Podrodzina kawie ( Caviinae ) - Fischer de Waldheim, 1817 z rodzajami:
- kawia ( Cavia )
- pseudokawia ( Galea )
- kawiaczka ( Microcavia )
Galea monasteriensis
Microcavia australis
Kawia brazylijska, dawniej aperea ( Cavia aperea ) - Erxleben, 1777 - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae.
Występuje w Ameryce Południowej ( w Kolumbii, w Ekwadorze, w Wenezueli, w Gujanie, w Brazylii, w Boliwii, w północnej Argentynie, w Urugwaju i w Paragwaju ). Brak zapisów z Gujany Francuskiej.
Zamieszkuje głównie obszary otwarte porośnięte trawami i zaroślami oraz sawanny od 400 - 3000 m n.p.m. Nie zamieszkują deszczowych lasów tropikalnych.
kawia brazylijska ( Cavia aperea )
Aktywna w ciągu całego roku, głównie w ciągu całej doby lub po zmierzchu.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych ( samiec i jedna lub dwie samice oraz ich młode ).
Jest terytorialna, rewiry osobnicze mają zakresy : samca około 880 +/- 217 m2 i samic 549 +/- 218 m2. Każda grupa zajmuje oddzielne gniazda ukryte wśród roślinności i zarośli, posiadają złożoną sieć podziemnych tuneli i system szlaków komunikacyjnych przez gęste zarośla, które są skoordynowane z licznymi grupami, które żyją w pobliżu. Samiec nie broni granic terytorialnych lecz skupia się na obronie samic przed potencjalnymi rywalami.
Optymalne siedliska znajdują się w pobliżu jezior lub rzek i obejmują obszary o porośnięte gęstymi zaroślami wokół i znajduje się trawa do żerowania.
Niewielki dymorfizm płciowy. Samiec jest o 11% większy niż samica. Długość ciała od 196 mm do 320 mm. Średnia całkowita długość ciała wynosi 274 mm. Masa ciała od 520 g do 795 g. Średnia masa 637 g. Ogona brak.
Wzór zębowy 1/1, 0/0, 1/1, 3/3. Ich stale rosnące zęby są utrzymywane w stałej długości poprzez ciągłe ścieranie.
Posiada cztery palce na przednich kończynach, podczas gdy ich tylne kończyny mają tylko trzy palce.
Ubarwienie ma szaro-brązowe lub czarne. Włosy futerka są długie i grube. Jej sierść jest najciemniejsza wzdłuż rdzenia grzbietu i staje się coraz bardziej jaśniejsza gdy zbliża się do brzusznej powierzchni zwierzęcia.
Grupa żeruje bardzo blisko miejsc ukrycia, cały czas ostrzegając się wzajemnie o potencjalnym zagrożeniu. Obroną przed drapieżnikami jest zastygnięcie w bezruchu lub rozbiegnięcie się grupy w różne strony.
Grupa rodzinna często występuje w skupiskach, z dziesiątkami innych grup znajdujących się w pobliżu ich rewiru. Komunikują się za pomocą sygnałów dźwiękowych i znaków zapachowych. Dominujące samce znakują członków swoich grup ( zwłaszcza młode samce ) gruczołem powyżej odbytu. Zapach pozwala im bronić innych członków grupy przed rywalami.
Gatunek posiada dwa różne gruczoły zapachowe. Na grzbiecie znajduje się gruczoł łojowy a w pobliżu odbytu gruczoł krokowy. Samce częściej używają gruczołu krokowego do pozostawiania znaków zapachowych niż samice.
Obie płcie używają znaków zapachowych z gruczołu krokowego gdy ich lokalne siedlisko zostaje zakłócone.
Oznakowanie zapachem służy do wyznaczania obszaru danego osobnika, aby odeprzeć rywalizujących samców i przyciągnąć potencjalnych partnerów.
Gatunek komunikuje się także poprzez serię wysokich w tonie pisków i krzyków, które są używane jako ostrzeżenie dla innych osobników tego gatunku, gdy potencjalne zagrożenia są wykrywane.
Jest typowym roślinożercą. Zjada głównie trawy z rodzaju Poaceae. Nie gardzi też innymi gatunkami traw, nasionami, liśćmi, łodygami czy korą krzewów. W nielicznych przypadkach także korzonki lub bulwy.
Sezon rozrodczy może trwać przez cały rok ale szczyt urodzeń następuje od września do kwietnia. System krycia poligamiczny. Samiec kopuluje jedynie z samicami ze swojej grupy, ewentualnie jak pokona dominującego samca z pobliskiej grupy.
Okres ciąży trwa 62 dni. Samica rodzi średnio 2 dobrze rozwinięte młode w miocie. 4 -5 miotów w roku.
Młode rodzą się z otwartymi oczami i są porośnięte w pełni futerkiem.
Są w stanie poruszać się samodzielnie w godzinę po narodzinach. Stały pokarm mogą przyjmować po około 3 dniach od narodzin.
Odstawienie następuje po 25 dniach od narodzin. Młode są w stanie przetrwać samodzielnie po 5 dniach od narodzin.
Samica opiekuje się jeszcze młodymi do 35 dnia po narodzinach.
Dojrzałość płciową młode osiągają po około 28 dniach od narodzin.
Rozproszenie młodych następuje po osiągnięciu dojrzałości płciowej.
Samiec chroni samicę i potomstwo przez krótki okres po porodzie.
Długość życia w środowisku naturalnym to około 3 lata. Wysoka jest śmiertelność młodych osobników ze względu na drapieżniki i ludzi. W niewoli do 8 lat.
Cavia aperea
Opisane podgatunki :
- Cavia aperea aperea - Erxleben, 1777 - wybrzeże wschodniej Brazylii ( Pernambuco State )
- Cavia aperea azarae - Lichtenstein, 1823 - południowo-wschodnia Brazylia ( Ypanema, Prowincja Sao Paulo, Sao Pulo State ) - być może synonim Cavia aperea aperea
- Cavia aperea caripensis - Ojasti, 1964 - Wenezuela ( Monagas State ) - synonim Cavia guianae caripensis - być może synonim Cavia aperea guianae
- Cavia aperea guianae - Thomas, 1901 - Kolumbia, południowa Wenezuela, Gujana ( góry Kanuku ), Surinam, prawdopodobnie północna Brazylia ( brazylijska Amazonia ) - synonim Cavia guianae - Cavia porcellus guianae - Corbet i Hill ( 1991 ) wymienione w Gujanie jako odrębny gatunek - bez komentarza
- Cavia aperea hypoleuca - Cabrera, 1953 - niziny w Boliwii i Paragwaju
- Cavia aperea leucopyga - Brandt, 1815 - południowa Brazylia - synonim Cavia leucopyga - synonim Cavia aperea aperea
- Cavia aperea nana - Thomas, 1917 - zachodnia Boliwia ( lasy Yungas, wschodnie stoki Andów Boliwijskich - Departament La Paz, Chulumani ) - synonim Cavia nana - odrębne gatunki dla niektórych autorów - synonim Cavia tschudii sodalis - uważana za synonim Cavia tschudii
- Cavia aperea pamparum - Thomas, 1901 - północno-wschodnia Argentyna ( Prowincja Corrientes ), Urugwaj, być może Chile - synonim Cavia pamparum - Cavia rufescens pamparum - Cabrera ( 1961 ) wymienia pamparum jako odrębny gatunek
- Cavia aperea patzelti - Schliemann, 1982 - Ekwador ( Chimborazo ) - synonim Cavia patzelti - być może odrębny dla jakiegoś autora
- Cavia aperea rosida - Thomas, 1917 - wschodnia Brazylia ( wschodnia Parana State - Roca Nova ), Urugwaj - synonim Cavia rosida - Cavia aperea resida
- Cavia aperea venezuelae - JA Allen, 1911 - Wenezuela ( Altagracia, Immataca ) - synonim Cavia porcellus venezuelae - Cavia venezuelae - pierwsze oznaczenie jako Cavia aperea - obowiązuje w pierwszej taksonomii
kawia brazylijska ( Cavia aperea )
młody osobnik Cavia aperea
Cavia aperea
Gatunek uważany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk. W obecnej chwili istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku, aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Systematyczny status całej grupy Cavia aperea musi zostać zmieniony ( J. Dunnum i H. Zeballos os. Comm., 2006 ). Zawiera Cavia aperea nana jako podgatunek.
Brak zapisów obecności gatunku z Gujany Francuskiej ( Voss i wsp., 2001 ). Obecność tego gatunku musi zostać potwierdzona w nizinnej części Peru ( J. Dunnum, pers.comm ). W Wenezueli i Boliwii jest częsta ( Pan, 1999 ), gęstość osobnicza wynosiła od 12,5 do 38 osobników/hektar ( Asher et al., 2004 ). W Ekwadorze jest rzadka ( Tirira w prep. ). Znana tylko z jednego rekordu w Peru i Ekwadorze. W Peru z Bahuaja Sonene Parku Narodowego, w Ekwadorze od Alao koło Sangay National Park ( Schliemann, 1981 ). W boliwijskich Yungas występuje w obszarach zaburzonych ( Asher i wsp., 2004 ).
Jednak mimo, że degradacja siedlisk i ich strata występują w wielu miejscach jej zakresu, gatunek ten uważany jest za zdolny do tolerowania pewnego stopnia modyfikacji siedliska.
Gatunek jest ważnym składnikiem diety dużych i średnich drapieżników, w niektórych obszarach stanowią główny składnik ich diety. Jednak ze względu na jej wielkość mniejsze drapieżniki muszą się zadowolić osobnikami młodocianymi ( Scheiblera, 2004 ).
Wraz z innymi roślinożernymi gryzoniami, pomaga utrzymać tereny trawiaste. Gatunek wypełnia nisze, która jest podobna do niszy zwierząt korzystających z wypasu traw podobnie jak ssaki kopytne w Afryce ( Eisenberg, 1989 ).
Jej sieć tuneli i szlaków komunikacyjnych w gęstym podłożu roślin, wykorzystują też różne gatunki gryzoni ( Asher et al., 2004 ).
Jest gospodarzem dla różnych form pasożytów, w tym pcheł ( Tiamastus cavicola, Leptopsylla segnis i Tiamastus cavicola), wszy ( Gliricola porcelli, Hoplopleura alata Hoplopleura alata,HoHoplopleura alata,i Polyplax spinulosa ), roztoczy ( Myobia musculi i Eutrombicula bryanti ), nicieni ( Capillaria hepatica, Graphidioides mazei, Trichuris gracilis i Paraspirudera uncinata ) oraz jeden gatunek motylicy ( Fasciola hepatica ) ( Dunnum i inni, 2008;. Eisenberg, 1989 ).
Cavia aperea jest uważana za gatunek dominujący nad udomowioną kawią domową ( Cavia porcellus ).
Lokalnie na gatunek polują ludzie na mięso. Czasami hodują również dla mięsa. W wyniku tego, mogą być potencjalnymi chorobotwórczymi wektorami chorób u ludzi. Choroby najczęściej związane z Cavia aperea to kryptosporydioza ( cryptosporidiosis ) spojówek ciała i salmonellozy ( Comparative Medicine Program - MU Kolegium Medycyny Weterynaryjnej, 2002 ).
W obecnej chwili nie istnieją żadne znaczące zagrożenia dla gatunku jako całości.
Nie jest objęta żadnymi działaniami ochronnymi w krajach występowania.
Rejestrowana z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.
Cavia aperea pamparum
Cavia aperea pamparum
Cavia aperea nana
W niewoli - hodowla identyczna jak u kawii domowej ( dawniej świnki morskiej ).
Dożywa w niewoli do 8 lat.
Kawia lśniąca - ( Cavia fulgida ) - Wagler, 1831 - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae.
Uwagi : Wagler w 1831 roku opisał ją po raz pierwszy i nazwano gatunek Cavia fulgida; PW Lund zidentyfikował Cavia rufescens w 1841 roku, ale od Oldfield Thomas ( 1901 ), są one uważane za identyczne gatunki.
Występuje w Ameryce Południowej ( obszary nadbrzeżne południowo-wschodniej Brazylii - Minas Gerais i Santa Catarina State ).
Zamieszkuje granicę lasu atlantyckiego i terenów trawiastych.
kawia lśniąca ( Cavia fulgida ) - okaz muzealny
Gatunek słabo poznany.
Prawdopodobnie biologia, ekologia i sposób życia jak u poprzedniego gatunku.
Opisane podgatunki :
- Cavia fulgida nigricans - Wagner, 1844 - Brazylia - synonim Cavia nigricans - synonim Cavia fulgida
- Cavia fulgida rufescens - Lund, 1841 - wschodnia Brazylia ( Lagoa Santa, Minas Gerais ) - synonim Cavia rufescens - synonim Cavia fulgida, mniejszy i ciemniejszy w kolorze
Gatunek uważany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i występowanie w wielu obszarach chronionych w swoim zakresie. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak aktualnych danych na temat wielkości populacji i jej stanu oraz gęstości osobniczej.
Adaptacja gatunku do terenów trawiastych pozwala na duże prawdopodobieństwo iż populacje są stabilne.
Są poczynione pewne badania dotyczące stanu populacji oraz taksonomii gatunku.
W chwili obecnej brak jest głównych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Lokalnie chwytany dla mięsa.
Brak jest dokładnej rejestracji z obszarów chronionych w zakresie gatunku, chociaż takie się znajdują.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące taksonomii, stanu i trendów populacji, jej gęstości osobniczej, siedlisk, ekologii, biologii i ewentualnych zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Kawia pośrednia ( Cavia intermedia ) - Cherem & Olimpio & Ximenez, 1999 - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae.
Występuje w Ameryce Południowej ( wyspa Moleques do Sul w stanie Santa Catarina w Brazylii ). Endemit dla Brazylii.
Zamieszkuje obszary trawiaste porośnięte krzewami.
kawia pośrednia ( Cavia intermedia )
Aktywna w ciągu całego roku, głównie w ciągu całej doby lub po zmierzchu.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych ( samiec i jedna lub dwie samice oraz ich młode ).
Jest terytorialna, ale zakresy rewirów poszczególnych grup są niewielkie. Rewir samca jest nieco większy niż samic. Jednak pokrywa się z rewirami całej grupy oraz innych grup czy rywalizujących samców. Samiec nie broni granic terytorialnych lecz skupia się na obronie samic przed potencjalnymi rywalami.
Każda grupa zajmuje oddzielne gniazda ukryte wśród zarośli. Tworzą złożoną sieć podziemnych tuneli i system szlaków komunikacyjnych przez gęste zarośla, które są skoordynowane z licznymi grupami, które żyją w pobliżu.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Zakres długości to 200 do 400 mm.
Zakres wagi osobnika to 495 g do 750 g. Młode osobniki mają wagę poniżej 400 g.
Posiada długie grube futerko, zazwyczaj w szarym lub brązowym kolorze, z dłuższym włosem na szyi. Ma krępą, cylindryczną budowę bez ogona zewnętrznego, krótkie kończyny i krótkie, bezwłose uszy. Cztery palce na każdej przedniej części stopy i trzy palce na każdej tylnej stopie są uzbrojone w ostre, chwytne pazury. Ich stale rosnące zęby, muszą być ścierane aby utrzymać odpowiednią długość.
Grupa żeruje w pobliżu zarośli aby mieć możliwość ucieczki przed zagrożeniem. Jej system obronny przed drapieżnikami to zastygnięcie w bezruchu lub rozbiegnięcie się grupy na wszystkie strony. Prawdopodobnie z innymi grupami komunikują się za pomocą sygnałów dźwiękowych i znaków zapachowych.
Komunikacja wewnątrz grupy nie została do końca poznana. Istnieje wysoka prawdopodobność iż sposób komunikacji jest zbliżony do pokrewnych gatunków z kontynentu.
Jest typowym roślinożercą. Zjada głównie trawy z gatunków Paspalum vaginatum i Stenotaphrum secundatum.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku. System krycia poligamiczny ale występuje też poliandria. Podczas rui samice aktywnie dążą do odtworzenia z kilkoma samcami w celu zapobieżenia monopolizacji przez jednego samca.
Ciąża trwa około 60 dni. Samica rodzi 1 - 2 młode w miocie. Liczba miotów w ciągu roku nie jest znana.
Młode rodzą się z otwartymi oczami i są porośnięte w pełni futerkiem.
Są w stanie poruszać się samodzielnie w godzinę po narodzinach. Stały pokarm mogą przyjmować po około 3 dniach od narodzin.
Odstawienie następuje po 25 dniach od narodzin. Młode są w stanie przetrwać samodzielnie po 5 dniach od narodzin. Po około 30 dniach następuje rozproszenie.
Dojrzałość płciową potomstwo osiąga po około 59 dniach od narodzin.
Prawdopodobnie samiec nie interesuje się potomstwem a opieka nad młodymi sprawuje samica.
Długość życia nie została dokładnie określona, ale w okresie badawczym wynosiła 363 dni. Czas trwania badania ( 17 miesięcy ), ograniczony był również maksymalną długością życia, która mogła być zapisana. Zarejestrowana trwałość została zapisana w oparciu o liczbę dni pomiędzy pierwszym a ostatnim schwytaniem osobnika ( Salvador i Fernandez, 2008a; Salvador i Fernandez, 2008b ).
Cavia intermedia w naturalnym siedlisku na wyspie Moleques do Sul
Nie opisano żadnych podgatunków.
Cavia intermedia
Gatunek klasyfikowany jako krytycznie zagrożony w kategorii D.
Liczba dojrzałych osobników szacowana jest na około 42.
Wyspa Moleques do Sul ma powierzchnię 10,5 ha. Jest to jeden z najmniejszych na świecie obszarów dystrybucji geograficznej ssaka ( znaleziony w obszarze tylko 4 ha ) ( Cherem et al. 1999 ). Całkowita wielkość powierzchni pokryta roślinnością obejmuje około 6,4 ha.
Salvador i Fernandez ( 2008 ) badali dynamikę populacji tego gatunku w okresie od marca 2004 do czerwca 2005 roku z wykorzystaniem metody pobierania próbek miesięcznych przez wychwytywanie-znaków-odbitych i radiowej telemetrii.
W okresie tym w nocne pułapki złapano 141 osobników. Minimalna liczba osobników wynosiła 24, a maksymalna liczba osobników wynosiła 60, w roku próby z 42 osobnikami, co dało średnią próbkę. Populacja miała wysoką i stabilną gęstość. Stabilna była struktura wieku dorosłych osobników, głównie z małych zakresów terytoriów i wysokim wskaźnikiem przeżywalności. Ilości dojrzałych osobników to : 24 - 60.
Uważa się, że gatunek wywodzi się od ściśle związanej Cavia magna.
Około 8 000 lat temu, gdy podniósł się poziom mórz archipelag oddzielił się od lądu i Cavia intermedia została izolowana ( Salwador i Fernandez, 2008a; Salvador i Fernandez, 2008a; "Santa Catarina Guinea Pig ( Cavia Intermedia )", 2010 ).
Cavia intermedia zamieszkuje obszar pokryty roślinnością trawiastą, głównie przez Paspalum vaginatum i Stenotaphrum secundatum, które są preferowanym źródłem żywności. Obszar ten obejmuje tylko 0,77 ha.
trawa Paspalum vaginatum - główny składnik diety Cavia intermedia
Trawa ( Cortaderia selloana ) i krzewy ( Verbena glabrata ) to roślinność przestrzenna obszarów żerowania i służą jako schronienie dla gatunku. Siedlisko to ma wilgotny klimat, z nieco cieplejszą pogodą w lecie, opadami przez cały rok i zmniejszoną liczbą opadów w czasie zimowych miesięcy ( Salwador i Fernandez, 2008a; Salvador i Fernandez, 2008a; "Santa Catarina Guinea Pig ( Cavia Intermedia )", 2010 ).
Gatunek nie jest zagrożony przez drapieżniki, gdyż na Moleques do Sul nie ma ssaków drapieżnych, a tylko kilka gatunków ptaków drapieżnych obecnych na wyspie okazało się skutecznych w polowaniu na gatunek. Karakara ( Caracara plancus ), karakara jasnogłowa ( Milvago chimachima) i karakara chimango ( Milvago chimango), są jedynymi znanymi drapieżnikami Cavia intermedia ( Kraus 2004 ). Pójdźka ziemna ( Speotyto cunicularia ) i sokół wędrowny ( Falco peregrinus ) nie były zaobserwowane na wyspie w czasie badania ( Salvador & Fernandez, 2008 ), ale mogą być inne drapieżniki.
jeden z drapieżników z wyspy Moleques do Sul - karakara jasnogłowa ( Milvago chimachima )
Trawy na wyspie Moleques do Sul mają zaledwie 5 cm długości w porównaniu do 15 cm długości na sąsiedniej wyspie archipelagu, prawdopodobnie w wyniku żerowania Cavia intermedia. Sugeruje to również, że gęstość osobnicza powinna być uzależniona od dostępności zasobów i drapieżników. Jednak gatunek ma niewielką liczbę drapieżników, których dieta składa się wyłącznie z gatunku i nie ma korelacji między gęstością osobniczą a sezonami, w których zasoby są skąpe lub łatwo dostępne. Dane te sugerują, że nie są one dla gatunku kluczowe. Jednak żadnych wniosków nie można wyciągnąć bez dodatkowych informacji ( Salvador i Fernandez, 2008a; Salvador i Fernandez, 2008b ). Gęstość osobnicza gatunku wynosi 6,6 osobnika/ha.
Domniemanym zagrożeniem dla Cavia intermedia jest polowanie przez ludzi. Ludzie mają swobodny dostęp do wyspy i ochrona tego obszaru nie jest ściśle egzekwowana.
Gatunek jest rejestrowany z Serra do Tabuleiro State Park, który może otrzymać środki z Funduszu na Rzecz Globalnego Środowiska ( GEF ) dla zachowania różnorodności biologicznej i rehabilitacji ekosystemu.
Dla siedlisk gatunku zostały wyznaczone strefy ochronne, a wszystkie wejścia są zakazane ( Cherem i wsp., 1999 ). Jednak park jest niekontrolowany, a status parku oraz wprowadzane zakazy nie są egzekwowane.
dwa schwytane osobniki Cavia intermedia w pułapkę do badań
dwa osobniki Cavia intermedia
W niewoli - brak danych.
Kawia większa ( Cavia magna ) - Ximinez, 1980 - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae.
Występuje w Ameryce Południowej ( Brazylia - Rio Grande do Sul i Santa Catarina State i w Urugwaju - Departament Rocha ).
Zamieszkuje obszary trawiaste i granice lasów oraz wejścia do dolin między wzgórzami.
kawia większa ( Cavia magna )
Aktywna w ciągu całego roku, głównie w ciągu całej doby lub po zmierzchu.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych ( samiec, 1 - 2 samice oraz potomstwo ).
Jest terytorialna, rewiry samców są nieco większe niż samic. Każda grupa zajmuje oddzielne gniazda ukryte wśród roślinności i zarośli, posiadają złożoną sieć podziemnych tuneli i system szlaków komunikacyjnych przez gęste zarośla, które są skoordynowane z licznymi grupami, które żyją w pobliżu. Samiec nie broni granic terytorialnych lecz skupia się na obronie samic przed potencjalnymi rywalami.
Występuje niewielki dymorfizm płciowy : samiec jest nieco większy niż samica.
Średnia waga dorosłych osobników to około 700 - 800 g. Średnia długość ciała to 400 mm i więcej.
Posiada grube futerko zazwyczaj w kolorze szarym, brązowym lub czarnym.
Brak zewnętrznego ogona, krótkie kończyny i krótkie uszy. Posiada cztery palce na przednich kończynach, podczas gdy ich tylne kończyny mają tylko trzy palce. Każdy palec jest zakończony pazurem. Jej stale rosnące zęby muszą być ścierane aby utrzymać je w odpowiedniej długości.
Grupa żeruje bardzo blisko miejsc ukrycia, cały czas ostrzegając się wzajemnie o potencjalnym zagrożeniu. System obronny przed drapieżnikami to zastygnięcie w miejscu lub rozbiegnięcie się grupy na wszystkie strony.
Grupa rodzinna często występuje w skupiskach, z dziesiątkami innych grup znajdujących się w pobliżu ich rewiru. Komunikują się za pomocą sygnałów dźwiękowych i znaków zapachowych. Dominujące samce znakują członków swoich grup ( zwłaszcza młode samce ) gruczołem powyżej odbytu. Zapach pozwala im bronić innych członków grupy przed rywalami.
Gatunek posiada dwa różne gruczoły zapachowe. Na grzbiecie znajduje się gruczoł łojowy a w pobliżu odbytu gruczoł krokowy. Samce częściej używają gruczołu krokowego do pozostawiania znaków zapachowych niż samice.
Obie płcie używają znaków zapachowych z gruczołu krokowego gdy ich lokalne siedlisko zostaje zakłócone.
Oznakowanie zapachem służy do wyznaczania obszaru danego osobnika oraz aby odeprzeć rywalizujące samce i przyciągnąć potencjalnych partnerów.
Gatunek komunikuje się także poprzez serię wysokich w tonie pisków i krzyków, które są używane jako ostrzeżenie dla innych osobników tego gatunku, gdy potencjalne zagrożenia są wykrywane. Ćwierkot jest wykorzystywany czasami w okresie rozrodczym.
Jest typowym roślinożercą. Zjada głównie trawy ale nie gardzi też nasionami, liśćmi, łodygami czy korą krzewów. W nielicznych przypadkach zjada także korzonki lub bulwy.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia poligamiczny, ale występuje też poliandria i monogamia. Krycie następuje w nocy.
Ciąża trwa od 59 do 72 dni. Samica rodzi 1 - 2 młode w miocie. 3 - 4 mioty w sezonie rozrodczym. Młode rodzą się z otwartymi oczami i są porośnięte w pełni futerkiem. Są w stanie poruszać się samodzielnie w godzinę po narodzinach. Stały pokarm mogą przyjmować po około 3 dniach od narodzin.
Odstawienie następuje po 25 dniach od narodzin. Młode są w stanie przetrwać samodzielnie po 5 dniach od narodzin.
Dojrzałość płciową młode osiągają po około 2,5 miesiąca od narodzin.
Rozproszenie młodych następuje po osiągnięciu dojrzałości płciowej.
Samiec chroni samicę i potomstwo przez krótki okres po porodzie.
Długość życia w środowisku naturalnym to około 3 lata. Wysoka jest śmiertelność młodych osobników ze względu na drapieżniki i ludzi.
W niewoli gatunek może dożyć do 8 lat.
Cavia magna - zoo Frankfurt am Main
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany jako nie zagrożony ze względu iż jego zasięg występowania jest znacznie większy niż 20.000 km2 oraz prawdopodobnie posiada duże populacje. Istniejące spadki populacji w Urugwaju nie mają istotnego wpływu aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak jest aktualnych informacji na temat stanu populacji i jej obfitości, ale gatunek ten jest dostosowany do łąk i zakłada się, że ma stabilną populację.
Istnieje związek między gatunkiem a Aechmea distichantha ( Gonzalez 2001 ).
Gatunek jest ważnym składnikiem diety wielu drapieżników.
Gatunek jest ważnym składnikiem diety wielu drapieżników.
Celowe wypalanie roślinności na obszarach hodowli bydła jest głównym zagrożeniem.
Rejestrowana z co najmniej z jednego obszaru chronionego w Urugwaju ( Laguna de Castillos ) i z co najmniej czterech w Brazylii. Konieczne są dalsze badania taksonomiczne tego gatunku.
Cavia magna
W niewoli - rzadka.
Może dożyć do 8 lat.
Kawia domowa - ( Cavia porcellus ) - ( Linnaeus, 1758 ) - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Cavia aperea porcellus - Mus porcellus.
Dawniej zwana "świnką morską" lub "morświnką".
Gatunek nie występuje obecnie w środowisku naturalnym. Jego udomowienie rozpoczęło się około 5 000 p.n.e. Ślady tej działalności są dokumentowane w postaci mumii tych zwierząt odnajdywanych w grobowcach ludzkich ówczesnych lokalnych ludów
Był gatunkiem rodzimym dla Ameryki Południowej. Europejska kolonizacja Ameryki Południowej doprowadziła do wprowadzenia jej jako zwierzęcia domowego w Europie a później całego świata.
Przed udomowieniem zamieszkiwała różne środowiska związane z obszarami trawiastymi od poziomu morza do 4 000 m n.p.m.
W warunkach hodowli jest trzymana pojedynczo, w parach lub grupach rodzinnych.
Aktywna w ciągu całego roku, głównie o zmierzchu i świcie. Kiedy nie śpi swój czas poświęca na pielęgnację, spożywanie posiłku lub badanie lokalnego siedliska.
Występuje nieznaczny dymorfizm płciowy : samiec jest nieco większy niż samica. Długość ciała od 20,3 cm do 25,4 cm. Waga od 700 g do 1100 g.
Jest to mały o cylindrycznym kształcie ciała gryzoń. Jej uszy są rozmieszczone poprzecznie na wierzchołku głowy. Oczy ma umieszczone w połowie drogi w dół pyska, między uszami i nosem.
W pyszczku mają 20 zębów o wzorze ( 1 0 3 1 ) / ( 1 0 3 1 ).
Stale rosnące zęby muszą być ścierane aby ich długość była odpowiednia.
Przypuszcza się iż jej naturalna barwa była ciemna aby zabezpieczyć ją przed drapieżnikami. W wyniku selektywnej hodowli wyróżnia się 20 różnych fenotypów dla koloru włosów i 13 różnych fenotypów dla długości włosa i jego tekstury.
Kawia domowa komunikuje się za pomocą różnych dźwięków, w tym pisków, skrzypienia, skomlenia, szczeknięć, gwizdów, mruczenia i ćwierkania. Szczeknięcia wykorzystywane są podczas pościgów za samicą lub samicami. Skomlenie zaobserwowano bezpośrednio po zakończeniu pościgu. Piski, skrzypienie i ćwierkanie komunikują o kontuzji lub innym zagrożeniu. Gwizdy używane są do komunikacji na dużą odległość i wskazanie obecności pokarmu. Mruczenie uznawane jest za przejaw zadowolenia.
W hodowli zjada pokarm oferowany przez hodowcę. Są to przeważnie warzywa, owoce, siano, świeża trawa czy gotowe mieszanki dla większych gryzoni.
Wymaga też poideł ze świeżą wodą.
Rozmnażanie w ciągu całego roku. W zależności od ilości hodowanych osobników występuje monogamia lub poligamia. Samica w rui występuje 3 - 4 w roku, a ruja trwa około 16 dni.
Okres ciąży to 59 - 72 dni. Samica rodzi średnio 3 młode w miocie. Młode przez 5 - 8 dni są pod intensywną opieką samicy.
Okres laktacji to 14 - 21 dni, po tym czasie następuje odstawienie. Jeśli dorosła samica ma ruję poporodową nie zwraca już uwagi na swoje potomstwo. Samce osiągają dojrzałość płciową w 56 do 70 dni a samice osiągają dojrzałość płciową po około 67 dniach. Średni wiek w momencie pierwszej ciąży wynosi 175 dni.
Samiec zwykle nie interesuje się potomstwem.
Kawia domowa może żyć do 14 lat w niewoli, ale jej średnia żywotność to 8 lat. Rozrodczo aktywna żyje zwykle około 3,5 lat.
Opisane podgatunki :
- Cavia porcellus anolaimae - J.J, Allen, 1916 - Kolumbia ( Bogota, Anolaima, Departament Cundinamarca ) - synonim Cavia anolaimae - Cavia aperea anolaimae - Cavia tschudii anolaimae - charakterystyczne gatunki u niektórych autorów
- Cavia porcellus aperoides - Lund, 1841 - Brazylia - synonim Cavia aperoides - synonim Cavia porcellus
- Cavia porcellus boliviensis - Waterhouse, 1848 - Boliwia ( wyższe elewacje w Andach Boliwijskich, Tapirapoan, Rio Sepotuba, wyżyna pomiędzy Cochabamba i Departamentem La Paz )
- Cavia porcellus cobaya - Pallas, 1766 - Peru - synonim Cavia cobaya - Cavia tschudii cobaya - prawdopodobnie synonim od Cavia porcellus lub formy krajowej Cavia porcellus ( porcellus jest formą dziką dla niektórych autorów )
- Cavia porcellus cutleri - Bennett, 1836 - Peru ( Departament Lima ) - synonim Cavia cutleri - Cavia tschudii cutleri - uważany za synonim lub peruwiańską formę Cavia porcellus
- Cavia porcellus eninimus - Molina, 1782 - Chile - synonim Lepus eninimus - synonim Cavia porcellus
- Cavia porcellus longipilis - Fitzinger, 1836 - Peru - synonim Cavia longipilis - uważany za synonim lub peruwiańską formę Cavia porcellus
Część naukowców wskazuje iż, hodowane zwierzęta były prawdopodobnie krzyżowane z zamieszkującą na terenie Argentyny, Boliwii, Urugwaju, Kolumbii i Brazylii kawią brazyliską ( Cavia aparea ) i zaproponowali klasyfikację i oznaczenie jako Cavia aperea f. porcellus.
W 2003 roku Międzynarodowa Komisja Nomenklatury Zoologicznej / The International Commission on Zoological Nomenclature / zaleciła zachowanie nazwy naukowej Cavia aperea ( Erxleben, 1777 ) dla gatunku dzikiej kawii brazylijskiej, zaś Cavia porcellus ( Linnaeus, 1758 ) dla kawii domowej. Jednak to ustalenie nie rozstrzygało o dokładnym pochodzeniu kawii domowej. Angel Cabrera sugerował przyjęcie jako możliwych przodków tych zwierząt: kawię górską ( Cavia tschudii ) z Peru i Chile lub kawię lśniącą ( Cavia fulgida ) z Brazylii. Kawia lśniąca jest podatna do przeprowadzania krzyżówek. Jednak zwolennicy innej opcji opublikowali w 2010 roku wyniki badań filogenetycznych z wykorzystaniem mitochondrialnego genu cytochromu b, wskazując na bliskie pokrewieństwo Cavia porcellus i Cavia tschudii.
Kawia domowa jest gospodarzem tylko trzech gatunków pasożytów ( Trixacarus caviae, Gliricola porcelli i Chirodiscoides caviae ). Najbardziej rozpowszechnione są roztocza z gatunku ( Trixacarus caviae), które potrafią ryć pod skórą. Nieleczone zwierzę od roztoczy może zabić swojego żywiciela.
W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii PAN w Warszawie publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzajowi Cavia nadano nazwę kawia, zaś niegdysiejszej „śwince morskiej” kawia domowa.
Cavia porcellus została naukowo opisana przez Karola Linneusza w 10. edycji Systema Naturae w 1758 roku.
Zwierzę to trafiło do Europy już w XVI wieku, zaś w wieku XIX zaczęto go używać jako zwierzę laboratoryjne.
W ciągu wielu lat wyhodowano wiele ras i form barwnych kawii domowej. Każda z nich ma zupełnie inne cechy charakterystyczne, które składają się na wygląd zewnętrzny zwierzęcia. W Polsce rasy dzieli się ze względu na długość i fakturę włosa oraz obecność i ilość rozet.
Oficjalne rasy uznawane przez kluby hodowców rasowych kawii domowych dzielą się na trzy grupy :
Krótkowłose : m.in. Angielski Crested, Amerykański Crested, Rozetka ( Abisynka ), US Teddy ( Amerykański Teddy ), CH Teddy ( Szwajcarski Teddy ), Curly, Rex, gładkowłosa.
Długowłose: m.in. Sheltie, Coronet, Peruwianka ( długowłose proste ), Texel, Merino, Alpaka ( długowłose kręcone ), Lunkarya, Moher, Angora.
Bezwłose : Skinny, Baldwin.
Krótka charakterystyka wybranych ras i odmian kawii domowej :
Gładkowłosa - jest to podstawowa rasa. Odznaczająca się krótkim, gładkim włosem bez obecności jakichkolwiek rozet. Rasa ta ma wszystkie możliwe formy barwne. Jest ona formą wyjściową dla wszystkich innych ras ( które powstają poprzez jedno-, lub rzadziej wielogenowe zmiany faktury włosa lub obecności rozet ).
Crested - rasa krótkowłosa z obecnością rozety powyżej linii oczu. Wyhodowano kilka form np. crested angielski o jednolitym umaszczeniu, crested amerykański o jednolitym umaszczeniu lecz białej rozecie.
Sheltie - rasa długowłosa z gładkim włosem i wszystkich formach barwnych.
Coronet - rasa długowłosa z rozetką powyżej linii oczu.
Peruwianka - rasa długowłosa z gładkim włosem z dwoma rozetami na zadzie. Rozety sprawiają iż, włosy powyżej zadu rosną w kierunku głowy. Na czole tworzy się pseudorozeta dająca efekt grzywki.
Rozetka lub abisynka - rasa krótkowłosa, sierść zwierzęcia układa się w liczne rozetki zwane wirkami. Rozetki te muszą być odpowiednie oraz symetrycznie położone na ciele. Wszystkie rozetki muszą być okrągłe i umiarkowanie duże. Środek rozetki nie może być podwójny. Zwierzątko musi mieć minimum 8 rozetek: 2 na grzbiecie po obu stronach ciała, 2 na zadzie, 2 na biodrach, 2 po bokach. Dodatkowo mogą wystąpić 2 rozetki na ramionach. Rozetka występuje we wszystkich odmianach i kombinacjach barwnych.
Skinny - rasa prawie bezwłosa. Sierść występuje wyłącznie w okolicy nosa i w niewielkim stopniu na kończynach. Skóra jej jest miękka, sprężysta i ciepła w dotyku. Rasa skinny może występować w każdym kolorze. Skóra tej rasy jest podatna na zadrapania. Z powodu braku naturalnej okrywy włosowej, zwierzęta wymagają szczególnej opieki zwłaszcza w okresach chłodów.
Baldwin - rasa bezwłosa. Zwierzę rodzi się z okrywą włosową, którą jednak z wiekiem traci, stając się całkowicie łyse. Skóra jej jest szorstka i dosyć sztywna.
Agouti - rasa o tym umaszczeniu pochodzi od pierwotnych, dziko żyjących kawii. Najczęściej występuje w barwie szarej, złotej, srebrnej, kremowej, płowożółty i cynamonowej.
Jednokolorowe - zwane inaczej monokolory. Rasa występuje we wszystkich odmianach kolorystycznych, posiada jednolita barwę na całym ciele.
Himalaya - rasa ma ubarwienie z białym włosem, ale tzw. zimne części ciała – nos, uszy i łapy mają pigment i sierść w tych miejscach jest ciemna a oczy jasne.
Szylkret - rasa o standardowym ubarwieniu w kolorze czarno-czerwonym, plamy ułożone symetrycznie, równomiernie, wyraźnie odcinające się od siebie, o możliwie zbliżonych rozmiarach. Umaszczenie to często spotykane jest w formie szylkretu z bielą ( nazywane TSW, czyli z tortoiseshell-white ), wtedy jako kolor trzeci występuje biel.
Kawia górska ( Cavia tschudii ) - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Cavia aperea tschudii - Cavia atahualpae.
Występuje w Ameryce Południowej ( Peru, Boliwia, północna Argentyna i północne Chile ).
Zamieszkuje wilgotne siedliska z rozproszonymi skałami, pobliże siedlisk łęgowych i terenów podmokłych, tereny trawiaste porośnięte zaroślami i lasy galeriowe na wysokości 3000 - 4300 m n.p.m.
Aktywna w ciągu całego roku, głównie w ciągu całej doby lub po zmierzchu.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych ( samiec, 1 - 2 samice oraz potomstwo ).
Jest terytorialna, rewir samca jest nieco większy niż rewir samic. Kopie nory z kilkoma wejściami. Po terytorium grupa porusza się szlakami komunikacyjnymi do miejsc żerowania. Rewiry poszczególnych grup zachodzą częściowo na siebie. Samce nie bronią terytorium lecz samic przed rywalami.
Grupa rodzinna żeruje bardzo blisko miejsc ukrycia, cały czas ostrzegając się wzajemnie o potencjalnym zagrożeniu. System obronny przed drapieżnikami to zastygnięcie w miejscu lub rozbiegnięcie się grupy na wszystkie strony.
Grupa rodzinna występuje często w skupiskach z innymi grupami mieszkającymi w pobliżu. Grupy wzajemnie się ostrzegają i komunikują.
Do komunikacji używają sygnałów zapachowych i dźwiękowych.
Gatunek posiada dwa różne gruczoły zapachowe. Na grzbiecie znajduje się gruczoł łojowy a w pobliżu odbytu gruczoł krokowy. Samce częściej używają gruczołu krokowego do pozostawiania znaków zapachowych niż samice. Obie płcie używają znaków zapachowych z gruczołu krokowego gdy ich lokalne siedlisko zostaje zakłócone. Oznakowanie zapachem służy do wyznaczania obszaru danego osobnika oraz aby odeprzeć rywalizujące samce i przyciągnąć potencjalnych partnerów.
Gatunek komunikuje się także poprzez serię wysokich w tonie gwizdów, pisków i krzyków, które są używane jako ostrzeżenie dla innych osobników tego gatunku, gdy potencjalne zagrożenia są wykrywane. Ćwierkot jest wykorzystywany czasami w okresie rozrodczym.
Jest typowym roślinożercą. Zjada głównie trawy ale nie gardzi też nasionami, liśćmi, łodygami czy korą krzewów. W nielicznych przypadkach zjada także korzonki lub bulwy.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia poligamiczny, ale występuje też poliandria i monogamia. Krycie następuje w nocy.
Długość ciąży w warunkach naturalnych nie jest znana ale w niewoli wynosi 63,3 dni. Samica rodzi średnio 1 - 2 młode ( w zakresie 1 - 4 )w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się porośnięte sierścią i dobrze rozwinięte. Są w stanie już po 3 dniach od narodzin odżywiać się stałym pokarmem.
Odstawienie następuje po około 20 - 25 dniach od narodzin.
Średni wiek pierwszej reprodukcji to około 2 miesiące.
Opisane podgatunki :
- Cavia tschudii arequipae - Osgood, 1919 - Peru ( Dpt. Arequipa ), Boliwia, północne Chile
- Cavia tschudii atahualpae - Osgood, 1913 - Peru ( Dpt. Cajamarca ) - synonim Cavia atahualpae - orginalna nazwa Cavia tschudii tschudii - ważny podgatunek dla jakiejś taksonomii
- Cavia tschudii cutleri - Tschudi, 1844 - Peru - synonim Cavia cutleri - relacja z Cavia porcellus cutleri ?
- Cavia tschudii festina - Thomas, 1927 - Peru ( Huariaca, Dpt. Junin ) - synonim Cavia aperea festina
- Cavia tschudii osgoodi - Sandborn, 1949 - Boliwia i Peru ( wysokie Andy ) - synonim Cavia aperea osgoodi
- Cavia tschudii pallidior - Thomas, 1917 - południowe do wschodniego Peru - synonim Cavia tschudii arequipae
- Cavia tschudii sodalis - Thomas, 1926 - północna Argentyna ( Jujuy i Tucuman ), być może Boliwia - synonim Cavia aperea sodalis
- Cavia tschudii stolida - Thomas, 1926/Cabrera, 1961 - Peru ( Rio Utcubamba, Chachapoyas, Dpt. Amazonas ) - synonim Cavia stolida - Cavia aperea stolida -
Hückinghaus (1961), uważa stolida za odrębny gatunek
- Cavia tschudii tschudii - Fitzinger, 1857 - wybrzeże regionu w Chile, zachodnie Peru, Boliwia ( wysokie Andy )
- Cavia tschudii umbrata - Thomas, 1917 - środkowe Peru ( Incapirca, Zezioro, Dpt. Junin ) - być może synonim Cavia tschudii tschudii
Gatunek uważany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i pewien stopień tolerancji na zakłócenia w siedlisku. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Nie zamieszkuje Yungas we wschodnich Andach i nizin w Boliwii.
Uważany za pospolity gatunek mimo niewielkiej ilości rekordów z Argentyny. W Peru zamieszkuje zakłócony las galeriowy, dzięki czemu wykazuje pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk.
W chwili obecnej brak jest wyraźnych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w krajach swojego występowania.
Został zarejestrowany z 12 obszarów chronionych w Peru i 2 w Boliwii.
W niewoli - rzadki.
Hodowla zbliżona do kawii domowej.
Kawia domowa - ( Cavia porcellus ) - ( Linnaeus, 1758 ) - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Cavia aperea porcellus - Mus porcellus.
Dawniej zwana "świnką morską" lub "morświnką".
różne odmiany i rasy kawii domowej ( Cavia porcellus ) - od lewej : szylkret, w środku : skinny, po prawej : rozetka
Gatunek nie występuje obecnie w środowisku naturalnym. Jego udomowienie rozpoczęło się około 5 000 p.n.e. Ślady tej działalności są dokumentowane w postaci mumii tych zwierząt odnajdywanych w grobowcach ludzkich ówczesnych lokalnych ludów
Był gatunkiem rodzimym dla Ameryki Południowej. Europejska kolonizacja Ameryki Południowej doprowadziła do wprowadzenia jej jako zwierzęcia domowego w Europie a później całego świata.
Przed udomowieniem zamieszkiwała różne środowiska związane z obszarami trawiastymi od poziomu morza do 4 000 m n.p.m.
kawia domowa ( Cavia porcellus ) - rasa długowłosa i gładkowłosa
W warunkach hodowli jest trzymana pojedynczo, w parach lub grupach rodzinnych.
Aktywna w ciągu całego roku, głównie o zmierzchu i świcie. Kiedy nie śpi swój czas poświęca na pielęgnację, spożywanie posiłku lub badanie lokalnego siedliska.
Występuje nieznaczny dymorfizm płciowy : samiec jest nieco większy niż samica. Długość ciała od 20,3 cm do 25,4 cm. Waga od 700 g do 1100 g.
Jest to mały o cylindrycznym kształcie ciała gryzoń. Jej uszy są rozmieszczone poprzecznie na wierzchołku głowy. Oczy ma umieszczone w połowie drogi w dół pyska, między uszami i nosem.
W pyszczku mają 20 zębów o wzorze ( 1 0 3 1 ) / ( 1 0 3 1 ).
Stale rosnące zęby muszą być ścierane aby ich długość była odpowiednia.
Przypuszcza się iż jej naturalna barwa była ciemna aby zabezpieczyć ją przed drapieżnikami. W wyniku selektywnej hodowli wyróżnia się 20 różnych fenotypów dla koloru włosów i 13 różnych fenotypów dla długości włosa i jego tekstury.
Kawia domowa komunikuje się za pomocą różnych dźwięków, w tym pisków, skrzypienia, skomlenia, szczeknięć, gwizdów, mruczenia i ćwierkania. Szczeknięcia wykorzystywane są podczas pościgów za samicą lub samicami. Skomlenie zaobserwowano bezpośrednio po zakończeniu pościgu. Piski, skrzypienie i ćwierkanie komunikują o kontuzji lub innym zagrożeniu. Gwizdy używane są do komunikacji na dużą odległość i wskazanie obecności pokarmu. Mruczenie uznawane jest za przejaw zadowolenia.
W hodowli zjada pokarm oferowany przez hodowcę. Są to przeważnie warzywa, owoce, siano, świeża trawa czy gotowe mieszanki dla większych gryzoni.
Wymaga też poideł ze świeżą wodą.
Rozmnażanie w ciągu całego roku. W zależności od ilości hodowanych osobników występuje monogamia lub poligamia. Samica w rui występuje 3 - 4 w roku, a ruja trwa około 16 dni.
Okres ciąży to 59 - 72 dni. Samica rodzi średnio 3 młode w miocie. Młode przez 5 - 8 dni są pod intensywną opieką samicy.
Okres laktacji to 14 - 21 dni, po tym czasie następuje odstawienie. Jeśli dorosła samica ma ruję poporodową nie zwraca już uwagi na swoje potomstwo. Samce osiągają dojrzałość płciową w 56 do 70 dni a samice osiągają dojrzałość płciową po około 67 dniach. Średni wiek w momencie pierwszej ciąży wynosi 175 dni.
Samiec zwykle nie interesuje się potomstwem.
Kawia domowa może żyć do 14 lat w niewoli, ale jej średnia żywotność to 8 lat. Rozrodczo aktywna żyje zwykle około 3,5 lat.
kawia domowa ( Cavia porcellus ) - rozetka
kawia domowa ( Cavia porcellus ) - gładkowłosa
Opisane podgatunki :
- Cavia porcellus anolaimae - J.J, Allen, 1916 - Kolumbia ( Bogota, Anolaima, Departament Cundinamarca ) - synonim Cavia anolaimae - Cavia aperea anolaimae - Cavia tschudii anolaimae - charakterystyczne gatunki u niektórych autorów
- Cavia porcellus aperoides - Lund, 1841 - Brazylia - synonim Cavia aperoides - synonim Cavia porcellus
- Cavia porcellus boliviensis - Waterhouse, 1848 - Boliwia ( wyższe elewacje w Andach Boliwijskich, Tapirapoan, Rio Sepotuba, wyżyna pomiędzy Cochabamba i Departamentem La Paz )
- Cavia porcellus cobaya - Pallas, 1766 - Peru - synonim Cavia cobaya - Cavia tschudii cobaya - prawdopodobnie synonim od Cavia porcellus lub formy krajowej Cavia porcellus ( porcellus jest formą dziką dla niektórych autorów )
- Cavia porcellus cutleri - Bennett, 1836 - Peru ( Departament Lima ) - synonim Cavia cutleri - Cavia tschudii cutleri - uważany za synonim lub peruwiańską formę Cavia porcellus
- Cavia porcellus eninimus - Molina, 1782 - Chile - synonim Lepus eninimus - synonim Cavia porcellus
- Cavia porcellus longipilis - Fitzinger, 1836 - Peru - synonim Cavia longipilis - uważany za synonim lub peruwiańską formę Cavia porcellus
kawia domowa - rasa długowłosa
Część naukowców wskazuje iż, hodowane zwierzęta były prawdopodobnie krzyżowane z zamieszkującą na terenie Argentyny, Boliwii, Urugwaju, Kolumbii i Brazylii kawią brazyliską ( Cavia aparea ) i zaproponowali klasyfikację i oznaczenie jako Cavia aperea f. porcellus.
W 2003 roku Międzynarodowa Komisja Nomenklatury Zoologicznej / The International Commission on Zoological Nomenclature / zaleciła zachowanie nazwy naukowej Cavia aperea ( Erxleben, 1777 ) dla gatunku dzikiej kawii brazylijskiej, zaś Cavia porcellus ( Linnaeus, 1758 ) dla kawii domowej. Jednak to ustalenie nie rozstrzygało o dokładnym pochodzeniu kawii domowej. Angel Cabrera sugerował przyjęcie jako możliwych przodków tych zwierząt: kawię górską ( Cavia tschudii ) z Peru i Chile lub kawię lśniącą ( Cavia fulgida ) z Brazylii. Kawia lśniąca jest podatna do przeprowadzania krzyżówek. Jednak zwolennicy innej opcji opublikowali w 2010 roku wyniki badań filogenetycznych z wykorzystaniem mitochondrialnego genu cytochromu b, wskazując na bliskie pokrewieństwo Cavia porcellus i Cavia tschudii.
Kawia domowa jest gospodarzem tylko trzech gatunków pasożytów ( Trixacarus caviae, Gliricola porcelli i Chirodiscoides caviae ). Najbardziej rozpowszechnione są roztocza z gatunku ( Trixacarus caviae), które potrafią ryć pod skórą. Nieleczone zwierzę od roztoczy może zabić swojego żywiciela.
W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii PAN w Warszawie publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzajowi Cavia nadano nazwę kawia, zaś niegdysiejszej „śwince morskiej” kawia domowa.
Cavia porcellus została naukowo opisana przez Karola Linneusza w 10. edycji Systema Naturae w 1758 roku.
Zwierzę to trafiło do Europy już w XVI wieku, zaś w wieku XIX zaczęto go używać jako zwierzę laboratoryjne.
W ciągu wielu lat wyhodowano wiele ras i form barwnych kawii domowej. Każda z nich ma zupełnie inne cechy charakterystyczne, które składają się na wygląd zewnętrzny zwierzęcia. W Polsce rasy dzieli się ze względu na długość i fakturę włosa oraz obecność i ilość rozet.
Oficjalne rasy uznawane przez kluby hodowców rasowych kawii domowych dzielą się na trzy grupy :
Krótkowłose : m.in. Angielski Crested, Amerykański Crested, Rozetka ( Abisynka ), US Teddy ( Amerykański Teddy ), CH Teddy ( Szwajcarski Teddy ), Curly, Rex, gładkowłosa.
Długowłose: m.in. Sheltie, Coronet, Peruwianka ( długowłose proste ), Texel, Merino, Alpaka ( długowłose kręcone ), Lunkarya, Moher, Angora.
Bezwłose : Skinny, Baldwin.
Krótka charakterystyka wybranych ras i odmian kawii domowej :
Gładkowłosa - jest to podstawowa rasa. Odznaczająca się krótkim, gładkim włosem bez obecności jakichkolwiek rozet. Rasa ta ma wszystkie możliwe formy barwne. Jest ona formą wyjściową dla wszystkich innych ras ( które powstają poprzez jedno-, lub rzadziej wielogenowe zmiany faktury włosa lub obecności rozet ).
Crested - rasa krótkowłosa z obecnością rozety powyżej linii oczu. Wyhodowano kilka form np. crested angielski o jednolitym umaszczeniu, crested amerykański o jednolitym umaszczeniu lecz białej rozecie.
Sheltie - rasa długowłosa z gładkim włosem i wszystkich formach barwnych.
Coronet - rasa długowłosa z rozetką powyżej linii oczu.
Peruwianka - rasa długowłosa z gładkim włosem z dwoma rozetami na zadzie. Rozety sprawiają iż, włosy powyżej zadu rosną w kierunku głowy. Na czole tworzy się pseudorozeta dająca efekt grzywki.
Rozetka lub abisynka - rasa krótkowłosa, sierść zwierzęcia układa się w liczne rozetki zwane wirkami. Rozetki te muszą być odpowiednie oraz symetrycznie położone na ciele. Wszystkie rozetki muszą być okrągłe i umiarkowanie duże. Środek rozetki nie może być podwójny. Zwierzątko musi mieć minimum 8 rozetek: 2 na grzbiecie po obu stronach ciała, 2 na zadzie, 2 na biodrach, 2 po bokach. Dodatkowo mogą wystąpić 2 rozetki na ramionach. Rozetka występuje we wszystkich odmianach i kombinacjach barwnych.
Skinny - rasa prawie bezwłosa. Sierść występuje wyłącznie w okolicy nosa i w niewielkim stopniu na kończynach. Skóra jej jest miękka, sprężysta i ciepła w dotyku. Rasa skinny może występować w każdym kolorze. Skóra tej rasy jest podatna na zadrapania. Z powodu braku naturalnej okrywy włosowej, zwierzęta wymagają szczególnej opieki zwłaszcza w okresach chłodów.
Baldwin - rasa bezwłosa. Zwierzę rodzi się z okrywą włosową, którą jednak z wiekiem traci, stając się całkowicie łyse. Skóra jej jest szorstka i dosyć sztywna.
Agouti - rasa o tym umaszczeniu pochodzi od pierwotnych, dziko żyjących kawii. Najczęściej występuje w barwie szarej, złotej, srebrnej, kremowej, płowożółty i cynamonowej.
Jednokolorowe - zwane inaczej monokolory. Rasa występuje we wszystkich odmianach kolorystycznych, posiada jednolita barwę na całym ciele.
Himalaya - rasa ma ubarwienie z białym włosem, ale tzw. zimne części ciała – nos, uszy i łapy mają pigment i sierść w tych miejscach jest ciemna a oczy jasne.
Szylkret - rasa o standardowym ubarwieniu w kolorze czarno-czerwonym, plamy ułożone symetrycznie, równomiernie, wyraźnie odcinające się od siebie, o możliwie zbliżonych rozmiarach. Umaszczenie to często spotykane jest w formie szylkretu z bielą ( nazywane TSW, czyli z tortoiseshell-white ), wtedy jako kolor trzeci występuje biel.
rycina - trzy rasy kawii domowej
bezwłosa rasa kawii domowej
Kawia górska ( Cavia tschudii ) - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Caviinae. Synonim Cavia aperea tschudii - Cavia atahualpae.
Występuje w Ameryce Południowej ( Peru, Boliwia, północna Argentyna i północne Chile ).
Zamieszkuje wilgotne siedliska z rozproszonymi skałami, pobliże siedlisk łęgowych i terenów podmokłych, tereny trawiaste porośnięte zaroślami i lasy galeriowe na wysokości 3000 - 4300 m n.p.m.
kawia górska ( Cavia tschudii )
Aktywna w ciągu całego roku, głównie w ciągu całej doby lub po zmierzchu.
Żyje w niewielkich grupach rodzinnych ( samiec, 1 - 2 samice oraz potomstwo ).
Jest terytorialna, rewir samca jest nieco większy niż rewir samic. Kopie nory z kilkoma wejściami. Po terytorium grupa porusza się szlakami komunikacyjnymi do miejsc żerowania. Rewiry poszczególnych grup zachodzą częściowo na siebie. Samce nie bronią terytorium lecz samic przed rywalami.
Grupa rodzinna żeruje bardzo blisko miejsc ukrycia, cały czas ostrzegając się wzajemnie o potencjalnym zagrożeniu. System obronny przed drapieżnikami to zastygnięcie w miejscu lub rozbiegnięcie się grupy na wszystkie strony.
Grupa rodzinna występuje często w skupiskach z innymi grupami mieszkającymi w pobliżu. Grupy wzajemnie się ostrzegają i komunikują.
Do komunikacji używają sygnałów zapachowych i dźwiękowych.
Gatunek posiada dwa różne gruczoły zapachowe. Na grzbiecie znajduje się gruczoł łojowy a w pobliżu odbytu gruczoł krokowy. Samce częściej używają gruczołu krokowego do pozostawiania znaków zapachowych niż samice. Obie płcie używają znaków zapachowych z gruczołu krokowego gdy ich lokalne siedlisko zostaje zakłócone. Oznakowanie zapachem służy do wyznaczania obszaru danego osobnika oraz aby odeprzeć rywalizujące samce i przyciągnąć potencjalnych partnerów.
Gatunek komunikuje się także poprzez serię wysokich w tonie gwizdów, pisków i krzyków, które są używane jako ostrzeżenie dla innych osobników tego gatunku, gdy potencjalne zagrożenia są wykrywane. Ćwierkot jest wykorzystywany czasami w okresie rozrodczym.
Jest typowym roślinożercą. Zjada głównie trawy ale nie gardzi też nasionami, liśćmi, łodygami czy korą krzewów. W nielicznych przypadkach zjada także korzonki lub bulwy.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni. System krycia poligamiczny, ale występuje też poliandria i monogamia. Krycie następuje w nocy.
Długość ciąży w warunkach naturalnych nie jest znana ale w niewoli wynosi 63,3 dni. Samica rodzi średnio 1 - 2 młode ( w zakresie 1 - 4 )w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się porośnięte sierścią i dobrze rozwinięte. Są w stanie już po 3 dniach od narodzin odżywiać się stałym pokarmem.
Odstawienie następuje po około 20 - 25 dniach od narodzin.
Średni wiek pierwszej reprodukcji to około 2 miesiące.
Cavia tschudii
Opisane podgatunki :
- Cavia tschudii arequipae - Osgood, 1919 - Peru ( Dpt. Arequipa ), Boliwia, północne Chile
- Cavia tschudii atahualpae - Osgood, 1913 - Peru ( Dpt. Cajamarca ) - synonim Cavia atahualpae - orginalna nazwa Cavia tschudii tschudii - ważny podgatunek dla jakiejś taksonomii
- Cavia tschudii cutleri - Tschudi, 1844 - Peru - synonim Cavia cutleri - relacja z Cavia porcellus cutleri ?
- Cavia tschudii festina - Thomas, 1927 - Peru ( Huariaca, Dpt. Junin ) - synonim Cavia aperea festina
- Cavia tschudii osgoodi - Sandborn, 1949 - Boliwia i Peru ( wysokie Andy ) - synonim Cavia aperea osgoodi
- Cavia tschudii pallidior - Thomas, 1917 - południowe do wschodniego Peru - synonim Cavia tschudii arequipae
- Cavia tschudii sodalis - Thomas, 1926 - północna Argentyna ( Jujuy i Tucuman ), być może Boliwia - synonim Cavia aperea sodalis
- Cavia tschudii stolida - Thomas, 1926/Cabrera, 1961 - Peru ( Rio Utcubamba, Chachapoyas, Dpt. Amazonas ) - synonim Cavia stolida - Cavia aperea stolida -
Hückinghaus (1961), uważa stolida za odrębny gatunek
- Cavia tschudii tschudii - Fitzinger, 1857 - wybrzeże regionu w Chile, zachodnie Peru, Boliwia ( wysokie Andy )
- Cavia tschudii umbrata - Thomas, 1917 - środkowe Peru ( Incapirca, Zezioro, Dpt. Junin ) - być może synonim Cavia tschudii tschudii
Cavia tschudii atahualpae?
Gatunek uważany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i pewien stopień tolerancji na zakłócenia w siedlisku. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Nie zamieszkuje Yungas we wschodnich Andach i nizin w Boliwii.
Uważany za pospolity gatunek mimo niewielkiej ilości rekordów z Argentyny. W Peru zamieszkuje zakłócony las galeriowy, dzięki czemu wykazuje pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk.
W chwili obecnej brak jest wyraźnych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w krajach swojego występowania.
Został zarejestrowany z 12 obszarów chronionych w Peru i 2 w Boliwii.
W niewoli - rzadki.
Hodowla zbliżona do kawii domowej.
Cavia intermedia
Cavia magna - zoo Leipzig
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz