czwartek, 24 lutego 2011

27 lutego - Międzynarodowy Dzień Niedźwiedzia Polarnego

Nikt dokładnie nie wie kto ustanowił ten dzień.
Jest obchodzony przez Miłośników Niedźwiedzi Polarnych na świecie.


niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) w warunkach wiwaryjnych


rodzina czyli samica z dwójką młodych


śpiący ? niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus )


jazda bez trzymanki - Brookfield zoo


 kąpiel w zoo


archiwalne - niedźwiedź polarny ( Ursus maritimus ) zoo Warszawa


ostatni polski niedźwiedź polarny - Śnieżka z wrocławskiego zoo


portret


nie chcę słyszeć o żadnym dniu polarnego misia - Brookfield zoo 



poniedziałek, 14 lutego 2011

17 luty - Światowy Dzień Kota

z lewej : Beszamel, z prawej : Mela


z lewej : Myszytos, z prawej : Wasia

Najpiękniejsze drapieżne koty.

po lewej : młody tygrys sumatrzański ( Panthera tigris sumatrae ) - zoo San Diego , po prawej : dorosły osobnik - zoo Toronto




po lewej : jaguar ( Panthera onca ), po prawej : lampart ( Panthera pardus )




po lewej : irbis ( Panthera uncia lub Uncia uncia ) - Woodland Park Zoo, po prawej : gepard ( Acinonyx jubatus ) 


Moje domowe koty europejskie krótkowłose

Mela




portret Waśki




Kiesza - prawdziwy kot estoński




film z Waśką w roli głównej




piątek, 11 lutego 2011

Nowiki ( Neotoma ) czyli chomiki Ameryki Północnej. Przegląd gatunków.

Krótka charakterystyka rodzaju Neotoma.


Nowiki ( Neotoma ) rodzaj gryzoni z rodziny ( Cricetidae ). Obejmuje 22 gatunki.

Występują w Ameryce Północnej i Środkowej.

Zamieszkują głównie lasy, tereny suche, półpustynie i pustynie oraz góry.

Aktywne głównie w nocy.
Są to zwierzęta o wielkości od 23 do 47 cm długości, z wyłączeniem 8-24 cm ogona.
Ubarwienie od jasnopłowego, popielatego do ciemnoszarego i rudego. Brzuch i stopy zwykle biały ale też kremowy czy popielaty, jednak zawsze jaśniejszy niż grzbiet. Mają stosunkowo duże uszy i słabo owłosiony ogon.

 nowik florydzki lub wschodni ( Neotoma floridana )

Żywią się pokarmem roślinnym, głównie nasionami, owocami, jagodami, liśćmi ale także w okresach nie sprzyjających pokarmem zwierzęcym - owadami i innymi bezkręgowcami.

charakterystyczne gniazda nowików zwane często rumowiskami lub wysypiskami, po lewej: na drzewie  
po prawej: pod krzewem

Żyją samotnie, jedynie na okres rozrodu łączą się w pary.

po lewej i prawej rumowiska nowików

Budują duże gniazda do 1m długości tzw. rumowiska lub wysypiska na drzewach lub ziemi ( u podstawy skały, pnia lub kaktusa ). Jest to budowla zbudowana z materiału roślinnego ( różnego rodzaju gałązek, korzeni , kory, szyszek itp. ) a także z odłamków skał i kamieni. Można też znaleźć w tego typu gniazdach różnego rodzaju przedmioty znalezione w pobliżu ludzkich siedzib lub obozowisk. Zdarza się, że zabierają z ludzkich obozowisk błyszczące przedmioty ( kapsle, wieczka puszek, szkiełka, itp. ) zostawiając w to miejsce zdobycz niesioną poprzednio. Sprawia to wrażenie wymiany z człowiekiem posiadanym przedmiotem.

 po lewej : rumowisko u podstawy kaktusa, po prawej : w formie kopca

Gatunki pustynne budują swoje gniazda na kaktusach lub wewnątrz nich, także są nie dostępne dla drapieżników.

po lewej : rumowisko wewnątrz iglastego krzewu, po prawej : u podstawy opuncji

Ruja odbywa się w zależności od szerokości geograficznej, od stycznia do sierpnia.
Średnia długość ciąży wynosi 37-38 dni. Młode rodzą się najczęściej od kwietnia do końca czerwca.
1 miot w sezonie. Okres laktacji trwa średnio 62-72 dni. W miocie 2-4 młode.
Średnia długość życia to 45 miesięcy, maksymalnie 72 miesiące.

Neotoma floridana - Nowik florydzki

Przegląd gatunków :

- Neotoma albigula
- Neotoma angustapalata
+ Neotoma anthonyi
- Neotoma bryanti
+ Neotoma bunkeri
- Neotoma chrysomelas - Nowik nikaraguański
- Neotoma devia - Nowik arizoński
- Neotoma floridana - Nowik florydzki, Nowik wschodni
- Neotoma goldmani - Nowik Goldmana
- Neotoma lepida
- Neotoma leucodon - Nowik białozębny
- Neotoma macrotis
- Neotoma magister
+ Neotoma martinensis
- Neotoma mexicana - Nowik meksykański
- Neotoma micropus 
- Neotoma nelsoni
- Neotoma palatina
- Neotoma stephensi
- Neotoma phenax - podrodzaj ( Teanopus )
- Neotoma cinerea - Nowik puszystoogonowy - podrodzaj ( Teonoma )
- Neotoma fuscipes - Nowik ciemnostopy - podrodzaj ( Teonoma )
- Neotoma furruginea 

Neotoma mexicana - Nowik meksykański


Neotoma albigula - gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ).

Występuje w Ameryce Północnej od Utah i Wyoming w U.S.A. do środkowego Meksyku.

Zamieszkuje różnorodne środowiska od poziomu morza do 2800 m n.p.m. Są to lasy i ich obrzeża, obszary pustyń i półpustyń, góry i wzniesienia, obszary skaliste, wąwozy i kaniony.

Neotoma albigula w środowisku pustynnym

Aktywny głównie w nocy, przez cały rok. Żyje samotnie, w pary łączy się jedynie w okresie rui.
Gniazdo buduje w zależności od siedliska z różnorodnych materiałów. Jest to najczęściej budowla u podstawy krzewu, mająca nawet kilka metrów średnicy. Komora naziemna w rumowisku zawiera gniazdo wyścielone suchymi trawami. Na obszarach skalistych wykorzystuje często naturalne szczeliny czy jaskinie wokół, których buduje rumowisko

rumowisko Neotoma albigula
.
Żywi się głównie pokarmem roślinnym ale nie gardzi też pokarmem zwierzęcym. Część pokarmu przechowuje na gorsze okresy w rumowisku, w odpowiedniej komorze. Wodę pozyskuje z roślin zwłaszcza kaktusów.
Ruja trwa od stycznia do marca, ale może się przedłużyć w zależności od szerokości geograficznej występowania.
Ciąża trwa 37-38 dni. Młode rodzą się wiosną lub wczesnym latem, 2-3 w miocie. 1 miot w sezonie. Okres laktacji trwa 62-72 dni, a osiągają dojrzałość płciową w wieku 166-176 dni.

Neotoma albigula

Opisane podgatunki :
- Neotoma albigula albigula - północny Nowy Meksyk, Teksas, zachodnia Arizona i południowa aż po Coahuila i Sonorę w Meksyku
- Neotoma albigula brevicauda - Utah, Kolorado
- Neotona albigula durangae - południowo-zachodnie Chihuahua, środkowe Durango
- Neotoma albigula laplataensis - Utah, Kolorado, Arizona
- Neotoma albigula leucodon - Nowy Meksyk, Teksas, Oklahoma, Durango, Zacatecas, San Luis Potosi, Guanajuato, Jalisco, Aquascalientes, Queretaro, Hidalgo, południowo-wschodnie Coahuila
- Neotoma albigula mearnsi - Arizona
- Neotoma albigula melanura - środkowa Sonora, Chihuahua, Sinaloa
- Neotoma albigula melas - Nowy Meksyk
- Neotoma albigula robusta - Teksas
- Neotoma albigula seri - północno-wschodnia Sonora
- Neotoma albigula sheldoni - północno-wschodnia Sonora
- Neotoma albigula subsolana - Coahuila, Tamaulipas, Nuevo Leon
- Neotoma albigula venusta - zachodnia Arizona ( dolina rzeki Kolorado ), Sonora, Baja California
- Neotoma albigula warreni - Kolorado, Oklahoma
- Neotoma albigula varia - północno-wschodnia Baja California, wyspa Tiburon, wyspa Turner - podgatunek zagrożony szczególnie na wyspach


 Neotoma albigula

Neotoma albigula nie jest gatunkiem zagrożonym. Występuje dość licznie na terenach chronionych. Gęstość populacji zależna jest od schronienia, pożywienia i wody. Zagrożony jest wyłącznie podgatunek Neotoma albigula varia.

W niewoli - brak danych.







Neotoma angustapalata - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ).

Występuje w Ameryce Północnej, w południowo-zachodnim Tamaulipas i San Luis Potosi w Meksyku. Jest endemitem dla Meksyku.


Zamieszkuje wilgotny, wiecznie zielony las.

Gatunek ten jest słabo poznany. Jest bardzo rzadki. Żyje na ziemi.

Gatunek jest zagrożony przez pozyskiwanie drewna i przekształcania lasu w plantacje kawy.
Obecnie gatunek ten nie jest chroniony w Meksyku. Część populacji żyje na terenie Rezerwatu Biosfery El Cielo.


W niewoli - brak danych.







Neotoma bryanti - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ).


Występuje w Ameryce Północnej, na wyspie Cedros ( północna Baja California ) w Meksyku. Jest endemitem dla Meksyku.


Zamieszkuje różnorodne siedliska na wyspie : przybrzeżne zarośla, porośnięte roślinnością wydmy, łąki porośnięte jałowcem, tereny trawiaste i porośnięte opuncją, las sosnowy. Unika suchych, jałowych wydm i zboczy.


Neotoma bryanti

Aktywny w nocy, w ciągu całego roku. Żyje samotnie, w pary łączy się w okresie rui. Prowadzi naziemny tryb życia.
Gniazdo jest zbudowane z suchych liści, bardzo mocno wciśniętych w żywe liście. Materiały użyte na budowę rumowiska są różne w różnych częściach wyspy, w zależności od występujących gatunków roślin.
Odżywia się głównie pokarmem roślinnym, chociaż nie gardzi też zwierzęcym. Gromadzi część pokarmu na gorsze okresy w odpowiedniej komorze.
Młode rodzą się pod koniec kwietnia i z początkiem maja po około 38 dniach ciąży. W miocie 2-4 młodych. 1 miot w sezonie.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek jest zagrożony, jego zasięg jest mniejszy niż 400 km2. Siedliska jego pogarszają się corocznie. Główne zagrożenia to : eliminacja krzewów na opał w południowej części wyspy i drapieżnictwo kotów i psów domowych.

W niewoli - brak danych.







+ Neotoma anthonyi - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ). Uważany za wymarły od 1926 roku, mimo wyczerpujących badań.

Występował w Ameryce Północnej, na wyspach Todos Los Santos, w północnej Baja California, w Meksyku.

Zamieszkiwał przybrzeżne zarośla, tereny trawiaste.

  Neotoma anthonyi - eksponat muzealny

Niewiele wiadomo na temat historii naturalnej Neotoma anthonyi.

Przyczyną wyginięcia było drapieżnictwo zdziczałych kotów domowych.







+Neotoma bunkeri - gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ). Uważany za wymarły od 1931 roku, mimo wyczerpujących badań.

Występował w Ameryce Północnej, na wyspie Coronados, w Baja California ( Meksyk ).

Zamieszkiwał różnorodne siedliska wyspy.

  Neotoma bunkeri - eksponat muzealny

Niewiele wiadomo na temat historii naturalnej Neotoma bunkeri.

Przyczyną wyginięcia było drapieżnictwo zdziczałych kotów domowych oraz wyczerpanie się zasobów pokarmowych na skutek działalności człowieka.


                                                                   ciąg dalszy nastąpi                                                                   









niedziela, 6 lutego 2011

Zagrożone ssaki Europy część VIII

Burunduk ( Eutamias sibiricus ) synonim ( Tamias sibiricus ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).


Występuje od północnej i wschodniej Europy po Chiny i Japonię.

Zamieszkuje lasy liściaste i mieszane.

burunduk ( Tamias sibiricus )

Aktywny w ciągu dnia, w ciągu całego roku. Przebywa głównie na ziemi, chociaż dobrze wspina się po drzewach.
Gniazda zakłada w dziuplach i norach w ziemi. Na okres zimy gromadzi zapasy, nie zapada w sen zimowy. W czasie nie sprzyjających warunków atmosferycznych, nie opuszcza gniazda, spożywając nagromadzone zapasy.

Tamias sibiricus orientalis

Żyje pojedynczo lub w małych grupkach rodzinnych.
Odżywia się nasionami drzew, owocami, jagodami, pączkami. Nie gardzi też pokarmem zwierzęcym - głównie owady i inne bezkręgowce, czasami jaja i pisklęta ptaków.
Ruja odbywa się wiosną, w kwietniu. Ciąża trwa 35-40 dni. Samica rodzi 4-10 młodych w miocie. 1 miot w sezonie.

burunduk ( Tamias sibiricus ) - ogród zoologiczny we Wrocławiu

Opisane podgatunki :
- Eutamias sibiricus albogularis ? - północne Chiny
- Eutamias sibiricus altaicus - góry Ałtaj
Eutamias sibiricus barberi ? - Korea
 Eutamias sibiricus intercessor ? - Shansi ( północne Chiny )
 Eutamias sibiricus jacutensis ? - Kamczatka, wschodnia Syberia
 Eutamias sibiricus lineatus - Sachalin, południowe Kuryle, Hokkaido
 Eutamias sibiricus ordinalis - północno-wschodnie Chiny
 Eutamias sibiricus orientalis - region Ussuri ( Syberia )
 Eutamias sibiricus pallasi - wschodnia Europa, Ural, zachodnia Syberia
 Eutamias sibiricus senescens - północne Chiny
 Eutamias sibiricus sibiricus - południowy Ural, zachodnia Syberia, Ałtaj, Ałtajski Kraj, Sajany, Transbajkalia, Mongolia
 Eutamias sibiricus umbrosus - góry Minshan, Gansu ( Chiny )
 Eutamias sibiricus uthensis ? - północno-wschodnia Syberia, Korea
- Eutamias sibiricus okadae? - wyspa Kunashiri, południowe Kuryle 


Burunduk nie jest gatunkiem zagrożonym. Występuje dość licznie w swoim zasięgu. Lokalnie mogą być zagrożone, nie które populacje z uwagi na działalność człowieka.


burunduk ( Tamias sibiricus ) - ogród zoologiczny we Wrocławiu


W warunkach wiwaryjnych burunduk potrzebuje przestronnej woliery z możliwością wspinania się po konarach drzew. Trzymany pojedynczo lub czasami w parach. Nie sprawia trudności pod względem pokarmowym. Dobrze się oswaja i przyzwyczaja do opiekunów. W niewoli może żyć 6-10 lat a nawet dłużej. W polskich ogrodach zoologicznych można go obejrzeć między innymi we Wrocławiu.







Chomik europejski ( Cricetus cricetus ) gryzoń z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ). Jedyny przedstawiciel rodzaju Cricetus.


Występuje w Europie i zachodniej oraz środkowej części Azji.

Zamieszkuje pola uprawne, łąki, ugory, stepy.

chomik europejski ( Cricetus cricetus ) w postawie zagrożenia

Żyje samotnie, w pary łączy się tylko w okresie rozrodczym. Po tym czasie samica nie toleruje samca i go przepędza.
Kopie nory z systemem korytarzy, sypialniami i spiżarniami, w których gromadzi zapasy pożywienia ( ziarno, bulwy, korzonki ).
Aktywny głównie nocą. W okresie zimy zapada w rodzaj odrętwienia, z którego często się wybudza co 5-7 dni, aby się pożywić. W norze spędza od października do końca marca nie opuszczając jej.
Żywi się ziarnem, owocami, bulwami innymi jadalnymi częściami roślin a także owadami. Część pokarmu zjada na miejscu, resztę przenosi w torbach policzkowych do spiżarni.
Samica może mieć 2-3 mioty w roku. Ciąża trwa 21-25 dni, rodzi się 2-8 młodych. Zdarzają się mioty liczące nawet 18 młodych. W wieku 24-35 dni młode usamodzielniają się i samica przepędza je.

Cricetus cricetus cricetus

Opisane podgatunki :
- Cricetus cricetus babylonicus ? - północny Kaukaz
- Cricetus cricetus canescens - północna Francja, basen Renu, Belgia, północno-zachodnie Niemcy
Cricetus cricetus cricetus - Niemcy
- Cricetus cricetus frumentarius ? - Rosja
Cricetus cricetus fulvus - Turyngia ( Niemcy )
Cricetus cricetus fuscidorsis - Kazachstan, Kirgizja
- Cricetus cricetus germanicus ? - Niemcy
Cricetus cricetus latycranius ? - Rosja
- Cricetus cricetus nehringi - Rumunia
- Cricetus cricetus niger ? - Austria, Węgry, południowe Niemcy
- Cricetus cricetus niger ? - dolina Saale ( Niemcy )
Cricetus cricetus nigricans ? - Niemcy
Cricetus cricetus polychroma ? - Ural
- Cricetus cricetus rufescens ? - Rosja
Cricetus cricetus stavropolicus ? - Rosja
Cricetus cricetus tauricus ? - Krym, południowa Rosja
Cricetus cricetus tomensis ? - Syberia
- Cricetus cricetus varius ? - Europa
Cricetus cricetus vulgaris ? - zachodnia Europa


W Polsce występuje na terenie całego kraju, oprócz Sudetów i Karpat. Wszędzie rzadki. Objęty ochroną gatunkową.


Chomik europejski jest uważany za szkodnika upraw rolnych. Jest także wykorzystywany dla futra. W wielu krajach europejskich krytycznie zagrożony.
W 2007 roku Komisja Europejska zagroziła Francji grzywną, za brak skutecznej ochrony nad ostatnią kolonią w Europie Zachodniej.


chomik europejski ( Cricetus cricetus )


W warunkach wiwaryjnych chomik europejski był wykorzystywany jako zwierzę laboratoryjne, ale bardzo źle znosił niewolę i hodowlę laboratoryjną zarzucono.
Potrzebuje przestronnego terrarium. Trzymany jest pojedynczo. Może dożyć do 8 lat.







Smużka leśna ( Sicista betulina ) gryzoń z rodziny skoczkowatych ( Dipodidae ).

Występuje w Europie, od Niemiec i Skandynawii po środkową Azję.

Zamieszkuje lasy i ich obrzeża, zarośla i zakrzewienia, żywopłoty, stare parki.

smużka leśna ( Sicista betulina )

Aktywna głównie w nocy. Żyje samotnie, w pary łączy się w okresie rui.
Gniazda zakłada w spróchniałych pniach lub u podstawy krzewów. Zbudowane są one z trawy i mchu.
W okresie zimy hibernuje pod ziemią, od października do maja.
Prowadzi naziemny tryb życia, chociaż doskonale wspina się po wysokich trawach czy gałęziach drzew i krzewów.
Żywi się głównie pokarmem zwierzęcym. Są to drobne owady i inne bezkręgowce.
Ruja odbywa się po przebudzeniu z hibernacji w maju. Samica po ciąży trwającej 20-25 dni, rodzi 2-8 młodych w miocie. 1 miot w sezonie. Po 35-40 dniach młode usamodzielniają się.


Sicista betulina


Opisane podgatunki :
- Sicista betulina betulina - zachodnia Syberia
- Sicista betulina montana - północne Węgry
- Sicista betulina norvegica - Norwegia
- Sicista betulina taigica - zachodnia Syberia

W Polsce występuje w północno-wschodniej części kraju oraz w Karpatach. Objęta ochroną gatunkową.

Smużka leśna obecnie nie jest gatunkiem zagrożonym w zasięgu swojego występowania. Lokalne populacje mogą być zagrożone z uwagi na działalność człowieka.

W niewoli - brak danych.







Smużka stepowa ( Sicista subtilis ) gryzoń z rodziny skoczkowatych ( Dipodidae ).


Występuje od Europy Środkowej poprzez Ukrainę, strefę stepową Rosji aż do jeziora Bajkał, północny Kazachstan i południowo-zachodnie Chiny. Na południu sięga Węgier ( wymarła w XX w. oprócz jednego stanowiska w północno-wschodniej części kraju ), Rumunii i Bułgarii ( w Europie ).

Zamieszkuje stepy, łąki, pastwiska, nieużytki rolne, miedze, lasy i ich obrzeża, półpustynie.

smużka stepowa ( Sicista subtilis )

Prowadzi naziemny i nocny tryb życia.Typowy samotnik, w pary łączy się tylko w okresie rui.
Gniazda zakłada w norach wykopanych samodzielnie lub po innych gryzoniach.
W okresie zimowym zapada w stan hibernacji, od października do maja.
Żywi się głównie owadami i innymi bezkręgowcami.
Ruja odbywa się po przebudzeniu z hibernacji w maju. Samica po ciąży trwającej 20-25 dni rodzi 2-8 młodych w miocie. 1 miot w sezonie. Po około 35-40 młode się usamodzielniają.

Sicista subtilis

Opisane podgatunki :
Sicista subtilis lineatus - Rosja
Sicista subtilis loriger - Ukraina
Sicista subtilis nordmanni - południowo-wschodnia Ukraina, Rumunia, Bułgaria
Sicista subtilis pallida - Turkiestan
Sicista subtilis sibirica - rejon jeziora Bajkał, góry Ałtaj ( południowa Syberia, Ałtaj Mongolski )
Sicista subtilis subtilis - Ural, Transuralia, zachodnia Syberia
Sicista subtilis trizona - północno-wschodnie Węgry
Sicista subtilis vaga - europejska część Rosji, północny Kazachstan

Sicista subtilis trizona

Główne zagrożenia :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- chemizacja i mechanizacja rolnictwa
- rozszerzanie się areału upraw rolnych
- stosowanie pestycydów czyli spadek bazy pokarmowej

W Polsce odkryto jej obecność w 1994 roku na jednym stanowisku ( między miejscowościami Kornie i Machnów Stary ) oraz w kilku wypluwkach ptaków drapieżnych.
Jest gatunkiem rzadkim i występuje prawdopodobnie w południowo-wschodniej części kraju. Objęta ochroną gatunkową.

Smużka stepowa jest objęta ochroną przez prawodawstwa krajowe. Również jest wpisana w Konwencję Berneńską ( załącznik II ). Występuje w kilku obszarach chronionych. W Austrii wyginęła w wyniku zamiany łąk w sąsiedztwie trzcinowiska w Neusiedler See na użytki zielone.


W niewoli - brak danych.







Suseł brunatny ( Spermophilus major ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).


Występuje w Europie Wschodniej aż do środkowej Azji, od Wołgi do Irtyszu i północnego Kazachstanu.

Zamieszkuje stepy, równiny, półpustynie. Żyje również wzdłuż dolin rzecznych, na brzegach lasów, zboczach wąwozów, poboczach dróg, łąkach i pastwiskach, nieużytkach rolnych.

suseł brunatny ( Spermophilus major )

Aktywny głównie w godzinach porannych i popołudniowych, młode osobniki są aktywne przez większą część dnia. Tworzy niewielkie kolonie do 100 osobników.
Kopie stałe nory do 1m głębokości z pionowym wejściem o licznych komorach oraz tymczasowe schronienia o skośnych wejściach i prostych konstrukcjach.
Hibernacja trwa 6,5 do 8,5 miesiąca. Przebudzenie następuje wiosną i zależy od warunków atmosferycznych i może trwać nawet do 25 dni dłużej.
Odżywia się głównie zielonymi częściami roślin, korzeniami, bulwami, nasionami traw i zbóż. Nie gardzi też owadami czy innymi bezkręgowcami. Może się zdarzyć, że dorosłe samce uprawiają kanibalizm.
Sezon godowy odbywa się wiosną i wczesnym latem. Ciąża trwa około 23-28 dni. Samica rodzi średnio 7-8 młodych w miocie. 1 miot w sezonie. Młode szybko rosną i są w pełni rozwinięte po około 2,5 miesiąca.

Opisane podgatunki :
Spermophilus major argyropopuloi - północno-wschodnie wybrzeże Morza Kaspijskiego ( Kazachstan )
Spermophilus major heptneri - Kazachstan
Spermophilus major major - od Wołgi po rzekę Ischim na Syberii
Spermophilus major rufescens - Ural, Rosja, Kazachstan
Spermophilus major ungae - Rosja, po między Irtyszem a Ischim na Syberii

Główne zagrożenia :
- degradacja i niszczenie środowiska naturalnego
- utrata siedlisk
- chemizacja i mechanizacja rolnictwa
- tępienie, " za szkodnictwo " w rolnictwie
- zmiany klimatyczne ( późne wiosny, chłodne i deszczowe lata )

Suseł brunatny nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.


W niewoli - brak danych.







Nocek Brandta ( Myotis brandtii ) ssak z rodziny mroczkowatych ( Vespertilionidae ), rzędu nietoperzy ( Chiroptera ).


Występuje w Europie, od wschodniej Francji i południowej części Wysp Brytyjskich aż po Ural. Na południu od Rumunii przez Węgry do Austrii i Szwajcarii. Na północy po środkową Norwegię, Szwecję i Finlandię.

Zamieszkuje zalesione tereny nizinne.

nocek Brandta ( Myotis brandtii ) - portret

Aktywny od zmierzchu do świtu. Dzień przesypia w kryjówkach. Są nimi budynki ( szczeliny dachu i ścian, okiennice ), skrzynki dla nietoperzy rzadziej dziuple. Samice tworzą kolonie rozrodcze od 20 do 60 sztuk.
Zimuje w podziemiach naturalnych ( jaskinie ) lub sztucznych ( piwnice, schrony ).
Odżywia się głównie muchówkami, schwytanymi w locie, w nie dużej odległości od pionowych przeszkód.
Sezon godowy jest jesienią, ale młode rodzi się następnego roku, w czerwcu lub lipcu. Po 3 tygodniach młody potrafi latać i samodzielnie zdobywać pokarm.
Żyje 38 lat, co jest rekordem wśród nietoperzy.

Opisane podgatunki :
- Myotis brandtii brandtii - Kamczatka, Ural, Rosja
- Myotis brandtii fujiensis ? - wyspa Honsiu ( Japonia )
- Myotis brandtii gracilis ? - Transbajkalia, region Ussuri, region Amur, Sachalin, Kamczatka, Kuryle, Korea, Hokkaido ( Japonia )
- Myotis brandtii sibiricus ? - zachodnia Syberia, Turkiestan 


Myotis brandtii w locie


W Polsce spotykany na terenie całego kraju, za wyjątkiem wysokich gór. W Tatrach spotykany sporadycznie.Jego rozmieszczenie na terenie kraju jest nierównomierne. Objęty ochroną gatunkową.

W Europie jest chroniony przez przepisy krajowe w większości państw w swoim zasięgu. Wpisany w Konwencji Bońskiej ( EUROBATS ) i Konwencję Berneńską ( załącznik II i IV ) oraz w ochronę siedlisk przez Naturę 2000.


W niewoli - brak danych.
Raczej jako pacjent lub rekonwalescent.







Nocek łydkowłosy, nocek kosmaty ( Myotis dasycneme ) ssak z rodziny mroczkowatych ( Vespertilionidae ), rzędu nietoperzy ( Chiroptera ).


Występuje w Europie, od Holandii po europejską część Rosji.

Zamieszkuje zalesione obszary nizinne w pobliżu dużych zbiorników wodnych, rzek i jezior.

nocek łydkowłosy ( Myotis dasycneme )

Aktywny tuż po zmierzchu i przed świtem, żeruje krótko ale bardzo intensywnie. Dzień spędza na strychach budynków rzadziej w skrzynkach dla nietoperzy, dziuplach czy szczelinach mostów. Samice tworzą duże kolonie rozrodcze od 40-400 osobników.
Zimuje w jaskiniach, piwnicach, fortyfikacjach.
Poluje za pomocą echolokacji, wysyłając ultrakrótkie sygnały między 60 a 24 kHz, o czasie trwania 5-8 s .
Odżywia się komarami, ćmami, muchówkami, chruścikami oraz owadami zebranymi z powierzchni wody. Poluje nad wodami ( 5-10 cm nad powierzchnią wody ), łąkami i wzdłuż krawędzi lasu.
Sezon godowy od końca sierpnia do końca września. Samica rodzi następnego roku w maju lub czerwcu 1 młode. W wieku 3-4 tygodni młody potrafi latać i samodzielnie zdobywa pokarm.
Żyje około 19 lat.

Myotis dasycneme

Opisane podgatunki :
- Myotis dasycneme dasycneme - północna Francja, Belgia, Holandia, Dania, południowa Szwecja, Polska
- Myotis dasycneme limnophilus ? - Holandia
- Myotis dasycneme major - Rosja
- Myotis dasycneme surinamensis ? - 


W Polsce znane są 2 kolonie rozrodcze, z Suwalszczyzny i Pomorza, chociaż istnieją przesłanki co do istnienia innych miejsc gdzie gatunek ten się rozmnaża. Prawdopodobnie występuje w północnej i środkowej części kraju. Wszędzie jednak rzadki. Objęty ochroną gatunkową.


W Europie jest chroniony przez przepisy krajowe w większości państw w swoim zasięgu. Wpisany w Konwencji Bońskiej ( EUROBATS ) i Konwencji Berneńskiej ( załącznik II i IV ) oraz w ochronę siedlisk przez Naturę 2000.


W niewoli - brak danych.
Raczej jako pacjent lub rekonwalescent.







Nocek Natterera ( Myotis nattereri ) ssak z rodziny mroczkowatych ( Vespertilionidae ), rzędu nietoperzy  ( Chiroptera ).


Występuje w Europie, od Portugalii po Ural oprócz środkowej i północnej Skandynawii, w zachodniej i środkowej Azji aż po góry Kopet-dag w Turkmenii, Iran i północny Kazachstan i północno-zachodniej Afryce od strefy przybrzeżnej Maroka i Algierii po zachodni Atlas.

Zamieszkuje zalesione obszary nizinne jak i górskie.

nocek Natterera ( Myotis nattereri )

Aktywny tuż po zmierzchu i przed świtem. Poluje za pomocą echolokacji, wysyłając ultrakrótkie sygnały między 23-115 kHz, o czasie trwania 3,8 ms.
Jest to gatunek osiadły, przemieszczający się między letnimi a zimowymi kryjówkami około 120 km.
Letnie kryjówki to dziuple drzew, skrzynki dla nietoperzy i ptaków. Zimuje w jaskiniach, piwnicach, kopalniach, studniach, fortyfikacjach. Samice tworzą kolonie rozrodcze poniżej 40 osobników.
Odżywia się muchówkami, komarami, ćmami i pająkami a także śpiącymi na liściach owadami dziennymi. Zdobycz chwyta w locie lub zbiera z powierzchni roślin. Poluje wśród koron drzew lub krzewów.
Sezon godowy w zależności od szerokości geograficznej od sierpnia do końca września.
Samica rodzi następnego roku 1 młode, od czerwca do połowy lipca. Po 3 tygodniach młode samodzielnie lata i zdobywa pokarm.
Żyje około 24 lat.

Myotis nattereri

Opisane podgatunki :
- Myotis nattereri escalerae? - Hiszpania
- Myotis nattereri hoveli? - Izrael
- Myotis nattereri nattereri - Europa, północno-zachodnia Afryka, Krym, Turcja, Izrael, Irak
- Myotis nattereri spelaeus? - Niemcy
- Myotis nattereri tschuliensis - Transkaukazia, Turkiestan, Iran
- Myotis nattereri rhincodon? -
- Myotis nattereri typus? - Niemcy

Nocek Natterera jest spotykany w Polsce na terenie całego kraju. Objęty ochroną gatunkową.

 Myotis nattereri

W Europie jest chroniony przez przepisy krajowe w większości swojego zasięgu. Objęty Konwencją Bońską ( EUROBATS ) i Konwencją Berneńską ( załącznik II i IV ). Także ochroną siedlisk przez Naturę 2000.
W Afryce Północnej nietoperze są zbierane i wykorzystywane w tradycyjnej medycynie.

W niewoli - brak danych.
Raczej jako pacjent lub rekonwalescent.







Nocek orzęsiony ( Myotis emarginatus ) ssak z rodziny mroczkowatych ( Vespertilionidae ), rzędu nietoperzy ( Chiroptera ).

Występuje w południowej Europie od Portugalii po Bałkany, w południowej części zachodniej i środkowej Europy, w zachodniej i środkowej Azji aż po Uzbekistan i Tadżykistan oraz w północno-zachodniej Afryce.

Zamieszkuje tereny wyżynne i zalesione od poziomu morza do 1800 m n.p.m.

nocek orzęsiony ( Myotis emarginatus )

Aktywny od zmierzchu i przed świtem.
W okresie letnim na schronienia wybiera budynki, wieże kościołów, strychy. Gatunek osiadły przemieszczający się pomiędzy zimowiskiem a kryjówkami letnimi do 105 km, chociaż może migrować na dłuższych dystansach, gdyż część kryjówek zimowych nie jest znana w zasięgu występowania. Zimuje w jaskiniach. Samice tworzą kolonie rozrodcze od 20-300 osobników.
Odżywia się muchówkami, komarami, pająkami oraz owadami dziennymi zbieranymi z roślin. Poluje wśród koron drzew lub krzewów, ofiary chwytając w locie lub zbierając śpiące owady dzienne z liści roślin.
Sezon godowy od sierpnia do września. Samica rodzi następnego roku 1 młode, od czerwca do połowy lipca. Młode po 3-4 tygodniach od porodu potrafi latać i samodzielnie zdobywać pokarm.
Żyje około 23 lat.

Opisane podgatunki :
- Myotis emarginatus budapestiensis? - Węgry
- Myotis emarginatus ciliatus? - Niemcy
- Myotis emarginatus desertorum - południowo-zachodnia Azja ( Irak, Iran do zachodnich Indii )
- Myotis emarginatus emarginatus - Europa, północno-zachodnia Afryka, południowo-zachodnia Azja, wschodni Kaukaz
- Myotis emarginatus lamceus? - Iran
- Myotis emarginatus neglectus? - Szwajcaria
- Myotis emarginatus rufescens? - Francja
- Myotis emarginatus saturatus - Uzbekistan, Turkiestan
- Myotis emarginatus turcomanicus - południowy Turkiestan, Turkmenistan, Afganistan

W Polsce główne rejony występowania to Karpaty i Jura Krakowsko-Częstochowska. W nie których rejonach liczniejszy, w innych odnptpwano znaczny spadek liczebności kolonii. Objęty ochroną gatunkową.

Myotis emarginatus

W Europie jest chroniony przez przepisy krajowe w większości swojego zasięgu. Objęty Konwencją Bońską ( EUROBATS ) i Konwencją Berneńską ( załącznik II i IV ). Także ochroną siedlisk w ramach  Natury 2000.
W Afryce Północnej nietoperze są zbierane i wykorzystywane w tradycyjnej medycynie.

W niewoli - brak danych.
Raczej jako pacjent lub rekonwalescent.








Nocek ostrouchy, nocek ostrouszny ( Myotis blythii ) ssak z rodziny mroczkowatych ( Vespertilionidae ), z rzędu nietoperzy ( Chiroptera ).

Występuje w Europie Południowej i Środkowej, Azji oraz w północno-zachodniej Afryce.

Zamieszkuje głównie osiedla ludzkie.

portret nocka ostrouchego ( Myotis blythii )

Aktywny po zapadnięciu zmroku.
W okresie letnim wybiera strychy, wieże kościołów, szczeliny i wnęki murów, ale także jaskinie, kopalnie, stare fortyfikacje. Zimuje wyłącznie w jaskiniach, sztolniach, kopalniach. Samice tworzą kolonie rozrodcze.
Odżywia się głównie owadami z rodziny pasikonikowatych. Poluje latając wolno i nisko nad łąkami i murawami z wysoką trawą, zaroślami, gruntami rolnymi, ogrodami. Swoje ofiary zbiera ze źdźbeł traw oraz liści i pędów roślin zielnych.
Sezon godowy od sierpnia do września. Samica rodzi następnego roku 1 młode.

Opisane podgatunki :
- Myotis blythii ancilla - wschodnia Azja, południowo-wschodnie Shensi ( północno-wschodnie Chiny )
- Myotis blythii africanus - Algieria, Tunezja
- Myotis blythii blythii - północne Indie, Himalaje
- Myotis blythii dobsoni? - północno-zachodnie Himalaje, Tybet 
- Myotis blythii lesviacus? - Anatolia ( Turcja )
- Myotis blythii murinoides? - północno-zachodnie Himalaje
- Myotis blythii omari - zachodnia Azja
- Myotis blythii oxygnathus - basen Morza Środziemnego, Europa Południowa, północno-zachodnia Afryka, południowo-zachodnia Azja
- Myotis blythii risorius? - Shiraz ( Iran )

W Polsce odnotowano tego nietoperza w 2005 roku w Tatrach Zachodnich ( Jaskinia Bielska ).
Objęty ochroną gatunkową.

W Europie jest chroniony przez przepisy krajowe w większości swojego zasięgu. Objęty Konwencją Bońską ( EUROBATS ) i Konwencją Berneńską ( załącznik II i IV ). Także ochroną siedlisk w ramach  Natury 2000.
W Hiszpanii, Portugalii i Włoszech kilka kolonii jest chronionych przez zamknięcie wejść do jaskiń. Kolonie powinny być chronione, ale główny nacisk należy położyć na lepszą ochronę terenów wokół jaskiń, a nie grodzenie wejść, które jest częściej bardziej szkodliwe powodując bezpośrednią śmiertelność i rezygnację z zakładania zimowisk czy koloni rozrodczych.
W Afryce Północnej nietoperze są zbierane i wykorzystywane w tradycyjnej medycynie.

W niewoli - brak danych.
Raczej jako pacjent lub rekonwalescent.







  







  




KRS 0000069730