czwartek, 26 listopada 2015

Rodzina Platacanthomyidae - charakterystyka i przegląd gatunków.








Do rodziny Platacanthomyidae należą dwa lub trzy gatunki z dwóch rodzajów : Platacanthomys i Typhlomys. Istnieje spór czy w rodzaju Typhlomys mamy dwa czy jeden gatunek. Wielu autorów podaje dwa gatunki lecz IUCN jeden.
Najnowsze badania dowodzą, że mamy jednak dwa gatunki w tym rodzaju. Analizy genów mitochondrialnych i jądrowych wykazały, że osobniki z prowincji Lao Cai na północy Wietnamu należą do odrębnego filogenetycznego rodowodu Typhlomys

Występują w wielu regionach południowych Indii, południowych Chin i północnego Wietnamu ( Corbert, 1984 ).

Zamieszkują wilgotne, skaliste, tropikalne i subtropikalne lasy na wysokości od 600 do 2100 m n.p.m.

rycina - kolcosznica malabarska ( Platacanthomys lasiurus )

Nie wiadomo czy żyje w grupach społecznych ale prawdopodobnie są samotnikami łączącymi się w pary w okresie rozrodczym.
Nie wiadomo czy są terytorialne i jakie zakresy mają poszczególne osobniki.
Ich kryjówki to nory, dziuple drzew i szczeliny między kamieniami, często w pobliżu strumieni ( Helin, i wsp., 1999; Mudappa, i wsp., 2001; Nowak, 1999 ).
Gatunki są podobne do myszowatych w ogólnym wyglądzie, o długości ciała wynoszącej od 70 do 212 mm. Długie, sztywne włosy tworzą rodzaj szczotki na końcu ogona. Stopy mają wąskie i małe, o średnio długich palcach. Cztery palce na przedniej stopie mają pazury, a piąty tworzy prymitywny kciuk. Podeszwy wszystkich czterech nóg są nagie i mają sześć podkładek. 
Długie wibrysy wystają z relatywnie krótkiego pyszczka. Uszy są widoczne i słabo owłosione. 
Dymorfizm płciowy nie został opisany w tej grupie.
Formuła dentystyczna jest 1/1, 0/0, 0/0, 3/3 = 16. 
Zęby policzkowe są wysokie i koronowane. Szkliwo na siekaczach jest pomarańczowe. W zęby trzonowe w górnej szczęce mają po trzy korzenie a w dolnej szczęce dwa. Pierwsze dwa zęby trzonowe są tej samej wielkości, a trzeci jest o około 2/3 wielkości od dwóch pozostałych.
Brak jest dostępnych informacji na temat sposobu krycia, ilości młodych, długości ciąży czy wieku odstawienia.
Wydaje się iż sezon rozrodczy oraz moment rozproszenia młodych przypada na okres pory deszczowej co potwierdzają wyniki z pułapek.
Długość życia w naturze nie jest znana. Wiadomo, że osobnik z gatunku Platacanthomys lasiurus przeżył 20 miesięcy w niewoli.
Aktywność gatunków z rodziny Platacanthomyidae przypada głównie od zmierzchu do świtu. Dzień spędzają w kryjówkach. Budują gniazda z mchu i liści w dziuplach drzew, w norach, w rozpadlinach skalnych lub zagłębieniach wśród korzeni drzew.
Platacanthomys prowadzi nadrzewny tryb życia, Typhlomys mimo zamieszkiwania w norach również prowadzi nadrzewny tryb życia.
Brak jest dostępnych informacji na temat komunikacji gatunków ale prawdopodobnie sygnały chemiczne, wzrok, słuch, węch i dotyk służą do kontaktów między osobnikami i otoczeniem. Brak danych czy wykorzystują wokalizę w momentach zagrożenia, zalotów czy agresji.
Wszystkie Platacanthomyidae jedzą liście, łodygi, owoce, nasiona i korzenie ( Corbert, 1984;. Helin, et al, 1999; Nowak, 1999 ). Platacanthomys lasiurus w Indiach są zwane szczurami pieprzowymi, ponieważ zjadają uprawy papryki ( Corbert, 1984; Nowak, 1999 ).
Gatunki stanowią ważny składnik diety wielu małych i średnich drapieżników w swoich siedliskach, chociaż mieszkańcy północnego Wietnamu twierdzą, że gatunki z rodzaju Typhlomys nie są zjadane przez koty.
IUCN klasyfikuje Platacanthomys lasiurus jako zagrożony w kategorii B2ab ( ii,iii ) a Typhlomys cinereus jako nie zagrożony.
Rodzina jest reprezentowana przez skamieniałości wymarłego rodzaju  Neocometes, od wczesnego miocenu w Europie ( Carleton i Musser, 1984 ).
Kopalne ślady Platacanthomys dianensis odkryto w chińskiej prowincji Yunnan. Przedstawiciele tego gatunku byli bliskimi krewnymi, a być może nawet bezpośrednimi przodkami Platacanthomys lasiurus.

W niewoli - osobnik Platacanthomys lasiurus przeżył 20 miesięcy. Typhlomys cinereus jest eksponowany w ogrodzie zoologicznym w Moskwie.

kolcosznica chińska ( Typhlomys cinereus ) - zoo Moskwa


Ghaty Zachodnie - Kerala ( Indie )



Przegląd gatunków :



Kolcosznica malabarska ( Platacanthomys lasiurus ) - Blyth, 1859 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Platacanthomyidae.

Występuje w południowej Azji ( południowe Indie - Ghaty Zachodnie ). Endemit dla Indii.

Zamieszkuje pierwotne wiecznie zielone tropikalne górskie i wyżynne lasy a także lasy łęgowe i półwiecznie zielone na wysokości 600 - 2000 m n.p.m

kolcosznica malabarska ( Platacanthomys lasiurus ) w środowisku naturalnym 

Aktywny w ciągu całego roku. Szczyt aktywności od zmierzchu do świtu, chociaż brak danych czy w ciągu dnia przejawia jakąkolwiek aktywność.
Nie wiadomo czy jest samotnikiem, czy żyje w parach lub grupach społecznych. Jedyną grupę stanowi prawdopodobnie samica z młodymi lub para z młodymi.
Prowadzi nadrzewny tryb życia. Na kryjówki wybiera dziuple drzew, zagłębienia wśród korzeni drzew, szczeliny i rozpadliny skalne, plątaninę lian oraz rozwidlenia konarów. Buduje gniazda z mchu i liści.
Brak danych czy gatunek jest terytorialny oraz na temat zakresów rewirów osobniczych.
Brak jest wyraźnego dymorfizmu płciowego. Długość ciała od 130 do 212 mm, ogon długości 75 do 100 mm jest zwykle krótszy niż długość ciała. Średnia waga osobnika to 75 gram.
Ubarwienie jest czerwonawo-brązowe w górnej części ciała i białawe pod brzuchem. Futro na grzbiecie przeplatane jest szeregiem szerokich, płaskich, sztywnych kolców. Ogon jest owłosiony tylko na końcówce i przypomina szczotkę. Jest zazwyczaj ciemniejszy niż kolor ciała, choć nieco się rozjaśnia na końcu.  Posiada małe oczy i uszy oraz spiczasty pysk.
Ogon jest wykorzystywany podczas wspinaczki do zachowania równowagi.
Zwykle wykorzystuje korony drzew oraz plątaninę lian i innych pnączy do przemieszczania się.

Platacanthomys lasiurus

Brak danych na temat sposobu komunikacji ale prawdopodobnie wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, wzrok, słuch, dotyk i postawę ciała. Nie wiadomo czy wykorzystuje wokalizę w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się pokarmem roślinnym, głównie nasionami, owocami, korzeniami, jagodami.
System krycia u tego gatunku nie jest znany. Współczynnik reprodukcji wzrasta w porze deszczowej. W tym czasie, samice mają częsty przyrost masy ciała, świadczący o ich zapłodnieniu. Podczas pory deszczowej większość młodych rozprasza się. Potwierdzają to dane z przechwytywania. 
Szczegóły dotyczące opieki rodzicielskiej u tego gatunku nie są znane.
Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana. Wiadomo, że osobnik w niewoli przeżył 20 miesięcy.

Platacanthomys lasiurus 

Nie opisano żadnych podgatunków.

obszar chroniony - Indira Gandhi Wildlife Sanctuary

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że zasięg występowania jest mniejszy niż 20 000 km2 a obszar wykorzystania szacowany jest na mniej niż 2000 km2 w oparciu o dostępne siedliska. Dystrybucja jest mocno rozdrobniona a i tak występuje duży spadek pod względem dostępności i jakości siedlisk leśnych. Populacje Platacanthomys lasiurus są wrażliwe na zmiany siedliskowe. Aby utrzymać zdrowe populacje, potrzebne są duże obszary nienaruszonego lasu deszczowego ( Mudappa et al., 2001 ).
Gatunek występuje od Shivamogge, Karnataka na północy ( Rajagopalan, 1968; Agrawal, 2000) do Peppara Wildlife Sanctuary w Thiruvananthapuram, Kerala na południu ( Jayson i Christopher, 1995 ). Tworzy dwie dysjunktywne populacje, północną i południową od szczeliny Palakkad w Ghatach Zachodnich, w Kerala, Karnataka i Tamil Nadu ( S. Molur, PO Nameer i C. Srinivasulu os. Kom. 9 września 2007 roku ). Jayson ( 2006 ) donosi, o występowaniu gatunku w 33 miejscowościach w Kerala, Ghaty Zachodnie, ale bezpośrednie dowody potwierdzają obecność tylko z trzech miejsc.
Prabhakar ( 1998 ) donosi, występowanie gatunku tylko w niezakłóconych obszarach lasów tropikalnych o ponad 20 km2 w Anamalais. 
Shankar ( 1997, 1998 ) informuje, występowanie gatunku na dużych wysokościach w nienaruszonych fragmentach lasów Shola ( 60 do 600 ha ).
Mudappa et al. 2001 informuje o schwytaniu w pułapki mniej niż 1% osobników w niezakłóconych wiecznie zielonych lasach z Kalakkad-Mundanthurai Tiger Reserve, Tamil Nadu.
S. Molur ( os. Kom. ) informuje, całkowity brak gatunku z plantacji i fragmentów leśnych Madikeri, z wyjątkiem 0,02% osobników schwytanych w pułapki w niezakłóconych nadrzecznych lasach przylegających do Brahmagiri Wildlife Sanctuary, Karnataka.
Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk i zmiany użytkowania gruntów.  Jest to bardzo wrażliwy gatunek na zmiany w jakości siedliska i ingerencji człowieka ( Prabhakar, 1997, S. Molur os comm ).
W niektórych obszarach występowania gatunek jest zagrożony przez polowanie do celów terapeutycznych ( Jayson i Christopher, 1995 ).
Platacanthomys lasiurus jest uważany za szkodnika, ze względu na szkody które może zrobić w uprawach papryki. Zwany jest "szczurem pieprzowym" przez miejscową ludność.
Nazwa rodzajowa Platacanthomys wywodzi się z greki – od słów: plati (?) oznaczającego „spłaszczony” i akantha (?) – „szczecina” oraz mys (?), znaczącego „mysz” i jest aluzją do sierści, która w części grzbietowej tych gryzoni przetykana jest długim włosem.
Rejestrowany z siedmiu obszarów chronionych : Aralam Wildlife Sanctuary ( Nameer, 2005 ), Chimmony Wildlife Sanctuary, Thattekkad Bird Sanctuary, Eravikulam National Park ( Jayson, 2006 ) i Neyyar Wildlife Sanctuary ( Jayson i Christopher, 1995 ) w Kerala oraz Mudumalai Wildlife Sanctuary ( Shankar, 1998 ), Indira Gandhi Wildlife Sanctuary ( Prabhakar, 1998 ) i Kalakkad-Mundanthurai Tiger Reserve ( Mudappa i wsp., 2001 ) w Tamil Nadu.
Potrzebne są badania taksonomiczne, aby lepiej zrozumieć dwie pokrywające się populacje, poza tym zalecane są badania dotyczących ekologii, wykorzystania siedliska, stanu i trendów populacji oraz zagrożeń.

pofragmentowane lasy Shola 

rycina - Platacanthomys lasiurus 


W niewoli - jeden osobnik przeżył 20 miesięcy.



Ghaty Zachodnie - fragmenty lasów tropikalnych



Kolcosznica chińska ( Typhlomys cinereus ) - Milne-Edwards, 1877 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Platacanthomyidae
Uwagi : Według niektórych autorów i IUCN synonim Typhlomys chapensis - Osgood, 1932. Jednak część badaczy uważa Typhlomys chapensis za ważny gatunek.

Występuje w Azji Południowej ( południowo-wschodnie Chiny, w prowincji Fujian, Jiangxi, Zhejiang, Anhui, Sichuan, Guizhou, Hubei, Shaanxi, Guangxi, i Yunnan oraz północno-zachodni Wietnam ).

Zamieszkuje górskie i wyżynne lasy, porośnięte zaroślami bambusa na wysokości od 360 - 2000 m n.p.m.

kolcosznica chińska ( Typhlomys cinereus ) - osobnik w zoo Moskwa

Gatunek słabo poznany. 
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Dostępne informacje : prowadzi nadrzewny tryb życia, chociaż zamieszkuje nory. Samica rodzi 2 - 4 młode. Odżywia się nasionami, orzechami, liśćmi, łodygami, korzeniami, owocami.  Gryzoń ten ściśle przypomina pilchowate ze swoim długim, włochatym ogonem i wyraźnymi uszami. Ich bardzo małe oczy, które przypominają oczy kretów i ryjówek, dał im swoją ogólną nazwę Typhlomys oznaczającą "ślepe myszki". Taka morfologia oka wydaje się sugerować, styl życia norowy, natomiast dłuższy pół-chwytny ogon, długie wibrysy i duże uszy decydują o tym,  że jest zdecydowanie nadrzewnym gatunkiem.

dwa osobniki w zoo Moskwa ( Typhlomys cinereus )

Opisane podgatunki :
- Typhlomys cinereus cinereus - Milne-Edwards, 1877 - południowo-wschodnie Chiny ( zachodni  Fujian ), północny Wietnam
- Typhlomys cinereus daoloushanensis - ( Wang & Li, 1996 ) - południowe Chiny ( południowy Sichuan, północne Guizhou, południowo-zachodnie Hubei, południowe Shansi, południowo-wschodnie Gansu ) 
- Typhlomys cinereus guangxiensis - ( Wang & Li, 1996 ) - południowe Chiny ( Guangxi )
- Typhlomys cinereus jindongensis - Wu & Wang, 1984 - południowo-zachodnie Chiny ( Yunnan, Jingdong )

zoo Moskwa - Typhlomys cinereus 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk oraz występowanie wielu obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Prawdopodobnie stanowi kompleks gatunków i potrzebne są dalsze badania taksonomiczne ( D.Lunde os. comm. ).
Smith i Xie ( 2008 ) uważają, go za endemiczny gatunek dla Chin.
Analiza genów mitochondrialnych i jądrowych wykazały, że osobniki z prowincji Lao Cai na północy Wietnamu należą do odrębnego filogenetycznego rodowodu Typhlomys. Zarówno dane genetyczne jak i morfologiczne potwierdzają, istnienie drugiego gatunku, Typhlomys chapensis ( Pole Mus Nat Hist Zool Ser 18: 193-339, 1932 ), w dotychczas monotypowych rodzaju Typhlomys.  Typhlomys cinereus ( Milne-Edwards, 1877 ), jest znany z południowych Chin ( Wang et al, 1996; Kowal, 2008 ), oraz  z odległych populacji na dużych wysokościach w Górach Hoang Lien w północnym Wietnamie ( CAN i wsp., 2008 ; Abramov et al., 2012 ). Skład gatunkowy Typhlomys nie jest jeszcze jasny, z uwagi na niedostatek materiałów muzealnych dostępnych do badania. Kilka taksonomicznych formularzy zostało uznanych na podstawie różnic w wielkości ciała i zabarwienia futra ( Wang et al., 1996; Musser i Carleton, 2005 ). Typhlomys cinereus został opisany z Fokien (= Fujian) w południowych Chinach ( Milne-Edwards, 1877 ).  Zgodnie z przeglądem taksonomicznym Wang et al. ( 1996 ) podgatunek nominalny Typhlomys cinereus cinereus jest rozprowadzany w północnej prowincji Fujian i Zhejiang, południowej Anhui w Chinach. Trzy inne chińskie podgatunki mają ograniczone zakresy: Typhlomys cinereus daloushanensis Wang i Li, 1996 znany jest z południowej prowincji Syczuan, Shaanxi, Gansu, Hubei i Guizhou; Typhlomys cinereus guangxiensis Wang et Chen, 1996 rozprowadzany jest w południowo-zachodniej prowincji Guangxi; i Typhlomys cinereus jingdongensis Wu i Wang, 1984 znaleziono w prowincji Yunnan. Populacja wietnamska została opisana przez Osgood ( 1932 ) jako osobny gatunek, Typhlomys chapensis, który jest obecnie uważany za podgatunek Typhlomys cinereus ( Corbet i Hill, 1992 ; Wang et al. 1996; Musser i Carleton, 2005 ).
Osobniki zebrane w zaroślach bambusa nie mogą być w szczególności związane z tego typu siedliskami ( Darrin Lunde os. Comm. ).
Brak jest wyraźnych zagrożeń dla tego górskiego gatunku w chwili obecnej.
W Chinach, został regionalnie wpisany w Czerwonej Księdze jako najmniejszej troski ( Wang i Xie 2004 ).
Rejestrowany z następujących rezerwatów przyrody w Chinach : Wuyishan, Chishuisuoluo, Fanjingshan (Guizhou), Shennongjia, Houhe, Ailaoshan, Qingliangfeng i Tianmushan ( CSIS 2008 ), i jest zapewne obecny w innych obszarach chronionych.
Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne pozwalające ustalić ważność gatunku z północnego Wietnamu.

W niewoli.
Ogród zoologiczny w Moskwie " eksponuje " osobnika tego gatunku.




Kolcosznica wietnamska, kolcoszniczka karłowata ( Typhlomys chapensis ) - Osgood, 1932 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Platacanthomyidae. Synonim Typhlomys cinereus chapensis.
Uwagi : traktowany jako synonim poprzedniego gatunku.

Występuje w połuidniowej Azji ( północny Wietnam - prowincja Lao Cai, Fan Si Pan ).

Zamieszkuje górskie tropikalne lasy z zaroślami bambusa.

kolcosznica wietnamska ( Typhlomys chapensis ) - osobnik sfotografowany w pobliżu Sapa w Wietnamie

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o jego ekologii, biologii i sposobie życia.

Nie opisano żadnych podgatunków.

góry w pobliżu Sapa - Wietnam 

W 1996 IUCN traktował go jako krytycznie zagrożony, obecnie jako synonim poprzedniego gatunku.
Kilka okazów Typhlomys cinereus zebrano w górach Hoang Lien, w północnym Wietnamie podczas badań ssaków prowadzonych przez Wspólne Centrum Technologii Badań Tropikalnych rosyjsko-wietnamskich.
W niniejszym badaniu sekwencje mtDNA i nDNA genów z północnego Wietnamu są analizowane i porównywane z chińskimi Typhlomys po raz pierwszy. Systematyczna pozycja Typhlomys z Wietnamu rozważana jest na podstawie zarówno danych morfologicznych jak i sekwencji. Prace polowe przeprowadzono od 2009 roku do 2012 roku na północnym stoku górskim w obszarze Fan Si Pan blisko Tram Ton Station, około 6 km na zachód od Sapa ( 22 ° 21 'N, 103 ° 46' E ) w prowincji Lao Cai, Wietnam.  Były wykorzystywane pułapki żywe oraz zwykłe pułapki do zbierania małych ssaków. W sumie trzynaście okazów Typhlomys cinereus zebrano. Większość osobników zostało uwięzionych przez pułapki - klatki ustawione na gałęzi i ziemi w tropikalnych lasach regla, w  bambusowych zaroślach. Standardowe pomiary ciała zewnętrzne ( długość głowy i ciała, długość ogona, długość tylnej stopy, a także długość ucha ) zostały wykonane. Próbki tkanek zostały zachowane w 96% etanolu. Zastosowane próbki ( czaszki i skóry ) są przechowywane w Instytucie Zoologii Rosyjskiej Akademii Nauk, Sankt-Petersburg, Rosja ( ZIN ).
Średnie i skrajne pomiary ( w milimetrach ) u wietnamskich osobników z 5 samców wynoszą głowa i długość ciała, 83,0 ( 79 do 86 ); Długość ogona, 121,7 ( 110 do 135 ); Długość tylnych stóp, 21,8 ( 20 do 23 ); i długość ucha, 17,8 ( 17 do 19 ), a od 17 samic wynoszą głowa i długość ciała, 80,5 ( 70 do 98 ); Długość ogona, 116,9 ( 100 do 134 ); Długość tylnych stóp, 22,2 ( 21 do 24 ); i długość ucha, 17,7 ( 14 do 19 ). Chiński Typhlomys cinereus cinereus jest oczywiście mniejszy. Według danych z Wang et al. ( 1996 ), wymiary zewnętrzne dla 15 osobników  dorosłych wynoszą głowa i długość ciała, 77,1 ( 70 do 89 ); Długość ogona, 99,9 ( 92 do 111 ); Długość tylnych stóp, 19,5 ( 18,5 do 20 ); i długość ucha, 14,0 ( 11 do 16 ). Zabarwienie futra z wietnamskich osobników jest również różne od ich chińskich odpowiedników. Futro grzbietowe osobników z Sapa jest równomiernie czarniawo- szare ( Abramov i wsp. 2012 ), brzuszna powierzchnia jest prawie o tym samym ubarwieniu sprzecznym z  szarym ubarwieniem grzbietu z szaro białym spodem w próbkach z Fujian. Górna powierzchnia tylnych nóg u wietnamskich osobników jest w ciemnym kolorze, podczas gdy jest biaława u chińskich. 
Analiza filogenetyczna jądrowych genów mitochondrialnych wykazała znaczną rozbieżność pomiędzy wietnamskimi i chińskimi osobnikami. 
Jest oczywiste, że obydwa Typhlomys kłady należy traktować jako linie poziome gatunku. Co więcej, poziom ich rozbieżności jest bardziej zgodne z poziomem generycznym dla wielu gryzoni ( Jansa et al., 2006 ). 
Analiza morfologiczna również wykazała istotne różnice w czaszkowych i zewnętrznych znakach między populacjami z Wietnamu i Chin. Wszystkie te dane wskazują, że konieczna jest ponowna ocena taksonomii Typhlomys. Najnowszy punkt widzenia uznaje monotypowych Typhlomys cinereus pięć podgatunków ( Corbet i Hill, 1992; Wang et al., 1996; Musser i Carleton 2005 ) nie odzwierciedla jednak rzeczywistej zmiany. Dane potwierdzają wcześniejsze założenia Osgood ( 1932 ) oraz Smith ( 2008 ) o randze gatunku, dla wietnamskich Typhlomys chapensis. 
Według analizy morfometrycznej Wang et al. ( 1996 ), populacje chapensis i guangxiensis są najbardziej podobne, grupowanie oprócz trzech innych taksonów ( cinereus, daloushanensis i jingdongensis ). Ze względu na brak danych morfologicznych i genetycznych z południowych Chin, gdzie występuje guangxiensis, nie miał możliwości, aby ponownie ocenić status taksonomiczny tej drugiej formy. Na podstawie orografii samego regionu, można przyjąć, że guangxiensis z południowo-zachodniej prowincji Guangxi najprawdopodobniej należy do Typhlomys chapensis zamiast Typhlomys cinereus.
Biorąc pod uwagę złożoną geografię południowych Chin, a zwłaszcza wpływ wielu pojedynczych pasm górskich, możliwe jest, że wiele taksonów Typhlomys, istnieć może o randze gatunku.  W celu rozwiązania tego problemu, dokładne próbkowanie geograficzne,  powinno zawierać próbki z Chin reprezentujących wymagany szeroki zasięg geograficzny. Ponadto, włączenie niereprezentowanych podgatunków Typhlomys, z takich próbek od typu miejscowości, ma zasadnicze znaczenie dla ustalania priorytetu, w przypadku dostępnych w nazwach grup taksonomicznych ma być podniesiony do rangi gatunku.

czaszki osobników z Sapa w Wietnamie ( Typhlomys chapensis ) 

W niewoli - brak danych.


wilgotne górskie lasy w Sapa - Wietnam 








Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.




niedziela, 15 listopada 2015

Nornice hokikudo z rodzaju Oxymycterus, z Ameryki Południowej. Przegląd gatunków. Część III.







Hokikudo paramo ( Oxymycterus paramensis ) - Thomas, 1902 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( doliny środkowych Andów, południowo-wschodnie Peru, Boliwia, środkowa, zachodnia i północno-zachodnia Argentyna ).

Zamieszkuje różnego rodzaju wyżynne i górskie tropikalne lasy, w tym : las mglisty, Yungas, Tucumano boliviano, górnego regla. Zarówno siedliska pierwotne jak i wtórne a także zaburzone od 700 - 1000 do 4000 m.n.p.m.


hokikudo paramo ( Oxymycterus paramensis )

Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności od zmierzchu do świtu.
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach rodzinnych ( samica z młodymi ).
Na kryjówki wybiera wszelkiego rodzaju zagłębienia wśród korzeni drzew, w gęstych zaroślach czy pod skałami, opuszczone nory innych gatunków, powalone pnie drzew, wykroty ale kopie również własne nory w miękkim gruncie.
Brak danych czy jest terytorialny i jakiej wielkości są rewiry poszczególnych osobników.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, chociaż samiec może być smuklejszy niż samica. Jednak brak jest potwierdzonych informacji na ten temat.
Prawdopodobnie wykorzystuje system szlaków komunikacyjnych w czasie poszukiwania pokarmu. 
Długie pazury przednich kończyn wykorzystuje do kopania i rozrywania gniazd owadzich.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, postawy ciała, dotyku. Brak informacji czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów. 
Odżywia się głównie różnego rodzaju bezkręgowcami i ich larwami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie wiosennym ( październik - listopad ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny, jednak nie jest wykluczona monogamia.
Samica buduje w kryjówce gniazdo z suchych roślin i liści.
Ciąża trwa 20 - 22 dni. Rodzi się 2 - 5 młodych w miocie ( średnio 4 ). 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy.
Odstawienie następuje po około 2 - 3 tygodniach od narodzin. 
Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku około 3 miesięcy.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Długość życia nie jest znana ale przypuszcza się iż około 24 miesięcy.


Oxymecterus paramensis - schwytany osobnik w pułapkę

Opisane podgatunki :
- Oxymycterus paramensis jacentior - Thomas, 1925 - Boliwia ( Departament Tarija ) - synonim Oxymycterus jacentior - umieszczenie jacentior jako podgatunku wymaga ponownego zbadania - uważany za synonim Oxymycterus paramensis w jakiejś taksonomii
- Oxymycterus paramensis nigrifrons - Osgood, 1944 - Peru ( Dpt Puno - Limbani ) - synonim Oxymycterus nigrifrons - Oxymycterus juliacae nigrifrons - ujmowany za odrębny od Oxymycterus paramensis za J.Oliveira, 1998 ale obecnie uważany za synonim Oxymycterus paramensis
- Oxymycterus paramensis paramensis - Thomas, 1902 - Boliwia ( północno-zachodnia Cochabamba )


Oxymycterus paramensis - okaz muzealny

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, występowanie w wielu obszarach chronionych i pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Powinny zostać przeprowadzone badania weryfikujące gdyż gatunek może się składać z kilku gatunków  ( Patterson, B. os. Kom. ).
Wśród zbieranych osobników przeważają samice co daje podstawę do sądzenia, iż jest ich więcej w populacjach.
W chwili obecnej brak jest widocznych zagrożeń.
Wydaje się, iż gatunek przystosował się do obszarów zaburzonych.
Rejestrowany z większości obszarów chronionych w swoim zakresie.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące czy takson składa się z kilku innych taksonów.


Boliwia - National Park Cochabamba

W niewoli - brak danych.  




Hokikudo zbieracz ( Oxymycterus quaestor ) - Thomas, 1903 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Oxymycterus hispidus quaestor - Oxymycterus judex quaestor.
Uwagi : Dla niektórych autorów na liście różnych gatunków. Ujmowany za odrębny od Oxymycterus hispidus za J.Oliveira 1998 

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna - Misiones Prov, południowo-wschodnia Brazylia - północne Rio Grande do Sul, Rio de Janeiro, Parana, ekstremalnie we wschodnim Paragwaju ).

Zamieszkuje wilgotne i suche tropikalne lasy oraz zarośla.


hokikudo zbieracz ( Oxymycterus quaestor )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Prawdopodobnie zachowania, sposób życia oraz biologia nie odbiegają od innych gatunków z tego rodzaju.

Opisane podgatunki :
- Oxymycterus quaestor judex - Thomas, 1909 - południowo-wschodnia Brazylia ( Santa Catarina ) - synonim  Oxymycterus judex - Oxymycterus hispidus judex - dla niektórych autorów na liście różnych gatunków - ujmowany za odrębny od Oxymycterus hispidus za J.Oliveira, 1998 ale obecnie uważany za synonim Oxymycterus quaestor 
- Oxymycterus quaestor misionalis - Sanborn, 1831 - Argentyna ( Misiones Prov ), Urugwaj ( Cuenca del Arroyo ) - synonim Oxymycterus misionalis - Oxymycterus judex misionalis - Oxymycterus hispidus misionalis - dla niektórych autorów na liście różnych gatunków - ujmowany za odrębny od Oxymycterus hispidus za J.Oliveira, 1998 ale obecnie uważany za synonim Oxymycterus quaestor 


rycina - Oxymycterus quaestor misionalis 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz występowanie w wielu obszarach chronionych w swoim zakresie. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak danych na temat wielkości populacji, którą uważa się za obfitą.
Nie ma informacji na temat widocznych zagrożeń dla gatunku w chwili obecnej.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące stanu i trendów populacji, jej obfitości, ekologii, biologii, siedlisk oraz ewentualnych zagrożeń.
Badania powinny także obejmować status taksonomiczny podgatunków, głównie Oxymycterus quaestor misionalis traktowany przez wielu autorów jako samodzielny gatunek.

W niewoli - brak danych.


tropikalny las w Amboro National Park - Boliwia

  
     

Hokikudo Robertsa ( Oxymycterus roberti ) - Thomas, 1901 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Oxymycterus dasytrichus roberti.

Występuje w Ameryce Południowej ( Brazylia - Minas Gerais, Rio Jordao, Paranaiba ).

Zamieszkuje umiarkowane lasy araukarii, otwarte pola i łąki na wysokości 700 - 900 m n.p.m.

Aktywny w ciagu całego roku, szczyt aktywności w godzinach nocnych. 
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach rodzinnych.
Nie wiadomo czy jest terytorialny i jakie są zakresy rewirów osobniczych.
Na kryjówki wykorzystuje różnorodne zagłębienia wśród korzeni drzew, opuszczone nory innych gatunków, gęste zarośla. Kopie również własne nory.
Wykorzystuje prawdopodobnie systemy szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego ale samiec może być nieco szczuplejszy.
Długie i ostre pazury przednich kończyn wykorzystuje do wykopywania i rozrywania gniazd owadzich.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Brak danych czy wykorzystuje wokalizę w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia sie głównie różnorodnymi bezkręgowcami i ich larwami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie wiosennym ( październik - listopad ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny, jednak nie jest wykluczona monogamia.
Ciąża trwa około 20 dni. Samica rodzi 2 - 5 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie. 
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy.
Odstawienie następuje po około 2 - 3 tygodniach od narodzin. 
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie jest znana.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i występowanie w wielu obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Niewiele wiadomo o stanie populacji tego gatunku, nie są znane trendy czy obfitość.
Wydaje się, iż brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące stanu i trendów populacji, jej obfitości i ewentualnych zagrożeń w przyszłości.

W niewoli - brak danych.




Hokikudo czerwony ( Oxymycterus rufus ) - ( J, Fischer, 1814 ) - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( środkowo-wschodnia Argentyna, Urugwaj, południowo-wschodnia Brazylia ).

Zamieszkuje otwarte tereny trawiaste, obrzeża lasów, zarośla.


hokikudo czerwony ( Oxymycterus rufus )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Prawdopodobnie prowadzi nocny tryb życia i odżywia się owadami.


rycina - Oxymycterus rufus 

Opisane podgatunki :
- Oxymycterus rufus platensis - Thomas, 1914 - Argentyna ( La Plata, Buenos Aires Prov ) - synonim Oxymycteris platensis - Oxymycteris rutilans platensis - kariotyp Oxymycterus rufus i wsparcie związku z platensis jako jednego gatunku 
- Oxymycterus rufus rostellatus - ( Wagner, 1842 ) - północno-wschodnia Brazylia ( las atlantycki, Campos Sulinos, Rio Grande do Sul ) - synonim Oxymycterus rostellatus - Hesperomys rostellatus - uważany za synonim Oxymycterus rufus lub dasytrichus - wymieniane jako odrębne w Brazylii i w jakiejś taksonomii
- Oxymycterus rufus rutilans - Olfers, 1818 - wschodnia, południowo-zachodnia i południowo-wschodnia Brazylia - Azara, Pargwaj, Urugwaj, północno-wschodnia Argentyna - delta Parany - synonim Oxymycterus rutilans - Mus rutilans - uważany za synonim Oxymycterus rufus - nazwa Oxymycterus rufus stosowana w miejsce Oxymycterus rutilans 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz występowanie w obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Uważa się jednak, że następuje zmniejszenie obecności gatunku w niektórych obszarach. Mimo to uznaje się iż brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w Argentynie.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące siedlisk, biologii, ekologii, stanu i trendów populacji, jej obfitości i ewentualnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.




Oxymycterus wayku - J.P. Jayat et cet., 2008 /  J. Pablo Jayat, Guillermo D’elía, Ulyses f. J. Pardinas, M. Daniela Miotti,  & Pablo E. Ortiz / 2008 -  gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( Argentyna ).

Zamieszkuje argentyński las Yungas.


Oxymycterus wayku - okaz muzealny 

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo o biologii, ekologii i sposobie życia tego gatunku.
Wiadomo iż, został opisany na podstawie badań morfologicznych i molekularnych. Badania te pozwoliły rozpoznać nowy gatunek.
Jego wielkość to 124 - 144 mm, długość ogona 77 - 97 mm.
Waga 44,5 - 76,5 gram.

Nie opisano żadnych podgatunków.

IUCN  ze względu na nie dawne opisanie nie sklasyfikował gatunku.

W niewoli - brak danych. 




boliwijski las Yungas









Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.









   

niedziela, 8 listopada 2015

Nornice hokikudo z rodzaju Oxymycterus, z Ameryki Południowej. Przegląd gatunków. Część II.






Hokikudo mały ( Oxymycterus hiska ) - Hinojosa, Anderson, Patton, 1987 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( wschodnie stoki Andów w Peru i północno-południowo wschodniej Boliwii - Departament La Paz i Cochabamba ).

Zamieszkuje wyżynne i górskie wilgotne pierwotne lasy oraz las wtórny od 610 - 3500 m n.p.m. Prawdopodobnie również tereny upraw rolnych ale to wymaga weryfikacji.

Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Szczyt aktywności jednak głównie od zmierzchu do świtu.
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach rodzinnych ( samica z młodymi ).
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakresy osobnicze nie są poznane.
Na kryjówki wybiera opuszczone nory innych gatunków, zagłębienia wśród korzeni drzew, powalone drzewa, gęste zarośla czy wśród rumowisk skalnych.
Kopie też własne nory za pomocą długich pazurów.
W czasie nocnych poszukiwań pokarmu porusza się prawdopodobnie systemem szlaków komunikacyjnych, prowadzących do miejsc żerowania.
Do komunikacji używa sygnałow chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, agresji lub zalotów.
Odżywia się różnego rodzaju bezkręgowcami i ich larwami. Często rozkopuje różnego rodzaju owadzie gniazda.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie wiosennym ( październik - listopad ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny, jednak nie jest wykluczona monogamia.
Samica buduje gniazdo z suchej roślinności w kryjówce. Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi średnio 2 - 5 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy.
Odstawienie następuje po około 2 - 3 tygodniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Dojrzałość płciową uzyskuje po około 3 miesiącach od narodzin.
Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie około 18 miesięcy.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk oraz występowanie w obszarach chronionych. Jest małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach w chwili obecnej.
Uważa się, iż jest stosunkowo rzadki w Peru ale bardziej powszechny w Boliwii.
W chwili obecnej brak widocznych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Wydaje się, iż potrafi się dostosować do zaburzonych siedlisk oraz toleruje pewien stopień ich modyfikacji.
Jego obecność jest potwierdzona z co najmniej trzech obszarów chronionych.

W niewoli - brak danych.




Oxymycterus hispidus - Pictet, 1843 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Mus hispidulus - Oxymycterus dasytrichus hispidus.
Uwaga : dawniej zawierał Oxymycterus quaestor, który jest samodzielnym gatunkiem.

Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-wschodnia Brazylia - Bahia i północno-wschodnia Argentyna - prowincja Misiones ).

Zamieszkuje wilgotne lasy regionu Mata Atlantica.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Przypuszcza się, iż jest to nocny gatunek, prowadzący naziemny tryb życia i odżywiający się bezkręgowcami.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz występowanie w wielu obszarach chronionych. Istnieje w chwili obecnej małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak danych na temat wielkości populacji i jej trendów.
Nie wiele wiadomo o zagrożeniach dla tego gatunku ale siedliska przyrodnicze w jego zakresie zostały poważnie zmienione. Przypuszcza się, iż gatunek zdołał się przystosować.
Stwierdzono występowanie w kilku obszarach chronionych.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące stanu i trendów populacji, jej obfitości, siedlisk, biologii, ekologii oraz ewentualnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.

    


Hokikudo keczua ( Oxymycterus hucucha ) - Hinojosa, Anderson, Patton, 1987 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( centralna Boliwia - Departament Cochabamba, zachodnia Comarapa ).

Zamieszkuje wilgotny mglisty las na wysokości 2800  n.p.m. Obecnie jego siedlisko jest mocno zaburzone i pofragmentowane.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo jedynie, że prowadzi naziemny i nocny tryb życia oraz odżywia się owadami i innymi bezkręgowcami wykopywanymi za pomocą długich pazurów.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony w kategorii B1ab( i,ii,iii ) ze względu na zasięg występowania, który jest prawdopodobnie mniejszy niż 5000 km2, cała populacja znajduje się w mniej niż pięciu miejscach. Postępujący spadek populacji powodowany jest przez utratę zakresu jak i jakości siedliska.
Należałoby go ponownie ocenić w oparciu o nowe aktualne informacje, zawierające dane dotyczące zasięgu występowania oraz zajęcia zmodyfikowanego siedliska.
Gatunek znany jest tylko z kilku osobników z jednego miejsca ( Boliwia - Departament  Cochabamba, 28 km drogi w zachodniej Comarapa na wysokości 2800 m n.p.m.  17 ° +51'S, 64 ° 40'W ( Hinojosa et al., 1987 ).
Uważa się, iż ma bardzo ograniczony zasięg. 
Główne zagrożenie stanowi wycinanie lasu pod pastwiska dla bydła.
Inne zagrożenie stanowi budowa dróg oraz osiedli ludzkich wzdłuż tych dróg powodująca dalszą fragmentację siedliska.
Gatunek nie występuje w żadnym chronionym obszarze.
Istnieje pilna potrzeba utworzenia obszaru chronionego w Comarapa.
Potrzebne są dalsze badania w celu znalezienia dodatkowych populacji tego gatunku.

W niewoli - brak danych. 




Hokikudo inka ( Oxymycterus inca ) - Thomas, 1900 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. 

Występuje w Ameryce Południowej ( środkowo-południowe Peru i północna Boliwia - Departament Cochabamba i Santa Cruz ).

Zamieszkuje Cerrado, tropikalny pierwotny las, las Yungas, wyżynny i górski las, las wtórny, obszary upraw rolnych, obszary zaburzone.
Od 400 - 2500 m n.p.m w Boliwii i 500 - 1900 m n.p.m. w Peru.

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu. 
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach rodzinnych.
Brak danych czy jest terytorialny i o wielkości rewirów osobniczych.
Na kryjówki wykorzystuje różnego rodzaju zagłębienia wśród korzeni drzew, gęste zarośla, opuszczone nory innych gatunków lub wykopane własne nory. 
Prawdopodobnie korzysta z systemu szlaków komunikacyjnych.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, wzroku, dotyku, słuchu, postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się głównie bezkręgowcami i ich larwami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie wiosennym ( październik - listopad ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny, jednak nie jest wykluczona monogamia.
Samica buduje gniazdo z suchej roślinności w kryjówce. Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi średnio 2 - 5 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy.
Odstawienie następuje po około 2 - 3 tygodniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.

Opisane podgatunki :
- Oxymycterus inca doris - Thomas, 1916 - południowa Boliwia ( dolina Rio Mamore ) - synonim Oxymycterus doris - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii 
- Oxymycterus inca iris - Thomas, 1916 - środkowa Boliwia ( rzeka Mapiri, dolina rzeki Beni ) - synonim Oxymycterus iris - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii 
- Oxymycterus inca juliacae - J.A, Allen, 1900 - Boliwia ( Cochabamba, Charuplaya ) - synonim Oxymycterus juliacae - na liście różnych gatunków dla niektórych autorów - ujęty za odrębny od Oxymycterus inca przez J. Oliveira, 1998 - ale synonim Oxymycterus inca w większości taksonomii 

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, tolerancję na szeroki zakres siedlisk i prawdopodobieństwo dużych populacji.
Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Granice podziału między Oxymycterus inca a Oxymycterus amazonicus muszą zostać zweryfikowane ( B. Patterson pers. Comm. ). Zabieg ten obejmuje Oxymycterus inca juliacae, który może być odrębnym gatunkiem ( H. Zeballos i B. Patterson pers. Comm. ).
Obecny trend populacji określa się na stabilny. Zebrane osobniki - samice zawierały 2 - 5 zarodków w każdej.
Brak jest wyraźnych zagrożeń w chwili obecnej.
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące podziału między Oxymycterus inca i Oxymycterus amazonicus oraz statusu taksonomicznego Oxymecterus inca juliacae.

W niewoli - brak danych.




Oxymycterus josei - Hoffmann & Lessa & Smith, 2002 - gryzoń z  nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Oxymycterus rufus josei.

Występuje w Ameryce Południowej ( południowy Urugwaj, na południe od Rio Negro, Department of Soriano, Colonia, San Jose, Canelones, Maldonado ).

Zamieszkuje obszary podmokłe, wilgotne łąki, obszary piaszczyste.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.


Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony w kategorii B1ab( iii ) ze względu, że zasięg występowania jest mniejszy niż 5 000 km2, cała populacja jest znana z mniej niż pięciu miejsc oraz występujący tam spadek w zakresie i jakości siedliska.
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie siedlisk związana z rozwojem turystyki i urbanizacją.
Obecnie istnieje nie wiele stanowisk populacji tego gatunku.
Gatunek nie występuje w żadnym obszarze chronionym.
Obecnie w Urugwaju powstaje krajowy system obszarów chronionych ( G. D'Elia. pers. comm ).
W chwili obecnej gatunek powinien zostać objęty działaniami ochronnymi, obejmującymi ochronę jego nie zdewastowanych siedlisk.

W niewoli - brak danych.




Hokikudo długonosy ( Oxymycterus nasutus ) - ( Waterhouse, 1837 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim  Oxymycterus rufus nasutus - Mus nasutus.

Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-wschodnia Brazylia - Rio Grande do Sul i Sao Paulo, Urugwaj - Maldonado ).

Zamieszkuje obszary podmokłe, przybrzeżne łachy, brzegi strumieni, łąki i pastwiska na wysokości powyżej 400 - 500 m n.p.m.   


hokikudo długonosy ( Oxymycterus nasutus )

Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności głównie od zmierzchu do świtu.
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach rodzinnych.
Brak danych czy jest terytorialny i jakie są wielkości rewirów osobniczych.
Na kryjówki wybiera naturalne zagłębienia, opuszczone nory innych gatunków, gęste zarośla, kępy wysokiej trawy, zagłębienia wśród korzeni drzew oraz kopie własne nory.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Prawdopodobnie wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, wzroku, dotyku, słuchu, postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się głównie bezkręgowcami i ich larwami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie wiosennym ( październik - listopad ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny, jednak nie jest wykluczona monogamia.
Samica buduje gniazdo z suchej roślinności w kryjówce. Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi średnio 2 - 5 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy.
Odstawienie następuje po około 2 - 3 tygodniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroka dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i występowanie w wielu obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Uważa się iż populacje są lokalnie obfite.
Brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Dwa występujące w Urugwaju gatunki : Oxymycterus nasutus i Oxymycterus josei są szczególnym przypadkiem w ramach rodzaju. Są one sympatryczne, genetycznie różne, ale morfologicznie bardzo podobne. Wyniki wykluczają fałdy stomatologiczne, ale potwierdzają znaki diagnostyczne, takie jak szerokość płyty jarzmowej u Oxymycterus josei.  Obecny stan genetyczny, morfologiczny płci i wiedzy geograficznej w regionie sugeruje, że istnieją kwestie historyczne, które pozostają do rozwiązania. 
Rejestrowany z Parku Narodowego Aparados da Serra i Parku Narodowego Serra Geral. Jest prawdopodobnie obecny również w innych obszarach chronionych.

W niewoli - brak danych.




     


Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.


KRS 0000069730