Gerbillus gleadowi - Murray, 1886 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus.
Występuje w południowej Azji ( Indie - Gujarat i Rajasthan oraz Pakistan - Sindh ). Jest to endemit dla tych regionów.
Zamieszkuje pustynie, półpustynie, ruchome wydmy, nieużytki i obszary upraw rolnych na wysokości 750 - 800 m n.p.m.
Gerbillus gleadowi
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych, wyjątkowo za dnia.
Żyje w luźnych wspólnotach. Poszczególne osobniki zamieszkują pojedyncze nory z wyjątkiem wychowywania młodych. Relacje między samcami a samicami nie są poznane.
Kopie proste nory z jedną lub dwoma komorami. Nora ma jeden lub więcej otworów wejściowych tworzących kopczyk na powierzchni. Prawdopodobnie jest zatykana piaskiem kiedy osobnik znajduje się wewnątrz nory.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakres rewiru wspólnot czy pojedynczych osobników nie jest znany.
Do miejsc żerowania wykorzystuje prawdopodobnie systemy szlaków komunikacyjnych. Umieszczane są one wzdłuż naturalnych osłon ( wysokie trawy i rośliny zielne, skaliste rumowiska itp. ). Szlaki pokrywają się ze szlakami innych osobników.
Gerbillus gleadowi posiada owłosione stopy, które pozwalają mu na szybkie poruszanie się po luźnym piasku.
W celu uniknięcia drapieżników stosuje kamuflaż oraz szybką ucieczkę.
Jak inne gatunki gerbili wykorzystuje kąpiele w luźnym piasku do pielęgnacji swojego futerka.
W celu oszczędnej gospodarki wodnej w organizmie produkuje zagęszczony kał i mocz.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, postawy ciała, dotyku. Jest prawdopodobne, że swoje środowisko spostrzega za pomocą sygnałów dźwiękowych i chemicznych.
Relacje społeczne tego gatunku to pościgi, walki i sojusze, rywalizacja o względy samic.
Odżywia się w zależności od pory roku i dostępności pokarmu. Głównym składnikiem pokarmowym są nasiona traw i roślin zielnych, ale także trawy, łodygi, kwiaty czy korzonki, bulwy i cebule. Nie gardzi też owadami, jeśli są dostępne. Pokarm jest zjadany na miejscu lub przenoszony do nory w celu zmagazynowania i spożycia w czasie pory suchej ( głównie nasiona, bulwy, kłącza, korzonki, cebule ). Podczas pory deszczowej zwiększa się dostępność owadów i innych stawonogów dzięki czemu wzrasta ich spożycie nawet do 40%.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Szczyt sezonu w porze monsunów ( od marca do września ) a najsłabszy okres rozrodu w styczniu.
System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
Ciąża trwa od 21 do 30 dni. Samica rodzi 1 - 10 młodych ( średnio 5 - 6 ) w miocie. 2 - 5 miotów w roku, w zależności od wieku samicy.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. W wieku około 14 dni otwierają oczy.
Odstawienie następuje po 21 - 28 dniach od narodzin. W wieku 10 tygodni młode osiągają dojrzałość płciową, samice dojrzewają nieco wcześniej niż samce.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Często dochodzi do kanibalizmu. Młode są zjadane zarówno przez samce jak i samice.
Długość życia w warunkach naturalnych wynosi prawdopodobnie około 2 - 3 lat, jednak tylko nieliczne osobniki dożywają takiego wieku.
Gerbillus gleadowi - w warunkach hodowli
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Jednak ogólna populacja może spaść w nadchodzącym 10 - cio leciu na skutek budowy Kanału Indiry Gandhi. Kanał ten może zmienić strukturę roślinności i skurczyć zajmowane przez gatunek siedlisko. Mimo to uważa się, że spadek nie będzie na tyle duży i szybki aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Obecnie wystąpił spadek populacji w wysokości mniejszej niż 10% w ciągu ostatnich pięciu lat. W przyszłości spadek w wysokości 10% jest prognozowany, jednak prognoza zakłada iż nastąpi on w ciągu najbliższych 10 lat z powodu utraty siedlisk na skutek wypasu zwierząt domowych i zmian wywołanych poprzez budowę kanałów irygacyjnych (os S. Chakraborty. Comm. 2005).
Wszystkie gatunki szczurów i myszy ( rodzina Muridae ) uważane są za szkodniki przez indyjski rząd, tylko kilka z nich, w tym Gerbillus gleadowi są w rzeczywistości szkodliwe dla roślin uprawnych (Molur et al., 2005).
Głównym zagrożeniem dla siedliska gatunku jest budowa Kanału Indiry Gandhi.
W początkowym okresie gatunek będzie korzystał w siedlisku z wypasu zwierząt domowych, gdyż poprawia on strukturę dla niego ( piasek stanie się luźniejszy ), ale później na skutek ciężkiego wypasu produktywność roślin ( produkcja nasion ) zostanie naruszona, a tym samym liczba osobników spadnie. Zwierzęta domowe będą niszczyć kopce, to wpłynie na zachowanie gatunku i zwiększone rycie gleby.
Gatunek będzie prawdopodobnie bardziej nierównomiernie rozmieszczony w wyniku budowy kanału (Molur et al., 2005).
Innymi zagrożeniami dla tego gatunku to: utrata siedlisk i degradacja z powodu rolnictwa, wypasu bydła, obecności obcych gatunków i drapieżników, zanieczyszczenia z powodu nadmiernego stosowania pestycydów i zakłócenia spowodowane działalnością człowieka i transportem.
Gatunek został zarejestrowany z Desert National Park, Rajasthan.
Potrzebne są dalsze badania terenowe, zarządzanie środowiskiem i monitoring, które są zalecane dla tego gatunku (Molur i wsp. 2005).
W niewoli - czasami w hodowli wiwaryjnej lub amatorskiej.
Gerbillus gleadowi - w warunkach hodowli
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz