Beszamel i spółka bez ograniczeń: Gatunki z rodzaju Apodemus z Europy, Bliskiego Wschodu i zachodniej Azji. Przegląd gatunków. Część I .

Myszarka alpejska ( Apodemus alpicola ) - Heinrich, 1952 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Apodemus flavicollis alpicola.
Uwagi : Nowa nazwa Apodemus flavicollis alpinus Heinrich, 1951, istnieją obawy co do ważności Mus sylvaticus alpinus Burg, 1921.

Występuje w Europie Zachodniej ( Alpy we Francji, Szwajcarii, Niemczech, Włoszech i Austrii ).

Zamieszkuje lasy podgórskie i górskie, jednak preferuje obszary ze skałami i łatami traw od 550 - 2100 m n.p.m.

myszarka alpejska ( Apodemus alpicola )

Aktywna w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. Wiosną i latem głównie po zmroku, jesienią i zimą także w ciągu dnia.
Żyje samotnie, w niewielkich skupiskach zimowych ( 5 - 6 osobników ) lub grupach rodzinnych. Na jesieni i w początkach zimy może przenosić się do siedzib ludzkich czy budynków gospodarskich.
Na kryjówki wybiera różnorodne naturalne zagłębienia wśród skał, rumowiska skalne, jaskinie i groty, opuszczone nory innych gryzoni, jamy pod kępami traw, zagłębienia pod korzeniami drzew i itp. miejsca. Kopie też samodzielnie płytkie nory z dwoma otworami wejściowymi, spiżarnią i komorą gniazdową w odpowiednim gruncie.
Gniazdo zbudowane jest z suchej trawy i ziół.
Jest terytorialna ale zakresy rewirów osobniczych są nie znane. Prawdopodobnie nie są one większe niż u Apodemus sylvaticus.
Systemy szlaków komunikacyjnych są umiejscowione wśród naturalnych osłon i prowadzą do miejsc żerowania.
Występuje niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy i smuklejszy niż samica. Długość ciała to 80 - 111 mm, długość z ogonem to 101 - 141 mm, długość tylnej stopy 22 - 26,5 mm a długość ucha to 15 - 20 mm. Waga do 45 gram.
Ubarwienie grzbietu jest w kolorze złotego, brzuch jest biały lub żółtawo-biały. Na klatce piersiowej i gardle jest duża pomarańczowa plama. Ogon jest dłuższy od głowy i ciała. Ubarwiony jest ciemno na górze i jasno na spodzie.
Gryzoń ten należy do gatunków dobrze biegających, wspinających się i pływających. W momentach zagrożenia potrafi skakać na tylnych kończynach.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Wokaliza jest używana w momentach zagrożenia, agresji i zalotów.
Odżywia się w zależności od dostępności pokarmu oraz pory roku. Wiosną preferuje pokarm zwierzęcy, różnego rodzaju owady i ich larwy. W kwietniu ponad 50% diety to pokarm zwierzęcy. W lecie i na jesieni zaczyna przeważać pokarm roślinny - różnorodne nasiona traw, roślin zielnych, drzew i krzewów, korzonki, bulwy, cebule, kłącza. W czerwcu sam mech stanowi 12% jej diety.
Na okres zimowy gromadzi niewielkie zapasy składające się głównie z nietrwałych nasion ziół.
Sezon rozrodczy od kwietnia do sierpnia - września. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 21 - 25 dni. Samica rodzi średnio 5 - 6 młodych w miocie. Zakres od 1 - 8 młodych. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się z cienką warstwą ciemnego futerka i zamkniętymi oczami. W wieku około 14 - 16 dni otwierają oczy. Odstawienie następuje w wieku 21 dni od narodzin.
Dojrzałość płciową uzyskują w wieku około 2 miesięcy. Samice z pierwszych miotów w sezonie rozmnażają się w tym samym roku, pozostałe po przezimowaniu.
Dominujące samce mogą być bardzo agresywne i zagrażają potomstwu. Samica broni potomstwa przed samcem, gdyż może dojść do kanibalizmu. Także inne samice mogą zagrażać młodym.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia w warunkach naturalnych to około 6 - 12 miesięcy.

Opisane podgatunki :
- Apodemus alpicola alpicola - Heinrich, 1952 - Austria, Francja, Szwajcaria, Włochy
- Apodemus alpicola alpinus - Heinrich, 1951 - południowe Niemcy ( Allgau Osterachtal ) - synonim Apodemus flavicollis alpinus - traktowany jako synonim Apodemus alpicola

Apodemus alpicola alpicola

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na lokalną powszechność i brak widocznych zagrożeń w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Ten gatunek był przez wiele lat uważany za podgatunek Apodemus sylvaticus. Jednak ostatnie badania genetyczne i morfologiczne przywróciły mu status taksonomiczny samodzielnego gatunku.
Apodemus alpicola jest dość szeroko rozpowszechniony w swych alpejskich siedliskach ale są one dość rozdrobnione.
Konkuruje z Apodemus flavicollis na niższych wysokościach oraz w siedlisku krawędź lasu. W lasach iglastych na wyższych wysokościach myszarka alpejska dominuje, ponieważ jest lepiej dostosowana do niższego tempa metabolizmu w chłodnym klimacie.
Drugim konkurencyjnym gatunkiem jest nornica ruda ( Myodes glareolus ).
Gatunek stanowi ważny składnik diety lokalnych drapieżników - ptaków i ssaków.
W chwili obecnej brak jest widocznych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Rejestrowana z wielu obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Nie jest objęta żadnymi działaniami ochronnymi na terenie krajów w których występuje.

Apodemus alpicola

W niewoli - brak danych.

Myszarka perska ( Apodemus avicennicus ) - Darvish, Javidkar & Siahsarvie, 2006 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae.

Występuje w zachodniej Azji ( środkowo-zachodnia Wyżyna Irańska - Iran, Prowincja Yazd ). Endemit dla Iranu.

Zamieszkuje stepowe równiny i płaskowyże porośnięte krzewami.

myszarka perska ( Apodemus avicennicus )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo, że długość ciała z głową wynosi około 88 - 97 mm, ogon jest zwykle dłuższy niż reszta ciała. Długość z ogonem to około 97 - 103 mm.
Ubarwienie grzbietu jest szarobrązowe a brzuch biały. Połowa zbadanych osobników miała słabo zaznaczoną pomarańczową plamę na klatce piersiowej.
Gatunek jest najbardziej zbliżony do myszarki stepowej ( Apodemus witherbyi ).

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie oznaczony ze względu na nie dawne opisanie. Wydaje się iż gatunek jest prawdopodobnie nie zagrożony, ale wymaga to dokładnych badań.
Takson został opisany na podstawie okazów z Prowincji Yazd w Iranie. Gatunek został wyróżniony na podstawie analiz morfologicznych i kariotypu. Wyróżniającymi cechami są zredukowane rozmiary zębów trzonowych, struktura obszaru skrzydłowo-podniebiennego czaszki i szerszy niż u innych gatunków obszar międzyoczodołowy.
Gatunek jest blisko spokrewniony z myszarką stepową ( Apodemus witherbyi ), jednak różni się od niej m.in. cechami uzębienia i ciemniejszym futrem na grzbiecie.
Epitet gatunkowy został nadany na cześć Awicenny, perskiego uczonego z przełomu X i XI wieku.
Gatunek znany jest tylko z lokalizacji typowej. Jest to odizolowany obszar otoczony terenami pustynnymi o wilgotniejszym mikroklimacie, który jest zbliżony do warunków panujących w górach Zagros.
Prawdopodobnie Apodemus avicennicus wyewoluował po zmianach klimatycznych, które oddzieliły go na wyżynie.
Brak danych czy jest objęty działaniami ochronnymi oraz czy występuje w dowolnym obszarze chronionym w swoim zakresie.

W niewoli - brak danych.

Myszarka bałkańska ( Apodemus epimelas ) - Nehring, 1902 - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Apodemus mystacinus epimelas - Mus epimelas.
Uwagi : Apodemus mystacinus został podzielony na dwa odrębne gatunki: Apodemus mystacinus i Apodemus epimelas ( Wilson i Reeder 2005 ).

Występuje w Europie Południowej ( zachodnie i południowe Bałkany - zachodnia Chorwacja, Bośnia i Hercegowina, południowa Serbia, Czarnogóra, Albania, Macedonia, Bułgaria i zachodnia Grecja oraz wyspy Korčula i Mljet na Adriatyku ). Uznawana za endemit dla tego regionu Europy.

Zamieszkuje obszary skaliste z niewielką osłoną z traw i krzewów od poziomu morza do 1600 m n.p.m.

rycina - Apodemus mystacinus

Aktywna w ciągu całego roku, głównie od świtu do zmierzchu. Jednak w okresie lata i jesieni także w ciągu dnia.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych.
Na kryjówki wybiera rumowiska skalne, różnego rodzaju jaskinie i groty, zagłębienia pod głazami oraz wykopane samodzielnie płytkie nory w odpowiednim gruncie.
Prawdopodobnie jest terytorialna ale zakresy osobnicze nie są znane.
Wykorzystuje też prawdopodobnie systemy szlaków komunikacyjnych.
Jest dobrym wspinaczem i potrafi dobrze skakać na tylnych kończynach.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Wokaliza jest używana w momentach zagrożenia, agresji i zalotów.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym ale nie gardzi też owadami, gdy są dostępne. Prawdopodobnie gromadzi pokarm na okres zimowy ale nie jest tego zbyt dużo. Część osobników może przenosić się na okres zimowy do siedzib ludzkich.
Sezon rozrodczy od kwietnia do sierpnia - września. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 21 - 25 dni. Samica rodzi średnio 5 - 6 młodych w miocie. Zakres od 1 - 8 młodych. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się częściowo porośnięte sierścią i mają zamknięte oczy. W wieku około 2 tygodni są już całkowicie porośnięte sierścią oraz mają otwarte oczy. Odstawienie następuje w wieku 21 - 25 dni od narodzin.
Dojrzałość płciową uzyskują w wieku około 2 miesięcy. Samice z pierwszych miotów w sezonie rozmnażają się w tym samym roku, pozostałe po przezimowaniu.
Dominujące samce i niektóre samice mogą zagrażać potomstwu, samica musi bronić młodych aby nie doszło do kanibalizmu.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Długość życia to prawdopodobnie około 12 - 18 miesięcy.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na duże populacje oraz brak wyraźnych zagrożeń w chwili obecnej. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Wydaje się, iż w odpowiednich siedliskach jej populacje są stabilne.
Myszarka bałkańska została opisana naukowo w 1902 roku przez A. Nehringa. Była zaliczana jako podgatunek myszarki skalnej ( Apodemus mystacinus ), jednak obecnie w oparciu o dane morfologiczne i genetyczne jest uznawana za odrębny gatunek.
Przypuszczalnie gryzoń ten pochodzi od myszarki skalnej, która w plejstocenie przekroczyła pomost lądowy w miejscu dzisiejszej cieśniny Bosfor ( od około 20 do 10 tysięcy lat p.n.e. ) i zostały odizolowane genetycznie po jego przerwaniu.
Gatunek stanowi ważny składnik diety miejscowych drapieżników.
Brak jest głównych zagrożeń dla gatunku w chwili obecnej.
Nie jest objęta żadnymi działaniami ochronnymi w krajach występowania.
Rejestrowana z wielu obszarów chronionych w jej zasięgu.

W niewoli - brak danych.

Myszarka leśna ( Apodemus flavicollis ) - ( Melchior, 1834 ) - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Mus cellarius - Apodemus arianus ( Blanford, 1881 ) Apodemus ponticus.
Uwagi : Apodemus flavicollis i Apodemus ponticus stanowią prawdopodobnie ten sam gatunek, gdyż są konspecyficzne a uznanie za różne gatunki powstało na skutek zimnej wojny i braku porównania populacji po dwóch różnych stronach " żelaznej kurtyny "( B. Kryštufek i V. Vohralik os. comm. 2006 ).
Apodemus ponticus, peninsulae, wardi, latronum, gurkha i rusiges są różne od Apodemus flavicollis.

Występuje w Europie ( od Wielkiej Brytanii, przez kontynentalną Europę po Ural w Rosji ) i w zachodniej Azji ( Turcja po Armenię, góry Zagros w Iranie oraz Syria, Liban i Izrael ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska leśne oraz krawędzie lasów, także lasy wtórne, zagajniki, plantacje leśne, zarośla, stare parki miejskie ale głównie lasy liściaste i mieszane z dużą ilością krzewów leszczyny od poziomu morza do 1850 m n.p.m.

myszarka leśna ( Apodemus flavicollis )

rycina - Apodemus flavicollis u góry : samica, u dołu : samiec

Aktywna w ciągu całego roku, szczyt aktywności w godzinach nocnych. Jednak w okresie letnim i jesiennym czasami w ciągu dnia.
Żyje samotnie, w małych grupach rodzinnych. Nie hibernuje ale tworzy duże grupy zimujące razem.
Jest terytorialna ale rewiry nie przekraczają około 0,5 ha średnicy na osobnika. Terytoria dominujących samców mogą się nieco zwiększyć na wiosnę. Rewiry zachodzą na siebie i nieraz się pokrywają w obrębie płci - głównie samic.
Na kryjówki wybiera naturalne zagłębienia wśród korzeni drzew, puste pnie, gęste zarośla, leżące kłody, nisko położone dziuple. Kopie też własne nory lub zajmuje opuszczone przez inne gryzonie. Wykorzystuje też opuszczone gniazda ptasie, skrzynki lęgowe czy skrzynki dla nietoperzy lub pilchowatych.
Nora stanowi rozległy system tuneli i komór, zaopatrzonych w co najmniej dwa lub trzy wyjścia. Komora jest wyścielana suchymi liśćmi i trawą.
Korzysta ze szlaków komunikacyjnych, które tworzy w ściółce leśnej, kopiąc płytkie tunele. Wykorzystuje też naturalne osłony z roślin czy powalonych pni.
Pokarm jest zjadany na miejscu lub przenoszony do nory lub jej pobliża.
Niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy niż samica. Długość ciała 95 - 120 mm, długość ogona 77 - 118 mm. Waga to 14 - 45 gram.
Ubarwienie : ma brązowe futerko na całym ciele z jasnym lub białym brzuchem. Posiada też żółty kołnierz tworzący rodzaj śliniaka na piersi. Często kołnierz ten nie jest na pierwszy rzut oka widoczny. Posiada duże uszy, wystające oczy i długi ogon.
Gatunek jest mało towarzyski, chociaż w okresie zimowym tworzy większe skupiska, zamieszkujące jedną norę i wzajemnie się ogrzewające. Zdarza się iż przenosi się na okres zimy do ludzkich siedzib, jeśli znajdują się w pobliżu.
Dominujące samce są agresywne zarówno w stosunku do innych samców jak i samic czy młodych osobników.
Jest dobrym wspinaczem, pływakiem oraz skoczkiem chociaż nie porusza się w ten sposób. Potrafi wspiąć się na wysokość nawet 20 metrów nad ziemią. Skoki wykonuje na tylnych kończynach w momentach zagrożenia.
Potrafi także odrzucić część ogona lub skórę na nim, jeżeli drapieżnik go za niego uchwyci. Uszkodzony odcinek ogona usycha i odpada.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Wokaliza jest używana w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się różnorodnym pokarmem roślinnym, który stanowią pąki drzew i krzewów, nasiona traw i roślin zielnych, zielone części roślin, orzechy i żołędzie, jagody i owoce, grzyby, kłącza, korzonki, bulwy i cebule. Zjada również owady i ich larwy. W celu całkowitego strawienia żywności, zjada luźne stolce, które przeszły raz przez jej system trawienny, dzięki czemu węglowodany mogą być w pełni strawione. Pożywienie może być przechowywane w systemie podziemnej nory.
Sezon rozrodczy odbywa się od marca do października lub kwietnia, chociaż w pewnych warunkach sezon może wystąpić w ciągu całego roku.
System krycia poligamiczny. Przed kryciem, dominujące samce wytwarzają ciąg ultradźwięków, które mogą służyć do uspokojenia samicy.
Ciąża trwa 25 lub 26 dni. Samica rodzi od 2 do 11 młodych w miocie ( średnio 5 ). Młode rodzą się zawsze w nocy w gnieździe z liści i suchej trawy. Są one nagie i ślepe oraz ważą około 2,8 gram. Oczy otwierają po 13 - 16 dniach, a ich charakterystyczny żółty kołnierz jest dostrzegalny w postaci szarego prekursora w tym czasie.
3 - 5 miotów w sezonie, w zależności od dostępności pokarmu.
Samice często są w następnej ciąży karmiąc młode z pierwszego miotu.
Odstawienie następuje po około 18 dniach od narodzin. Po około 20 dniach młode osobniki przypominają osobniki dorosłe.
Dojrzałość płciową osiągają w wieku około 2 miesięcy. Zwykle młode zaczynają się rozmnażać po roku od urodzenia, jednak jeśli urodziły się na początku sezonu mogą rozmnażać się w tym samym roku.
Dominujące samce są bardzo agresywne zarówno w stosunku do innych samców jak i samic czy młodych osobników.
Samica chroni potomstwo zarówno przed samcami jak i samicami aby nie doszło do kanibalizmu.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia to około 3 - 4 miesiące, jednak około 30 % populacji dożywa wieku około 12 - 24 miesięcy.

Apodemus flavicollis flavicollis

Apodemus flavicollis flavicollis w czasie żerowania

W Polsce występuje na terenie całego kraju. Zamieszkuje głównie siedliska leśne ( lasy mieszane i liściaste, zarośla, krawędzie lasów, stare parki miejskie, sady, ogrody ). Unika typowych monokultur stworzonych przez człowieka czyli lasów iglastych jednowiekowych. Zamieszkuje również wtórne siedliska z przewagą drzew liściastych ( dąb ) i krzewów leszczyny.
Jest to największy gatunek gryzonia z rodzaju Apodemus na terenie kraju.
Stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników : głównie sów i łasic.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych.
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi na terenie kraju.

Apodemus flavicollis flavicollis

Opisane podgatunki :
- Apodemus flavicollis arianus - ( Blanford, 1881 ) - północny Iran, zachodni Irak, Liban, pólnocny Izrael, Syria - synonim Apodemus sylvaticus arianus - Apodemus arianus - Sylvaemus arianus - Mus arianus - uznawany jako synonim Apodemus flavicollis w innej taksonomii
- Apodemus flavicollis brauneri - Martino, 1927 - region Morza Czarnego w Turcji ( na zachód od Trabzonu ), Słowenia, Chorwacja, Serbia, Kosowo, Czarnogóra, Macedonia, Grecja - synonim Apodemus brauneri
- Apodemus flavicollis cellarius - Fischer, 1866 - zachodnia część europejskiej Rosji ( Luga, Leningrad Oblast ) - synonim Mus cellarius - synonim Apodemus flavicollis flavicollis
- Apodemus flavicollis dietzi - Kahmann, 1964 - Grecja ( jezioro Symphale, Koryntia, Peloponez ) - synonim Apodemus tauricus dietzi
- Apodemus flavicollis erythronotus - Blanford, 1875 - Iran ( Isfahan Prov ) - synonim Apodemus sylvaticus erythronotus - Mus erythronotus - Apodemus arianus erythronotus - traktowany jako synonim Apodemus arianus
- Apodemus flavicollis fennicus - ( Hilzheimer, 1911 ) - Finlandia - synonim Apodemus sylvaticus fennicus
- Apodemus flavicollis flavicollis - Melchior, 1834 - Europa ( Hiszpania, Francja, Belgia, Luksemburg, Niemcy, Austria, Węgry, Szwajcaria, Holandia, północne Włochy, Sardynia, Finlandia, Norwegia, Szwecja, północno-zachodnia europejska część Rosji - St.Petersburg, Kalinin, Smoleńsk, zachodnia Ukraina, Polska, Estonia, Grecja, Albania, Rumunia, Chorwacja, Serbia, Kosowo, Macedonia, Słowenia, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, wyspa Channel - traktowany jako forma Apodemus flavicollis
- Apodemus flavicollis flavicollis #1 - Melchior, 1834 - Hiszpania - forma Apodemus flavicollis flavicollis
- Apodemus flavicollis geminae - von Lehmann, 1961 - Włochy ( wyspa Gargano ) - synonim Apodemus tauricus geminae
- Apodemus flavicollis princeps - Barrett-Hamilton, 1900 - Rumunia - synonim Mus sylvaticus princeps - synonim Apodemus flavicollis flavicollis
- Apodemus flavicollis saturatus - Neuhäuser, 1936 - północna Azja Mniejsza ( Turcja - Trabzon ), Transkaukazja
- Apodemus flavicollis wintoni - Barrett-Hamilton, 1900 - Wielka Brytania ( Herefordshire ) - synonim Mus sylvaticus wintoni - różni się nieznacznie od osobników z kontynentu

Apodemus flavicollis wintoni w czasie pielęgnacji futerka

Gatunek uznawany jako nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i prawdopodobieństwo dużych populacji. Nie istnieją w chwili obecnej główne zagrożenia, które by doprowadziły gatunek do szybkiego spadku aby go kwalifikować w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jest bardzo prawdopodobne iż Apodemus flavicollis i Apodemus ponticus stanowią jeden gatunek gdyż są konspecyficzne. Uznanie jako dwa różne gatunki powstało w wyniku zimnej wojny, które uniemożliwiło porównanie populacji po obu stronach " żelaznej kurtyny " ( B. Kryštufek i V. Vohralik os. comm. 2006 ). Rosyjscy autorzy zgłaszali Apodemus ponticus z Kaukazu i Zakaukazia. Autorzy którzy studiowali Apodemus na obszarze północno-wschodniej Turcji - w pobliżu granicy z Gruzją nie znaleźli żadnej różnicy między tymi populacjami a ich tureckimi odpowiednikami czyli Apodemus flavicollis ( Frynta et al., 2001, Macholan et al., 2001, B. Kryštufek nie opubl. dane ). Osobniki złapane na granicy Turcji i Gruzji utworzyły płodne mieszańce z Apodemus flavicollis z Austrii ( Steiner 1978 ).
Zatem, zakres ponticus arbitralnie określają granice polityczne: populacje od skrajnej północno-wschodniej Turcji ( w pobliżu granicy gruzińskiej ) są klasyfikowane jako flavicollis, te po drugiej stronie granicy, jako ponticus. Jeśli azjatycki Apodemus flavicollis jest rzeczywiście niezależnym gatunkiem, to arianus wyprzedza wszystkie inne nazwy, w tym ponticus ( os B. Kryštufek. Comm., 2006 ).
Gatunek uważany za powszechnie występujący w siedliskach leśnych ( las liściasty i mieszany ). Rozkład przestrzenny w dużych obszarach leśnych jest związany z wydajnością i przestrzennym rozmieszczeniem drzew leśnych - głównie dębu i leszczyny ( Juškaitis 2002 ).
Populacje są stabilne, przechodzące naturalne wahania. Odnotowana gęstość osobnicza w Europie Wschodniej to ponad 100 osobników/hektar ( Montgomery 1999 ).
Gatunek jako całość nie ma głównych zagrożeń. Lokalnie, degradacja siedlisk związana z rozwojem rolnictwa może powodować spadki populacji. W Wielkiej Brytanii, gatunek miał szerszą dystrybucję w czasach historycznych i przeszedł skurcz zakresów związany z konwersją dawnych lasów na grunty rolne ( Battersby 2005 ).
Apodemus flavicollis stanowi ważny składnik diety wielu drapieżników w swoim zakresie.
We wcześniejszej polskiej literaturze zoologicznej dla określenia gatunku Apodemus flavicollis używana była nazwa zwyczajowa „mysz leśna”. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii PAN w Warszawie publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzajowi Apodemus nadano nazwę myszarka, zaś niegdysiejszej "myszy leśnej" myszarka leśna. Nazwa rodzajowa „mysz” została w publikacji PAN zarezerwowana dla rodzaju Mus.
Rejestrowany z całej gamy obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi w krajach swojego występowania.
Badania naukowe i prace badawcze nad tym gatunkiem są obecnie prowadzone przez Uniwersytet Mammal Research Unit w Bristolu. Prace te mają nadzieję rzucić światło na stan ochrony tego gatunku niejednolicie rozproszonego po Wielkiej Brytanii.