniły.
"Czuję to samo, jeśli chodzi o niepowodzenie tego wczesnego programu oraz błędy i krótkowzroczność, które były częścią decyzji", - powiedział, zauważając, że powinna istnieć większa ochrona naziemna dla społeczności nosorożców i ustalono więcej obszarów chronionych. "Nie czuję się jednak tak samo w dzisiejszej sytuacji".
Powiedział, że od tego momentu uwierzył, że hodowla w niewoli jest absolutnie konieczna. "Myślę, że hodowla w niewoli, ignorując postrzegane różnice między podgatunkami i stosując ulepszone techniki, które zostały opracowane, są teraz zdecydowanie potrzebne i warte poniesienia kosztów."
Mimo to powiedział, że wszelkie wysiłki hodowlane w niewoli muszą być powiązane z ochroną siedlisk i planują ponowne uwolnienie nosorożców.
"Sukces urodzonych w niewoli nosorożców sumatrzańskich ( Dicerorhinus sumatrensis ) jest zdecydowanie dobrą rzeczą. Nie zmniejsza to faktu, że wczesne wysiłki były błędne "- powiedział Rabinowitz.

Andatu - Sumatran Rhino Sanctuary

Od zakończenia tego programu konserwatorzy zdobyli jeszcze sześć nosorożców, z których cztery przetrwały do dziś. Ale te chwytania nie były częścią szerszego, skoordynowanego wysiłku, aby wyrwać nosorożce z dzikiej przyrody. Zamiast tego usunęli ostatniego nosorożca z danego obszaru lub przypadkowo przechwycili zwierzęta wędrujące do wiosek lub plantacji palmy olejowej.

nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis ) - w tropikalnym lesie

Jeden z tych nosorożców, Ratu, ustanowił klucz do utrzymania programu: jest matką dwóch cieląt urodzonych w SRS.
"Tak mocno krytykowana, jak ten program hodowlany istniał w latach osiemdziesiątych, jeśli zaczynamy teraz - od kiedy zaczęliśmy w latach 80. - nie mielibyśmy czasu", - mówi Roth. "Nie zaczynamy tam. Wiele się już nauczyliśmy. "

nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis ) - Sumatran Rhino Sanctuary

Ponad 30 lat temu, podczas spotkania w 1984 r., Ulysses S. Seal, ówczesny przewodniczący Grupy ds. Hodowli w Niewoli IUCN, - powiedział, że nowy program dla nosorożców sumatrzańskich musiałby być zgodny ze strategią "bezpiecznego upadłego".
Oznaczało to zdolność do popełniania "wielu błędów bez utraty gatunku". Zwierzęta prawdopodobnie umarłyby, pojawiłyby się nieoczekiwane wyzwania, a w słowach Seala pojawiłyby się "powtarzające się niepowodzenia". Ta wiedza o potrzebie porażki wygląda dziś niezaprzeczalnie .
Rzeczywiście, zawiedliśmy, zrobiliśmy to. Dużo. Ale nam też się udało. Czas pokaże, czy te sukcesy okażą się wystarczające, by powstrzymać wyginięcie.
Od rozpoczęcia programu w 1984 roku, Mongabay zidentyfikował 46 dzikich nosorożców złapanych do celów hodowlanych. Pięć z tych nosorożców pozostało przy życiu w niewoli, a urodziło się cztery żywe nosorożce.

nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis ) - na wybiegu w zoo Cincinnati

Epilog: Najaq.

Wcześniej w tym miesiącu grupa organizacji zajmujących się ochroną przyrody - w tym National Geographic, IRF, IUCN, Global Wildlife Conservation i WWF - ogłosiła plan zatwierdzony przez rząd Indonezji w celu przechwytywania dzikich nosorożców i budowy dwóch dodatkowych obiektów do ich przechowywania. Nic na tej skali nie było widoczne od lat dziewięćdziesiątych. Chodzi o to, aby przenieść dzikie nosorożce, uzupełnić i dodać bardzo potrzebnej różnorodności genetycznej do obecnej populacji w niewoli. Nazwany Sumatran Rhino Rescue, nowy program znajduje się obecnie na etapie pozyskiwania funduszy.

logo - Sumatran Rhino Rescue

Ale pod wieloma względami ten nowy plan faktycznie rozpoczął się ponad dwa lata temu - szkoda, że zaczął się tak tragicznie.
W dniu 12 marca 2016 r. samica nosorożca sumatrzańskiego natknęła się na pułapkę, którą założyli konserwatorzy w centralnym Kalimantanie na indonezyjskim Borneo. Była to idealna epoka, aby rozpocząć hodowlę i życie, oddychając dowodem nosorożców w Kalimantan, gdzie przez dziesięciolecia uważano je za wymarłe.

Terri Roth i samiec Andalas - Sumatran Rhino Sanctuary

W ciągu kilku tygodni nie żyła.

W ciągu trzydziestu lat, patrząc wstecz na program ochrony nosorożca sumatrzańskiego, chwytanie Najaqa w Kalimantanie można uznać za początek drugiego programu chwytania. Przez ponad dwie dekady - tak naprawdę od 1995 r. - braki programu z 1984 r. Powstrzymały zdobywanie kolejnych nosorożców z dziczy.
"Myślę, że częścią niechęci pod względem pozwalania na uchwycenie była ta postrzegana porażka wcześniejszego programu" - mówi Ellis.
Inną jej częścią jest to, że złapanie dzikich nosorożców jest zawsze ryzykowne, o czym świadczą przypadki Najaqa i Riau w 1986 r. I Linbar w 1987 r. oraz Lokan w 1988 r. I inne bez nazwy. Wszystko idzie źle; zwierzęta giną.

Mike Griffiths, założyciel Leuser International Foundation, - mówi, że "kluczowi twórcy polityki" są "bardzo wrażliwi" na łapanie nosorożców ze względu na trudność i ryzyko.

nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis ) - Sumatran Rhino Sanctuary

Oczywiście istnieje wiele sposobów na zmniejszenie tego ryzyka.
Oficjalnie i publicznie Najaq zmarła na ranę, którą odniosła na sześć miesięcy przed pojmaniem. Jest jednak druga strona tej historii.
Ankieta przeprowadzona przez Payne'a i Yogananda w 2017 r. Przytacza niepublikowane sprawozdanie na temat śmierci zwierzęcia, które wskazuje na kilka błędów popełnionych przy chwytaniu i późniejszej opiece.
Najaq była trzymana w swojej pułapce na pit, przez co najmniej 54 godziny - cztery i pół dnia - "poddając ją stresowi i przegrzaniu", zgodnie z raportem. Żyjąc w głębokich lasach, nosorożce sumatrzańskie rzadko są narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych i spędzają wiele dni na ochłodzeniu i unikaniu owadów w ścianach. Siedzenie w pułapce przez wiele dni, przy stałej obecności człowieka i hałasu, oznaczało, że Najaq była prawdopodobnie nie tylko mocno zestresowana, ale potencjalnie przegrzana.
"Rana od sidła nie była główną przyczyną śmierci" - podsumowują Payne i Yoganand.
Jeśli tak, to jak poszło tak źle? Dlaczego nie nauczyliśmy się wielu niepowodzeń w latach 1984 - 1995?
"Zbyt wiele osób i instytucji było zaangażowanych w plan chwytu i translokacji, większość bez odpowiednich umiejętności i wiedzy", napisali Payne i Yoganand. "Nie było jasnej struktury przywództwa, podejmowania decyzji i odpowiedzialności, a ludzie z umiejętnościami chwytania i translokacji nosorożców sumatrzańskich nie byli zaangażowani."
Payne, który wraz z weterynarzem Zainalem Zainuddinem, udało się złapać kilka nosorożców, wyjaśnił sześć kluczowych punktów, na które się przez lata utknęli: mały zespół; wyraźnie wyznaczony lider; jeden weterynarz "doświadczony w chwytaniu nosorożca sumatrzańskiego przez pułapkę pit-pit" i inna osoba zajmująca się wszystkimi kwestiami nie związanymi z schwytanym zwierzęciem; wszystko gotowe do użycia w momencie uwięzienia nosorożca; sama pułapka, mierząca 8 na 4 na 6 stóp ( 2,4 na 1,2 na 1,8 metra ); i unikanie stosowania leków na zwierzętach, zwłaszcza leków psychotropowych.
"Jeśli spojrzysz na przypadek Najaqa i jej śmierć, żaden z tych sześciu punktów nie był przestrzegany" - mówi Payne.
Wielu zgadza się z nim. Erik Meijaard, konserwator przyrody z wieloletnim doświadczeniem w Indonezji, napisał ostry atak nie tylko na obsługę Najaq przez WWF, ale późniejsza niechęć do przyznania się do niczego poszła nie tak. Griffiths powtórzył krytykę słyszaną od wielu osób pracujących w regionie, kiedy powiedział: - "Na poziomie podstawowym struktura organizacyjna i kontrola nie były wystarczająco profesjonalne."
Margaret Kinnaird, ekspert od nosorożców z WWF, przyznaje, że coś poszło nie tak.
"Kiedy uratowano Najaqa, ona już odniosła ranę z powodu pułapki kłusownika, nieuniknionego czynnika, który przyczynił się do jej śmierci" - mówi. "Inne czynniki, w tym czasowe warunki przetrzymywania, stres i podawane leki, mogły skomplikować jej sytuację. Prawdopodobnie mogłaby istnieć lepsza koordynacja pomiędzy wszystkimi ludźmi podczas wysiłków związanych z chwytaniem - coś, co usprawniliśmy dla przyszłych. Decyzje podjęte podczas chwytania Najiqa i jej próby translokacji zostały podjęte przez najwyższy organ w Indonezji wraz z oceną i doradztwem przeprowadzonym przez wielu ekspertów ds. Dzikiej fauny i flory na całym świecie. Wszystkie strony zaangażowane podczas tego wysiłku miały do odegrania rolę w łańcuchu wydarzeń, które doprowadziły do nieudanej próby upewnienia się, że nie uległa ona tym komplikacjom. "

samica z młodym - zoo Cincinnati

Wizja Foose.

W ciągu ostatnich 30 lat populacja nosorożców sumatrzańskich na wolności zawaliła się znacznie szybciej niż wielu mogło się domyślić. W niektórych miejscach populacje przeszły od szacunków w setkach do niemal zera w ciągu kilku lat. Po prostu, nosorożec sumatrzański znika.
Więc konserwatorzy przyrody powrócili do wizji Toma Foosa z 1984 roku; na wiele sposobów Sumatran Rhino Rescue to Foose Vision 2.0.

nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis ) - zoo Cincinnati

"Na pewno uważam, że powinniśmy włączyć do programu hodowlanego więcej nosorożców, jeśli nie z innego powodu, niż potrzebujemy różnorodności genetycznej" - mówi Roth.
Zgodnie z nowymi danymi wydanymi przez Sumatran Rhino Rescue Program, istnieje tylko około 80 dzikich nosorożców sumatrzańskich na świecie, rozrzuconych w jedenastu subpopulacjach.

nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis ) - na wybiegu w zoo Cincinnati

Prawie wszyscy zgadzają się, że wszystkie nosorożce powinny zostać zarekwirowane w Kalimantan i Bukit Barisan National Park na południu Sumatry, gdzie nowe liczby wydane przez Sumatran Rhino Rescue Program pokazują populację odpowiednio do dziesięciu i do pięciu. Coraz więcej jest jednak dyskusji na temat Parku Narodowego Way Kambas, także na południowej Sumatrze, gdzie nowe liczby pokazują mniej niż 20 osobników, a ekosystemu Leuser na północnej Sumatrze, gdzie naukowcy szacują, że mniej niż 50 zwierząt rozłożyło się na sześć subpopulacji. Niektórzy uważają, że te obszary mogą pomieścić wystarczającą liczbę nosorożców, aby utrzymać dziką populację, zakładając, że są chronione przed kłusownikami i drwalami. Inni uważają, że należy wyprowadzać zwierzęta z tych populacji - choćby po to, aby zapewnić, że wychwytujemy młode, zdrowe i płodne samice.

Andatu - Sumatran Rhino Sanctuary

"Jeśli w ich lasach nadal przebywają nosorożce, nie mają już wystarczającej liczby, by rozmnażać gatunek rozproszony, tak jak są teraz. Te ostatnie "duchy leśne" potrzebują naszej pomocy, aby się mogły teraz spotkać "- mówi Nardelli.
Ale Roth, która przyczyniła się do sukcesu hodowlanego, - mówi, że nie powinniśmy posuwać się tak daleko, aby doprowadzić wszystkie nosorożce do sanktuariów, takich jak SRS.
"Teraz prawie znajduję się w przeciwnej części tego spektrum, w którym ludzie mówią: - " Musimy wprowadzić je wszystkie i zarządzamy program hodowlany który, jest jedyną drogą do zrobienia "i trochę się kłócę, "Nie, nie sądzę, spójrz na nosorożca jawajskiego" - mówi. Nosorożec jawajski przetrwa dziś w jednym miejscu ze stabilną, choć niewielką populacją. Roth - mówi, że nie widzi dylematu jako binarnego - w całości uwięzionego lub całego dzikiego - ale sytuacji wymagającej "wielu strategii".
"Nie jestem gotowa zrezygnować z dzikich populacji" - dodaje.
Griffiths twierdzi, że są plany, aby złapać niektóre zwierzęta do hodowli w niewoli ze wschodniej populacji Leuser. Uważa jednak, że działacze zajmujący się ochroną przyrody nie powinni wyprowadzać zwierząt z zachodniej populacji Leuser, co według niego jest opłacalne w dłuższej perspektywie.
"Populacja nosorożców w Western Leuser rośnie w liczbie i zasięgu", - mówi, zauważając, że mają dowody ostatnich urodzin. Griffiths uważa, że jeśli ten obszar może być chroniony, może pewnego dnia być domem dla "kilkuset nosorożców".
A co z Way Kambas? Roth - mówi, że nie jest przeciwna wywiezieniu zwierząt z Way Kambas - z nowym szacunkiem mniej niż 20 zwierząt - aby przyczynić się do różnorodności genetycznej populacji w niewoli.
Ale nawet gdy plany konserwatorskie, dotyczące zdobycia większej liczby nosorożców, zostaną zrealizowane, pozostaje pytanie: Czy robimy wystarczająco dużo?
"Rzeczy nie poruszają się wystarczająco szybko. Nie ma wątpliwości. Ponownie, decydując o tym, co powinno się dziać, a następnie je zrealizować, są to dwa różne etapy ", - mówi Roth, która nazywa decyzję o złapaniu nosorożców" ogromnym krokiem naprzód ".
W międzyczasie, jak mówi, więcej można zrobić z dostępnymi nosorożcami. Na przykład uważa, że Tam, ostatni nosorożec w Sabah, powinien zostać wysłany do Indonezji w celu podjęcia próby hodowlanej.

nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis )

"Wiem,że wszyscy obawiają się, że Tam może nie jest płodna. Nie jestem pewna, czy ona jest. Myślę, że ona jest jak wszystkie inne nosorożce sumatrzańskie ", -mówi Roth, która zauważa, że próbki nasienia pobrane od innych nosorożców sumatrzańskich były słabe, nawet dla sprawdzonych ojców takich jak Ipuh i Andalas.

rycina - nosorożec sumatrzański ( Dicerorhinus sumatrensis )

"Jak mawiał Tom Foose ... musimy zmaksymalizować nasze możliwości i zminimalizować nasze żale" - mówi Ellis. "I myślę, że właśnie tam próbujemy iść, tylko po to, aby upewnić się, że robimy wszystko, co możemy."
Przeszliśmy długą drogę od spotkania, w którym grał Foose w 1984 roku. Wiemy więcej niż kiedykolwiek o nosorożcach sumatrzańskich. I ta wiedza może w końcu być jedyną rzeczą, która je zbawia.
"Tom był największym wizjonerem z nas wszystkich w latach 80.", - mówi Payne.
Bez Foose, nosorożce sumatrzańskie prawdopodobnie nigdy nie dotarłyby do zoo w Cincinnati, a cała nasza historia byłaby zupełnie inna - i prawdopodobnie tym bardziej tragiczna.
"On był tym, który oczywiście zachęcał nas od samego początku", - mówi Ed Maruska, były szef zoo w Cincinnati, o tym "oddanym nosorożcu".