tygrys sumatrzański ( Panthera tigris sumatrae )
Rodzina Calomyscidae należy do rzędu gryzoni, podrzędu Myomorpha, nadrodziny Muroidea. Obejmuje jeden rodzaj Calomyscus.
Do tego rodzaju należy 8 gatunków :
- myszochomik perski - Calomyscus bailwardi
- Calomyscus baluchi
- myszochomik Goodmana - Calomyscus elburzensis
- myszochomik większy - Calomyscus grandis
- Calomyscus hotsoni
- myszochomik afgański, myszochomik myszaty - Calomyscus mystax
- myszochomik syryjski - Calomyscus tsolovi
- myszochomik azerski - Calomyscus urartensis
myszochomik afgański ( Calomyscus mystax )
Występują od południowo-wschodnich krańców Europy po Azję Południową. Większość gatunków występuje jednak w Azji Południowo - Zachodniej.
Zamieszkują głównie suche siedliska. Są to górskie stepy i półpustynie, rumowiska skalne, skraj górskiego lasu, stoki górskie z rozrzuconymi głazami i odłamkami skalnymi, piargi, jałowe wzgórza i pagórki porośnięte rzadką roślinnością, obszary porośnięte niską trawą, ziołami i bylinami. Głównie na wysokości 400 - 3500 m n.p.m.
Aktywne w ciągu całego roku, w okresie lata od zmierzchu do świtu a od jesieni do wiosny także w ciągu dnia. Nie hibernują.
Kryjówki zakladają pod kamieniami, w szczelinach skalnych, jaskiniach, opuszczonych norach innych gryzoni. Zdarza się, że wykorzystują nory gryzoni z rodzaju Meriones razem z ich mieszkańcami.
Typowe samotniki, chociaż zdarza się że tworzą niewielkie grupy rodzinne ( głównie samica z młodymi ).
Są zwinne, dobrze się wspinają i skaczą.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego. Wielkość ciała to 61 do 98 mm, ogon to dodatkowe 72 do 102 mm. Ogon jest dłuższy od głowy i reszty ciała.
Waga to 15 do 30 gramów, średnio około 24,5 gram.
Wzór zębowy 1/1 0/0 0/0 3/3 = 16.
Wibrysy mają długość do 21 mm. Uszy bardzo okrągłe i długości 17 do 20 mm.
Sierść mają bardzo miękką, włos krótki u podstawy i dłuższy na końcach. Ubarwienie od jasnoróżowo-brązowego do szaro-brązowego w górnej części korpusu, a ich spód i kończyny są białe. Granica między plecami a brzuchem jest bardzo dobrze określona. Nie istnieje biała plama za uchem lub wokół oczu, jak u niektórych innych członków nadrodziny Muridae. Ogon pokryty jest krótkim brązowym włosem i kończy się małym pomponem z włosów.
Rodzajowi Calomyscus brakuje torebek policzkowych. Kufa jest ostra i spiczasta. Tylna noga jest wydłużona w stosunku do kończyny przedniej. W tylnej łapie posiadają pięć palców, a w przednich łapach mają pięć palców razem ze szczątkowym kciukiem. Pazury posiadają delikatne i małe.
Do komunikacji używają prawdopodobnie postawy ciała, wokalizy i sygnałów chemicznych.
Odżywiają sie przede wszystkim pokarmem roślinnym. Nasiona, zielone części roślin, liście, kwiaty wchodzą w skład ich diety. Pokarm znoszą do kryjówki lub w jej pobliże, jednak ze względu na brak torebek policzkowych pokarmu przenoszonego jest mniej. Zapasy odkładane są na okres zimowy.
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni, często w zależności od dostępności pokarmowej. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa 21 - 35 dni, młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Samica rodzi 1 - 5 młodych w miocie. W zależności od sezonu może być do 4 miotów.
Po 4 tygodniach od narodzin następuje odstawienie. Oczy otwierają po około 2 tygodniach od urodzenia. Po 4 - 8 miesiącach przypominają osobniki dorosłe.
Dojrzałość płciową uzyskują : samica w 4 miesiącu życia a samiec w 5 - 8 miesiącu.
Czasami dochodzi do kanibalizmu i samica zjada swoje potomstwo, przyczyny tego zjawiska nie są dokładnie poznane w warunkach naturalnych. W niewoli powoduje to stres wywołany często przez hodowcę.
Samiec nie uczestniczy w odchowie potomstwa.
Dożywają do 4 lat, w niewoli jeden osobnik z gatunku Calomyscus bailwardi dożył 9 lat, 3 miesiące i 18 dni.
myszochomik perski ( Calomyscus bailwardi )
Uznawane za niezagrożone lub brak wystarczających danych do kwalifikacji w zagrożonych kategoriach.
Dawniej były grupowane z rodzajem Peromyscus z Ameryki, ze względu na swój wygląd. Póżniej w rodzinie Crecitinae.
Pojedynczą morfologiczną cechą odróżniającą Calomyscus od Peromyscus jest to, że rodzaj Calomyscus ma cztery zakorzenione zęby trzonowe.
W odróżnieniu od chomików nie mają jednak typowego krótkiego ogona ani torebek policzkowych.
Były też zaliczane do podrodziny Calomyscinae w nadrodzinie Muridae.
W chwili obecnej brak widocznych zagrożeń dla całego rodzaju ale lokalnie mogą być zagrożone poszczególne gatunki.
Stanowią ważny składnik diety wielu drapieżników występujących w tych siedliskach.
Rejestrowane z kilku obszarów chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące zasięgu poszczególnych gatunków, ich statusu taksonomicznego, siedlisk, historii naturalnej, ekologii, obfitości, stanu i trendów populacji, ewentualnych zagrożeń.
W niewoli.
Część gatunków hodowana jest z powodzeniem w europejskich ogrodach zoologicznych a nawet w hodowlach amatorskich.
Hodowla obejmuje dwa lub trzy gatunki.
Hodowane są w niewielkich grupach rodzinnych. Jednak dołączenie obcego osobnika może stanowić dużą trudność. Dobrze się oswajają i poznają swojego opiekuna.
Również są wykorzystywane do badań laboratoryjnych.
Dożywają średnio w niewoli do okolo 5 - 6 lat. Jeden osobnik z gatunku Calomyscus bailwardi dożył 9 lat, 3 miesiące i 18 dni.
typowe siedlisko myszochomików - góry Zagros w Iranie
Przegląd gatunków.
Myszochomik perski ( Calomyscus bailwardi ) - Thomas, 1905 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Calomyscidae.
Występuje w Azji Południowo - Zachodniej ( południowy Iran - góry Zagros, prawdopodobnie w południowo-wschodniej Turcji ).
Zamieszkuje skaliste zbocza, rumowiska skalne i piargi, jałowe wzgórza i pagórki porośnięte niewielką liczbą roślinności , czasami doliny rzek i potoków, skarpy lub wysokie brzegi na wysokości 400 - 3500 m n.p.m.
myszochomik perski ( Calomyscus bailwardi ) - osobnik w hodowli
Aktywny w ciągu całego roku, w okresie letnim od zmierzchu do świtu, wiosną, jesienią i zimą także w ciągu dnia. Nie hibernuje ani nie wpada w okresy marazmu związane z brakiem dostępności pokarmu.
Typowy samotnik, ale może tworzyć niewielkie klany rodzinne ( samica z młodymi ).
Rewiry poszczególnych osobników nie są znane ale prawdopodobnie zachodzą na siebie.
Na kryjówki wykorzystuje szczeliny skalne, zagłębienia pod głazami, naturalne jaskinie i groty, opuszczone nory innych gryzoni. Sam nie kopie nor ale czasami wykorzystuje zamieszkane nory innych gatunków gryzoni głównie z rodzaju Meriones.
Buduje kuliste gniazdo z różnorodnych dostępnych materiałów : suchej trawy i ziół, wełny i sierści zwierząt.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Ubarwiony ciemnoszaro na grzbiecie i biało na brzuchu. Uważany za największy gatunek w rodzaju Calomyscus.
Wielkość ciała to 80 - 98 mm bez ogona. Ogon to dodatkowe około 90 - 100 mm.
Waga ciała to 25 - 30 gram. Ma długie wibrysy i okrągłe uszy.
Jest to zwinny gatunek, który doskonale się wspina i szybko przemieszcza.
Do komunikacji używa prawdopodobnie postawy ciała, wzroku, dotyku, sygnałów chemicznych i wokalizy.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą różnego rodzaju nasiona traw i ziół, zielone części roślin, kwiaty, pąki, liście. Pokarm spożywa na miejscu lub przenosi do kryjówki. Mając dostęp do źródeł wody często z nich korzysta ale głównie wykorzystuje wodę zawartą w pokarmie. Nie posiadając torebek policzkowych pokarm jest przenoszony w pyszczku. Gromadzi zapasy na okres zimowy w norze lub jej pobliżu ( pod kamieniami, w naturalnych zagłębieniach, jaskiniach ).
Sezon rozrodczy od wiosny do jesieni, chociaż ciąże obserwowano w październiku i listopadzie. System krycia poligamiczny ale nie wykluczona monogamia.
Okres ciąży to 21 - 35 dni. Dwa mioty w sezonie. Rozród jest dostosowany do warunków pokarmowych.
Samica rodzi 1 - 5 młodych w miocie. Młode rodzą sie gołe, ślepe i bezradne.
W ciągu pierwszych 8 dni podwajają swoją wagę. Po 13 dniach otwierają oczy. W 4 tygodniu od narodzin następuje odstawienie. Młode osiągają wielkość i ubarwienie dorosłych w ciągu 4 - 8 miesięcy.
Samiec nie uczestniczy w odchowie potomstwa.
Dojrzałość płciową osiągają w wieku : samica 4 miesięcy a samiec 5 - 8 miesięcy.
Żyje do 4 lat w warunkach naturalnych, w niewoli do 5 - 6 lat ale jeden osobnik dożył 9 lat, 3 miesiące i 18 dni.
Opisane podgatunki :
- Calomyscus bailwardi bailwardi - Thomas, 1906 - południowo - zachodni Iran ( Irański Beludżystan, prowincja Seistan )
Calomyscus bailwardi bailwardi
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroka dystrybucję i brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej. Pojedyncze próbki zebrane w południowo-wschodniej Turcji, mogą należeć do tego gatunku, ale to wymaga taksonomicznego potwierdzenia.
Wiele źródeł nadal odnosi się do wszystkich członków Calomyscus w ramach gatunku Calomyscus bailwardi.
Graphodatsky & wsp. (2000) uzyskał trzy różne typy kariotypów z różnych regionów w całym zakresie Calomyscus bailwardi (37, 2n = = 44-Fna, 2n = 52, Fna = 56, 2n = 50, Fna = 50). Może to sugerować, że konieczny jest dalszy przegląd systematyczny. Vorontsov & wsp. (1979) podkreślał, że niewiele wiemy o gatunku i że obecna definicja gatunku opiera się głównie na jego dystrybucji.
Nie są znane poważniejsze zagrożenia w chwili obecnej.
Gatunek został zarejestrowany w obszarach chronionych.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, jej obfitości, ekologii, historii naturalnej, siedlisk i ewentualnych zagrożeń.
W niewoli.
Hodowany w europejskich ogrodach zoologicznych ale i w hodowli amatorskiej.
Trzymany jest w grupach składających się z kilku spokrewnionych osobników.
Zjada wiele dostępnych pokarmów dla gryzoni.
Dobrze się rozmnaża w warunkach wiwaryjnych ale czasami samica ze względu na stres spowodowany przez hodowcę może zjeść swoje młode.
W niewoli dożywa 5 - 6 lat ale jeden osobnik dożył 9 lat, 3 miesiące i 18 dni.
Czasami wykorzystywany w badaniach laboratoryjnych.
Calomyscus baluchi - Thomas, 1920 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Calomyscidae. Synonim Calomyscus bailwardi baluchi.
Występuje w Azji Południowej ( Afganistan, Pakistan ).
Zamieszkuje suche obszary ze skalistymi miejscami z rozproszonymi zaroślami i słabo porośniete pistacją ( Pistacia cabulica ) i jałowcem ( Juniperus ) od poziomu morza do 600 m n.p.m.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Wiadomo, że jest nocny, żyje w norach i luźnych grupach społecznych.
Pozostałe informacje na temat gatunku jak u Calomyscus bailwardi.
Opisane podgatunki :
- Calomyscus baluchi baluchi - Thomas, 1921 - Pakistan ( Kelat, Prowincja Baluchistan )
- Calomyscus baluchi mustersi - Ellerman, 1948 - Afganistan ( Paghaman, 17 mil na zachód od Kabulu ) - synonim Calomyscus bailwardi mustersi
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jest szeroko rozpowszechniony w Afganistanie i Pakistanie (Molur i wsp. 2005; Musser i Carleton 2005; Roberts 1997; Norris i inni 2008).
Rejestrowany z następujących obszarów chronionych w Pakistanie : Park Narodowy Chatzar Ganji (Beludżystan), Dureji Game Reserve i Kirthar National Park (Sindh) (Molur i wsp. 2005).
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, jej obfitości, ekologii, historii naturalnej, siedlisk i ewentualnych zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Myszochomik Goodmana ( Calomyscus elburzensis ) - Goodwin, 1939 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Calomyscidae. Synonim Calomyscus mystax elburzensis - Calomyscus bailwardi elburzensis - Calomyscus firiusaensis.
Występuje w Azji Południowo - Zachodniej ( góry w północnym i północno-wschodnim Iranie - od południowych podnóży Gór Elbruz, w pobliżu Semnan Semnan i przylegających Sang-i-sar, na wschód przez północną Chorasan w północno-wschodnim Iranie do regionu Mashhad, południowo-zachodni i południowy Turkmenistan - od gór Mały Balkhan na wschodzie przez Góry Kopet Dag, na wschód od rzeki Tedzhen oraz w północno-zachodnim Afganistanie - w prowincji Herat).
Zamieszkuje jałowe, suche i kamieniste tereny górskie z niewielką roślinnością na wysokości 800 - 3500 m n.p.m.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Wiadomo, że jest nocny ale jesienią i zimą żeruje także za dnia.
Kryjówki zakłada w dobrze ukrytych szczelinach skalnych, osobniki często mieszkają w luźnej grupie społecznej w korzystnych miejscach schronienia.
Odżywia się głównie trawami.
Sezon rozrodczy jest długi z wczesną ciążą obserwowaną już od października do listopada. Dwa mioty w roku.
Pozostałe informacje na temat gatunku jak u Calomyscus bailwardi.
Opisane podgatunki :
- Calomyscus elburzensis firiusaensis - Meyer & Malikov, 2000 - południowy Turkmenistan - synonim Calomyscus firiusaensis - traktowany jako synonim Calomyscus elburzensis przez różnych autorów
Gatunek uznawany za nie zagrożony mimo rzadkiej rejestracji ale ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej stawiających gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Lokalnie może być zagrożony wyginięciem ze względu na brak informacji z badań terenowych.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.
Potrzebne są aktualne badania zwłaszcza dotyczące ewentualnego wyginięcia w kilku miejscach.
W niewoli - brak danych.
Myszochomik większy ( Calomyscus grandis ) - Schlitter & Setzer, 1973 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Calomyscidae. Synonim Calomyscus bailwardi grandis.
Występuje w Azji Południowo - Zachodniej ( góry Elbruz w Iranie ). Może być endemitem dla Iranu i gór Elbruz.
Zamieszkuje prawdopodobnie górski las z rumowiskami skalnymi.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Pozostałe informacje na temat gatunku jak u Calomyscus bailwardi.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek określony jako nie wystarczające dane aby go umieścić w odpowiedniej kategorii.
Brak aktualnych informacji na temat stanu, trendów i obfitości populacji.
Nie ma dokładnych informacji na temat siedliska i ekologii tego gatunku.
Obecne informacje sugerują, że jest endemitem dla gór Elbruz.
Brak rejestracji z jakichkolwiek obszarów chronionych.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące ekologii, siedliska, obfitości, stanu i trendów populacji, historii naturalnej i ewentualnych zagrożeń.
Należy również potwierdzić dystrybucję gatunku.
W niewoli - brak danych.
Calomyscus hotsoni - Thomas, 1920 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Calomyscidae. Synonim Calomyscus bailwardi hotsoni.
Występuje w Azji Południowej ( południowo - wschodni Iran, południowo - zachodni Pakistan ).
Zamieszkuje suche skaliste siedliska powiązane z karłowatymi palmami ( Nannorrhops ritchieana ) i suche, skaliste szczyty górskie z rzadką roślinnością krzewiastą na wysokości do 1890 m n.p.m.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Pozostałe informacje na temat gatunku jak u Calomyscus bailwardi.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i brak widocznych zagrożeń mogących zakwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jednak jest rzadko rejestrowany.
Badania wykazały, że gęstość osobnicza jest zmienna. Pułapki wykazały skuteczność 0,6% w niektórych miejscowościach do 4 - 8 % sukcesu w innych miejscach (Norris i wsp., 2008).
W Pakistanie gatunek może być zagrożony ze względu na ekspansję rolnictwa (Mike Jordan; Molur i wsp. 2005).
Wydaje się jednak, że gatunek nie jest zagrożony jako całość.
Brak rejestracji ze wszystkich obszarów chronionych w swoim zakresie ( Molur & wsp. 2005 ).
Potrzebne są dalsze badania dotyczące ogólnych badań w terenie, historii naturalnej, ekologii, monitorowania populacji, siedlisk i ewentualnych zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Myszochomik afgański, myszochomik myszaty ( Calomyscus mystax ) - Kashkarov, 1925 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Calomyscidae. Synonim Calomyscus bailwardi mystax.
Występuje w południowo-wschodniej Europie ( Zakaukazie - na południe od Republiki Nachiczewan ) i Azji Południowo - Zachodniej ( południowa Turkmenia - góry Kopet - Dag, Wielki i Mały Balkhan, południowo-zachodni skraj Pustyni Badkhyz, północny Iran i ewentualnie północno-zachodni Afganistan ).
Zamieszkuje suche górskie stepy, skaliste stoki z rumowiskami i piargami, skaliste obszary porośnięte trawami i piołunem, także obrzeża terenów porośniętych jałowcem i innymi iglastymi krzewinkami.
Na Zakaukaziu do 1650 m n.p.m. a w Iranie do 3000 m n.p.m.
myszochomik afgański ( Calomyscus mystax ) - osobnik w hodowli ( Nowe Zoo Poznań )
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Wiadomo, że aktywny jest w ciągu całego roku, w okresie letnim w nocy a wiosną , jesienią i zimą w ciągu całej doby.
Żyje samotnie lub w małych klanach rodzinnych.
Nie kopie samodzielnie nor lecz wykorzystuje opuszczone nory lub zamieszkane przez gryzonie z rodzaju Meriones. Wykorzystuje też różnorodne szczeliny skalne, naturalne otwory pod głazami i skałami, jaskinie i itp.
Odżywia się głównie różnego rodzaju nasionami, rzadziej liśćmi, pędami czy kwiatami.
Sezon rozrodczy od końca marca do początku maja. Wielkość miotu jest zwykle 3 - 5 młodych, maksymalnie do 7. Niektóre samice mają drugi miot na początku lata.
Pozostałe informacje na temat gatunku jak u Calomyscus bailwardi.
Calomyscus mystax mystax - osobnik w hodowli
Opisane podgatunki :
- Calomyscus mystax mystax - Kashkarov, 1925 - zachodni i południowo-zachodni Turkmenistan ( góry Kopet - Dag, góry Great Balkhan )
- Calomyscus mystax zykovi - Meyer & Malikov, 2000 - południowo-wschodni Turkmenistan - synonim Calomyscus elburzensis zykovi - traktowany jako podgatunek Calomyscus elburzensis przez niektórych autorów
Calomyscus mystax - osobnik w niewoli
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję ( ponad 200 000 km2 ), populacje są uważane za stabilne i brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Obfitość populacji zależy od lokalnej dostępności odpowiednich siedlisk, w miejscach o dużej liczbie kryjówek gęstość osobnicza jest wysoka a w miejscach o mniejszej liczbie schronień gęstość osobnicza jest niska.
Brak widocznych dużych wahań populacji, dzięki temu wydaje się ona dość stabilna.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w Turkmenistanie.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące ekologii, historii naturalnej, statusu taksonomicznego podgatunku Calomyscus mystax zykovi.
W niewoli.
Hodowany w ogrodach zoologicznych i hodowli amatorskiej.
Trzymany w niewielkich grupach rodzinnych.
Dobrze się rozmnaża w warunkach wiwaryjnych.
Czasami zjada owady, ich larwy i małe pająki.
W Polsce hodowany w Nowym Zoo w Poznaniu.
Calomyscus mystax - osobnik w hodowli
Myszochomik syryjski ( Calomyscus tsolovi ) - Peshev, 1991 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Calomyscidae.
Występuje w zachodniej Azji ( południowo-zachodnia Syria - Derra ).
Zamieszkuje prawdopodobnie skalistą pustynię i półpustynię.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Pozostałe informacje na temat gatunku jak u Calomyscus bailwardi.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za dane nie dostateczne aby kwalifikować go w zagrożonych kategoriach.
Jest on charakterystyczny dla regionu Morza Śródziemnego - powiat Derra w południowo-zachodniej Syrii ( Harrison i Bates 1991 ). Znany jedynie z tego jednego miejsca. Miejscowość ta prawdopodobnie nie jest reprezentatywna dla gatunku i nie jest miejscem faktycznego zarejestrowania.
Sondaże nie pozwoliły zlokalizować gatunku w północnej Jordanii ( Z.AMR & wsp. 2005 ).
Gatunek znany jest jedynie z około 15 osobników.
Nie jest znany pełny zakres występowania oraz dystrybucja gatunku.
Brak dostępnych informacji na temat stanu i trendów populacji.
Nie są znane żadne zagrożenia dla gatunku w chwili obecnej, brak również jakiekolwiek rejestracji z obszarów chronionych.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące granic zakresu gatunku, jego siedlisk, ekologii, historii naturalnej, stanu, trendów i obfitości populacji oraz ewentualnych zagrożeń.
Jednak badania terenowe mogą się odbywać jedynie wtedy gdy ustanie w Syrii konflikt zbrojny.
W niewoli - brak danych.
Calomyscus mystax - osobnik w niewoli
Myszochomik azerski ( Calomyscus urartensis ) - Vorontsov & Kartavseva, 1979 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Calomyscidae. Synonim Calomyscus bailwardi urartensis.
http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2014/09/calomyscus-urartensis-myszochomik.html
myszochomik azerski ( Calomyscus urartensis )
http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2014/09/calomyscus-urartensis-myszochomik.html
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz