Rodzaj obejmuje dwa gatunki :
- Micaelamys granti - afrosawannik przylądkowy
- Micaelamys namaquensis - afrosawannnik namibijski
Są to zbliżone wielkością, sposobem życia oraz ekologią gatunki do rodzaju Aethomys.
Występowanie ograniczone do południowej Afryki, są endemiczne.
Prowadzą nocny i naziemny tryb życia. Jednak okazjonalnie wspinają się po drzewach i skałach.
Żyją samotnie, w parach lub niewielkich grupach rodzinnych. Pary dość szeroko rozstawione w siedlisku z rzadko więcej niż dwoma dorosłymi osobnikami zajmującymi nory lub szczeliny skalne.
Prawdopodobnie są terytorialne ale wielkości rewirów poszczególnych osobników są nie znane.
Budują gniazda z suchych traw i roślin zielnych.
Prawdopodobnie komunikują się dzięki sygnałom chemicznym, węchowi, słuchowi, wzrokowi, dotykowi, postawie ciała. Brak danych czy wokaliza jest używana.
Gatunki są wszystkożerne. Skład ich diety różni się w zależności od pory roku oraz dostępności pokarmowej.
Oba gatunki są oznaczone przez IUCN jako LC czyli najmniejszej troski.
Afrosawannik przylądkowy ( Micaelamys granti ) ( Wroughton, 1908 ) - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae.
Uwagi : Chimimba ( 1998 ) oraz Chimimba i in. 1999 określili jako ważny gatunek na podstawie jakościowych i ilościowych danych morfologicznych.
Po Chimimba ( 2005 ), Musser & Carleton ( 2005 ) odnoszą się do rodzaju Micaelamys. Obecnie jest zawarty w rodzaju Micaelamys.
Występuje w południowej Afryce ( Republika Południowej Afryki ).
Zamieszkuje w krzewach i obszarach skalistych na zboczach górskich. Gatunek ten jest endemiczny dla obszarów karoo.
Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności w porze nocnej.
Żyje w grupach rodzinnych, w parach lub samotnie.
Jest prawdopodobnie terytorialny ale zakresy rewirów osobniczych nie są znane.
Na kryjówki wybiera naturalne schronienia : opuszczone nory, u podstawy drzewa i krzewów, w szczelinie skalnej lub termitierze. Buduje kuliste gniazdo z trawy i roślin zielnych.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Długość głowy i tułowia : 111, 8 mm w zakresie 93 - 125 mm.
Długość ogona : 116,8 mm w zakresie 96 - 138 mm.
Długość tylnej stopy : 24,1 mm w zakresie 22 - 26 mm.
Długośc ucha : 17,6 mm w zakresie 16 - 20 mm.
Ubarwienie grzbietu matowe w kolorze żółtawo-brązowym lub ciemnobrązowym, włosy brązowo-szare u podstawy, szare lub szarawo-białe na końcu.
Ubarwienie brzucha jasnoszare lub szarawo-żółte, włosy szare u podstawy lub szarawo-białe na końcu.
Włosy są smukłe, płytko rowkowane i charakterystycznie pokryte łuskami w kształcie płatków ( Keogh 1985 ).
Ogon długi ( ok. 97 - 113% głowy i tułowia ), brązowo-czarny lub ciemno czerwonawo-brązowy.
Włosy na ogonie z ciemnymi włosiami, które są dłuższe i gęstsze na końcu ( Chimimba 1995, Chimimba i in. 1996 ).
Czaszka : siekacze umiarkowanie opistodontowe, przednia podniebienna foramina rozciąga się na drugi korzeń litery M.
Samica posiada 5 par sutków.
Prowadzi naziemny tryb życia chociaż potrafi się dobrze wspinać po skałach jak i po drzewach i krzewach.
Brak informacji o nawykach, pokarmie lub rozmnażaniu. Potrzebne są zatem podstawowe informacje ekologiczne i biologiczne.
Żyje około 24 miesięcy.
Brak opisanych podgatunków.
Gatunek uznawany za najmniejszej troski ( LC ), ze względu na brak wyraźnych zagrożeń, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz rejestrowanie z obszarów chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach. Nie są znane żadne poważne zagrożenia, ponieważ jego siedlisko jest w dużej mierze nietknięte i niedostępne. Jednakże, chociaż nie wymieniono żadnych zagrożeń dla tego gatunku ( Friedmann i Daly 2004 ), utrata siedlisk z powodu nowych form ekspansji rolniczej może stanowić nowe zagrożenie dla tego gatunku. Na przykład usuwanie plam wegetacyjnych na skalistych obszarach w regionie Cederberg dla plantacji herbaty rooibos może prowadzić do lokalnych spadków.
Pierwotnie przypisany do rodzaju Mus, ale następnie różnie umieszczony w Myomys ( = Praomys ) ( Allen 1939 ), Mastomys ( Roberts 1951 ), Rattus ( podrodzaj Micaelamys Ellerman 1941 ) i Aethomys ( podrodzaj Micaelamys Davis 1975b, De Graaff 1981, Meester i inni 1986, Musser & Carleton 1993 ).
Chimimba ( 1998 ) oraz Chimimba i in. 1999 określili jako ważny gatunek na podstawie jakościowych i ilościowych danych morfologicznych.
Chimimba ( 2005 ), Musser & Carleton ( 2005 ) odnoszą się do rodzaju Micaelamys.
Liczba chromosomów: 2n = 32 ( Matthey 1964, Misonne 1974, Visser i Robinson 1986 ).
Słaba różnorodność w podregionie południowoafrykańskim pozostaje niedoceniana, ponieważ niewiele lokalnych taksonów oceniono pod kątem zmienności wewnątrzgatunkowej. Większość wcześniejszych badań była oparta na tradycyjnej morfometrii i / lub morfologii jakościowej, np. badania gatunków w obrębie rodzajów Acomys, Saccostomus, Mastomys, Aethomys i Micaelamys ( dawniej oznaczonych jako Aethomys ). Niedawno w badaniach molekularnych badano Otomys, Mastomys, Micaelamys, Rhabdomys i Saccostomus. Te badania molekularne sugerują wysoki poziom tajemniczej różnorodności, cecha opisywana również w przypadku innych afrykańskich myszowatych.
Dawniej włączony do Aethomys jako podrodzaj, ale różnorodność zestawów danych, od morfologicznego do molekularnego, wskazuje, że dwa omówione poniżej gatunki należą do grupy monofilowej, Micaelamys, odrębnej od tej zawierającej gatunki Aethomys ( patrz ogólny opis Aethomys ). Odniesienia cytowane traktowały granti i namaquensis jako gatunek Aethomys. Włączenie Micaelamys z Aethomys do tej samej Dywizji jest tymczasowe. W analizach filogenetycznych sekwencji cytochromu b mtDNA Aethomys ( reprezentowany przez Aethomys chrysophilus i Aethomys kaiseri ) jest najbliższy Grammomys, podczas gdy Micaelamys ( Micaelamys namaquensis ) dołącza do innych rodzajów afrykańskich w zależności od analiz ( Castiglia i in., 2003b; Ducroz i wsp., 2001 ). Analizy filogenetyczne wykorzystujące szersze pobieranie próbek nie tylko gatunków z Aethomys, ale endemicznych mysich afrykańskich rodzajów przy użyciu zestawów danych molekularnych, chromosomalnych i morfologicznych mogą rozwiązać zależności filogenetyczne Aethomys i Micaelamys.
Siedlisko jest stabilne z miejscowymi spadkami. Większość siedlisk prawdopodobnie pozostanie niezmieniona, ponieważ żyje na skalistych obszarach niedostępnych dla transformacji. Przewiduje się jednak, że zmiana klimatu sprawi, że siedliska na większej wysokości będą bardziej odpowiednie dla rolnictwa. Na przykład, przewiduje się, że przydatność siedlisk o dużym nachyleniu do uprawy winorośli zwiększy uprawę o 14% do 2050 ( Hannah i in. 2013 ). Takie trendy w transformacji średnich i wyższych zboczy powinny być monitorowane.
Gatunek ten nie jest przedmiotem handlu ani nie jest wykorzystywany w żadnej formie.
Gęstość osobnicza i liczebność populacji nie jest znana. Są jednak z pewnością rzadsze i znacznie mniej liczne niż Aethomys namaquensis. Na przykład stanowiły one tylko 8,9% wszystkich wychwytów Micaelamys w trzech miejscach w Górach Sneeuberg, Prowincja Przylądkowa Wschodnia ( Kok i in. 2012 ).
Obecnie wydaje się, że jego siedlisko nie jest nadmiernie rozdrobnione przez działalność człowieka, dlatego jest mało prawdopodobne, aby populacja gwałtownie spadała, ale konieczne są dalsze badania terenowe w celu oceny obłożenia i monitorowania wpływu ekspansji rolnictwa na jego siedliska, aby ocenić trendy w populacji.
Brak znaczących różnic w wielkości czaszki w całym zasięgu geograficznym sugeruje przynajmniej pewną łączność między subpopulacjami i nie wspiera wyznaczania podgatunków ( Chimimba i in. 1998 ).
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w zasięgu, wzdłuż pasa górskiego Cape Fold. Jednak ich obecna obecność została niedawno potwierdzona tylko w przypadku rezerwatu przyrody Sneeuberg i rezerwatu przyrody Asante Sana w prowincji Prowincja Przylądkowa Wschodnia ( Kok i in. 2012 ).
Żadne szczególne interwencje w zakresie ochrony nie są konieczne, ale skorzysta z ekspansji obszarów chronionych, aby połączyć siedliska, a tym samym zwiększyć odporność na zmiany klimatu i skutki ekspansji rolnictwa na wyższe wysokości. Aby to osiągnąć, należy również realizować programy zarządzania różnorodnością biologiczną, szczególnie jeśli właściciel gruntu posiada nieskazitelne skaliste odsłonięcia i zarośla.
Historia ewolucji udokumentowana przez skamieliny sięga późnego pliocenu południowej Afryki ( „Aethomys cf. namaquensis”; Denys, 1990c ) i plejstocenu z Namibii ( „Micaelamys”; Senut i in., 1992 ).
Konieczne są badania terenowe w celu zestawienia aktualnych danych dotyczących dystrybucji, a tym samym oszacowania powierzchni zajmowanej przez gatunek. Potrzebne są również podstawowe informacje ekologiczne i biologiczne.
W niewoli - brak danych.
Afrosawannik namibijski ( Micaelamys namaquensis ) ( A.Smith, 1834 ) - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Aethomys namaquensis.
Występuje w Afryce ( Angola, Botswana, Lesotho, Malawi, Mozambik, Namibia, Republika Południowej Afryki, Eswatini - dawniej Suazi, Zambia, Zimbabwe ).
Zamieszkuje las umiarkowany, suchą sawannę, krzewy umiarkowane, subtropikalne lub tropikalne suche zarośla, umiarkowane łąki, obszary skaliste ( klify śródlądowe, szczyty górskie, wychodnie ) gorącą i umiarkowana pustynię, grunty orne, ogrody wiejskie, chaty i domy ludzkie oraz obszary miejskie.
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych. Żyje samotnie, w parach, w grupach rodzinnych lub większych grupach złożonych z kilku rodzin.
Prawdopodobnie jest gatunkiem terytorialnym ale wielkości rewirów są nie znane.
Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne schronienia ( zagłębienia pod skałami, pod dużymi kamieniami, w rumowiskach skalnych, nawisach skalnych, pod krzewami ). Gatunek ten chroni się w skalistych szczelinach, wydrążonych drzewach lub w norach zbudowanych pod kłodami lub gęstymi krzewami. Gniazda tego gatunku znaleziono na drzewach do wysokości 2 metrów. Buduje gniazda z dużej ilości suchej trawy. Często znajdowany w ludzkich siedzibach.
Bardzo przypomina Aethomys chrysophilus, który jest większy, bardziej czerwonawy i bardziej mocno zbudowany.
Kolor futra, długość ogona a wielkość ciała gatunku znacznie się różni w jego szerokim zakresie dystrybucji ( Chimimba 2001 ).
Jest to średniej wielkości gryzoń.
Długość głowy i tułowia - 113 w zakresie 80 - 147 mm;
Długość ogona - 154 w zakresie 107 - 197 mm;
Długość tylnej stopy - 26 w zakresie 16 - 32 mm;
Długość ucha - 18 w zakresie 11 - 24 mm;
Waga - 48 w zakresie 28 - 88 g
Dobrze się wspina zarówno po drzewach i krzewach jak po skałach.
Prawdopodobnie do miejsc żerowania wykorzystuje szlaki komunikacyjne.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Gatunek jest wszystkożerny, żerujący na nasionach, zielonym materiale roślinnym i owadach ( Breytenbach 1982; Kerley et al. 1990; Monadjem 1997). Preferuje nasiona Protea caffra i może je zjadać w dużej ilości w stosunkowo krótkim okresie czasu.
Sezon rozrodczy uzależniony jest pory roku. Pod koniec pory suchej dochodzi do ruji. Krycie może być uzależnione od dominacji samca w rewirze.
Ciąża trwa 26 dni. Samica rodzi 1 - 4 młode w miocie ( średnio 2 ).
Młode otwierają oczy po około 10 dniach od narodzin. Odstawienie następuje w wieku 20 dni. Dojrzałość płciową osiągają po około 82 dniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem i często jest przeganiany z gniazda.
Żyje około 24 miesięcy.
Opisane podgatunki :
- Mus arborarius Peters, 1852
- Mus auricomis de Winton, 1897
- Mus avarillus Thomas & Wroughton, 1908
- Mus lehocla A. Smith, 1836
- Aethomys namaquensis calarius Thomas, 1926
- Praomys namaquensis capensis Roberts, 1926
- Mus auricomis centralis Schwann, 1906
- Praomys namaquensis drakensbergi Roberts, 1926
- Praomys namaquensis klaverensis Roberts, 1926
- Praomys namaquensis lechochloides Roberts, 1926
- Mus namaquensis monticularis Jameson, 1909
- Aethomys namaquensis namibensis Roberts, 1946
- Aethomys namaquensis siccatus Thomas, 1926
- Aethomys namaquensis waterbergensis Roberts, 1946
- arborarius Peters, 1852
- auricomis De Winton, 1897
- avarillus Thomas & Wroughton, 1908
- avunculus ( Thomas, 1904 )
- calarius Thomas, 1926
- capensis Roberts, 1926
- centralis Schwann, 1906
- drakensbergi Roberts, 1926
- epupae Von Lehmann, 1975
- grahami Roberts, 1915
- klaverensis Roberts, 1926
- lechochloides Roberts, 1926
- lehocla A. Smith, 1836
- longicaudatus Von Lehmann, 1955
- monticularis Jameson, 1909
- namibensis Roberts, 1946
- phippsi Hill & Carter, 1937
- siccatus Thomas, 1926
- waterbergensis Roberts, 1938
Obecnie rozpoznaje się cztery podgatunki :
- Aethomys namaquensis namaquensis ( A. Smith, 1834 );
- Aethomys namaquensis lehocla A. Smith, 1836;
- Aethomys namaquensis alborarius Peters, 1852;
- Aethomys namaquensis monticularis Jameson, 1909;
które różnią się zarówno wielkością, jak i kształtem czaszki. Granice geograficzne proponowanych podgatunków zasadniczo pokrywają się z głównymi strefami fitogeograficznymi południowej Afryki. Ta niższa od gatunku klasyfikacja taksonomiczna południowoafrykańskiego Micaelamys namaquensis zmniejsza liczbę wcześniej rozpoznanych podgatunków lub odniesionych taksonów z 16 do 4. Chociaż oznaczenia podgatunków są prawdopodobnie ważne pod względem ich budowy, ich granice wymagają jednak dalszego doprecyzowania z wykorzystaniem innych systematycznych technik, takich jak analiza DNA.
Gatunek oznaczony jako LC ( najmniejszej troski ) ze względu na jego niezwykle szeroką dystrybucję w obszarze oceny, tolerancję a i szerokie spektrum siedlisk, w tym iż występuje komensalnie z osadami ludzkimi. Brak wyraźnych zagrożeń dla gatunku jako całości, dla tego istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Pierwotnie opisany jako gatunek Gerbillus ( Gerbillinae ), następnie traktowany jako gatunek Aethomys ( G. M. Allen, 1939 ), Thallomys ( Ellerman, 1941 ) lub Rattus w podrodzaju Praomys ( Ellerman et al., 1953 ). Istnieją znaczne różnice w wielkości ciała i ubarwieniu sierści pomiędzy próbkami geograficznymi, ale wcześniejsze systematyczne badania nie rozpoznają podgatunków ani znaczących wzorców zmienności klinowej ( Chimimba, 1998; Chimimba i in., 1999 ). Niedawna wewnątrzgatunkowa analiza morfometryczna obejmująca bardziej wszechstronny region geograficzny w Afryce Południowej sugerowała rozpoznanie czterech podgatunków ( Chimimba, 2001a ), w których granice występowania pokrywają się z głównymi strefami fitogeograficznymi. Integralność tych jednostek podgatunkowych wymaga jednak niezależnych testów z wykorzystaniem danych molekularnych. Zmienność niegeograficzna spowodowana płcią i wiekiem opisana przez Chimimbę i Dippenaar ( 1994 ). Ze wszystkich gatunków Micaelamys lub nawet Aethomys, Aethomys namaquensis ma najbardziej rozległe rozmieszczenie geograficzne i jest współcześnie z wszystkimi innymi gatunkami Aethomys i Micaelamys występującymi w podregionie południowoafrykańskim ( Chimimba i in., 1999 ). Recenzowane przez Meester i wsp. ( 1986 ), Skinner i Smithers ( 1990 ), Chimimba ( 1998 ), Chimimba i wsp. ( 1999 ) oraz de Graaff ( 1997v ).
Dwie podgrupy, mianowicie Micaelamys i Aethomys zostały rozpoznane w ramach rodzaju Aethomys. Chociaż Aethomys namaquensis i Aethomys granti tradycyjnie zaliczano do podrodzaju Micaelamys, ostatnie badania molekularne donoszą o rodzaju ( Ducroz i wsp.2001; Castiglia i wsp.2003; Russo i wsp 2006 ), a od tamtej pory dwie podgrupy podniesiono do pełnej rangi ogólnej. Dlatego rodzaj Micaelamys obejmuje obecnie Micaelamys namaquensis i Micaelamys granti. Ten bliski związek między gatunkami jest ewidentny z morfologii zębów, kariologii, grubego nasienia i morfologii oraz analizy fenetycznej czaszki. Jednak oba gatunki można rozróżnić cechami morfologicznymi i chromosomalnymi ( Visser & Robinson 1986, 1987; Chimimba i in. 1999 ).
Niektóre z linii mtDNA zasadniczo odpowiadają wzorcom dystrybucji wcześniej opisanych podgatunków monticularis, namaquensis, lehocla i alborarius. Obsługuje to wcześniejszy poglądy, że takson ten może reprezentować kompleks gatunkowy.
Obecność tego gatunku często jest stwierdzana na podstawie gniazda zbudowanego z dużej ilości suchej trawy w pęknięciach skał lub między nawisami skalnymi.
Bond i Breytenbach, 1985 sugerują, że porusza na dużą skalę duże ilości roślinności między obszarami, a zatem gatunek jest ważny w regulowaniu cyklu składników odżywczych gleby. Jest także zapylacze niektórych gatunków Protea geoflorous oraz spożywa nektar Protea welwitschia, która rośnie w niezakłóconych miejscach w Rocky Highveld oraz łąkach w prowincjach Gauteng i Mpumalanga.
Istnieje jednak również obawa, że obfitość gatunku jest równoznaczna z byciem rezerwuarem chorób odzwierzęcych ( Fagir et al.2014 ).
Do pasożytów należą gatunki roztoczy : Afropolonia tgifi, Gahrliepia nana, Acomatacarus thallomyia, Hyracarus lawrencei, Herpetacarus aethomys, Herpetacarus longispinus i Zumptrombicula misonnei.
Podczas gdy skutki lokalnych zagrożeń, np jak wydobycie żwiru, na trendach subpopulacji powinny być monitorowane, nie oczekuje się żadnego większego spadku. Regionalne skutki dla populacji : możliwości rozproszenia występują tam, gdzie obszary skaliste są ciągłe i są rozpowszechnione wzdłuż granicy.
Gatunek ten jest szeroko rozpowszechniony od półpustynnych do mesowych gleb sawanny południowej Afryki, generalnie na południe od Pas Caprivi, w wielu różnych siedliskach, które zawierają skaliste wychodnie ( Monadjem i in. 2015).
Jego dystrybucja rozciąga się nieznacznie w zachodnich częściach Angoli i przez Zambezi do środkowego Mozambiku i południowe Malawi ( Monadjem i in. 2015 ). Zarejestrowany na skalistych obszarach na Ranczu Shangani na południu Zimbabwe ( niepublikowane dane D. MacFadyena ).
Uważany za powszechny w we wszystkich prowincjach w Republice Południowej Afryki, a także występuje intensywnie w Suazi i Lesotho, unikając tylko części obszarów przybrzeżnych w Kwa-Zulu Natal i na wschodzie Prowincje Cape oraz Mozambik w centrum i na wybrzeżu ( Skinner & Chimimba 2005 ).
Jest często napotykany z dala od siedlisk skalistych ( na przykład w lasach i na łąkach ), nawet małe skaliste pagórki mogą zapewnić wystarczające siedliska dla rozwoju populacji ( Power 2014 ). Podobnie ilość gruzu czy rozmiar skał ( lub głazy ) nie wydają się wpływać na jego rozmieszczenie, jak zostało uchwycone na pagórkowatych zboczach pokrytych małymi skałami i kamieniami ( na przykład u podnóża Góry Lubombo ) lub na małych, odizolowanych wychodniach skalnych ( Monadjem 1998 ).
Gatunek współwystępuje z Elephantulus myurus w wielu częściach jego zakresu w obszarze oceny ( Lancaster & Pillay 2010 ).
W rezerwacie przyrody Telperion, w Prowincji Gauteng, odnotowano go na obszarach trawiastych, gdzie występuje tylko kilka rozproszonych skał z czerwonego piaskowca, mniej niż ponad 20% pokrycia skalistego ( MacFadyen 2014 ). W Swartberg, region prowincji Western Cape, występuje na niskim poziomie wysokości na północnych zboczach z ponad 30% warstwą okrywową ( Breytenbach 1982 ). W Kalahari występuje w otwartych krzewach, otwartych lasach i na obrzeżach pustyni, na których znajdują się wychodnie wapienne ( Skinner & Chimimba 2005 ). W prowincji KwaZulu-Natal zajmuje skąpe do dość gęstych, a także średnie do wysokich użytki zielone w promieniu 1 km od siedliska skalistego ( Taylor 1998 ). Na płaskowyżu Bokkeveld w prowincji Przylądka Północnego rejestrowany wyłącznie na grzbietach doleritu ( O’Farrell et al. 2008 ). Gatunek jest nieobecny w rolniczych monokulturach, bez skał, murawy, w obszarach sodowych i podmokłych.
Aethomys namaquensis jest komensalny z ludźmi, często spotykany w domach i chatach. Młode osobniki są regularnie rejestrowane w budynkach Tswalu Kalahari Rezerwat w Północnej Prowincji Przylądkowej ( D. MacFadyen os. obs. ).
Nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku, ponieważ zamieszkuje obszary, które nie są podatne na rolnictwo, hodowlę i leśnictwo. Jednak wydobycie, zwłaszcza granitu, byłby prawdopodobnie główną przyczyną lokalnego niszczenia siedlisk, zwłaszcza w prowincjach północnych.
Obecny trend siedliskowy : stabilny. Jest zdolny do życia w zmodyfikowanych krajobrazach.
Jednak, podejrzewa się, że sektor wydobywczy szybko się rozwija w Prowincjach Limpopo, Mpumalanga i North West ( NW READ 2014; Desmet & Schaller 2015 ), ale zakres wpływu tego sektora jest obecnie słabo znany ( V. Egan pers. Comm. 2015; Lötter 2015 ).
Gatunek ten jest uważany za powszechny we wszystkich prowincjach w obrębie RPA i występuje na wielu obszarach chronionych w jego zakresie; na przykład rezerwat przyrody Telperion ( Mpumalanga ), rezerwat przyrody Ezemvelo i Premier Game Farm ( Gauteng ), rezerwat przyrody Venetia Limpopo ( Limpopo ), rezerwat przyrody Rooipoort i Tswalu Kalahari Rezerwat ( Przylądek Północny ).
Żadne konkretne interwencje nie są obecnie konieczne. Jednak przepisy dotyczące ochrona siedlisk przed górniczą inwazją ( zwłaszcza wydobywanie granitu ) i łagodzenie kruszenia skał w Limpopo, Mpumalanga i w północno-zachodnich prowincjach przyniosłyby korzyści temu gatunkowi.
Podobnie ekspansja obszaru chronionego poprzez różnorodność biologiczną, zarządzanie w celu połączenia naturalnie rozdrobnionej skały siedliska ułatwiłyby adaptację do zmian klimatu.
W północnych częściach pasma ( Namibia ) występuje tylko w obszarach ruchomego piasku.
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne, statusu gatunku oraz oceny podgatunków.
W niewoli.
Wielokrotnie kiedy schwytano dwa osobniki, oznaki kanibalizmu zostały zarejestrowane ( MacFadyen 2014 ).
Micaelamys, zdiagnozowany jako podrodzaj Rattus przez Ellermana ( 1941 ) głównie przez cechy zębów, był tradycyjnie i jest obecnie używany jako podrodzaj dla Aethomys granti i Aethomys namaquensis, z nielicznymi wyjątkami ( Senut i wsp., 1992 ).
Te dwa gatunki różnią się od wszystkich innych Aethomys długością ogona w stosunku do długości ciała i ubarwieniem sierści ( Davis, 1975b ), morfologią czaszki ( Chimimba, 1997; Chimimba et al., 1999 ), cechami uzębienia ( Ellerman, 1941; Misonne , 1969 ), cechy chromosomalne ( Matthey, 1954, 1958, 1964; Visser i Robinson, 1986 ), budowa plemników i cechy guzkowe ( Visser i Robinson, 1987 ). Wyniki analizy wiązania albuminy przez mikrokomplementy wykazały, że Aethomys namaquensis ( podrodzaj Micaelamys ) jest dalej od Aethomys chrysophilus ( podrodzaj Aethomys ) w immunologicznych jednostkach odległości, niż można by oczekiwać dla gatunków pokrewnych ( Watts i Baverstock, 1995a ). Wyniki te zostały wzmocnione przez analizy filogenetyczne sekwencji rybosomalnego RNA cytochromu b, 12S i 16S mtDNA, które rozdzieliły Aethomys namaquensis i Aethomys chrysophilus na osobne klady, z których każdy był powiązany z gatunkami innych rodzajów afrykańskich myszy, z których pobrano próbki ( Ducroz et al. 2001 ).
Nowsze analizy filogenetyczne sekwencji cytochromu b przeprowadzone przez Castiglia i wsp. ( 2003b ) umieściły Aethomys chrysophilus i Aethomys kaiseri w kladzie monofiletycznym w pobliżu Grammomys dolichurus we wszystkich drzewach, ale wykluczyli Aethomys namaquensis, kojarząc go albo z Lemniscomys, albo z członkami kladu Arvicanthis. Traktujemy Micaelamys ( zawierają Micaelamys granti i Micaelamys namaquensis ) jako odrębny rodzaj: dane chromosomalne, morfologiczne i molekularne jasno definiują go jako oddzielny klaster monofiletyczny, który może, ale nie musi być blisko spokrewniony z gatunkami Aethomys ( przynajmniej te używane w cytowanych badaniach ).
Uwzględniamy również Micaelamys z Aethomys w tej samej dywizji, ale ten przydział jest tymczasowy. W analizach filogenetycznych sekwencji cytochromu b mtDNA, na przykład Aethomys ( reprezentowany przez Aethomys chrysophilus i Aethomys kaiseri ) jest najbliższy Grammomys, podczas gdy Micaelamys ( Micaelamys namaquensis ) dołącza do Lemniscomys lub jest podstawową do kladu Arvicanthis w zależności od analiz ( Castiglia i wsp., 2003b; Ducroz i wsp., 2001 ).
Analizy połączonych sekwencji rybosomalnego RNA cytochromu b, 12S i 16S mtDNA zidentyfikowały Aethomys chrysophilus i Grammomys dolichurus jako pojedynczy klad i umieściły Micaelamys namaquensis w tym kladzie, kladzie Dasymys / Hybomys i kladzie Arvicanthis ( Ducroz et al. ., 2001 ). Jednoznaczne filogenetyczne powinowactwo Aethomys i Micaelamys do ewolucyjnego promieniowania afrykańskich myszy nie zostało jeszcze odkryte i do czasu takiego rozwiązania izolujemy je w ich własnym Oddziale.
Analizy filogenetyczne wykorzystujące szersze pobieranie próbek nie tylko specyficznych Aethomys, ale także endemicznych afrykańskich rodzajów mysich przy użyciu zestawów danych molekularnych, chromosomalnych i morfologicznych mogą rozstrzygnąć związki filogenetyczne Aethomys i Micaelamys. Opierając się na ich wynikach z sekwencji cytochromu b, Castiglia i wsp. ( 2003b ) oszacowali czas rozbieżności między Aethomys ( pobieranie próbek Aethomys chrysophilus i Aethomys kaiseri ) a Grammomys dolichurus na około 8 milionów lat temu.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz