Allocricetulus curtatus - chomik mongolski z Azji Środkowej.

Chomik mongolski ( Allocricetulus curtatus ) ( Allen, 1925 ) - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Cricetinae . Synonim Cricetulus eversmanni curtatus - Cricetulus migratorius curtatus - Cricetulus curtatus.

Występuje w Azji Środkowej ( azjatycka Rosja - region Tuwy, Mongolia, północno-zachodnie Chiny - Neimenggu, Ningxia, północny Xinjiang ).

Zamieszkuje suche stepy, piaszczyste wydmy, półpustynie, tereny porośnięte krzewami i wysokimi bylinami, czasami laso-step.

rycina - chomik mongolski ( Allocricetulus curtatus )

Aktywny w ciągu całego roku, od zmierzchu do świtu, czasami w ciągu dnia. W okresie zimowym nie hibernuje ale jego aktywność spada do nie zbędnego minimum. 
Typowy samotnik, łączący się w pary w sezonie rozrodczym. Jest terytorialny, ale wielkość rewiru nie jest znana, chociaż obejmować może  500 m2 i więcej.
Kopie płytkie i proste systemy nor, często u podnóża piaszczystej wydmy lub pod osłoną krzewów czy wysokich bylin. Nora posiada kilka otworów wyjściowych i składa się z komór sypialnych, spiżarni i WC.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Pokarm jest zbierany w bliskiej odległości od nory i do niej znoszony lub w jej pobliże.
Zaniepokojony próbuje się ukryć w norze lub przeczekać w ukryciu.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, postawy ciała i wokalizy.
Odżywia się głównie nasionami traw i ziół, zielonymi częściami roślin, korzonkami, bulwami ale również owadami i ich larwami. Gromadzi zapasy na okres zimowy. Są to głównie nasiona traw i ziół.
Sezon rozrodczy od kwietnia do września. System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
Ciąża trwa  17 - 20 dni, samica rodzi 4 - 9 młodych w miocie. 2  - 3 mioty w sezonie. 
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. W wieku 14 - 16 dni są porośnięte sierścią i mają otwarte oczy. Po około 20 -25 dniach młode przechodzą na stały pokarm.  W wieku 30 - 35 dni następuje rozproszenie i rodzina się rozpada.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku 3 miesięcy ale część samic rozmnaża się po przezimowaniu.
Żyje około 24 - 36 miesięcy.

Nie opisano żadnych podgatunków.

rycina - Allocricetulus curtatus

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zakres i duże populacje. Nie wykryto drastycznego spadku populacji i nie są znane główne zagrożenia. 
Dawniej zawarty w Allocricetulus eversmanni.
Zagrożenie może stanowić degradacja siedlisk wynikająca z nadmiernego wypasu zwierząt domowych. Również wysychanie źródeł wody i susze stanowią zagrożenie dla gatunku. Jednak nie jest jasne czy są to naturalne zmiany środowiska czy wynikają one z działalności człowieka.
Około 9% zakresu gatunku w Mongolii znajduje się na obszarach chronionych.
W Rosji i Chinach nie są prowadzone żadne działania ochronne obejmujące gatunek.
Potrzebne są dalsze badania czy środki ochronne byłyby zalecane.

Allocricetulus curtatus - w warunkach wiwaryjnych

W niewoli - rzadki.

chomik mongolski ( Allocricetulus curtatus ) - para w niewoli

Allocricetulus curtatus - osobnik w niewoli

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Allocricetulus eversmanni - chomik Eversmanna ze wschodniej Europy i Azji.

Chomik Eversmanna ( Allocricetulus eversmanni )  (Brandt, 1859) - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Cricetinae. Synonim Cricetulus eversmani. 


Występuje we wschodniej Europie ( od wschodniego brzegu rzeki Wołgi poprzez Rosję )  i w Azji ( Kazachstan do północnej Xinjiang - Chiny ). Na Uralu jego zasięg sięga na północ.  W plejstocenie występował również na zachód od Wołgi (basen rzeki Don i Krym ).

Zamieszkuje  suche stepy i półpustynie, ale od czasu do czasu znaleźć go można na polach uprawnych i w okolicach osiedli.  W północnej części  jest również w laso-stepie. 

chomik Eversmanna ( Allocricetulus eversmanni )

Aktywny od zmierzchu do świtu, czasami w ciągu dnia przez cały rok. Nie hibernuje, ale jego codzienna aktywność jest niższa w zimie. 
Typowy samotnik, w pary łączący się w okresie rozrodczym. Jest terytorialny, rewir osobnika to 300 - 500 m2, czasami więcej.
Kopie norę z kilkoma wejściami. Nora składa się z prostego tunelu z komorą sypialną, obok której umieszczona jest spiżarnia i wc.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego ale samica może być nieco większa.
Po swoim rewirze porusza się dość szybko, tworząc szlaki komunikacyjne do miejsc żerowania.
Do komunikacji prawdopodobnie używa sygnałów chemicznych, postawy ciała i być może wokalizy.
Żywi się częściami  wegetatywnymi  i nasionami różnych dzikich i  uprawnych roślin. Zjada również owady i mięczaki regularnie, ale także drobne kręgowce ( gady, płazy, niemowlęta mysie, pisklęta ptaków ). Prawdopodobnie gromadzi zapasy pokarmu na okres zimy.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Samica po ciąży trwającej 17 - 20 dni, rodzi 4 - 6 młodych w miocie.
2 - 3 mioty rocznie w północnej części zasięgu i 3 - 4 w południowej  jego części.
Po około 20 -25 dniach młode przechodzą na stały pokarm.  W wieku 30 - 35 dni następuje rozproszenie i rodzina się rozpada.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku 3 miesięcy ale część samic rozmnaża się po przezimowaniu.
Żyje około 24 - 36 miesięcy.

Allocricetulus eversmanni

Opisane podgatunki :
 - Allocricetulus eversmanni belajevi - Selevin, 1934 - Kazachstan ( dolina rzeki Tokrau, dystrykt Karkaraliński - synonim Cricetulus eversmanni belajevi - traktowany jako synonim   Allocricetulus  curtatus beljawi
- Allocricetulus eversmanni beljaevi - Kuznetzov i Bobrinskii, 1944 - Kazachstan ( dolina Zayzsan ) - synonim Cricetulus eversmanni beljaevi - traktowany jako synonim  Allocricetulus  curtatus beljawi -  sprostowanie do beljawi
- Allocricetulus eversmanni beljawi - Argyropulo, 1933 - wschodni Kazachstan ( region Zaysan ) -  synonim Cricetulus eversmanni beljawi - Cricetulus eversmanni belajevi - uznawany za synonim  Allocricetulus  eversmanni
- Allocricetulus eversmanni eversmanni - (Brandt, 1859) - południowo-wschodnia europejska część Rosji ( Oblast Orenburg ), północny Kazachstan - synonim Cricetulus eversmanni eversmanni
- Allocricetulus eversmanni microdon - Ognev, 1925 - południowo-wschodnia europejska część Rosji ( Oblast Orenburg i Samara, dystrykt Buguruslan ), północny Kazachstan - synonim Mesocricetus microdon - uznawany za synonim Allocricetulus  eversmanni
- Allocricetulus eversmanni pseudocurtatus - Vorontsov & Kryukova, 1969 - Kazachstan ( Vostochno - Kazachstan area ) - synonim Allocricetulus eversmanni beljaevi pseudocurtatus - Pavlinov and Rossolimo (1987) przydzielony do A. eversmanni pseudocurtatus. Uznane za niezależne postaci chromosomów beljaevi dla niektórych autorów.

rycina - Allocricetulus eversmanni

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na obfitość populacji.
Obecnie lokalizowany na Syberii dalej na północ niż pierwotna dystrybucja ( zamieszkuje pobliże osiedli ludzkich ) ( Winogradow i Gromow,1952 ).
Dawniej zawierał również Allocricetulus curtatus, który obecnie jest traktowany jako samodzielny gatunek.
W chwili obecnej brak widocznych zagrożeń dla gatunku.
Uznawany za szkodnika upraw rolnych ( zbóż, melonów i dyni ) i w części zakresu tępiony. 
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Brak informacji na temat rejestracji w obszarach chronionych.

chomik Eversmannana ( Allocricetulus eversmanni ) - osobnik w warunkach wiwaryjnych

W niewoli - rzadki.
Czasami w hodowli amatorskiej.

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

     

Dinaromys bogdanovi - endemiczny gryzoń z Bałkanów.

Bałkański nornik śnieżny, nornik macedoński, śnieżnik bałkański ( Dinaromys bogdanovi ) ( Martimo,1922 ) - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych (  Arvicolinae ). Synonim Dolomys milleri - Dolomys bogdanovi.


Występuje w Europie Południowej ( góry w Słowenii,  w Bośni i Hercegowinie,  w Chorwacji, w Serbii, w Czarnogórze, w Kosowie, w zachodniej Macedonii ). Prawdopodobnie w Albanii i w Grecji. Endemit dla Bałkanów. 

Zamieszkuje wyłącznie w obszarach krasowych i  wapiennych od poziomu morza do 2200 m n.p.m. oraz czasami skalistych ale zwykle powyżej 1500 m n.p.m. Zajmuje zazwyczaj rumowiska skalne, piargi na łąkach powyżej linii drzew, rzadziej na terenach skalistych poniżej linii drzew. Posiada bardzo specyficzne wymagania siedliskowe, często są to bardzo ubogie miejsca w pokarm.

nornik macedoński ( Dinaromys bogdanovi )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie za dnia ale może być aktywny w ciągu całej doby. Prowadzi samotny tryb życia, w pary łączy się w okresie rozrodczym. 
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała: 13,1 - 15,2 cm. Długość ogona: 7,54 - 10,7 cm.  Waga 63 - 82 g. Posiada gęstą, miękką sierść ubarwioną szaro-brązowo lub niebiesko-szaro na grzbiecie i szaro-biało na brzuchu. Jego duże uszy są pokryte gęstym futerkiem. Ogon pokrywa długi i cienki włos, barwy szaro-brązowej na wierzchu i biały na bokach oraz na spodzie. Stopy ma białe z krótkimi i ostrymi pazurkami na wszystkich palcach oprócz kciuka. Kciuk ma mały i płaski paznokieć.  
Zajmuje różnego typu naturalne kryjówki, jaskinie, miejsca pod kamieniami i wśród nich, kopie również  płytkie tunele i korytarze w miękkim gruncie.
Jest typowym roślinożercą, zjadającym trawy, zioła i inne rośliny zielne. Czasami gromadzi zapasy na zimę. 
Sezon rozrodczy prawdopodobnie w okresie dużej dostępności pokarmowej, czyli od wiosny do jesieni.
System krycia nie jest znany.  Ciąża trwa około 31 - 32 dni.
Samica rodzi średnio około 2-3 młodych w miocie, z 1-2 miotów w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Nie jest znana długość laktacji oraz opieki nad potomstwem. 
Samiec nie uczestniczy w odchowie młodych.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku około 24 miesięcy. 
Żyje około 4 lat. 

Opisane podgatunki :
- Dinaromys bogdanovi bogdanovi - (Martino, 1922) - zachodnia Serbia, Czarnogóra ( Rijeka, Cetinje ) - synonim Dolomys bogdanovi bogdanovi 
- Dinaromys bogdanovi coeruleus - Miric, 1960 - środkowa Bośnia i Hercegowina, góra Trebevic, Serbia, Czarnogóra, Kosowo
- Dinaromys bogdanovi grebenscikovi - Martino, 1935 - Macedonia, Bistra Mountains - synonim  Dolomys bogdanovi grebenscikovi - Dolomys grebenscikovi - traktowany jako synonim Dinaromys bogdanovi ; odrębny w jakieś taksonomii
- Dinaromys bogdanovi korabensis - Martino, 1937 - Macedonia, góra Korab -
synonim Dolomys bogdanovi korabensis - traktowany jako synonim  Dinaromys bogdanovi
- Dinaromys bogdanovi longipedis - Dulic & Vidimic, 1967 - Chorwacja, góry Dynarskie, północna Dalmacja
- Dinaromys bogdanovi marakovici - Bolkay, 1924 -  Bośnia, Bjelasnica Mountains - synonim Microtus marakovici - Dolomys marakovici - Dolomys bogdanovi marakovici - traktowany jako synonim  Dinaromys bogdanovi
- Dinaromys bogdanovi preniensis - Martino, 1940 - Bośnia i Hercegowina, Prenj Mountains - synonim Dolomys bogdanovi preniensis -traktowany jako synonim  Dinaromys bogdanovi
- Dinaromys bogdanovi trebevicensis - Gligic, 1959 - środkowa Bośnia i Hercegowina, góra Trebevic. Być może Serbia, Kosowo, Czarnogóra.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu na ograniczony zakres, który jest z pewnością mniejszy niż 2000 km2, zakres ten jest bardzo rozdrobniony. Jego wyspecjalizowane wymagania siedliskowe przyczyniają się do tego. 
Dane sugerują, że takson cząsteczkowy może składać się z dwóch lub większej liczby gatunków ( Krystufek i wsp.2007 ). Dane genetyczne i morfologiczne sugerują, że Dinaromys bogdanovi składa się z 3 historycznie samodzielnych niezależnie ewoluujących  zestawów populacji. Wszystkie one mogą zostać uznane za ewolucyjnie znaczących jednostek ( ESU ).
Główne zagrożenie stanowi kurczenie się specyficznych siedlisk oraz ewentualna konkurencja ze strony  Chionomys nivalis . Jednak badania muszą określić jak poważna jest to konkurencja dla gatunku. 
Brak danych na temat  długoterminowej tendencji gęstości osobniczej co oznacza brak danych na temat spadku populacji oraz jej zakresu.
Na południu w znanym miejscu ( granica Macedonii i Albanii ) brak wzmianki o gatunku w ciągu ostatnich 30 lat, natomiast znajduje się Chionomys nivalis. 
Istnieją trzy różne linie rodowodowe w obrębie populacji tego gatunku ( Krystufek i wsp.2007 ). Jedna z linii w północno-zachodniej części zakresu ma szczególną podstawę do obaw. Jej zakres jest zbytnio ograniczony i rozdrobniony.  Znanych jest tylko 17 stanowisk rozciągających się około 300 km od Gór Dynarskich.
Populacje zawsze są niewielkie i często bardzo samotne. Niepokojącym jest fakt niskiej efektywności wielkości populacji, bardzo ograniczony przepływ genów miedzy pozostałymi populacjami i subpopulacjami, dlatego bezpieczeństwo tego gatunku może być narażone nawet w populacjach żyjących w optymalnych siedliskach.
W części zasięgu istnieją przepisy krajowe chroniące gatunek.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu, w tym z Serbii ( Góry Prokletije ).
Potrzebne jest długoterminowe monitorowanie tego gatunku, zwłaszcza wpływu konkurencyjnego gatunku Chionomys nivalis. Należy ustalić jaki stopień zagrożenia stanowi konkurent do siedlisk i pokarmu w całym zakresie.


W niewoli - brak danych. 

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.  

  

Gryzonie z rodzaju Chionomys. Norniki śnieżne z Europy i zachodniej Azji. Przegląd gatunków.

Kaukaski nornik śnieżny ( Chionomys gud ) -  (Satunin, 1909) - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych (  Arvicolinae ). Synonim  Microtus gud. 

Występuje w południowo-wschodniej Europie ( góry Kaukazu, Transkaukazja, południowo-zachodnia europejska część Rosji, Gruzja, Azerbejdżan ) i  w Azji (  wschodnie góry Morza Czarnego w północno-wschodniej Turcji ).

Zamieszkuje otwarte siedliska skalne oraz skraj lasu od 500 do 3000 m n.p.m.

kaukaski nornik śnieżny ( Chionomys gud ) w szczelinie skalnej

Aktywny w ciągu całego roku, głównie po zmierzchu, jednak latem i jesienią również w ciągu całej doby. W zimie rzadko wychodzi na powierzchnię. 
Wykorzystuje naturalne kryjówki, rumowiska skalne czy jaskinie, czasami kopie proste nory. Żyje samotnie, w pary łączy się w sezonie rozrodczym.
Jest terytorialny, rewir samca jest większy niż rewir samicy i często nakłada się na terytoria dwóch lub więcej samic. Prawdopodobnie osobniki są agresywne do osobników tej samej płci.
Do komunikacji używają sygnałów chemicznych, postawy ciała i wokalizy.
Odżywia się zielonymi częściami traw i roślin zielnych, drobnymi krzwinkami, jagodami, mchami. Od czerwca zaczyna gromadzić zapasy pokarmu na okres zimy. Są to zasoby, zwykle do 6 kg. 
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia poligamiczny.
Samica rodzi po ciąży trwającej od 20 do 22 dni, średnio 2 - 4 młodych w miocie, najczęściej 2. Do 4 miotów w sezonie.
Charakteryzuje się  mniejszą liczba zarodków i wolniejszym rozwojem młodych niż u innych gatunków norników. 
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. W wieku około 12 - 14 dni otwierają oczy. 
Po około 30 - 35 dniach stają się niezależne od samicy.
Samiec nie uczestniczy w odchowie potomstwa.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 8 -12 miesięcy, ale rozmnaża się po przezimowaniu następnej wiosny.
Żyje prawdopodobnie 24 - 36 miesięcy.

Chionomys gud ?

Opisane podgatunki :
- Chionomys gud gotschobi - Shidlovsky, 1919 - południowo-zachodnia Rosja, Dagestan, Gochob - synonim Microtus nivalis ighesicus gotschobi - traktowany jako synonim Chionomys nivalis u Ellerman & Morrison-Scott (1951ref) i Corbet (1978)
- Chionomys gud gud- (Satunin, 1909) - centralna część Wielkiego Kaukazu, południowo-zachodnia Rosja - synonim Microtus gud gud  
- Chionomys gud ighesicus - Shidlovsky, 1919 - południowo-zachodnia Rosja, wschodnia część Wielkiego Kaukazu, środkowy Kaukaz, góry w Dagestanie, Ciskaukazja - synonim Microtus gud ighesicus - Microtus nivalis ighesicus - traktowany jako synonim Chionomys nivalis u Ellerman & Morrison-Scott (1951ref) i Corbet (1978)
- Chionomys gud lasistanius -  Neuhäuser, 1936 - północna Azja Mniejsza, Turcja, góry Kaukaz, Transkaukazja - synonim Microtus gud lasistanius - Chionomys gud lasistanicus
- Chionomys gud lucidus - Shidlovsky, 1919 - Gruzja - synonim Microtus nivalis oseticus lucidus - traktowany jako synonim Chionomys gud
- Chionomys gud neujukovi - Formosov, 1931 - zachodnia część Wielkiego Kaukazu, północno-zachodni Kaukaz, Zelenchuk, dystrykt Maikop, Karachay-Czerkesja w południowo-zachodniej Rosji, Ciskaukazja - synonim Microtus nivalis neujukovi - traktowany jako synonim Chionomys gud   
- Chionomys gud oseticus - Shidlovsky, 1919 - Gruzja, dolina rzeki Bolshaya Liaklna, góry Kaukaz, Transkaukazja - synonim Microtus nivalis seticus - traktowany jako synonim Chionomys gud

Gatunek uznawany za nie zagrożony. Jest stosunkowo powszechny w swoim zakresie.
Siedlisko, w którym występuje nie jest pod żadnym zagrożeniem mimo, że część obszarów jest wykorzystywana do wypasu zwierząt domowych ( kozy, owce, bydło ).
Brak jest widocznych spadków populacji czy subpopulacji.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

W niewoli - brak danych.




Nornik śnieżny ( Chionomys nivalis ) - ( Martins, 1842 ) - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ). Synonim  Microtus nivalis - Hypudaeus nivicola - Arvicola nivalis.

Występuje w Europie ( Pireneje w Hiszpanii, Alpy we Francji, Włoszech, Szwajcarii, Austrii, Niemczech,  Tatry w Polsce, Czechach i Słowacji, Karpaty w Rumunii i na Ukrainie, Bałkany w Bułgarii, Bośni i Hercegowinie, Słowenii, Serbii, Czarnogórze, Macedonii, Albanii, Grecja - góra Olimp i Pindus, wyspa Eubea,  europejska część Rosji, góry Kaukaz, Transkaukazja, Armenia, Gruzja, Azerbejdżan ) i  w zachodniej Azji ( Turcja, Syria, Liban, Izrael, góry Kopet Dag i Zagros w Iranie ).

Zamieszkuje : w  Europie, jest ograniczony do obszarów górskich i skalistych, zazwyczaj powyżej 1000 m, a do 4700 m n.p.m, ale również, w dół do poziomu morza. Jest gatunkiem siedlisk skalnych. W północno-wschodniej części zakresu zamieszkuje wyłącznie na skalistych zboczach.

nornik śnieżny ( Chionomys nivalis ) - na skalistym rumowisku

Aktywny w ciągu całego roku, głównie po zmierzchu ale w słoneczne wiosenne i letnie dni także za dnia.
Żyje przede wszystkim samotnie i kryjówki ma pod głazami, w szczelinach i tunelach między skałami i piargami. Kopie też płytkie tunele w odpowiedniej glebie z wieloma otworami wyjściowymi wśród skał i korzeni drzew. W zależności od zamieszkiwanego siedliska w lecie prowadzi samotniczy tryb życia a w zimie łączy się w niewielkie grupy. 
Jest terytorialny, samice i młode wchodzące w rozród ( samice ) zajmują środkową część rumowisk skalnych a samce i nie rozmnażające się osobniki obrzeża tych rumowisk. W lecie rewiry samic są mniejsze  a samców bardziej rozległe. Samice są bardziej agresywne w stosunku do innych samic a samce są bardziej tolerancyjne. W zimie obie płcie stają się bardziej nomadami, chociaż znów samice są bardziej agresywne niż samce w stosunku do tej samej płci. 
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Samiec i samica zbliżone do siebie wielkością. Ma gęste, futro w kolorze popielatym i osiąga około 14 cm  z długim ogonem, który ma 7 cm długości. 
W słoneczne dni lubi się wylegiwać w słońcu na kamieniach, staje się wtedy bardziej widoczny. 
W czasie poszukiwania pokarmu trzyma ogon wyprostowany w górze.
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów chemicznych, postawy ciała i wokalizy.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym ale nie gardzi owadami i ich larwami. W lecie gromadzi i suszy trawę oraz roślinność zielną. Zapasy pokarmu ukrywa w kryjówkach pod skałami lub prostych tunelach.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. Jest poligamiczny.
Ciąża trwa około 20 - 22 dni. Samica rodzi 2 - 6 młodych w miocie.
Może być 2 mioty w sezonie. 
Młode rodzą się ślepe, gołe i bezradne. W wieku około 12 - 14 dni otwierają oczy.
Młode po około 4 tygodniach się usamodzielniają ale rozmnażają się dopiero po przezimowaniu. 
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem. 
Żyje około 2 do 4 lat.

Chionomys nivalis w szczelinie skalnej

W Polsce występuje podgatunek Chionomys nivalis mirhanreini  w Tatrach i Karpatach, prawdopodobnie też w wyższych partiach Karkonoszy co nie jest do końca pewne.
Zamieszkuje rumowiska skalne, obszary skaliste, piargi na wysokości 1200 m n.p.m. i wyżej.
Uważany za niezagrożony ze względu na brak widocznych zagrożeń.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi. 
Może występować w co najmniej dwóch obszarach chronionych na terenie Polski.  

rycina - Chionomys nivalis mirhanreini

Opisane podgatunki :
 - Chionomys nivalis abulensis - Morales Agacino, 1936 - Hiszpania ( Province of Avila ) - synonim Microtus nivalis abulensis
- Chionomys nivalis aleco - Paspalev, Martino, & Peshev, 1952 - Bułgaria
- Chionomys nivalis alpinus - Wagner, 1843 - Szwajcaria, kanton Uri - synonim  Hypudaeus alpinus - traktowany jako synonim  Chionomys nivalis nivalis
- Chionomys nivalis aquitanius - Miller, 1908 - Pireneje ( Francja, Hiszpania ) - synonim Microtus nivalis aquitanius 
- Chionomys nivalis cedrorum - Spitzenberger, 1973 - Turcja ( Ciglikara, Elmali, Kohu Dag, Antalya ) - synonim Microtus nivalis cedrorum  
- Chionomys nivalis dementievi - Miller, 1908 -  Iran ( Elbrus, Kopet Dag ), południowo-zachodni Turkmenistan - synonim Microtus nivalis dementievi 
- Chionomys nivalis hermonis - Miller, 1908 - Liban (  Mt. Hermon ) - synonim  Microtus nivalis hermonis - Chionomys hermonis - Microtus hermonis - Filippucci & wsp. (1991ref),  zauważa że populacja z Izraela z góry Hermon  ( hermonis ) może stanowić oddzielny gatunek.
- Chionomys nivalis lebrunii - Crespon, 1844 - Francja ( Masyw Centralny ), Włochy ( zachodnie Alpy ) - synonim  Microtus nivalis lebrunii - Arvicola lebrunii 
- Chionomys nivalis leucurus - Gerbe, 1852 (not Blyth, 1863) - Francja ( Alpes de Haute-Provence ), Włochy ( Liguria ) - synonim  Arvicola leucurus  
- Chionomys nivalis loginovi - Ognev, 1950 - południowo-zachodnia europejska Rosja, góra Atcheshbok, Kaukaz - synonim  Microtus nivalis loginovi 
- Chionomys nivalis malyi - Bolkay, 1925 - Słowenia, Chorwacja, Serbia, Albania ( góry Prenj ), Bośnia i Hercegowina - synonim Microtus nivalis malyi 
- Chionomys nivalis mirhanreini - (Schaefer, 1935) - Tatry ( Słowacja i Polska )  
- synonim Microtus nivalis mirhanreini - Microtus mirhanreini 
- Chionomys nivalis nivalis - (Martins, 1842) - Francja (Haute-Savoie), Szwajcaria, Niemcy, Austria, północne Włochy, Alpy, dal Piemonte, Val d’Aosta, Giulie, Hiszpania, Portugalia - synonim  Microtus nivalis nivalis 
- Chionomys nivalis nivicola - Schinz, 1845 - Alpy Szwajcarskie - synonim Hypudaeus nivicola - traktowany jako synonim Chionomys nivalis nivalis
- Chionomys nivalis olympius - Neuhäuser, 1936 - Turcja ( Olymp, Vilayet Brussa ) - synonim Microtus nivalis olympius
- Chionomys nivalis petrophilus - Wagner, 1853 -  Niemcy ( Bawaria ) - synonim  Hypudaeus petrophilus - traktowany jako synonim Chionomys nivalis nivalis 
- Chionomys nivalis pontius - Miller, 1908 - Turcja ( Baibort ) - synonim Microtus nivalis pontius - Microtus pontius 
- Chionomys nivalis radnensis - Ehik, 1942 - Węgry ( góry Radna ), Rumunia - synonim Microtus radnensis  
- Chionomys nivalis satunini -  Shidlovsky, 1919 - Azerbejdżan ( Shakh-Dag  ), Kaukaz, Transkaukazja - synonim  Microtus (Chionomys) nivalis satunini 
- Chionomys nivalis spitzenbergerae - Nadachowski, 1990 - Turcja ( góry Średniego Taurusu ) - synonim  Chionomys nivalis spitzenbergeri - podgatunek  spitzenbergerae z południowej Turcji może być identyfikowany jako  Chionomys gud
- Chionomys nivalis trialeticus - Shidlovsky, 1919 - Armenia ( Ashcala, Kucinbat, Erzurum) Kaukaz, Transkaukazja - synonim  Microtus nivalis trialeticus 
- Chionomys nivalis ulpius - Miller, 1908 -  Rumunia ( Hunvad, Transsylwania )
- synonim Microtus nivalis ulpius - Microtus ulpius  
- Chionomys nivalis wagneri -  Martino, 1940 -  zachodnia Słowenia ( Alpy Julijskie, góry Triglay ) - synonim Microtus nivalis wagneri 

Chionomys nivalis

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na brak widocznych zagrożeń, mimo że subpopulacje są w naturalny sposób oddzielone od siebie.
Brak jest widocznych spadków populacji i subpopulacji, które mogłyby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Uważa się, iż jest to gatunek reliktowy z okresu zlodowaceń, po ostatnim cofnięciu lodowców jego odpowiednie siedliska zostały podzielone.
Gatunek jest notowany w Załączniku III Konwencji Berneńskiej.
Na Ukrainie wpisany w Czerwoną Księgę Ukrainy.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Uważa się, że w pewnych obszarach może konkurować z różnymi gatunkami gryzoni o pokarm i naturalne kryjówki.

Chionomys nivalis w typowym siedlisku

Chionomys nivalis w typowym siedlisku

W niewoli - brak danych.

rycina - gatunki z którymi Chionomys nivalis konkuruje w Pirenejach, od góry Microtus agrestis, w środku Microtus cabrerae, na dole Microtus arvalis; 

Nornik śnieżny Robertsa ( Chionomys roberti ) (Thomas, 1906) -  gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych (  Arvicolinae ).  Synonim Microtus roberti . 

Występuje w Europie ( zachodni Kaukaz, Transkaukazja, południowo-zachodnia europejska część Rosji, Gruzja, Azerbejdżan ) i w Azji ( wschodnie góry nad Morzem Czarnym w północno-wschodniej Turcji, Sumela, południowy Trebizond ).

Zamieszkuje  głównie siedliska leśne wzdłuż potoków, strumieni i rzek górskich od poziomu morza do 3000 m n.p.m.  Wykorzystuje obszary skaliste o omszałych głazach z krzewami i gęstymi zaroślami. 

nornik śnieżny Robertsa ( Chionomys roberti ) - okaz muzealny

Aktywny w ciągu całego roku, od zmroku do świtu. Jest samotnikiem, łączącym się w pary w sezonie rozrodczym.  
Prowadzi częściowo nadrzewny tryb życia pomimo, że mieszka w pobliżu cieków wodnych. Wydaje się, że nie ma adaptacji do prowadzenia ziemnowodnego trybu życia. Chociaż gatunek znaleziono poza lasem, to zazwyczaj znajduje się na terenach leśnych. 
Kopie proste nory lub wykorzystuje naturalne zagłębienia wśród korzeni drzew i pod głazami.
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów chemicznych, postawy ciała i wokalizy.  
Jest przede wszystkim roślinożerny, zjada liście paproci, czarnego bzu i rododendronów. W skład jego diety wchodzą również nasiona, kłącza, korzonki. Prawdopodobnie gromadzi zapasy ale nie jest to do końca pewne. 
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia poligamiczny. 
Ma 2-3 mioty w sezonie po  około 3 młodych w każdym. Ciąża trwa 20 - 22 dni. 
Samiec nie uczestniczy w odchowie potomstwa. 
Dojrzałość płciową osiągają po przezimowaniu następnej wiosny.
Żyje prawdopodobnie około 24 miesięcy.

Chionomys roberti - czaszka 

Opisane podgatunki :
- Chionomys roberti occidentalis - Turov, 1928 - południowo-zachodnia Rosja, Kaukaz w Ciskaukazji - synonim Microtus roberti occidentalis - traktowany jako synonim  Chionomys roberti
- Chionomys roberti personatus - Ognev, 1924 - południowo-zachodnia Rosja, północny Kaukaz, Osetia Północna-Alania w Ciskaukazji - synonim Chionomys personatus - traktowany jako synonim Chionomys roberti
- Chionomys roberti pshavus - Shidlovski, 1919 -  Gruzja, Kaukaz, góra Borbalo, Transkaukazja - synonim  Microtus roberti pshavus 
- Chionomys roberti roberti - (Thomas, 1906) - Turcja ( Sumela, południowy Trebizond ) - synonim Microtus roberti roberti  
- Chionomys roberti turovi - Hoffmeister, 1949 - południowa europejska Rosja, Krasnodar - synonim Microtus roberti turovi - nowa nazwa Microtus roberti occidentalis (Turov)

Chionomys roberti ?

Gatunek uznawany za nie zagrożony, chociaż ze względu na specyficzne siedlisko jest podatny na ich utratę, głównie na terenie Turcji. Jednak ogólne tempo spadku populacji nie jest na tyle wysokie aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Wydaje się, że populacje są dość powszechne w odpowiednich siedliskach.
W chwili obecnej brak widocznych zagrożeń dla gatunku.
Na terenie Turcji istnieje zagrożenie dla siedlisk nadrzecznych w jego zasięgu.
Rejestrowany z obszarów chronionych w swoim zakresie.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w swoim zasięgu.
Potrzebne są badania dotyczące wielkości, stanu i trendów populacji, siedlisk i potencjalnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.
   

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Cansumys canus - nadrzewny chomik z Chin.

Cansumys canus - Allen, 1928  - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Cricetinae.


Występuje w Azji ( środkowe Chiny - Shensi, południowe Gansu, Ningxia, Shaanxi, Sichuan  ). Endemit dla Chin.

Zamieszkuje górski iglasty i liściasty las na wysokości 1000 - 1400 m n.p.m.

rycina - Cansumys canus

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo że, prowadzi nadrzewny tryb życia. Kryjówki prawdopodobnie zakłada w dziuplach drzew chociaż nie wykluczone, że może budować gniazda.
Aktywny od wiosny do jesieni i od zmierzchu do świtu. Brak danych czy hibernuje.
Odżywia się trawami, nasionami i liśćmi.
Sezon rozrodczy między wiosną a latem. Samica rodzi 6 - 8 młodych w miocie.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szerokie rozpowszechnienie i prawdopodobieństwo dużych populacji. Istnieje małe prawdopodobieństwo aby odnotowano drastyczny spadek, który kwalifikowałby gatunek do obrotu w bardziej zagrożonych kategoriach.
W chwili obecnej nie jest znana żadna wielkość populacji oraz jej stan.
Brak większych zagrożeń w całym zakresie.    
Nie są prowadzone żadne działania ochronne dla tego gatunku.  
Prawdopodobnie występuje w obszarach chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są dalsze badania stanu i trendów populacji, jej obfitości, biologii, ekologii, zagrożeń.

W niewoli - brak danych.

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Europejskie gatunki z rodzaju Ellobius.

Kretonornik zakaukaski, kretonornik górski, ziemioryjka zakaukaska, ziemioryjka górska ( Ellobius lutescens ) - Thomas, 1897 - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych (  Arvicolinae ). Synonim  Ellobius fuscocapillus lutescens - Afganomys lutescens. Uwagi : E. woosmani i legendrei są włączone do E. fuscocapillus.

Występuje w Europie ( południowy Kaukaz, Transkaukazja, w tym  Armenia, Azerbejdżan) i w Azji  na południe przez wschodnią Turcję, Irak i północno-zachodni Iran. 

Zamieszkuje górskie łąki i stepy na wysokości 700 - 2500 m n.p.m. Także  piaszczyste półpustynie. 

ziemioryjka górska ( Ellobius lutescens )

Aktywny w ciągu całego roku. Jednak w czasie letnich upałów i suszy  ale także w zimie zmniejsza swoją aktywność. 
Żyje w podziemnych koloniach, na powierzchni ziemi pojawia się tylko wtedy, gdy wyrzucana jest  ziemia z nor, w celu migracji ( na odległość około 800 metrów ) lub bardzo sporadycznie w poszukiwaniu pokarmu. 
Jedną norę zamieszkuje około 10 osobników. Komory gniazdowe ( najczęściej zimowe ) znajdują się zwykle około 4 metrów pod powierzchnią. Wejście z powierzchni do korytarza jest zamykane ziemią. 
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów chemicznych.
Odżywia się głównie podziemnymi częściami roślin ( bulwy, cebule, kłącza, korzonki ). Prawdopodobnie gromadzi zapasy na zimę.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
Okres ciąży to około 20 - 25 dni. Samica może rodzić 2 razy w roku, po 2-3 młodych w miocie. 
Nie jest znana długość opieki nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje w następnym roku. 
Żyje około 2 - 3 lat.

Ellobius lutescens - dwa osobniki na powierzchni gleby

Opisane podgatunki :
- Ellobius lutescens lutescens -  Thomas, 1897 - wschodnia Azja Mniejsza ( Turcja ), Transkaukazja, Armenia, północno-zachodni Iran ( Kurdystan, Qazvin )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej. Jest powszechny i dość szeroko rozpowszechniony.
Szacowana gęstość osobnicza w Turcji to 240 0s0bników/ha.
W Armenii i Iranie powszechny.
Nie rejestrowany z obszarów chronionych Turcji ale w Armenii zarejestrowany ( GMA Turcja, 2005 ).
Potrzebne są dalsze badania dotyczące wielkości, stanu i trendów populacji, potencjalnych zagrożeń, siedlisk.

W niewoli - brak danych.







Kretonornik stepowy, kretonornik północny. ziemioryjka stepowa, ziemioryjka północna ( Ellobius talpinus ) (Pallas, 1770) - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych (  Arvicolinae ). Synonim Mus talpinus.
Uwagi : E. t. tancrei uznawany za samodzielny gatunek.

Występuje w  Europie ( stepy południowej Ukrainy, także południowa europejska część Rosji ) i w Azji przez wschodni Kazachstan do północnych brzegów j. Bałchasz  oraz Turkmenistan, Uzbekistan. 

Zamieszkuje stepy, łąki i pastwiska, półpustynie oraz czasami laso-step. Również  tereny upraw rolnych.   

ziemioryjka stepowa ( Ellobius talpinus )

Aktywny w ciągu całego roku, ale w czasie zimy oraz letnich susz i upałów jest mniej aktywny. Prawdopodobnie zapada w marazm.
Prowadzi podziemny tryb życia, na powierzchnię wychodzi sporadycznie w momencie wyrzucania ziemi z tuneli,  bardzo sporadycznie w poszukiwaniu pokarmu lub podczas migracji.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych do 10 osobników, tworzących wspólną kolonię. Kolonie te są bardzo mobilne i łatwo kolonizują nowe obszary.
Komory umieszczone są na głębokości około 4 metrów, w okresie letnim płycej. Tunele prowadzące do komór są zamknięte z zewnątrz ziemią. 
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów chemicznych.
Odżywia się głównie podziemnymi częściami roślin ( bulwy, cebule, kłącza, korzonki ) ale prawdopodobnie też owadami i ich larwami. 
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia prawdopodobnie poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Samica po ciąży trwającej około 20 - 25 dni, rodzi 2 - 3 młode w miocie. 
Może być 2 - 3 mioty w sezonie.
Nie jest znana długość opieki nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje po przezimowaniu. 
Żyje około 36 miesięcy.   

Opisane podgatunki :
- Ellobius talpinus rufescens - Eversmann, 1850 - Kazachstan, stepy na wschód od rzeki Ural - synonim Georychus rufescens - traktowany jako synonim  Ellobius talpinus
- Ellobius talpinus talpinus - (Pallas, 1770) - europejska część Rosji, południowa Ukraina, północny Kaukaz, dolna Wołga, południowy Ural 
- Ellobius talpinus tanaiticus - Zubko, 1940 - południowo-zachodnia Rosja, Atamańsk, Salsk Dystrykt, Rostów Oblast, północny Kaukaz, Ciskaukazja - traktowany jako synonim  Ellobius talpinus
- Ellobius talpinus transcaspiae - Thomas, 1912 -  Turkmenistan, Ashabad - traktowany jako synonim  Ellobius talpinus

Ellobius talpinus - osobnik na powierzchni gleby

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zakres i prawdopodobieństwo dużych populacji.
Wydaje się, że maksymalnie cztery podgatunki są rozpoznawalne ale formy wschodnie mogą wymagać zmian taksonomicznych  (Gromow i Erbaeva 1995).
Szacunkowa wielkość populacji nie została dokładnie zbadana, ale nie uważa się  aby mogła się zbliżyć do progu zagrożenia ( czyli mniej niż 10 000 dojrzałych osobników w powiązaniu z widocznym spadkiem populacji czy subpopulacji ).
Jednak spadki odnotowano w części zakresu, nie uważa się ich jednak  za drastyczne czyli spadku o ponad 30% w ciągu ostatnich 10 lat.
Na Ukrainie gatunek uznawany jest za zagrożony z powodu  wytępienia z obszarów między Dnieprem i regionem  Ługańska i  od Dniepru na Krymie (I. Zagorodnyuk i wsp. 2006). 
Brak poważniejszych zagrożeń obecnie dla gatunku jako całości. Uprawa rolna w siedliskach stepowych  może prowadzić do rozdrobnienia grup społecznych i społeczeństw.
Ponieważ gatunek jest obfity w całej większości zakresu i czasami nawet uznawany za  znacznego szkodnika upraw rolnych, nie było żadnych działań ochronnych  w Rosji i Kazachstanie. 
Ukraińskie populacje są poważnie rozdrobnione i niedawno Ellobius talpinus został uwzględniony w nowej edycji Czerwonej Księgi Ukrainy.
Brak informacji o rejestracji z obszarów chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące statusu taksonomicznego głównie wschodnich form gatunku, wielkości populacji, jej stanu i trendów, potencjalnych zagrożeń i siedlisk. 

W niewoli - brak danych.

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Prometheomys schaposchnikowi - gleboryjek długopazurowy, podziemny gatunek z podrodziny nornikowatych ( Arvicolinae ).

Gleboryjek długopazurowy, kretonornik długopazurowy ( Prometheomys schaposchnikowi ) -  Satunin, 1901 - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny  Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nornikowatych (  Arvicolinae ). 

Występuje w Europie ( południowo-zachodnia europejska Rosja, strefa alpejska Kaukazu, Gruzja ) i Azji (  północno-wschodnia Turcja ).

Zamieszkuje strefę alpejską ( alpejskie łąki ), porośniętą niską i  wysoką trawą na wysokości 1500 - 2800 m n.p.m. 

rycina - gleboryjek długopazurowy ( Prometheomys schaposchnikowi ) 

Aktywny w ciągu całego roku.  W okresie zimy jest mniej aktywny. Nie hibernuje ale może przechodzić częściowe okresy marazmu.
Prowadzi podziemny tryb życia.
Żyje w koloniach składających się z odrębnych rodzin ( 5 - 10 osobników ). Kolonia obejmuje 200 - 500 m2.  W części obwodowych fragmentów kolonii  czyni tzw. "stoły pokarmowe". 
Osobniki znoszą w te miejsca znaleziony pokarm, który często jest wspólnie spożywany.
Kopie nory  używając długich pazurów do kopania, występuje tylko w gruntach sypkich. Jest to skomplikowany system komór, tuneli i korytarzy na głębokości 2 - 3 metrów. Na powierzchni pojawia się sporadycznie, jedynie w celu wyrzucenia ziemi z tuneli lub rzadziej w poszukiwaniu pokarmu.  W części obwodowych fragmentów kolonii  tworzy tzw. komory spożywcze. 
Nie wiele wiadomo na temat sposobów komunikacji tego gatunku, ale wydaje się, że sygnały chemiczne odgrywają dużą rolę.
Odżywia się głównie podziemnymi częściami roślin.  Gromadzi zapasy na  zimę, które mogą obejmować do 3,5 kg pokarmu. 
Sezon rozrodczy  od maja do sierpnia. System krycia prawdopodobnie poligamiczny. 
Po ciąży trwającej około 20 - 25 dni, samica rodzi  zazwyczaj  3 młode w miocie. 2 mioty w sezonie. 
Nie wiele wiadomo na temat opieki nad młodymi, długości laktacji oraz okresu odstawienia.  
Dojrzałość płciową uzyskuje po przezimowaniu.
Długość życia około 36 miesięcy ale może być krótszy.

Prometheomys schaposchnikowi - osobnik wyglądający z nory

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek bliski zagrożenia, ze względu na siedliska w odizolowanych obszarach górskich co powoduje iż ma niewielki zasięg, z których część jest zagrożona z powodu wysokiego wypasu zwierząt domowych. Jednak wiele z wyższych obszarów nie jest pod tak wysoką presją wypasu zwierząt domowych. Gatunek obecnie jest w spadku w południowej części zakresu powodowanym przez przekształcanie siedlisk.
Główne zagrożenie stanowi nadmierny wypas zwierząt domowych oraz przekształcanie siedlisk.
Populacje w Turcji są zlokalizowane na małej przestrzeni.
W Abchazji i Gruzji gęstość osobnicza populacji jest szacowana na około 150 - 200 osobników/ha. Populacje przechodzą duże wahania, które są spowodowane wysoką śmiertelnością powodowaną przez odmarzanie i zamarzanie warstwy śniegu w okresie zimy. 
W części zakresu jest dalej obecny w obszarach zdegradowanych.
Gatunek  ten może być zdominowany przez ślepce, które zamieszkują zbliżone siedliska  występujące na niższych wysokościach.  
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Rejestrowany z obszarów chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są dalsze badania zwłaszcza dotyczące wielkości, stanu i trendów populacji, zagrożeń, dystrybucji oraz siedlisk.

gleboryjek długopazurowy ( Prometheomys schaposchnikowi ) - osobnik na rumowisku skalnym

W niewoli - brak danych.

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.