Beszamel i spółka bez ograniczeń: Tukotuki z pozostałych krajów Ameryki Południowej oraz Argentyny. Część I.

Tukotuko boliwijski ( Ctenomys boliviensis ) - Waterhouse, 1848 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwagi : Ctenomys goodfellowi jest uważany za odrębny gatunek. Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ): Zgłoszono kilka różnych kariotypów, w tym 2n = 36, FN = 64; 2n = 42, FN = 64 i 2n = 44-45, FN = 68 ( Anderson i wsp., 1987 ). Anderson i in. ( 1987 ) zasugerowali, że trzy lub więcej tajemniczych gatunków o różnych kariotypach może być zawartych w tym taksonie, z których jeden ( goodfellowi ) został podniesiony do rangi gatunku ( Anderson, 1997 ). Anderson i in. ( 1987 ) uznał nattereri za podgatunek boliviensis, ale Woods ( 1993 ) uznał go za gatunek bez komentarza, Ctenomys nattereri jest tutaj traktowany jako specyficzny dla tego gatunku ( niektórzy autorzy uważają go za podgatunek ), stąd jego dystrybucja rozciąga się na Brazylię ( Cook i Yates 1994 ).

Występuje w Ameryce Południowej ( w okolicach miasta Santa Cruz, w departamencie Santa Cruz w centralnej Boliwii, Mato Grosso w południowo-zachodniej Brazylii, zachodni Paragwaj, Prowincja Formosa w Argentynie ).

Zamieszkuje otwarte sawanny z kruchą glebą nie często zalewanych, przecinanych przez plantacje trzciny cukrowej, pastwiska lub pola uprawne. W Boliwii na wysokości 400 - 500 m n.p.m.

tukotuko boliwijski ( Ctenomys boliviensis ) - okaz muzealny - po lewej : widok brzuszny czaszki ; po prawej : grzbietowa część żuchwy

Aktywny w ciągu całego roku, całodobowo z okresami odpoczynku. Szczyt aktywności przejawia głównie we wczesnych godzinach porannych oraz przed zachodem słońca.
Żyje samotnie lub w małych grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ).
Prawdopodobnie jest terytorialny a rewir jednego samca przenika przez kilka rewirów samic.
Kopie sytemy nor i tuneli na głębokości około 30 cm pod powierzchnią gleby. System składa się z komory gniazdowej, spiżarni, toalety oraz tuneli łączących. Nora ma jeden otwór wejściowy. Kilka lub kilkanaście osobników zamieszkuje w pobliżu siebie ale każdy osobnik zajmuje osobną norę. Wspólne zamieszkiwanie obok siebie tworzy rodzaj kolonii. Nie odchodzi zbyt daleko od swojej nory i nie tworzy rozległych systemów tuneli i nor.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, dotyku, postawy ciała i wzroku. Tworzy krótką wokalizę "tuc-tuc" powtarzaną co sekundę aż 30 razy z rzędu. Wokaliza występuje zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą głównie bulwy i korzenie. Zjada również kłącza i cebule. Pokarm wciąga do tuneli i przenosi do spiżarni, gdzie go zjada lub magazynuje na gorsze okresy.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale młode rodzą się głównie w okresie wiosennym. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 95 - 100 dni. Samica rodzi 1 - 5 młodych ( średnia to 1,7 młodego na miot ). Okres laktacji to około 30 - 35 dni.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Żyje średnio 24 miesiące.

Opisane podgatunki :
- Ctenomys boliviensis boliviensis - Waterhouse, 1849 - Boliwia ( równiny Santa Cruz de la Sierra )
- Ctenomys boliviensis brasiliensis - Pelzen, 1883 - południowa Brazylia ( Caissora, Mato Grosso ) - synonim Ctenomys brasiliensis - uważany za odrębny dla niektórych taksonomii
- Ctenomys boliviensis nattereri - Wagner, 1848 - południowa Brazylia ( Mato Grosso ), także wschodnia Boliwia ( Santa Cruz Dpt ) - synonim Ctenomys nattereri - uważany za odrębny dla niektórych taksonomii - IUCN 1996 niskie ryzyko wyginięcia
- Ctenomys boliviensis rondoni - Miranda Ribeiro, 1914 - południowa Brazylia ( Juruena, Mato Grosso ) - synonim Ctenomys nattereri rondoni - Ctenomys rondoni - Uważany za odrębny dla niektórych autorów, ale synonim Ctenomys boliviensis nattereri dla większości innych

Gatunek uznawany jako najmniejsze ryzyko wyginięcia, ponieważ jest powszechny w swojej ograniczonej dystrybucji, ma przypuszczalnie dużą populację i bardzo podatny na modyfikację siedlisk. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby klasyfikować gatunek w bardziej zagrożonej kategorii. Jest to lokalnie pospolity gatunek. Obecny trend populacji - stabilna.
Typowa lokalizacja : 1 km na południowy-wschód z Puerto Pacay, San Miguel Rincon, Santa Cruz de la Sierra ( Waterhouse ).
Zamieszkuje kruchą glebę w obszarach nieczęsto zalewanych, gdzie żywność składa się głównie z podziemnych bulw i korzeni ( S.Anderson 1997 ).
S. L. Gardner i Duszyński (1990) opisali pasożyty eimeryczne.
Ctenomys boliviensis należy do linii Chacoan w Ctenomys ( J.R.Contreas i Bidau 1999 ) wraz z Ctenomys argentinus, conoveri, latro, goodfellowi, steinbachi, pilarensis i ewentualnie nattereri ( J.R.Contreas i Berry 1982a, S.Anderson i wsp.1987 ).
Gatunek ten wykazuje znaczną różnorodność kariotypową w swoim ograniczonym zakresie geograficznym, przy czym 2n wynosi od 36 do 46 ( S.Anderson i wsp. 1987, Cook i wsp. 1990 ).
Vitullo i Cook ( 1991 ) opisali morfologię plemników z symetryczną głową. Biknevicius ( 1993 ) podał dane dotyczące anatomii funkcjonalnej.
Ruedas i in. ( 1993 ) podali dane dotyczące szacunków wielkości genomu.
Cook i Yates ( 1994 ) ocenili granice gatunków i związek oparty na właściwościach elektromorficznych.
Obecnie nie ma poważniejszych zagrożeń dla tego gatunku.
Nie występuje w żadnych obszarach chronionych.
Konieczne są dalsze badania nad taksonomią i rozmieszczeniem tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko brazylijski ( Ctenomys brasiliensis ) - Blainville, 1826 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenodactylus brasiliensis.

Występuje w Ameryce Południowej - południowo-wschodnia Brazylia ( Minas Gerais ).

Zamieszkuje prawdopodobnie otwarte tereny trawiaste, jednak nadal brak dokładnych informacji na temat preferencji siedliskowych gatunku.

rycina - tukotuko brazylijski ( Ctenomys brasiliensis )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Ctenomys brasiliensis

Gatunek wymieniany jako nie pełne dane z powodu utrzymującej się niepewności co do rozmieszczenia gatunku, zagrożeń i środków ochrony. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia.
Gatunek ten ma niewielki zasięg w regionie zdominowanym przez ludzi.
Typ lokalizacji to Minas Gerais ( Honacki i wsp., 1982 ).
Nie ma dostępnych informacji na temat statusu populacji tego gatunku.
Brak danych o preferencjach siedliskowych i ekologii tego gatunku.
Zagrożenia dla tego gatunku są nieznane.
Nie wiadomo, czy konieczne są jakiekolwiek środki ochronne w celu ochrony tego gatunku.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące statusu taksonomicznego, stanu i trendów populacji, ekologii, biologii, preferencji siedliskowych oraz zagrożeń.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko samotny ( Ctenomys budini ) - Thomas, 1913 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys frater budini.
Uwagi : Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ): uważany za synonim frater przez Redforda i Eisenberg ( 1992 ) i Woods ( 1993 ) bez komentarza, ale wymienione jako odrębny gatunek przez Galliari et al. ( 1996 ). Thomas ( 1921b ) rozpoznał cztery podgatunki, ale Ellerman ( 1940 ) traktował sylvanus jako osobny gatunek i uważał go za podgatunek tego taksonu. Galliari i in. ( 1996 ) wymienił barbarus jako odrębny gatunek. Woods ( 1993 ) obejmował barbarus, budini i utibilis, ale patrz Galliari et al. ( 1996 ). Argentyńskie populacje, które wcześniej uznano za frater, są tutaj uznawane za budini lub sylvanus. Jest ściśle związany z lewisi ( Cook i wsp. 1990, Cook and Yates 1994, Lessa and Cook 1998 ). Kariotyp ma 2n = 52, a FN = 78 ( Cook i wsp. 1990 ). Pięć podgatunków Ctenomys frater to Ctenomys frater frater, Ctenomys frater barbarus, Ctenomys frater budini, Ctenomys frater mordosus i Ctenomys frater sylvanus ( de Freitas 2016 ).

Występuje w Ameryce Południowej - północna Argentyna ( południowo-wschodnia Jujuy Province ) i południowa Brazylia ( na wschód od rzeki San Francisco ).

Zamieszkuje obszary trawiaste.

Gatunek co do którego istnieje spór taksonomiczny.
Jest on słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Opisane podgatunki :
- Ctenomys budini barbarus - Thomas, 1921 - północna Argentyna ( południowo-wschodnia Jujuy Province ), południowa Brazylia ( na zachód od rzeki San Francisco ) - synonim Ctenomys barbarus - Ctenomys frater barbarus - wymienione jako odrębne w Argentynie
- Ctenomys budini budini - Thomas, 1913 - ( południowo-wschodnia Jujuy Province )

Dawniej klasyfikowany przez IUCN 2009 jako nie pełne dane. Obecnie zawarty w Ctenomys frater, który jest oznaczony jako niskie ryzyko wyginięcia.
Typ lokalizacji - Cerro de Lagunita, Jujuy Province ( Argentyna ).

Tukotuko duży ( Ctenomys conoveri ) - Osgood, 1946 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Chacomys conoveri.
Uwagi : Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ): Cabrera ( 1961 ), oparta na Osgood ( 1946 ), umieściła ten gatunek w oddzielnym podrodzaju Chacomys, podobnie jak Nowak ( 1999 ). Rozpoznanie tego monotypicznego podrodzaju nie jest wspierane przez allozymy ( Cook i Yates, 1994 ) ani analizy sekwencji ( Lessa i Cook, 1998 ). Kariotyp ma 2n = 48 - 50, a FN = 70 ( Anderson i wsp., 1987 ).

Występuje w Ameryce Południowej - Paragwaj i południowo-wschodnia Boliwia ( region Gran Chaco ) oraz prawdopodobnie w północno-wschodniej Argentynie ( wymaga to potwierdzenia ).

Zamieszkuje suche krzewy kserofityczne Chaco. Można go znaleźć zarówno w niezakłóconych siedliskach, jak i na obszarach zaburzonych przez hodowlę. Gatunek znajduje się w obszarach piaszczystych lub gliniastych. W Paragwaju Chaco to przede wszystkim sawanny i krzewiaste lasy na wysokości od około 175 do 400 m n.p.m. Las krzewiasty charakteryzuje się ciernistymi krzewami, krzewami i kaktusami, z rozproszonymi drzewami do 13 m wysokości. Dominującym gatunkiem w lesie są Prosopis ruscifolia, cierniste rośliny strączkowe i Opuntia Sp.

tukotuko duży ( Ctenomys conoveri )

Aktywny w ciągu całego roku całodobowo z okresami odpoczynku, głównie jednak wczesnym rankiem i przed zachodem słońca.
Żyje samotnie lub w małych grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ).
Może tworzyć kolonie, chociaż każdy osobnik zamieszkuje samodzielną norę. Kolonie występują na obszarach o kruchych, niezbyt często zalewanych glebach.
Jest terytorialny, ale zakresy rewirów są nie znane. Prawdopodobnie zakres rewiru samca zachodzi na zakresy kilku samic.
Ctenomys conoveri buduje złożone, rozgałęzione systemy tuneli, w tym do komór gniazdowych i innych wyspecjalizowanych komór do przechowywania żywności. Czasami rzeczywiste otwory nor są zatkane, być może w celu powstrzymania drapieżników. Większość tuneli ma średnio 14 m długości, 5 do 7 cm szerokości i znajduje się 30 cm głębokości pod powierzchnią. Ctenomys conoveri używa swoich silnych siekaczy i tylnych kończyn do wykopywania nory. Najczęściej kopie w dzień, szczególnie wcześnie rano i późnym popołudniem. Kiedy jest zagrożony, może szybko wrócić do nory, używając prawie bezwłosego ogona jako aparatu sensorycznego.
Gatunek ma mocne i cylindryczne ciało, dużą głowę, krótki i rzadki ogon oraz krótką, umięśnioną szyję i przednie kończyny. Oczy są średniej wielkości i umieszczone tak, aby umożliwić wychodzenie z nory bez narażania całego ciała. Zewnętrzne uszy są bardzo małe, co stanowi kolejną adaptację do życia podziemnego. Przednie kończyny są nieco krótsze od kończyn tylnych, a wszystkie palce mają szpony. Pazury na przednich łapach są najdłuższe i służą do rozluźniania ziemi. Skóra wydaje się luźno przylegać do ciała, co może ułatwić zawracanie w wąskich norach. Podeszwy tylnych nóg są wyposażone w grzebieniowe szczecinki, złożone z prążków włosów i służą do ściągania brudu z futra ( Eisenberg i Redford, 1992, Nowak, 1991 ). Ctenomys conoveri ma opaleniznę grzbietową z delikatną linią środkowo-grzbietową. Wierzchołek głowy jest szarobrązowy, rozjaśniający się do tyłu głowy. Policzki są brązowawo-żółte, a akcenty bieli otaczają usta i podbródek. Brzuch jest również jasnożółty. Ogólnie rzecz biorąc, futro jest grube i długie ( Eisenberg i Redford, 1992, Nowak, 1991 ).
Podobnie jak inne Ctenomys, gatunek ma szeroką, spłaszczoną czaszkę. Brakuje jej strzałkowego grzebienia, ale mają wyraźne grzbiety wzdłuż ciemieni. Łuki jarzmowe są mocno pochylone na zewnątrz, a kość żuchwy nie dotyka kości łzowej.
Formuła dentystyczna wynosi 1/1, 0/0, 1/1, 3/3 = 20.
Ctenomys conoveri posiada szerokie i ciężkie siekacze proodontowe. Każda z przednich powierzchni ma wewnętrzny i zewnętrzny szeroki boczny rowek i trzy płytkie, wąskie środkowe rowki. Siekacze pokryte są jaskrawo pomarańczową emalią i służą do przegryzania korzeni podczas kopania.
Samce uważane są za większe niż samice, poniższe pomiary dotyczą obu płci. Całkowita długość wynosi od 338 do 442 mm ( średnia = 403,3 mm ), długość głowy i ciała waha się od 245 do 328 mm ( średnio = 293,3 mm ), długość ogona wynosi od 93 do 137 mm ( średnio = 110,0 mm ), długość tylnej stopy wynosi od 52 do 62 mm ( średnia = 58,0 mm ) a długość uszu ( od wycięcia do końca ) wynosi od 10 do 16 mm ( średnio = 13,4 mm ).
Przeciętny dorosły waży około 900 gramów ( Eisenberg i Redford, 1992 ). Dymorfizm wielkości płci i powiększone jądra są obserwowane u tego i innych gatunków Ctenomys, co sugeruje, że są poligamiczne ( Nowak, 1991 ).
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Wokaliza wywoływana jest z powodu alarmu wywołanego strachem lub ogłoszeniem o zajęciu rewiru. Nawoływania trwają od 10 do 20 sekund, rozpoczynając od wolnego tempa i zwiększając się przez cały czas. W rzeczywistości dźwięk jest bardziej "tloc tloc" niż "tuco tuco" ( Nowak, 1991 ).
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą głównie bulwy, cebule, kłącza, korzenie oraz łodygi traw.
Sezon rozrodczy raz w ciągu roku. System krycia poligamiczny.
Okres ciąży wynosi około 102 - 120 dni. Samica buduje wyłożone gniazdo komory, zwykle poniżej poziomu głównego tunelu ( Myers, 1999 ). W gnieździe rodzi 1 - 7 młodych w miocie ( średnio 2 - 3 ). 1 miot na rok.
Młode prawdopodobnie są dobrze rozwinięte i karmione mlekiem przez około 35 dni.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Dojrzałość płciową osiągają obie płcie w wieku około 8 miesięcy.
Długość życia nie przekracza 3 lat.

otwory nor Ctenomys conoveri

Nie opisano żadnych podgatunków.

Ctenomys conoveri

Gatunek uznawany jako najmniejszy problem, ponieważ jest lokalnie powszechny w obrębie swojej dystrybucji, ma przypuszczalnie dużą populację, jest bardzo dostosowany do modyfikacji siedliska. Istnieje małe prawdopodobieństwo, aby spadał wystarczająco szybko, aby zakwalifikować go do umieszczenia w bardziej zagrożonej kategorii. Według Bidau i Lessa gatunek ten nie występuje w Argentynie.
Rekord kopalny pochodzi z pliocenu w tym zakresie.
Obecnie uważa się, że zdarzenie wikariatu nie może wyjaśnić obecnych dystrybucji ( Cook i Yates, 1994, Eisenberg i Redford, 1992, Nowak, 1991 ). Jest to gatunek pierwotny.
Ctenomys conoveri stanowi ważny składnik diety dla wielu drapieżników, w tym sów, wilków grzywiastych i lisów pampasów ( Lycalopex gymnocercus ) czy zdziczałych kotów domowych. Umiejscowienie oczu pozwala tym gryzoniom wyglądać z nory bez narażania reszty ciała ( Brooks, 2002, Myers, 1999 ).
Silne nawyki żerowania Ctenomys conoveri mają kluczowe znaczenie dla utrzymania otwartych siedlisk i zapewnienia odrastania paszy dla dzikich i domowych zwierząt kopytnych.
Gatunek napowietrza glebę poprzez swoje zachowania związane z kopaniem. Utrzymują żywotne siedliska za pośrednictwem nory dla wielu gatunków ssaków, jaszczurek, ropuch, bezkręgowców, a czasami nawet ptaków.
Ich ekstrementy zapewniają również nawóz dla gleby i upraw.
Dodatkowo, jako roślinożerca, wyrządza wiele szkód w rolnictwie, preferując korzenie, łodygi i trawy. Wielu farmerów uważa, że ich nory powodują obrażenia i śmierć zwierząt hodowlanych, podczas gdy inni uważają, że ich nawyki żerowania nie stanowią konkurencji dla zwierząt domowych ( Myers, 1999, Brooks, 2002 ). Gatunek jest często prześladowany przez ludzi, a chęć i fundusze na badania tego gatunku są często niskie.
Wydaje się jednak, że nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku.
Rejestrowany z Parque Nacional Kaa - Iya del Gran Chaco w Boliwii.
Potrzebne są dokładne badania dotyczące gatunku jako całości.

Ctenomys conoveri - okaz muzealny

W niewoli - brak danych.

Ctenomys conoveri

Tukotuko czarnogrzbiety ( Ctenomys dorsalis ) - Thomas, 1900 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwagi : Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ) wątpliwa taksonomiczna historia tego taksonu została omówiona przez Contrerasa i Roiga ( 1991 ).

Występuje w Ameryce Południowej - Paragwaj ( północne Gran Chaco, na zachód od rzeki Paragwaj ).

Zamieszkuje suche lasy tzw. Chaco Boreal ?

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Znany jedynie z jednego okazu, który zaginął.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako nie pełne dane ze względu na ciągłą niepewność w sprawie podziału gatunkowego, zagrożeń i środków ochronnych. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia. Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Geograficzny rozkład Ctenomys dorsalis jest nieznany, ale prawdopodobnie obejmuje ekoregion Chaco Boreal w Paragwaju i być może w sąsiedniej Boliwii i / lub Brazylii.
Gatunek ten znany jest tylko z pojedynczego okazu, który został utracony. Typ i jedyny znany okaz zebrano w 1900 r. Przekazano go do Natural History Museum of London przez J.G.Kerr, zebrany okaz składał się ze skóry i górnych siekaczy. Ze względu na niepewność tego typu, Ctenomys dorsalis jest kolejnym z problematycznych gatunków tukotuko, chociaż różni autorzy dostarczają argumentów, aby ograniczyć lokalizację typu. Na przykład Rusconi ( 1928 ) zaproponował Resistencia ( w prowincji Chaco, Argentyna ) jako lokalizację typu. Moojen ( 1952b ) zasugerował dystrybucję w dzisiejszym Chaco Boreal ( który był częścią Boliwii w 1900 roku, w roku, w którym holotyp był zebrany ) prawdopodobnie rozciągając się na sąsiednią Brazylię. Cabrera ( 1961 ), Mares i Ojeda ( 1982 ), Redford i Eisenberg ( 1992 ) oraz Woods i Kilpatrick ( 2005 ) dają wariację na temat północnego Paragwajskiego Chaco. Redford i Eisenberg ( 1992 ) mapują dwie miejscowości bez dokumentacji.
Nie ma dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Gatunek ten jest endemiczny dla regionu Chaco. Odgrywa dużą rolę w zachowaniu procesów ekologicznych ekosystemu: poprzez wykopywanie nor zakopuje ściółkę, przez co wprowadza wystarczającą wilgotność, aby umożliwić rozkład ściółki liści (Barreto i in., 2003).
Wylesianie i przekształcanie siedlisk, głównie na pastwiska bydła w połączeniu ze wzrostem populacji rdzennych społeczności, może mieć negatywny wpływ na populację.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko solniskowy ( Ctenomys flamarioni ) - Travi, 1981 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys flammarioni.
Uwagi : Prawidłowe gatunki o genetycznym powiązaniu z Freitas 1994. Wilson i Reeder, wyd. (2005): Kariotyp ma 2n = 48 i FN = 50 - 78 ( Freitas, 1994 ). Freitas ( 1994 ) zasugerował, że gatunek ten może należeć do grupy mendocinus.

Występuje w Ameryce Południowej - południowa Brazylia ( Rio Grande do Sul ).

Zamieszkuje wydmy nadbrzeżne, na obszarze o wysokim zasoleniu i ubogiej roślinności, gdzie zagrzebuje się w ruchome wydmy.

tukotuko solniskowy ( Ctenomys flamarioni )

Aktywny w ciągu całego roku, całodobowo z okresami odpoczynku. Największą aktywność przejawia wczesnym rankiem i późnym popołudniem.
Żyje samotnie lub w grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ).
Tworzy rodzaj kolonii chociaż każdy osobnik zamieszkuje oddzielną norę.
Jest terytorialny, wielkość rewiru samca jest pięciokrotnie większa niż samicy. Prawdopodobnie rewir jednego samca zachodzi na rewiry kilku samic.
Samiec kopie szczególnie długie systemy nor i tuneli. Znajdują się one na głębokości 30 cm pod powierzchnią piasku. System składa się z komory gniazdowej, komór spiżarni i toalety. Czasami wejście do nory jest zatkane piaskiem.
Gatunek o średnim do dużych rozmiarów z holotypem ( samica ) o długości 289 mm, o długości całkowitej ogona 74 mm.
Orteza zębów górnych siekaczy ( Travi 1981 ).
Ubarwienie ciała piaskowo-żółte. Kolor piaskowo-żółty sprawia, że Ctenomys flamarioni należy do najjaśniejszych gatunków zamieszkujących południową Brazylię i sąsiedni Urugwaj ( Rebelato 2006 ).
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Wokaliza wywoływana jest z powodu alarmu wywołanego strachem lub ogłoszeniem o zajęciu rewiru. Nawoływania trwają od 10 do 20 sekund, rozpoczynając od wolnego tempa i zwiększając się przez cały czas.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą głównie gatunki Poaceae i Cyperaceae ( Bretschneider 1987 ).
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, jednak najczęściej w okresie wiosenno-letnim. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 120 dni. Samica rodzi 2 - 3 młodych w miocie. Młode rodzą się dobrze rozwinięte.
Okres laktacji trwa około 35 dni. Po tym okresie występuje rozproszenie młodych, mimo że zaczyna brakować dla nich nowego siedliska.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia to 2 - 3 lata.

Ctenomys flamarioni

Nie opisano żadnych podgatunków.

Ctenomys flamarioni

Gatunek uznawany jako zagrożony w kategorii B1ab( i,iii,iv ) ze względu iż, jego zasięg występowania wynosi mniej niż 5 000 km2, wszystkie osobniki znajdują się w mniej niż pięciu miejscach, a liczba i jakość jego siedliska stale się zmniejsza. Zasięg jego nawyków ogranicza się do pierwszej linii wydm i istnieje presja związana z rozwojem miast.
Szacunkowa gęstość osobnicza to 6 osobników / ha ( Stolz i wsp., 2005 ). Ogólny stosunek płci nie różni się od 1 : 1 w pokoleniu populacji, ale u dorosłych stosunek ten jest tendencyjny w stosunku do samic ( 2 : 1, 2,7 : 1 ) ( G.P.Fernandez 2002 ).
Fernandez-Stolz i wsp. ( 2007 ) opisali rolę rozproszenia w lokalnych wąskich gardłach.
Gatunek ten jest uważany za najbardziej zagrożony tukotuko w południowej Brazylii ze względu na specyfikę jego siedliska ( Fernandez, 2007 ).
Na północ od jej zasięgu gatunek występuje na obszarze wydm, który ulega urbanizacji. Poszukiwania węgla mogą występować w jego zasięgu geograficznym. Degradacja siedlisk występuje również w wyniku usuwania wydm.
Gatunek ten występuje w jednym chronionym obszarze: Estaçao Ecológica do Taim, Rio Grande do Sul.

Ctenomys flamarioni

W niewoli - brak danych.

Ctenomys flamarioni

Tukotuko rudawy ( Ctenomys frater ) - Thomas, 1902 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwagi : Woods ( 1993 ) obejmował barbarus, budini i utibilis, ale patrz Galliari et al. ( 1996 ). Argentyńskie populacje, które wcześniej uznano za frater, są uznawane za budini lub sylvanus. Jest ściśle związany z lewisi ( Cook i wsp. 1990, Cook i Yates 1994, Lessa i Cook 1998 ). Kariotyp ma 2n = 52, a FN = 78 ( Cook i wsp. 1990 ). Pięć podgatunków Ctenomys frater to Ctenomys frater frater, Ctenomys frater barbarus, Ctenomys frater budini, Ctenomys frater mordosus i Ctenomys frater sylvanus ( de Freitas 2016 ).

Występuje w Ameryce Południowej - Boliwia ( Dpt Potosi ), Argentyna ( góry na południu Prowincji Jujuy i Prowincja Salta ).

Zamieszkuje różnorodne siedliska na wysokości od 600 - 4300 m n.p.m.
W Boliwii obszary trawiaste na wysokości od 600 - 2700 m n.p.m. W Argentynie w wilgotnych lasach i na trawiastych łąkach na wysokości 2000 m n.p.m. i 4500 m n.p.m. w prowincji Jujuy. W prowincji Salta na płaskich obszarach z głębokimi glebami w pobliżu potoków.

Aktywny w ciągu całego roku, całodobowo z okresami odpoczynku. Największą aktywność przejawia wczesnym rankiem i późnym popołudniem.
Żyje samotnie lub w grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ).
Tworzy rodzaj kolonii chociaż każdy osobnik zamieszkuje oddzielną norę. Kolonie występują na obszarach o kruchych glebach, które nie są podatne na powodzie.
Jest prawdopodobnie terytorialny ale zakresy rewirów osobniczych są nie znane. Przypuszcza się iż, rewir samca zachodzi na rewiry kilku samic.
Systemy nor i korytarzy są kopane na głebokości około 30 cm pod powierzchnią gleby.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Wokaliza wywoływana jest z powodu alarmu wywołanego strachem lub ogłoszeniem o zajęciu rewiru. Nawoływania trwają od 10 do 20 sekund, rozpoczynając od wolnego tempa i zwiększając się przez cały czas.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą głównie bulwy i korzenie.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, jednak najczęściej w okresie wiosenno-letnim. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 120 dni. Samica rodzi 2 - 3 młodych w miocie. Młode rodzą się dobrze rozwinięte.
Okres laktacji trwa około 35 dni.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Żyje 2 - 3 lata.

Opisane podgatunki :
- Ctenomys frater frater - Thomas, 1902 - Boliwia ( Dpt Potosi )
- Ctenomys frater mordosus - Thomas, 1926 - Boliwia ( Dpt Tatija ) - synonim Ctenomys sylvanus mordosus

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ponieważ lokalnie jest powszechny w obrębie swojej dystrybucji. Prawdopodobnie posiada dużą populację, jest dostosowany do modyfikacji siedliska i jest mało prawdopodobne aby nastąpił szybki spadek populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Występuje zarówno w środowisku pierwotnym, jak i wtórnym, a także w obszarach zaburzonych i niezakłóconych ( Cook i wsp. 1990 ).
Istnieje izolowana miejscowość, w której trzy osobniki zostały zarejestrowane z około 4 300 m n.p.m. poza miastem Potosi ( Anderson 1997 ). Ma zakres wysokości od 600 do 4300 m n.p.m. Tartagal, 600 m n.p.m. - Salta, Argentina.
Ctenomys sylvanus utibilis Thomas, 1920a:193: typ lokalizacji Yuto, Rio San Francisco na wysokości 500 m n.p.m. około 70 km na północ od Villa.
Podgatunek Ctenomys frater frater znajduje się w Potosi w Boliwii. Podgatunek Ctenomys frater barbarus jest rozprowadzany na południu Jujuy, Salta, Argentyna.
Podgatunek Ctenomys frater budini znajduje się na dużych wysokościach w Salta w Argentynie.
Podgatunek Ctenomys frater mordosus występuje w południowym regionie Tarija w Argentynie.
Podgatunek Ctenomys frater sylvanus znajduje się u podnóża Andów w regionie Jujuy, Salta, Argentyna ( de Freitas w druku ).
Osobniki Ctenomys frater mordosus z Boliwii mają łączną długość 229 - 272 mm, w tym długość ogona 55 - 76 mm ( S.Anderson 1997 ).
Osobniki z Jujuy w Argentynie są większe o łącznej długości 230 - 300 mm i długości ogona 50 - 85 mm ( M.M.Diaz i Barquez 2002 ).
Ogólny kolor podgatunków nominalnotypowych i Ctenomys frater mordosus jest brązowawo-płowy z jaśniejszym spodem bez białych łat w dolnej części pachwinowej ( Thomas 1902c, S.Anderson 1997 ).
Osobniki z prowincji Salta w Argentynie są koloru ciemnobrązowego do czarnego ( M.M.Diaz i wsp. 1997 ) oraz te z prowincji Jujuy są czerwonawe lub miedziane ( M.M.Diaz i Barquez 2002 ).
Wydaje się, że nie ma żadnych poważnych zagrożeń dla tego gatunku.
W Boliwii gatunek występuje potencjalnie w obrębie Tariquia National Fauna and Flora Reserve i Aguaragua National Park, które znajdują się w jego znanym rozmieszczeniu i zawierają odpowiednie siedlisko.
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko płowy ( Ctenomys fulvus ) - Philippi, 1860 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwagi : Wiele podgatunków uważa się za pełne gatunki. Wilson i Reeder, wyd. (2005): Obejmuje robustus, podgatunek ograniczony do oazy Pica w Tarapaca Prov., Chile ( Mann, 1978: 292 ). Cabrera ( 1961 ) i Woods ( 1993 ) obejmowały coludo, famosus, johannis i tulduco; ale Contreras i in. ( 1977 ) uznał te formy tymczasowo za odrębne i Galliari et al. ( 1996 ) wskazał brak danych uzasadniających zmianę ze szczególnego statusu. Nowak ( 1999 ) uznał johannis i robustus za odrębne gatunki. Kariotyp ma 2n = 26 i FN = 48 ( Gallardo, 1991 ).

Występuje w Ameryce Południowej - w północno-zachodniej Argentynie i północnym Chile.

Zamieszkuje góry i pustynie Monte. Obszary piaszczyste na dość wysokich wysokościach. Jest związany z pustynnymi krzewami Larrea lub innymi niskimi krzewami i lasami łęgowymi wzdłuż suchych wąwozów.

tukotuko płowy ( Ctenomys fulvus )

Aktywny w ciągu całego roku, całodobowo z okresami odpoczynku.
Tworzy duże kolonie, które mogą rozciągać się do siedemnastu akrów. Każda nora jest zwykle zamieszkana przez tylko jednego osobnika. Kopanie nor odbywa się głównie w ciągu dnia. Osobniki rzadko opuszczają swoją norę, a jeśli tak, to tylko na krótki czas. Mikroklimat nory stanowi jedyny sposób na uniknięcie śmiertelnych skutków hipertermii.
Systemy nor są rozbudowane i znajdują się około 30 cm pod powierzchnią gleby. Wejścia do nor mogą być blokowane grudą ziemii czy piaskiem.
Prawdopodobnie jest terytorialny, ale zakresy rewirów osobniczych są nie znane. Prawdopodobnym jest, że rewir samca zachodzi na rewiry kilku samic.
Długość ciała w zakresie 296 do 341 mm, średnia długość 317 mm, masa w zakresie 300 - 400g, średnia masa 360g.
Ciało jest solidne i cylindryczne, a ich głowa jest duża.
Ma długie przednie zęby, dużą głowę, muskularne kończyny i potężne kopiące pazury. Przednie kończyny są nieco krótsze niż kończyny tylne, a pazury na przednich łapach są najdłuższe. Tylne stopy mają sztywne frędzle z włosia jak szczecina. Używają tych szczecin do oczyszczania brudu z włosów.
Ogon Ctenomys fulvus jest większy niż 45% długości jego głowy i ciała łącznie. Oczy są małe i ma zredukowane uszy zewnętrzne.
Gatunek ten można rozpoznać po jego bladym i równomiernie szarawo-brązowym ubarwieniu ( czasami zmieszanym z czarnawym ).
Jego ogon jest dwukolorowy i na końcu może mieć małą kępkę futra.
Formuła dentystyczna wynosi 1 / 1,0 / 0,1 / 1,3 / 3 .
Ma grube, duże przednie siekacze, które mają jasnopomarańczową emalię.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Wokaliza wywoływana jest z powodu alarmu wywołanego strachem lub ogłoszeniem o zajęciu rewiru. Nawoływania trwają od 10 do 20 sekund, rozpoczynając od wolnego tempa i zwiększając się przez cały czas.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą korzenie i inne podziemne części roślin.
Sezon rozrodczy w okresie wiosenno-letnim. System krycia poligamiczny.
Ciąża trwa około 120 dni. Samica rodz 1- 2 młode w miocie. 1 miot w sezonie, ale nie jest wykluczona ruja popołogowa.
Okres laktacji to około 35 dni.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia 1 - 3 lat.

Ctenomys fulvus - młody osobnik wyglądający z nory

Opisane podgatunki :
- Ctenomys fulvus atracamensis - Philippi, 1860 - Chile ( pustynia Atacama ) - synonim Ctenomys atracamensis - Uważany za odrębny dla niektórych taksonomii
- Ctenomys fulvus chilensis - Philippi, 1896 - Chile ( Linares, Maule region ) - synonim Ctenomys chilensis - Uważany za odrębny dla niektórych taksonomii
- Ctenomys fulvus fulvus - Philippi, 1860 - Chile ( pustynia Atacama )
- Ctenomys fulvus pallidus - Philippi, 1896 - Chile ( Breas, pustynia Atacama ) - synonim Ctenomys pallidus - Uważany za odrębny dla niektórych taksonomii
- Ctenomys fulvus pernix - Philippi, 1896 - południowe Chile ( Aguas Calientes ) - synonim Ctenomys pernix - Uważany za odrębny dla niektórych taksonomii
- Ctenomys fulvus robustus - Philippi, 1896 - północne Chile ( oaza Pica w Tarapaca Prov., Tamaruga ) - synonim Ctenomys robustus - Ctenomys magellanicus robustus - Uważany za odrębny dla niektórych taksonomii

Ctenomys fulvus

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, przypuszczalnie dużą populację co stanowi małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Bidau i Lessa (pers. Comm.) twierdzą, że gatunek nie występuje w Argentynie. Ta część zakresu to zakres Ctenomys opimus.
Nie ma dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

Ctenomys fulvus

W niewoli - brak danych.

Tukotuko sawannowy ( Ctenomys goodfellowi ) - Thomas, 1921 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys boliviensis goodfellowi.
Uwagi : Dawniej uważany za podgatunek Ctenomys boliviensis. Uznany jako osobny gatunek przez Anderson ( 1997 ). Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ) : Uznano podgatunek boliviensis autorstwa Cabrera ( 1961 ) i Woods ( 1993 ). Cook i Yates ( 1994 ) zauważyli, że "ten takson różni się od boliviensis na poziomie gatunku", a Anderson ( 1997 ) uznał go za odrębny gatunek. Kariotyp to 2n = 46; FN = 68 ( Anderson i wsp., 1987 ). Ważność tego gatunku jest nadal przedmiotem dyskusji. Uważany przez niektórych autorów za odrębny gatunek. Jednak nie zostało to uznane w ostatnim raporcie dotyczącym gatunków Ctenomys z Boliwii ( de Freitas 2016 ).

Występuje w Ameryce Południowej - południowo-wschodnia Boliwia ( Dpt. Santa Cruz ).

Zamieszkuje Cerrado Chiquitano.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Znany jedynie z kilku okazów.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski mimo, że jest znany ze względnie ograniczonych obszarów, może się przystosować do trwających zakłóceń w siedlisku i jest mało prawdopodobne, że spadnie wystarczająco szybko, aby zakwalifikować go do umieszczenia w bardziej zagrożonej kategorii.
Gatunek został zarejestrowany w dwóch miejscowościach: Nuflo de Chavez, Esperanza, w pobliżu Concepción i 10 km na północ od San Ramón, La Laguna, oba w departamencie Santa Cruz w południowo-wschodniej Boliwii ( Anderson 1997, de Freitas w druku ). Znany jest jedynie tylko z kilku okazów.
Gatunek ten występuje w siedlisku Cerrado Chiquitano i można go znaleźć na obszarach zaniepokojonych przez hodowlę bydła.
Wydaje się, że nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku.
Nie występuje w żadnych obszarach chronionych.
Konieczne są dalsze badania w zakresie dystrybucji i ekologii tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko skromny ( Ctenomys ibicuiensis ) - de Freitas, Fernandes, Fornel & Roratto, 2012 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej - południowa Brazylia ( zachodnie Rio Grande do Sul, Manoel Viana i Maçambará municipalities ).

Zamieszkuje obszary trawiaste otoczone plantacjami soi, sosny i eukaliptusa.
Obszary te są narażone na pustynnienie.

tukotuko skromny ( Ctenomys ibicuiensis )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż, jest to średni gatunek o wymiarach : długość głowy i ciała 159 mm, długość ogona 75 mm, długość tylnej stopy 37 mm i masa 200 g - T.R.O.Freitas i wsp. 2012.
Czaszkowo Ctenomys ibicuiensis najbardziej podobny jest do geograficznie sąsiadujących populacji Ctenomys torquatus, ale różni się krótszą czaszką, mniej mocnymi łukami jarzmowymi i bardziej zwartą czaszką.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie sklasyfikowany ze względu na nie tak dawne opisanie. Populacje tego gatunku mają wąski rozkład geograficzny na niewielkim obszarze ( ~ 500 km2 ), który cierpi na antropogeniczny nacisk plantacji soi, sosny i eukaliptusa, jak i pustynnienie. Taki scenariusz sugeruje, że gatunek ten można scharakteryzować jako zagrożony.
Cechy diagnostyczne tego gatunku to diploidalna liczba 50 chromosomów i autosomalna podstawowa liczba 68 ramion, przy czym pierwsza para jest znacznie dłuższa niż w innych pokrewnych gatunkach. Jakościowe i ilościowe ( morfometria geometryczna ) analizy morfologii czaszki i filogenetyczna analiza mitochondrialnego kodującego genu cytochromu-b, szczególnie w porównaniu z filogenetycznie spokrewnionymi i geograficznie sąsiadującymi gatunkami.
Wielowymiarowe analizy cech grzbietowej, brzusznej i bocznej czaszki oddziela Ctenomys ibicuensis od sześciu innych gatunków, w tym Ctenomys lami, Ctenomys minutus, Ctenomys pearsoni, Ctenomys perrensi, Ctenomys roigi i Ctenomys torquatus.
Gatunek zdefiniowany głównie przez chromosomalne i mtDNA różnice w sekwencji cytochromu-b w stosunku do innych gatunków torquatos - grupa z południowo-zachodniej Brazylii i sąsiadujących części Argentyny i Urugwaju.
Nie ma dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Gatunek nie został zarejestrowany w żadnym obszarze chronionym.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.