Piaskówki ( Psammomys ) - przegląd gatunków.

Piaskówka tłusta ( Psammomys obesus ) - Cretzschmar, 1828 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae. 

Występuje w Afryce Północnej ( od Mauretanii i Sahary Zachodniej poprzez Maroko, Algierię, Tunezję, Libię do Egiptu ) oraz w zachodniej Azji ( Izrael, Jordania, Syria, Arabia Saudyjska ).

Zamieszkuje suche skaliste obszary, półpustynie, pustynie oraz słone obszary bagienne i lessowe równiny. Preferuje obszary z soczystymi roślinami z rodziny Chenopodiaceae.

piaskówka tłusta ( Psammomys obesus ) - zoo Poznań

Aktywna w ciągu całego roku i całej doby. Szczyt aktywności w zależności od pory roku. W lecie głównie w godzinach wczesnoporannych i późnopopołudniowych. Zimą w środku dnia w okresie czterech - pięciu godzin. Na niektórych obszarach również w godzinach nocnych jak jest dostatecznie ciepło. W okresie zimowym często wygrzewa się w słońcu, spłaszczając ciało i rozciągając kończyny co przyczynia się do pochłaniania ciepła.
Żyje w koloniach składających się z kilkudziesięciu osobników.
Kopie rozległe systemy nor z 3 - 5 otworami, zawierających skomplikowane tunele z komorami magazynowymi, komorami toaletowymi i gniazdami do spania. Każdy system jest zajęty przez jednego osobnika dorosłego.  Jeśli jest sezon rozrodczy i odchowu młodych to para lub rodzina zajmuje jeden system.
Nory są umieszczane w kępie krzewów, u jego podnóża lub jego pobliżu.
Jest terytorialna. Zakres rewiru dominującego samca to średnio 189,6 m2 a samicy 75,8 m2. Mały zakres rewiru samicy jest związany z tym, że zazwyczaj pozostają w pobliżu krzewów, którymi się odżywiają. Poruszają się dalej, gdy wyczerpie się ich pożywienie. Podobnie jak samice, podległe samce mają również małe zakresy, ale poruszają się częściej niż samice. Dominujące samce posiadają szeroki zakres, który może obejmować zakresy kilku samic i podległych samców.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Jest to mocno zbudowany gryzoń.
Głowa i ciało długości od 130 do 185mm, natomiast długość ogona wynosi od 110 do 150 mm. 
Samce ważą od 125 do 208 gram, a samice ważą od 146 do 207 gram.
Ma duże czarne oczy, mocne kończyny i ciężkie nogi z czarnymi 4 - 5 mm pazurami. Skórę ma czarną najprawdopodobniej w celu ochrony przed promieniowaniem ultrafioletowym. Odróżniającą cechą są ich siekacze i bardzo, krótkie okrągłe uszy.
Posiada pęczek włosów na środku, końca ogona o długości około 14 mm.
Kolor futra grzbietu waha się od jasnobrązowego do czerwono-żółtego i jest nakrapiany czarno. Dokładny kolor futra może się różnić w zależności od zamieszkiwanego siedliska. Podbrzusze jest szaro-białe, a powierzchnia pod podbródkiem nieco bielsza niż reszta powierzchni brzusznej. Ostatnia trzecia część ogona jest czarna, w tym pęczki, zaś spód jest białawy.
Niektóre zachowania Psammomys obesus są podobne do amerykańskich nieświszczuków ( Cynomys ), podobnie jak one siada na tylnych nogach i ogonie obserwując zagrożenia i wycofuje się do swoich nor, gdy zaniepokojony.
Stwierdzono również, że wykorzystuje tylko jedną przednią kończynę do trzymania pożywienia, wycierania liści przed zjedzeniem oraz przeczesywania sierści.
Główną obroną przed drapieżnikami jest ich kamuflujące ubarwienie i ucieczka do nory.
Piaskówka może przetrwać jedząc słone rośliny bez obfitości wody, ponieważ ma bardzo wydajne nerki, które mogą wydalać stężony mocz o około 18-krotnie bardziej skoncentrowany niż ludzie.
Do komunikacji używa wokalizy, są to piskliwe piski i bębnienie stopami. Nie wiadomo jednak jakie dźwięki stosuje do ostrzegania przed drapieżnikami.
Innymi sposobami komunikacji są sygnały zapachowe, które informują o granicach rewiru i stanu reprodukcyjnego. Ich wyostrzony zmysł węchu, wzroku, słuchu oraz dotyku jest ważnym sposobem postrzegania środowiska oraz komunikacji z osobnikami tego samego gatunku.
Jest typowym roślinożercą. Zjada liście sukulentów, szczególnie krzewów z rodziny Chenopodiaceae lub gatunku Atriplex halimus. Ponieważ rośliny te zawierają głównie wodę i sól, musi zjadać około 80% wagi własnego ciała na dobę, aby uzyskać potrzebną ilość energii. 
Nie pije wody gdyż całą wodę pobiera z pokarmu. 
Sezon rozrodczy od grudnia do kwietnia. W niewoli może rozmnażać się przez cały rok. Okres rozrodczy jest zależny od dostępności pożywienia, a zatem ilości opadów. W okresach suszy lub małych opadów sezon rozrodczy może się zatrzymać niemal całkowicie. W okresach większej ilości opadów może dochodzić do eksplozji demograficznej.
System krycia poligamiczny. Ciąża trwa 23 - 25 dni ( średnio 24 dni ). 
Samica rodzi od 1 do 10 młodych w miocie ( średnio 4 - 6 młodych ). 2 - 4 mioty w sezonie.
Młode rodzą się bezwłose, ślepe i głuche. Oczy otwierają po tygodniu. 
Odstawienie następuje po około 3 tygodniach. Po odstawieniu młode są całkowicie niezależne.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica w wieku 3 - 3,5 miesiąca a samiec w 4 miesiącu życia.
W naturze żyje około 14 miesięcy a w niewoli 3 -4 lata.

Psammomys obesus - zoo Poznań

Opisane podgatunki :
- Psammomys obesus algiricus - Thomas & Trouessart, 1903 - południowa Algieria ( Biskra ) - synonim Psammomys algiricus - prawdopodobnie synonim  Psammomys obesus obesus
- Psammomys obesus dianae - Morrison-Scott, 1939 - północna Arabia Saudyjska ( Dailami i Mowaqqar Area ), Jordania
- Psammomys obesus elegans - Heuglin, 1877 - Sudan ( Suakin, Port Sudan, wybrzeże Morza Czerwonego ) - synonim Psammomys elegans - traktowany jako synonim Psammomys obesus obesus
- Psammomys obesus nicolli - Thomas, 1908 - północny Egipt ( Delta Nilu ) - synonim Psammomys obesus nicoli  
- Psammomys obesus obesus - Cretzschmar, 1828 - Algieria, Tunezja, Libia ( wybrzeże północno-wschodnie w Cyrenajka Province ), Egipt ( Aleksandria ), Izrael, Palestyna, Jordania, Arabia Saudyjska ( pustynia Safana, Medain Saleh )
- Psammomys obesus roudairei - Lataste, 1881 - Algeria ( Mzale, Laghouat ), Tunezja ( Chott Djerid ) - synonim Psammomys roudairei - być może synonim Psammomys obesus obesus
- Psammomys obesus terraesanctae - Thomas, 1902 - Jordania ( Morze Martwe ) - synonim Psammomys terraesanctae 
- Psammomys obesus tripolitanus - Thomas, 1902 - Libia ( wybrzeże regionu Tripoli, Tripolitania Province, Cyrenajka Province, wybrzeże nad zatoką Sirte ) - synonim Psammomys tripolitanus - Psammomys tripoli - prawdopodobnie synonim Psammomys obesus obesus lub błędny podgatunek w innej taksonomii  

Psammomys obesus terraesanctae

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji co oznacza małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku, aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Został zarejestrowany z Sudanu, gdzie być może został przypadkowo wprowadzony.
Gatunek  jest nierównomiernie rozłożony prawdopodobnie z powodu uzależnienia się od soczystych roślin, które stanowią jego główne pożywienie.
Psammomys obesus w niektórych obszarach jest traktowany jako szkodnik i rezerwuar chorób ( leiszmaniozy ) i tępiony.
W okresach bardziej wilgotnych dochodzi do wzrostu gęstości osobniczej populacji, jest związane ze wzrostem dostępności pokarmowej.
Gatunek stanowi ważną bazę pokarmową dla małych i średnich drapieżników w ekosystemach, w których żyje.
W polskiej literaturze zoologicznej nazwa „piaskówka” była używana dla oznaczenia gatunku Psammomys obesus. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii PAN w Warszawie publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi temu przypisano oznaczenie piaskówka tłusta, rezerwując nazwę „piaskówka” dla rodzaju Psammomys. Rodzaj obejmuje dwa gatunki: piaskówka tłusta i piaskówka chuda.
Piaskówka tłusta jest nosicielem choroby pasożytniczej Leiszmanioza. Choroba ta może być przenoszona na ludzi z Psammomys obesus wraz z latającymi ziarnami piasku zawierającymi Phlebotomus (Mendelsshon i Yom-Tov, 1999).
Psammomys obesus może z łatwością nabyć non insulino nie zależnej cukrzycy i powikłań związanych z cukrzycą ( zaćmy trzustki, atrofii i upośledzenia czynności nerek ) z produktów spożywczych, takich jak wysokokaloryczna laboratoryjna karma dla gryzoni. Z tego powodu, piaskówki służą jako model do badania gatunków nad cukrzycą i jej powikłań ( Mendelsshon i Jom-Tow, 1999;. Murray, et al, 2004 ). Gatunek ten jest używany do medycyny doświadczalnej cukrzycy i badań nad otyłością.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.

piaskówka tłusta ( Psammomys obesus ) - grupa osobników zoo Poznań

W niewoli - zarówno w hodowli wiwaryjnej, laboratoryjnej jak i amatorskiej.
Wymaga średniej wielkości wiwarium lub klatki.
Ze względu na powikłania związane z wysokokalorycznymi pokarmami, musi być odżywiana karmą mniej kaloryczną lub soczystymi warzywami.
W odpowiednich warunkach i przy odpowiedniej diecie może dożyć do 3 - 4 lat.
Dobrze rozmnaża się w hodowli a sezon rozrodczy jest w ciągu całego roku.

jedna z ważniejszych roślin zjadanych przez piaskówki - Atriplex halimus 

Piaskówka chuda ( Psammomys vexillaris ) - Thomas, 1925 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae. 

Występuje w Afryce Północnej ( północno-wschodnia Algieria, centralna Tunezja i północno-zachodnia Libia ).

Zamieszkuje obszary o skonsolidowanych piaskach z nieliczną roślinnością.  Preferuje obszary z soczystymi roślinami z rodziny Chenopodiaceae.

Gatunek jest często mylony z Psammomys obesus. 
Istnieją wątpliwości co do ważności tego gatunku.
Gatunek słabo poznany, chociaż biologia, ekologia i sposób życia powinny być podobne do poprzedniego gatunku.

Opisane podgatunki :
- Psammomys vexillaris edusa - Thomas, 1925 - Algieria ( Chegga ), Tunezja ( północny Tozeur, północno-wschodnia Tamerza ) - synonim Psammomys obesus edusa - traktowany jako synonim Psammomys vexillaris
- Psammomys vexillaris vexillaris - Thomas, 1925 - Libia ( Bodjem, Tripoli region, Tripolitania Prov, pustynia Tripolitania ), wschodnia Tunezja 

Gatunek oznaczony jako niewystarczające dane  ze względu na nie jasny status taksonomiczny, zasięg i siedlisko.
Często mylony z Psammomys obesus, co sprawia, że granice dystrybucji gatunku nie są dostatecznie poznane.
Traktowany jako ważny gatunek ( Pers R. Hutterer. Comm. 2007).
Według obecnej oceny ze względu na szeroki zakres i brak widocznych zagrożeń kwalifikowano by gatunek jako nie zagrożony. Jednak istnieje potrzeba potwierdzenia ważności gatunku i ponownej kwalifikacji.
Gatunek jest związany z występowaniem roślin z rodziny Chenopodiaceae.
W chwili obecnej brak jest widocznych zagrożeń dla tego gatunku oraz nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Nie wiadomo czy występuje w dowolnym obszarze chronionym w swoim zakresie.
Potrzebne są dalsze badania statusu taksonomicznego, biologii, ekologii, siedlisk, stanu i trendów oraz obfitości populacji, ewentualnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.
Być może opisana jako piaskówka tłusta. 

typowy przedstawiciel rośliny z rodziny Chenopodiaceae - soliród zielny ( Salicornia europaea )

Psammomys obesus 

okaz muzealny - Psammomys obesus roudairei

  

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

Suwaczek karłowaty ( Microdillus peeli ) - gatunek z rodziny myszowatych, z podrodziny Gerbillinae.

Suwaczek karłowaty, somalijski suwaczek karłowaty ( Microdillus peeli ) - ( de Winton, 1898 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae. Synonim Gerbillus peeli - Dipodillus peeli.

Występuje w Afryce Wschodniej ( Somalia i prawdopodobnie w sąsiednich częściach Etiopii i Kenii ).

Zamieszkuje skaliste równiny i półpustynne otwarte, rzadko porośnięte trawiasto-bylinowe obszary.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, że jest nocnym gatunkiem i w ciągu dnia przebywa w norach. 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony, mimo że jest rzadko rejestrowany. Posiada szeroką dystrybucję i jest duże prawdopodobieństwo dużych populacji w odpowiednich siedliskach. W chwili obecnej jest małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Obecnie jest znany tylko z trzech dysjunktywnych miejscowości w Somalii ( Eyk ). Jednak przypuszcza się, iż jest bardziej rozpowszechniony i prawdopodobnie występuje w odpowiednich siedliskach w sąsiedniej Etiopii i Kenii.
Obfitość populacji gatunku nie jest znana, jednak dość często chwytany jest w pułapki.
Zagrożenia dla gatunku nie są znane ale nadmierny wypas zwierząt domowych przez nomadów, w części jego zasięgu może stanowić duże zagrożenie.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Nie wiadomo czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Potrzebne są dalsze badania biologii, ekologii, dystrybucji, stanu i trendów oraz obfitości populacji i ewentualnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych. 

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

  

   

Gerbillus gleadowi - indyjski gerbil z owłosionymi stopami.

Gerbillus gleadowi -  Murray, 1886 -  gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. 

Występuje w południowej Azji ( Indie - Gujarat i Rajasthan oraz Pakistan - Sindh ). Jest to endemit dla tych regionów.

Zamieszkuje pustynie, półpustynie, ruchome wydmy, nieużytki i obszary upraw rolnych na wysokości 750 - 800 m n.p.m.

Gerbillus gleadowi 

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach nocnych, wyjątkowo za dnia.
Żyje w luźnych wspólnotach. Poszczególne osobniki zamieszkują pojedyncze nory z wyjątkiem wychowywania młodych. Relacje między samcami a samicami nie są poznane.
Kopie proste nory z jedną lub dwoma komorami. Nora ma jeden lub więcej otworów wejściowych tworzących kopczyk na powierzchni. Prawdopodobnie jest zatykana piaskiem kiedy osobnik znajduje się wewnątrz nory.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakres rewiru wspólnot czy pojedynczych osobników nie jest znany.
Do miejsc żerowania wykorzystuje prawdopodobnie systemy szlaków komunikacyjnych. Umieszczane są one wzdłuż naturalnych osłon ( wysokie trawy i rośliny zielne, skaliste rumowiska itp. ). Szlaki pokrywają się ze szlakami innych osobników. 
Gerbillus gleadowi posiada owłosione stopy, które pozwalają mu na szybkie poruszanie się po luźnym piasku.
W celu uniknięcia drapieżników stosuje kamuflaż oraz szybką ucieczkę.
Jak inne gatunki gerbili wykorzystuje kąpiele w luźnym piasku do pielęgnacji swojego futerka.
W celu oszczędnej gospodarki wodnej w organizmie produkuje zagęszczony kał i mocz.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, postawy ciała, dotyku. Jest prawdopodobne, że swoje środowisko spostrzega za pomocą sygnałów dźwiękowych i chemicznych.
Relacje społeczne tego gatunku to pościgi, walki i sojusze, rywalizacja o względy samic.
Odżywia się w zależności od pory roku i dostępności pokarmu. Głównym składnikiem pokarmowym są nasiona traw i roślin zielnych, ale także trawy, łodygi, kwiaty czy korzonki, bulwy i cebule. Nie gardzi też owadami, jeśli są dostępne. Pokarm jest zjadany na miejscu lub przenoszony do nory w celu zmagazynowania i spożycia w czasie pory suchej ( głównie nasiona, bulwy, kłącza, korzonki, cebule ).  Podczas pory deszczowej zwiększa się dostępność owadów i innych stawonogów dzięki czemu wzrasta ich spożycie nawet do 40%. 
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Szczyt sezonu w porze monsunów ( od marca do września ) a najsłabszy okres rozrodu w styczniu.
System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
Ciąża trwa od 21 do 30 dni. Samica rodzi 1 - 10 młodych ( średnio 5 - 6 ) w miocie. 2 - 5 miotów w roku, w zależności od wieku samicy. 
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. W wieku około 14 dni otwierają oczy. 
Odstawienie następuje po 21 - 28 dniach od narodzin. W wieku 10 tygodni młode osiągają dojrzałość płciową, samice dojrzewają nieco wcześniej niż samce.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Często dochodzi do kanibalizmu. Młode są zjadane zarówno przez samce jak i samice.
Długość życia w warunkach naturalnych wynosi prawdopodobnie około 2 - 3 lat, jednak tylko nieliczne osobniki dożywają takiego wieku. 

Gerbillus gleadowi - w warunkach hodowli 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Jednak ogólna populacja może spaść w nadchodzącym 10 - cio leciu na skutek budowy Kanału  Indiry Gandhi. Kanał ten może zmienić strukturę roślinności i skurczyć zajmowane przez gatunek siedlisko. Mimo to uważa się, że spadek nie będzie na tyle duży i szybki aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Obecnie wystąpił spadek populacji w wysokości mniejszej niż 10% w ciągu ostatnich pięciu lat. W przyszłości spadek w wysokości 10% jest prognozowany, jednak prognoza zakłada iż nastąpi on w ciągu najbliższych 10 lat z powodu utraty siedlisk na skutek wypasu zwierząt domowych i zmian wywołanych poprzez budowę kanałów irygacyjnych (os S. Chakraborty. Comm. 2005). 
Wszystkie gatunki szczurów i myszy ( rodzina Muridae ) uważane są za szkodniki przez indyjski rząd, tylko kilka z nich, w tym Gerbillus gleadowi są w rzeczywistości szkodliwe dla roślin uprawnych (Molur et al., 2005).
Głównym zagrożeniem dla siedliska gatunku jest budowa Kanału Indiry Gandhi.
W początkowym okresie gatunek będzie korzystał w siedlisku z wypasu zwierząt domowych, gdyż  poprawia on strukturę dla niego ( piasek stanie się luźniejszy ), ale później na skutek ciężkiego wypasu produktywność roślin ( produkcja nasion ) zostanie naruszona, a tym samym liczba osobników spadnie. Zwierzęta domowe będą niszczyć kopce, to wpłynie na zachowanie gatunku i zwiększone rycie gleby. 
Gatunek będzie prawdopodobnie bardziej nierównomiernie rozmieszczony w wyniku budowy kanału (Molur et al., 2005).
Innymi zagrożeniami dla tego gatunku to: utrata siedlisk i degradacja z powodu rolnictwa, wypasu bydła, obecności obcych gatunków i drapieżników, zanieczyszczenia z powodu nadmiernego stosowania pestycydów i zakłócenia spowodowane działalnością człowieka i transportem.
Gatunek został zarejestrowany z Desert National Park, Rajasthan. 
Potrzebne są dalsze badania terenowe, zarządzanie środowiskiem i monitoring, które są zalecane dla tego gatunku (Molur i wsp. 2005).

W niewoli - czasami w hodowli wiwaryjnej lub amatorskiej.

Gerbillus gleadowi - w warunkach hodowli

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.

   




  

Gerbile z rodzaju Gerbillus z Afryki Północnej, Maghrebu, Sahelu, centralnej i wschodniej Afryki oraz zachodniej Azji. Przegląd gatunków.

zdjęcie dzięki Agnes - Magnes

Gerbillus agag - Thomas, 1903 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Gerbillus gerbillus agag.
Uwaga : według MSW ( Mammals Systematic World ) może zawierać Gerbillus dalloni.

Występuje w Afryce - region Sahelu ( północna Nigeria, Mali, Niger ) do środkowo-wschodniej części ( Czad, Sudan Południowy, Kenia ).

Zamieszkuje obszary pustynne i półpustynne.

Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności od zmierzchu do świtu bardzo rzadko w ciągu dnia. Jeśli za dnia to wczesnym rankiem lub późnym popołudniem. 
Prowadzi głównie samotny tryb życia, ale może tworzyć niewielkie luźne grupy złożone z 2 - 5 samic i 1 - 2 samców. 
Prawdopodobnie jest terytorialny lecz zakresy rewirów nie są znane.
Kopie stosunkowo proste nory mające do około 25 cm głębokości. Zajmuje też opuszczone nory innych gryzoni. Wejście do nory jest zatkane piaskiem jeśli osobnik w niej przebywa.
Prawdopodobnie wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych prowadzących do miejsc żerowania. 
Wykorzystuje luźny piasek do piaskowych kąpieli, pielęgnując w ten sposób swoje futerko.
Nocny tryb życia chroni go przed atakami drapieżników. Zaniepokojony ucieka do nory. Jest bardzo szybki w momencie ucieczki.
Do komunikacji wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, słuch, postawę ciała, dotyk. Jest prawdopodobne, że swoje środowisko spostrzega za pomocą sygnałów dźwiękowych i chemicznych.
W celu ograniczenia zużycia wody w organizmie produkuje zagęszczony mocz i kał. 
Odżywia się głównie korzeniami, trawami, roślinami zielnymi, orzechami i nasionami ale nie gardzi też owadami i ich larwami jak są dostępne.
Wodę pobiera z pokarmu, rzadko spija poranną rosę.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. Samica będąca w rui jest bardzo agresywna w stosunku do innych samic a  czasami również w stosunku do samca.  System krycia prawdopodobnie może być i monogamiczny i poligamiczny.
Ciąża trwa około 20 dni. Samica rodzi 1 - 8 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ). Do 2 - 3 miotów w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe, głuche i bezradne. Po około 20 dniach otwierają oczy i uszy. Odstawienie następuje w wieku 30 - 35 dni od narodzin.  
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje samica w wieku około 3 miesięcy od narodzin a samiec w wieku około 6 miesięcy lub później.
Żyje w około 2 -3 lat. 

Opisane podgatunki :
- Gerbillus agag agag - Thomas, 1903 - Sudan ( zachodni Kordofan, Agageh Wells ), Sudan Południowy, Czad, Mali, północna Nigeria oraz prawdopodobnie Kenia
- Gerbillus agag maradius - Kock, 1978 - południowy Niger - synonim Gerbillus maradius - granic tego podgatunku nie można określić na podstawie opublikowanych analiz, ale należy go traktować jako monotypowe w toku systematycznej rewizji  

Gatunek oznaczony jako nie wystarczające dane ze względu na dalszą niepewność co do ważności taksonu oraz aktualnych informacji co do zasięgu występowania i stanu populacji.
Ważność gatunku zachował Musser i Setzer ( 2005 ) za Lay ( 1983 ).
Jednak uważany przez L. Granjon ( Happold w druku ) jako incertae sedis.
Populacje Gerbillus agag były zgłaszane z Mali, Nigerii, Nigru do Czadu, Sudanu i Kenii ( Musser i Carleton, 2005 ). Jednak ze względu na znaczne zamieszanie taksonomiczne, nie ma pewności, które z tych populacji powinny być przypisane do Gerbillus agag. 
Holotyp pochodzi z lokalizacji w Agageh Wells, Kordofan, Sudan.
Brak jest aktualnych informacji na temat liczebności populacji.
Nie są znane żadne zagrożenia dla tego taksonu.
Brak danych czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące statusu taksonomicznego i jego faktycznej dystrybucji. 

W niewoli - brak danych.




Suwak Andersona ( Gerbillus andersoni ) - de Winton, 1902 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Gerbillus gerbillus andersoni.
Uwaga : obecnie zawiera Gerbillus allenbyi - Thomas, 1918 i Gerbillus bonhotei - Thomas, 1919;

Występuje w Afryce Północnej ( Tunezja, północna Libia, Egipt - Półwysep Synaj i Delta Nilu aż do El Fajum ) i zachodniej Azji ( Izrael, Palestyna, południowo-zachodnia Jordania ).

Zamieszkuje nadmorskie piaszczyste równiny, piaszczyste wydmy i pustynie.

suwak Andersona ( Gerbillus andersoni ) 

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Uważa się, iż zachowanie i sposób życia jest zbliżone do zachowań innych gatunków z rodzaju Gerbillus.

Opisane podgatunki :
 - Gerbillus andersoni andersoni - de Winton, 1902 - północno-zachodni i północny Egipt ( Delta Nilu na południe do El Fajum, Mandara, Półwysep Synaj ), Izrael, Palestyna, Jordania
- Gerbillus andersoni blanci - Cockrum, Vaughan & Vaughan, 1976 - Tunezja ( Bordj Cedria ) - synonim Gerbillus blanci - Gerbillus  andersoni jest allopatryczny z Gerbillus blanci na wschodzie 
- Gerbillus andersoni eatoni - Thomas, 1902 - Libia ( region Tripolisu, Tripolitania Province ) - synonim Gerbillus eatoni - Gerbillus gerbillus eatoni - Gerbillus eatoni eatoni - Gerbillus  andersoni jest allopatryczny z Gerbillus eatoni na zachodzie ( traktowany jako odrębny dla niektórych autorów ), uważany za synonim Gerbillus  gerbillus  gerbillus dla jakiejś taksonomii  
- Gerbillus andersoni inflatus - Ranck, 1968 - Libia ( Cyrenajka Province, Fort Capuzzo ) - synonim Gerbillus eatoni inflatus - fomularz ten znajduje się na liście synonimów Gerbillus  andersoni (np. u  Harrison i Bates, 1991, Osborn i Helmy, 1980), ale Lay, 1983 twierdził iż, obecne dane nie potwierdzają jedności tych form 
- Gerbillus andersoni versicolor - Ranck, 1968 - Libia ( Cyrenajka Province, Coefia ) - synonim Gerbillus eatoni versicolor  

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na prawdopodobieństwo dużych populacji i brak poważnych zagrożeń w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku, aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
W odpowiednich siedliskach populacje są liczne i powszechne.
Brak jest znanych poważnych zagrożeń w chwili obecnej. Jednak nadmierny wypas zwierząt domowych może stanowić problem w niektórych częściach zasięgu.
Nie ma aktualnych informacji czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące statusu taksonomicznego, biologii, ekologii, faktycznego stanu i trendów populacji, jej obfitości, siedlisk i ewentualnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.
  



Suwak skalny,  myszoskocz okazały ( Gerbillus campestris ) - ( Loche, 1867 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Dipodillus. Synonim Dipodillus campestris.
Uwaga : zawiera obecnie Gerbillus quadrimaculatus - Lataste, 1882. 

Występuje w  Afryce Północnej ( Maroko, Algieria, Tunezja, Libia, Egipt ) i wschodniej Afryce ( Etiopia, Erytrea ).

Zamieszkuje suche obszary skaliste, pustynie żwirowe i o zbitych glebach a także tereny upraw rolnych.

myszoskocz okazały ( Gerbillus campestris )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu, rzadko w ciągu dnia. Żyje samotnie, ale w pobliżu innych osobników. 
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakres rewirów poszczególnych osobników nie jest znany.
Kopie proste nory w odpowiednim gruncie, w obszarach skalistych chroni się w rumowiskach lub w zagłębieniach pod kamieniami. Wykorzystuje też opuszczone nory innych gryzoni. Nora posiada jedno wejście, które jest zatkane piaskiem kiedy osobnik przebywa w środku. Chroni go to przed atakiem drapieżników, głównie węży.
Niewielki dymorfizm płciowy : samica nieco większa i bardziej zaokrąglona niż samiec.
Długość ciała i głowy : 8,1 cm . Długość ogona : 10,6 cm . Waga 28 gram.
Ubarwienie sierści grzbietu jest koloru piaskowego z białym futerkiem na brzuchu. Ma wyraźne duże, ciemne oczy i długi ogon z ciemniejszą kępką futra na końcu. Jego duże, wydatne uszy są niezwykłe, mogą poruszać się niezależnie od siebie, aby dobrze usłyszeć nadchodzące dźwięki. Potrafi też  zagiąć uszy na tylną część głowy w momencie zagrożenia. Ogon pomocny jest mu przy wspinaniu się na skały, gdyż potrafi się nim przytrzymywać.
Porusza się zwinnie po skałach, dobrze skacze. Jego ubarwienie i szybkość stanowi doskonałą obronę przed drapieżnikami.  
Prawdopodobnie korzysta z systemu szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Pokarm zjada na miejscu lub przynosi do nory lub jej pobliże. Gromadzi zapasy na gorsze okresy.
Jak wszystkie gatunki gerbili wytwarza wysoko zagęszczony mocz i kał, w celu utrzymywania wody w organizmie.
Do komunikacji używa słuchu, węchu, sygnałów chemicznych, wzroku, postawy ciała. Nie wiadomo czy używa wokalizy.
Odżywia się różnorodnymi nasionami, zielonymi częściami roślin, kłączami, bulwami, cebulami, korzonkami, trawami i owadami.
Wodę wykorzystuje zawartą w pokarmie lub spija rosę. 
Prawdopodobnie gromadzi nawóz ssaków kopytnych w celu odzyskania nie strawionych nasion.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Okres ciąży wynosi około 20-23 dni. Samica rodzi od 1 - 8 młodych w miocie, średnia wielkość miotu to 2 - 4 młode. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe, głuche i bezradne. Oczy i uszy otwierają po około 17 - 20 dniach od narodzin. Odstawienie następuje po około 28 - 30 dniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 3 miesięcy - samica, a  samiec po około 4 - 6 miesiącach.
Żyje około 2,5 lat.

Gerbillus campestris 

Opisane podgatunki :  
- Gerbillus campestris brunnescens - Ranck, 1968 - Libia ( Derna, Cyrenaica Province, Płaskowyż Cyrenajski, wybrzeże Morza Śródziemnego ) - synonim Dipodillus campestris brunnescens 
- Gerbillus campestris campestris - ( Loche, 1867 ) - Algieria, Libia, północna Tunezja, Egipt ( Oaza Siwa ) - synonim Dipodillus campestris campestris 
- Gerbillus campestris cinnamomeus - Cabrera, 1916 - Maroko - synonim Gerbillus cinnamomeus - Dipodillus campestris cinnamomeus 
- Gerbillus campestris deserti - Loche, 1867 - Algieria ( Ouargla ) - synonim Gerbillus desertii - traktowany jako synonim Gerbillus campestris campestris
- Gerbillus campestris dodsoni - Thomas, 1902 - północno-zachodnia Libia ( Cyrenajka, Tripolitania, Fezzan Province, oaza Tazerbo, oaza Bzema ), Tunezja ( Djebel Bargou = Djebel Maouine ) - synonim Gerbillus dodsoni - Dipodillus dodsoni - Dipodillus campestris dodsoni - prawdopodobnie synonim Gerbillus campestris campestris
- Gerbillus campestris gerbii - ( Loche, 1867 ) - Algieria ( Beni Shman ) - synonim Gerbillus gerbii - traktowany jako synonim Gerbillus campestris campestris
- Gerbillus campestris haymani - Setzer, 1958 - Egipt ( zachodnia pustynia Governorate, Oaza Siwa, Farafra, Depresja Qattara ), Libia ( Vicinity of Giarabub, Bahr el Tubat, Cyrenaica Province ) - synonim Dipodillus campestris haymani 
- Gerbillus campestris minutus - ( Loche, 1867 ) - Algieria ( algierska Sahara, Douilba ) - synonim Gerbillus minutus - traktowany jako synonim Gerbillus campestris campestris
- Gerbillus campestris patrizii - de Beaux, 1932 - Libia ( El Hauuari, El Giof, Oaza Cufra, Cyrenaica Province, pustynia libijska ), Egipt ( Gebel Uweinat ) - synonim Dipodillus dodsoni patrizii - Dipodillus campestris patrizii 
- Gerbillus campestris riparius - Cabrera, 1922 - Maroko ( Melilla ), Sahara Zachodnia ( Dolina Uad Martin, Yebala ) - synonim Dipodillus campestris riparius 
- Gerbillus campestris rozsikae - Thomas, 1908 - Algieria ( Biskra ), centralna Tunezja ( Chott Djerid ) - synonim Dipodillus campestris roszikae 
- Gerbillus campestris venustus - ( Sundevall, 1843 ) - północny Sudan, Egipt ( dolina Nilu, Aswan ) - synonim Dipodillus venustus - Meriones venustus - Gerbillus venustus - Dipodillus campestris venustus - traktowany jako odrębny w jakiejś taksonomii
- Gerbillus campestris wassifi - Setzer, 1958 - Egipt ( wybrzeże Morza Śródziemnego, Salum, Aleksandria, zachodnia pustynia Governorate ), Libia ( wybrzeże, północno-wschodnia Cyrenajka ) - synonim Dipodillus campestris wassifi 

Gerbillus campestris campestris 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję oraz prawdopodobieństwo dużych populacji. Jest małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.  
Loche pierwszy opisał w 1867 roku Gerbillus campestris na podstawie próbek zebranych w prowincji Constantine, Philip Ville, w Algierii.
Przez lata było około dziewiętnaście gatunków. To zostało podsumowane przez Ley w roku 1983 w publikacji "Taksonomia rodzaju Gerbillus ( Rodentia: Gerbillinae ) z uwagi na temat zastosowania nazw rodzajowych z adnotacjami na liście gatunków". Zauważył, że wiele synonimów było rozpoznanych i ,że najbardziej brakowało dowodów podtrzymujących. Kilka różnych populacji geograficznych było poddanych przeglądowi przez różnych autorów. 
Obecnie brak widocznych zagrożeń dla gatunku jako całości. W Maroku traktowany jako szkodnik upraw rolnych.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Brak danych czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Potrzebne są dalsze badania które stwierdzą o jego obecności lub nie obecności w obszarach chronionych i związanych z nie obecnością przyczyn.

W niewoli - zarówno w hodowli wiwaryjnej jak i amatorskiej.
Do Wielkiej Brytanii trafił około 1999 roku z ogrodu zoologicznego w Berlinie. 
Obecnie na skutek chowu wsobnego i braku osobników sprowadzanych z hodowli kontynentalnych popularność gatunku na wyspach spadła.
Hodowany jest w niewielkich grupach rodzinnych. Zjada typowe mieszanki dla gryzoni, warzywa i owoce, nasiona zbóż, kocie i psie przysmaki oraz owady.
Dobrze rozmnaża się w warunkach hodowlanych. 





Gerbillus dalloni - Heim de Balsac, 1936 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Gerbillus agag dalloni.
Uwaga : ten takson może stanowić synonim dwóch gatunków : 
według źródeł IUCN zawarty jest w  Gerbillus nigeriae, a według MSW zawarty jest w Gerbillus agag.

Występuje w Afryce Centralnej ( Czad - region Tibesti ).





Suwak zwyczajny, suwak mały, myszoskoczka mała ( Gerbillus gerbillus ) - ( Olivier, 1801 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Dipus gerbillus.

Występuje w Afryce Północnej ( Maroko, Algieria, Tunezja, Libia, Egipt ), region Sahelu ( północne Mali, północny Niger, północny Czad, północny Sudan ) oraz w zachodniej Azji ( Izrael, Jordania ). 

Zamieszkuje obszary pustynne i półpustynne, piaszczyste i żwirowe, z rzadką roślinnością oraz porośnięte roślinnością. Także pobliża oaz i gajów palmowych lub słonych bagien, pola uprawne, pobliża siedlisk ludzkich a nawet między budynkami. 

myszoskoczka mała ( Gerbillus gerbillus )

Aktywna w ciągu całego roku, szczyt aktywności od zmierzchu do świtu. Dzień spędza w norze lub w szczelinie skalnej.
Prowadzi kolonialny tryb życia. W jednej norze może mieszkać 2 - 6 osobników a także inne gryzonie lub jaszczurki i ropuchy.
Nora jest prosta o głębokości 30 - 60 cm, zakończona jednym wejściem, które jest zamykane piaskiem jak wszyscy mieszkańcy są w środku. Wykorzystywane też są szczeliny skalne, zagłębienia pod kamieniami czy rumowiska skalne. 
Brak danych czy kolonia posiada określony rewir.
Do miejsc żerowania wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego : samica bardziej zaokrąglona. Długość całkowita ciała około 20 cm, tułów wraz z głową osiąga długość około 10 cm, zaś owłosiony ogon 11–12 cm. Waga 23 gram. 
Przednie kończyny ma znacznie krótsze od tylnych. Futro na grzbiecie jest pstrokato żółte do pomarańczowego, działa jako kamuflaż na pustyni piaszczystej, a spód ciała jest biały. Jego duże oczy, okalają białe okręgi. Długi ogon z odróżniającą ciemną końcówką i mniejsze uszy niż innych gatunków Gerbillus. Ma porośnięte podeszwy stóp, które są użyteczne, gdy biega po luźnym piasku. 
Porusza się skokami. Długi ogon pomaga utrzymywać równowagę.
Jak wszystkie gatunki z tego rodzaju w celu oszczędnej gospodarki wodnej w organiźmie wytwarza mocno zagęszczony kał i mocz. Brak danych czy gatunek ma gruczoły potowe.
Główną obroną przed drapieżnikami stanowi kamuflaż i szybka ucieczka do nory.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Odżywia się pokarmem roślinnym ale owady też wchodzą w skład jego diety.
Prawdopodobnie gromadzi też nawóz ssaków kopytnych w celu odzyskania nie strawionych nasion.
Ze względu na oszczędną gospodarkę wodną, wodę uzyskuje z pokarmu lub spija krople rosy.
Na gorsze okresy gromadzi zapasy pokarmu.
Sezon rozrodczy od stycznia do maja. System krycia poligamiczny. 
Samica po ciąży 20 - 22 dniowej rodzi 1 - 10 młodych ( średnio 3 - 6 ) w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie. 
Młode rodzą się ślepe, głuche i nagie. Oczy i uszy otwierają po około 17 - 20 dniach od narodzin. Odstawienie następuje po około 28 - 30 dniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie jest znana, wynosi prawdopodobnie około 2,5 lat.

Gerbillus gerbillus gerbillus 

, Opisane podgatunki :    
- Gerbillus gerbillus aegyptius - Desmarest, 1804 - Egipt ( Aleksandria ) - synonim Gerbillus aegyptius - prawdopodobnie synonim Gerbillus gerbillus gerbillus
- Gerbillus gerbillus aeruginosus - Ranck, 1968 - Libia ( El Giof, Oaza Cufra, Oaza Bzema oraz ekstremalnie oazy na południowym-wschodzie Libii, Cyrenajka Province ) - prawdopodobnie synonim Gerbillus gerbillus gerbillus
- Gerbillus gerbillus asyutensis - Setzer, 1960 - Egipt ( Wadi el Asyuti, Asyut, Pustynia Wschodnia, obrzeże Morza Czerwonego, Półwysep Synaj ) - synonim Gerbillus asyutensis - Gerbillus assyutensis - po studiach wymieniane przez Kock ( 1978 ) jako odrębne gatunki 
- Gerbillus gerbillus discolor - Ranck, 1968 - Libia ( Ghat, oazy, skaliste jałowe płaskowyże, żwirowe pustynie, wadi, Oaza Fezzanese, Fezzan Province ) - prawdopodobnie synonim Gerbillus gerbillus gerbillus
- Gerbillus gerbillus foleyi - Heim de Balsac, 1936 - zachodnia Algieria - synonim Gerbillus foleyi - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii
- Gerbillus gerbillus gerbillus - ( Olivier, 1801 ) - Egipt ( Giza Province, Pustynia Zachodnia ), Libia ( Oaza Giarabub ), Algieria, również Jordania, Palestyna, Izrael  
- Gerbillus gerbillus hirtipes - Lataste, 1881 - Algieria ( Ouargla ), Tunezja - synonim Gerbillus hirtipes - Gerbillus hirtipes hirtipes - Gerbillus pyramidum hirtipes - forma ta została przez Cockrum ( 1976 ) uznana jako synonim Gerbillus gerbillus 
- Gerbillus gerbillus longicaudatus - ( Wagner, 1843 ) - Egipt - synonim Gerbillus longicaudus - Meriones longicaudus - stan niepewności ; traktowany jako synonim Gerbillus gerbillus gerbillus
- Gerbillus gerbillus psammophilous - Ranck, 1968 - Libia ( pustynia przybrzeżna nad Zatoką Sirte, Oaza Gialo, Oaza Tazerbo, Gebel el Harung el Asued, Serir of Calanscio, Cyrenajka Province ) - prawdopodobnie synonim Gerbillus gerbillus gerbillus
- Gerbillus gerbillus sudanensis - Setzer, 1956 - Sudan Południowy ( Red Sea Province ), Egipt - synonim Gerbillus agag sudanensis - Gerbillus sudanensis - granic tego podgatunku nie można określić na podstawie opublikowanych analiz i traktować go jako monotypowy w toku systematycznej rewizji ; uznawany za różny przez Kock 1978  

rycina - Gerbillus gerbillus 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na jego szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku, aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak jest w chwili obecnej większych zagrożeń dla tego gatunku.
W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii PAN w Warszawie publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano ostatecznie nazwę myszoskoczka mała.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w krajach występowania.
Przypuszcza się iż występuje w wielu obszarach chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące zmian klimatycznych, zagrożeń oraz oddziaływania ludzi na siedliska.

W niewoli - zarówno w hodowli wiwaryjnej jak i amatorskiej.




Myszoskoczka karłowata ( Gerbillus henleyi ) - ( de Winton, 1903 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Hendecapleura. Synonim Gerbillus syrticus - Dipodillus henleyi. 

Występuje w Afryce Północnej ( centralna i północna Algieria, Maroko, Tunezja, Libia, północny Egipt ), w regionie Sahelu ( Mauretania, Mali, centralny Niger ), w Afryce Zachodniej ( Burkina Faso, północny Senegal ), w Afryce Środkowej ( Czad, centralna Republika Środkowoafrykańska, Sudan ) oraz w zachodniej Azji ( Izrael, Jordania, Arabia Saudyjska, Jemen, Oman ).

Zamieszkuje suche i półpustynne obszary otaczające Saharę, pustynie piaszczyste, kamieniste i żwirowe oraz obszary je otaczające. W bardziej wilgotne lata przenosi się na bardziej piaszczyste obszary.

rycina - myszoskoczka karłowata ( Gerbillus henleyi )

Aktywna w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu.
Żyje w niewielkich skupiskach tworząc grupy rodzinne. Prowadzi też w wilgotne lata koczowniczy tryb życia.
Brak danych czy jest gatunkiem terytorialnym ale prowadząc od czasu do czasu koczowniczy tryb życia prawdopodobnie nie.
Kopie proste nory w piaszczystym i gliniastym gruncie, wykorzystuje też szczeliny skalne, zagłębienia pod dużymi kamieniami czy rumowiska oraz opuszczone nory innych gryzoni.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego ale samica jest bardziej zaokrąglona.
Długość ciała i głowy : 7 - 10 cm. Długość ogona : 2 - 3 cm. Waga : 8 -12 gram.
Ubarwienie grzbietu od ciemnopopielatego do brązowego z jaśniejszym brzuchem. Posiada kontrastujące białe plamy nad oczami, za uszami i na zadzie. Jej stopy na podeszwach nie są porośnięte krótkim włosem.
W czasie nocnych wędrówek wykorzystuje prawdopodobnie systemy szlaków komunikacyjnych.   
Ochroną przed drapieżnikami jest szybka ucieczka i kamuflaż. 
Korzysta często z kąpieli w luźnym piasku pozwalającej na pielęgnację futerka.
Jak wszystkie gatunki gerbili prowadzi oszczędną gospodarkę wodną w organizmie produkując zagęszczony kał i mocz.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, wzroku, postawy ciała i dotyku. Brak informacji czy wykorzystuje wokalizę.
Odżywia się głównie nasionami traw i roślin zielnych. Jednak w skład jej diety wchodzą też owady i ich larwy, korzonki, bulwy, cebule, owoce i jagody.
Pokarm zjada na miejscu lub przenosi do nory tworząc zapasy na gorsze okresy. Prawdopodobnie wykorzystuje też odchody zwierząt kopytnych w poszukiwaniu nie strawionych nasion. Wodę pobiera z pokarmu lub spija krople rosy.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Okres ciąży to około 20 - 22 dni. Samica rodzi 1 - 8 młodych w miocie ( średnio 3 - 4 ). 2 - 3 mioty w sezonie. 
Młode rodzą się gołe, ślepe, głuche i bezradne. Po około 10 dniach są już porośnięte sierścią. Oczy i uszy otwierają w wieku około dwóch tygodni.
Odstawienie następuje po około miesiącu od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie jest znana, ale prawdopodobnie około 2,5 roku.

Opisane podgatunki :
- Gerbillus henleyi henleyi - ( de Winton, 1903 ) - Egipt ( wybrzeże morza Śródziemnego, Sallum, Aleksandria, zachodnia część Delty Nilu, Wadi Natron, Kair ), Libia ( równina nadbrzeżna i przybrzeżna pustynia, północna część Prowincji Cyrenajka, Zatoka Sirte )
- Gerbillus henleyi jordani - Thomas, 1918 - Algieria, Tunezja - synonim  Dipodillus jordani - Gerbillus jordani - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii
- Gerbillus henleyi makrami - Setzer, 1958 - Egipt ( na północ od Bir Kansisrob ), Sudan ( Sudan Government Administrative Area ) - synonim Gerbillus makrami
- Gerbillus henleyi mariae - Bonhote, 1909 - północno-wschodni Egipt ( Mokattam Hills, na wschód od Kairu, Pustynia Wschodnia, Wadi Digla ) - synonim Gerbillus mariae - Dipodillus mariae - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii

Gerbillus henleyi henleyi 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w miejscach występowania.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych, w tym z : Air i Tenere Natural Reserve w Nigrze.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące zagrożeń, oddziaływania ludzi na siedliska czy trendów i obfitości populacji.

W niewoli - brak danych.  




Gerbillus nancillus - Thomas i Hinton, 1923 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. 
Uwaga : według Happolda ( w druku ) zawiera Gerbillus mauritaniae ( Heim de Balzaka, 1943 ).

Występuje w Afryce w regionie Sahelu ( Mali, Niger, Sudan - Vinicity of El Fasher, Darfur ), oraz Afryce Centralnej ( Czad, Nigeria, Biurkina Faso ).

Zamieszkuje jałowe i suche obszary półpustynne, pustynie, obszary z glebami piaszczystymi do gliniastych oraz tereny upraw rolnych.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat jego biologii, ekologii i sposobu życia. 
Przyjmuje się, iż zachowanie tego gatunku, sposób odżywiania oraz inne cechy są zbliżone do innych gatunków z tego rodzaju.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek określony jako nie wystarczające dane ze względu, iż mimo rejestracji w bardzo szerokim obszarze istnieje tylko kilka znanych rekordów.
Bardzo niewiele wiadomo na temat stanu populacji oraz wymagań siedliskowych.
Został zarejestrowany z kilku stanowisk z Mali, Nigru i Sudanu. Przypuszcza się iż, zamieszkuje jałowe obszary między znanymi stanowiskami.
Brak jest aktualnych informacji na temat stanu i trendów populacji czy jej obfitości.
Na chwilę obecną brak jest znanych zagrożeń dla gatunku.
Brak jest również informacji czy gatunek występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu, trendów i obfitości populacji, siedlisk, ekologii, biologii czy zagrożeń.

W niewoli - brak danych.   
  


 
Gerbillus nanus - Blanford, 1875 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Hendecapleura. Synonim Dipodillus nanus.
Uwaga : obecnie zawiera Gerbillus garamantis - Lataste, 1881, Gerbillus quadrimaculatus - Lataste, 1882, Gerbillus vivax - ( Thomas, 1902 ).

Występuje w Afryce Północnej ( Maroko, Tunezja, Algieria, Libia, Egipt ), w regionie Sahelu ( Mauretania, północne Mali, Niger, Czad ) oraz w zachodniej i południowej Azji ( Półwysep Arabski - Arabia Saudyjska, Jemen, Oman, Katar, Zjednoczone Emiraty Arabskie ), Bliski Wschód ( Izrael, Palestyna, Jordania ), Irak, Iran ( irański Baluchistan ), południowy Afganistan, Pakistan, północno-zachodnie Indie ( region Baluchistan ).

Zamieszkuje pustynie i półpustynie, suche obszary z obfitą roślinnością, obszary skaliste, grunty orne i ogrody. Preferuje obszary pustynne o głębokiej glebie i bujnej roślinności, takie jak ( wadi, oazy, tereny pomiędzy krawędzią pustyni a półpustynią, piaszczysto-gliniaste równiny i baseny ).

Gerbillus nanus 

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu, rzadko w ciągu dnia. 
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych lub samotnie. 
Kopie proste nory w piaszczystym i gliniastym gruncie, wykorzystuje też szczeliny skalne, zagłębienia pod dużymi kamieniami czy rumowiska oraz opuszczone nory innych gryzoni.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakres rewirów nie jest znany. Młode osobniki mogą prowadzić bardziej koczowniczy tryb życia.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego ale samica jest bardziej zaokrąglona.
W czasie nocnych wędrówek wykorzystuje prawdopodobnie systemy szlaków komunikacyjnych.   
Ochroną przed drapieżnikami jest szybka ucieczka i kamuflaż. 
Korzysta często z kąpieli w luźnym piasku pozwalającej na pielęgnację futerka.
Prowadzi oszczędną gospodarkę wodną w oragnizmie produkując zagęszczony kał i mocz.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, wzroku, postawy ciała i dotyku. Brak informacji czy wykorzystuje wokalizę.
Odżywia się głównie nasionami traw i roślin zielnych. Jednak w skład jej diety wchodzą też owady i ich larwy, korzonki, bulwy, cebule, owoce i jagody.
Pokarm zjada na miejscu lub przenosi do nory tworząc zapasy na gorsze okresy. Prawdopodobnie wykorzystuje też odchody zwierząt kopytnych w poszukiwaniu nie strawionych nasion. Wodę pobiera z pokarmu lub spija krople rosy.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny.
Samica po ciąży 20 - 22 dniowej rodzi 1 - 10 młodych ( średnio 3 - 6 ) w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie. 
Młode rodzą się ślepe, głuche i nagie. Oczy i uszy otwierają po około 17 - 20 dniach od narodzin. Odstawienie następuje po około 28 - 30 dniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie jest znana, wynosi prawdopodobnie około 2,5 lat.

Gerbillus nanus arabium 

Opisane podgatunki :
- Gerbillus nanus arabium - ( Thomas, 1918 ) - zachodnia i Południowa Azja ( Izrael, Palestyna, południowa Jordania, północno-zachodnia Arabia Saudyjska ) - synonim Gerbillus garamantis arabium - Dipodillus arabium 
- Gerbillus nanus hilda - ( Thomas, 1918 ) - Afryka Północna ( Maroko - południowo-zachodnie Tangiers ) - synonim Gerbillus campestris hilda - Dipodillus hilda - Gerbillus hilda - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii
- Gerbillus nanus indus - Thomas, 1920 - Azja Południowa ( północno-zachodnie Indie - indyjski Pendżab, Gujarat, Palanpur, Kathiawar, Pakistan - rzeka Indus, południowy Waziristan, Sindh, Prowincja Pendżab ) - synonim Gerbillus dasyurus indus - Gerbillus indus - Dipodillus indus - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii
- Gerbillus nanus lixa - Yerbury i Thomas, 1895 - zachodnia Azja ( południowy Jemen - Sheik Othman ) - synonim Gerbillus dasyurus lixa - Gerbillus lixa - prawdopodobnie synonim Gerbillus dasyurus oraz samodzielny gatunek dla innej taksonomii
- Gerbillus nanus mimulus - ( Thomas, 1902 ) - zachodnia Azja ( południowo-zachodnia Arabia Saudyjska, Jemen ) - synonim Gerbillus mimulus -  traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii
- Gerbillus nanus nanus - Blanford, 1875 - południowa i zachodnia Azja ( Pakistan, Iran, Oman - Prowincja Muscat )
- Gerbillus nanus quadrimaculatus - Bodenheimer, 1935 - zachodnia Azja ( Izrael, Palestyna ) - synonim Dipodillus quadrimaculatus - uznawany za synonim Gerbillus nanus arabium
- Gerbillus nanus setonbrownei - Harrison, 1968 - zachodnia Azja ( Oman - Suwera, wybrzeże Batinah ) 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, brak większych zagrożeń i prawdopodobieństwo dużych populacji.
Uważa się, iż jest to powszechny gatunek.
Brak jest widocznych wiekszych zagrożeń dla gatunku w chwili obecnej.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w krajach występowania.

Gerbillus nanus 

W niewoli - zarówno w hodowli wiwaryjnej jak i amatorskiej.



Suwak nigeryjski - ( Gerbillus nigeriae ) - Thomas i Hinton, 1920 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Gerbillus agag nigeriae - Gerbillus gerbillus nigeriae.

Występuje w Afryce Zachodniej w regionie Sahelu ( Mauretania, wyspy Banc d'Arguin, Mali, Niger, północna Nigeria ) i Afryce Centralnej ( zachodni Czad ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska - piaszczyste i kamieniste pustynie, półpustynie, suche jałowe obszary, uprawne pola i ogrody.

rycina - suwak nigeryjski ( Gerbillus nigeriae )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Uważa się, iż zachowanie i sposób życia jest zbliżone do zachowań innych gatunków z rodzaju Gerbillus.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, duży stopień tolerancji na modyfikację siedlisk i dlatego jest małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku, aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Gerbillus nigeriae prawdopodobnie stanowi kompleks kilku podobnych gatunków, dlatego potrzebne są dalsze badania w celu wyjaśnienia statusu taksonomicznego populacji przypisanych do tego gatunku.
Uznawany na części obszaru występowania jako szkodnik upraw rolnych.
Brak jest widocznych zagrożeń dla gatunku w chwili obecnej.
Rejestrowany z National Park Banc d'Arguin - Mauretania oraz może być obecny w innych obszarach chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są dalsze badania taksonomii, dystrybucji, obfitości, stanu i trendów populacji, biologii i ekologii tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Mogulla, suwak mniejszy - ( Gerbillus pusillus ) - Peters, 1878 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Hendecapleura. Synonim Dipodillus pusillus.
Uwaga : obecnie zawiera Gerbillus diminutus - ( Dollman, 1911 ), Gerbillus percivali - ( Dollman, 1914 ), Gerbillus ruberrimus - Rhoads, 1896, za Happold ( w druku ).  Gerbillus diminutus czasem uważany za incertae sedis. 

Występuje w Afryce Wschodniej ( południowo-wschodnia Etiopia, Somalia - Awash, południowo-wschodni Sudan, Kenia i północna Tanzania ), prawdopodobnie również Sudan Południowy ), Afyka Centralna do Zachodniej ( Czad, Mali, Niger ).

Zamieszkuje trawiaste łąki i skaliste nagie równiny, ale także półpustynie, obszary upraw rolnych czy jałowe suche obszary.

mogulla ( Gerbillus pusillus ) - okazy muzealne Field Museum  

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Uważa się, iż zachowanie i sposób życia jest zbliżone do zachowań innych gatunków z rodzaju Gerbillus.

Nie opisano zadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Gerbillus pusillus jest uznawany za dość rzadki gatunek.
Rekordy z centralnej Afryki i regionu Sahelu mogą stanowić zupełnie inny gatunek.
Brak jest widocznych zagrożeń dla gatunku w chwili obecnej.
Gatunek został zarejestrowany w niektórych obszarach chronionych.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w krajach występowania.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, obfitości, stanu i trendów populacji, biologii, ekologii, siedlisk i ewentualnych zagrożeń dla tego mało znanego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Gerbillus riggenbachi - Thomas, 1903 -  gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbillinae, z podrodzaju Gerbillus. Synonim Gerbillus pyramidum riggenbachi - Gerbillus tarabuli riggenbachi.
Uwaga : obecnie zawarty w Gerbillus tarabuli - Thomas, 1902.

Występuje w Afryce Zachodniej ( północny Senegal, Sahara Zachodnia, Rio de Oro i prawdopodobnie Mauretania ).

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.