Tukotuko długowłosy ( Ctenomys pilarensis ) - Contreras, 1993 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwagi : Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ): Komentarze: Kariotyp ma 2n = 48 lub 50, FN = 50 ( Giménez et al., 1997 ).
Występuje w Ameryce Południowej - wschodni Paragwaj ( w prowincjach Ñembucú i Misiones ).
Zamieszkuje obszary piaszczyste lub pola uprawne manioku i juki.
okaz muzealny - tukotuko długowłosy ( Ctenomys pilarensis ) - czaszka widok z góry
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Sugeruje się, iż prowadzi kolonialny tryb życia oraz że większość diety tego gatunku to podziemne korzenie roślin.
okaz muzealny - Ctenomys pilarensis - czaszka : górna część
Nie opisano żadnych podgatunków.
Wymieniony jako zagrożony w kategorii B1ab ( i, ii, iii ). Zasięg występowania wynosi mniej niż 5000 km², wszystkie osobniki znajdują się w jednym miejscu, w którym populacje są poważnie rozdrobnione, a liczba i jakość siedlisk stale się zmniejsza ( konwersja siedlisk na uprawę manioku ).
Gatunek nadal jest prześladowany jako szkodnik upraw rolniczych.
Zasięg jest ograniczony przez rzekę Paragwaj na zachodzie i rzekę Parana na południu ( Woods i Kilpatrick, 2005 ). Występuje na wschód od miasta Pilar ( Bidau os. Comm. ).
Gatunek ma niejednolitą dystrybucję, istnieją tylko trzy lub cztery znane izolowane populacje ( Bidau pers comm. ).
Endemiczny dla Paragwaju opisywany ostatnio jako występujący głównie na piaszczystych obszarach w południowo-zachodniej części departamentu Ñeembucú, gdzie go odkrył profesor Julio Contreras.
Mascheretti i in. ( 2000 ) obejmował Ctenomys pilarensis w grupie gatunków Chaocon, które w innych przypadkach obejmowały Ctenomys argentinus, Ctenomys latro, Ctenomys occultus i Ctenomys tucumanus, które Parada i in. ( 2011 ) nazywają grupą tucumanus.
Oba badania opierały się na sekwencjach mtDNA.
Nie są znane żadne konkretne dane dotyczące zachowania, reprodukcji lub ekologii.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.
okaz muzealny - Ctenomys pilarensis - czaszka : widok z dołu
W niewoli - brak danych.
Tukotuko negroski ( Ctenomys rionegrensis ) - Langguth & Abella, 1970 -gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys minutus rionegrensis.
Uwagi : Altuna i Lessa ( 1985 ) regarded rionegrensis as a full species. Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ): Komentarze: Zawarty w minutus przez Redford i Eisenberg ( 1992 ), ale różni się w zależności od czaszki ( Langguth i Abella, 1970 ), morfologii penisa i plemników ( Altuna i Lessa, 1985 ). Związek z czterema podgatkami minutus z Prowincji Entre Rio, nazwany bez opisu Contrerasa i Contrerasa ( 1984 ), jest nieznany. Kariotyp ma 2n = 48, 50, 52 lub 56; FN = 68-70, 72, 74 lub 80 ( Reig i wsp., 1992 ). Gatunek ten różni się od Ctenomys minutus ( Bidau 2015 ).
Występuje w Ameryce Południowej - w południowo-wschodniej części departamentu Rio Negro w Urugwaju, w szczególności pomiędzy Rio Negro i Rio Urugwaj a wybrzeżem Rio Urugwaj w prowincji Entre Rios w Argentynie. W Argentynie gatunek ten znajduje się w Entre Rios, Concorsia, Colonia Yeruaa, Paranacito, Parque Nacional El Palmar, Ubajay i Victoria. W Urugwaju gatunek ten występuje w Rion Negro, Arrayanes, Balneario Las Canas, La Guarida, La Tabare i Mafalda ( Bidau 2015 ).
Zamieszkuje wydmy piaszczyste, które stanowią < 10% powierzchni obszaru występowania oraz obszary piaszczyste w pobliżu ujść rzek.
rycina - tukotuko negroski ( Ctenomys rionegrensis )
Aktywny w ciągu całego roku, zarówno w dzień jak i w nocy.
Żyje samotnie lub w grupach rodzinnych ( samica z młodymi ). Jest terytorialny ale zakresy osobnicze są nie znane.
Kopie płytkie kompleksy nory w miękkim piasku na głębokości około 30 cm pod powierzchnią. Kompleks składa się z komory gniazdowej, spiżarni, toalety oraz tuneli łączących. Nora ma jeden otwór wejściowy. Zwały ziemi na powierzchni, jak kretowiska, wyznaczają przebieg kompleksu. Kilka lub kilkanaście osobników zamieszkuje w pobliżu siebie ale każdy osobnik zajmuje osobną norę. Nie odchodzi zbyt daleko od swojej nory i nie tworzy rozległych systemów tuneli i nor.
Jest to gryzoń z krótką szyją, dużą głową ze zredukowanymi uszami i krótkimi kończynami przednimi o dużych pazurach.
Dorosły osobnik waży w zakresie 100 - 700 gram. Długość w zakresie 15 - 25 cm.
Ogon jest bezwłosy i sztywny. Ubarwienie od czarnego do ciemnoszarego z jasnymi i czarnymi końcówkami. Siekacze silne o pomarańczowej barwie na przedniej powierzchni. W odróżnieniu od innych pokrewnych gatunków można go odróżnić na podstawie męskiego fallusa, który ma "trójlistkową końcówkę biszkoptową i parę kolców wewnątrz wgłębiającego worka".
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, wzroku, słuchu, dotyku, postawy ciała oraz wokalizy. Wokaliza służy do wyznaczania granic terytorium oraz odnalezienia samicy.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą podziemne części roślin ( korzenie, bulwy, kłącza i cebule ) oraz łodygi i pędy roślin zielnych i trawy. Jest też koprofagiem. Pokarm zjada w norze.
Sezon rozrodczy późną jesienią. Obrzędy godowe obejmują agresywne pokazy między samcami a stymulacją chemiczną i słuchową. Gatunek intensywnie wokalizuje podczas zalotów. Samce spędzają czas z samicami przed kopulacją, ponieważ samice są indukowanymi owulatorami. System krycia monogamiczny chociaż częściej samica łączy się z kilkoma samcami. Po kopulacji samce i samice rozdzielają się.
W badaniu Tassino i Passos ( 2009 ) zaobserwowano ciężarne samice podczas początku zimy i podczas wiosny obserwowano samice w okresie laktacji. Samice zwykle rodzą od 2 do 4 potomstwa po 100 dniach i okres laktacji trwa około dwa miesiące. Średni czas odsadzenia i średnia masa urodzeniowa nie są znane.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Żyje około 3 lat.
Ctenomys rionegrensis
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany jako zagrożony w kategorii B1ab ( i,ii,iii,iv ) + 2ab( i,ii,iii,iv ). Zagrożenie wynika, iż jego powierzchnia użytkowa ( AOO ) jest mniejsza niż 500 km², jego rozmieszczenie jest poważnie rozdrobnione, istnieją tylko cztery znane populacje i ciągle maleje zasięg i jakość jego siedliska. Może być lokalnie obfity, jeśli dostępne jest siedlisko, ale ono szybko ulega zniszczeniu. Szacowany zakres występowania ( EOO ) to 88280,49 km2.
Piaszczyste wydmy są priorytetem dla rozwoju plantacji sosny i eukaliptusa. Wiele populacji Ctenomys rionegrensis zostało z tego powodu wytępionych ( Lessa pers.comm. ).
Gatunek ten przeszedł ostatnio ekspansję demograficzną, a gęstość osobnicza wynosi około 40 dorosłych osobników na hektar ( Bidau 2015 ).
Cztery znane populacje występują : jedna zajmuje mały region zachodniego Urugwaju w departamencie Rio Negro, a pozostałe trzy znajdują się w prowincji Entre Rios we wschodniej Argentynie ( Bidau, i wsp., 2008, Wlasiuk, i wsp., 2003 ).
Znane drapieżniki żerujące na gatunku to : sowy ( Strigiformes ), lisy ( Lycalopex ), pancerniki ( Dasypodidae ), grison ( Galictis vittata ) i węże ( Serpentes ) ( Wlasiuk, et al., 2003 ).
Istniejące trzy fenotypy skórne w stosunkowo niewielkich izolowanych populacjach i z powodu głębokiego zróżnicowania w obrębie gatunku, są one obecnie intensywnie badane przez biologów ewolucyjnych.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.
W niewoli - brak danych.
Tukotuko pastwiskowy ( Ctenomys steinbachi ) - Thomas, 1907 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwagi : Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ): Komentarze: Kariotyp ma 2n = 10 i FN = 16 ( Anderson i wsp., 1987 ).
Występuje w Ameryce Południowej - Boliwia ( wschodnie Andy Boliwijskie - prowincja Sara i zachodnia część prowincji Santa Cruz ).
Zamieszkuje otwarte tereny sawannowe na wysokości 400 - 500 m n.p.m.
Aktywny w ciągu całego roku, całodobowo z okresami wzmożonej aktywności i okresami spoczynku.
Żyje w niewielkich koloniach, które występują na kruchych niezbyt często zalewanych glebach. Każdy osobnik zamieszkuje pojedynczą norę ale nory są rozmieszczone stosunkowo blisko siebie.
Jest prawdopodobnie terytorialny ale zakresy rewirów osobniczych nie są znane. Prawdopodobnie rewir samca zachodzi na kilka rewirów mieszkających w pobliżu samic.
Kopie płytkie nory na głębokości około 30 cm pod powierzchnią. Nora składa się z komory gniazdowej, spiżarni, toalety oraz tuneli łączących. Nora ma jeden otwór wejściowy.
Osobniki nie oddalają się zbytnio od swojej nory.
Holotyp gatunku ( dorosły samiec ) długość głowy i ciała 245 mm, długość ogona 86 mm, długość tylnej stopy ( z pazurem ) 45 mm.
Ogólny kolor ubarwienia nietypowo ciemny, czarno-szaro-brązowy lub miedziany, zupełnie niepodobny do jakiegokolwiek innego Ctenomys.
Futro proste, cienkie i błyszczące z włosami grzbietu o długości około 13 mm. Jednolity kolor na całej głowie, górnej powierzchni grzbietu i bokach, na brzuchu kremowobiały.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, wzroku, słuchu, dotyku, postawy ciała oraz wokalizy. Wokaliza służy do wyznaczania granic terytorium oraz odnalezienia samicy.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą podziemne części roślin ( korzenie, bulwy, kłącza i cebule ) oraz łodygi i pędy roślin zielnych i trawy. Jest też koprofagiem. Pokarm zjada w norze.
Sezon rozrodczy prawdopodobnie pod koniec lata. System krycia monogamiczny ale poligamia nie jest wykluczona. Samiec przebywa z samicą w krótkim czasie przed kopulacją.
Nie wiele wiadomo na temat długości ciąży oraz okresu laktacji. Ciężarną samicę zebrano w sierpniu z pojedynczym zarodkiem ( S.Anderson 1997 ).
Jak u innych gatunków tego rodzaju samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia nie znana ale może być między 2 - 3 latami.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na powszechne występowanie w swojej ograniczonej dystrybucji, prawdopodobnie o dużej populacji, posiada szybki stopień dostosowania się do modyfikacji siedlisk i istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku gatunku aby go kwalifikować w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jest gatunkiem monotypowym. Jest to typowy gatunek, w siedlisku, w którym występuje.
Został zarejestrowany na otwartych terenach sawanny, które zostały zakłócone przez plantacje trzciny cukrowej, wypas bydła i inne czynności rolnicze. Otwarcie siedlisk sawann wydaje się być generalnie korzystne dla tego gatunku.
Wydaje się, że nie ma większych zagrożeń dla tego gatunku.
Nie został zarejestrowany z żadnych obszarów chronionych.
W niewoli - brak danych.
Tukotuko obrożny ( Ctenomys torquatus ) - Lichtenstein, 1830 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwagi : Wilson i Reeder, wyd. ( 2005 ): Uważany za odrębny gatunek przez Ellermana ( 1940 ) i Nowaka ( 1999 ); ale patrz Cabrera ( 1961: 547 ), który tymczasowo włączył go do brasiliensis. Chociaż opisano sześć różnych kariotypów przypisywanych Ctenomys torquatus ( Freitas i Lessa, 1984, Kiblisky i wsp., 1977, Reig i wsp., 1966 ), dwa z nich ( 2n = 56 i 70 ) pochodziły z populacji obecnie uznanych za Ctenomys pearsoni ( Novello i Lessa, 1986 ). Populacje Ctenomys torquatus od południowej Brazylii i północnego Urugwaju mają 2n = 44 - 46 ( FN = 72 ). Reig i in. ( 1966 ) uznał "tuco-tuco de colar", Ctenomys torquatus, za żyjącego tylko w Argentynie i Urugwaju. Jednakże Ctenomys torquatus występuje od środkowego Urugwaju do południowej Brazylii, w stanie Rio Grande do Sul ( Freitas, 1995 ).
Występuje w Ameryce Południowej - Urugwaj, północno-wschodnia Argentyna i południowa Brazylia ( Rio Grande do Sul ).
Zamieszkuje nizinne obszary oraz lasy galeriowe określane jako Campos Sulinos.
tukotuko obrożny ( Ctenomys torquatus )
Aktywny w ciągu całego roku, głównie w ciągu dnia.
Żyje samotnie lub w małych grupach rodzinnych ( samica z młodymi ). Jest agresywny w stosunku do osobników swojego gatunku poza okresem rui.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale wielkości rewirów osobniczych są nie znane.
Kopie płytkie nory do głębokości nie przekraczającej 60 cm głębokości. System nory ma średnio 4,5 metra długości i 6 - 10 cm średnicy. Składa się z nory gniazdowej, spiżarni i toalety. Boczne odgałęzienia korytarzy są również wykorzystywane jako spiżarnie. Nora ma jeden otwór wejściowy.
Gatunek nie oddala się zbytnio od swojej nory, nigdy nie był widziany dalej niż dwie trzecie drogi od wejścia do nory.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, wzroku, słuchu, dotyku, postawy ciała oraz wokalizy. Wokaliza służy do wyznaczania granic terytorium oraz odnalezienia samicy.
Typowy roślinożerca. Zjada głównie rośliny rosnące w pobliżu wejścia do nory. Żeruje głównie na powierzchni ale część nie zjedzonych roślin gromadzi w spiżarniach w norze. Jest też koprofagiem.
Sezon rozrodczy pod koniec lata i wczesną jesienią. System krycia poligamiczny ale nie jest wykluczona monogamia. Do kopulacji dochodzi w norze samicy.
Ciąża trwa około 105 dni. Młode rodzą się między wrześniem a grudniem.
Średnio dwa młode w miocie. Okres laktacji to około 30 dni od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Żyje prawdopodobnie do 3 lat.
Ctenomys torquatus - osobnik przed norą
Nie opisano żadnych podgatunków.
Ctenomys torquatus - osobnik wystający z nory
Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Gatunek ten jest szeroko rozpowszechniony i składa się z lokalnie dużych populacji ( E. Lessa dla porównania ).
Gęstość osobnicza jest związana z gęstością roślin spożywczych ( Eisenberg i Redford 1999 ).
Gatunek występuje w szerokim zakresie siedlisk ( E. Lessa dla porównania ).
Preferuje siedliska piaszczyste, w Urugwaju nie występuje w obszarach uprawnych ( Eisenberg i Redford 1999 ).
Pomimo szerokiego zasięgu geograficznego, Ctenomys torquatus jest zagrożony w Brazylii. Na polach piasku w środkowym i południowym Rio Grande do Sul rolnictwo rozwijało się bardzo szybko od lat 60. XX w., w szczególności soja, plantacje Pinus i Eucalyptus ( Fernandes et al., 2007 ). Uważa się, że górnictwo węgla kamiennego stanowi poważne zagrożenie dla środowiska Ctenomys torquatus ( Freitas 1995 ).
Freitas i Lessa ( 1984 ) badali kariotypy brazylijskich osobników Ctenomys torquatus. Opisali dwie diploidalne liczby dla gatunku: 2n = 44 i 46 i zaproponowali, że rozszczepienie centromerowe wydaje się być źródłem formy z 46 chromosomami. Osobniki z tym ostatnim kariotypem mają ograniczony geograficzny rozkład na pojedynczym małym obszarze, który jest izolowany od zwierząt z 2n = 44 przez Kanał Sao Gonçalo i tereny podmokłe. Ta dystrybucja form kariotypu powstała prawdopodobnie co najmniej 2600 lat temu ( YA ), kiedy powstał Kanał Sao Gonçalo ( Freitas i Lessa, 1984 ). To zróżnicowanie chromosomów, związane z barierami geograficznymi, sprawia, że ten gatunek jest ważnym modelem do badania procesów różnicowania genetycznego. Oprócz polimorfizmu chromosomalnego polimorfizm chromatyczny jest również charakterystyczny dla tego gatunku. W niektórych miejscowościach zaobserwowano osobniki melanistyczne ( Cachoeira do Sul i Candiota ), a różnice w zabarwieniu szkieletów zaobserwowano w niektórych populacjach, szczególnie w mieście Alegrete. W tym mieście populacje charakteryzowały się dużą zmiennością chromosomową i chromatyczną, z dwoma nowymi formami kariotypowymi ( 2n = 40 i 2n = 42 ) i co najmniej dwoma innymi typami wzoru pelagicznego ( szary i brązowy z białymi obszarami ) plus oryginalny brązowy wzór kolorów ( Gonçalves, 2007 ).
Dystrybucja geograficzna Ctenomys torquatus w Rio Grande do Sul prawie pokrywa się z dystrybucją zasobów węgla. Zostały one wykorzystane jako organizmy wskaźnikowe do zagrożeń związanych z górnictwem. Silva i in. ( 2000 a ) wykazali, poprzez testy komet i mikrojąder, że węgiel i jego pochodne indukowały uszkodzenie DNA i zmiany chromosomalne w komórkach gatunku. Analizowano populacje z trzech miejscowości, odpowiadające dwóm obszarom węgla - Butiá ( w regionie kopalni węgla ) i Candiota ( w pobliżu kopalni węgla kamiennego ) i jeden region kontrolny ( Pelotas ), oraz różnice ilościowe między ekspozycjami w terenie zostały wykazane ( Pelotas
Dwa razy więcej samic niż samców zostało schwytanych w jednym badaniu ( n = 180 ). W sześciu badanych lokalizacjach stosunek liczby samców do samic wahał się od 1: 2,5 do 1: 14,5.
Gatunek ten występuje w niektórych obszarach chronionych w całym jego zasięgu.
Należy przeprowadzić więcej badań na poziomie molekularnym i ekologicznym, a obszary chronione należy odłożyć w celu zachowania tych gatunków ( Fernandes et al., 2007 ).
W niewoli - brak danych.
Ctenomys torquatus - w drodze do miejsca żerowania
Ctenomys torquatus - osobnik wyglądający z nory
Tukotuko tontalski ( Ctenomys tulduco ) - Thomas, 1921 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys fulvus tulduco - Ctenomys tolduco.
Uwagi : Zawarte w fulvus przez Cabrera ( 1961 ), ale uważany tymczasowo za odrębny przez Contreras et al. ( 1977 ) i wymieniony jako odrębny gatunek przez Galliari et al. ( 1996 ).
Występuje w Ameryce Południowej - środkowo-zachodnia Argentyna ( Sierra Tontal w prowincji San Juan ).
Zamieszkuje - nie jest znany typ siedlisk, które są wymagane dla gatunku.
tukotuko tontalski ( Ctenomys tulduco ) ?
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek wymieniany jako niewystarczające dane ze względu na ciągłą niepewność w sprawie podziału gatunkowego, zagrożeń i środków ochronnych. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych; w związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia.
Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Nie ma dostępnych informacji na temat statusu populacji tego gatunku.
Obszar, w którym jest rejestrowany, obejmuje < 500 km². Wysokość górnego limitu gatunku to 2700 m n.p.m.
Nie ma dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Zagrożenia dla tego gatunku, jeśli istnieją, są nieznane.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.
W niewoli - brak danych.
Ctenomys nattereri - Wagner, 1848 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys boliviensis nattereri.
Uwagi : Niektórzy autorzy uważają go za podgatunek, stąd jego dystrybucja rozciąga się na Brazylię ( Cook i Yates 1994 ).
Występuje w Ameryce Południowej - południowa i wschodnia Brazylia ( Mato Grosso, Santa Cruz Dpt ).
Zamieszkuje obszary trawiaste.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Ogólny znany opis to :
umiarkowanie duża głowa i długość ciała około 245 mm, długość ogonka 71 mm, długość ucha 11 mm i długość tylnej stopy ( w tym pazur ) 54 mm.
Głowa i szczególnie kufa bardzo szeroka i płaska, nos prawie nagi, oczy małe, a siekacze bardzo szerokie i niegięte, otwieranie ucha bardzo małe, w obrębie małej małżowiny.
Pazury na przednich łapach szczególnie długie ( przyśrodkowy pazur około 16 mm ) i typowe grzebieniowe włosy rozciągnięte od boków do tylnych łap.
Ogólny kolor grzbietowy, jednolicie brązowawy i lśniący, pokryty czarną plamą, która niejasno określa grzbietowy pasek przechodzący od środka głowy wzdłuż grzbietu, stopniowo znika w kierunku zadu.
Pod powierzchnią cała czarna, ale z lekkim cieniowaniem, przerwana białymi plamami, szczególnie w pachowych i pachwinowych obszarach.
Górne siekacze licowane żywą czerwoną emalią.
Według L.E.Miller ( 1918 ) pojedyncza wykopana nora wynosiła 4,60 m; długa na 2,45 m; głęboka na 0,92 m szerokości i wymagało pół dnia, aby Indianie ukończyli pracę. To dość głęboki system dla tukotuko.
Nora była jednak prosta, ponieważ na końcu było małe zagłębienie, ale nie gniazdo.
Małe pęczki trawy znaleziono w galerii, która została rozebrana przez korzenie. Miejscowy Nhambiquara, który pomógł Millerowi zebrać okaz, bardzo lubił mięso zwierzęcia i często wykopywał je do jedzenia ( L.E.Miller 1918 ).
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek co do którego istnieje spór co do jego ważności. IUCN uznawało go do roku 1996 ( ostatnie oznaczenie jako najmniejszej troski ).
Trzeci znany okaz, od Jose Bonifacio, stan Rondonia, Brazylia, mniejszy, z głową i ciałem 218 mm i ogonem 72 mm ( J.A.Allen 1916d ).
Brak dostępnych danych ekologicznych cech charakterystycznych dla Ctenomys natteri, z wyjątkiem okazu, który Leo E.Miller zebrał 24.02.1914 r. Podczas ekspedycji Roosevelta-Rondona ( J.A.Allen 1916d, L.E.Miller 1918 ).
Theodore Roosvelt, który obserwował całą procedurę, napisał, że zwierzę wykopano z trudem, cały czas próbowało uciec, ale kiedy zostało złapane i postawione na powierzchni ziemi, poruszało się powoli i niezgrabnie, ale wykazało wściekłą odwagę ( Roosvelt 1914 ).
W swoich notatkach terenowych zauważa L.E.Miller ( w J.A.Allen 1916 ), nazywa tego tukotuko cururu prawdopodobnie myląc to z cururu, pospolitą nazwą nadaną tukotuko w części Brazylii ( A.B. de H.Ferreira 1986 ).
Cururu była nazwą nadaną przez rdzennych Fueguianów Ctenomys magellanicus.
Ctenomys magellanicus
Ctenomys brasiliensis
Ctenomys torquatus
Ctenomys opimus
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
