Myszochomik azerski ( Calomyscus urartensis ) - Vorontsov & Kartavseva, 1979 - gryzoń z podrzędu myszokształtnych ( Myomorpha ), z nadrodziny Muroidea, z rodziny Calomyscidae. Synonim Calomyscus bailwardi urartensis.
Występuje w południowo-wschodniej Europie ( Azerbejdżan ) i Azji ( północno-zachodni Iran ).
Zamieszkuje skalisty i górski step, rumowiska skalne porośnięte niskimi krzewami i bylinami, czasami jałowe wzgórza na wysokości 400 - 3400 m n.p.m.
myszochomik azerski ( Calomyscus urartensis )
Aktywny w ciągu całego roku, w okresie lata jest nocny a wiosną, jesienią i zimą także w ciągu dnia. Nie hibernuje.
Typowy samotnik, który czasami może żyć w niewielkich grupach rodzinnych.
Kryjówki zakłada wśród odłamków skalnych, pod głazami czy w jaskiniach. Buduje kuliste gniazdo z różnych materiałów : plecionej trawy, sierści zwierząt czy innych miękkich materiałów. Wykorzystuje też często nory innych gatunków gryzoni razem z ich mieszkańcem - Meriones persicus . Samodzielnie nie kopie nor ale wykorzystuje opuszczone.
Jest bardzo zwinny i potrafi skakać wśród kamieni i odłamków skalnych. Charakteryzuje się dużą nerwowością i pewną nieśmiałością. Jest bardzo dobrym wspinaczem, który potrafi wspinać się nawet po gładkiej skale.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Wielkość ciała to 61 - 98 mm a jego ogon to dodatkowe 72 - 102 mm. Ogon jest często dłuższy niż reszta ciała. Waga 15 - 39 gram. Wibrysy ma długie do 21 mm. Uszy są pozbawione włosów i mają różówo-szarą barwę. Sierść jest miękka, barwy jasnoróżowo-brązowej do szaro-brązowej na grzbiecie. Brzuch i kończyny są białe. Granica między brzuchem a grzbietem jest wyraźnie zaznaczona. Gatunek nie posiada toreb policzkowych.
Do komunikacji wykorzystuje postawę ciała, sygnały chemiczne i wokalizę.
Odżywia się nasionami traw i ziół, trawami, kwiatami, roślinami zielnymi i liśćmi. Podobnie jak wiele innych gryzoni przenosi jedzenie do kryjówki, chociaż nie może przenosić dużych ilości ze względu na brak toreb policzkowych. Ukrywa, pokarm pod kamieniami lub norze. Zapasy te wykorzystywane są najczęściej w miesiącach zimowych.
Sezon rozrodczy od końca marca do początku czerwca. Jednakże, okres ten może być różny w regionie, w zależności od dostępności pokarmu. System krycia poligamiczny, chociaż monogamia nie jest wykluczona.
Ciąża trwa 21 - 35 dni. Samica rodzi 3 - 5 młodych w miocie. 2 mioty w sezonie.
Młode są gołe, ślepe i bezradne. Oczy otwierają po 13 dniach. W tym samym mniej więcej czasie wyrasta im sierść. Po 4 tygodniach od narodzin następuje odstawienie. Jednak młode osiągają wielkość i wagę dorosłych osobników między 4 a 8 miesiącem życia.
Czasami występuje kanibalizm, samica zjada swój nowo narodzony miot.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Dojrzałość płciową osiąga : samica w wieku 4 miesięcy a samiec w 5 - 8 miesiącu.
Długość życia w naturze nie jest znana, ale może to być około 36 - 40 miesięcy. Pokrewny gatunek Calomyscus bailwardi w niewoli przeżył 9 lat, 3 miesiące i 18 dni.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony, mimo że ma dość ograniczony zakres ale jednak jego siedlisko nie jest pod żadnym zagrożeniem i prawdopodobnie ma duże populacje. Dlatego biorąc ten fakt pod uwagę nie kwalifikuje się aby kwalifikować go w kategoriach zagrożonych.
Dawniej jako podgatunek Calomyscus bailwardi .
W Iranie populacje są obfite.
Nie jest rejestrowany z żadnych obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące dystrybucji, stanu i trendów populacji, biologii, ekologii, siedlisk i potencjalnych zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Czasami w hodowlach amatorskich.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia, wwf i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz