Azja - ssaki mało znane i zagrożone

Dryomys laniger - gryzoń z rodziny popielicowatych ( Gliridae ). Endemit dla Turcji.

Występuje w Górach Taurus, na wysokości 1620-2000 m n.p.m..


Zamieszkuje granice lasu oraz skalne obszary.

Dryomys laniger

Biologia i sposób życia słabo poznane.

Okres rozrodczy w południowej części zasięgu występowania trwa od marca do grudnia.

W północnej części trwa od maja do sierpnia.

Ciąża trwa 21-30 dni. Samica rodzi 2-5 młodych w miocie. W sezonie może być 2-3 mioty w zależności od obfitości pokarmowej.

Nie wydzielono żadnych podgatunków.

Obecnie prowadzone są badania w celu dokładniejszego określenia geograficznego rozmieszczenia gatunku, liczebności i gęstości populacji, wymagań, zagrożeń i potrzeb ochrony.

W warunkach wiwaryjnych - brak danych.

Dryomys niethammeri - gryzoń z rodziny popielicowatych ( pilchowatych ) ( Gliridae ). Endemit dla Pakistanu.

Występuje na niewielkim obszarze w Beludżystanie ( Pakistan ) 1,6 km na wschód od miejscowości Ziarat. Zakres jego występowania może być mniejszy niż 20 000 km kwadratowych.

Gatunek ten jest obecnie znany tylko z trzech okazów. Podobno kolejne pięć okazów może istnieć w zbiorach Pakistańskiej Rady Badań Rolniczych ?

Zamieszkuje suchy stepowy las jałowców.

Biologia i tryb życia słabo poznane.

Nie wydzielono żadnych podgatunków.

Obecnie prowadzone są badania w celu określenia jego geograficznego rozmieszczenia, liczebności populacji i jej gęstości, wymagań ekologicznych, zagrożeń i potrzeb ochrony.

Wiadomo obecnie, że suchy stepowy las jałowców został zdegradowany przez usunięcie drzew, rozszerzenie rolnictwa i osiedli ludzkich oraz nadmiernego wypasu zwierząt domowych.

Żołędnica pustynna ( Eliomys melanurus ) gryzoń z rodziny popielicowatych ( pilchowatych ) ( Gliridae ).

Występuje w południowej Turcji, Azji Mniejszej, Iraku, półwyspie Arabskim, w Afryce Północnej aż do Libii i Tunezji.

Zamieszkuje umiarkowane lasy, suche zarośla, śródziemnomorską roślinność krzewiastą typu makia, obszary skaliste oraz półpustynne.

Eliomys melanurus - Zoologischer Garten Frankfurt am Main

Aktywna w nocy, dzień przesypia w kulistych gniazdach. Prowadzi naziemny tryb życia. 

Samiec nieco większy i cięższy niż samica.

W chłodniejszych porach roku hibernuje od końca października-początku listopada do końca marca-początku kwietnia.

Odżywia się zarówno pokarmem roślinnym jak i zwierzęcym. W jej diecie duże miejsce zajmują owady.

żołędnica pustynna ( Eliomys melanurus )

Ruja odbywa się od marca do maja. Samica po ciąży trwającej 24-28 dni, rodzi 2-6 młodych w miocie. Może być 2 mioty w roku. Po około 30 dniach przechodzą na pokarm stały. W wieku 60 dni młode opuszczają gniazdo.

Opisane podgatunki :

- Eliomys melanurus melanurus - Azja Mniejsza, Pustynia Syryjska, Synaj

- Eliomys melanurus cyrenaicus - Libia

 żołędnica pustynna ( Eliomys melanurus ) w warunkach zoo

Żołędnica pustynna nie jest jeszcze bezpośrednio zagrożona wyginięciem. Na nie których obszarach występowania stała się jednak ssakiem rzadkim - tak jest np. na pustyni Negew.

Główne zagrożenia dla gatunku :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- wycinanie drzew i krzewów 

- nadmierny wypas zwierząt domowych

- rozszerzanie terenów rolniczych

W warunkach wiwaryjnych - chów i hodowla jak popielicy.







Myomimus setzeri - gryzoń z rodziny popielicowatych ( pilchowatych ) ( Gliridae ). Endemit dla Iranu.


Występuje w północno-zachodnim Iranie.


Zamieszkuje skupiska drzew i krzewów na otwartych terenach, obrzeża pół, sadów, ogrodów oraz brzegi rzek.

 Myomimus setzeri - okaz muzealny

Prowadzi naziemny a także i podziemny tryb życia ? Aktywny w nocy. Dobrze wspina się na drzewa ( większość osobników znaleziono na drzewach, zwłaszcza morwy ).

Na okres zimowy zapada w stan hibernacji. Odżywia się pokarmem zarówno roślinnym jak i zwierzęcym ?

Gatunek słabo poznany. Zwyczaje i biologia nie znane.

Wiadomo tylko, że okres rozrodczy trwa od kwietnia do czerwca i może być liczne potomstwo w miocie ?

Nie opisano żadnych podgatunków.

Główne zagrożenia :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- rozwój rolnictwa

- nadmierny wypas zwierząt domowych

- nadmierny zbiór roślin drzewiastych na opał

- operacje wojskowe w tym rejonie

Myomimus setzeri - okaz muzealny

Myomimus setzeri - okaz muzealny

Nie są znane żadne działania ochronne względem tego gatunku.

Potrzebne są dalsze badania nad liczebnością populacji i jej zasięgu, zagrożeniami i ochroną oraz biologią i zachowaniem.

W niewoli - brak danych.

Myomimus personatus - gryzoń z rodziny popielicowatych ( pilchowatych ) ( Gliridae ). Endemit dla Iranu i Turkmenistanu.

Występuje w Iranie i Turkmenistanie.

Zamieszkuje skaliste podnóże pustyni Kopet Dag, wśród zarośli i krzewów.

rycina - Myomimus personatus

Wielkość ciała do 8,3 cm, ogona do 5,8 cm . Aktywny w nocy. Prowadzi naziemny tryb życia. Kryjówki zakłada pod kamieniami, w szczelinach skalnych, w jamach ziemnych. Potrafi wspinać się po stromych skałach, wykorzystując każdą nawet najmniejszą szczelinę.

Myomimus personatus - osobnik schwytany do badań

Biologia rozrodu słabo poznana, w ciągu ostatnich 70 lat zbadano mniej niż 10 egzemplarzy tego gatunku

Odżywia się prawdopodobnie pokarmem zwierzęcym ?

Nie opisano żadnych podgatunków.


Główne zagrożenia :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- nadmierny wypas zwierząt domowych
- nadmierny zbiór roślin drzewiastych na opał
- rozszerzanie upraw rolnych


Nie są znane żadne działania ochronne względem tego gatunku.
Potrzebne są dalsze badania nad liczebnością populacji i jej zasięgu, zagrożeniami i ochroną oraz biologią gatunku.

Myomimus personatus - okaz schwytany do badań

W niewoli - brak danych.

Chaetocauda sichuanensis - gryzoń z rodziny popielicowatych ( pilchowatych ) ( Gliridae ). Endemit dla Chin.

Występuje w północnej części prowincji Sichuan ( Chiny ).

Zamieszkuje górskie lasy mieszane i iglaste, powyżej 2500 m n.p.m..

rycina - Chaetocauda sichuanensis

Gatunek został opisany po raz pierwszy w 1985 r XX w. przez Wang Youzhi z terenu Parku Narodowego Wanglang. Ponownie opisany przez Corbeta i Hilla w latach 1991/1992 XX w, jako nowy rodzaj w obrębie rodziny Gliridae . Obecnie jest znany jedynie z pięciu pozyskanych okazów.

Wielkość ciała około 9,1 cm, ogona 10,2 cm. Waga do około 36 gramów.

Prowadzi nocny i nadrzewny tryb życia. Gniazdo buduje na wysokości 3-3,5 m nad ziemią o średnicy 12 cm.

Odżywia się pokarmem roślinnym.

Samica rodzi w maju, 1-4 młodych w miocie.

szkic - Chaetocauda sichuanensis

Nie opisano żadnych podgatunków.

Obecność tego gatunku odnotowano w Jiuzhaigou i Parku Narodowym Wanglang. Jest chroniony na obszarze występowania.

Główne zagrożenia :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- wycinanie lasów

- nielegalny handel dzikimi zwierzętami

Prowadzone są dalsze badania nad liczebnością gatunku, zagrożeniami i ochroną oraz biologią.

W niewoli - brak danych.

Selewinka ( Selevinia betpakdalaensis ) gryzoń z rodziny popielicowatych ( pilchowatych ) ( Gliridae ). Dawniej tworzyła samodzielną rodzinę Seleviniae. Jest endemitem dla Kazachstanu.

Występuje na zachód i na północ od jeziora Bałchasz we wschodnim Kazachstanie.

Zamieszkuje kamieniste i żwirowe pustynie, porośnięte gąszczem zarośli i bylin ( szczególnie piołunu ).

Selevinia betpakdalaensis - okaz muzealny

Aktywna w nocy. W ciągu dnia śpi w kryjówce pod liśćmi lub kamieniami. Jest bardziej aktywna w umiarkowanej temperaturze. Prowadzi naziemny tryb życia.

Okres hibernacji trwa od września do końca kwietnia.

Dobrze wspina się zarówno na drzewa jak i po skałach. Odżywia się bezkręgowcami, głównie owadami i pająkami.

 selewinka ( Selevinia betpakdalaensis ) - okaz muzealny

Okres rui po okresie hibernacji, w maju ewentualnie ponownie w lipcu ? Ciąża trwa około 25-30 dni, samica rodzi 2-8 młodych w miocie. W sprzyjających warunkach dwa mioty w sezonie ? ( Brak potwierdzających danych ) Młode po około miesiącu stają się samodzielne.

 szkic - Selevinia betpakdalaensis

Opisane podgatunki :

- Selevinia betpakdalaensis betpakdalaensis - Kazachstan

- Selevinia betpakdalaensis paradoxa - pustynia Betpakdala ( Kazachstan )

Selewinka w Kazachstanie jest gatunkiem rzadkim i chronionym. Chronione są też jej nie które naturalne siedliska. Po mimo podjętych działań liczebność jej stale się zmniejsza.

Główne zagrożenia :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- utrata siedlisk

- nadmierny wypas zwierząt domowych

- rozszerzanie się areału upraw rolnych 

- urbanizacja

- nielegalny handel dzikimi zwierzętami

 Selevinia betpakdalaensis

Selewinka jest bardzo delikatna w niewoli. Schwytana nie próbuje się bronić. Wydaje osobliwe dźwięki podczas karmienia lub podekscytowania. Niestety hodowla w niewoli nie powiodła się, po mimo wielu starań.







Pilch japoński ( Glirulus japonicus ) gryzoń z rodziny popielicowatych ( pilchowatych ) ( Gliridae ). Jest endemitem dla Japonii.


Występuje na japońskich wyspach : Honsiu, Shikoku i Kyushu.

Zamieszkuje górskie lasy, zazwyczaj na wysokości 400 - 1800 m n.p.m..

Glirulus japonicus - śpiący w gnieździe

Aktywny w nocy. Prowadzi nadrzewny i samotniczy tryb życia. Potrafi zbiegać głową w dół po pniu drzewa. Dzień spędza w okrągłym gnieździe, wykonanym z kory i pokrytym z zewnątrz porostami.Często jest to byle jak sklecona budowla z liści. Gniazdo jest ukryte w dziupli drzewa, płytkiej ziemnej jamie lub szczelinie skalnej.

Na zimę zapada w stan hibernacji, od października do końca kwietnia.

pilch japoński ( Glirulus japonicus )

Odżywia się nasionami, owocami, owadami, jajami i pisklętami ptaków a także nektarem i pyłkiem kwiatów. Pokarm zwierzęcy preferują samice karmiące młode.

Glirulus japonicus 

Po okresie hibernacji rozpoczyna się ruja. Samce mają duże zdolności wokalne, którymi wabią samice.

Ciąża trwa około 30 dni. Młode rodzą się nagie i ślepe w czerwcu lub lipcu, od 1-4 w miocie. Po około 18 dniach otwierają oczy i są zdolne słyszeć. W wieku 4-6 tygodni opuszczają gniazdo i stają się niezależne.

Dojrzałość płciową uzyskuje po upływie roku.

Żyje 3-6 lat.

pilch japoński ( Glirulus japonicus )

Opisane podgatunki :

- Glirulus japonicus japonicus - Kyushu (Kiusiu )

- Glirulus japonicus elegans - Shikoku

- Glirulus japonicus lasiotis - Honsiu

pilch japoński ( Glirulus japonicus ) - w hodowli

Pilch japoński został objęty w Japonii ścisłą ochroną gatunkową. Oprócz tego chronione są obszary na których stwierdzono występowanie gatunku. Zakazane są jakiekolwiek zmiany siedlisk lub działania mające wpływ na liczebność populacji.

Główne zagrożenia :

- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego

- wycinanie lasów

- utrata siedlisk

- izolowane populacje

- urbanizacja

- rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej

- rozwój infrastruktury turystycznej

Glirulus japonicus podczas wspinaczki po drzewie

Objęty Kiyosato Education Exsperiment Projekt ( KEEP ) mający za zadanie przybliżenie opinii publicznej zagadnień ochrony zagrożonych gatunków, badań ich biologii oraz zachęcania do ochrony ich siedlisk.

W warunkach wiwaryjnych - jedynie ogrody zoologiczne Japonii i to tylko w celu przywrócenia w warunki naturalne oraz stworzenia nowych siedlisk tych zwierząt.