Skunks zwyczajny ( Mephitis mephitis ) drapieżnik z rodziny skunksowatych
( Mephotidae ), wcześniej zaliczany do łasicowatych
( Mustelidae ).
Występuje w Ameryce Północnej, od południowej Kanady do północnego Meksyku.
Zamieszkuje różnorodne siedliska : lasy i ich obrzeża, równiny, pustynie, zarośla i zakrzewienia, tereny rolnicze, obszary miejskie, góry i wzniesienia a nawet tereny bagienne. Od poziomu morza do 1800 m n.p.m., chociaż odnotowano osobnika na wysokości 4200 m n.p.m.
skunks zwyczajny ( Mephitis mephitis )
Aktywny przez całą dobę, w ciągu całego roku.Szczyt aktywności przejawia w godzinach nocnych. Jest ssakiem towarzyskim, żyjącym w małej grupie rodzinnej składającej się z 2-5 osobników.
Posiada system obronny, polegający na zdolności rozpylania cuchnącego płynu z dwóch gruczołów u podstawy ogona. Charakterystyczne ubarwienie oraz sposób zachowania ostrzegają potencjalnego napastnika. Już 8 dniowe młode posiadają zdolność rozpylania płynu. Płyn ten jest trudny do usunięcia a jeśli trafi w oczy, powoduje silny ból i czasową ślepotę.
Mephitis mephitis - rycina: osobniki o różnym ubarwieniu
Na kryjówki wybiera wszelkiego rodzaju jamy w ziemi, wykroty, kłody drzew, opuszczone nory itp.
Jest wszystkożerny i na pokarm wybiera wszystko co może skonsumować w danej porze roku i w zależności od siedliska. Podstawowym pokarmem jest pokarm zwierzęcy : drobne kręgowce, bezkręgowce, padlina. Nie gardzi pokarmem roślinnym : owoce, orzechy, jagody.
Ruja
skunksa zwyczajnego trwa od połowy lutego do połowy marca.
Ciąża trwa około 59-77 dni. Rodzi się 4-7 młodych w miocie. 1 miot w sezonie. Młode po 24 dniach otwierają oczy. W wieku około miesiąca opuszczają kryjówkę i towarzyszą matce.
Opisane podgatunki :
- Mephitis mephitis avia - Illinois, północno-wschodnie Kansas, zachodnia Indiana, wschdnie Iowa
- Mephitis mephitis elongata - Floryda, Karolina Północna, delta Mississippi, zachodnia Wirginia
- Mephitis mephitis estor - Arizona, zachodni Nowy Meksyk, Sonora, Chihuahua, północna Baja California
- Mephitis mephitis holzneri - południowa Kalifornia, Baja California
- Mephitis mephitis hudsonica - od zachodniej Kanady ( Manitoba do Kolumbii Brytyjskiej ) po południowe stany U.S.A. ( Kolorado, Nebraska )
- Mephitis mephitis mephitis - wschodnia Kanada ( Quebec )
- Mephitis mephitis mesomelas - południowo-wschodnie Kansas, Mississippi Valley (od południowej Luizjany po Missouri ), wybrzeże Teksasu, wyspa Matagorda, Red River Valley
- Mephitis mephitis nigra - Connecticut, New England, wybrzeże Atlantyku do południowej Wirginii, na zachód po Indianę
- Mephitis mephitis notata - Oregon, Washington
- Mephitis mephitis occidentalis - północna i środkowa Kalifornia, wybrzeże Zatoki Monterey, Sierra i Cascades, południowo-zachodni Oregon
- Mephitis mephitis spissigrada - Washington, północny Oregon, Kolumbia Brytyjska
- Mephitis mephitis varians - południowy i zachodni Teksas, wschodni Nowy Meksyk, północna Oklahoma, Kolorado, Kansas, Nebraska, Meksyk
- Mephitis mephitis foetulenta? - Washington ( Port Angeles, Clallam County )
- Mephitis mephitis frontata? - Pensylwania
- Mephitis mephitis newtonensis? - Arkansas
- Mephitis mephitis minnesotoe? - Minesota
- Mephitis mephitis platyrhina? - Kern River, Owens Valley, Kalifornia
- Mephitis mephitis putida? - New Yersey
- Mephitis mephitis scrutator? - Luizjana
Mephitis mephitis - rycina : osobniki o różnym ubarwieniu
Główne zagrożenia :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- urbanizacja
- mechanizacja i chemizacja rolnictwa
- nie limitowane polowania ( brak okresów ochronnych )
- choroby ( wścieklizna )
- warunki środowiskowe ( ostra zima lub susza )
skunks zwyczajny ( Mephitis mephitis )
Skunks zwyczajny jest najpospolitszym gatunkiem z rodziny skunksowatych. Nie jest objęty żadnym programem ochronnym.
W pierwszej połowie XX wieku intensywnie polowano na tego ssaka dla jego futra. Dopiero spadek popytu w latach 50-tych i 60-tych XX w. ograniczył handel futrami skunksa.
Obecnie w większości stanów U.S.A. oraz w prowincjach Kanady poluje się na niego przez cały rok ( bez limitów i okresów ochronnych ).
Potrzebne są badania ekologii, demografii i trendów populacji oraz zagrożeń dla tego gatunku.
Mephitis mephitis - osobnik o czarnym ubarwieniu
W ogrodach zoologicznych
skunks zwyczajny wymaga przestronnej woliery zabudowanej różnego rodzaju kryjówkami. Trzymany jest w małej grupie rodzinnej lub pojedynczo. Często jest "eksponowany" w pawilonach z nocnymi zwierzętami. Większość osobników pozbawia się gruczołów przy odbytowych, aby nie rozpyliły substancji zapachowej w kierunku obsługi lub zwiedzających.
Skunks kapturowy ( Mephitis macroura ) drapieżnik z rodziny skunksowatych (
Mephitidae ), wcześniej zaliczany do łasicowatych
( Mustelidae ).
Występuje w Ameryce Północnej, od południowych stanów U.S.A. ( Nowy Meksyk, Arizona, Teksas ) po Meksyk i Gwatemalę.
Zamieszkuje pustynie, zarośla i zakrzewienia, brzegi zbiorników wodnych porośnięte krzewami, kaniony, rumowiska skalne, góry i wzniesienia, otwarte tereny porośnięte trawami.
skunks kapturowy ( Mephitis macroura )
Aktywny przez całą dobę, w ciągu całego roku. Szczyt aktywności przejawia w nocy.
Posiada system obronny w postaci dwóch gruczołów u podstawy ogona z których rozpyla cuchnący płyn w kierunku napastnika. Jest charakterystycznie ubarwiony ale woli salwować się ucieczką. Dopiero w momencie bezpośredniego zagrożenia używa systemu obronnego. Jego młode jak u poprzedniego gatunku w wieku 8 dni mogą rozpylać cuchnącą substancję.
Mephitis macroura - rycina : osobniki o różnym ubarwieniu
Na kryjówki wykorzystuje jamy w ziemi, opuszczone nory, jaskinie i rozpadliny skalne, gęstwinę krzewów czy wykroty.
Odżywia się głównie pokarmem zwierzęcym ( drobne kręgowce, bezkręgowce, jaja, padlina ) oraz pokarmem roślinnym ( owoce, jagody, orzechy, soczyste części sukulentów ).
Ruja trwa od połowy lutego do połowy marca.
Ciąża trwa około 60-65 dni. Samica rodzi średnio 3-4 młode w miocie. 1miot w sezonie. Po 24-26 dniach młode otwierają oczy. W wieku 1-1,5 miesiąca opuszczają gniazdo i towarzyszą matce.
Opisane podgatunki :
- Mephitis macroura edulis - San Fernardo, Meksyk
-
Mephitis macroura eximius - Veracruz
- Mephitis macroura longicauda - Gwatemala
-
Mephitis macroura macroura - środkowy i południowy Meksyk, południowa Gwatemala
-
Mephitis macroura milleri - południowa Arizona, Sonora, Chihuahua, Sinaloa, Durango, Coahuila
-
Mephitis macroura richardsoni - Nikaragua?
-
Mephitis macroura vittata - Oaxaca, Chiapas
Główne zagrożenia :
- tożsame jak u poprzedniego gatunku
skunksa
Skunks kapturowy jest gatunkiem rzadszym i bardziej podatnym na wahania środowiskowe jak i te związane z działalnością człowieka.
W pierwszej połowie XX wieku intensywnie polowano na tego ssaka dla jego futra. Dopiero spadek popytu w latach 50-tych i 60-tych XX w. ograniczył handel futrami tego gatunku.
Obecnie nie jest objęty żadnym programem ochronnym. Na terenie U.S.A. jak i Meksyku poluje się na niego przez cały rok.
Potrzebne są badania ekologii, trendów demograficznych populacji oraz zagrożeń dla tego gatunku.
portret Mephitis macroura
W niewoli wymagania identyczne jak u poprzedniego gatunku, ale w hodowlach jest rzadziej spotykany.
Ryś rudy, ryś amerykański ( Lynx rufus ) drapieżnik z rodziny kotowatych.
Występuje w Ameryce Północnej, od południowej Kanady do południowego Meksyku.
Zamieszkuje głównie lasy liściaste, iglaste lub mieszane. Spotkać go można też na bagnach, suchych pustyniach czy w trudno dostępnych terenach górskich.
ryś rudy ( Lynx rufus )
Typowy samotnik, w pary łączy się tylko w okresie rui. Aktywny w ciągu całej doby, przez cały rok. Szczyt aktywności przejawia po zmierzchu i tuż przed świtem, chociaż na nie których obszarach aktywny w ciągu całego dnia.
Rewir 1 osobnika to obszar 11-200 km2, z tym że samice mają mniejsze terytoria. Terytorium samca nakłada się na rewir 2-5 samic i styka się z terytorium innego samca.
Drapieżnik ten poluje z zasadzki, przegryzając kręgi szyjne swojej ofierze. Preferuje głównie gryzonie, zajęczaki, młode kopytnych, nie gardzi ptakami. Rzadko atakuje gady.
Ruje odbywa się od lutego do marca. Po 60-70 dniach ciąży, samica rodzi 1-3 młode. W wieku 10 dni kocięta otwierają oczy. Po około 2 miesiącach przechodzą na pokarm stały. Samica rodzi co 2 lata. Młode w okresie zimowym rozpraszają się w poszukiwaniu terenów łowieckich. Samiec nie uczestniczy w odchowie młodych.
Lynx rufus zimą
Opisane podgatunki :
-
Lynx rufus rufus - wschodnie i środkowo-zachodnie U.S.A.
-
Lynx rufus gigas - północny Nowy Jork od Nowej Szkocji i Nowego Brunszwiku
-
Lynx rufus floridanus - południowo-wschodnie U.S.A., dolina Mississippi aż po południowo-zachodnie Missouri i południowe Illinois
-
Lynx rufus superiorensis - zachodnie wybrzeże Wielkich Jezior
-
Lynx rufus baileyi - południowo-zachodni i północno-zachodni Meksyk
-
Lynx rufus californicus - Kalifornia na zachód od Sierra Nevada
-
Lynx rufus escuinipae - środkowy Meksyk Escuinapa, Sinaloa aż po południową Sonorę -
zagrożony
- Lynx rufus fasciatus - południowo-zachodnia Kolumbia Brytyjska, Oregon, Waszyngton, północno-zachodnia Kalifornia
-
Lynx rufus oaxacensis - Oaxaca ( Meksyk )
-
Lynx rufus pallescens - południowa Kolumbia Brytyjska, Alberta, Saskatchewan, północno-zachodnie U.S.A.
-
Lynx rufus peninsularis - Baja California
-
Lynx rufus texensis - od Luizjany przez Teksas na południe po Tamaulipas, Nuevo Leon i Coahuilę
- Lynx rufus eremicus? - Kolorado, Kalifornia
-
Lynx rufus fischeri? - południowa Kolumbia Brytyjska?
- Lynx rufus maculata? - Meksyk
-
Lynx rufus montanus? - New York, Catskill Montains
-
Lynx rufus oculeus? - Marin County, Kalifornia
-
Lynx rufus uinta? - Wyoming
Lynx rufus pallescens
Główne zagrożenia :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- fragmentacja populacji
- wyręb lasu
- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej
- urbanizacja
- nie kontrolowane polowania i kłusownictwo dla futra
- choroby
ryś rudy ( Lynx rufus )
Ryś rudy jest obecnie gatunkiem chronionym i polowanie na niego jest limitowane.
W XIX i pierwszej połowie XX w. intensywnie polowano na niego dla jego skóry. Na terenie U.S.A. na nie których obszarach jest dość rzadki, na innych jest stabilna i dość liczna populacja.
Podgatunek Lynx rufus escuinapae znajduje się na liście US Fish and Wildlife Service.
Potrzebne są nowe badania na temat ekologii, trendów demograficznych populacji i dystrybucji oraz zagrożeń dla tego gatunku.
W ogrodach zoologicznych potrzebuje przestronnej woliery, zabudowanej konarami. Trzymany pojedynczo lub w parach. W odpowiednich warunkach dość dobrze się rozmnaża, co jest dobrą prognozą dla gatunku. W niewoli dożywa nawet do 32 lat.
Ryś kanadyjski ( Lynx canadensis ) drapieżnik z rodziny kotowatych.
Występuje w Ameryce Północnej, od północnej Kanady i Alaski po zachodnią Montanę, Idaho, i Waszyngton w U.S.A. Niewielkie populacje znajdują się w Nowej Anglii i Utah oraz prawdopodobnie w Oregonie, Wyoming i Kolorado.
Zamieszkuje głównie strefę lasów borealnych ale także stare, gęste lasy z zaroślami. Spotkać go można także na terenach skalistych, tundry czy w bardziej prześwietlonych lasach.
ryś kanadyjski ( Lynx canadensis )
Typowy samotnik, w pary łączy się jedynie w okresie rui. Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Szczyt aktywności przejawia po zmierzchu i tuż przed świtem. W okresie zimowym i na nie których obszarach aktywny w ciągu dnia.
Rewir 1 osobnika - samca wynosi od 11-300 km2, rewir samicy jest mniejszy. Terytoria samic nakładają się na terytorium 1-2 samców. W rewirze 1 samca może być 2-8 samic.
Drapieżnik ten poluje z zasadzki lub grupowo ( samica z młodymi tworzą linię ). Ofiara ginie po przegryzieniu kręgów szyjnych. Główną zdobyczą są
zające,
norniki, ptaki czasami ryby. Na części obszarów występowania odczuwalny jest wpływ wielkości populacji
zajęcy na wielkość populacji
rysi i odwrotnie.
Ruja odbywa się od lutego do marca. Ciąża trwa około 60-75 dni, samica rodzi 1-3 kocięta. 1 miot w roku. Okres laktacji trwa około 5 miesięcy, chociaż młode pokarm mięsny spożywają po miesiącu. Samica rodzi co 2 lata. Młode pozostają z matką do następnej wiosny, kiedy to rodzina rozpada się. Samiec nie uczestniczy w wychowie młodych.
Opisane podgatunki :
-
Lynx canadensis canadensis - Alaska, Kanada, północne stany U.S.A.
-
Lynx canadensis mollipilosus - Alaska
-
Lynx canadensis subsolanus - Nowa Funlandia
Główne zagrożenia :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wyręb lasu
- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej
- urbanizacja
- izolowane i wyspowe populacje
- nie limitowane polowanie dla futra
- spadek populacji
zajęcy, jako głównego składnika diety
Na rysia kanadyjskiego polowano dla futra od XVII w. Po załamaniu się popytu na futra w latach 60-tych XX w. ograniczono nie kontrolowane polowania. Obecnie polowanie na tego kota objęte jest limitem.
Znajduje się na liście US Fish and Wildlife Service i objęty ścisłą ochroną w stanie Michigan.
Bezpośredni wpływ na liczebnośc populacji rysia kanadyjskiego ma liczebność zajęcy.
Potrzebne są dalsze badania na temat ekologii, trendów demograficznych, dystrybucji oraz zagrożeń dla tego gatunku.
para rysi kanadyjskich ( Lynx canadensis ) w warunkach wiwaryjnych
W warunkach wiwaryjnych potrzebuje przestronnej woliery, zabudowanej konarami drzew. Trzymany jest z reguły pojedynczo lecz także i parami. W odpowiednich warunkach dość dobrze się rozmnaża, co jest dobrą prognozą dla gatunku. W niewoli dożywa do 27 lat.
Zając amerykański ( Lepus americanus ) ssak z rodziny zającowatych (
Leporidae ).
Występuje w Ameryce Północnej, od środkowej Alaski aż po Nowy Meksyk w U.S.A.
Zamieszkuje tundrę, lasy borealne i ich obrzeża, zarośla i zakrzewienia, zarośla wzdłuż brzegów rzek
.
zając amerykański ( Lepus americanus ) - po lewej : w szacie letniej; po prawej : w szacie zimowej
Typowy samotnik, chociaż w pobliżu żyje kilka innych osobników. Aktywny w ciągu całego roku, w godzinach nocnych. Ma doskonały słuch, mimo mniejszych uszów niż inne
zające. W lecie ma ubarwienie brunatnoszare, a w zimie zmienia na całkowicie białe, oprócz czarnych końcówek uszu. Tylko dwa podgatunki z Wybrzeża Pacyfiku nie zmieniają ubarwienia. W obronie przed drapieżnikami stosuje kamuflaż lub salwuje się szybką ucieczką. Doskonale pływa, co skłania go do ucieczki do wody.
Lepus americanus w szacie letniej
Typowy roślinożerca, odżywiający się roślinnością zielną, trawami, liśćmi, mchami, porostami itp.
Okres rozrodczy trwa od lutego do października.
Po ciąży trwającej około30 dni, samica rodzi 2-8 młodych. Młode rodzą się owłosione i zdolne do ucieczki. Okres laktacji trwa około 4 tygodni, chociaż młode już po tygodniu skubią rośliny. W sezonie może być 2-4 mioty.
Lepus americanus w szacie zimowej
Opisane podgatunki :
-
Lepus americanus americanus - Ontario, Manitoba, Saskatchewan, Alberta, Montana, Dakota Północna
- Lepus americanus bairdii - Arizona, Wyoming
- Lepus americanus cascadensis - Kolumbia Brytyjska, Washington
- Lepus americanus dalli - Mackenzie Distrikt, Kolumbia Brytyjska, Alaska, Yukon Territories
- Lepus americanus struthopus - Nowa Funlandia, Nowa Szkocja, Nowy Brunszwik, wyspa Księcia Edwarda, Quebec, Maine
- Lepus americanus virginianus - Ontario, Quebec, Maine, New Hampshire, Vermont, Massachusetts, Pensylwania, Ohio, Tennessee
- Lepus americanus bishopi - Turtle Montains, Dakota Północna
-
Lepus americanus borealis - Wirginia
-
Lepus americanus columbiensis - Kolumbia Brytyjska, Alberta, Washington
-
Lepus americanus klamathensis - Oregon, Kalifornia
-
Lepus americanus macfarlani - Mackenzie Distrikt, Kanada, Alaska
- Lepus americanus niedecki - Półwysep Kenai, Alaska
- Lepus americanus oregonus - Oregon
- Lepus americanus pallidus - Kolumbia Brytyjska
-
Lepus americanus phaeonotus - Ontario, Manitoba, Saskatchewan, Michigan, Wisconsin, Minnesota
-
Lepus americanus pineus - Kolumbia Brytyjska, Idaho, Washington
-
Lepus americanus saliens - Terytoria Północno-Zachodnie, Kanada
-
Lepus americanus seclusus - Bighorn Montain, Wyoming
-
Lepus americanus setzeri - Wyoming
- Lepus americanus tahoensis - Kalifornia, zachodnia Newada
-
Lepus americanus wardi - południowa część U.S.A.
- Lepus americanus washingtoni - Kolumbia Brytyjska, Washington, Oregon
Zając amerykański jest jeszcze dość liczny w całym zasięgu występowania. Uważany jest za gatunek nie zagrożony.
Lepus americanus w szacie zimowej
W warunkach wiwaryjnych może przeżyć 5 lat.
Królik florydzki ( Sylvilagus floridanus ) ssak z rodziny zającowatych
( Leporidae ).
Występuje w Ameryce Północnej, od południowej Kanady ( Saskatchewan, Manitoba, Ontario, Quebec ), przez wschodnie U.S.A. ( na wschód od Gór Skalistych po południowy i północny zachód ), środkowy i wschodni Meksyk, przez Amerykę Środkową od Gwatemali po Panamę aż do północnej części Ameryki Południowej ( Kolumbia, Wenezuela ). Często jest wprowadzany w niektóre regiony Ameryki Północnej a nawet Europy. Jest bardzo skutecznym kolonizatorem, potrafiącym wypierać inne gatunki zajęczaków.
Zamieszkuje różnorodne środowiska : lasy i ich obrzeża, otwarte tereny trawiaste (prerie ), pustynie i półpustynie, bagna ale także pola, łąki, pastwiska, żywopłoty, pola golfowe.
królik florydzki ( Sylvilagus floridanus )
Typowy samotnik, chociaż w pobliżu żyje kilkanaście osobników. Na 1 ha odnotowano 8-10 sztuk. Aktywny w ciągu całej doby i całego roku. Nie kopie nor.
Gniazda rozrodcze zakłada pod krzewami, wśród korzeni drzew lub w wysokiej trawie.
Odżywia się pokarmem roślinnym w zależności od typu siedliska i sezonu oraz dostępności są to różne części roślin.
Sezon rozrodczy w zależności od szerokości geograficznej trwa od marca do października.
Ciąża trwa 25-28 dni, samica rodzi 1-12 młodych w miocie, średnio 5 sztuk. W sezonie może być 3-4 mioty. Oczy otwierają po około 4-5 dniach i opuszczają gniazdo po około 2 tygodniach. Odstawianie młodych następuje między 16 a 22 dniem życia Rodzina rozprasza się po około 7 tygodniach.
królik florydzki ( Sylvilagus floridanus )
Opisane podgatunki :
-
Sylvilagus floridanus alacer - Teksas, Oklahoma, Missouri, Luizjana
-
Sylvilagus floridanus ammophilus - Floryda
-
Sylvilagus floridanus avius - wyspa de Aves, wyspy Testigos, Wenezuela
-
Sylvilagus floridanus aztecus -Meksyk, Tehuantepec, Oaxaca
-
Sylvilagus floridanus boylei - Kolumbia
-
Sylvilagus floridanus caniclunis - Meksyk
-
Sylvilagus floridanus chapmani - Teksas, Arizona, Nowy Meksyk, Meksyk
-
Sylvilagus floridanus chiapensis - Chiapas, Meksyk
-
Sylvilagus floridanus cognatus - Nowy Meksyk, Arizona?
-
Sylvilagus floridanus connectens - Chichicaxtle, Veracruz, Meksyk
-
Sylvilagus floridanus continentis - Maracaibo, Wenezuela
-
Sylvilagus floridanus costaricensis - środkowa i zachodnia Kostaryka
-
Sylvilagus floridanus cumanicus - wybrzeże Wenezueli
-
Sylvilagus floridanus durangae - Durango, Meksyk
-
Sylvilagus floridanus floridanus - Highlands County, Floryda, Great Smoky Mountains
-
Sylvilagus floridanus hesperius - Mohave County, Arizona
- Sylvilagus floridanus hitchensi - wyspa Smiths, Wirginia
-
Sylvilagus floridanus holzneri - Huachuca Montains, południowa Arizona, Nowy Meksyk, Meksyk
-
Sylvilagus floridanus hondurensis - Honduras
-
Sylvilagus floridanus llanensis - Teksas, Arizona, Nowy Meksyk
-
Sylvilagus floridanus macrocorpus - Nayarit, Meksyk
-
Sylvilagus floridanus mallurus - Wirginia, Karolina Północna
-
Sylvilagus floridanus margaritae - wyspa Margarita, Wenezuela
- Sylvilagus floridanus mearnsi - południowy Quebec, Ontario, wschodnie i północno-środkowe U.S.A. ( Iowa, Minnesota ), wprowadzony na wyspę Vancouver ( południowa część )
-
Sylvilagus floridanus nelsoni - Coahuila, Meksyk
-
Sylvilagus floridanus nigronuchalis - wyspa Curacao, wyspa Aruba
-
Sylvilagus floridanus orinoci - Territorio Federal Amazonas, Wenezuela
-
Sylvilagus floridanus orizabae - Monte Orizaba, Puebla, Meksyk
-
Sylvilagus floridanus paulsoni - południowa Floryda
-
Sylvilagus floridanus persultator - Puebla, Meksyk
-
Sylvilagus floridanus purgatus - Magdalena Valley, Kolumbia
-
Sylvilagus floridanus restrictus - Jalisco, Meksyk
- Sylvilagus floridanus rigidus - Nowy Meksyk
- Sylvilagus floridanus robustus - Guadalupe Mountains ( Teksas i Nowy Meksyk ), Chisos Mountains ( Teksas ), Davis Mountains ( Teksas ), Sierra de la Madera ( Coahuila, Meksyk )
- Sylvilagus floridanus russatus - Veracrus, południowy Meksyk
- Sylvilagus floridanus similis - północno-zachodnie Kansas
- Sylvilagus floridanus simplicicanus - Teksas
- Sylvilagus floridanus subcinctus - Negrete, Michoacan, Meksyk
- Sylvilagus floridanus superciliaris - Kolumbia
- Sylvilagus floridanus valenciae - środkowa Panama, Wenezuela
- Sylvilagus floridanus yucatanicus - Yucatan, Meksyk
Królik florydzki jest najważniejszym ssakiem łownym U.S.A. Populacja tego gatunku nie wydaje się spadać lecz bardziej się rozprzestrzenia. Przez człowieka został wprowadzony w regiony, w których nie występował pierwotnie.
Potrzebne są badania dotyczące taksonomii, rozmieszczenia, wielkości populacji oraz w jaki sposób królik florydzki wpływa na inne gatunki. W północno-wschodnich stanach U.S.A. dotyczy to głównie gatunku Sylvilagus transitionalis.
Sylvilagus floridanus żerujący na liściach krzewu
W niewoli - brak danych.
Scalopus aquaticus - owadożerny ssak z rodziny kretowatych
( Talpidae ), z rzędu owadożernych (
Insectivora ).
Występuje w Ameryce Północnej, na wschód od Gór Skalistych po północny Tamaulipas w Meksyku. Niewielkie izolowane populacje występują w południowo-zachodnim Teksasie, Coahuila i Tamaulipas
Zamieszkuje wilgotne gleby lasów i ich obrzeży, pół, pastwisk, łąk, obszarów trawiastych, zarośli i zakrzewień.
rycina .Scalopus aquaticus - forma południowa
Aktywny w ciągu całej doby i całego roku, szczyt aktywności przejawia między godziną 8:00-16:00 i od 23:00-4:00. Żyje samotnie, ale rewiry kilku osobników pokrywają się i wykorzystywane są te same systemy tuneli. Buduje dwa rodzaje tuneli. Jedne głębokie z systemem korytarzy i komór. Drugie płytkie, powierzchniowe wykorzystywane do zbierania pokarmu. Oprócz tego tunele zimowe są głębsze niż letnie.
Jest dobrym pływakiem. Swoje ofiary wyszukuje za pomocą węchu i dotyku.
Wykazuje się duża zmiennością ubarwienia w zależności od geograficznego zasięgu. Na północy jest barwy szarej a na południu i zachodzie barwy miedzianobrązowej.
Odżywia się głównie dżdżownicami, ale nie gardzi też owadami i ich larwami, innymi bezkręgowcami a nawet pokarmem roślinnym. Ma wysokie zapotrzebowanie na energię i wymaga dużej ilości pokarmu w ciągu doby. Zjada 25 do 100 % pokarmu w stosunku do wagi ciała.
Sezon rozrodczy pod koniec marca lub na początku kwietnia w większości zasięgu. Jedynie na południu od stycznia.
Ciąża trwa od 28-45 dni. Samica rodzi 2-6 młodych w miocie. Młode są niezależne po 30-35 dniach.
rycina Scalopus aquaticus - forma północna
Opisane podgatunki :
- Scalopus aquaticus aereus - pierwotny zasięg Adair County, Oklahoma - obecnie także Arizona, Nowy Meksyk, Teksas, Illinois, Indiana, Ohio, Kansas
-
Scalopus aquaticus alleni - Teksas, Illinois, Indiana, Ohio
-
Scalopus aquaticus anastasae - wyspa Anastasia, Floryda
-
Scalopus aquaticus aquaticus - wschodnia część U.S.A.
-
Scalopus aquaticus argentatus - południowy Michigan
-
Scalopus aquaticus australis - południowo-wschodnia Georgia, południe Półwyspu Floryda
-
Scalopus aquaticus bassi - Floryda
-
Scalopus aquaticus canadensis - Kanada
-
Scalopus aquaticus caryi - środkowa i zachodnia Nebraska, północno-wschodnie Kolorado, północno-zachodnie Kansas
-
Scalopus aquaticus cryptus - Teksas, Illinois, Indiana, Ohio
-
Scalopus aquaticus cupreata - wybrzeże Atlantyku U.S.A.
-
Scalopus aquaticus howelli - Karolina Północna, Karolina Południowa, północna Georgia, środkowa Alabama, południowe Mississippi
-
Scalopus aquaticus inflatus - Tamaulipas,Meksyk, Teksas
-
Scalopus aquaticus intermedius - południowo-wschodnie Kolorado, środkowa i zachodnia Oklahoma, północny Teksas
-
Scalopus aquaticus machrinoides - Arkansas, Missouri, Iowa, środkowa Minnesota, południowo-wschodnia Dakota Południowa, wschodnia Nebraska, południowe i północno-wschodnie Kansas
-
Scalopus aquaticus machrinus - wschodnia Iowa, zachodnie Wisconsin, północne Illinois, południowe Michigan, południowo-zachodnie Ontario, północne Ohio, południowe i środkowe Tennessee, Kentucky, Teksas, Indiana
-
Scalopus aquaticus montanus - Coahuila, Meksyk
-
Scalopus aquaticus nanus - Teksas, Illinois, Indiana, Ohio
-
Scalopus aquaticus parvus - Floryda
-
Scalopus aquaticus pennsylvanica - Pensylwania
-
Scalopus aquaticus porteri - wschodnie Arkansas, północno-zachodnia i środkowa Luizjana, wschodni Teksas
-
Scalopus aquaticus sericea - Kentucky
-
Scalopus aquaticus texanus - środkowo-wschodni Teksas
-
Scalopus aquaticus virginianus - Wirginia
Scalopus aquaticus jest szeroko rozpowszechniony i prawdopodobnie ma dużą populację. Występuje też na wielu obszarach chronionych. Jest tolerancyjny na zmianę siedlisk. Ma najszerszy zasięg ze wszystkich kretów w Ameryce Północnej. Jedynie izolowane populacje z południowo-zachodniego Teksasu, Coahuila i Tamaulipas w Meksyku są uważane za bardzo rzadkie i możliwe jest ich wyginięcie.
W niewoli może przeżyć dłużej niż 36 miesięcy. Żywiono go mieloną wołowiną, karmą dla psów, pisklętami oraz noworodkami mysimi.
Gwiazdonos ( Condylura cristata ) owadożerny ssak z rodziny kretowatych
( Talpidae ), z rzędu owadożernych
( Insectivora ).
Występuje w północno-wschodniej części Ameryki Północnej, od południowo-wschodniej Kanady ( Labrador, Quebec, Nowa Szkocja ) do południowo-wschodniej Georgii i północnej części Florydy.
Zamieszkuje mokre i wilgotne gleby terenów zalewowych, bagna, łąki, lasy i inne siedliska w pobliżu wody. Rzadko oddala się od zbiorników wodnych.
gwiazdonos ( Condylura cristata )
Charakterystyczną cechą jest posiadanie na nosie 22 różowych, osadzonych promieniście wyrostków, przypominających czułki. Jest to organ dotyku.
Aktywny w ciągu całej doby i całego roku. Szczyt aktywności przejawia w nocy.
Żyje w podziemnych korytarzach, które często opuszcza. Buduje dwa rodzaje tuneli: płytkie i głębokie. Otwory wejściowe mogą znajdować się zarówno na powierzchni ziemi jak i pod wodą. Dobrze pływa i nurkuje. Typowy samotnik, chociaż sądzi się, że w okresie rozrodczym żyje w parach.
Gniazda buduje w komorze pod ziemią lecz zdarza się, że są też na powierzchni, w ściółce, pod pniem drzewa lub wśród korzeni. Zawsze powyżej wysokiej wody ale w pobliżu zbiornika.
Odżywia się głównie bezkręgowcami, zarówno wodnymi jak i lądowymi. W zimie bezkręgowce wodne często stanowią główny pokarm.
Ciąża trwa około 45 dni. Samica rodzi wiosną lub wczesnym latem 6-7 młodych. 1 miot w ciągu sezonu.
żerujący gwiazdonos ( Condylura cristata )
Opisane podgatunki :
-
Condylura cristata cristata - Nowy Brunszwik, Quebec, Ontario, Michigan, Pensylwania, New Jersey, Wirginia?
-
Condylura cristata macroura - New Jersey
-
Condylura cristata nigra - Quebec
-
Condylura cristata parva - Wirginia, Karolina Południowa
-
Condylura cristata prasinatus - Maine
-
Condylura cristata radiata - Kanada
Gwiazdonos jest uważany za gatunek nie zagrożony, gdyż nie ma większych zagrożeń. Jedynie wpływ na siedliska oraz wielkość populacji może mieć zanieczyszczenie zbiorników i cieków wodnych. Trend populacji na razie się nie zmniejsza. Występuje dość licznie na terenach chronionych.
gwiazdonos ( Condylura crostata )
W niewoli - brak danych.
Neurotrichus gibbsi - owadożerny ssak z rodziny kretowatych
( Talpidae ), z rzędu owadożernych
( Insectivora ).
Występuje w północno-zachodniej części Ameryki Północnej, od Kolumbii Brytyjskiej do środkowej Kalifornii.
Zamieszkuje wilgotne lasy o miękkich i zawierających dużo materii organicznej glebach.
Neurotrichus gibbsii
Aktywny w ciągu całej doby i całego roku. Szczyt aktywności w godzinach porannych i nocnych. Żyje w grupach ponad 11 osobników. Grupy te często przenoszą się w inne rewiry lasu.
Dobrze wspina się i pływa. Buduje dwa rodzaje tuneli. Płytkie ryte wprost w ściółce oraz głębsze ale nie przekraczające 30 cm głębokości. Gniazdo buduje na powierzchni ziemi, chociaż znaleziono gniazdo w dziupli drzewa na wysokości 1 m nad ziemią.
Odżywia się dżdżownicami, poczwarkami owadów i innych bezkręgowców, larwami itp. Zjada w ciągu doby pokarm równy wadze ciała. Do lokalizacji ofiary używa węchu.
Ciąża trwa około 28 dni, chociaż jej faktyczna długość nie jest znana. 1 miot w sezonie. Samica rodzi 2-8 młodych. Młode są ślepe i ważą mniej niż gram.
rycina Neurotrichus gibbsii
Opisane podgatunki :
-
Neurotrichus gibbsii gibbsii - południowo-zachodnia Kolumbia Brytyjska, zachodni Washington, zachodni Oregon, Cascade Mountains, Kalifornia, zachodnia Sierra Nevada, South Yolla Bolly Mountain
-
Neurotrichus gibbsii hyacinthinus - Cuddeback, Humboldt County, południowy Fremont Peak, Monterey County, Marin County, Kalifornia
-
Neurotrichus gibbsii major - Carberry Ranch, Shasta County, Kalifornia
-
Neurotrichus gibbsii minor - Washington
Neurotrichus gibbsii nie jest uważany za gatunek zagrożony. Występuje dość licznie na terenach chronionych.
W niewoli - brak danych.
Skunks plamisty ( Spilogale putorius ) ssak z rodziny skunksowatych
( Mephotidae ), wcześniej zaliczany do łasicowatych
( Mustelidae ).
Występuje w Ameryce Północnej, od północno-wschodniej Kanady po Tamaulipas w Meksyku.
Zamieszkuje różnorodne siedliska : lasy i ich obrzeża, zarośla i zakrzewienia, otwarte trawiaste tereny, góry i wzniesienia, kaniony i wąwozy, pustynie i półpustynie, tereny rolnicze.
skunks plamisty ( Spilogale putorius )
Aktywny głównie nocą, w ciągu całego roku. Jest towarzyski i żyje w małych grupach. Jest jedynym gatunkiem
skunksa potrafiącym się wspinać.
Posiada system obronny, polegający na zdolności rozpylania cuchnącego płynu z dwóch gruczołów u podstawy ogona. Potrafi rozpylić cuchnącą wydzielinę do 4 m. W celu celnego i skutecznego rozpylenia, staje na przednich łapach odwracając głowę w kierunku napastnika.
Mieszka w norach samodzielnie wykopanych lub przejętych po innych ssakach, w kłodach, wykrotach, jaskiniach a także wszelkich jamach w ziemi.
Jest wszystkożerny i zależny od sezonowej dostępności pokarmu. Nie gardzi żadnym źródłem pokarmu.
Ruja odbywa się w marcu i kwietniu.
Ciąża trwa 50-65 dni, samica rodzi 5-6 młodych. Może mieć 2 mioty w sezonie.
skunks plamisty ( Spilogale putorius ) w warunkach wiwaryjnych
Opisane podgatunki :
-
Spilogale putorius ambarvalis - południowa Floryda
-
Spilogale putorius ambigua - środkowa Arizona, Nowy Meksyk, Jalisco, Eagle Montain, Chihuahua, Meksyk
-
Spilogale putorius arizonae - środkowa i południowa Arizona, południowo-wschodni Nowy Meksyk
-
Spilogale putorius indianola - Teksas, Luizjana, Tamaulipas, Meksyk
- Spilogale putorius interrupta - południowa Kanada, Minnesota, środkowa Dakota Północna, wschodni Wyoming, wschodnie Kolorado, zachodnia Oklahoma, północno-zachodni Teksas, Wisconsin, Iowa, Nebraska, Kansas, Missouri, północno-wschodni Meksyk
-
Spilogale putorius leucoparia - zachodni Teksas, południowy Nowy Meksyk, zachodnia i środkowa Arizona, wschodni Meksyk
-
Spilogale putorius olympica - Kolumbia Brytyjska, Washington
-
Spilogale putorius putorius - południowo-wschodnie U.S.A., Alabama, Mississippi, północna Floryda, środkowo-zachodnia Georgia, Karolina Południowa, Appalachian Mountains, środkowo-południowa Pensylwania
-
Spilogale putorius ringens - Alabama
Skunks plamisty nie jest gatunkiem zagrożonym. W pierwszej połowie XX w. intensywnie polowano na tego ssaka, załamanie się popytu na futra w latach 50-tych i 60-tych XX w. ograniczyło zapotrzebowanie na jego skóry. Obecnie w części zasięgu jest objęty ochroną. W stanach Missouri, Iowa i w Kansas został wpisany na listę ssaków zagrożonych. W stanach Minesota i Nebraska jako gatunek szczególnej troski. W Dakocie Północnej, Oklahomie, Tennessee prowadzone są badania nad podjęciem środków ochrony w celu zapewnienia długotrwałej populacji. Monitorowany jest wpływ pestycydów na obszarach intensywnego rolnictwa oraz rozwój infrastruktury drogowej.
Wiele skunksów plamistych ginie przy przekraczaniu dróg pod kołami samochodów.
rycina - skunks plamisty ( Spilogale putorius )
W warunkach wiwaryjnych - chów i hodowla jak u innych gatunków
skunksów.
szczerbaki : od lewej - mrówkojad wielki, leniwiec trójpalczasty, tamandua
