Zagrożone ssaki Ameryki Północnej część VI

Ammospermophilus leucurus - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).


Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej od południowo-wschodniego Oregonu w U.S.A. do Baja California w Meksyku. Jest to najbardziej rozpowszechniony przedstawiciel rodzaju Ammospermophilus w Ameryce Północnej.

Zamieszkuje pustynie i tereny podgórskie. Preferuje obszary piaszczyste, żwirowe lub kamieniste. Może też żyć na terenach pastwisk lub upraw rolnych.

Ammospermophilus leucurus w typowej postawie

Aktywny wczesnym rankiem i późnym popołudniem. W czasie najgorętszych części dnia ukrywa się w norze leżąc płasko na brzuchu, aby się ochłodzić. Żeruje zarówno na ziemi jak i na drzewach i krzewach. Podczas żerowania przystaje w cieniu, aby unikać bezpośredniego nagrzewania słonecznego.

Wykorzystuje nory innych gryzoni. Chroni się też pod kamieniami lub w rumowiskach skalnych, ewentualnie w wykopanych własnych norach. Większość roku żyje samotnie.

W okresie zimowym kilka osobników mieszka w jednej norze, w celu zachowania ciepła. Nie hibernuje, jest aktywny w ciągu całego roku.

Odżywia się pokarmem roślinnym ( zielone części roślin, nasiona, owoce ) chociaż bardziej preferuje pokarm zwierzęcy. Musi mieć w diecie sukulenty lub dostęp do wody.

W celu magazynowania żywności wykorzystuje torby policzkowe, w których przenosi pokarm do magazynów w norze lub zakopuje po drodze.

Dzięki nieco dłuższym nogom niż inne Ammospermophilus ma tendencję do ucieczki niż szukania schronienia przed drapieżnikiem.

Ammospermophilus leucurus

Okres godowy przypada od lutego do czerwca. Ciąża trwa 30-35 dni. Samica rodzi od 5-14 młodych w miocie. Wielkość miotu zależy od ilości i dostępności pokarmu. W wieku około 60 dni młode się usamodzielniają.

Opisane podgatunki :
- Ammospermophilus leucurus canfieldiae - Meksyk ( Punta Prieta, południowa Baja California )
- Ammospermophilus leucurus cinamomeus - Utah, Arizona ( Coconino County )
- Ammospermophilus leucurus escalante - środkowo-południowe Utah, Escalante Canyon
- Ammospermophilus leucurus extimus - Meksyk ( południowa Baja California )
- Ammospermophilus leucurus leucurus - Meksyk, Kalifornia, Arizona
- Ammospermophilus leucurus notom - Utah
- Ammospermophilus leucurus peninsulae - Meksyk ( Baja California, San Telmo )
- Ammospermophilus leucurus pennipes - Utah, północne Kolorado
- Ammospermophilus leucurus tersus - Arizona
- Ammospermophilus leucurus vinnulus - Kalifornia ( Keeler, Inyo County )

Ammospermophilus leucurus leucurus

Ammospermophilus leucurus obecnie nie jest zagrożony. Obszar na którym występuje jest jeszcze bogaty w odpowiednie siedliska. Jedynie na terenach rolnych jest uważany za szkodnika i bezlitośnie tępiony.

W niewoli - brak danych.

Ammospermophilus harrisii - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).

Występuje w Ameryce Północnej od południowych stanów U.S.A. aż po Meksyk.

Zamieszkuje głównie pustynie i tereny podgórskie.

Ammospermophilus harrisii

Aktywny przez cały rok, nie zapada w hibernację. Szczyt aktywności przejawia w ciągu całego dnia, nie unikając wysokiej temperatury. Większość roku żyje samotnie.

Nory kopie pod pustynnymi krzewami. Często wspina się na drzewa lub kaktusy kandelabrowe po to, aby rozejrzeć się po okolicy.

Żeruje zarówno na ziemi jak i na kaktusach czy krzewach. W chwili zagrożenia ucieka starając skryć się w norze lub innym miejscu ( pod osłoną krzewów lub w kaktusie ).

Żywi się owocami i nasionami kaktusów, w diecie potrzebuje pokarmów z odrobiną wilgoci aby zaspokoić pragnienie. Nie gardzi pokarmem zwierzęcym, głownie są to owady.

Okres godowy od grudnia do stycznia. Ciąża trwa 30-35 dni. Samica rodzi 5-9 młodych w miocie. 1 miot w sezonie. W wieku około 60 dni młode stają się samodzielne.

Opisane podgatunki :

- Ammospermophilus harrisii harrisii - Meksyk, południowo-zachodnia Arizona, południowo-zachodni Nowy Meksyk

- Ammospermophilus harrisii kinoensis - Meksyk ( Bahia Kino, Sonora )

- Ammospermophilus harrisii saxicolus - Meksyk, Arizona ( góry Gila, Yuma County )

Ammospermophilus harrisii obecnie nie jest zagrożony. Jego siedliska nie zostały jeszcze znacznie zniszczone, chociaż postępujący rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej oraz urbanizacja mogą mieć znaczny wpływ na degradację i utratę naturalnych siedlisk.

W niewoli - brak danych.







Ammospermophilus insularis - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ). Uważany za tożsamy z Ammospemophilus leucurus.


Występuje w Ameryce Północnej, w Meksyku. Jest endemitem dla Meksyku.


Zamieszkuje pustynie i tereny podgórskie.

Ammospermophilus insularis

Biologia i sposób życia jak u innych przedstawicieli rodzaju Ammospermophilus.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Zagrożenia jak u innych przedstawicieli rodziny Sciuridae a szczególnie rodzaju Spermophilus.

W niewoli - brak danych.

Ammospermophilus interpres - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).

Występuje w południowo-zachodniej części Ameryki Północnej. W południowych stanach U.S.A. ( Teksas, Nowy Meksyk ) i północno-środkowych stanach Meksyku.

Zamieszkuje obszary słabo porośnięte roślinnością, wybierając nizinne doliny i niskie wzgórza, preferując tereny skaliste niż płaskie tereny piaszczyste.

Ammospermophilus interpres

Aktywny w ciągu dnia, często wyrusza na poszukiwanie pokarmu w ciągu najgorętszej pory dnia. Nie hibernuje, może być nie aktywny w miesiącach zimowych ( północna część zasięgu ).

Korzysta z szczelin skalnych lub opuszczonych nor innych gryzoni. Własne nory kopie pod krzewami lub u podnóża skały. Podczas odpoczynku rozciąga się na ziemi w cieniu oddając nadmiar ciepła.

Żeruje na ziemi ale doskonale się wspina na drzewa i na skały.Magazynuje pokarm w jaskini lub pod kamieniami, przenosząc go w torbach policzkowych.

Żywi się głównie owocami i nasionami lecz nie gardzi owadami.

Sezon godowy w lutym. Ciąża trwa około 29 dni. Samica rodzi 5-14 młodych w miocie. Może być 2 mioty w sezonie. Okres laktacji trwa około 30 dni, młode po odstawieniu usamodzielniają się po 1-2 tygodniach.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Zagrożenia jak u Ammospermophilus leucurus.

W niewoli - brak danych.

Borsuk amerykański ( Taxidea taxus ) drapieżnik z podrodziny borsukowatych ( Melinae ), z rodziny łasicowatych ( Mustelidae ).

Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej, od południowej Kanady aż po centralny Meksyk.

Zamieszkuje suche, otwarte tereny porośnięte trawą, obrzeża lasów, zarośli i zakrzewień, pustyń. Również obrzeża pól uprawnych, pastwiska, nieużytki.

borsuk amerykański ( Taxidea taxus )

Jest typowym samotnikiem. Aktywny głównie nocą, wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Zagrożony potrafi kopać błyskawicznie nory lub ucieka do niej. Zaciekle się broni.

Kryjówkę zakłada w norze przez siebie wykopanej, często jest to rozległy system podziemnych korytarzy z kilkoma komorami oraz 2-4 wyjściami.

Jest wszystkożerny, dieta jego jest zarówno mięsna jak i roślinna.

Taxidea taxus taxus

W pary łączy się tylko w okresie rui. Samiec przebywa z samicą około 7 dni. Po tym okresie para się rozchodzi. Samica rodzi raz w roku. 1-7 młodych w miocie, średnio 3-4. Okres wychowu młodych trwa do jesieni, kiedy to rodzina się rozpada i młode się usamodzielniają. Niekiedy zdarza się, że młode pozostają z matką do wiosny następnego roku.

Opisane podgatunki :
- Taxidea taxus apache - południowo-wschodnia Arizona ( dolina rzeki San Pedro ), północno-wschodnia Sonora
- Taxidea taxus berlandieri - Oklahoma, Teksas, Nowy Meksyk, północno-zachodnie Kolorado, południowe Utah, Arizona, północna Baja California ( Llano Estacado )
- Taxidea taxus californica - Kalifornia
- Taxidea taxus dacotensis - Południowa Dakota
- Taxidea taxus halli - południowa Nevada, południowa Kalifornia
- Taxidea taxus hallorani - Arizona, południowo-wschodnia Nevada, południowo-wschodnia Kalifornia, północno-wschodnia Baja California, południowo-wschodnia Sonora
- Taxidea taxus infusca - Baja California ( Santa Anita )
- Taxidea taxus iowae - Iowa
- Taxidea taxus jacksoni - Quebec, południowy Saskatchewan, południowo-wschodnie Ontario, Ohio, Michigan, północna Indiana, północne Illinois, Wisconsin, Minesota
- Taxidea taxus jeffersonii - południowa Kolumbia Brytyjska, Washington, Oregon, zachodnia Kalifornia, Kolorado, Wyoming, wschodnia Montana, północna Baja California
- Taxidea taxus kansensis - Kansas
- Taxidea taxus littoralis - południowy Teksas
- Taxidea taxus merriami - Kansas
- Taxidea taxus montanus - Montana, Wyoming, północne Kolorado
- Taxidea taxus neglecta - wschodni Oregon, Kalifornia, Baja California
- Taxidea taxus nevadensis - Nevada
- Taxidea taxus phippsi - północno-wschodnie Kolorado
- Taxidea taxus sonoriensis - Sonora
- Taxidea taxus taxus - północna Alberta, Manitoba, południowo-zachodni Saskatchewan, zachodnie Ohio, Indiana, północne i wschodnie Missouri, wschodnie Kolorado, wschodni Wyoming, wschodnia Montana

borsuk amerykański ( Taxidea taxus taxus ) w typowy siedlisku

Zagrożenia dla gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- chemizacja i mechanizacja rolnictwa

- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej

- nie limitowane polowania

- urbanizacja

- uważany za szkodnika na terenach rolniczych i tępiony

Na borsuka amerykańskiego polowano dla jego futra do lat 50 - tych i 60 - tych XX w. Obecnie populacja tego ssaka na terenach chronionych nie jest zagrożona. Inna sytuacja jest po za terenami chronionymi, w niektórych stanach U.S.A.  polowanie jest dozwolone przez cały rok bez limitów.

Potrzebne są badania dotyczące ekologii gatunku, trendów i dystrybucji populacji oraz zagrożeń wynikających z działalności człowieka.

Chów i hodowla w warunkach wiwaryjnych - brak danych.

Bóbr kanadyjski ( Castor canadensis ) ssak z rodziny bobrowatych ( Castoridae ), rzędu gryzoni ( Rodentia ). Bardzo blisko spokrewniony z bobrem europejskim ( Castor fiber ).

Występuje w północnej części Ameryki Północnej, na południe od strefy lasów iglastych, od południowej Alaski do północnego Meksyku.

Zamieszkuje lasy liściaste i mieszane, nad brzegami rzek i jezior.

bóbr kanadyjski ( Castor canadensis ) w zimie

Prowadzi ziemno-wodny tryb życia, Jak jego europejski krewniak kształtuje otaczające go środowisko. W tym celu buduje tamy z ściętych pni drzew, przeplecionych gałęziami i uszczelnionych mułem. Dzięki temu podnosi się poziom wody, tworzy się śródleśne jeziorko oraz podnosi się wilgotność otaczającego terenu.

Aktywny głównie w godzinach nocnych,ale też i wczesnym rankiem  i późnym popołudniem. W okresie zimowym aktywny tylko w sprzyjających warunkach.

po lewej: żeremie bobra kanadyjskiego, po prawej: naprawa tamy

Żyje w parach lub grupach rodzinnych.

Odżywia się gałęziami drzew, korą, łykiem. Gromadzi zapasy na okres zimy. W tym celu na jesieni zatapia sporą ilość pni i gałęzi drzew.

Para buduje gniazdo tzw. żeremie, jest to budowla składająca się z 2-4 komór oraz 3-4 wyjść znajdujących się pod wodą. Z zewnątrz żeremie wygląda jak hałda patyków pozlepiana mułem.

Po rui w kwietniu - maju, na początku czerwca samica rodzi 1-5 młodych, średnio3-4. 1 miot w sezonie. Młode usamodzielniają się po 2-3 latach i opuszczają rodziców w celu znalezienia swojego rewiru.

Jeśli w okolicy, w której bobry zbudowały tamę oraz żeremie zabraknie pożywienia czyli wyczerpią się zasoby ulubionych drzew osiki i wierzby, rodzina przenosi się na inny teren.

W roku 2010 opisano tamę bobrów kanadyjskich, którą sfotografował satelita krążący na orbicie okołoziemskiej.

bóbr kanadyjski ( Castor canadensis )

Opisane podgatunki :

- Castor canadensis acadicus - południowy Labrador, Nowy Brunszwik
- Castor canadensis baileyi - Nevada ( rzeka Humboldta )
- Castor canadensis belugae - Alaska ( rzeka Beluga )
- Castor canadensis caecator - Nowa Funlandia - Gros Morne
- Castor canadensis canadensis - Zatoka Hudsona, zachodni Labrador ( rzeka Pine )
- Castor canadensis carolinensis - północna Karolina, północna i południowo-wschodnia Virginia, północne Ohio, Indiana, Illinois, zachodnia i południowo-wschodnia Iowa, wschodnie Missouri, wschodnie Arkansas i Luizjana
- Castor canadensis concisor - Kolorado, Nowy Meksyk
- Castor canadensis duchesnei - Utah ( rzeka Duchesne )
- Castor canadensis frondator - Sonora - zagrożony
- Castor canadensis idoneus - Oregon
- Castor canadensis labradorensis - południowy Labrador ( rzeka Hamilton )
- Castor canadensis leucodontus - Alaska, Kolumbia Brytyjska, wyspa Vancouver
- Castor canadensis mexicanus - Nowy Meksyk, Teksas, Meksyk - zagrożony
- Castor canadensis michiganensis - rejon Wielkich Jezior, Michigan, Wisconsin
- Castor canadensis missouriensis - Dakota Północna
- Castor canadensis pacificus - Washington ( Mount Rainier )
- Castor canadensis pallidus - Utah
- Castor canadensis phaeus - Alaska ( Zatoka Pleasant, Wyspy Admiralicji ) - zagrożony 

- Castor canadensis repentinus - Kolorado ( Wielki Kanion, rzeka Kolorado ), Arizona, Kalifornia

- Castor canadensis rostralis - Utah ( okolice Fort Douglas )

- Castor canadensis sagittatus - Kolumbia Brytyjska

- Castor canadensis shastensis - Kalifornia ( Mount Shasta )

- Castor canadensis subauratus - środkowa Kalifornia ( Tulare Lake Basin )
- Castor canadensis tayleri - Idaho, północna Nevada ( rzeka Snake )
- Castor canadensis texensis - wschodni Teksas

Główne zagrożenia dla gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk 

- wyręb lasów

- skażenie chemiczne rzek i jezior

- kłusownictwo dla futra

- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej 

- urbanizacja

Castor canadensis canadensis naprawiający żeremie

Obecnie chroniony, dawniej polowano na niego głownie dla futra i wydzieliny piżmowej używanej w przemyśle perfumeryjnym.

rodzina bobra kanadyjskiego ( Castor canadensis )

W warunkach wiwaryjnych rzadki. Raczej sporadycznie w ogrodach zoologicznych Ameryki Północnej.

Wprowadzony w niektórych krajach europejskich między innymi w Polsce, w miejsce wytępionego bobra europejskiego ( Castor fiber ).

Nieświszczuk czarnoogonowy ( Cynomys ludovicianus ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).

Zwany też często pieskiem preriowym, ze względu na dźwięki podobne do szczekania psa, które wydaje.

Występuje w Ameryce Północnej, od południowo-środkowej Kanady po północno-wschodni Meksyk.

Zamieszkuje suche, otwarte tereny porośnięte trawą - prerie. Jest typowym mieszkańcem Wielkich Równin.

Cynomys ludovicianus

Żyje w ogromnych koloniach, mogących liczyć od kilkuset do kilku milionów osobników. Kopie nory tworzące sieć schronień oraz mieszkań obejmujących nieraz 100 i więcej hektarów Największa odnotowana kolonia obejmowała 65 000 akrów i liczyła około 400 milionów osobników. Kolonia jest podzielona na obwody i koterie. Koteria to grupa związanych ze sobą samic i 1-2 samców. Porozumiewa się za pomocą piskliwych dźwięków oraz szczekania przypominającego psie.

młode nieświszczuki czarnoogonowe ( Cynomys ludovicianus )

Aktywny przez cały rok. W okresie dużych mrozów może nie opuszczać przez dłuższy czas nory. Szczyt aktywności w godzinach przedpołudniowych i późno popołudniowych.

Żywi się nasionami, trawami, ziołami oraz bezkręgowcami.

 nieświszczuk czarnoogonowy ( Cynomys ludovicianus ) - zoo Bristol

Okres godowy zależy od szerokości geograficznej i przypada wiosną. Samiec kopuluje z samicami ze swojej koterii. Ciąża trwa 33-38 dni. Samica rodzi do 9 młodych, średnio 5-6. Młode po upływie około 6 tygodni opuszczają norę. Okres laktacji trwa około 2 miesięcy. Młode samice pozostają w koterii, samce są przepędzane. Dorosłe samce nie pozostają dłużej w 1 koterii, niż dwa sezony godowe aby nie dochodziło do łączenia się z własnym potomstwem.

Opisane podgatunki :

- Cynomys ludovicianus arizonensis - Arizona, Teksas, Nowy Meksyk, północny Meksyk - zagrożony

- Cynomys ludovicianus grisea - Missouri

- Cynomys ludovicianus latrans - Missouri

- Cynomys ludovicianus ludovicianus - Arizona, Teksas, Nowy Meksyk, Kolorado

- Cynomys ludovicianus missouriensis - Missouri
- Cynomys ludovicianus pyrrotrichus - Oklahoma
- Cynomys ludovicianus socialis - Missouri

Główne zagrożenia dla gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- chemizacja i mechanizacja rolnictwa

- uważany za szkodnika upraw rolnych, co powoduje trucie i zatapianie kolonii

- uważany też za konkurencję dla hodowli bydła i owiec - skutek jak wyżej

- systemy nor w koloniach stanowią rzekome zagrożenie dla bydła i koni ( łamanie nóg ) - skutek jak wyżej

- zmniejszenie się populacji tego gatunku doprowadziło do praktycznego wyginięcia tchórza czarnołapego ( Mustela nigripens ), którego był podstawową zdobyczą ( populacja tchórza została odbudowana dzięki intensywnej hodowli )

- izolowane populacje

Cynomys ludovicianus w warunkach zimowych - zoo Bristol

Obecnie nie jest uważany za gatunek bezpośrednio zagrożony wyginięciem. Występuje dość licznie na obszarach chronionych. Jest najbardziej powszechny z pięciu gatunków z rodzaju Cynomys.

W niewoli nieświszczuk czarnoogonowy potrzebuje przestronnej woliery, zabezpieczonej od góry przed atakami ptaków drapieżnych. Musi być ona dość głęboko zabezpieczona, aby zwierzęta nie podkopały się i nie wydostały na zewnątrz. Obserwacja życia kolonii dostarcza wielu ciekawych informacji na temat życia społecznego oraz biologii tego gatunku.

Nieświszczuk meksykański ( Cynomys mexicanus ) gryzoń z rodziny wiewiórkowatych ( Sciuridae ).

Występuje w Ameryce Północnej, w północnym Meksyku. Jego zasięg jest ograniczony do południowej Coahuila i północnej San Louis Potosi. Jest endemitem dla Meksyku.

Zamieszkuje wyżynne i skaliste obszary na wysokości 1600-2200 m n.p.m.

nieświszczuk meksykański ( Cynomys mexicanus )

Żyje w koloniach, mogących liczyć setki osobników. Na ogół są mniejsze niż 50 osobników z 1-2 samcami alfa. Aktywny przez cały rok, nie hibernuje. Najwyższą aktywność przejawia w godzinach porannych i późno popołudniowych.

Żywi się nasionami, trawami, ziołami oraz owadami.

Okres godowy trwa od stycznia do kwietnia. Ciąża trwa około 30-35 dni, 1 miot rocznie, od 1-9 młodych, średnio 4. Po około 40 dniach młode opuszczają nory. Okres laktacji trwa około 2 miesięcy.

Brak opisanych podgatunków.

stojący słupka nieświszczuk meksykański ( Cynomys mexicanus )

Główne zagrożenia jak u Cynomys ludovicianus.

Obecnie największe skupisko nieświszczuka meksykańskiego znajduje się w regionie El Tokio. Organizacje ProNatura Noreste i Profauna starają się chronić nie tylko same nieświszczuki, ale także obszary ich występowania oraz gatunki towarzyszące.

W lutym 2007 ProNatura Noreste podpisała z prywatnymi właścicielami możliwość ochrony terenów o wielkości 42 000 akrów ( 170 km kwadratowych ) zajmowanych przez nieświszczuki.

W niewoli - brak danych.

Pręgowiec Bullera ( Tamias bulleri ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ). Opisywany także jako Neotamias bulleri.

Występuje w Ameryce Północnej, w Meksyku ( południowe Durango, zachodnie Zacatecas i północne Jalisco ). Jest endemitem dla Meksyku.

Zamieszkuje górskie lasy sosnowe i dębowo-sosnowe, na wysokości 2400-2610 m n.p.m.

Aktywny w ciągu całego roku. Żyje na ziemi, chociaż doskonale wspina się po drzewach, na których często żeruje. Typowy samotnik, w pary łączy się tylko w okresie godowym.

Żywi się nasionami, młodymi pędami drzew, kwiatami oraz bezkręgowcami.

Ciąża trwa 28-35 dni, samica rodzi 1-4 młode. 1 miot w sezonie.

Opisane podgatunki :

- Tamias bulleri bulleri - Sierra Madre, południowe Durango, zachodnie Zacatecas, północne Jalisco

Główne zagrożenia :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- wyręb lasu

- pozyskiwanie drewna na opał

- polowanie dla mięsa i skóry

- izolowane populacje

Pręgowiec Bullera obecnie nie jest bezpośrednio zagrożony. Występuje dość licznie na obszarach chronionych.

W niewoli - brak danych.

Pręgowiec klifowy ( Tamias dorsalis ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).

Występuje w Ameryce Północnej, w południowo-zachodniej części U.S.A i północnym Meksyku.

Zamieszkuje obszary skaliste, porośnięte różnego rodzaju zaroślami z przewagą roślin iglastych.

  żerujący pręgowiec klifowy ( Tamias dorsalis )

Aktywny cały rok, w godzinach porannych oraz popołudniowych aż do zmroku. Prowadzi naziemny tryb życia, chociaż doskonale wspina się na drzewa oraz na urwiska skalne i klify skalne.

W różnych porach roku oraz w zależności od siedliska wykorzystuje różne typy gniazd : od podziemnych nor poprzez kryjówki w klifach i urwiskach do gniazd na drzewach.

Typowy samotnik, w pary łączy się tylko w okresie godowym.

Żywi się głównie jagodami jałowca, nasionami sosny, żołędziami, nie gardzi też bezkręgowcami, pisklętami ptaków i ich jajami.

Okres godowy trwa od lutego do kwietnia. Ciąża trwa około 28-35 dni, samica rodzi 4-6 młodych w miocie. 1 miot w sezonie. Okres laktacji trwa 41-45 dni. Młode w wieku 36-40 dni może odżywiać się pokarmem stałym.

pręgowiec klifowy ( Tamias dorsalis )

Opisane podgatunki :

- Tamias dorsalis canascens - północno-zachodnie Durango
- Tamias dorsalis carminis - Coahuila ( Carmen Montains )

- Tamias dorsalis dorsalis - północna Arizona, południowe Utah, Nowy Meksyk, północny Meksyk

- Tamias dorsalis grinnelli - Nevada ( Clark County )

- Tamias dorsalis nidoensis - Chihuahua
- Tamias dorsalis sonoriensis - Sonora
- Tamias dorsalis utahensis - Kolorado, północna Arizona, południowe Utah

Główne zagrożenia dla gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- wyręb lasu oraz pozyskiwanie drewna na opał

- utrata siedlisk

- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej

- rozwój infrastruktury turystycznej

- izolowane populacje

Obecnie populacje pręgowca klifowego nie są bezpośrednio zagrożone. Tylko w nie których rejonach występowania zauważono tendencję spadkową czyli zmniejszenie się liczby osobników zamieszkujących dany teren. Głównie północny Meksyk i Nevada ( U.S.A. ).

Potrzebne są dokładniejsze badania na temat trendów demograficznych populacji oraz jej dystrybucji.

W warunkach wiwaryjnych - brak danych.