sobota, 27 lutego 2010

27 lutego - Międzynarodowy Dzień Niedźwiedzia Polarnego

Kto ustanowił ten dzień i kiedy - nikt dokładnie nie wie.

 
niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus )


 

niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) - ogród zoologiczny we Wrocławiu

Obchodzony jest przez miłośników niedźwiedzi polarnych na świecie.


  
 
niedźwiadek Knut - z ogrodu zoologicznego w Berlinie
 
niedźwiedź polarny w ogrodzie zoologicznym


 

niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) w zoo

 
 
Śnieżka - ostatni niedźwiedź polarny w Polsce - ogród zoologiczny we Wrocławiu - rok 2008
Niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) największy, współczesny, lądowy drapieżnik zagrożony przez zmiany klimatyczne zachodzące na Ziemi.



ŚNIEŻKA - żyła 30 lat

ostatni polski niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) - 1978 - 2009 - ogród zoologiczny we Wrocławiu



 
 

wtorek, 16 lutego 2010

17 LUTEGO ŚWIATOWY DZIEŃ KOTA










poniedziałek, 15 lutego 2010

Najbardziej zagrożone wyginięciem ssaki - Azja - część XI

Wielkomysz filipińska, północnoluzoński szczur mglisty ( Phloeomys pallidus ) ssak z rzędu gryzoni. Członek rodziny myszowatych.

Występuje jedynie w północnej i środkowej części wyspy Luzon ( Filipiny ). Endemit.

 
wielkomysz filipińska ( Phloeomys pallidus ) - w warunkach wiwaryjnych

Zamieszkuje pierwotne i wtórne górskie, deszczowe lasy do wysokości 2200 m n.p.m. oraz nizinne tropikalne lasy deszczowe.

 
 
wielkomysz filipińska ( Phloeomys pallidus ) - młody osobnik

Jest to dość duży szczur, bardziej przypominający wiewiórkę niż szczura. Waży do 2,6 kg.
Prowadzi nocny tryb życia. Dobrze wspina się po drzewach. Rzadko schodzi na ziemię, większość czasu 
spędza wysoko w gałęziach drzew.
 
wielkomysz filipińska (Phloeomys pallidus ) - w warunkach wiwaryjnych

Dieta w naturze jest mało znana, ale może obejmować młode liście oraz owoce i korę drzew.
Biologia mało poznana.
Rozmnażanie na podstawie osobników trzymanych w niewoli. Samica rodzi jedno młode rocznie.

Zagrożenia dla tego gatunku:
- niszczenie i degradacja środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wycinanie lasów
- kłusownictwo dla mięsa ( jedynie rdzenni mieszkańcy mogą na nie polować, przy użyciu tradycyjnych metod )
- chwytanie i tzw. domowy tucz
- przeludnienie

 
 
wielkomysz filipińska ( Phloeomys pallidus ) - młody osobnik w warunkach zoo

W niewoli chętnie eksponowany. Potrzebuje przestronnej woliery z konarami drzew. Obserwacje dotyczące diety oraz biologii rozrodu pochodzą z warunków wiwaryjnych. Nie które osobniki mogą mieć sierść barwy czerwonej, jest to najczęściej na skutek diety w hodowli. Jest objęty programem hodowlanym w celu zachowania tzw. grupy zabezpieczającej.
 młody osobnik wielkomyszy filipińskiej (Phloeomys pallidus ) w warunkach naturalnych





Szczur drzewny, wielkomysz drzewna ( Phloeomys cumingi ) ssak z rzędu gryzoni. Członek rodziny myszowatych.
 
szczur drzewny ( Phloeomys cumingi ) w warunkach naturalnych

Występuje w południowej części wyspy Luzon ( Filipiny ) oraz na wyspie Catanduanes, nie potwierdzone dane pochodzą też z wyspy Marinduque - brak badań na temat istnienia tam populacji. Jest to endemit.

Zamieszkuje lasy łęgowe od poziomu morza do ok. 900 m n.p.m.. Lubi obszary, gdzie występują stare drzewa z dziuplami lub wydrążone kłody.

 
 
szczur drzewny (Phloeomys cumingi ) - w ogrodzie zoologicznym w Lipsku

Jest to duży szczur, bardziej przypominający wiewiórkę. Wielkość 67 - 75 cm, w tym ogon 27 - 31,5 cm .Waga do ok. 2 kg.
Aktywny tylko w nocy, dzień spędza w dziuplach drzew lub wydrążonych kłodach. Dobrze wspina się po drzewach, ale też spędza dużo czasu na dnie lasu. Jest to wolno poruszający się gryzoń.
Żyje pojedynczo lub w parach. Większe grupy tych zwierząt rzadko były widywane.
 
osobnik opisany jako szczur drzewny ( Phloeomys cumingi ) w warunkach zoo, jest to prawdopodobnie Phloeomys pallidus

W skład diety wchodzą głównie młode liście, ale może też obejmować owoce i korę drzew.
Samica rodzi raz w roku 1 młode, w zagłębieniu korzeni, dziupli drzewa lub dziurze w ziemi.
Biologia w warunkach naturalnych słabo poznana, większość informacji uzyskano obserwując osobniki w niewoli.

 
 
szczur drzewny ( Phloeomys cumingi ) w warunkach naturalnych
Zagrożenia dla gatunku:
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wycinanie lasów
- kłusownictwo dla mięsa 
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami i ich częściami
- przeludnienie
 
szczur drzewny (Phloeomys cumingi ) w ogrodzie zoologicznym w Lipsku

W ogrodach zoologicznych rzadziej spotykany niż Phloeomys pallidus. Potrzebuje przestronnej woliery, zaopatrzonej w konary drzew, aby mógł się po nich wspinać. Często się zdarza, że na skutek diety w warunkach wiwaryjnych może mieć czerwoną barwę. W naturze ma zazwyczaj sierść barwy ciemnego brązu do czarnego. Objęty programem hodowlanym w celu zachowania tzw. bezpiecznej populacji.



Crateromys australis - ssak z rzędu gryzoni. Członek rodziny myszowatych.

Poznany z jednego okazu z wyspy Dinagat ( Filipiny ) z roku 1985. Jest endemitem.

Zamieszkuje prawdopodobnie nizinne lasy. 
  
 Crateromys australis - czaszki w muzeum
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Zagrożenia jak u innych gatunków z rodzaju Crateromys i Phloeomys.
 
Crateromys australis - okaz muzealny

W niewoli - brak danych. 




Crateromys heaneyi ssak z rzędu gryzoni, rodziny myszowatych. Odkryty w 1987 roku.

Występuje na wyspie Panay ( Filipiny ), gdzie jest ograniczony do pasma górskiego w zachodniej częci wyspy. Jest to endemit.

    
Crateromys heaneyi - w warunkach naturalnych

Zamieszkuje nizinne lasy, pierwotne i wtórne do wysokości 400 m n.p.m.

Drugi co do wielkości przedstawiciel rodzaju Crateromys. Dorasta do 61 cm. Bardziej przypomina wiewiórkę, niż szczura.
Aktywny głównie nocą, dzień spędza w dziuplach starych drzew. Prowadzi nadrzewny tryb życia.

 
 
Crateromys heaneyi w warunkach zoo
Na dietę składają się głównie młode liście i pędy oraz owoce.
Żyje samotnie lub w parach. Samica rodzi raz do roku 1 młode.
 
młody Crateromys heaneyi w warunkach naturalnych

Zagrożeniem jest:
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- wycinanie lasu
- kłusownictwo dla mięsa
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- przeludnienie 
- przydomowa hodowla na mięso 


 
Crateromys heaneyi w zoo
W ogrodach zoologicznych rzadki. Potrzebuje przestronnej woliery wyposażonej w konary drzew do wspinania się. Duża grupa hodowlana znajduje się w londyńskim zoo. Hodowlę prowadzi się w celu badania zachowań i biologii tego gatunku. Również jako tzw. populacji zabezpieczającej poza Filipinami.





Crateromys paulus - gryzoń z rodziny myszowatych.
Występuje tylko na wyspie Ilin ( na południe od Mindoro ). Nie potwierdzone doniesienia wskazują na obecność w południowej części wyspy Mindoro ( Filipiny ). Endemit.
Zamieszkuje prawdopodobnie nizinne lasy.
Biologia i tryb życia słabo poznane.
Zagrożenia jak u innych gatunków z rodzaju Crateromys i Phloeomys.

W niewoli - brak danych.




Crateromys schadenbergi - gryzoń z rodziny myszowatych.

Występuje w wysokich górach środkowej i północnej części wyspy Luzon ( Filipiny ). Endemit.
Zamieszkuje górskie lasy, gdzie spotkać go można na wysokości 2200 m n.p.m. i powyżej.
 
rysunek - Crateromys schadenbergi

Jest to największy przedstawiciel rodzaju Crateromys. Całkowita długość do 76,5 cm, waga do 1,5 kg.
Charakterystyczną cechą tego dużego gryzonia są silne pazury oraz wydawanie przeraźliwego krzyku opisywanego jako podobnego do pisku niektórych owadów.

Aktywny w nocy. W ciągu dnia śpi na drzewach, w dziuplach lub w jamach pomiędzy korzeniami drzew. Prowadzi nadrzewny tryb życia. Szczur ten buduje gniazda na drzewach. Jest to duża konstrukcja z ciętych gałęzi, umieszczona na konarze przy pniu drzewa. W środku jest przytulna komora, wyścielana grubą warstwą igliwia, mchu i paproci. Służy prawdopodobnie do wychowu młodych.
Dieta jego składa się z pąków, korydrzew oraz owoców.
Żyją samotnie lub w parach. Samica rodzi 1 młode rocznie.

 
 
Crateromys schadenbergi - eksponaty muzealne
Zagrożenia:
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- wycinanie lasów
- utrata siedlisk 
- kłusownictwo dla mięsa i futra
- odłów w celu trzymania jako zwierzę domowe lub dla mięsa
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- przeludnienie

 
Crateromys schadenbergi schwytany w warunkach naturalnych

W niewoli - brak danych.




Carpomys melanurus - gryzoń z rodziny myszowatych.

Występuje w północnej części wyspy Luzon ( Filipiny ). Endemit.

Zamieszkuje górskie wilgotne lasy, na wysokości 2200 - 2700 m n.p.m.

Uważany za wymarły, ostatni raz obserwowany w 1896 roku. Ponownie odkryty w 2008 roku przez Danilo Balete. 

Carpomys melanurus - okaz schwytany w 2008 roku
Futerko ubarwione czerwono - brązowo. Posiada czarne plamy wokół dużych ciemnych oczu. Ma małe zaokrąglone uszy, szeroki i tępy pyszczek. Długi ogon pokryty ciemnym włosem.
Dorosły waży około 185 gramów.

 
Carpomys melanurus - okaz schwytany w 2008 roku

Biologia i tryb życia słabo poznane.
Zagrożenia jak u wszystkich endemicznych gryzoni - są bardzo wrażliwe na wszelkie zmiany w ich naturalnym środowisku.
W niewoli - brak danych.




Carpomys phaeurus - gryzoń z rodziny myszowatych.

Występuje w północnej części wyspy Luzon ( Filipiny ). Jest endemitem.

Zamieszkuje górskie lasy na wysokości 2200 - 2500 m n.p.m.

 
 
Carpomys phaeurus - eksponaty muzealne

Znany jedynie z trzech okazów - ostatni z 2003 roku.
Jest to częściowo nadrzewny, częściowo naziemny gryzoń.
Biologia słabo poznana.
Zagrożenia jak u wszystkich endemicznych gryzoni.
W niewoli - brak danych.





Śmierdziel filipiński ( Mydaus marchei ) poprzednio ( Suillotaxus marchei ) drapieżnik z podrodziny Mephitidae.
Występuje na Palawan oraz wyspach Calamian ( Filipiny ).
Jest to jeden z dwóch gatunków z rodzaju Mydaus. Drugi występuje na wyspach Sundajskich.
Zamieszkuje zarówno zarośla leśne jak i użytków zielonych czy obszarów uprawnych. Spotykany też w pobliżu rzek i strumieni, wśród roślinności na brzegach.
 śmierdziel filipiński ( Mydaus marchei ) - eksponaty muzealne
Aktywny zarówno w dzień jak i w nocy. Odpoczywa w norach wykopanych przez siebie jak i inne zwierzęta.
Odżywia się głównie owadami, chociaż nie jest to pewne.
Biologia słabo poznana. 
Posiada gruczoły zapachowe w okolicy odbytu, które uruchamia w chwili zagrożenia. Wystrzykuje przy tym strumień cuchnącego, żółtawego płynu w kierunku napastnika. Może też przed wystrzeleniem cieczy, wydalić śmierdzący zapach. Zarówno zapach jak ciecz mają charakterystyczną woń zgnilizny, która rozprasza się po jakimś czasie.
 śmierdziel filipiński ( Mydaus marchei ) w warunkach naturalnych

Zagrożeniem dla tego gatunku jest:
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- kłusownictwo dla mięsa ( spożywane po usunięciu gruczołów zapachowych ) 
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami i ich częściami
- używanie sproszkowanej skóry w tradycyjnej medycynie
- przeludnienie

 
śmierdziel filipiński ( Mydaus marchei ) - w warunkach naturalnych

W ogrodach zoologicznych rzadko spotykany ze względu na gruczoły zapachowe. Jeśli już, to są to samotne okazy trzymane jako ciekawostki. Żywienie nie stwarza problemów gdyż w niewoli spożywa larwy owadów, owady, dżdżownice, wnętrzności kurczaków. Problemem jest tylko odpowiednia ekspozycja oraz wentylacja pomieszczenia. 


 
 
  
 
 
 

niedziela, 7 lutego 2010

Najbardziej zagrożone wyginięciem ssaki - Azja - część X






Kiang ( Equus kiang ) nieparzystokopytny ssak z rodziny koniowatych. Największy przedstawiciel dzikich osłów.
Dawniej opisywany jako podgatunek kułana ( Equus hemionus kiang ). Najnowsze badania molekularne wskazują, że to odrębny gatunek.

 
kiang ( Equus kiang ) - po lewej w warunkach zoo, po prawej w warunkach naturalnych

Występuje na Wyżynie Tybetańskiej, obecnie ograniczony do Ladakh ( Indie ), równiny płaskowyżu tybetańskiego i północnego Nepalu.

 
 
kiang wschodni ( Equus kiang holdereri ) - Tierpark Berlin

Zamieszkuje stepy i równiny od 4000 do 7000 m n.p.m.
Żyje w małych grupach rodzinnych składających się z kilku klaczy i młodych oraz dominującego ogiera. Ogiery w czasie rui są bardzo agresywne i zazdrośnie strzegą swoich haremów. Prowadzi to do zaciekłych walk wewnątrz grupy oraz z intruzami z innych stad.
Przed drapieżnikami kiangi bronią się tworząc krąg, z opuszczonymi głowami w dół, kopią wtedy silnie tylnymi nogami
.
 
kiang wschodni ( Equus kiang holdereri ) po lewej: grupa w zoo, po prawej: ogier w zoo

Istnieją cztery podgatunki :
- Equus kiang holdereri - kiang wschodni - największy z podgatunków
- Equus kiang kiang - kiang zachodni - mniejszy niż wschodni i o ciemniejszej sierści
- Equus kiang polyodon - kiang południowy - najmniejszy
- Equus kiang chu - kiang północny


 
portret młodego osobnika


Zagrożeniami dla gatunku są :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- wypas bydła domowego i udomowionych jaków
- utrata siedlisk
- kłusownictwo

 
grupa rodzinna kiangów ( Equus kiang )

W hodowli kiangi są rzadziej spotykane niż kułany. Potrzebują sporych wybiegów, na których trzyma się je w grupie rodzinnej. Często też oddziela się ogiera od klaczy. Są to zwierzęta wytrzymałe ale nie przepadają za zbyt wysoką wilgotnością powietrza. W ogrodach zoologicznych kiangi są objęte programem hodowlanym, potrzebnym do zachowania tzw. czystości krwi
. 
 
kiang ( Equus kiang ) po lewej: w szacie letniej , po prawej: w szacie zimowej



Karakal, ryś stepowy, ryś perski ( Caracal caracal ) drapieżnik z rodziny kotowatych.

Występuje w Afryce, na Bliskim Wschodzie oraz w środkowej i południowo - zachodniej części Azji.

karakal ( Caracal caracal ) po lewej: samiec , po prawej: portret samicy Sally

Zamieszkuje głównie stepy, pustynie, wzgórza, równiny, zakrzewienia oraz obrzeża lasów. Preferuje raczej otwarte tereny.
Żyje samotnie, w okresie rui łączy się w pary. Samica sama wychowuje 1 - 4 młode. Młode bardzo przypominają osobniki dorosłe, tylko w miniaturze.

 
karakal ( Caracal caracal ) samica z młodymi w zoo

Aktywny w godzinach rannych oraz popołudniowych i po zmroku.
Jego zdobyczą padają młode gazele, zające czy ptaki.
Oswajany i wykorzystywany do polowań na ptaki ( głównie kuraki ) w Azji Środkowej i na Półwyspie Arabskim. 

Zagrożenia to :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- kłusownictwo dla skór i trofeum
- odłów młodych osobników, w celu oswojenia i tresury ( do polowań )
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami ( moda w USA na trzymanie karakali w domach )

W ogrodach zoologicznych trzymany pojedynczo w przestronnych wolierach. Szybko się oswaja i przywiązuje do swoich opiekunów. Źle znosi ciasne klatki oraz dużą wilgotność powietrza.


karakal ( Caracal caracal ) - samiec Kalaj



Gibon czarny, gibon czubaty ( Nomascus concolor ) naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae - gibonowate. Dawniej opisywany jako ( Hylobates concolor ).

Występuje w Azji Południowo - Wschodniej oraz Wyspach Sundajskich.
Zamieszkuje monsunowe i tropikalne lasy.


 
gibon czarny ( Nomascus concolor ) po lewej: samica z młodym, po prawej: samica na ziemi 

Porusza się za pomocą długich kończyn przednich - brachiacja. Aktywny w ciągu dnia. Żyje w grupach rodzinnych, składających się z pary dorosłej oraz 2 - 6 młodych. Grupa zamieszkuje rewir leśny, którego broni przed innymi grupami. Na ziemi nieporadny, chodzi unosząc przednie kończyny w górę.
Wyraźny dymorfizm płciowy: samiec czarno ubarwiony, samica płowa lub brązowa.


 
gibon czarny ( Nomascus concolor ) - dorosła para, po lewej: samiec

Istnieją cztery podgatunki:
- Nomascus concolor concolor
- Nomascus concolor lu
- Nomascus concolor jingdongensis
- Nomascus concolor furvogaster

Zagrożenia dla gatunku :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- wycinanie lasów
- utrata siedlisk
- kłusownictwo dla mięsa i skór
- nielegalny handel dzikimi zwierzętami
- przeludnienie

   
 
gibon czarny (Nomascus concolor ) - dwa samce

W ogrodach zoologicznych rzadziej spotykany niż gibon białoręki ( Hylobates lar ). Warunki hodowli i ekspozycji jak u gibona białorękiego.




Gibon hulok, hulok - naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae - gibonowate. Dawniej opisywany jako ( Hylobates hoolock ) lub ( Bunopithecus hoolock ). Obecnie wydzielono dwa osobne gatunki: Hulok zachodni ( Hoolock hulok ) oraz Hulok wschodni ( Hoolock leuconedys ).

Występuje na subkontynencie Indyjskim aż do Himalajów na północy.
Zamieszkuje wilgotne, nizinne lasy.
Aktywny w ciągu dnia. Żyje na drzewach, poruszając się za pomocą przednich kończyn - brachiacja. Każdego dnia o świcie obwieszczają swoją obecność nie tylko swojej grupie rodzinnej ale i rywalom. Głos roznosi się po całym lesie i dołączają do niego inne grupy huloków, tworząc poranny chór.

 
samica huloka zachodniego ( Hoolock hulok ) w czasie porannego chóru

Po ziemi porusza się na dolnych kończynach, przednie unosząc do góry.
Tworzy zwarte grupy rodzinne - para rodziców i 2 - 4 młode.
Dymorfizm płciowy w ubarwieniu: samiec ubarwiony czarno, samica płowa lub brązowa.

 
 
samiec huloka zachodniego ( Hoolock hulok ) po lewej: w warunkach naturalnych, po prawej: w zoo

Zagrożenia jak u pozostałych gibonów.

W ogrodach zoologicznych spotykany, prawie jak gibon białoręki ( Hylobates lar ). Warunki hodowli i ekspozycji jak u gibona białorękiego. 



Siamang karłowaty ( Hylobates klossii ) naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae - gibonowate.

Występuje wyłącznie na wyspach Mentawai. Jest podobny do siamanga ( Symphalangus syndactylus )lecz znacznie mniejszy i brak mu charakterystycznych woreczków ( rezonatorów ) przy gardle.

Jest to mieszkaniec wilgotnego lasu deszczowego.
Jak wszystkie gibony, żyje w parach i grupach rodzinnych. Jego terytorium to ok. 20 - 30 hektarów lasu.

 
siamang karłowaty ( Hylobates klossii ) w ogrodzie zoologicznym

Dieta składa się głównie z owoców, choć nie gardzi częściami roślin, jajami ptaków i małymi kręgowcami.
Śpiew siamanga karłowatego uważany jest za najładniejszą pieśń wśród gibonów. Bardzo rzadko schodzi na ziemię.

Zagrożenia jak u pozostałych gatunków.

W niewoli rzadko spotykany, głównie w azjatyckich ogrodach zoologicznych.



Gibon borneański, gibon szary ( Hylobates muelleri ) naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae - gibonowate.
Występuje jedynie na Borneo.

Zamieszkuje wilgotne lasy deszczowe.

Tworzy trzy podgatunki:
- Hylobates muelleri muelleri
- Hylobates muelleri abbotti
- Hylobates muelleri funereus


 
gibon borneański ( Hylobates muelleri ) - dwa sposoby eksponowania w zoo, po lewej: na tzw.wyspie po prawej: w ciasnej klatce

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego pod względem ubarwienia. Dieta składająca się głównie z owoców.

Zagrożenia jak u pozostałych gatunków.
 
Hylobates muelleri funereus - w ogrodzie zoologicznym,  po lewej: osobnik siedzący na ziemi, po prawej: charakterystyczny marsz po ziemi

W niewoli rzadko spotykany, głównie w azjatyckich ogrodach zoologicznych.

 
 
Hylobates muelleri muelleri - w ogrodzie zoologicznym



Gibon srebrzysty  ( Hylobates moloch ) naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae - gibonowate.

Występuje jedynie na Jawie.

 
gibon srebrzysty ( Hylobates moloch ) - w ogrodzie zoologicznym
 
Zamieszkuje głębokie fragmenty wilgotnych lasów deszczowych.
Terytorium stosunkowo niewielkie ok. 17 hektarów, które jest przez parę zdecydowanie bronione.
Istnieją dwa podgatunki:
- Hylobates moloch moloch - z zachodniej części wyspy
- Hylobates moloch pongolsoni - ze wschodniej części

Jest to najbardziej zagrożony gatunek.

 
gibon srebrzysty ( Hylobates moloch ) - w ogrodzie zologicznym

Po mimo specjalnych programów hodowlanych prowadzonych przez kilka ogrodów zoologicznych, ich los jest nie pewny.

 
 
Hylobates moloch w ogrodzie zoologicznym




Gibon smugoszyi, gibon czapnik ( Hylobates pileatus ) naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae - gibonowate.

Występuje we wschodniej Tajlandii, zachodniej Kambodży oraz południowo - zachodnim Laosie.

Zamieszkuje lasy.

 
gibon smugoszyi (Hylobates pileatus ) w ogrodzie zoologicznym, po lewej: samiec, po prawej: samica
 
Tryb życia oraz dieta jak u innych gatunków.
Wyraźny dymorfizm płciowy w ubarwieniu: samiec ma czarne futro, samica ma biało-szaro ubarwiony brzuch i czarną głowę.

Zagrożenia jak u pozostałych gibonów.

 
gibon czapnik ( Hylobates pileatus ) - samice w ogrodach zoologicznych

W niewoli rzadko trzymany, głównie w azjatyckich ogrodach zoologicznych.




Siamang ( Symphalangus syndactylus ) naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae - gibonowate. Największy przedstawiciel gibonów. Może być dwukrotnie większy od pozostałych gatunków.

Występuje w Malezji, Tajlandii oraz na Sumatrze.

Zamieszkuje zarówno nizinne jak i górskie lasy do 3800 m n.p.m.
Ma dwie charakterystyczne cechy . Dwa palce u każdej ręki są złączone w jeden. Drugą charakterystyczną cechą jest u obu płci worek rezonansowy wokół gardła. Napompowany do wielkości głowy, umożliwia głośny śpiew tak charakterystyczny dla tego gatunku.


 
siamang ( Symphalangus syndactylus ) - w ogrodzie zoologicznym

Żyje w grupach rodzinnych do 6 osobników, średnio 4 osobniki. Rewir wynosi ok. 23 hektarów lasu. Dieta składa się głównie z różnych części roślin. Sumatrzański podgatunek zjada więcej owoców.
Istnieją dwa podgatunki :
- siamang malajski ( Symphalangus syndactylus continentis )
- siamang sumatrzański ( Symphalangus syndactylus syndactylus )

 
siamang ( Symphalangus syndactylus ) - w ogrodzie zoologicznym, po lewej: na wybiegu bez konarów, po prawej: w ciasnej klatce

 

siamang ( Symphalangus syndactylus ) - w azjatyckim zoo

Biologia i tryb życia jak u innych gibonów.

Zagrożenia jak u wszystkich naczelnych z podrodziny Hylobatidae.

   
 
siamang ( Symphalangus syndactylus ) po lewej: portret, po prawej: na wybiegu w zoo

W niewoli potrzebuje przestronnych wolier. Niewiele ogrodów zoologicznych może pozwolić sobie na trzymanie tych zwierząt.



Nomascus nasutus - naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae - gibonowate.

Występował dość powszechnie w Chinach i Wietnamie.
Tworzy dwa podgatunki:
- Nomascus nasutus hainanus - z wyspy Hainan ( ok. 20 osobników ) - w roku 1950 wytępiony na kontynencie
- Nomascus nasutus nasutus - z Cao Bang Province w północno - wschodniej części Wietnamu ( ok. 26 osobników ) odkryty ponownie w 2002 r. (ostatni raz widziane w 1960 )

 
Nomascus nasutus hainanus w warunkach naturalnych

Biologia i tryb życia jak u innych gibonów.

 
 
Nomascus nasutus nasutus - samiec

 
Nomascus nasutus nasutus - z lewej: samica z młodym, z prawej: samiec

Jest to skrajnie krytycznie zagrożony gatunek gibona.

 
 
Nomascus nasutus nasutus - z lewej: samica, z prawej: samiec




Nomascus leucogenys - naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae. Do niedawna łączony z  Nomascus siki ,który był uważany za jeden z podgatunków. Oba są praktycznie nie do odróżnienia.
Występuje w Wietnamie, Laosie i w prowincji Yunnan w Chinach.

 
Nomascus leucogenys - po lewej: samica w zoo, po prawej: samica z młodym
 
Jest mieszkańcem lasów.
Biologia i tryb życia jak u pozostałych gatunków.
Wyraźny dymorfizm płciowy w ubarwieniu: samiec - czarny z białymi policzkami, samica - płowa lub brązowa.

Do niedawna wyróżniano dwa podgatunki: 
- Nomascus leucogenys leucogenys
- Nomascus leucogenys siki

Zagrożenia jak u wszystkich Hylobatidae.

Nomascus leucogenys leucogenys - z lewej: samica z młodym w zoo, z prawej: portret samicy

 
Nomascus leucogenys - portret samca

W obrębie gatunków takich jak: Nomascus concolor, Nomascus leucogenys, Nomascus siki i Nomascus gabriellae bardzo trudno jednoznacznie stwierdzić przynależność gatunkową poszczególnych osobników.
W niewoli gibony otrzymane z nie znanego źródła są trudne do rozpoznania, zwłaszcza jeśli są to osobniki młode.




Nomascus siki - naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae. Do niedawna opisywany jako podgatunek Nomascus leucogenys. Niektórzy badacze uważają go za hybrydę zarówno Nomascus leucogenys jak i Nomascus gabriellae.

Występuje w Wietnamie i Laosie.
Gatunek ten zamieszkuje nizinne i górskie lasy.
Wyraźny dymorfizm płciowy w ubarwieniu: samiec - czarny, samica - brązowa.


 
Nomascus siki - samica z młodym w zoo
Biologia i tryb życia jak u pozostałych gatunków.
Zagrożenia jak u wszystkich gibonów.




Nomascus gabriellae - naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae.
Występuje w Wietnamie, Laosie i Kambodży.
Zamieszkuje tropikalne lasy
.
 
Nomascus gabriellae - samica w warunkach zoo

Wyraźny dymorfizm płciowy w ubarwieniu: samiec - czarny, samica - jasnobrązowa z czarną czapeczką na głowie.
Biologia i tryb życia jak u wszystkich gibonów. 
Zagrożenia jak u pozostałych gatunków.
Uważa się, że  może być to hybryda gatunkowa: Nomascus concolor i Nomascus leucogenys.




Gibon ungko, gibon czarnoręki ( Hylobates agilis ) naczelny ssak z podrodziny Hylobatidae.


 
gibon ungko ( Hylobates agilis ) w warunkach naturalnych

Występuje w Azji Południowo - Wschodniej i Wyspach Sundajskich - głównie Sumatra i Borneo.
Zamieszkuje wilgotne, górskie i nizinne lasy.

  
Hylobates agilis - samica z młodym w zoo

Obie płcie ubarwione płowo lub czarno z białymi plamami na twarzy. Samiec nieco większy.

 
 
Hylobates agilis - w warunkachwiwaryjnych

 
gibon ungko (Hylobates agilis ) w warunkach naturalnych

Opisano trzy podgatunki:
- Hylobates agilis agilis - mieszkaniec górskich lasów 
- Hylobates agilis albibarbis - mieszkaniec Borneo
- Hylobates agilis ungko - mieszkaniec nizinnych lasów

 
 
Hylobates agilis albibarbis - w azjatyckim ogrodzie zoologicznym

 
Hylobates agilis ungko - w jednym z azjatyckich zoo

 

Hylobates agilis agilis - w warunkach naturalnych

Biologia i tryb życia jak u pozostałych gibonów.

Zagrożenia jak u wszystkich naczelnych z podrodziny Hylobatidae.

  
 
Hylobates agilis albibarbis - w warunkach zoo

 
portret hybrydy - Hylobates agilis + lar - w ogrodzie zoologicznym

W niewoli licznie reprezentowany. Jest to po gibonie białorękim i huloku najczęściej prezentowany gatunek. 




Diugoń ( Dugong dugon ) ssak morski z rzędu syren ( Sirenia ). Jedyny przedstawiciel rodziny diugoni ( Dugongidae ).

Występuje od Wybrzeży Morza Czerwonego i wschodniej części Afryki po Filipiny, Nową Gwineę i północną część Australii.

 
diugoń ( Dugong dugon )

Zamieszkuje płytkie przybrzeżne wody morskie, laguny, ujścia rzek, zatoki, wybrzeża porośnięte namorzynami.

Charakterystyczną cechą jest brak kończyn tylnych, zamiast nich występuje rozgałęziona płetwa ogonowa. Kończyny są przekształcone w okrągłe płetwy. Jego zaokrąglone ciało z szeroką głową ( bez wyraźnej szyi ) zwęża się ku tyłowi. Pomiędzy płetwami samica posiada dwa sutki. Rodzi jedno młode.

Diugoń żyje w parach lub małych grupach do 6 osobników. Potrafi wytrzymać pod wodą ponad 10 minut. Podczas odpoczynku, stoi na ogonie wystawiając głowę ponad powierzchnię wody.

   

diugoń ( Dugong dugon ) po prawej: w oceanarium, po lewej: w warunkach naturalnych

Przypuszcza się, że dzięki tej pozycji stał się pierwowzorem mitologicznych syren. Odżywia się pasąc - glonami i trawą morską.

Zagrożeniami są :
- skażenie i zatrucie wód przybrzeżnych i ujść rzek
- kłusownictwo dla mięsa, skór i oleju
- łodzie motorowe

 
 
diugoń ( Dugong dugon ) - po lewej: w oceanarium, po prawej: w warunkach naturalnych

W ogrodach zoologicznych rzadko eksponowany, częściej w różnego rodzaju oceanariach. 
 



 
 
 
  



 
  

  

KRS 0000069730