Beszamel i spółka bez ograniczeń: Tukotuki z Argentyny i nie tylko. Przegląd gatunków. Część IV.

Tukotuko parański ( Ctenomys roigi ) - Contreras J.R., 1989 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej - północno-wschodnia Argentyna ( pobliże rzeki Parana w prowincji Corrientes ).

Zamieszkuje piaszczyste wydmy i krawędzie rzek.

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Okresy aktywności są przeplatane okresami odpoczynku. Żyje samotnie, ale systemy nor blisko sąsiadują z innymi osobnikami tego gatunku.
Brak informacji czy systemy poszczególnych osobników łaczą się ze sobą.
Kopie dość rozległe systemy tuneli i komór w piaszcystym gruncie. Jego pazury i zęby są wyspecjalizowane do kopania.
Dość często spotykany na powierzchni zarówno w ciągu dnia jak i w nocy chociaż nie zbiera pożywienia na powierzchni.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku oraz postawy ciała. Charakterystyczna wokaliza "tuc-tuc" powtarzana jest co sekundę aż do 30 razy z rzędu. Wokaliza ta występuje zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą głównie podziemne części roślin ale także trawy czy łodygi. Zbiera bulwy i korzenie roślin, takich jak Rhunchosia palida, Ipomoea bonariensis, Senecio grisebachi lub Byptia mutabilis, lub podstawowe łodygi dominujących traw. Osobnik ma również dostęp do naziemnych części roślin, ciągnąc całą roślinę do tunelu od dołu, bez wychodzenia na powierzchnię ziemi.
Sezon rozrodczy w okresie wiosenno-letnim. System krycia prawdopodobnie poligamiczny.
W pełni 50% samic było albo w ciąży, albo w okresie laktacji w październiku, z 11% młodymi z tego roku, a dwa miesiące później, w grudniu, 40% populacji było z młodymi z tego roku, a samic w ciąży i w okresie laktacji było odpowiednio 10% i 30%.
Samica rodzi 1 - 2 młode po ciąży trwającej około 95 dni. Okres laktacji to około 30 - 35 dni.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Żyje 12 - 24 miesiące.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako krytycznie zagrożony w kategorii B1ab( i,ii )+2ab( i,ii ). Jego zasięg występowania jest mniejszy niż 100 km2 a powierzchnia użytkowa jest mniejsza niż 10 km2, wszystkie osobniki znajdują się w jednym miejscu a liczba siedlisk stale się zmniejsza. Istnieją tylko dwie znane populacje, bardzo blisko siebie i są uważane za jedną miejscowość ( Bidau pers.comm. ).
Gatunek ten zajmuje gleby piaszczysto-gliniaste w siedliskach stepowych pokrytych roślinami zielnymi, w szczególności inwazyjnymi psiankowatymi ( Solanaceae ), w obszarach silnie podatnych na nadmierne wypasanie bydła. Obszary te nie są sezonowo zalewane.
Gatunek monotypowy. Kariotyp 2n = 48, FN = 76 ( Gimenez et.al. 2001, 2002 ).
Liczba osobników i populacji od dawna maleje i jest wymieniona jako CR na Czerwonej Liście Argentyny ( Ojeda i Bidau pers. comm. ).
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Ctenomys rosendopascuali - Contreras, 1995 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( Mar Chiquita, Departament San Justo, prowincja Kordoba ).

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Długość samca to 160 - 177 mm a samicy 159 - 166 mm.

Nie wiadomo na pewno czy gatunek został formalnie opisany.
Został nazwany na cześć argentyńskiego paleontologa Rosendo Pascuala.
Klasyfikowany jako podatny według SAREM ( Argentyńskie Towarzystwo Badania Ssaków ) Ojeda, RA, Chillo V., GB Diaz Isenrath ( red. ). Czerwona Księga zagrożonych ssaków Argentyny 2012.
Argentyńskie Towarzystwo Badania Ssaków, SAREM. 257 pp. 2012 gatunek monotypowy.
Gimenez et.al. 1999;1991 opisał wielospecyficzny dopełniacz chromosomalny 2n = 52 z zmienną FN 62, 64 i 66 ( patrz także Ipucha i wsp. 2008 ). Mascheretti i wsp. 2000 doszli do wniosku, że Ctenomys rosendopascuali był częścią linii, która obejmowała Ctenomys azarae, Ctenomys bergi, Ctenomys bonnettoi, Ctenomys mendocinus i Ctenomys yolandae w oparciu o sekwencje mtDNA.
Nie jest jasne, czy kwestia opisu gatunku w Notulas Faunisticas ( tom 86, s. 1-6 ), w której JR Contreras ( 1995b ) opisała Ctenomys rosendopascuali, została faktycznie opublikowana ( Yolanda Davies, córka Julio R.Contrerasa, pers.comm do U.F.J.Pardinas, 25.10.2012 ). Jeśli nie, to takson, do którego kolejni autorzy odwołują się pod tą nazwą, będzie wymagał formalnego opisu.

Tukotuko saltański ( Ctenomys saltarius ) - Thomas, 1912 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys talarum saltarius Yepes, 1935a.

Występuje w Ameryce Południowej - północna Argentyna ( prowincje Salta i Jujuy ).

Zamieszkuje prawdopodobnie obszary trawiaste, chociaż brak podstawowych informacji o wymaganiach siedliskowych tego gatunku.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż, jest to dość duży gatunek z długością głowy i ciała ( holotypu, dorosłej samicy ) 200 mm, długości ogona 90 mm i długości tylnej stopy 33 mm.
Futro krótkie i ogólnie matowe, nie mające długości ani połysku sąsiednich gatunków ( Ctenomys opimus luteolus, Thomas i Ctenomys tucumanus, Thomas ).
Górne części grzbietu to matowa surowa umbra, brązowy wzdłuż grzbietowej linii środkowej, jaśniejszy po bokach. Podbrzusze białawe. Wokół pyska białawy z niepozornym ciemnym kołnierzem dalej.
Ogon wyraźnie dwukolorowy, czarniawy powyżej i matowy biały poniżej.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako niepełne dane z powodu utrzymującej się niepewności co do rozmieszczenia gatunku, zagrożeń i środków ochronnych. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia. Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Gatunek monotypowy. Lokalizacja typu jest niepewna, ale w prowincji Salta ( Lessa pers.comm ). Jest tylko jedno znane miejsce ( Lessa i Bidau pers.comm ).
Nie ma dostępnych informacji na temat statusu populacji tego gatunku.
Brak dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Brak dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko stokowy ( Ctenomys scagliai ) - Julio Rafael Contreras, 2000 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( prowincja Tucuman ).

Zamieszkuje prawdopodobnie obszary trawiaste, chociaż brak podstawowych informacji o wymaganiach siedliskowych tego gatunku. Dolna granica zamieszkania to 2500 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż, jest to gatunek średniej wielkości z zewnętrznymi pomiarami holotypu, w tym długość głowy i ciała 195 mm, długość ogona 85 mm, długość tylnej stopy ( z pazurem ) 37 mm, długość uszu 10 mm i masa 270 g.
Ogólny kolor jasny, ochrowo brązowy z powrotem do żółto-słomkowego na bokach i brzuchu. Włosy długie, jedwabiste i mocno dwukolorowe, z czarną podstawową częścią przez dwie piąte długości grzbietowych włosów i około połowy długości włosów brzusznych.
Góra kufy i głowa czarna, rozciągająca się z powrotem jako grzbietowa naszywka. Zarówno wibrysy, jak i ponadgrupowy grzebień biały.
Obszar otaczający wibrysy w takim samym kolorze jak reszta twarzy.
Ogon pokryty krótkimi i słabo rozłożonymi włosami, dwukolorowy, z proksymalną częścią brudnego białego coraz ciemniejszy stopniowo aż do dystalnej trzeciej, która jest czarna.
Uszy bardzo małe, z kremowymi białymi obszarami poddziąsłowymi, które sugerują blady kołnierz.
Brak białych plam w regionach pachowych lub pachwinowych.
Nogi pokryte rzadkim futrem w kolorze podobnym do brzucha.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako niepełne dane z powodu utrzymującej się niepewności co do rozmieszczenia gatunków, zagrożeń i środków ochronnych. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia.
Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Gatunek ten znany jest tylko z lokalizacji typu: Los Cardones ( 26 ° 40'S, 65 ° 51'W ) Prowincja Tucumán, Argentyna ( Woods i Kilpatrick, 2005 ).
Gatunek monotypowy. Kariotyp ma wartość 2n = 36, FN = 64 ( Ortells 1995, jak Ctenomys knighti, patrz J.R.Contreras 1999 ).
Brak dostępnych informacji na temat statusu populacji tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Brak dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko jedwabisty ( Ctenomys sericeus ) - J, A, Allen, 1903 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej - południowo-zachodnia Argentyna ( prowincje Santa Cruz, Chubut i Rio Negro ).

Zamieszkuje prawdopodobnie obszary trawiaste, chociaż brak podstawowych informacji o wymaganiach siedliskowych tego gatunku.

tukotuko jedwabisty ( Ctenomys sericeus )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż, gatunek o długości całkowitej wynoszącej średnio 200 mm ( zakres 195 - 208 mm ), długości ogonka wynoszącej 56,6 mm ( 51 - 62 mm ) i długości tylnej stopy 26,2 mm ( 25-28 mm ) ( A.I.Medina et.al.2007 ).
Owłosienie krótkie, miękkie i błyszczące.
Ogólny kolor powyżej żółtawo-szary silnie zróżnicowany z czernią, włosy są miękkie na podstawnych trzech-czteronóżkach, następnie wąsko pasemkowane z jasnożółtawobrązowym i zakończone czernią.
Boki i powierzchnie brzuszne wygładzone.
Boki nosa żółtobrązowe.
Czubek nosa i czubek głowy jak w na grzbiecie. Uszy małe i czarne, górne powierzchnie stóp szare z lekkim żółtawym nalotem.
Ogon bladożółty, z medialną ciemną kreską wzdłuż wierzchołkowej połowy górnej powierzchni.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako niepełne dane z powodu utrzymującej się niepewności co do rozmieszczenia gatunków, zagrożeń i środków ochronnych. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia.
Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Gatunek znany tylko z lokalizacji typu na południe od Parque Nacional Perito Moreno ( Allen, 1903 ) ( Lessa i Bidau pers. comm.).
Gatunek monotypowy. Gatunek ten ma kariotyp 2n = 28 - 30 chromosomów i prosty asymetryczny typ nasienia ( Montes i wsp. 2001, Bidau 2006 ).
J.A.Allen ( 1905 ) stwierdził, że Ctenomys sericeus był parapsychiczny dla Ctenomys osgoodi. Brak innych danych.
J.A.Allen ( 1903b ) porównał Ctenomys sericeus zarówno do Ctenomys pundti Nehring, jak i Ctenomys bergi Thomas, dwóch gatunków z pobliskiej prowincji Kordoby, z których oba różnią się koloryzacją.
Następnie J.A.Allen ( 1905 ) zawęził lokalizację typową dla ujścia rzek Chico i Belgrano w prowincji Santa Cruz.
Nie ma dostępnych informacji na temat statusu populacji tego gatunku.
Brak dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Brak dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko gromadny ( Ctenomys sociabilis ) - Pearson i Christie, 1985 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( prowincja Neuquén na obszarze Reserva Nacional del Parque Nacional Nahuel Huapi ).

Zamieszkuje suche, stepowe obszary trawiaste przerywane w niereguralnych odstępach przez wilgotne łąki zwane mallinami na wysokości 600 - 1600 m n.p.m.

rycina - tukotuko gromadny ( Ctenomys sociabilis )

Aktywny w ciągu całego roku, z okresami odpoczynku zarówno w dzień jak i w nocy.
Żyje w koloniach, które są odrębnymi jednostkami przestrzennymi i społecznymi. Kolonie te pochodzą z samiczej filozofii urodzeń, z samcami, które przebywają w koloniach tylko przez jeden sezon lęgowy. Między porami roku samce rozpraszają się do sąsiednich kolonii, które znajdują się w odległości od 5 do 300 metrów od siebie.
Gatunek wykazuje wysoki poziom aktywności naziemnej. Jest to zwierzę o ściśle dziennej diecie i dużych oczach. Wiele osobników zostało zaobserwowanych na powierzchni w tym samym czasie i zaobserwowano, że wywołują alarmowe połączenia naziemne z innymi osobnikami.
W trzyletnim badaniu dotyczącym zachowania społecznego ( Lacey i wsp., 1997 ), dwa lub więcej dorosłych osobników zostało złapanych w blisko 50% badanych kolonii, a ich działalność ograniczała się do jednej tylko kolonii. W obrębie kolonii tereny wykorzystywane przez różne osobniki pokrywały się w znacznym stopniu. Co więcej, wiele dorosłych osobników udostępniło pojedynczą stronę gniazdową. W oparciu o pochwycone zwierzęta, 46,1% badanych kolonii zawierało dwa lub więcej osobników dorosłych. Jednak w oparciu o bezpośrednie i pośrednie obserwacje wzrokowe możliwe było, że aż 69,2% badanych kolonii mogło zawierać wiele dorosłych osobników. Dodatkowe dane sugerują, że istniało rozległe nakładanie się na system nory i że pojedyncze gniazdo jest używane przez wszystkich rezydentów. Chociaż może to wynikać z tendencji do zbierania danych, warto zauważyć, że kolonie jednoosobowe były powszechne i że samce często nie były obecne w próbkach kolonii ( Lacey i wsp., 1997 ).
Duży tukotuko z jasnymi ochrowo-pomarańczowymi plamami futra na bokach nosa, rzucające się w oczy wąsy są czarno-białe. Twarz jest długa ( górna "diastema" ma więcej niż 12 mm długości ), górny łuk siekacza jest duży ( ponad 18 mm ), a siekacze są bardzo szerokie ( ponad 5,3 mm na końcówce ). Górna zębatka jest stosunkowo długa ( ponad 9,4 mm ).
Pazury są długie, stosunkowo cienkie i ledwo zakrzywione.
Średnia i zakres pomiarów dla sześciu dorosłych osobników to : głowa i ciało, 192 ( 168 - 247 ) mm; ogon, 68 ( 67 - 80 ) mm; tylne stopy, w tym pazury, 34 ( 32 - 36 ) mm; masa, 182 ( 180 - 234 ) g; długość podstawy czaszki, 40,1 ( 40,0 - 46,8 ) mm; szerokość mózgu, 16,7 ( 16,4 - 17,5 ) mm; szerokość łuku jarzmowego, 27,5 ( 27,3 - 30,3 ) mm; średnica łuku górnego siekacza, 19,4 ( 19,7 - 22,5 ) mm; długość górnej diastemy, 12,6 ( 12,8 - 16,1 ) mm; szerokość na końcach obu górnych siekaczy, 5,78 ( 5,54 - 7,34 ) mm; długość górnego zęba trzonowego, 9,8 ( 9,6 - 10,8 ) mm; długość ucha, 14,6 ( 14,0 - 15,8 ) mm; i szerokość małżowiny usznej, 5,9 ( 5,8 - 6,1 ) mm.
Ubarwienie grzbietu jest ochrowo-brązowe, mieszane z czarnymi włosami, zwłaszcza z przodu głowy. Na brzuchu jest ochrowo-płowy bez czarnej mieszanki. Bardzo charakterystyczną cechą identyfikującą jest plama ochrowo-pomarańczowego futra po obu stronach nosa. Wszystkie osobniki mają widoczne wąsy krótkich czarnych włosów na górnej wardze ze sztywnymi, dłuższymi białymi włoskami pod spodem. Z przodu, widać pomarańczowy punkt na nosie i kontrastujące czarno-białe wąsy tworzące charakterystyczny wzór ( Pearson i Christie, 1985 ).
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Charakterystyczna wokaliza "tuc-tuc" powtarzana jest co sekundę aż do 30 razy z rzędu. Wokaliza ta występuje zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia. Występuje też rodzaj sygnalizacji alarmowej.
Gatunek jest ściśle roślinożerny, jedząc różnorodne trawy i turzyce. Trawa Poa pratensis jest głównym składnikiem jego diety. Żeruje tuż poza otworem nory, wynurzając się dookoła swojej talii. Układa roślinność w kręgu wokół wejścia. Niewielkie stosy trawy znajdują się wewnątrz nor, co sugeruje, że gromadzi roślinność w swojej norze ( E. A. Lacey, 1999, pers. comm ).
Sezon rozrodczy w lipcu i sierpniu. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 90 - 100 dni. Wielkość miotu waha się od 2 do 6 młodych. Młode rodzą się bardzo przedwcześnie. W niewoli stwierdzono, że są całkowicie owłosione, mają otwarte oczy i poruszają się wokół systemu tunelowego w ciągu pierwszych 24 godzin.
Wydaje się, że reproduktywna reprodukcja samic jest ograniczona do około 2 miotów, ponieważ samica w wieku 4 lat, po dwóch sezonach reprodukcyjnych, wydaje się być wyczerpana, a jej futro jest matowe i niezdrowe. Samce na wolności często ograniczają się do dwóch sezonów rozrodczych, prawdopodobnie dlatego, że nie przeżywają trzech epizodów rozprzestrzeniania się i są prawdopodobnie ofiarami drapieżnictwa ( E. A. Lacey, 1999, pers.comm. ).

Ctenomys sociabilis

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako krytycznie zagrożony w kategorii B1ab ( i, ii, iii ). Jego zasięg występowania jest mniejszy niż 100 km2 i wszystkie osobniki znajdują się w jednym miejscu. Zakres występowania stale się zmniejsza ze względu na wypas owiec. Jednak populacje spadają w ograniczonym zakresie.
Cały zakres jest niejednolity pod względem gościnnego środowiska, które jest związane ze zwiększoną wilgotnością ( E. A. Lacey, 1999, pers. comm.). "Mallines" mają charakterystyczny zestaw powiązanych roślin składających się głównie z rozproszonych przyrostów trawy kryjącej ( Festuca pallescens ) i szuwarów ( Juncus balticus ), które tworzą sieci kłączy. Gleba jest czarna, ale wyjątkowo lekka i łatwa w obróbce ( Pearson i Christie, 1985 ).
Zakłócenie siedlisk przez wypas owiec jest głównym zagrożeniem dla tego gatunku.
Gatunek ten występuje w Reserva Nacional del Parque Nacional Nahuel Huapi ( Woods i Kilpatrick 2005 ), chociaż nie jest jasne, czy istnieją jakieś środki ochronne, które należy podjąć w celu jego bezpiecznego zabezpieczenia.
Gatunek ten jest uznawany za krytycznie zagrożony na Czerwonej liście argentyńskiej ( Diaz i Ojeda 2000 ).

W niewoli.
Tylko w hodowli laboratoryjnej, gdzie stwierdzono, że młode po urodzeniu są całkowicie owłosione, mają otwarte oczy i poruszają się wokół systemu tunelowego w ciągu pierwszych 24 godzin.

Tukotuko leśny ( Ctenomys sylvanus ) - Thomas, 1925 ( nie Thomas, 1919 ) - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys frater sylvanus.
Uwagi : Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ): uważany za synonim frater przez Woods ( 1993 ) bez komentarza, ale wymienione jako odrębny gatunek przez Galliari et al. ( 1996 ). Wymieniono w Argentynie 3 podgatunki ( sylvanus, mordosus, utibilis ), uważane za synonim Ctenomys frater mordosus dla niektórych autorów.

Występuje w Ameryce Południowej - północno-zachodnia Argentyna ( prowincje Jujuy i Salta ).

Zamieszkuje wilgotne lasy i trawiaste łąki na wysokości 2000 - 4500 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, że jest roślinożerny. W skład jego diety wchodzą podziemne bulwy i korzenie. Prowadzi kolonialny tryb życia. Kolonie występują na obszarach o kruchych glebach, które nie są podatne na powodzie.

Opisane podgatunki :
- Ctenomys sylvanus sylvanus - Thomas, 1925 ( nie Thomas, 1919 ) - północno-zachodnia Argentyna ( prowincja Salta )
- Ctenomys sylvanus utibilis - Thomas, 1920 - północno-zachodnia Argentyna ( na wschód od San Pedro w prowincji Jujuy, near Rio San Francisco ) - synonim Ctenomys frater utibilis

Gatunek, którego status taksonomiczny jest niepewny. Woods ( 1993 ) obejmował barbarus, budini i utibilis, ale patrz Galliari et al. ( 1996 ). Argentyńskie populacje, które wcześniej uznano za frater, są uznawane za budini lub sylvanus. Jest ściśle związany z lewisi ( Cook i wsp. 1990, Cook i Yates 1994, Lessa i Cook 1998 ). Obecnie włączany jako podgatunek Ctenomys frater. Pięć podgatunków Ctenomys frater to Ctenomys frater frater, Ctenomys frater barbarous, Ctenomys frater budini, Ctenomys frater mordosus i Ctenomys frater sylvanus ( de Freitas 2016 ).
Gatunek ten jest wymieniony jako najmniejszej troski, ponieważ jest lokalnie powszechny w obrębie swojej dystrybucji, zakłada się, że ma dużą populację, jest bardzo dostosowany do modyfikacji siedliska, a ponieważ jest mało prawdopodobne, że spadnie wystarczająco szybko, aby zakwalifikować się do umieszczenia w bardziej zagrożonych kategoriach.
Kariotyp ma 2n = 52, a FN = 78 ( Cook i wsp. 1990 ).
Ctenomys sylvanus utibilis Thomas, 1920a; typ lokalizacji Yuto, Rio San Francisco.
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko płochy ( Ctenomys talarum ) - Thomas, 1898 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys mendocinus talarum.
Uwagi : Prawdopodobnie podgatunek mendocinus ( Cabrera, 1961 ).

Występuje w Ameryce Południowej - wschodnia Argentyna ( wzdłuż wybrzeża w prowincji Buenos Aires i prawdopodobnie zakres rozciąga się na prowincję Santa Fe ).

Zamieszkuje przybrzeżne równiny i obszary trawiaste z piaszczystym lub kruchym ale twardym gliniastym gruntem. Również piaszczyste wydmy porośnięte trawą.

tukotuko płochy ( Ctenomys talarum )

Aktywny w ciągu całego roku, z okresami odpoczynku zarówno w ciągu dnia jak i w nocy.
Żyje samotnie lub w czasie sezonu rozrodczego niewielkich grupach, tworzących nieduże kolonie.
Zakresy rewirów : średnia dla samca wynosi 12,3 m2, a dla samicy 8,7 m2 ( Busch i wsp., 1989 ).
Kopie rozgałęzione nory, o średnicy 6 do 8 cm. Nora ma conajmniej 30 cm głębokości i jest nie krótsza niż 25 m.
Gatunek spędza większość aktywności pod ziemią. Jednak wychodzi na powierzchnię aby żerować czy oddać się wokalizie.
Jest to gryzoń o cylindrycznym korpusie, zredukowanej szyjce i krótkim ogonie.
Średnia całkowita długość waha się od 212,0 do 254,0 mm, średnia długość głowy i ciała wynosi 167,5 mm, a średnia długość ogona wynosi 66,7 mm. Średnia długość czaszki i średnia długość nosa wynoszą odpowiednio 37,4 mm i 11,9 mm.
Samce i samice mają średnią masę odpowiednio 186,0 g i 128,0 g, podczas gdy średnia masa dla wszystkich zarejestrowanych osobników wynosi 133,0 g.
Ma krótkie i cienkie włosy barwy od ciemnoszarego do czarnego na grzbiecie, mieszając się z czerwonobrązowymi bokami i kremowym brzuchem. Wyraźne białe łaty znajdują się u podstawy każdego ucha, a także w okolicy pachwinowej i pachowej. Ogon jest brązowy i ciemnoszary. Tylne łapy mają białe włosy, a przednie i tylne stopy mają długie, zakrzywione pazury. Zarówno oczy, jak i uszy są małe.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Rozpoznawanie zapachów pomaga równomiernie rozprowadzić nory w określonym obszarze. Charakterystyczna wokaliza składa się z wielu dźwięków "tuc-tuc" powtarzana jest co sekundę aż do 30 razy z rzędu. Długość wydawanych dźwięków trwa około 10 do 20 sekund. Wokaliza ta występuje zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia. Samce ustalają odległości pomiędzy sobą w danym obszarze.
Typowy roślinożerca. Zjada bulwy, kłącza, korzenie, cebule oraz łodygi traw. Wydala wysoko stężony mocz, co oznacza że nie potrzebuje wody do picia ( Justo i wsp., 2003 ).
Sezon rozrodczy w okresie letnim ale również w okresie zimowym. System krycia poligamiczny. Większość porodów występuje w okresie od października do grudnia.
Długość ciąży trwa od 95 do 102 dni. Dwa mioty w roku. Samica rodzi średnio 5 młodych w miocie, w zakresie od 1 do 7 młodych. Ciężarne i karmiące samice wykazują się coraz mniej gęstszym futerkiem na brzuchu, co pozwala im skuteczniej przewodzić ciepło dla nowonarodzonego potomstwa w gnieździe ( Cutrera i Antinuchi, 2004 ). Okres laktacji trwa około 30 dni.
Samice wykazują ruję po porodową i możliwe jest, że samica może być w ciąży i laktacji w tym samym czasie.
W momencie dojrzałości płciowej średnie wagi samic i samców wynoszą odpowiednio 137,52 i 176,62 g. Samice utrzymują stałą masę po osiągnięciu dojrzałości.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Gatunek o dość wysokiej śmiertelności osobniczej. W dzikich populacjach ogólna śmiertelność wynosi 0,05 na tydzień. Prawdopodobieństwo przeżycia w okresie zimowym ( od marca do października ) wynosi 0,19, a prawdopodobieństwo przeżycia w okresie letnim ( od października do marca ) wynosi 0,38.
Długość życia to 20 do 22 miesięcy, osobniki rzadko przeżywają więcej niż dwa sezony rozrodcze.

Ctenomys talarum - osobnik wysunięty z nory

Opisane podgatunki :
- Ctenomys talarum antonii - Thomas, 1910 - Argentyna ( wschodnia prowincja Buenos Aires ) - może być prawidłowym podgatunkiem dla pewnej taksonomii
- Ctenomys talarum occidentalis - Justo, ER 1992 - Argentyna ( prowincja La Pampa )
- Ctenomys talarum recessus - Thomas, 1912 - Argentyna ( Necochea to Bahia Blanca ) - synonim Ctenomys mendocinus recessus
- Ctenomys talarum talarum - Thomas, 1898 - Argentyna ( atlantyckie wybrzeże w prowincji Buenos Aires )

Ctenomys talarum wysuwający się z nory

Gatunek wymieniany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, przypuszczalnie dużą populację i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Traktowany jako podgatunek z Ctenomys bergi, Ctenomys fochi, Ctenomys haigi, Ctenomys juris, Ctenomys occultus, Ctenomys recessus i Ctenomys tucummanus Ctenomys mendacious ( Bidau 2015 ). Ewentualnie określany również jako Ctenomys talarum saltarius ( Bidau 2015 ).
Istnieją trzy rozłączne populacje ( Justo i wsp. 2003 ). Trzy podgatunki są podobne morfologicznie i różnią się jedynie specyficznym regionem, w którym występują : Ctenomys talarum occidentalis wzdłuż wschodniej granicy prowincji La Pampa; Ctenomys talarum recessus wzdłuż południowego wybrzeża; i Ctenomys talarum talarum wzdłuż wschodniego wybrzeża prowincji Buenos Aires ( Justo i wsp., 2003 ).
W porównaniu z sąsiednim sympatrycznym gatunkiem Ctenomys australis, Ctenomys talarum preferuje bardziej twarde, bardziej organiczne gleby, które mają tendencję do utrzymywania gęstszej kompozycji roślinnej ( Redford i Eisenberg, 1992, Schleich i Antinuchi, 2004 ).
Gatunek odróżnia się od blisko spokrewnionych gatunków tym, że mierzony na całej długości, jest mniejszy niż Ctenomys azarae, Ctenomys australis i Ctenomys mendocinus. Długość ogona Ctenomys talarum jest również znacznie mniejsza niż u Ctenomys australis i Ctenomys mendocinus. W porównaniu do Ctenomys azarae, Ctenomys talarum ma krótkie i szerokie nozdrza. Ctenomys talarum odróżnia się od Ctenomys minutus i Ctenomys torquatus dzięki mniejszemu i bardziej płaskiemu brzuchowi ( Justo i wsp., 2003 ).
Ctenomys talarum wyraźnie rozpoznaje międzygatunkowe sygnały chemiczne z zapachu moczu, kału czy zabrudzonych wiórów drzewnych. Każda płeć odróżnia zapachy tej samej i drugiej płci. Ponadto Ctenomys talarum identyfikuje status reprodukcyjny osobników płci przeciwnej i wybiera partnerów dzięki chemicznym wskazówką ( Zenuto i Fanjul, 2002; Zenuto, et al., 2004 ).
Gęstość osobnicza wynosi 207 osobników na hektar, którą zaobserwowano na wypasanych pastwiskach. Inne badania wykazały, że mniejsze populacje mają z agregowane rozkłady, z kilkoma dorosłymi samicami i jednym samcem w stosunkowo bliskim sąsiedztwie ( Busch, i wsp., 1989, Redford i Eisenberg, 1992 ).
Jako środek termoregulacji, futerko Ctenomys talarum zmienia się sezonowo. Zarówno futro brzuszne, jak i grzbietowe są znacznie krótsze, a futro brzuszne jest mniej gęste w ciepłym sezonie. Ta zmiana futra służy do ułatwienia utraty ciepła w środowisku tunelu ( Cutrera i Antinuchi, 2004 ).
Na gatunek poluje kilka gatunków ptaków mięsożernych, w tym Athene cunicularia, Asio flammeus i Tyto alba. Drapieżniki to również kilka gatunków drapieżnych, w tym Galictis cuja i Leopardus geoffroyi. W pobliżu obszarów miejskich koty i psy domowe żerują na gatunku. Podstawowe strategie unikania drapieżników obejmują tajemnicze ubarwienie futra oraz możliwość szybkiego i skutecznego kopania otworów w podziemnych tunelach ( Justo i wsp., 2003; Rossin, i wsp., 2004; Weir, 1971 ).
Jego zjadanie roślin i kopanie w glebie wpływa na skład zbiorowisk roślinnych, w których żyje.
Ctenomys talarum jest pasożytowany przez kilka rodzin z rzędu Nematoda, a także przez kilka gatunków wszy, takich jak Eulinognathus americanus, Gyropus parvus i Phtheropoios forficulatus. Chociaż częstość występowania pasożytnictwa nie różni się między płciami, jej intensywność jest różna ( Justo i wsp., 2003 ). W populacjach w pobliżu obszarów miejskich w prowincji Buenos Aires jest pośrednim gospodarzem Taenia taeniaeformis. Występowanie 64% w niektórych populacjach wskazuje, że jest ważnym gospodarzem dla pasożyta, którego ostatnim gospodarzem są psy domowe, drapieżnik na obszarach miejskich ( Rossin, et al., 2004 ).
Nie ma informacji o obecnym stanie tego gatunku.
Brak znanych zagrożeń dla tego gatunku.
Nie są znane żadne środki podejmowane w celu ochrony tego gatunku.

Ctenomys talarum

W niewoli.
Wiek pierwszej reprodukcji wynosi osiem miesięcy, a samice pojawiają się w rui dwa razy w roku. Samice są bardziej ograniczone pod względem dostępności do hodowli. Ma dwa okresy rozrodcze, przerwane przez nieaktywny okres od 6 do 8 miesięcy. Wszystkie samce są reprodukcyjne w lipcu, a większość ciąż występuje w sierpniu. W okresie rozrodczym średnia częstość występowania ciąży wynosi 0,66 ( Justo i wsp., 2003 ).
Większość porodów występuje w okresie od października do grudnia, a średnia wielkość miotu wynosi od 4 do 5 młodych.
Często zapada na hiperglikemię i zaćmy. Aż 40% osobników w kolonii wykazuje pogarszającą się zmianę oczu. Poziom cukru we krwi może wzrosnąć o prawie 75% ( Justo i wsp., 2003 ).
Gatunek w hodowli preferencyjnie konsumuje trawę Bromus unioloides ( Justo i wsp., 2003; Justo, i wsp., 2003 ).

Ctenomys talarum

Tukotuko krzepki ( Ctenomys tuconax ) - Thomas, 1925 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej - północno-zachodnia Argentyna ( na zachód od gór w prowincji Tucumán ).

Zamieszkuje wilgotne równiny o glebach zwartych, gliniastych i humusowych na wysokości od 500 do 3000 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż, jest to dość duży gatunek gryzonia. Średnia długość całkowita wynosi 255 mm ale minimalna długość to 230 mm a maksymalna długość to 285 mm.
Średnia długość ciała i głowy wynosi 178,3 mm ale minimalna długość to 150 mm a maksymalna długość to 200 mm.
Średnia długość ogona wynosi 76,7 mm ale minimalna długość to 70 mm a maksymalna to 85 mm.
Średnia długość tylnej stopy wynosi 37,5 mm ale minimalna długość to 32 mm a maksymalna długość to 42 mm.
Ubarwienie kasztanowe z środkową czarną linią na grzbiecie. Kolor brzucha zbliżony do grzbietu ale wpadający w żółty.
Przednie i tylne stopy są cienkie i matowawe, a ogon jest jasnobrązowy. Niektóre osobniki mają białe łatki pachowe ( Thomas, 1925 ).

Nie opisano żadnych podgatunków.

Wymieniony jako niewystarczające dane ze względu na ciągłą niepewność w sprawie podziału gatunkowego, zagrożeń i środków ochronnych. Podejrzewa się, że gatunek jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia. Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Kariotyp 2n = 61 ( Reig & Kiblisy 1968, 1969 ).
Wydaje się iż, jest stosunkowo obfity w swoim północnym zasięgu ( Ojeda pers. comm. ).
Utrata siedlisk w ekspansji rolnej stanowi poważne zagrożenie dla tego gatunku ( Ojeda pers. comm.).
Brak jest informacji na temat jakichkolwiek działań ochronnych lub niezbędnych dla tego gatunku.
Gatunek ten jest wymieniony jako wrażliwy na argentyńskiej Czerwonej Liście( Ojeda i Diaz 2000 ).
Potrzebne są aktualne badania dotyczące statusu taksonomicznego, siedlisk, ekologii, biologii, stanu i trendów populacji, jej obfitości oraz zagrożeń.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko równniny ( Ctenomys tucumanus ) - Thomas, 1900 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys mendocinus tucumanus.
Uwagi : Thomas (1900f) uważał, że Ctenomys tucumanus był najbliżej spokrewniony z Ctenomys talarum z nadmorskiej równiny w prowincji Buenos Aires, chociaż geograficznie najbliżej Ctenomys mendocinus. Cabrera ( 1961 ) określił tucumanus jako ważny podgatunek w swojej koncepcji wielotypowego Ctenomys mendocinus. Alternatywnie Parada i in. ( 2011 ) umieścili ten gatunek w swoim środowisku. Gatunek ten wymaga rewizji taksonomicznej i badań ( Bidau pers. comm.).

Występuje w Ameryce Południowej - północno-zachodnia Argentyna ( centralna część prowincji Tucuman ).

Zamieszkuje wilgotne równiny.

tukotuko równinny ( Ctenomys tucumanus )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż, długość ciała i głowy wynosi 172 mm.
Długość ogona to 71 mm a długość tylnej stopy wraz z pazurem wynosi 30,5 mm.
Ubarwienie generalnie koloru brązowego.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Ctenomys tucumanus

Wymieniony jako niewystarczające dane ze względu na ciągłą niepewność w sprawie podziału gatunkowego, zagrożeń i środków ochronnych. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia. Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Brak informacji na temat statusu populacji tego gatunku.
Zamieszkuje wilgotne obszary równin centralnej części prowincji Tucuman ( Reig i Kiblisky, 1969 ).
Uważa się, że utrata siedlisk do ekspansji rolnej stanowi poważne zagrożenie dla tego gatunku.
Nie istnieją znane środki ochrony tego gatunku.
Potrzebne są aktualne badania statusu taksonomicznego, ekologii i biologii, stanu i trendów populacji, jej obfitości, zagrożeń i wymagań siedliskowych.

W niewoli - brak danych.