Rodzaj Peromyscus - grupa leucopus. Przegląd gatunków.

Myszak bawełniany ( Peromyscus gossypinus ) - ( Le Conte, 1853 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Peromyscus leucopus gossypinus - Hesperomys gossypinus. 
Uwagi : Podgatunek Peromyscus  gossypinus anastasae określony przez Boone et. Al ( 1993 ) nie różnił się statystycznie, aby uzasadnić klasyfikację podgatunków, a następnie został wyrzucony z listy.


Występuje w Ameryce Północnej - południowo-wschodnie U.S.A. ( południowo-wschodnia Wirginia, południowo-wschodnia Oklahama, południowe Illinois, Floryda, Alabama, Arkansas, Georgia, Kentucky, Luizjana, Mississippi, Missouri, Karolina Północna i Południowa, Tennessee i Teksas ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska - głównie lasy liściaste i mieszane wzdłuż cieków wodnych, tereny podmokłe i bagna, obrzeża pól uprawnych, nieużytki, krawędzie sawanny solnej, gęste zarośla przylegające do plaż, obszary piaszczyste, wydmy, górskie lasy sosnowo-dębowe, tereny skaliste i pobliża niewielkich zabudowań. Jednak preferuje obszary czasowo zalewane.

myszak bawełniany ( Peromyscus gossypinus ) - młody osobnik 

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. W obszarach gdzie występuje wysoka temperatura w lecie może czasowo wprowadzić się w stan zmniejszonej aktywności. Na obszarach północnych nie hibernuje w okresie zimy.
Żyje samotnie lub w małych grupach rodzinnych ( samica z młodymi ). 
Jest terytorialny, zakresy rewirów osobniczych są różne w różnych siedliskach. Średni rozmiar rewiru wynosi od 0,18 do 0,49 hektara, a zakres samców jest większy niż u samic. W niektórych obszarach zakresy rewirów wynoszą 0,2 - 0,8 ha. Rewiry osobnicze nakładają się na siebie ale zakresy samic w mniejszym stopniu są wspólne z innymi samicami. Terytoria samców są wspólne z kilkoma samicami.
Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne schronienia. Kopie też samodzielnie nory w odpowiednim gruncie. Wykorzystuje też nory żółwi norowych ( Gopherus polyphemus ) w południowo-środkowej Florydzie ze względu na specyficzny mikroklimat.  
Na gniazda preferuje miejsca położone nawet 6 metrów nad ziemią, gdzie je zakłada. Wykorzystuje głównie kłody, kikuty drzew, kępy mchów i porostów, pod luźną korą drzew, w starych budynkach czy innych miejscach. Buduje sferyczne gniazdo z liści i innych materiałów roślinnych, często wyścielone kłaczkami bawełny.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. 
Wielkość ciała razem z ogonem to 142 - 209 mm. Ogon długości 55 - 97 mm.
Waga w zakresie : 17 - 51 gram.
Ubarwienie ciemnozłoto-brązowe z białymi podeszwami i stopami. W górnej części grzbietu jest kasztanowe lub szarobrązowe. Boki nieco bledsze niż górna część ciała. Grzbietowe futerko tego gatunku składa się z dwóch różnych rodzajów włosów: krótkich, ciemno brązowych, które pokrywają większość ciała i dłuższych, ciemniejszych, które obejmują środek grzbietu. 
Ogon krótszy i słaby niż całkowita długość głowy i ciała. Rzadko owłosiony ogon jest na górze ciemniejszy, pod spodem jasny.
Młode osobniki są ubarwione szaro, dopiero w momencie dojrzewania ich kolor staje się brązowy jak u dorosłych osobników.
Ma duże oczy i zaokrąglone uszy pozbawione włosów. Jego górna część czaszki jest nieco spłaszczona. Wzór dentystyczny : 1/1, 0/0, 0/0, 3/3.
Nachylenie nóg umożliwia gatunkowi zwinne poruszanie się.
Gatunek jest zwinnym wspinaczem, dobrze pływa i nurkuje. 
Do komunikacji wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, słuch, wzrok, postawę ciała i dotyk. Nie jest pewne czy wykorzystuje wokalizę, chociaż niektóre gatunki z tego rodzaju są znane z tego. Brak też wiarygodnych informacji czy gatunek wykorzystuje bębnienie przednimi łapkami.  
Jest gatunkiem wszystkożernym. Jednak aż 3/4 ich diety składa się z pokarmu zwierzęcego. W skład jego diety wchodzą różnorodne nasiona, owoce, orzechy, żołędzie, grzyby, owady, pajęczaki i ślimaki.
Sezon rozrodczy uzależniony jest od szerokości geograficznej. W południowej części zakresu występowania ( Floryda i Teksas ) w ciągu całego roku, z przerwą w okresie lata a szczytem późną jesienią i wczesną zimą. W innych obszarach od marca do października. System krycia poligamiczny ale w pewnych okolicznościach również monogamiczny. Występuje ruja poporodowa.
Okres ciąży wynosi około 23 dni, jednak ciąża się wydłuża do 30 dni jeśli samica karmi młode. Samica rodzi 1 - 7 młodych w miocie ( średnio 3 - 4 ). 4 mioty w sezonie. Do porodu dochodzi we wczesnych godzinach porannych. 
Młode rodzą się nagie, ślepe i głuche. Mają około 47 mm długości, ważą 2,19 gram a ich ogony mają długość  11 mm.  Jednak potomstwo się szybko rozwija, w wieku 4 dni otwierają się im uszy a po 5 dniach zaczynają porastać sierścią. W wieku około 10 dni są już całkowicie porośnięte sierścią, która ma szarą barwę. Po około 12 - 14 dniach otwierają oczy. Odstawienie następuje po 20 - 25 dniach. W ciągu 4 tygodni osiągają 85% rozmiarów dorosłych osobników.
Pierwsze linienie następuje wieku 34 - 40 dni od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem, jeśli jednak okoliczności tworzą monogamiczną parę to w niej uczestniczy.
Dojrzałość płciową samica w warunkach hodowlanych osiąga w wieku 43 - 73 dni od narodzin. Samiec w tych samych warunkach w wieku 45 dni. W warunkach naturalnych prawdopodobnie mniej więcej w tym samym przedziale czasowym.
Długość życia to około 5 - 6 miesięcy ale może dożyć do 1 roku. W warunkach hodowlanych do 2 lat.

Peromyscus gossypinus allapaticola

Opisane podgatunki :
 - Peromyscus gossypinus allapaticola - Schwartz, 1952 - U.S.A. - Floryda ( Key Largo, Monroe County ) - zagrożony
- Peromyscus gossypinus anastasae - Bangs, 1898 - U.S.A. - piaszczyste wyspy u wschodnich wybrzeży Florydy i Georgii, wyspa Anastasia ( Floryda ), wyspa Cumberland ( Georgia ) - synonim Peromyscus anastasae - Peromyscus insulanus - Peromyscus anastasiae - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii 
- Peromyscus gossypinus cognatus - ( Le Conte, 1855 ) - U.S.A. - Georgia i Karolina Południowa - synonim Hesperomys cognatus - uznawany jako synonim Peromyscus gossypinus gossypinus 
- Peromyscus gossypinus gossypinus - ( Le Conte, 1853 ) -  południowo-wschodnia część U.S.A. - Dismal Swamp ( Wirginia ), północna Floryda, zachodnia Luizjana, Georgia ( Near Riceboro, Liberty County )
- Peromyscus gossypinus insulanus - Bangs, 1898 - U.S.A. - północny kraniec wyspy Cumberland ( Georgia ) - synonim Peromyscus insulanus - uznawany jako synonim Peromyscus gossypinus anastasae lub jako odrębny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus gossypinus megacephalus - Rhoads, 1894 - U.S.A. - Woodville, Jackson County, północna Alabama, zachodnie Tennessee, Arkansas, wschodnia Oklahoma, wschodni Teksas, zachodnia Luizjana, Illinois - synonim Peromyscus megacephalus - Sitomys megacephalus - uznawany za odrębny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus gossypinus mississippiensis - Rhoads, 1896 - U.S.A. - Tennessee ( Reelfoot Lake, Obion County ) - uznawany jako synonim  Peromyscus gossypinus megacephalus 
- Peromyscus gossypinus nigriculus - Bangs, 1896 - U.S.A. - Luizjana ( Plaquemines Parish ) - uznawany jako Peromyscus gossypinus gossypinus 
- Peromyscus gossypinus palmarius - Bangs, 1896 - U.S.A - Floryda ( Oak Lodge, East Peninsula, Brevard County )
- Peromyscus gossypinus restrictus - Howell, 1939 U.S.A. - Floryda ( Chadwick Beach, Englewood, Sarasota County ) - wymarły 
- Peromyscus gossypinus telmaphilus - Schwartz, 1952 - U.S.A. - Floryda ( Florida Peninsula, Naples, Collier County, Monroe Station, Royal Palm Hammock, Collier County )

Peromyscus gossypinus gossypinus 

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i brak zagrożeń dla gatunku jako całości. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Peromyscus gossypinus hybrydyzował z Peromyscus leucopus w warunkach laboratoryjnych jednak jego odrębność w naturze jest dobrze udokumentowana ( Musser i Carleton w Wilson i Reeder 1993, 2005 ).
Gatunek uważany jest za bezpieczny w swoim zasięgu ( NatureServe ).
Na Florydzie ( Key Largo ) średnia gęstość osobnicza została oszacowana na około 16 osobników / ha w pobliżu dzielnic mieszkaniowych i 27 osobników / ha w odległościach od nich ( Humphrey 1988 ). Gęstość szacuje się na około 2 - 10 osobników / hektar w różnych siedliskach, chociaż w Tennessee zarejestrowano gęstość 97 osobników / ha. W wielu obszarach gęstość szczytowa występuje jesienią i zimą. 
Gatunek stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników. 
Nazwa gatunkowa gossypinus, wywodzi się z łacińskiego słowa "drzewo bawełniane " i odnosi się do materiału z pestek znalezionego w gnieździe pierwszej pobranej próbki. 
Uważa się, że jest siedem różnych podgatunków z których dwa są obecnie objęte ochroną: Peromyscus gossypinus allapaticola  oraz Peromyscus gossypinus restrictus przez  U.S. Fish and Wildlife Service. Ten ostatni jest uznany za wymarły ( Hilton-Taylor, 2000 ).
Może mieć pośredni wpływ na ludzi, gdyż często zamieszkuje opuszczone lub zaniedbane budynki mieszkalne i gospodarskie, stając się uciążliwym współmieszkańcem jeśli domostwa są zamieszkane przez ludzi. Może być rezerwuarem patogenów chorobotwórczych.
Czasami gatunek może być pomocny w walce z owadami uznanymi przez ludzi jako szkodniki.
W chwili obecnej nie są znane żadne poważne zagrożenia dla gatunku jako całości. Jednak zniszczenie siedlisk oraz drapieżnictwo kotów domowych przyczyniło się do wymarcia Peromyscus gossypinus restrictus i wpisania w kategorię zagrożone  Peromyscus gossypinus allapaticola.
Potencjalnymi przyszłymi zagrożeniami dla gatunku są fragmentacja siedlisk, denny drenaż dróg wodnych i nadmierna wycinka starodrzewu. 
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie.

Peromyscus gossypinus 

W niewoli.
Hodowany w warunkach laboratoryjnych. 
Jest zdolny do hybrydyzacji z pokrewnym gatunkiem Peromyscus leucopus.
Hodowlane osobniki wykazywały się dłuższą żywotnością.  
W czasie obserwacji porodu ( Pournelle ) samica była bardzo aktywna w nocy przed porodem, poruszając się z niepokojem i często rozciągając całe ciało.  Rankiem uspokoiła się i spała do pierwszego urodzenia ( Pornelle, luty 1952 ).       




Myszak białostopy ( Peromyscus leucopus ) - ( Rafinesque, 1818 ) - gryzoń z nadrodziny ( Muroidea ), z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny nowików ( Neotominae ). Synonim Musculus leucopus.

Występuje w Ameryce Północnej - Kanada ( południowa Alberta, południowe Ontario, Québec, Saskatchewan, Nowa Szkocja ), centralne i wschodnie U.S.A. ( Alabama, Arizona, Arkansas, Kolorado, Connecticut, Delaware, Dystrykt Kolumbia, Georgia, Illinois, Indiana, Iowa, Kansas, Kentucky, Luizjana, Maine, Maryland, Massachusetts, Michigan, Minnesota, Mississippi, Missouri, Montana, Nebraska, New Hampshire, New Jersey, Nowy Meksyk, New York, Karolina Północna, Dakota Północna, Ohio, Oklahoma, Pennsylwania, Rhode Island, Karolina Południowa, Dakota Południowa, Tennessee, Teksas, Vermont, Wirginia, Wirginia Zachodnia, Wisconsin, Wyoming ) i Meksyk ( północne Durango, Istmo de Tehuantepec, północno-zachodnia część Półwyspu Jukatan, Chiapas, Veracruz, Oaxaca, Campeche, Yucatan, Quintana Roo ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska : lasy liściaste i mieszane, górskie lasy iglaste, górskie lasy dębowo-sosnowe, obszary skaliste, gęste zarośla, prerie, półpustynie, bagna i moczary, nieużytki, łąki i pola uprawne, obszary podmiejskie.  

myszak białostopy ( Peromyscus leucopus ) - rycina 

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu, bardzo rzadko w ciągu dnia. Nie hibernuje, w okresie wysokich temperatur jego aktywność może nieco spaść. Również w okresach dużych mrozów i zwiększonych opadów śniegu.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych ( samica z młodymi ).
Jest terytorialny, maksymalny zakres rewiru dorosłego samca wynosi około 0,2 ha a dorosłej samicy około 0,15 ha. Rewir jednego samca pokrywa się z rewirami kilku samic.  Gatunek rzadko podróżuje więcej niż 50 m od  założenia odpowiedniej kwatery. Samice są bardziej terytorialne w okresie rozrodczym. Gatunek ma bardzo rozwinięty instynkt domowy. W jednym z badań dorosłe osobniki schwytane i przewiezione o 2 mile od swojego rewiru, powróciły na swoje terytorium. Rozprzestrzenianie się populacji następuje poprzez migrację młodych osobników w poszukiwaniu swojego terytorium.
Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne schronienia. Są to nory, różnego rodzaju zagłębienia, puste pnie i kłody, gęste zarośla, itp. Buduje gniazdo z suchego materiału roślinnego często wyścielone pierzem lub sierścią. Gniazdo umieszcza w suchym i ciepłym miejscu w dziuplach drzew czy opuszczonych gniazdach ptaków.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość  ciała i głowy to 150 - 205 mm. Długość ogona 65 - 95 mm. Długość tylnej stopy 22 mm.
Waga : 15 - 25 gram. 
Ubarwienie grzbietu od blado jasnego z domieszką czarnego włosa do czerwono-brązowego z domieszką czerni. Brzuch i stopy ma białe. Ogon u góry ciemniejszy od spodu jaśniejszy ale nie jest wyraźnie dwukolorowy.

Peromyscus leucopus 

Gatunek jest często mylony z innymi podobnymi gatunkami. Najłatwiej pomylić go z Peromyscus gossypinus i Peromyscus maniculatus. Peromyscus leucopus różni się od nich mniejszym rozmiarem i jaśniejszymi kolorami ubarwienia. Nie ma też tak wyrazistego w barwie dwukolorowego ogona, który jest krótszy.
Jest dobrym wspinaczem i pływakiem. Potrafi też dobrze nurkować. 
W okresach powodziowych potrafi dryfować na pniach drzew lub kolonizować wyspy na jeziorach.
Dzięki nocnemu i zwinnemu poruszaniu się unika wielu niebezpieczeństw.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Brak dokładnych danych czy używa wokalizy. Wibrysy służą mu jako receptory dotykowe.
Charakterystycznym zachowaniem gatunku jest bębnienie na perforowanej trzcinie lub suchym liściu przednimi łapkami. Powoduje to przedłużające się szumy muzyczne, których znaczenie jest niejasne.
Jest gatunkiem wszystkożernym. W skład jego diety wchodzą różnorodne nasiona drzew i krzewów, roślin zielnych i traw, owoce i jagody, grzyby, żołędzie i orzechy, owady, pająki czy ślimaki. Na okres zimowy zakłada łatwo dostępne dla siebie spiżarnie, w których gromadzi pokarm. Pokarm jest przenoszony do spiżarni w specjalnych torebkach policzkowych.
Sezon rozrodczy u populacji południowych w ciągu całego roku. Populacje północne są aktywne rozrodczo od marca do października. System krycia poligamiczny ale występuje też w pewnych warunkach środowiskowych monogamia. Występuje ruja popołogowa.
Okres ciąży trwa od 22 do 28 dni. Dłuższe okresy ciąży wynikają z laktacji i wynoszą od 23 do 37 dni. Samica rodzi 2 - 9 młodych w miocie ( średnio 3 -4 ). 2 - 5 miotów w sezonie. Wielkość miotu wzrasta z wraz z kolejnymi narodzinami aż do tzw. szczytu narodzin a następnie maleje. 
Młode rodzą się nagie, ślepe i głuche o wadze około 2 gram. Po 24 godzinach nabierają pigmentacji grzbietu. W wieku około 10 dni otwierają się i uszy a oczy otwierają po 12 dniach od narodzin. 
Odstawienie następuje w wieku 21 - 25 dni, jeśli samica jest w kolejnej ciąży. Jeśli jednak nie to odstawienie następuje po około 37 dniach od narodzin. Młode opuszczają gniazdo i natychmiast się rozpraszają w celu poszukiwania własnego terytorium.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Samica w momencie zagrożenia gniazda, przenosi cały miot w zębach do nowej kryjówki.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica w populacjach północnych po około 44 dniach od narodzin a w populacjach południowych po 38 dniach.
W warunkach naturalnych żyje bardzo krótko, nie przeżywając roku. Samica urodzona wiosną rodzi w tym samym roku 1 - 2 mioty.
W niewoli może żyć nawet do kilku lat.
Wysoką śmiertelność gatunek przeżywa wiosną i wczesnym latem. Populacje przeżywają dzięki dużej ilości miotów oraz ich wielkości.
W sprzyjających warunkach gatunek może osiągnąć duże populacje w jednym roku a mniejsze w następnym.

Peromyscus leucopus - samica z młodymi 

Opisane podgatunki :
- Peromyscus leucopus affinis - J.A, Allen, 1891 - Meksyk ( południowe i centralne Oaxaca, północne do południowego Veracruz, część Półwyspu Jukatan - Campeche, Yucatan, Quintana Roo ) - synonim Hesperomys affinis - Hesperomys {Vesperimus) affinis - Peromyscus affinis - traktowany jako oddzielny gatunek w innej taksonomii z dwoma podgatunkami
- Peromyscus leucopus ammodytes - Bangs, 1905 - U.S.A. ( Massachusetts, Monomoy Island, Barnstable County ) - dane niepełne 
- Peromyscus leucopus arboreus - Gloger, 1841 - Ameryka Północna ( lokalizacja nieznana ) - synonim Peromyscus arboreus - uznawany jako synonim Peromyscus leucopus noveboracensis ( Mus sylvaticus noveboracensis )
- Peromyscus leucopus aridulus - Osgood, 1909 - Kanada ( południowo-zachodni Saskatchewan, południowo-wschodnia Alberta ), U.S.A. ( wschodnia Montana, Wyoming, zachodnia część Dakoty Południowej, Dakota Północna, zachodnie Kansas, Nebraska, południowa Oklahoma, wschodnie Kolorado, górna strefa Sonory )
- Peromyscus leucopus arizonae - J.A, Allen, 1894 - U.S.A. ( południowo-wschodnia Arizona, południowo-zachodni Nowy Meksyk ), Meksyk ( północno-wschodnia Sonora ) - synonim Sitomys americanus arizonae - Peromyscus texanus arizonae - Peromyscus americanus arizonae 
- Peromyscus leucopus brevicaudus - Davis, 1939 - U.S.A. ( wschodni Teksas, rzeka Brazos, środkowo-zachodnia Luizjana ) - synonim Peromyscus brevicaudus - uznawany za synonim Peromyscus leucopus leucopus
- Peromyscus leucopus campestris - Le Conte, 1853 - U.S.A. ( New Jersey ) - synonim Hesperomys campestris - uznawany jako synonim Peromyscus  leucopus noveboracensis
- Peromyscus leucopus canus - Mearns, 1896 - U.S.A. ( Teksas - Fort Clark, Kinney County ), Oklahoma Territory - synonim Peromyscus canus - uznawany jako synonim Peromyscus leucopus texanus - odzielny gatunek w starej taksonomii 
- Peromyscus leucopus castaneus - Osgood, 1904 - Meksyk ( Yohaltun, Campeche, Santa Rosa, południowo-wschodnie Quintana Roo ) - synonim Peromyscus texanus castaneus - Peromyscus thurberi castaneus 
- Peromyscus leucopus caudatus - Smith, 1939 - Knada ( zachodnia Nowa Szkocja - Wolfville, Kings Co. ) 
- Peromyscus leucopus cozulmelae - Merriam, 1901 - Meksyk ( wyspa Cozumel, Quintana Roo, Półwysep Jukatan ) - synonim Peromyscus cozulmelae - uważany za odrębny gatunek w starej taksonomii
- Peromyscus leucopus dementis - Mearns, 1896 - U.S.A. ( wyspa San Clemente, Los Angeles County, Kalifornia ) - synonim Peromyscus texanus dementis - Peromyscus maniculatus dementis - uznawany jako podgatunek Peromyscus maniculatus w niektórych taksonomiach 
- Peromyscus leucopus easti - Paradiso, 1960 - U.S.A. ( Wirginia - Pungo, Princess Anne County ) - wymarły 
- Peromyscus leucopus emmonsi - DeKay, in Emmons, 1840 - U.S.A. ( Massachusetts ) - synonim Arvicola emmonsi - uznawany jako synonim  Peromyscus leucopus noveboracensis
- Peromyscus leucopus flaccidus - J, A, Allen, 1903 - Meksyk ( północno-zachodnie Durango, Rio Sestin ) - synonim Peromyscus flaccidus - Peromyscus texanus flaccidus - uznawany jako synonim Peromyscus leucopus tornillo
- Peromyscus leucopus fuscus - Bangs, 1905 - U.S.A. ( Massachusetts, West Tisbury, Martha's Vineyard, Dukes County ) - zagrożony 
- Peromyscus leucopus incensus - Goldman, 1942 - Meksyk ( południowe Tamaulipas, Altamira, wschodnie San Luis Potosi, wschodnie Puebla, Metlaltoyuca, południowe Veracruz, północno-wschodnie Oaxaca )  
- Peromyscus leucopus lachiguiriensis - Goodwin, 1956 - Meksyk ( San Jose Lachiguiri, Oaxaca ) 

Peromyscus leucopus - młody osobnik wspinający się na gałąź

- Peromyscus leucopus leucopus - Rafinesque, 1818 - U.S.A. ( zachodnie Kentucky, południowa Luizjana, zachodnie Indian Territory, góry Allegheny, wschodnia Wirginia, Teksas ) - synonim Hesperomys leucopus leucopus 
- Peromyscus leucopus mearnsii - J, A, Allen, 1891 - U.S.A. ( Teksas, Brownsville, Cameron County, Arizona ) - synonim Vesperimus mearnsi - Peromyscus mearnsii - uznawany jako synonim Peromyscus leucopus texanus lub odrębny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus leucopus mesomelas - Osgood, 1904 - Meksyk ( centralne Veracruz, Orizaba, północne Puebla ) - synonim Peromyscus texanus mesomelas 
- Peromyscus leucopus michiganensis - Audubon i Bachman, 1842 - U.S.A. ( Michigan, Erie County, Ohio, Indiana, Minesota, Dakota, zachodnie i południowe Kansas ) - synonim Mus michiganensis - Peromyscus michiganensis - Hesperomys michiganensis - uznawany jako synonim  Peromyscus leucopus noveboracensis - odrębny w pierwszej taksonomi z dwoma podgatunkami 
- Peromyscus leucopus minnesotae - Mearns, 1901 - U.S.A. (  Minnesota, Hennepin County ) - synonim Peromyscus minnesotae - uznawany jako synonim Peromyscus leucopus noveboracensis
- Peromyscus leucopus musculoides - Merriam, 1898 - Meksyk ( Cuicatlan, Oaxaca ) - synonim Peromyscus musculoides - Peromyscus affinis musculoides - uznawany jako synonim Peromyscus leucopus affinis lub odrębny w pierwszej taksonomii
- Peromyscus leucopus myoides - Gapper, 1830 - Kanada ( Ontario, York i Lake Simcoe ) - synonim Cricetus myoides - uznawany jako synonim Peromyscus leucopus noveboracensis lub Peromyscus maniculatus gracilis
- Peromyscus leucopus noveboracensis - Fischer, 1829 - południowa Kanada ( południowe Ontario, południowy kraniec Quebec, Ottawa Paver, Nowa Szkocja ), U.S.A. ( centralna Minesota, wschodnia Nebraska, Kansas, Massachussetts, New York, Maine, na południe od Wielkich Jezior, wschodnia Dakota Północna, Dakota Południowa, północnowschodnia Oklahoma, północno-zachodnie Arkansas ) - synonim Peromyscus americanus noveboracensis 
- Peromyscus leucopus ochraceus - Osgood, 1909 - U.S.A. ( Arizona, Navajo Co., Baker Butte, Mogollon Rim, Fort Verde, Winslow )
- Peromyscus leucopus texanus - Woodhouse, 1853 - U.S.A. ( centralny i południowy Teksas, Galveston Bay, zachodnia Oklahoma, środkowo-południowe Kansas ), Meksyk ( San Luis Potosi, Tamaulipas, Nuevo Leon ) - synonim Hesperomys texana - Vesperimus americanus texanus - Peromyscus texanus - Peromyscus texensis - uważany za odrębny w pierwszej taksonomii z 13 podgatunkami 
- Peromyscus leucopus tornillo - Mearns, 1896 - U.S.A. ( zachodni Teksas, strefa Sonory, El Paso, El Paso County, wschodni Nowy Meksyk, północne i południowo-wschodnie Kolorado, południowo-zachodnie Kansas, północno-wschodnia i zachodnia Oklahoma ), Meksyk ( południowe i centralne Chihuahua, północne Durango ) - synonim Peromyscus tornillo - uważany za odrębny w pierwszej taksonomii

 Peromyscus leucopus 

rycina - Peromyscus leucopus 

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, dużą tolerancję na szeroką gamę siedlisk oraz występowanie w wielu obszarach chronionych. Brak jest wyraźnych zagrożeń dla gatunku jako całości, to sprawia że istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jest to często najliczniejszy gatunek we wschodnich lasach i żywopłotach graniczących z polami uprawnymi. 
Gęstość populacji jest zróżnicowana sezonowo i wielowątkowo, a jedno badanie w suboptymalnym środowisku raportuje gęstość osobniczą 20,1 osobników / ha w okresie spadku w  jednym roku do szczytu 57,5 osobników / ha w następnym roku. Średnia gęstość osobnicza wynosi  4 - 12 osobników / hektar. 
W dużym zakresie, gatunek jest jednym z najczęstszych małych ssaków. W hrabstwie Brazos gęstość osobnicza Peromyscus leucopus została przekroczona jedynie przez Oryzomys palustris. Z założonych 3 483 pułapek na noc, schwytano 161 Oryzomys palustris i 121 Peromyscus leucopus. Odpowiednio, 21,6 i 28,7 pułapek na noc na zwierzę. 
W ostatnim dziesięcioleciu  szybko wzrosła jego dystrybucja. Obejmuje wiele siedlisk w całym swoim zasięgu. We wschodniej części tego obszaru osiąga najwyższe gęstości w suchych lasach od niskich do średnich wysokości, a także w zaroślach. Natomiast w południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych zamieszkuje na ogół półpustynną roślinność. We wschodnim i centralnym Teksasie są one najbardziej obfite w terenach nizinnych, mniej w lasach dębowych i niemal całkowicie jest nieobecny na terenach prerii. 
Peromyscus leucopus ułatwia rozprzestrzenianie się różnych rodzajów grzybów, jedząc rozrzuca kawałki grzybów i pomaga wydzielając zarodniki. Zdolność do zbierania składników odżywczych drzew leśnych zwiększa się dzięki stowarzyszeniom "mikoryzorowym" tworzonym przez te grzyby. Dla wielu drzew leśnych, grzyby okazały się istotnym elementem, aby drzewa mogły się dobrze prosperować. 
Gatunek jest ważnym składnikiem diety wielu drapieżników.
Jest nosicielem kleszczy które rozprzestrzeniają chorobę z Lyme. Jest też rezerwuarem choroby Four-Corners, ponieważ ich odchody mogą zawierać hantawirus.  
W Ameryce Północnej znajdują się skamieliny przodków Peromyscus leucopus z epoki oligocenu, około 40 milionów lat temu.
W chwili obecnej nie są znane żadne zagrożenia dla gatunku.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.

Peromyscus leucopus 

W niewoli - hodowla laboratoryjna, wiwaryjna i czasami amatorska.
Samice w warunkach hodowlanych wytworzyły aż 10 miotów i 45 młodych w ciągu jednego roku.
Dożywa kilku lat.

Peromyscus leucopus - osobnik w hodowli

Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive,iucn, planet-mammiferes,waza,wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszcono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.