Beszamel i spółka bez ograniczeń: Bóbr kanadyjski ( Castor canadensis ).

Bóbr kanadyjski, bóbr amerykański ( Castor canadensis ) Kuhl, 1820 - gryzoń z rodziny Castoridae - bobrowate, z nadrodziny Castoroidea, z podrzędu Castorimorpha - bobrokształtne.

Występuje w całej Ameryce Północnej, z wyjątkiem północnych regionów Kanady i pustyń na południu U.S.A. i Meksyku. Wprowadzony w Europie ( Finlandia i Rosja ). W 1946 roku został wprowadzony na Isla Grande, Tierra del Fuego ( Argentyna ). Bobry znajdują się teraz we wszystkich strumieniach na obszarach andyjskich i pozaandyjskich oraz w prawie wszystkich siedliskach wodnych na Isla Grande, a także na innych chilijskich wyspach archipelagu Tierra del Fuego ( Lizarralde i in. 2004 ).

Zamieszkuje obszary porośnięte lasem w pobliżu jezior, stawów i strumieni, z dostępem do odpowiedniej żywności i zasobów budowlanych.

bóbr kanadyjski ( Castor canadensis )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w porze nocnej. Szczyt aktywności przejawia w godzinach wieczornych i przed północą.
Żyje w grupach rodzinnych ( dorosła para oraz potomstwo z ubiegłego sezonu rozrodczego i tegoroczne młode ).
Jest terytorialny, rewir pary zależy od wielkości zasobów pokarmowych. Bronią terytorium przed innymi rodzinami. Jedną z metod jest oznaczanie terytorium. Odbywa się to poprzez tworzenie stosów błota na obrzeżach terytorium, a następnie przez osadzanie na tych stosach wydzielin odbytu i rycynowych.
Prowadzi ziemno-wodny tryb życia.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Długość ciała : 74 - 90 cm ( maksymalnie do 117 cm ) ; ogon długości 20 - 25 cm i szerokości 13 - 15 cm ; Waga 11 - 32 kg ;
Górne siekacze, w kolorze jasnopomarańczowym, mają co najmniej 5 mm szerokości i 20 - 25 mm długości. Zęby te rosną przez całe życie i są koniecznością do przeżycia.
Ma wodoodporne, gęste, błyszczące, w kolorze czerwonawo-brązowym lub czarnobrązowym futerko. Podszerstki są znacznie drobniejsze niż zewnętrzne, ochronne włosy.
Uszy ma krótkie, okrągłe i ciemnobrązowe. Posiada zamykane nozdrza, zamykane uszy i przezroczyste błony oczne, które niezbędne są do życia w wodzie.
Tylne nogi są dłuższe niż przednie, co powoduje, że tylny koniec ciała jest wyższy niż przedni podczas chodzenia. Ogon jest szeroki, płaski i pokryty dużymi czarnawymi łuskami.
Czaszka i zęby bobra kanadyjskiego są nieproporcjonalnie duże. Ma to kluczowe znaczenie przy przecinaniu twardego drewna, takiego jak klon i dąb.
Obie płcie posiadają gruczoły odbytu i rycynowe. Oba zestawy gruczołów leżą u podstawy ogona, co jest prawdopodobnie najbardziej charakterystyczną cechą bobra. Wydzieliny z tych gruczołów są wykorzystywane do znakowania rewiru i nadają bobrowi dziwny zapach ( Frazier, 1996; Hall & Kelson, 1959; Whitaker & Hamilton, 1998 ).
Gatunek odchodzi na duże odległości od swoich żeremi, aby znaleźć pożywienie. Jeśli znajdzie dobre źródło, buduje kanały do źródła pokarmu jako sposób na sprowadzenie żywności z powrotem do swoich żeremi. Kłody i gałązki są często przechowywane pod wodą do zjadania w okresie zimowym.
Castor canadensis buduje żeremia, których są trzy typy : te zbudowane na wyspach, te zbudowane na brzegach stawów i te zbudowane na brzegach jezior. Żeremie wybudowane na wyspie składa się z centralnej komory, z podłogą nieco powyżej poziomu wody i dwoma wejściami. Jedno wejście otwiera się na środku podłogi żeremia, a drugie jest bardziej gwałtownym zejściem do wody. Żeremie zbudowane jest w kształcie pieca, z patyków, trawy i mchu, splecionymi razem i otynkowanymi błotem. Z biegiem lat naprawa i remontowanie prowadzi do wzrostu wielkości żeremia. Pomieszczenie w środku może mieć szerokość do 2,4 m i wysokość do 1 m. Podłoga pokryta jest korą, trawą i zrębkami.
Żeremie wybudowane jest na brzegu stawu albo w niewielkiej odległości od krawędzi brzegu, albo częściowo wisi nad nim, z przednią ścianą zbudowaną z dna stawu.
Żeremie zbudowane na brzegu jeziora umiejscowione jest na skraju brzegu nad jeziorami.
Dla zapewnienia odpowiedniej głębokości wody wokół żeremia, gatunek zapiera strumienie kłodami, gałęziami, błotem i kamieniami.
Gatunek buduje tamy, aby spowolnić przepływ wody w strumieniach i rzekach, a następnie buduje stabilne schroniska. Zapory są konstruowane zgodnie z prędkością wody; w wolnej wodzie tama jest zbudowana prosto, ale w szybkiej wodzie tama jest zbudowana z krzywizną. Zapewnia to stabilność, aby tama nie została zmyta.
Gatunek do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku oraz wokalizy.
Ostrzega inne osobniki przed niebezpieczeństwem, uderzając ogonem w wodę, wytwarzając przy tym potężny hałas. Nie zawsze jest to jednak skuteczne, ponieważ starsze osobniki często ignorują ostrzeżenia młodszych członków rodziny.
Osobniki mają parę gruczołów zapachowych, które wydzielają piżmową substancję zwaną kastoreum. Służy ona głównie do oznaczania terytoriów. Gatunek nawołuje też inne osobniki, wydając niski, jęczący dźwięk.
Typowy roślinożerca. Zjada głównie korę i kambium ( bardziej miękką rosnącą tkankę pod korą drzew ). Ich ulubione drzewa to wierzba, klon, topola, buk, brzoza, olcha i osika. Zjada także roślinność wodną, pąki, korzenie i roślinność zielną.
Celuloza, która zazwyczaj nie może być trawiona przez ssaki, jest głównym składnikiem ich diety. Gatunek posiada mikroorganizmy w jelicie ślepym ( woreczek pomiędzy jelitami grubym i cienkim ), które trawią ten materiał. Gatunek stosuje cekotrofię, czyli specyficzną odmianę koprofagii. Wytwarza dwa rodzaje odchodów i zjada jeden z nich, ten w którym znajdują się składniki wstępnie przetworzone przez bakterie.
Sezon rozrodczy w zależności od szerokości geograficznej. Populacje północne łączą się między styczniem a marcem a populacje południowe na przełomie listopada i grudnia.
Gatunek tworzy monogamiczne pary. Jeśli któryś z partnerów zginie, drugi wyszuka sobie nowego towarzysza. System krycia monogamiczny.
Okres ciąży wynosi około 3 miesięcy lub 105 - 107 dni. Samica rodzi jeden miot rocznie, zwykle między kwietniem a czerwcem. .
Młode rodzą, się w pełni owłosione, mają otwarte oczy i potrafią pływać w ciągu 24 godzin. Po urodzeniu potomstwo ma zwykle około 38 cm długości i waży od 250 do 600 gramów. Ich ubarwienie może być różne i mogą być czerwone, brązowe lub prawie czarne. Po kilku dniach mogą także nurkować z rodzicami i zwiedzać okolicę.
Pozostają w żeremiu przez miesiąc, po tym okresie stają się bardziej samodzielne by pływać i przyjmować stałe pokarmy.
Okres laktacji trwa około 3 miesięcy, chociaż młode mogą zostać odstawione po 2 tygodniach od przyjścia na świat.
Opieka rodzicielska rozpoczyna się przed urodzeniem i trwa przez 1 - 2 lata, dopóki młode nie osiągną pełnej niezależności. W ramach przygotowań do porodu samica przygotowuje miękkie podłoże w żeremiu. Następnie wykorzysta swój płaski ogon jako rodzaj maty porodowej. Wylizuje każdego młodego i pielęgnuje go. Zarówno bóbr matka, jak i ojciec odgrywają rolę w dostarczaniu żywności młodym oraz ochronie ich przed drapieżnikami.
Młode zwykle pozostają z rodzicami przez 2 lata, a następnie zostają przepędzone, aby znaleźć własne terytorium. Przed opuszczeniem terytorium rodziców pomagają w opiece nad młodszym pokoleniem, w zbieraniu żywności i budowie zapory.
Dojrzałość płciową osiąga w wieku około 3 lat.
Średnia długość życia na wolności wynosi od 10 do 20 lat.

żeremie i tama bobra kanadyjskiego ( Castor canadensis )

Castor canadensis podczas ostrzegania innych osobników

Opisane podgatunki :
- Castor canadensis acadicus - Bailey & Doutt, 1942 - New England region, ( U.S.A. ), New Brunswick ( Kanada )
- Castor canadensis baileyi - Nelson, 1927 - zlewnia rzeki Humboldt ( U.S.A. )
- Castor canadensis belugae - Taylor, 1916 - Beluga River, Cook Inlet region, Alaska ( U.S.A. )
- Castor canadensis canadensis - Kuhl, 1820 - Ameryka Północna ( Kanada, U.S.A. )
- Castor canadensis caecator - Bangs, 1913 - Kanada - uznany za wymarły
- Castor canadensis carolinensis - Rhoads, 1898 - Dan River, Danbury, Stokes County, Karolina Północna ( U.S.A. )
- Castor canadensis concisor - Warren & Hall, 1939 - Monument Creek, El Paso County, Kolorado ( U.S.A. )
- Castor canadensis duchesnei - Durrant & Crane, 1948 - Duchesne River, Duchesne County, Utah ( U.S.A. )
- Castor canadensis frondator - Mearns, 1897 - San Pedro River, północno-wschodnia Sonora, ( Meksyk )
- Castor canadensis idoneus - Jewett & Hall, 1940 - Foley Creek, Nehalem River, Tillamook County, Oregon ( U.S.A. )
- Castor canadensis labradorensis - Bailey & Doutt, 1942 - Grand Falls, Hamilton River, Labrador
- Castor canadensis leucodonta - Gray, 1869 - wzdłuż wybrzeży od Kalifornii do Alaski ( U.S.A. i Kanada )
- Castor canadensis leucodontus - Osgood, 1907 - Vancouver Island, Kolumbia Brytyjska, Kanada
- Castor canadensis mexicanus - Bailey, 1913 - Ruidoso Creek, Lincoln County, Nowy Meksyk ( U.S.A. ), północno-wschodnie Tamaulipas ( Meksyk )
- Castor canadensis michiganensis - Bailey, 1913 - Tahquamenaw River, Luce County, Michigan ( U.S.A. )
- Castor canadensis missouriensis - Bailey,1913 - Aplle Creek, Burleigh County, Północna Dakota ( U.S.A. )
- Castor canadensis pallidus - Durrant & Crane, 1948 - Lynn Canyon, Box Elder County, Utah ( U.S.A. )
- Castor canadensis pacificus - Rhoads, 1898 - Lake Keechelus, Cascade Montains, Kittitas County, Washington ( U.S.A. )
- Castor canadensis phaeus - Heller, 1909 - Pleasant Bay, Admiralty Island, Alaska ( U.S.A. )
- Castor canadensis repentinus - Goldman, 1932 - wzdłuż rzeki Kolorado ( U.S.A. )
- Castor canadensis rostralis - Durrant & Crane, 1948 - Red Butte Canyon, Fort Douglas, Salt Lake County, Utah ( U.S.A. )
- Castor canadensis sagittatus - Benson, 1933 - Indianpoint Creek, Barkerville, Kolumbia Brytyjska ( Kanada )
- Castor canadensis taylori - Davis, 1939 - dorzecze rzeki Snake, północna Newada ( U.S.A. )
- Castor canadensis texensis - Bailey, 1905 - Cummings Creek, Colorado County, Teksas ( U.S.A. )
- Castor subauratus shastensis - Taylor, 1916 - Cassel, Hat Creek, Pit River, Shasta County, Kalifornia - synonim Castor canadensis - uznawany za osobny gatunek Castor subauratus z dwoma podgatunkami w niektórych taksonomiach - opisany również jako Castor canadensis shastensis
- Castor subauratus subauratus - Taylor, 1912 - Grayson, San Joaquin River, Stanislaus County, Kalifornia - synonim Castor canadensis - uznawany za osobny gatunek Castor subauratus z dwoma podgatunkami w niektórych taksonomiach - opisany również jako Castor canadensis subauratus

Castor canadensis - osobnik naprawiający tamę

W Polsce :
Potencjalnie inwazyjny gatunek obcy.
Istnieją przypuszczenia, że w okresie, kiedy bóbr kanadyjski ( Castor canadensis ) występował, stanowił on konkurencje dla bobra europejskiego ( Castor fiber ).
Obecnie nie występuje w środowisku naturalnym, został wytępiony po roku 1970.
Najwcześniejsza introdukcja / obserwacja na terenie kraju : w roku 1927.
Obecnie istnieje możliwość przybycia pojedynczych osobników lub par z regionów północnej Rosji ( Karelia ) lub Finlandii. Różnorodność stanowisk zajmowanych przez bobra kanadyjskiego oraz unikalna zdolność przekształcania zajmowanego terenu do własnych potrzeb, ułatwia zasiedlanie nowych terenów. Elementem sprzyjającym rozprzestrzenianiu się gatunku jest także stosunkowo niewielka liczba naturalnych wrogów ( w Polsce przede wszystkim wilk Canis lupus ).
Odróżnienie w warunkach naturalnych Castor canadensis od Castor fiber jest prawie nie możliwe. Wygląd zewnętrzny bobra kanadyjskiego jest bardzo podobny do bobra europejskiego. Ze względu na bardzo duże podobieństwo tych gatunków, pojawienie się bobra kanadyjskiego w Polsce może przez pewien czas pozostać niezauważone.

Castor canadensis

Castor canadensis - Smithsonian National Zoological Park, Waszyngton

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ( LC ) ze względu na duże populacje oraz rejestrację z obszarów chronionych, istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach. Wprowadzone populacje występują na niektórych obszarach chronionych.
Bobry kanadyjskie zostały wprowadzone do Finlandii w 1937 r. Jako część programu ponownego wprowadzenia eksterminowanego bobra europejskiego. Wprowadzenia zakończyły się sukcesem we wschodniej Finlandii, gdzie wypuszczono dwie pary Castor canadensis ( Lahti i Helminen 1974 ). Ze wschodniej Finlandii przeniesiono je później do północnej, północno-wschodniej i środkowej części Finlandii. Na przełomie lat 40 - tych i 50 - tych XX wieku rozprzestrzeniły się na rosyjską stronę Karelii ( Daniłow 1995 ).
Liczba Castor canadensis w Finlandii wynosi około 10 000 osobników ( Nummi, 2005 ), a w Rosji była na poziomie co najmniej 3600 ( Daniłow, 1995 ), ale w 2002 r. było około 2000 osobników ( Daniłow, 2005 ).
W przyszłości oczekuje się, że bóbr kanadyjski rozprzestrzeni się również na północny zachód, np. w kierunku Szwecji ( i Norwegii ), gdzie obecnie występują tylko bobry europejskie. W Niemczech, Francji ( 1975 ) i Austrii
( 1976 - 1990 ) obserwowane. Status tych populacji jest jednak nieznany ( Nolet i Rosell 1998 ). W Niemczech, trzy osobniki Castor canadensis znaleziono w latach 90 - tych, chociaż dwa z nich znaleziono w pobliżu granicy ( Zahner 1997 ). Okazy te mogą pochodzić z wprowadzonego Castor canadensis na terenie Austrii. Od 1996 r. w Niemczech nie znaleziono żadnych osobników Castor canadensis. Dewas i in. ( 2011 ) stwierdził obecność tego gatunku ponownie również w Niemczech, Luksemburgu i Belgii.
W Austrii gatunek został po raz pierwszy wypuszczony w Dolnej Austrii w 1953 r., ale nie udało się ustalić liczby osobników. Ponownie wypuszczony w latach 1979 – 1981 i 1984 wzdłuż obszarów zalewowych Dunaju. Los tej populacji nie jest znany, ale powszechnie uważa się, że zniknęły. W 1980 r. zwierzęta uciekły ze zoo w Styrii i były obecne na wolności przez kilka lat, ale ich liczba była niska i prawdopodobnie Castor canadensis nie występuje obecnie w Austrii ( Englisch 2005 ).
W 1946 r. gatunek został wprowadzony na Ziemię Ognistą w Argentynie, gdzie znacznie rozszerzył swój zasięg ( Lizarralde 1993 ). Na Isla Grande na Ziemi Ognistej kilka czynników sprzyjało szybkiemu wzrostowi populacji i rozszerzeniu zasięgu ( Lizarralde i in. 2004 ). Dwadzieścia pięć połączonych par wprowadzonych w 1946 r. stworzyło populację 35 000 - 50 000 osobników. Początkowo wprowadzonych w argentyńskiej części wyspy Tierra del Fuego, skąd zajęły większość archipelagu Tierra del Fuego, a nawet dotarły na kontynent. Ta inwazja powoduje ogromne szkody dla subantarktycznych ekosystemów leśnych i nie wiadomo, jak szybko rozprzestrzenia się gatunek. Chociaż szacuje się ten postęp za pomocą wywiadów, nie wiadomo, na ile są one wiarygodne i nie można ich dokonać w odległych obszarach. Na kontynencie, gdzie występowały bobry, ich datę przybycia oszacowano na podstawie wywiadów i dendrochronologii, a daty uzyskane obiema metodami porównano dla każdego miejsca. Stwierdzono różnice między grupami respondentów, w zależności od wielkości terytorium, ich zdolności do wykrywania zmian w środowisku dokonywanych przez bobry. Daty przybycia oszacowane za pomocą dendrochronologii wynoszą 23 lata przed datami ustalonymi na podstawie badań i generują potencjalną trasę przybycia z archipelagu Tierra del Fuego i migracji na kontynent. Ta trasa jest bardziej oszczędna niż droga rozproszenia generowana przez wywiady. Ponieważ ustalono, że nie ma związku między datami szacowanymi na podstawie badań ankietowych i dendrochronologii, nie jest możliwe określenie, jak duże jest opóźnienie od czasu, gdy zmiany w środowisku są wytwarzane przez bobry, a czasem, kiedy ludzie to zauważą te zmiany.
W latach 1975 – 1979 bobry kanadyjskie były z powodzeniem wprowadzane na terytorium Chabarowska, regionu Amuru i półwyspu Kamczatka - Rosyjski Daleki Wschód.
Castor canadensis i Castor fiber nie hybrydyzują z powodu różnicy w liczbie chromosomów ( Ławrow, 1983 ).
Liczba chromosomów: Castor canadensis, 2N = 40; Castor fiber, 2N = 48 ( Ławrow, 1983, Jenkins & Busher, 1979 ). Te dwa gatunki można również zidentyfikować na podstawie wydzielin gruczołów odbytu, którymi znaczy granice swoich terytoriów ( Rosell & Sun 1999 ).
Aktywność gatunku modyfikuje pierwotny ekosystem Nothofagus ( główny składnik lasów południowej Patagonii ) z zamkniętego lasu na łąkę zdominowaną przez trawę i turzycę ( Martínez Pastur i in. 2006 ).
Łabędzie trębacze ( Cygnus buccinator ) i gęsi kanadyjskie ( Branta canadensis ) często zależą od stawów bobrowych jako miejsc gniazdowania. Z obserwacji kanadyjskiej populacji łabędzi trębaczy wynika, że nie gniazduje ona na dużych jeziorach, zamiast tego gniazduje na mniejszych jeziorach i stawach związanych z działalnością bobrów.
Bobry mogą przynosić korzyści ptakom odwiedzającym ich stawy na kilka dodatkowych sposobów. Usunięcie niektórych drzew nadbrzeżnych przez bobry zwiększa gęstość i wysokość warstw i kęp trawy, co poprawia pokrycie lęgowe ptactwa wodnego w sąsiedztwie stawów. Zarówno luki leśne, w których drzewa zostały ścięte przez bobry, jak i „stopniowa krawędź” opisana jako złożone przejście ze stawu do lasu ze zmieszanymi trawami, ziołami, sadzonkami i krzewami, są silnie związane z większym bogactwem i liczebnością gatunków ptaków wędrownych. Ogławianie wierzb nadbrzeżnych i turzyc przez bobry prowadzi do gęstej produkcji pędów, która stanowi ważną osłonę dla ptaków i owadów, którymi się żywią. Poszerzenie tarasu nadbrzeżnego wzdłuż strumieni jest związane z tamami bobrowymi i wykazano, że zwiększa liczebność i różnorodność ptaków nadbrzeżnych, co może być szczególnie ważne w klimacie umiarkowanym. W miarę ubywania ilości drzew stają się one idealnymi miejscami gniazdowania dla dzięciołów, które wykuwają dziuple dzięki czemu przyciągają wiele innych gatunków ptaków, w tym muchołówki ( Empidonax spp. ), nadobniczkę drzewną ( Tachycineta bicolor ), sikory ( Paridae spp. ), karolinkę ( Aix sponsa ), gągoły ( Bucephala spp. ), nurogęsi ( Mergus spp. ), sowy ( Tytonidae, Strigidae ) i pustułki amerykańskie ( Falco sparverius ). Inne ptaki, w tym czaple ( Ardea spp. ), perkozy ( Podicipedidae ), kormorany ( Phalacrocorax ssp. ), bąki amerykańskie ( Botaurus lentiginosa ), czaple białe ( Ardea alba ), czaple śnieżne ( Egretta thula ), nurogęsi i rybaczki popielate ( Megaceryle alcyon ), używaj stawów bobrowych do połowów. Kapturniki ( Lophodytes cucullatus ), czapla zielona ( Butorides virescens ), czapla niebieska ( Ardea herodias ) i rybaczek popielaty częściej pojawiały się na terenach podmokłych w Nowym Jorku, gdzie bobry były aktywne niż w miejscach bez bobrów.
Wieloletnie strumienie na suchych pustyniach sprawiają, że bobry mogą tworzyć siedliska, które zwiększają liczebność i różnorodność gatunków zależnych od łęgów. Na przykład w górnym biegu rzeki San Pedro w południowo-wschodniej Arizonie, reintrodukowane bobry stworzyły siedliska wierzbowe i basenowe, które rozszerzyły zasięg zagrożonej empidonki wierzbowej ( Empidonax trailii extimus ) z najbardziej możliwym do zweryfikowania na południe gniazdem zarejestrowanym w 2005 r.

bóbr kanadyjski ( Castor canadensis )

Wykazano, że stawy bobrów mają korzystny wpływ na populacje pstrąga i łososia. Wielu autorów uważa, że spadek liczby ryb łososiowatych jest związany ze spadkiem populacji bobrów. Badania w dorzeczu rzeki Stillaguamish w Waszyngtonie wykazały, że znaczna utrata stawów bobrowych spowodowała 89% redukcję smoltowej produkcji kiżucza ( Oncorhynchus kisutch ) i prawie równie szkodliwą 86% redukcję krytycznej zdolności przenoszenia zimowych siedlisk. Badanie to wykazało również, że stawy bobrów zwiększyły produkcję łososiowego smolta 80 razy więcej niż umieszczanie dużych szczątków drzewnych. Swales i Leving wcześniej wykazali na rzece Coldwater w Kolumbii Brytyjskiej, że stawy bobrów poza kanałem są preferencyjnie zaludnione przez kiżucza w porównaniu z innymi łososiami i zapewniały ochronę przed zimowaniem, ochronę przed wysokimi letnimi topniejącymi śniegami i siedliska hodowlane letnich kiżuczy.
Zatopione przez bobry pływowe baseny w delcie rzeki Elwha na północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku wspierają trzykrotnie więcej młodocianych czawyczy ( Oncorhynchus tshawytscha ) niż sadzawki bez bobrów. Wykazano, że obecność tam bobrowych zwiększa liczbę ryb, ich wielkość, lub oba te czynniki, w badaniu pstrąga źródlanego ( Salvelinus fontinalis ), pstrąga tęczowego ( Oncorhynchus mykiss ) i troci ( Salmo trutta ) w Sagehen Creek , która wpada do rzeki Little Truckee na wysokości 5800 stóp w północnej części Sierra Nevada. Odkrycia te są spójne z badaniem małych strumieni w Szwecji, w których stwierdzono, że pstrąg potokowy ( Salmo trutta fario ) był większy w stawach bobrowych w porównaniu z tymi na odcinkach bystrzyn oraz że stawy bobrowe zapewniają siedlisko pstrągów tęczowych w małych strumieniach w okresach suszy.
Podobnie pstrąg potokowy, kiżucz i nerka ( Oncorhynchus nerka ) były znacznie większe w stawach bobrowych niż w nieobciążonych odcinkach strumienia w Kolorado i na Alasce. W niedawnych badaniach nad strumieniem Appalachów w wodach górskich pstrągi potokowe były również większe w stawach bobrów niż w wartkiej wodzie.
Bobry są niezwykle korzystne dla środowiska. Odgrywają one kluczową rolę w tworzeniu siedlisk dla wielu organizmów wodnych, utrzymywaniu lustra wody na odpowiednim poziomie oraz kontrolowaniu powodzi i erozji, wszystko poprzez budowanie tam. Bobry utrzymują mokradła, które mogą spowolnić przepływ wód powodziowych. Zapobiegają erozji i podnoszą poziom wody, który działa jak system oczyszczania wody. Dzieje się tak, ponieważ namuł pojawia się powyżej tamy, a toksyny tam się znajdujące są rozkładane. Kiedy w stawach opadają wody, przejmują ją grzybienie ( Nymphaea L. ) i inne rośliny wodne. Po opuszczeniu żeremi przez bobry zapadają się tamy i pojawiają się łąki ( Frazier, 1996 ).

tama Castor canadensis

Chociaż bobry są korzystne dla środowiska, mogą je również zniszczyć. Tamy spowalniają przepływ wody szybkich strumieni, zmieniając florę i faunę, a czasem tworząc zamulenie. Mogą zalać nisko położone obszary, czasami powodując znaczne straty drewna.
W 2007 r. w Kanadzie, na północy stanu Alberta, na południowym krańcu Buffalo National Park, odkryto największą na świecie tamę zbudowaną przez bobry, liczącą 850 metrów długości. Drugą co do wielkości znaną budowlą tych gryzoni jest licząca 652 metry tama w Three Forks w amerykańskim stanie Montana.
W Ameryce Północnej Castor canadensis jest ważnym wektorem infekcji Giardia.

Castor canadensis - Dierenrijk Baroniehei, Holandia

Młode bobry są bardzo wrażliwe i zagrożone są przez niedźwiedzie ( Ursus arctos horribilis ) , wilki ( Canis lupus ), rosomaki ( Gulo gulo ), rysie ( Lynx canadensis ), kuny rybożerne ( Martes pennanti ) i wydry ( Lontra canadensis ). Wielkość dorosłego bobra jest odstraszająca dla większości drapieżników i chociaż naturalne drapieżniki stanowią bardzo realne zagrożenie dla młodych, to człowiek okazał się zdecydowanie najbardziej niebezpiecznym drapieżnikiem dla bobrów.
Zabijano bobry dla ich skóry, zakłócanie im pobytu przez ich zmianę siedlisk i powolne zatruwanie ich przez zanieczyszczenia, o których wiadomo, że infekują rany, wszystkie prowadzą do zagrożenia, jakie człowiek stwarza dla bobra.
Futro bobra było znaczącym przedmiotem handlu w ostatnim stuleciu.
Stan zachowania gatunku różni się w zależności od źródła, ale istniały znaczne zagrożenia dla przetrwania bobra. W przeszłości często polowano i więziono, a około 1900 r. bobry prawie zniknęły z wielu pierwotnych siedlisk. Zanieczyszczenia i utrata siedlisk wpłynęły również na przetrwanie bobra. Jednak w ostatnim stuleciu bobry z powodzeniem wprowadzono do wielu dawnych siedlisk.
Po nadmiernej eksploatacji handlu futrami programy ochrony i ponownego wprowadzenia przywróciły gatunek w całym jego historycznym zasięgu.
Polowanie i chwytanie gatunku jest regulowane na szczeblu krajowym. Wprowadzone populacje występują na niektórych obszarach chronionych.
Gatunek jest rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zakresie.

Castor canedensis - Pittsburgh Zoo & Ppg Aquarium

W niewoli.
Hodowany nielicznie w ogrodach zoologicznych Europy i Ameryki Północnej.
Uzyskano również potomstwo w warunkach hodowlanych.
W ogrodach zoologicznych bobry są karmione granulatami, sałatą, marchewką i tzw.„karmą dla gryzoni” ( Frazier, 1996 ).
W warunkach wiwaryjnych dożywa do 30 - 35 lat.