Gryzonie z rodzaju Meriones ze stepów, pustyń i półpustyń Azji Centralnej. Przegląd gatunków.

Suwak murawowy, suwak turfański ( Meriones chengi ) - Wang, 1964 - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Pallasiomys, z plemienia Rhombomyina.

Występuje w centralnej Azji ( północno-zachodnie Chiny - północno-wschodni Xinjiang, Da-Ho-Yien, Turfan Basin, Turkiestan Wschodni ). Endemit dla Chin.

Zamieszkuje półpustynie, wyżynne i górskie łąki porośnięte trawami i krzewami powyżej 1000 m n.p.m.

suwak murawowy ( Meriones chengi ) - okaz muzealny 

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo jedynie, że nory są umieszczane pod osłoną krzewów lub wysokich bylin.

Nie opisano żadnych podgatunków.

suwak murawowy ( Meriones chengi ) - okaz muzealny 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu, że zasięg występowania jest większy niż 20 000 km2, istnieje prawdopodobieństwo dużych populacji oraz brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
W chwili obecnej brak jest dostępnych danych o wielkości populacji oraz o jej stanie i trendach. 
Wydaje się iż w chwili obecnej nie ma poważnych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
W Chińskiej Regionalnej Czerwonej Księdze jest ujęty jako najmniejszej troski ( Wang i Xie, 2004 ).
Prawdopodobnie występuje w obszarach chronionych w swoim zasięgu.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące stanu i trendów populacji, jej obfitości, ekologii, biologii, siedlisk i ewentualnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych. 




Suwak południowy ( Meriones meridianus ) - ( Pallas, 1773 ) - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Pallasiomys, z plemienia Rhombomyina. Synonim Mus meridianus.

Występuje w południowo-wschodniej Europie ( południowo-wschodnia europejska Rosja, północny Kaukaz ), centralna Azja ( Kazachstan, Uzbekistan, Kirgistan, Tadżykistan, południowa i zachodnia Mongolia - Kotlina Wielkich Jezior, północne Chiny - Xinjiang, Qinghai, Shansi, Hebei i południowa Azja ( północny Iran i północny Afganistan ).   

Zamieszkuje piaszczyste pustynie, w tym z aluwialnymi i deluwialnymi piaskami, górskie piaszczyste tereny porośnięte krzewami i wysokimi bylinami, małe połacie piaskowe w strefie stepów na wysokości od 600 do 1600 m n.p.m.

suwak południowy ( Meriones meridianus )

Meriones meridianus 

Aktywny w ciągu całego roku, w okresie wiosenno-letnim głównie po zmierzchu, na jesieni także w ciągu dnia. W okresie zimowym zarówno w ciągu dnia jak i w nocy.
Żyje w niewielkich koloniach do 15 osobników, szczególnie w okresie zimowym. Kolonia ma wyraźną strukturę społeczną z dominującymi osobnikami.
W zależności od siedliska i regionu kopie różnego rodzaju nory. Są to nory mieszkalne jak i tymczasowe schronienia. Nora znajduje się głównie pod korzeniami krzewów i jest zawsze położona w najwyższej mikrowypukłości gruntu. Nora charakteryzuje się głównym otworem oraz dużą liczbą innych otworów. Część z nich jest ślepo zakończona, kilka otworów jest połączonych tunelami z głównym lub są zaczopowane piaskiem. Zaczopowane otwory są użytkowane w momencie  zagrożenia i nagłego opuszczenia nory. W zależności od pory roku różnego rodzaju nory są użytkowane. Wiosną, latem i zimą są to w większości tymczasowe schronienia nie połączone z główną norą. Główna nora ma do 2 metrów głębokości i obejmuje powierzchnię około 4 metrów. Zawiera ona 1 - 3 spiżarnie i komorę do przezimowania 5 - 15 osobników.
Porusza się wykorzystując systemy szlaków komunikacyjnych oraz tymczasowych schronień.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała do 144 mm, długość ogona do 122 mm. Podeszwy stóp na całej powierzchni pokryte są włosami. 
Ubarwienie ciała w zależności od szerokości geograficznej : od różnych odcieni szarości do piaskowego a nawet z czerwonym odcieniem. Szczególnie jasne osobniki występują na piaskach pustyń Azji Środkowej. Brzuch ma całkowicie biały. Ogon ubarwiony ciemno lub różnobarwnie.
Do komunikacji używa głównie sygnałów zapachowych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Prawdopodobnie wykorzystuje pewien rodzaj wokalizy ale nie jest to do końca pewne.
Odżywia się głównie nasionami traw i roślin zielnych. Czasami zjada również owady gdy są dostępne. Gromadzi zapasy na gorsze okresy ale nie są to duże zasoby, wykorzystywane głównie w okresie niekorzystnych warunków pogodowych.
Sezon rozrodczy w zależności od szerokości geograficznej. Na północy trwa od kwietnia do września, z dwoma szczytami wiosną i jesienią. W południowej części występuje od lutego lub marca aż do początku października, a w sprzyjających warunkach może trwać przez cały rok. 
System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa około 20 - 25 dni. Samica rodzi 2 - 6 młodych ( średnio 4 ) w miocie. Samica w wieku 1 roku może mieć 3 mioty w sezonie, młodsze 1 lub 2 mioty.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. W tym czasie poruszają się bardzo powoli i są uzależnione od opieki samicy. Po tygodniu wyrastają im pierwsze włosy oraz siekacze. Po 14 dniach wyrastają im wibrysy oraz całe ciało jest porośnięte sierścią. W wieku 16 - 17 dni otwierają oczy. Po 20 dniach od narodzin przypominają już całkowicie osobniki dorosłe. W tym wieku oprócz mleka samicy, wychodzą z nory i zjadają zielone części roślin. Odstawienie następuje po 29 - 30 dniach od narodzin.
W wieku około 2 miesięcy młode opuszczają norę samicy i rozpoczynają samodzielne życie.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Dojrzałość płciową uzyskuje samiec w wieku około 6 miesięcy od narodzin. Samica w 3 miesiącu od narodzin, jednak nie wszystkie samice młodociane rozmnażają się w tym samym roku. Jest to około 60% młodych samic.
Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana ale przypuszcza się, że to około 2 - 3 lat. W niewoli do 5 - 6 lat.

Meriones meridianus nogaiorum - zoo Moskwa

Meriones meridianus psammophilus 

rycina - Meriones meridianus ; po lewej : system nor, po prawej : jasno ubarwiony osobnik, u dołu : ciemno ubarwiony osobnik 

 Opisane podgatunki :
- Meriones meridianus auceps - Thomas, 1908 - środkowe Chiny ( południowa część pustyni Gobi, Shansi - synonim Meriones auceps - traktowany jako synonim Meriones meridianus psammophilus
- Meriones meridianus buechneri - Thomas, 1909 - pólnocno-zachodnie Chiny ( Dżungaria, Charatsagan Wells, Xinjiang - Turkiestan Wschodni ), południowa Mongolia - synonim Meriones buechneri
- Meriones meridianus cryptorhinus - Blanford, 1875 - pólnocno-zachodnie Chiny ( Kargalik, Xinjiang, Yarkand - Turkiestan Wschodni ) - synonim Meriones cryptorhinus - Gerbillus cryptorhinus - Meriones erythrorous cryptorhinus - po badaniach, uważany za starszą nazwę dla Meriones meridianus psammophilus - ważny podgatunek w innych taksonomiach
- Meriones meridianus fulvus - Eversmann, 1848 - Kazachstan, europejska część Rosji ( dolny bieg Wołgi i rzeki Ural, jezioro Kamysz-Samar ) - synonim  Meriones fulvus - uznawany za synonim Meriones meridianus meridianus 
- Meriones meridianus heptneri - Kuznetsov, 1944 - europejska część Rosji ( Obwód Astrachań, piaski na lewym brzegu delty Wołgi, południowy bieg tej rzeki ) - synonim Pallasiomys meridianus heptneri - uznawany za synonim Meriones meridianus 
- Meriones meridianus jei - Wang, 1964 - północno-zachodnie Chiny ( Turfan Oasis, Xinjiang - Turkiestan Wschodni )
- Meriones meridianus karelini - Kolosov, 1935 - północno-zachodni Kazachstan ( dolny bieg rzek Emba i Ural ) - synonim Meriones meridianus karelinae - Pallasiomys meridianus karelini
- Meriones meridianus lepturus - Büchner, 1889 - północno-zachodnie Chiny ( rzeka Near Hotan, południowo-zachodni Xinjiang - Tarim Basin w Turkiestanie Wschodnim ) - synonim Gerbillus lepturus - Meriones lepturus - uznawany za synonim Meriones meridianus - samodzielny gatunek w niektórych taksonomiach lub ważny podgatunek Meriones meridianus
- Meriones meridianus littoralis - Heptner, 1927 - południowo-wschodnia europejska część Rosji ( Kałmucja ) - synonim Gerbillus meridianus nogaiorum littoralis - uznawany za synonim Meriones meridianus nagaiorum
- Meriones meridianus massagetes - Heptner, 1933 - Kazachstan ( Morze Aralskie - Turkiestan Zachodni ) - synonim Pallasiomys meridianus massagetes
- Meriones meridianus meridianus - ( Pallas, 1773 ) - Kazachstan, europejska część Rosji, azjatycka część Rosji ( region Uralu )
- Meriones meridianus muleiensis - Wang, 1981 - północno-zachodnie Chiny ( Qitai, Mulei, Dżungaria, Xinjiang - Turkiestan Wschodni )
- Meriones meridianus negmet - Mongolia - z kolekcji Chan - na tylnej stopie ma puszystą sierść żółtego koloru - pazury ma białe, a ubarwienie górnej części ciała całkowicie żółta z białym brzuchem 
- Meriones meridianus nogaiorum - Heptner, 1927 - północny Kaukaz, południowo-wschodnia europejska część Rosji, opisany także na Ukrainie - synonim Gerbillus meridianus nogaiorum 
- Meriones meridianus penicilliger - Heptner, 1933 - Turkmenistan ( Pustynia Kara-Kum ), północno-zachodnie Chiny ( zachodni Xinjiang - Turkiestan Wschodni ) - synonim Pallasiomys meridianus penicilliger - duża jasna forma
- Meriones meridianus psammophilus - Milne-Edwards, 1867 - Mongolia ( Ałtaj Mongolski ), Chiny ( północno-zachodnie Hebei, północne Shansi, północne Shensi, Nigxia, Kukunor, Qinghai, wschodni Xinjiang ) - synonim  Gerbillus psammophilus - Gerbillus brevicaudatus - uznawany za synonim Meriones meridianus - Gerbillus brevicaudatus to stara nazwa - ważny podgatunek w innej taksonomii
- Meriones meridianus roborowskii - ( Büchner, 1889 ) - północno-zachodnie Chiny ( Qinghai, Tsaidam, Nomuchon Gol, Hsinghai - Kukunor ) - synonim Gerbillus meridianus roborowskii - Gerbillus roborowskii - uznawany za synonim Meriones meridianus psammophilus
- Meriones meridianus shitkovi - Heptner, 1933 - Uzbekistan ( Fergana basin - wschodni Turkiestan Wschodni ) - synonim Pallasiomys meridianus shitkovi - uznawany za synonim Meriones meridianus  
- Meriones meridianus tropini - Kartavtseva & Korobitsina, 1986 - europejska część Rosji ( Kałmucja, Ergenińskaja ) - uznawany za synonim Meriones meridianus    
- Meriones meridianus urianchaicus - Vinogradov, 1927 - Mongolia ( Ikiottuk, Altai-Uriankhai ) - synonim Meriones urianchaicus - uważany za samodzielny gatunek w innej taksonomii - synonim Meriones meridianus psammophilus - więcej kolorowych form  
- Meriones meridianus uschtaganicus - Rall, 1938 - Kazachstan ( Ushtagan ) - synonim Pallasiomys meridianus uschtaganicus - uznawany za synonim Meriones meridianus 

Meriones meridianus penicilliger

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz brak głównych zagrożeń. Nie istnieje żadne zagrożenie, które mogłoby spowodować szybki spadek populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Populacje przechodzą naturalną fluktuację gęstości osobniczej. W zależności od warunków atmosferycznych i zimowej dostępności do podstawowych roślin i ich nasion - gęstość osobnicza może się bardzo wahać ( nawet dziesięciokrotnie ).   
W niektórych obszarach uważany za szkodnika upraw rolnych.
Jest on naturalnym nosicielem dżumy, leiszmaniozy i brucelozy. W niektórych krajach populacje są monitorowane ze względu na te choroby.
Brak jest w chwili obecnej głównych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych, około 17% zasięgu tego gatunku w Mongolii występuje na obszarach chronionych. 

Meriones meridianus urianchaicus 

W niewoli - zarówno w hodowli wiwaryjnej, jak i amatorskiej.




Suwak tamaryszkowy ( Meriones tamariscinus ) - ( Pallas, 1773 ) - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Meriones, z plemienia Rhombomyina. Synonim Meriones tamariscus - Mus tamariscus.

Występuje w południowo-wschodniej Europie ( Ciskaukazja w europejskiej części Rosji ), w środkowej Azji ( Kazachstan, Turkmenistan, Uzbekistan, Tadżykistan, Kirgistan, Mongolia, północno-zachodnie Chiny - północny Xinjiang i Nei Mongol ).  

Zamieszkuje  półpustynie, tereny zalewowe, tugai, suche obszary porośnięte krzewami i wysokimi bylinami, suche obrzeża lasów, obrzeża nawadnianych pól uprawnych, także budynki gospodarcze lub mieszkalne do 2000 m n.p.m. 

suwak tamaryszkowy ( Meriones tamariscinus ) - zoo Moskwa 

Aktywny w ciągu całego roku. Jego aktywność w okresie wiosenno-letnim po zmierzchu, w okresie jesienno-zimowym całodobowo ( również w ciągu dnia ).
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych, czasami tworząc niewielkie kolonie bez określonych struktur społecznych.
Kopie stałą norę wśród korzeni krzewu o kilku otworach. Wykorzystuje również system szlaków komunikacyjnych z tymczasowymi płytkimi norami.
Główna nora składa się z tunelu zakończonego kilkoma otworami, komory gniazdowej oraz 1 - 3 spiżarni. Komora gniazdowa znajduje się na głębokości 50 - 130 cm, w okresie zimowym głębiej niż w okresie letnim.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Wielkość ciała wynosi 15 - 18 cm a długość ogona to około 15 cm. Ubarwienie grzbietu zmienne od żółtego po piaskowe lub szare, niektóre osobniki mogą być ciemnobrązowe. Brzuch ma jasny lub biały. Włosy na plecach mają czarne końcówki, dając na bokach ciała jaśniejszy wygląd. Włosy na ogonie stają się długie i gęste ku końcowi. Ubarwiony ostro i wyraźnie dwu kolorowy tworząc na końcu niewielką brązowawą kitkę. Podeszwy stóp są całkowicie pokryte włosami, białawymi z przodu i po bokach a na środku tworzące ciemne miejsce, w postaci taśmy lub trójkątów.  
Porusza sie szybko do miejsc żerowania, pokarm zbiera i przenosi do tymczasowego schronienia. Tam albo jest zjadany lub magazynowany.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, słuchu, dotyku, postawy ciała. Prawdopodobnie wykorzystuje też wokalizę.
Odżywia się głównie nasionami roślin zielnych i traw. Zjada także bulwy, cebule, kłącza, korzonki, zielone części roślin, korę krzewów czy kwiaty.
Gromadzi zapasy na okresy suszy i zimy. Waga zgromadzonych w norze zapasów może dotrzeć do prawie 5 kg.
Sezon rozrodczy w zależności od zasięgu. W zachodniej części od lutego i marca do lipca lub sierpnia. We wschodniej części zasięgu od marca i kwietnia do sierpnia lub września. Podczas gorącego lata intensywność sezonu rozrodczego zmniejsza się. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia. 
Ciąża trwa 20 - 25 dni. Samica rodzi 4 - 5 młodych w miocie. Młode samice rodzą dopiero od czerwca. Dojrzałe mają 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Przez pierwsze 3 dni samica praktycznie ich nie opuszcza. W wieku około 10 dni zaczynają być porośnięte sierścią. W wieku około 16 -18 dni otwierają oczy. Po 20 dniach od narodzin po raz pierwszy zjadają stały pokarm i opuszczają bezpieczne gniazdo. Odstawienie następuje po około miesiącu.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku : samiec 2 - 3 miesięcy a samica 4 - 6 miesięcy. 
Długość życia w warunkach naturalnych 2 - 3 lata, w niewoli 5 - 6 lat.

Meriones tamariscinus - osobnik w hodowli 

Meriones tamariscinus 

Opisane podgatunki :
- Meriones tamariscinus ciscaucasicus - Satunin, 1907 - południowo-wschodnia część europejskiej Rosji ( północny Kaukaz, rzeka Terek, step Kalmyk, Kałmucja, Dagestan ) - synonim Gerbillus ciscaucasicus
- Meriones tamariscinus collium - Severtzov, 1873 - południowo-wschodni Kazachstan ( pomiędzy rzekami Koksu i Hi, Semirechye = Zhetysu, Prowincja Almaty - wschodni Turkiestan Zachodni ) - synonim Meriones collium - Meriones lybicus collium - uznawany za synonim Meriones tamariscinus - odrębny gatunek dla jakiejś taksonomii lub podgatunek Meriones lybicus 
- Meriones tamariscinus jaxartensis - Ognev & Heptner, 1928 - Kazachstan ( wschodnie wybrzeże Morza Kaspijskiego, Morze Aralskie, Syr -Daria ), Uzbekistan ( wybrzeże Morza Kaspijskiego ), Mongolia ( niższy poziom rzeki Bodonch i Bulgan na Dzungarian Gobi Desert, północno-zachodni Aj Bogd Mountain Range w Trans Altai Gobi Desert ), północno-zachodnie Chiny ( północny Xinjiang ) - synonim Gerbillus tamaricinus jaxartensis
- Meriones tamariscinus kokandicus - Heptner, 1933 - Uzbekistan ( Fergana basin - wschodni Turkiestan Zachodni ) - synonim Meriones kokandicus 
- Meriones tamariscinus satschouensis - Satunin, 1903 - północne Chiny ( Satschou, zachodnie Gansu, pólnocno-zachodnie Neimenguu, Xinjiang - Turkiestan Wschodni ) - synonim Gerbillus tamariscinus satschouensis - Meriones satschouensis 
- Meriones tamariscinus tamariscinus - ( Pallas, 1773 ) - Kazachstan ( rzeka Ural, Wołgo-Ural i Ural-Emba stepy )

Meriones tamariscinus - osobnik w hodowli 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz brak głównych zagrożeń. Nie istnieje żadne prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Gęstość osobnicza populacji waha się w okresach 2 - 3 lat. W Kazachstanie  gęstość osobnicza może osiągać 30 - 50 osobników/ha. W Azji Środkowej gęstość osobnicza wzrasta w okresie dojrzewania zbóż.
W rejonie Morza Kaspijskiego na skutek wysychania tego akwenu zasiedla coraz to nowe miejsca. Tak się nie dzieje w rejonie Morza Aralskiego, gdzie zakres pozostał ten sam mimo dostępności nowych terenów do zasiedlenia.
Jedną z głównych roślin zjadanych przez gatunek w jego zachodnim obszarze występowania jest Elymus. Meriones tamariscinus zjada pędy, owoce, liście i części podziemne. Drugą ważną rośliną jest Calligonum.   
Uważany za szkodnika upraw zbóż i melonów w krajach Azji Środkowej. Lokalnie może być tępiony. Jego skórki pod handlową nazwą "pnącze" trafiają się w handlu.
W części zakresu, głównie w Mongolii zagrożenie może stanowić lokalny wysoki wypas zwierząt domowych oraz degradacja siedlisk z tym związana. Wysychanie źródeł wody i susze zagrażają temu gatunkowi, choć nie jest jasne, czy stanowią one naturalne zmiany środowiskowe lub czy są napędzane działalnością antropogeniczną.
Jest naturalnym nosicielem dżumy, krętków z rodzaju Leptospira i paratyfusu. 
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w swoim globalnym zakresie.
Ujęty w Czerwonej Księdze Mongolii jako rzadki ( 1997 ), mimo że około 23% zakresu występowania gatunku występuje na obszarach chronionych.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.

Meriones tamariscinus 

rycina - Meriones tamariscinus 

W niewoli - zarówno w hodowli wiwaryjnej jak i amatorskiej.


    

Suwak mongolski ( Meriones unguiculatus ) - ( Milne-Edwards, 1867 ) - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Pallasiomys, z plemienia Rhombomyina. Synonim Gerbillus unguiculatus - Meriones chihfengensis Mori, 1939 - Meriones koslovi ( Satunin, 1903 ) - Meriones kurauchii Mori 1930 - Pallasiomys unguiculatus Heptner, 1949 podgatunek selenginus.

Występuje w Azji Środkowej ( Mongolia - góry w Mongolii Wewnętrznej ), azjatycka część Rosji ( południowa Syberia, Transbajkalia ), północne Chiny ( północne Gansu, Neimenggu, Heilongjiang, Mandżuria ).

Zamieszkuje piaszczyste i gliniaste pustynie, półpustynie, suche obszary porośnięte zaroślami i wysokimi bylinami, łąki, suche stepy, stoki, doliny górskie, obrzeża lasów do wysokości 1250 m n.p.m. Klimat w tych regionach jest ekstremalny, temperatury mogą się różnić od -40 ° C w zimie do +50 ° C  w okresie letnim. Obszary te charakteryzują się małą ilością opadów rocznych ( poniżej 230 mm rocznie ) i długim okresem  zimowym ( od października do kwietnia ).
  

suwak mongolski ( Meriones unguiculatus ) - zoo Moskwa

Meriones unguiculatus - żerujące osobniki 

Aktywny w ciągu całego roku. W czasie ekstremalnych warunków pogodowych - gorące lato lub bardzo niska temperatura w zimie może nie opuszczać schronienia. Od wiosny do jesieni szczyt aktywności po zmierzchu. Zimą także w ciągu dnia.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych. Grupa jest terytorialna i wspólnie broni swojego rewiru. Rodzina i wielkość terytorium ( od 325 do 1550 m2 ) wydaje się być zależna od wielkości samca alfa. Samic jest 2 -3 razy więcej niż samców.  Wielkość grupy nie przekracza 20 osobników.
Kopie nory o kilku otworach pod naturalną osłoną krzewów lub wysokich bylin ( szczególnie bylicy - Artemisia ). System mieszkalny może zajmować 5 - 6 metrów. Charakteryzuje się jedną komorą gniazdową i 1 lub 2 spiżarniami. Otwory wejściowe i tunele mają średnicę średnio 4 cm. Komora gniazdowa znajduje się latem na głębokości 45 - 60 cm a zimą 150 cm.  
Niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy i cięższy niż samica.
Waga samca to średnio 60 gram a samicy 50 - 55 gram. 
Osobnik dorosły ma średnio 120 mm długości. Długość ogona może wynosić do 120 mm. 
Sierść długości około 10 mm, jest w większości jasnobrązowa z czarnym przeplotem. Włos u podstawy jest szary. Brzuch jest barwy białej lub lekko podpalanej. Ogon pokryty sierścią stanowi od 70 do 100 % długości głowy i tułowia. Jest zakończony kitką z czarnych włosów do 20 mm.
Czaszka, stosunkowo dość szeroka, liczy sobie do 40 mm długości. Meriones unguiculatus ma uzębienie o charakterze hypsodontycznym, co oznacza zęby o krótkich korzeniach i masywnej koronie. Górne zęby mają podłużną bruzdę na zewnętrznych ścianach. Formuła uzębienia: 1/1, 3/3.
Uszy z zewnątrz pokryte krótką sierścią, nieco podpalane, przyprószone bielą. Oczy czarne, wypukłe. Dookoła oczu i na policzkach sierść podpalana.  
Tylne kończyny są drobne, nieco wydłużone. Spody łap pokrywa sierść z wyjątkiem fragmentu koło pięty. Pazury ma czarne. 
Gatunek większość czasu spędza na żerowaniu. Wszyscy członkowie grupy zbierają pokarm, który gromadzony jest w spiżarni. Gatunek jest bardzo mobilny, jeśli zabraknie pokarmu potrafi migrować do 50 km.
Meriones unguiculatus potrafi oszczędzać zarówno wodę jak i tłuszcz zgromadzony w organizmie. Wodę oszczędza wytwarzając silnie skoncentrowany mocz i suchy kał.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, dotyku, słuchu, postawy ciała. Używa też bębnienia tylnymi nogami jako informacji o zagrożeniach, agresywnych zachowaniach lub zalotach. Wokaliza jest też prawdopodobnie wykorzystywana ale nie jest to do końca pewne.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. Zjada bylicę ( Artemisia sieversiana i Artemisia commutata), solankę pagórkową ( Salsola collina ), włośnicę zieloną ( Setaria viridis ) i wydmuchrzycą ( Leymus chinensis). Nie gardzi nasionami traw i roślin zielnych oraz owocami czy jagodami. 
Zapasy gromadzone przez całą rodzinę mogą osiągnąć wielkość do 20 kg.
Sezon rozrodczy w północnej części zakresu od marca do sierpnia a w południowej części od lutego do września. System krycia poligamiczny ale samiec alfa kopuluje ze wszystkimi samicami z grupy. Ruja trwa 4 - 6 dni i może wystąpić ruja poporodowa. Zaloty to gonitwy i ucieczki samicy przed samcem.
Okres ciąży to 19 - 30 dni. Samica rodzi w gnieździe z suchych roślin 1 - 12 młodych ( średnio 4 - 6 ) w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się ślepe, gołe i bezradne o wadze około 2,5 gramów.  Po około 10 dniach są porośnięte sierścią a w wieku 14 - 18 dni otwierają oczy. Odstawienie następuje po 20 - 30 dniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową osiąga między 65 a 85 dniem od narodzin. Jednak rozmnażać się może tylko do 20 miesiąca życia, choć średnia długość życia na wolności wynosi 3 - 4 lata.

Meriones unguiculatus - zoo Berlin 

Meriones unguiculatus 

Opisane podgatunki :
- Meriones unguiculatus chihfengensis - Mori, 1929 - północno-zachodnie Chiny ( Chihfeng, Neimenggu ) - synonim Gerbillus chihfengensis - Meriones kurauchii chihfengensis - uznawany za synonim Meriones unguiculatus unguiculatus
- Meriones unguiculatus koslovi - Satunin, 1902 - zachodnia Mongolia ( dolny bieg rzeki Kobdo na wysokości 1249 m n.p.m. ) - synonim Meriones koslovi - Meriones kozlovi 
- Meriones unguiculatus kurauchii - Mori, 1929 - północne Chiny ( centralna Mandżuria ) - synonim Meriones kurauchii 
- Meriones unguiculatus selenginus - Heptner, 1949 - południowo-wschodnia część azjatyckiej Rosji ( południowa Transbajkalia, Kyakhta, na południe od jeziora Bajkał ), północna Mongolia - synonim Pallasiomys unguiculatus selenginus
- Meriones unguiculatus unguiculatus - ( Milne-Edwards, 1867 ) - Chiny ( północne Shansi, Mandżuria ), Mongolia, azjatycka część Rosji ( południowa Syberia, Transbajkalia )

Meriones unguiculatus 

Meriones unguiculatus unguiculatus 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i brak głównych zagrożeń w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo aby nastąpił szybki spadek populacji pozwalający kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Wydaje się, iż populacje są liczne i przechodzą sezonowe wahania gęstości osobniczej. 
Pierwsze informacje na temat nowego dla nauki gatunku gryzonia żyjącego na stepach Mongolii wysłał do Paryża w 1866 roku Armand David, francuski misjonarz, który podczas podróży z Pekinu do północno-zachodnich Chin zobaczył „...żółte szczury z ogonami pokrytymi futrem...”. Misjonarz wysłał kilka okazów na ręce dyrektora paryskiego Muzeum Historii Naturalnej Henriego Milne-Edwardsa. Zoolog opisał te zwierzęta i nadał im nazwę systematyczną Meriones unguiculatus. Nazwa rodzajowa Meriones nawiązuje do Merionesa, kreteńskiego wojownika, zaś epitet gatunkowy unguiculatus wywodzi się z łacińskiego słowa ungius oznaczającego pazur ( unguiculatus = posiadający pazury ). Całość stanowi aluzję do ostrych siekaczy oraz czepnych i silnych pazurów suwaka mongolskiego. 
Obecnie Meriones unguiculatus jest popularnym zwierzęciem hodowanym w warunkach domowych i w laboratoriach. Pierwszy udokumentowany suwak mongolski mieszkał w Wielkiej Brytanii w 1961 roku ( van Veen 1999 ).
Gatunek nie jest uznawany za dużego szkodnika upraw rolnych ale lokalnie może być tępiony.
Jest naturalnym nosicielem wielu chorób.
Uciekinierzy z niewoli łatwo adoptują się do nowych warunków i stanowią realne zagrożenie dla rodzimych gatunków. Jego dostosowanie do trudnych środowisk naturalnych sprawia, że nadaje się do życia w wielu częściach świata. 
Zagrożenie może stanowić degradacja siedlisk związana z nadmiernym wypasem zwierząt domowych oraz pożary. Jednak nie uznaje się tych zagrożeń za główne w chwili obecnej. Wysychanie źródeł wody i susze zagrażają temu gatunkowi, choć nie jest jasne, czy stanowią one naturalne zmiany środowiskowe lub czy są napędzane działalnością antropogeniczną.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych, około 6% zakresu gatunku w Mongolii to obszary chronione.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące wielkości i trendów populacji.

Meriones unguiculatus - Wilhelma zoo Stuttgart 

rycina - Meriones unguiculatus 

W niewoli - w hodowli amatorskiej, laboratoryjnej jak i wiwaryjnej.
Gatunek jest niezwykle inteligentny, łatwo się oswaja i przywiązuje do opiekuna.
Zjada wszelki dostępny pokarm - gotowe mieszanki dla gryzoni, nasiona traw i zbóż, niektóre owoce i warzywa ( Agren et al., 1989 ).
Dobrze tolerują inne osobniki, jeśli są razem wprowadzone. Wymagają naturalnych przedmiotów służących do zabaw i wspinaczki.
Wyhodowano wiele odmian barwnych w tym białe, czarne, wielokolorowe.
W warunkach niewoli może dożyć do 5 - 6 lat.  

suwak mongolski ( Meriones unguiculatus ) - osobniki hodowlane wielobarwne 

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych

Gryzonie z rodzaju Meriones z południowo-zachodniej Azji. Przegląd gatunków.

Suwak arabski ( Meriones arimalius  ) - Cheesman i Hinton, 1924 - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Pallasiomys, z plemienia Rhombomyina. Synonim Meriones lybicus arimalius.
Uwagi : Ellerman i Morrison-Scott ( 1951 ) wymieniają Meriones arimalius jako ważny gatunek, ale później zawarty w Meriones libycus ( Corbet, 1978, Harrison i Bates, 1991 ). Pavlinov et al. ( 1990 ) ponownie uznaje arimalius jako osobny gatunek.   

Występuje w południowo-zachodniej Azji ( Arabia Saudyjska, Oman - północna część pustyni Rub al Khali oraz prawdopodobnie na południu w  Zjednoczonych Emiratach Arabskich). Uznawany za endemit dla tego regionu.   

Zamieszkuje piaszczystą pustynię ze stabilnymi wydmami.  

suwak arabski ( Meriones arimalius )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, że żyje prawdopodobnie w luźnych grupach rodzinnych tworzących kilka wspólnych nor. Nory są usytuowane u podnóża stabilnej wydmy lub w pobliżu pustynnych roślin.
Ubarwienie grzbietu jest piaskowo-pomarańczowe, stopniowo jaśniejące na bokach. Na brzuchu przechodzi w biały. Wydawało się początkowo iż kolor pazurów jest ciemno brązowy i dzięki temu można go odróżnić od Meriones crassus.  Jednak schwytane osobniki obu gatunków miały zabarwione pazury. Ogon Meriones arimalius różni się od ogona Meriones crassus, gdyż jest  bardziej szorstki i mniej owłosiony. Podeszwy stóp są nieowłosione.
Długość ciąży oraz system krycia nie jest znany ale wydaje się zbliżony do Meriones crassus.
Ciężarną samicę złowiono w listopadzie w południowej części ZEA co daje prawdopodobieństwo sezonu rozrodczego w miesiącach jesienno-zimowych. 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo, że jest znany głównie  z pojedynczych rekordów i z dużej powierzchni. Jednak gatunek występuje w miejscach, gdzie jego siedlisko nie jest znacząco zagrożone, istnieje prawdopodobieństwo szerokiej dystrybucji oraz dużej populacji. Jest małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Musser i Carleton ( 2005 ) informują, iż Ellerman i Morrison-Scott ( 1951 ) wymieniają Meriones arimalius jako ważny gatunek, ale później został zawarty w Meriones libycus ( Corbet, 1978, Harrison i Bates, 1991 ). Pavlinov et al. ( 1990 ) ponownie klasyfikuje arimalius jako osobny gatunek na podstawie  przeglądu jego najistotniejszych znaków. Nawet z lakonicznym opisem jego cech diagnostycznych dostarczonych przez Harrisona i Bates ( 1991 ), którzy uznali gatunek jako podgatunek Meriones libycus, to jest oczywiste, że arimalius w większej części jest morfologicznie różny od populacji lybicus z północnej części Arabii Saudyjskiej. Gatunki zostały uznane za odrębne od siebie ( Nadler i Lay, 1967 ).
Próbki z ZEA początkowo zidentyfikowano jako Meriones libycus, później zawarto w Meriones arimalius. Było to oparte na wielu różnicach fizycznych, zwłaszcza na różnicy w pomiarach czaszki. W rzeczywistości czaszka suwaka arabskiego bardziej przypomina czaszkę suwaka tłustego.
Brak jest dokładnych informacji na temat wielkości populacji.
Gatunek występuje w miejscach tak niegościnnych dla człowieka, że jest małe prawdopodobieństwo aby istniały tam istotne zagrożenia.
Nie ma informacji czy występuje w dowolnym obszarze chronionym
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dokładnego rozkładu geograficznego, obfitości populacji, wymagań ekologicznych, ewentualnych zagrożeń i potrzeby ochrony gatunku.

W niewoli - brak danych.  




Suwak armeński ( Meriones dahli ) - Shidlovsky, 1962 - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Pallasiomys, z plemienia Rhombomyina. Synonim Meriones meridianus dahli.  

Występuje w południowo-wschodniej Europie ( Armenia - step Sadarak, Vardanis - Saraibulak, Ridge, Azerbejdżan - Nachiczewan ) oraz w zachodniej Azji ( Turcja - obszar przygraniczny z Armenią ).

Zamieszkuje obszary piaszczyste porośnięte rzadkimi kępami roślinności oraz obszary nadmorskich piasków porośnięte tamaryszkami, ziołami i trawami na wysokości 600 - 1000 m n.p.m.

suwak armeński ( Meriones dahli ) - rycina

Aktywny w ciągu całego roku. Jednak jego codzienna aktywność zależy od sezonu.  W zimie jest aktywny przez całą dobę, w najcieplejszych godzinach jego wyjścia z nory są częstsze, w okresach z silnym wiatrem, śniegiem i gwałtownych zmian temperatury, wyjścia z nory są znacznie ograniczone. Wiosną i jesienią zwykle jest aktywny rano, o zmierzchu i w nocy. Aktywność latem ( maj - wrzesień ) od zmierzchu do późnych godzin nocnych.
Żyje samotnie, w małych grupach rodzinnych lub niewielkich zimowych skupiskach do 5 osobników w jednej norze.
Na schronienie kopie dwa rodzaje nor : nory tymczasowe i nory stałe z komorą gniazdową. Nora tymczasowa jest płytka i prosta z jednym otworem wejściowym szerokości 5 -6 cm. Czasami służy za tymczasową spiżarnię. Nora stała jest bardziej złożona, składa się 4 - 5 otworów wejściowych, tuneli oraz komory gniazdowej i spiżarni. Nora może mieć długość około 7 metrów i głębokość od 0,5 do 2 metrów. Komora gniazdowa ma wielkość 20 na 25 cm.  
Na terenach zalewowych nora stała ma głębokość do 80 cm pod powierzchnią gruntu.
Otwory wejściowe zarówno nor tymczasowych jak i stałych umieszczane są w pobliżu kęp roślinności, które stanowią naturalną osłonę.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Średnia długość ciała to 114 mm, ogon 121 mm. Ucho długości 15,1 mm a tylna część stopy to 26,2 mm. Waga ciała to średnio 48,1 gram.
Ubarwienie brzucha, klatki piersiowej, gardła i podbródka jest czysto białe. Grzbiet pod światło ma barwę brązowo-żółto-szarą. Różne kombinacje tych barw tworzą różnice w kolorze poszczególnych osobników. Za uszami czasami posiada wyraźne białe plamy. Ogon koloru jasno-brązowego z czarną końcówką. Krawędzie stóp i palców kończyn tylnych są pokryte białym włosiem, które pomagają podczas wędrówek po luźnych piaskach i być może w kopaniu.  
Do miejsc żerowania wykorzystuje prawdopodobnie system szlaków komunikacyjnych połączony z tymczasowymi norami. Łączna długość codziennych ruchów w pobliżu nory sięga do około 1300 metrów, oddalenie od nory w jedną stronę zwykle nie przekracza 100 metrów ale może osiągać do 250 metrów. Samce są bardziej mobilne niż samice. 
Porusza się galopem i w razie potrzeby wykonuje prymitywne skoki.
Pokarm jest zjadany na miejscu lub przenoszony do tymczasowego schronienia a później do spiżarni w norze stałej.
Rewiry działalności osobniczej pokrywają się z rewirami sąsiednich osobników, najprawdopodobniej ze względu na niewielkie rozmiary siedlisk. Kontaktom tym nie towarzyszą zachowania agresywne, co daje tolerancję widoczną w zimie gdy osobniki dorosłe zimują w jednej norze.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje wokalizę w momentach zagrożenia lub zalotów. 
Jego organizm ogranicza zużycie wody produkując stężony kał i mocz.
Odżywia się różnorodnym pokarmem roślinnym w zależności od sezonu i dostępności oraz pokarmem zwierzęcym - głównie owadami i ich larwami.
Wiosną zjada głównie zielone części roślin, w lecie i na jesieni nasiona, owoce, jagody, owady i ich larwy, kłącza, bulwy. W zimie nasiona zmagazynowane w spiżarni. Waga zapasów nasion wynosi od 50 do 200 gram.
Głównie zjada nasiona gryki, którą też wykorzystuje miejscowa ludność.
Sezon rozrodczy od końca marca do początku sierpnia. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Długość ciąży to 20 - 22 dni. Samica rodzi 2 - 7 młodych w miocie ( średnio 4 - 6 ). 2 - 3 mioty w sezonie. Największa liczba młodych w miotach kwietniowych i majowych 5,5 - 5,7 , w czerwcu 5,2 a lipcu i sierpniu 4,7 - 4,8.
Młode samice mają odpowiednio mniejsze mioty.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Ubarwione są czerwono-różowo i poruszają się bardzo powoli. Ich waga wynosi średnio 2,4 grama a długość bez ogona to 32 mm. Po trzech dniach barwa ciała ciemnieje.  
Po tygodniu wyrastają im pierwsze włosy oraz siekacze. Po 14 dniach wyrastają im wibrysy oraz całe ciało jest porośnięte sierścią. W wieku 16 - 17 dni otwierają oczy. Po 20 dniach od narodzin młody waży średnio 11,5 gram, długość ciała wynosi 68 mm, ogon długości 60 mm a tylna stopa 22,5 mm.     
W tym wieku oprócz mleka samicy, wychodzą z nory i zjadają zielone części roślin. Odstawienie następuje po 29 - 30 dniach od narodzin. Waga młodych w tym czasie wynosi 18,6 gram a długość ciała 83,4 mm wraz z ogonem.
W wieku 2 miesięcy młode opuszczają norę samicy i rozpoczynają samodzielne życie. W tym wieku ich waga wynosi 30,7 gram, długość ciała  - do 90 mm, długość ogona - do 108 mm a tylnych stóp 28 mm  i uszu 16 mm. 
Linienie dwa razy w roku. Pierwsze linienie zaczyna się na początku stycznia, a ze względu na przepływ energetyczny kończy się w lutym. Drugie zaczyna się w czerwcu i kończy się pod koniec listopada. Osobniki młodociane zwykle linieją  później.
Dojrzałość płciową osiąga samiec w wieku około 6 miesięcy, urodzeni w ostanim miocie sezonu po przezimowaniu.
Samica po osiągnięciu 3 miesięcy ale tylko około 20% pierwszej generacji rodzi młode w sezonie. Pod koniec roku populacja prawie całkowicie składa się z młodych osobników.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia w warunkach naturalnych prawdopodobnie do 2 lat, w warunkach laboratoryjnych do 3 lat.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Meriones dahli ?

Gatunek uznawany za zagrożony w kategorii ( EN B1ab ( II, III ) ) oraz kwalifikowany zgodnie z kryterium  C  B1ab ( iii ).
Główne zagrożenie stanowi wycinka roślin na opał oraz ograniczony obszar występowania większy niż 100 km2 ale mniejszy niż 5 000 km2. Jego dostępne siedlisko jest mocno rozdrobnione. Działalność człowieka związana z rolnictwem oraz pozyskiwaniem piasku do budowy dróg i domów jest przyczyną spadku populacji jako całości. 
Gatunek przeżywa duży spadek pod względem obfitości populacji. Obecna wielkość populacji w Armenii jest szacowana na 500 do 1000 osobników.   
Znany jest tylko z obszaru przygranicznego Armenii i Turcji, gdzie zamieszkuje lokalne piaszczyste siedliska. Prawdopodobnie Azerbejdżan - znaleziony w pobliżu wsi Sadarak w Republice Nachiczewan, stanowiącej część Azerbejdżanu. W Turcji znany jedynie z jednej lokalizacji. 
W 1960 roku całkowita powierzchnia wykorzystywana przez gatunek była mniejsza niż 300 ha ( Adamian et al., 1976 ). W latach 1970-80 obszar wykorzystania gwałtownie spadł w wyniku działalności rolniczej. W Armenii, szacunkowo w 1960 roku stwierdzono 20 do 90 osobników / ha, a w latach 1990, 2 - 5 osobników / ha w 1990 roku. Jest to bardzo rzadki gatunek w Turcji ( Demirsoy i wsp. 2006 ). W Armenii  zamieszkuje reliktowe piaski w pobliżu wsi Gorovan, Szydłów, obejmujących Ranchpar, Marquardt, jak również sąsiedztwo Sadarak ( granica wioski w Nachiczewan Autonomicznej Republice w Azerbejdżanie ). Dwie największe część obejmują Gorovansky ( 40 - 50 ha ) i Sadarak ( około 70 - 80 ha ) znajdujące się, odpowiednio, u podnóża południowo-zachodnich Urtsskogo Velidagskogo i  ich grzbietów. Pozostałe 4 miejsca położone są bezpośrednio przy nadrzecznej dzielnicy Araks. Ich rozmiar nie przekracza kilku hektarów i są oddzielone od siebie siedliskami piasków zalewowych. Podczas wiosennych powodzi Araksu są one częściowo zalane a ich powierzchnia jest ograniczona ( Adamian i wsp., 1976 ).
Meriones dahli dzieli często swoje nory z innymi mieszkańcami jak małe jaszczurki, ropuchy czy inne gatunki gryzoni.
Jest nosiecielem kilkudziesięciu różnych pasożytów zewnetrznych i wewnętrznych. Należą do nich : pchły - Xenopsylla conformis, Coptopsylla lamellifer, Ceratophyllus iranus, Ceratophyllus mokrzecky, Rhadinopsylla sedestis, Stenoponia tripectinata ( Avetisyan 1977 ).
Roztocza - Cosmolaelaps qurebensis, Haemolaelaps glasgovi, Haemolaelaps longipes, Eulaelaps stabularis, Laelaps jettmari, Laelaps agilis, Hirstyonissus criceti, Hirstyonissus musculi ( Ogadzhanyan, 1970 ), Macrocheles matrius, Hipoaspis aculeifer, Hipoaspis murinus ( Reytblat, 1967 ).
Nicienie: Syphacia obvelata, Physaloptera dogieli, Trichocephalus miris.
Tasiemce:  Hymonolepis skrjabiniana, Hydatigera taeniaformis w stadium larwalnym, Strobilocercus fasciolaris, Mesocestoides lineatus, Tetrathyridium rugosum ( Papanyan, 1966 - określone typy Ahumyanom KS ).
Jest też ważnym składnikiem diety drapieżników z tego obszaru.
Według Papanyan od końca lat 50 średnia długoterminowa gęstość osobnicza gatunku na słabo stałych piaskach była wiosną 5,7% ( z amplitudą wahań 2,7 - 10,9 ) i spadek o 11,6% ( o amplitudzie 3,6 - 17,2 ) ( Papanyan, 1966 ). Adamian i inni ( 1976 ), analizując maksymalne dane Papanyan zauważa, jak blisko w nich do epidemiologicznego spadku. Dane ankietowe wynoszą od 2 %  wiosną do 15% jesienią. Jednak Papanyan już w pracy doktorskiej w 1971 roku zaznacza spadek o  5,2 - 8,7%. W połowie lat 70 liczba schwytanych osobników  jest nie większa niż 6,1% na sto pułapek-nocnych. Od lat 90  do chwili obecnej liczba osobników schwytanych jest średnio mniejsza niż 1% ( Oganesyan et al, 1998; ), co wskazuje na stały spadek liczby osobników, a katastrofalną sytuację populacji jako całości.
W 1958 roku powstał rezerwat przyrody "Gorovanskie Peski" ( 200 ha ), w celu ochrony między innymi Meriones dahli oraz innej fauny i flory związanej z reliktowymi piaskami. 
W Turcji gatunek nie występuje w żadnym obszarze chronionym ale w jego pobliżu - Agri Mountain National Park.
Wymienione jako rzadki gatunek w Czerwonej Księdze ormiańskiej SRR ( 1990 ). 
Wyraźnie odrębny gatunek ( Peacocks, Rossolimo, 1998 ) uważany do niedawna za podgatunek Meriones meridianus. Niezależność gatunku okazały analizy hybrydologiczne ( Woodpeckers, Avanyan, 1987 ), jak również analiza struktury kariotypów różnych podgatunków suwaka południowego ( Korobitsina, Kartavtseva, 1984, 1986, 1988 ).
Potrzebne są działania na rzecz ochrony przyrody, w celu ustalenia aktualnego stanu populacji, bardziej precyzyjnej definicji granic dystrybucji (w szczególności - do sprawdzenia założenia jego siedlisk w Iranie i Turcji ) oraz tworzenie trwałych populacji laboratoryjnych.

W niewoli - znany jedynie z hodowli laboratoryjnych oraz prób wiwaryjnych - zoo Moskwa.
W hodowli w okresie lata wypija około 10 ml wody w ciągu doby.




Suwak indyjski ( Meriones hurrianae ) - Jordon, 1867 - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Cheliones, z plemienia Rhombomyina. Synonim Gerbillus hurrianae - Cheliones hurrianae.

Występuje w południowej Azji ( Afganistan - Kelat-i-Ghilzai pomiędzy Ghazni i Kandaharem, Pakistan - Pendżab, Sindh, Beludżystan i Północno-Zachodnia Prowincja Graniczna, Indie - pustynia Thar, Gujarat, Haryana i Radżastan ).

Zamieszkuje piaszczyste równiny porośnięte gęstymi krzewami, pustynie i półpustynie, aluwialne równiny i doliny, pustynie żwirowe porośnięte trawami i inną roślinnością, a także lasy akacjowe, żywopłoty oraz obrzeża pól uprawnych od 75 - 300 m n.p.m.

suwak indyjski ( Meriones hurrianae )

Aktywny w ciągu całego roku. Szczyt aktywności głównie od zmierzchu do północy oraz przed wschodem słońca i godzinę po wschodzie słońca. W sezonie zimowym jego aktywność staje się dobowa. 
Żyje w niewielkich koloniach do 20 osobników. Kolonia zajmuje niewielki obszar po przecinany otworami nor.
Kopie kompleksy nor i tuneli o 4 - 5 wejściach znajdujących się w pobliżu krzewu lub innej wysokiej rośliny.  
Do miejsc żerowania wykorzystuje prawdopodobnie system szlaków komunikacyjnych zakończonych tymczasowymi schronieniami, prowadzącymi do kompleksów nor.
Porusza się szybko biegnąc lub wykorzystuje skoki odbijając się tylnymi kończynami.
Jak wszystkie gryzonie mieszkające na suchych obszarach produkuje mocno skondensowany kał i mocz w celu ograniczenia zużycia wody w organizmie. 
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, wzroku, postawy ciała, dotyku. Brak informacji czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, zalotów czy agresji. Brak danych czy wykorzystuje tylne kończyny do bębnienia.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym ale nie gardzi też owadami i ich larwami jak są dostępne. W skład jego diety wchodzą zielone części roślin zielnych, trawy, nasiona, owoce, jagody, bulwy, cebule, kłącza, korzonki.
Wodę pobiera zawartą w pokarmie lub spija poranną rosę. 
Część pokarmu gromadzi w norze na gorsze okresy ( susze ).
Sezon rozrodczy od lutego do listopada. Występują trzy szczyty porodów młodych. Od lutego do kwietnia, lipiec oraz wrzesień - listopad.  Najmniejsza liczba porodów występuje w maju i czerwcu oraz grudniu - styczniu.
System krycia poligamiczny ale może występować monogamia.
Ciąża trwa około 30 dni. Samica rodzi 2 - 7 młodych w miocie ( średnio 4 - 6 ). 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Ich waga to średnio 3,5 gram dla samca i 3,4 gram dla samicy. Oczy otwierają po około 14 - 16 dniach od narodzin. W wieku około 20 -22 dni następuje odstawienie.
Dojrzałość płciową osiąga samiec po około 28 - 30 dniach a samica po osiągnięciu około 75 dni życia.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia prawdopodobnie około 2 lat.

żerująca grupa suwaków indyjskich ( Meriones hurrianae )

Opisane podgatunki :
- Meriones hurrianae collinus - Thomas, 1919 - Pakistan ( Kohat, North-West Frontier Province ) - synonim Cheliones hurrianae collinus - być może synonim Meriones hurrianae
- Meriones hurrianae hurrianae - Jordon, 1867 - północno-zachodnie Indie ( Hurriana, półpustynie w indyjskim Pendżabie, Kathiawar ), południowy Afganistan, południowo-wschodni Iran 

Meriones hurrianae w czasie żerowania

Meriones hurrianae

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jednak w chwili obecnej brak jest danych na temat obfitości tego gatunku.
Gatunek jest zagrożony w części swojego zasięgu przez utratę siedlisk i degradację na skutek ekspansji rolnictwa, zakładania nowych osiedli na małą skalę, inwazji obcych gatunków roślin, bezpośrednio wpływających na siedlisko, zbiór drewna opałowego. Jest też zagrożony przez programy zwalczania szkodników, klęski żywiołowe ( susze i powodzie ) oraz zbiorów do konsumpcji lokalnej ( Molur i wsp. 2005 ).
Został zarejestrowany z National Park Desert - Radżastan, Indie.
Badania historii naturalnej są zalecane dla tego gatunku ( Molur et al., 2005 ).

Meriones hurrianae w hodowli wiwaryjnej

W niewoli - rzadki, czasami w hodowli amatorskiej.




Suwak perski ( Meriones persicus ) - ( Blanford, 1875 ) - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Parameriones, z plemienia Rhombomyina. 

Występuje od południowo-wschodniej Europy ( Azerbejdżan - od Kaukazu, w tym południowo-wschodnich podnóży Małego Kaukazu i Tałyskiej Plateau ), do południowej Azji ( północno-wschodni Irak, Iran, Turkmenistan, Afganistan, Pakistan ).

Zamieszkuje górskie i wyżynne suche stepy, półpustynie, pustynie, skaliste zbocza, kamieniste doliny, rumowiska skalne i piargi do wysokości 3250 m n.p.m.

suwak perski ( Meriones persicus )

Aktywny w ciągu całego roku. Szczyt aktywności zależy od sezonu i lokalnych warunków pogodowych. W okresie zimowym jest całodobowy ale nie opuszcza nory podczas złej pogody i wahań temperatury. W okresie letnim i jesiennym od zmierzchu do północy oraz przed wschodem słońca i godzinę po wschodzie. Wiosną głównie wczesnym rankiem i późnym popołudniem.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach do 5 osobników. Brak informacji czy jest terytorialny, ale prawdopodobnie tak gdyż osobnik lub grupa posiada trzy rodzaje schronień. Są to nory tymczasowe, stałe oraz gniazdowe do odchowu potomstwa. Struktura komór lęgowych ( w kryjówkach gniazdowych ) może być postrzegana jako adaptacja do niekorzystnych warunków pogodowych w centralnej części Płaskowyżu Irańskiego, gdyż może ona zapewnić stabilny mikroklimat w porównaniu do warunków na zewnątrz.
Prawdopodobnie wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania, które są zakończone tymczasowymi norami.
Suwak perski porusza się się szybko lub skokami na odległość około 175 cm.
Długość ciała do 175 mm, długość ogona do 185 mm.  Waga od 150 g do 180 g.  Podeszwy stóp są gołe, pokryte włosami tylko na brzegach. Ubarwienie futerka beżowe na grzbiecie i głowie. Ma jasny brzuch i białą maskę. Jego wibrysy mają długość 90 mm. Typowa cecha to wielkie czarne oczy.
Ogon jest zakończony ciemną lub czarną kitką.
Jak wszystkie gatunki z suchych obszarów jego organizm produkuje skondensowany kał i mocz.
Do komunikacji używa prawdopodobnie sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku czy postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje wokalizę w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym. W skład jego diety wchodzą różnorodne nasiona traw i roślin zielnych, zielone części roślin, kwiaty, kłącza, korzonki, cebule, bulwy, owoce, jagody, czasami kora krzewów lub ich gałązki. Prawdopodobnie zjada również owady i ich larwy ale nie jest to do końca pewne.
Na gorsze okresy ( susze, zimy ) gromadzi zapasy pokarmu w podziemnej kryjówce lub pod kamieniami w pobliżu. 
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa około 28 dni. Samica rodzi 3 - 10 młodych w miocie ( średnio 4 - 5 ). 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 14 - 16 dniach od narodzin otwierają oczy. W wieku 30 dni następuje odstawienie.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku około 3 miesięcy od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Długość życia w warunkach naturalnych wynosi prawdopodobnie około 2 - 3 lat. W warunkach niewoli 6 - 7 lat.  

Meriones persicus 

Opisane podgatunki :
- Meriones persicus ambrosius - Thomas, 1919 - południowo-wschodni Iran ( Baluchistan Irański ) - synonim Meriones ambrosius - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii 
- Meriones persicus baptistae - Thomas, 1920 - Pakistan, ( Kelat, Kuldur, Pasht-kuh, Turbat w Baluchistan Prov ), południowo-wschodni Iran ( Kerman, wschodni Zagross, południowo-wschodni Baluchistan Irański, południowa część Prowincji Khorassan )
- Meriones persicus gurganensis - Goodwin, 1938 - Iran ( Baluchistan Irański, rzeka Gurgan,  południowa część Doliny Gurgan, Dystrykt Bujnurd, góry Kurkhud 
- Meriones persicus persicus - ( Blanford, 1875 ) - zachodni Iran ( na północ od Isfahan, góry Zagross Chains ), Pakistan, być może Indie
- Meriones persicus rossicus - Heptner, 1931 - Turcja, Armenia ( Erewań ), północno-zachodni Iran - synonim Meriones rossicus
- Meriones persicus suschkini - Kashkarov, 1925 - zachodni Turkmenistan ( góry Great Balkhan ) - synonim Tatera suschkini

Meriones persicus w wiwarium

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz braku oznak szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej. Jednak nie które populacje mogą być zagrożone z powodu dłuższych okresów suszy ( Molur i wsp. 2005 ).
Gatunek rejestrowany z wielu obszarów chronionych w tym z  Chasar Ganji National Park, Beludżystan, Pakistan.
W Azji Południowej gatunek powinien zostać objęty badaniami terenowymi, badaniami historii naturalnej, zarządzaniem środowiskiem i monitoringiem ( Molur i wsp. 2005 ).

Meriones persicus w wiwarium 

W niewoli - zarówno w hodowli wiwaryjnej jak i amatorskiej.
W hodowli amatorskiej gatunek wymaga przestronnej i dużej klatki. Hodować powinno się 2 - 4 osobniki. Klatkę należy wyposażyć w różnego rodzaju naturalne przedmioty wykorzystywane do wspinaczki i jako kryjówki. Wymagane jest też miejsce na piaszczyste kąpiele. Zjada wszelkie dostępne na rynku gotowe mieszanki dla gryzoni.
W odpowiednich warunkach może dożyć 6 - 7 lat.




Suwak królewski ( Meriones rex ) - Yerbury i Thomas, 1895 - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Parameriones, z plemienia Rhombomyina. 

Występuje w południowo-zachodniej Azji ( południowo-zachodnia część Półwyspu Arabskiego - Arabia Saudyjska na południe od Mekki i region Adenu w Jemenie ).

Zamieszkuje góry, górskie zbocza porośnięte krzewami oraz skaliste doliny. Często też obszary w pobliżu pól uprawnych na wysokości 1350 - 2200 m n.p.m.

suwak królewski ( Meriones rex )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach.
Na kryjówki kopie nory z kilkoma wejściami u podstawy krzewu.
Prawdopodobnie wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Porusza się szybko na czterech kończynach lub skokami.
Pokarm jest zjadany na miejscu lub przenoszony w pobliże kryjówki.
Jak wszystkie gatunki z suchych terenów jego organizm produkuje mocno skondensowany kał i mocz w celu ochronnej gospodarki wodnej.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, dotyku, słuchu, wzroku, postawy ciała. Brak informacji czy używa wokalizy.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym chociaż pokarm zwierzęcy nie jest wykluczony. W skład jego diety wchodzą głównie różnorodne nasiona traw i roślin zielnych, zielone części roślin, liście krzewów i ich kora, bulwy, korzonki, cebule, kłącza, kwiaty i ich pąki, owoce i jagody.
Prawdopodobnie gromadzi część pokarmu na gorsze okresy.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa około 25 - 28 dni. Samica rodzi 3 - 7 młodych w miocie ( średnio 4 ). 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 2 tygodniach otwierają oczy.
Odstawienie następuje po około 30 dniach od narodzin.
Dojrzałość płciową osiąga po około 3 - 4 miesiącach.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie jest znana ale przypuszcza się iż wynosi około 24 miesięcy.

Meriones rex w wiwarium 

Opisane podgatunki :
- Meriones rex buryi - Thomas, 1902 - północny i południowy Jemen ( góry w regionie Adenu ) - synonim Meriones buryi - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii 
- Meriones rex philbyi - Morrison-Scott, 1939 - Arabia Saudyjska ( Najran ) - synonim Tatera philbyi  
- Meriones rex rex - Yerbury i Thomas, 1895 - Arabia Saudyjska ( Lahej ), południowy Jemen ( region Adenu ) - duże formy 
          
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk oraz prawdopodobieństwo dużych populacji. Brak jest oznak w chwili obecnej szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Wydaje się iż jest powszechny w górach Jemenu.
Swoje nory dzieli często z innymi gryzoniami, jaszczurkami, płazami czy nie którymi owadami.
Uważany za szkodnika upraw na nie których rejonach. Może stanowić rezerwuar dla nie których chorób.
Brak danych czy występuje w dowolnym obszarze chronionym.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące siedlisk, stanu i trendów populacji, ewentualnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Suwak palestyński ( Meriones sacramenti ) - Thomas, 1922 - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Pallasiomys, z plemienia Rhombomyina. Synonim Meriones lybicus sacramenti - Meriones crassus sacramenti.

Występuje w zachodniej Azji ( północna część Półwyspu Synaj - Egipt i pustynia Negev w Izraelu ).

Zamieszkuje piaszczyste wydmy nadmorskie oraz piaszczyste pustynne wydmy skąpo porośnięte roślinnością oraz suche stepy, łąki, doliny górskie i pola uprawne.

suwak palestyński ( Meriones sacramenti )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. W okresach zimy i wiosny również wczesnym rankiem i późnym popołudniem.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych.
Jest terytorialny ale mało agresywny w stosunku do innych osobników. Zdarza się iż jeden kompleks nor zamieszkują dwie rodziny.
Kopie kompleks nor z kilkoma wejściami, spiżarniami oraz komorami gniazdowymi.  Z reguły spiżarnie znajdują się blisko powierzchni a komory gniazdowe są usytuowane głębiej. Prawdopodobnie korzysta z nor tymczasowych oraz szlaków komunikacyjnych.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Wielkość ciała: 14 - 19 cm. Długość ogona: 11 - 17 cm.
Jego futerko jest ciemne w kolorze cynamonowo-brązowym z wyraźną czarną kitką na końcu ogona. Jego brzuch jest zwykle białawy, żółtawy lub jasnoszary.
Futerko jest dość długie, miękkie i gęste na ciele a na ogonie u podstawy jest krótkie stając się dłuższym w kierunku zakończenia.
Stopy ma blade z mocnymi jasnymi pazurami. Posiada bardzo dobrze rozwinięte uszy oraz nieznacznie dłuższe tylne kończyny.
Porusza się bardzo szybko lub nieco wolniej skokami.
Jak u wszystkich gatunków żyjących w suchych siedliskach jego organizm silnie skoncentrowany kał i mocz.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, słuchu, węchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Używa też prawdopodobnie wokalizy w momentach zagrożenia, agresji oraz zalotów. Należy do gatunków wykorzystujących tylne kończyny jako werbli.
Odżywia się różnorodnym pokarmem roślinnym oraz owadami jak są dostępne. W skład jego diety wchodzą różnorodne nasiona traw i roślin zielnych, zielone części roślin, liście, łodygi, kwiaty, korzonki, bulwy, cebule, kłącza, owoce i jagody. Wykorzystuje również odchody ssaków kopytnych szukając nie strawionych nasion.
Wodę uzyskuje z pokarmu lub spija poranną rosę.
Gromadzi zapasy pokarmu na gorsze okresy ( zima, susza ).
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale szczyt od wiosny do jesieni. 
System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa 20 - 31 dni. Samica rodzi 1 - 12 młodych w miocie ( średnio 4 - 6 ). Młode rodzą się w komorze gniazdowej wyścielonej suchą roślinnością. Rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 14 dniach od narodzin otwierają oczy.
W wieku około 30 dni następuje odstawienie. 
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku około 2 - 3 miesięcy od narodzin.
Długość życia nie jest znana ale przypuszcza się iż około 24 miesięcy.

Meriones sacramenti w wiwarium 

Opisane podgatunki :
- Meriones sacramenti legeri - Aharoni, 1932 - Izrael, Palestyna ( Wadi el Abiad, południowo-zachodnia Bir As Seba - Beersheba ) - synonim Meriones erythrourus legeri - Meriones lybicus legeri - traktowany jako synonim Meriones sacramenti - błędny podgatunek Meriones lybicus w innej taksonomii 

Gatunek uznawany za narażony w kategorii  B1ab ( iii ) ze względu na 15%spadek dostępnego siedliska w ciągu ostatnich piętnastu lat od roku 1990.
Jego zakres występowania jest mniejszy niż 20 000 km2 a stopień populacji jest mocno rozdrobniony a liczba miejsc występowania musi być oceniona.
Gatunek występuje zazwyczaj w niskiej gęstości osobniczej.
Wschodnie odcinki zakresu tego gatunku są zagrożone z powodu urbanizacji, który zmniejszył dostępne siedlisko o około 10 do 15% w ciągu ostatnich dziesięciu lat ( os G. Shenbrot. Comm. 2005 ). Siedlisko jest również tracone w wyniku konwersji na obszarach rolnych, szczególnie w południowym Izraelu.
Poza tym część populacji zamieszkuje obszary o niestabilnej sytuacji politycznej. W północnym Izraelu na przybrzeżnej równinie siedliska zmniejszyły się o ponad połowę od połowy 1900 roku. Zwiększenie się ludzkiej populacji oraz zwiększony rozwój infrastruktury, urbanizacji i rolnictwa w regionie zwiększa presję na nadbrzeżne siedliska.
Gatunek ten został nazwany na cześć brytyjskiego myśliwego i konserwatora Sir Edwarda North Buxtona, założyciela Królewskiego Towarzystwa Ochrony Dzikiej Fauny w Imperium, które od tego czasu rozrosło się i stało Międzynarodową Organizacją Ochrony Flory i Fauny.  
Rejestrowany z obszarów chronionych w południowym Izraelu.
Potrzebne są nowe badania dotyczące zarówno siedlisk jak i miejsc występowania gatunku oraz działań ochronnych obejmujących gatunek i jego siedlisko.

W niewoli - brak danych.




Suwak anatolijski ( Meriones tristrami ) -  Thomas, 1892 - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Pallasiomys, z plemienia Rhombomyina. Synonim Meriones shawi tristrami.

Występuje w Azji Zachodniej ( Bliski Wschód - Izrael, Palestyna, Liban, Jordania, Syria, do wschodniej Turcji, północny Irak, północno-zachodni Iran ) i południowo-wschodnia Europa ( Transkaukazja - Armenia, Gruzja, Azerbejdżan ). Zarejestrowany na greckiej wyspie Kos ale nie odnotowany od 10 lat ( os G. Mitsain. Comm. 2007 ) po mimo wielokrotnych badań.

Zamieszkuje różnorodne suche siedliska - półpustynie, stepy a także pustynie, góry - wyżynne i górskie stepy, skaliste doliny, wąwozy, płaskowyże oraz pobliże pól uprawnych ( miedze, krawędzie ).

 suwak anatolijski ( Meriones tristrami ) - rycina 

Aktywny w ciągu całego roku chociaż w obszarach ze śniegiem i mrozem może nie opuszczać nory. Wiosną i latem aktywny jedynie od zmierzchu do świtu. Jesienią i zimą tylko w ciągu dnia.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych.
Kopie proste nory na głębokości 40 - 60 cm pod powierzchnią gruntu z 1 - 2 otworami lub kilkoma. Niektóre z otworów są zamknięte zaślepkami z luźnego gruntu i służą do błyskawicznego ukrycia się. Obszar zajęty przez nory ma około 1,3 m2. Jego nora to tunele i komora gniazdowa lub w miękkiej glebie bardziej złożone. Nie gromadzi pokarmu w norze lecz w jej pobliżu ukryte pod kamieniami lub w innym bezpiecznym miejscu. Pokarm jedynie zjada w norze.
Brak danych czy jest terytorialny i czy jest agresywny w stosunku do innych przedstawicieli swojego gatunku.
Nie ma informacji czy wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych prowadzących do miejsc żerowania ale jak inne gatunki z tego rodzaju prawdopodobnie tak.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Wielkość ciała to 120 - 160 mm, ogona 117 - 150 mm. Jego czaszka ma długość 39 - 41 mm a stopa 31 - 35 mm.
Ubarwienie futerka jest płowo-brązowe do brązowego. Ogon dłuższy niż pozostała część ciała jest barwy brązowej od podstawy do zakończenia kitką barwy ciemno-brązowej lub czarnej. Brzuch jest ubarwiony na biało.
Podeszwy tylnych nóg są pokryte białawym włosem, ale nie bardzo gęstym i często mają goły pasek skóry rozciągający się od pięty prawie do połowy stopy lub do palców. 
Porusza się bardzo szybko na czterech kończynach lub skokami.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała i wokalizy. Potrafi prawdopodobnie też bębnić tylnymi nogami w celu informacji o zagrożeniach lub podczas zalotów.
Odżywia się głównie zielonymi częściami roślin i nasionami oraz zjada owady gdy są dostępne. Wodę wykorzystuje zawartą w pokarmie.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. Szczyt porodów od kwietnia do września. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa 25 - 29 dni. Samica rodzi 2 - 7 młodych w miocie ( 2 - 3 mioty w sezonie ). Młode o wadze średnio 3,6 gram rodzą się ślepe, gołe i bezradne. Oczy otwierają w wieku około 14 dni. Są już wtedy całkowicie porośnięte sierścią. Odstawienie następuje po około 30 dniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku 2 - 3 miesięcy ale część samic rozmnaża się dopiero w następnym roku.
Żyje około 24 - 36 miesięcy.

Meriones tristrami 

Opisane podgatunki :
- Meriones tristrami blackleri - Thomas, 1903 - zachodnia Azja Mniejsza, Syria, Liban, Jordania, Palestyna, Izrael, północny-zachodni Iran ( Płaskowyż Irański ) - synonim Meriones blackleri - Meriones blackleri blackleri - prawdopodobnie synonim Meriones tristrami - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii z 5 podgatunkami 
- Meriones tristrami bodenheimeri - Aharoni, 1932 - Syria ( Kafrun ), północny Liban, Palestyna - synonim Meriones tamaricinus bodenheimeri - Meriones blackleri bodenheimeri 
- Meriones tristrami bogdanovi - Heptner, 1931 - wschodnia Transkaukazja, Azerbejdżan ( Pirchin - Tapa Hill, Schirinkum Steppe, Dystrykt Saljany ) - synonim Meriones bogdanovi - Meriones blackleri bogdanovi 
- Meriones tristrami intraponticus - Neuhäuser, 1936 - Turcja ( Tosya - Kastamonu ) - synonim Meriones blackleri intraponticus  
- Meriones tristrami karieteni - Aharoni, 1932 - Syria ( pustynia El Karjaten ) - synonim Meriones tamaricinus karjateni - Meriones blackleri karjateni  
- Meriones tristrami kilisensis - Yigit & Çolak, 1998 - południowo-wschodnia Turcja ( Kilis )
- Meriones tristrami lycaon - Thomas,1919 - Liban, wschodnia Turcja ( Lycaonia ) - synonim Meriones blackleri lycaon - traktowany jako synonim Meriones tristrami blackleri
- Meriones tristrami qatafensis - Haas, 1951 - Izrael ( Oum Qatafa, Wadi Khareteitun w Judei )
- Meriones tristrami tristrami - Thomas, 1892 - Palestyna, Izrael ( region Morza Martwego ), Jordania - osobniki mniejsze o barwie czerwonobrązowej

Meriones tristrami tristrami w warunkach zoo

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i brak widocznych spadków w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Gęstość osobnicza tego gatunku w Jordanii była mniejsza niż 1 osobnik/ha ( Scott i Dunstone, 2000 ). 
Liczba osobników w niektórych regionach podlega dużym wahaniom.
W czasie badań w latach 1996 i 1997 w odpowiednim siedlisku ( Badia - Jordania ) gatunek ten był najrzadziej spotykanym gatunkiem ( Scott i Dunstone, 2000), choć Amr ( 2000 ) pisze o gatunku jako powszechny w Jordanii. 
W 1996 był opisywany jako powszechny w Izraelu i jako najczęstszy w górach z klimatem śródziemnomorskim ( Qumsiyeh, 1996 ). 
W Azerbejdżanie uważany za powszechny na półpustyniach i jako liczny na wyżynnych i górskich stepach w górach Tałyskich.
Dystrybucja tego gatunku wydaje się być ograniczona do obszarów otrzymujących więcej niż 100 mm opadów rocznie, choć istnieją pewne wyjątki w tym w północno-wschodniej Syrii i Jordanii, gdzie występuje w siedliskach pustynnych. 
W niektórych obszarach może być traktowany jako szkodnik upraw rolnych zwłaszcza zbóż.
Od tego gatunku izoluje się czynnik sprawczy leiszmaniozy ( AMR 2000 ).
Brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w chwili obecnej.
Potrzebne są aktualne badania zwłaszcza z terenów objętych wojną ( po jej zakończeniu ) o jej wpływie na siedliska oraz gatunek.

Meriones tristrami - Meir Segals Garden University Zoo

W niewoli - zarówno w hodowli wiwaryjnej jak i rzadziej w amatorskiej.
Hodowany między innymi w Izraelu ( Meir Segals Garden University Zoo i   Haifa Educational Zoo & Botanical Garden  oraz w Czechach ( Zoo Hluboka nad Vltavou  i  Zoologicka a Botanicka Zahrada mesta Plzne ).

Meriones tristrami w warunkach zoo

Suwak Winogradowa ( Meriones vinogradovi ) - Heptner, 1931 - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Pallasiomys, z plemienia Rhombomyina. 

Występuje w zachodniej Azji ( Turcja, Syria, Iran ) i w południowo-wschodniej Europie ( Armenia, Azerbejdżan ).

Zamieszkuje górskie i wyżynne stepy, płaskowyże, skaliste doliny, półpustynie, obrzeża pustyń oraz obrzeża pól uprawnych ( miedze ).

suwak Winogradowa ( Meriones vinogradovi )

Aktywny w ciągu całego roku. Szczyt aktywności w zależności od pory roku wiosną i zimą w ciągu dnia, w lecie głównie w nocy a na jesieni dobowa z przerwą na odpoczynek.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach 2 - 4 osobniki lub więcej.
Kopie bardziej skomplikowane systemy nor i tuneli niż poprzedni gatunek. System składa się z komory gniazdowej na głębokości 60 cm pod powierzchnią gruntu oraz kilkunastu ślepych tuneli i kilku spiżarni.
Na powierzchni otwory są blisko siebie ale użytkowanych jest 2 - 3 a pozostałe są zamknięte grudką ziemi.
Wykorzystuje też system szlaków komunikacyjnych prowadzących do miejsc zbierania pokarmu.
Brak danych czy osobniki są agresywne w stosunku do osobników z innych grup.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała 135 - 171 mm, ogona 126 - 153 mm. Długość tylnej nogi to 33,4 - 35,2 mm. Długość czaszki  37,0 -40,1 mm. Długość stopy bębniącej o podłoże 13,7 - 15,6 mm.
Ubarwienie futerka czerwono-piaskowe, z głową koloru ochry. Jasne do białego ubarwienie brzucha. Ogon od podstawy do końcówki w kolorze rdzawym z czarnym lub ciemnobrązowym zakończeniem. Włosy na podeszwach tylnych łap w kolorze intensywnej ochry lub rdzawe. 
Porusza się bardzo szybko na czterech kończynach lub skokami.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała i wokalizy. Potrafi też bębnić tylnymi nogami w celu informacji o zagrożeniach lub podczas zalotów.
Odżywia się głownie pokarmem roślinnym. Zjada zielone części roślin, trawy, zioła, kwiaty, pąki, nasiona, kłącza, bulwy, cebule, korzonki, owoce i jagody nie gardzi też owadami gdy są dostępne.
Wodę pobiera z pokarmu lub zlizuje krople porannej rosy.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale większość porodów miedzy wiosną a jesienią. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa około 21 - 23 dni. Samica rodzi 2 - 8 ( średnio 4 - 6 ) młodych w miocie. Od 2 do 5 miotów w sezonie. Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Oczy otwierają w drugim tygodniu życia, będąc już całkowicie porośnięte futerkiem. Po około 30 dniach od narodzin następuje odstawienie.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową osiąga : samica w wieku około 3 miesięcy jednak tylko około 40% młodych samic rozmnaża się w tym samym roku.
Długość życia w warunkach naturalnych to około 24 - 36 miesięcy, w niewoli do 5 - 6 lat.

Meriones vinogradovi 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na brak znanych i głównych zagrożeń. Wydaje się, że globalna populacja jest na tyle duża i nie przewiduje się gwałtownego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Meriones vinogradovi ma ograniczony zakres i niektóre znane rekordy są problematyczne. Dystrybucja tego gatunku powinna zostać poddana wyjaśnieniom ( B. Kryštufek.pers Comm. 2007 ).
W regionie Morza Śródziemnego znany jest ze wschodniej Turcji od Aralik i Dogubeyazit ( Demirsoy i wsp. 2006 ) oraz jednego rekordu z Syrii ( A. Karatas dane nieopublikowane ). W roku 1957 gatunek uznawany był za obfity w Syrii oraz w Republice Nachiczewan - Azerbejdżan.
Obecnie populacje w Turcji są rzadko spotykane z ankiet.        
Na Kaukazie populacje znane są z Azerbejdżanu - Culfa i Nachiczewan oraz z Armenii - z obszarów Vedi, Karabahlasky i Mikoyansky.
Gatunek jest bardzo zbliżony do Meriones erythrourus, ale różnice wynikają z określonych funkcji w strukturze czaszki i w kolorze.  
W Armenii, uznawany za szkodnika powodującego znaczne szkody w uprawach i pastwiskach ( Pogosyan, 1949 ).
W chwili obecnej nie są znane żadne główne zagrożenia dla gatunku.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące dystrybucji tego gatunku.

W niewoli.
W hodowli wiwaryjnej - zoo Moskwa. 




Suwak afgański ( Meriones zarudnyi ) - Heptner, 1937 - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Gerbilinae. Nadrodzina Muroidea z podrodzaju Pallasiomys, z plemienia Rhombomyina. Synonim Meriones crassus zarudnyi.

Występuje w południowej Azji ( północny Afganistan, północno-wschodni Iran i południowy Turkmenistan ).

Zamieszkuje suche stepy, półpustynie, góry, skaliste doliny, zbocza i stoki porośnięte roślinnością, wąwozy i jary, faliste pagórki i ich podnóża, ruiny czy obrzeża pól ale także pobocza dróg.

Nie wiele wiadomo na temat historii naturalnej tego gatunku.
Wiadomo, że aktywny w ciągu całego roku oraz w godzinach nocnych.
Prawdopodobnie nie kopie własnych nor lecz zamieszkuje wspólnie z innymi gatunkami suwaków. Głównie tych żyjących kolonialnie lub w większych grupach. Osobniki ( samce ) chwytano na obrzeżach terenów zamieszkanych przez inne gatunki suwaków.
Średnia długość ciała wynosi 120 - 150 mm, długość ogona 130 - 160 mm, a waga 100 - 130 gram.
Górna część ciała ubarwiona w kolorze brązowo-piaskowym. Posiada białe lub białawe plamy na czole i policzkach. Brzuch oraz zewnętrzne powierzchnie tylnych kończyn są białe. Małżowiny uszne są długie, lekko owłosione. W tylnej, górnej części są koloru żółtego, od dołu, często białe lub białawe. Koniec kity ogona jest największy w podrodzaju, prawie tak puszysty jak u południowych form Meriones persicus. Jej kolorystyka jest dość lekka - od koloru popiołu do brązowo-szarego popiołu. W niektórych przypadkach, końcówka kity utworzona  jest przez białe włosy.
Prawdopodobnie używa szlaków komunikacyjnych innych gatunków.
Brak danych o sposobie komunikacji ale jest prawdopodobne, że używa wszystkich form komunikacji jak spokrewnione gatunki. W niewoli zauważono zrytualizowane formy agresji do podchodzących osobników.
Brak danych na temat diety w warunkach naturalnych. W wiwarium zjada wszelkie mieszanki dla gryzoni, warzywa oraz owady.
Okres sezonu rozrodczego nie jest znany. Sposób krycia nie znany.
Nic nie wiadomo na temat odchowu i ilości potomstwa.
Długość życia w warunkach naturalnych nie znana. W niewoli 25 miesięcy.

Meriones tristrami 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznany jako nie wystarczające dane ze względu na brak aktualnych informacji o jego zakresie występowania, wymagań ekologicznych, zagrożeń i stanu populacji.
Pavlinova et al (1990) zapewnia iż obecnie kwestia powiązań filogenetycznych nie mają wpływu na ostateczną decyzję gdzie najbliżej Meriones zarudnyi. Według Pavlinova et al (1990) włączenie tego gatunku w Meriones crassus  ( Ellerman, Morrison-Scott, 1951 ) nie powinno mieć miejsca. Lay ( Lay, 1967 ) sugeruje bliskość do Meriones tristrami. Jednak sądząc po rodzaju dystrybucji, gatunek może być przypisany do Iranu i Afganistanu jako faunistycznego kompleksu ( Geptner, 1940 ). Wśród jego gatunków ma najbliżej z Meriones persicus.
Jest to rzadki i mało zbadany gatunek znany z trzech obszarów: w północnym Afganistanie ( 2 punkty wokół Maimana ), w południowo-wschodnim Turkmenistanie ( Kushka w Kashan dolinie, kilka ustępów w Karabil ), w północno-zachodnim Iranie ( dwa punkty na północnym i zachodnim brzegu jeziora Rezaye ) ( Wojciechowski, 1957; Hassinger, 1973; Neronov et al, 1974 ). Zakłada się, że gatunek ten jest rozprowadzany znacznie szerzej, zwłaszcza w Iranie, gdzie można mieszkać u podnóża Zagros, Elbrus, w górach turkmeńsko-chorosańskich ( Neronov i wsp., 1974 ).
W Turkmenistanie, wszystkie uzyskane zwierzęta złapano razem z Meriones libycus w mieszkalnych i niemieszkalnych norach i otworach  Rhombomys opimus w górzystych, półpustynnych wąwozach i na zboczach o bogatej roślinności ( Wojciechowski, 1957 ). W obszarze Maimana, na południowych obrzeżach Karabil jednego osobnika złapano w ruinach budynków, drugiego na  platformie drogowej. W tym ostatnim miejscu było dużo dziur, ale 60 pułapek złapało tylko jedno zwierzę ( Hassinger, 1973 ).
W roku 1983, w północno-zachodniej części Karabil wyprawa z moskiewskiego Zoo schwytała samca tego gatunku. Osobnika schwytano w kolonii Rhombomys opimus i mimo dokładnego zbadania okolicznych nor innych zwierząt  nie schwytano.
Przypuszczalnie populacja tego gatunku w całym jego siedliska jest bardzo niska i waha się z roku na rok ( Geptner i wsp., 1958 ). 
W chwili obecnej jakiekolwiek zagrożenia dla gatunku nie są znane.
Brak informacji czy gatunek występuje w obszarach chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są aktualne dane dotyczące historii naturalnej, siedlisk, ekologii, zagrożeń, stanu i trendów populacji.

W niewoli - prawdopodobnie tylko w zoo Moskwa.
W wiwarium moskiewskiego zoo samiec tego gatunku jest ściśle przestrzegał nocną aktywność. Prawie nigdy nie opuszczał schronienia w obecności ludzi. W celu opisania jego zachowań społecznych, zaaranżowano serię spotkań z samcami i samicami gatunków Meriones persicus i Rhombomys opimus. Wyniki doświadczeń wykazały, że elementy zachowań społecznych obserwowane u przedstawiciela Meriones zarudnyi nie różnią się od odpowiednich elementów zachowania innych gatunków suwaków.
Gatunek zjadał wszelkie mieszanki dla gryzoni, warzywa i owady.
Żył 25 miesięcy.
Brak innych danych na temat ewentualnego rozmnożenia gatunku w niewoli.

Opracowano na podstawie :

animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.

Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych