Sawannik angolski ( Aethomys bocagei ) ( Thomas, 1904 ) - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae.
Występuje w Afryce ( Angola, Demokratyczna Republika Konga ).
Zamieszkuje głównie sawannę, a także sawannę przeplataną lasem do wysokości 1200 m n.p.m.
Aktywny w ciągu całego roku, głównie po zmierzchu i przed świtem.
Żyje w parach, małych grupach rodzinnych lub samotnie.
Na kryjówki wybiera naturalne schronienia : zagłębienia wśród krzewów, jamy w ziemi, opuszczone nory, zagłębienia u podnóży termitiery, pod kłodami drzew i itp.
Prawdopodobnie jest terytorialny. Wielkość rewiru gatunku nie jest nie znana.
Buduje gniazdo z dostępnych materiałów roślinnych : trawa i liście roślin.
Niewielki dymorfizm płciowy - samiec większy niż samica.
Wielkość :
- długość głowy i tułowia samca : 165 ( w zakresie 150 -174 ) mm
- długość głowy i tułowia samicy : 143 ( w zakresie 137 - 147 ) mm
- długość ogona samca : 180 do 198 mm
- długość ogona samicy : 160 ( w zakresie 155 - 165 ) mm
- długość tylnej stopy samca : 36 ( w zakresie 34 - 37 ) mm
- długość tylnej stopy samicy : 32 ( w zakresie 32 - 37 ) mm
- długość ucha samca : 23 mm
- długość ucha samicy : 25 mm
Futerko grzbietowe jest ogólnie jasnobrązowe, co wynika z mieszanki czarnych i koloru gliny włosów.
Boki ma szare. Brzuszne futerko w kolorze białym. Włosy u podstawy szare, z białą końcówką.
Uszy średniej wielkości, brązowe.
Przednie i tylne nogi z czystą górną powierzchnią.
Ogon bardzo długi ( ok. 115% długości głowy i tułowia ), jednolicie brązowy, grubo łuskowaty, nagi z rzadkimi cienkimi włoskami.
Samica posiada 4 sutki mleczne.
Prawdopodobnie potrafi wspinać się na drzewa i krzewy. Jednak ogólnie prowadzi naziemny tryb życia. Do miejsc żerowania prawdopodobnie wykorzystuje szlaki komunikacyjne.
W komunikacji wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, słuch, wzrok, dotyk i postawę ciała.
Wokaliza jest wykorzystywana prawdopodobnie przez młode osobniki w komunikacji z samicą.
Jest gatunkiem wszystkożernym. Jednak stosunek pokarmu roślinnego do zwierzęcego w jego diecie zmienia się sezonowo. W porze deszczowej spożywa więcej pokarmu roślinnego niż zwierzęcego. W porze suchej jest odwrotnie liczba pokarmu zwierzęcego zwiększa się.
Sezon rozrodczy uzależniony jest sezonu. Pod koniec pory suchej dochodzi do ruj. Krycie może być uzależnione od dominacji samca w rewirze.
Ciąża trwa 26 dni. Samica rodzi 1 - 4 młode w miocie ( średnio 2 ).
Młode otwierają oczy po około 10 dniach od narodzin. Odstawienie następuje w wieku 20 dni. Dojrzałość płciową osiągają po około 82 dniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem i często jest przeganiany z gniazda.
Żyje około 24 miesięcy.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek oznaczony jako najmniejszej troski ( LC ). Brak jest wyraźnych zagrożeń dla gatunku jako całości, aby kwalifikować go w bardziej zagrożonych kategoriach.
Nie wiadomo, czy gatunek może przetrwać w zaburzonych lub zmodyfikowanych siedliskach.
Oryginalnie opisany jako Mus bocagei, ale następnie przypisany do Aethomys. Uważany za prawidłowy gatunek przez Hill & Carter ( 1941 ), Davis ( 1975b ), Musser & Carleton ( 1993 ) i Crawford-Cabral ( 1998,1999 ).
Liczba chromosomów: 2n = 50 ( Matthey 1963a ). Morfologia bardzo podobna do Aethomys silindensis.
Najwyraźniej rzadki gatunek ( Crawford-Cabral 1998 ).
Zarejestrowany tylko z zachodniej i środkowej Angoli i skrajnego południowego-zachodu w Demokratycznej Republice Konga.
Granice dystrybucji nieznane, ale spekulowano o występowaniu w całej północno-zachodniej Angoli i prawdopodobnie na zachodzie i południowym-zachodzie w Demokratycznej Republice Konga ( Hill & Carter 1941, Musser & Carleton 1993, Crawford-Cabral 1998,1999 ). Granice geograficzne gatunku nierozwiązane.
Kojarzony głównie z sawanną przeplataną lasem deszczowym ( Crawford-Cabral 1998 ).
Próbkę typu pobrano na 1200 m n.p.m. Lokalizacja typu : Angola, Pungo Andongo.
Nie jest to pewne, ale prawdopodobnie gatunek powszechny. Żadne inne informacje nie są dostępne.
Nie ma żadnych środków ochronnych; nie wiadomo, czy gatunek występuje na jakichkolwiek obszarach chronionych.
Potrzebne są badania w terenie dotyczące wielkości populacji, jej trendów, granic dystrybucji, ekologii, biologii oraz siedlisk tego gatunku.
W niewoli - brak danych.
Sawannik rudy ( Aethomys chrysophilus ) ( de Winton, 1897 ) - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae.
synonimy : acticola - ( Thomas & Wroughton 1908 ), alticola - Lydekker 1910, imago - Thomas 1927, singidae - Kershaw 1923, voi - Osgood 1910 ;
Występuje w Afryce ( od południowej Kenii na wschodzie, przez wschodnią Tanzanię, Malawi, Mozambik i Zimbabwe po północno-zachodnie RPA oraz dalej na zachodzie w Zambii, Botswanie, północnej Namibii i południowo-zachodniej Angoli ).
Zamieszkuje sawanny i tereny zadrzewione pokryte gęstą roślinnością lub skałami do wysokości 1000 m n.p.m.. Związany jest zwykle z lasami miombo i mopanowymi, ale jego zakres tolerancji odnośnie do siedlisk jest szeroki.
sawannik rudy ( Aethomys chrysophilus )
Aktywny w ciągu całego roku w porze nocnej. Żyje w małych grupach rodzinnych, w parach lub samotnie.
W ciągu dnia chroni się w kubkowatego kształtu gnieździe zbudowanym w norze, u podstawy drzewa, szczelinie skalnej lub termitierze. Obie płcie uczestniczą w budowaniu gniazda ( Choate 1972; Hanney 1965; Stiemie & Nel 1973 ).
Na wolności jest gatunkiem terytorialnym, agresywnie odpędzającym intruzów należących do tego samego gatunku. Zakres rewirów poszczególnych osobników nie jest znany. Prawdopodobnie jest to około 0,5 ha na parę lub grupę rodzinną.
Występuje niewielki dymorfizm płciowy : samiec nie jest wyraźnie większy niż samica.
Długość głowy i tułowia to 280 - 333 mm, długość ogona to 150 - 180 mm, długość tylnej stopy to 33 mm, długość ucha to 23 mm.
Waga ciała to 40 - 114 g.
Aethomys chrysophilus
Ubarwienie : sierść na grzbietowej części ciała i po bokach głównie rudo-brązowa, ale zmieszana z ciemnobrązowymi i czarnymi włosami, co daje efekt barwy od pomarańczowo-żółtej lub cynamonowej po brązową. Osobniki z bardziej suchych obszarów mają zwykle jaśniejszy kolor grzbietu.
Spodnia część ciała biała lub bardzo jasno-szara z wyraźną linią oddzielającą ją od sierści na reszcie ciała.
Ogon łuskowaty czerwono-brązowy powyżej, szaro-biały poniżej.
Głowa masywna z dużym pyskiem i dobrze rozwiniętymi grzbietami nadoczodołowymi i potylicznymi, szerokim podniebieniem i względnie dużymi pęcherzami. Trzonowce posiada wąskie ( szerokość M1 około 2,0 mm; 1,78 - 2,19 mm ) i siekacze silnie opistodontowe ( Chimimba 1998; Chimimba i wsp. 1999; Meester i Setzer 1971 ).
Podeszwy stóp są ciemne, a ich górna powierzchnia jest pokryta białymi lub jasnożółtymi włosami.
Samica posiada 3 pary sutków mlecznych ( 1 piersiowe i 2 pachwinowe - Chimimba 1998; De Graaff 1981; De Winton 1897; Skinner i Smithers 1990; Thomas 1927 ).
Prowadzi głównie naziemny tryb życia ale dobrze się wspina po drzewach, krzewach czy skałach.
Do miejsc żerowania wykorzystuje własne szlaki komunikacyjne lub innych gatunków zamieszkujących wspólne siedlisko.
W komunikacji wykorzystuje sygnały chemiczne, węch, słuch, wzrok, dotyk i postawę ciała.
Wokaliza jest wykorzystywana prawdopodobnie przez młode osobniki w komunikacji z samicą.
Gatunek wszystkożerny. Jednak żywi się głównie roślinami: nasionami, owocami, zielonymi liśćmi, zielonymi częściami roślin i korzeniami. Pokarm zwierzęcy stanowi około 30 % zjadanej żywności w tym owady stanowią około 26 % a inne kręgowce około 4 %. W porze suchej jednak największy udział w diecie stanowią nasiona.
Gatunek rozmnażający się w porze deszczowej, zwykle między październikiem a styczniem, w niewoli natomiast przez cały rok. System krycia poligamiczny ale częściej monogamiczny. W niewoli w zależności od składu grupy w rozrodzie mogą brać jedynie dominujące samce.
Ciąża trwa 29 dni. W miocie występuje 1 do 5 młodych ( średnio 2 - 4 ).
Młode rodzą się ślepe i bezradne, z cienką czarną sierścią na grzbiecie i po bokach ciała o długości 1 mm, a nagie pod spodem. Wibrysy pyska mają około 6 mm długości. Zęby wyżynają się już w czasie urodzin, a oczy otwierają po 14 dniach. Sierść jest dobrze rozwinięta do 18 dnia.
Oseski ważą około 5 g i mierzą 40 mm długości bez ogona. Szybko jednak rosną i między 24 a 33 dniem przestają ssać i po 28 dniach wyglądem przypominają dorosłe osobniki (Brooks 1972 ).
Wiek odsadzony podany w badaniu w Zimbabwe ( 31 - 33 dni) opierał się na najmniejszych młodych schwytanych w terenie, a wiek ustalono na podstawie porównania z danymi dotyczącymi wzrostu młodych osobników ( Brooks 1972; Neal 1990 ).
Młode reagowały na bodźce słuchowe i wzrokowe odpowiednio po około 8 i 12 dniach. Wokalizacje wystąpiły, gdy młode zostały usunięte od samicy, ale zmniejszyły częstotliwość począwszy od 6 dnia i rzadko były słyszane do dnia 11.
Odruch prostowania i zdolność do „pełzania” rozwinął się w dniu 6, a wzorce chodzenia dorosłych osiągnięto w ciągu 20 dni. Ruchy samoopieki zaobserwowano pierwszego dnia, ale nie były skuteczne aż do dnia 7. Pielęgnacja społeczna pojawiła się pierwszego dnia ( Brooks 1972 ).
Dorosłe wymiary ciała osiągają około siódmego tygodnia, choć mogą być wtedy jeszcze jaśniejsze niż w pełni dojrzałe osobniki.
Dojrzałość seksualną osiągają około 82 dnia, jednak pierwszy miot mogą dać dopiero po pół roku.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem. Zdarza się, że samica przepędza z gniazda samca w momencie opieki nad potomstwem.
Gatunek żyje około 3 lat.
Aethomys chrysophilus
Opisane podgatunki :
- Mus chrysophilus - De Winton, 1897 - Afryka ( wschodnie Zimbabwe, Mashonaland, Mazoe, Mashunaland
- Mus chrysophilus acticola - Thomas i Wroughton, 1908 - Afryka ( Mozambik, na południe od rzeki Zambezi, Beira )
- Mus voi - Osgood, 1910 - Afryka ( Kenia, Voi )
- Rattus ( Aethomys ) chrysophilus singidae - Kershaw, 1923 - Afryka ( Tanzania, Gwao's, blisko Itigi, Singida )
- Aethomys chrysophilus chrysophilus - Thomas, 1926 - Pierwsze użycie bieżącej kombinacji nazw.
- Aethomys chrysophilus imago - Thomas, 1927 - środkowo-wschodnia Namibia, dystrykt Gobabis, Stampriet
- Aethomys chrysophilus dollmani - Hatt, 1934 - uznawany jako synonim Aethomys nyikae Thomas, 1897
- Aethomys chrysophilus magalakuini - Roberts, 1926 - uznawany jako synonim Aethomys ineptus
Obecnie wymienia się jedynie dwa podgatunki :
- chrysophilus
- singidae
Chociaż rozpoznaje się wiele podgatunków Aethomys chrysophilus ich ważność jest wątpliwa ( Bronner i in. 2003; Chimimba i Bennett 2005 ) i potrzebna jest kompleksowa analiza zmienności geograficznej obejmująca szereg systematycznych technik i szeroki zasięg geograficzny w Afryce.
Oprócz Aethomys chrysophilus chrysophilus, Aethomys chrysophhilus acticola i Aethomys chrysophilus imago, synonimy, które historycznie przypisywano gatunkowi, to: alticola, capricornis, fouriei, harei, ineptus, magalakuini, pretoriae, singidae, tongensis, tzaneenensis i voi ( Musser i Carleton 1993 ).
Podgatunki capricornis, fouriei, harei, magalakuini, pretoriae, tongensis i tzaneenensis zostały niedawno przeniesione do gatunku Aethomys ineptus ( Chimimba 1998; Chimimba i wsp. 1999; Musser i Carleton 2005 ). Mimo że analiza morfometryczna Aethomys chrysophilus z południowej Afryki ( Chimimba 2000 ) potwierdziła rozpoznanie 2 podgatunków ( Aethomys chrysophilus acticola i Aethomys chrysophilus imago ), dane te należy ponownie zbadać, ponieważ analiza mogła obejmować próbki gatunku Aethomys ineptus ( Bronner i in. 2003; Chimimba i Bennett 2005 ).
Aethomys chrysophilus - okaz muzealny
Gatunek oznaczony jako najmniejszej troski ( LC ), brak jest widocznych zagrożeń aby kwalifikować go w bardziej zagrożonych kategoriach.
Takson po raz pierwszy opisany przez W. E. de Wintona w 1896 roku pod nazwą Mus chrysophilus. Jako lokalizację holotypu autor opisu wskazał dystrykt Mazowe w prowincji Maszona Środkowa we wschodnim Zimbabwe.
Naukowa nazwa pochodzi z greckiego, przy czym Aethomys jest kombinacją aithos ( spalony słońcem ) i mys ( mysz ) i chrysophilus z chrysos ( złoto ) i filozof ( wykazujący powinowactwo do De Graaffa 1981 ).
Aethomys chrysophilus jest rozróżnialny od większości innych gatunków rodzaju Aethomys dzięki rozmiarom i proporcjom ciała, to wygląda zasadniczo identycznie co Aethomys ineptus i może być od niego odróżniony jedynie dzięki analizie genetycznej lub kształcie plemników.
Na danym obszarze występuje niezbyt licznie, ale jego liczebność potrafi gwałtownie wzrastać podczas pory deszczowej. Gęstość populacji rośnie wówczas do 6 osobników / ha by w gorącej porze suchej spaść do 0,2 osobnika / ha lub mniej. Gęstość osobnicza tego gatunku jest zmienna, może być lokalnie obfita.
Biologia populacji tego gatunku jest znana tylko z kilku miejsc w południowej Afryce. Najdłuższe badania przeprowadzono w południowym Malawi ( Liwonde i Lengwe National Park ), w północno-zachodnim Mozambiku ( Cabora Bassa ) i w zachodnim Zimbabwe ( Sengwa Wildlife Research Area ), gdzie populacje monitorowano w sposób ciągły przez 10 – 12 miesięcy. Lokalizacje te pochodzą z centralnej części zasięgu występowania gatunku i mają podobne sezonowe wzorce temperatury i opadów, z 3 sezonami ( gorący, mokry: grudzień - kwiecień, chłodny, suchy: maj - sierpień, gorący, suchy: wrzesień - listopad ). Badania te wskazują, że Aethomys chrysophilus jest ogólnie gatunkiem o niskiej gęstości, który osiąga najwyższą liczbę w gorących, mokrych lub wczesnych chłodnych, suchych porach roku, i jest najmniej obfity w późnych gorących, suchych porach roku.
W południowym Malawi ( parki narodowe Liwonde i Lengwe ) gęstość w gorącym, mokrym sezonie wahała się od 0,0 do 4,1 osobnika / ha, w chłodnym, suchym sezonie 0,9 do 1,8 osobnika / ha oraz w gorącym, suchym sezonie 0,0 do 2,7 osobnika / ha ( Happold and Happold 1990, 1991 ).
W północno-zachodnim Mozambiku gęstość w gorącym, mokrym sezonie wyniosła 3,0 do 6,2 osobników / ha, chłodna, pora sucha 4,0 do 5,2 osobników / ha, a gorąca, pora sucha 3,2 do 4,5 osobnika / ha ( Gliwicz 1985 ).
W zachodniej części Zimbabwe gęstość ( po roku suszy ) w gorącym sezonie deszczowym wahała się od 0,0 do 0,2 osobnika / ha, chłodna, pora sucha 0,0 do 1,4 osobnika / ha, a żaden osobnik nie został złapany w gorącym, suchym sezonie ( Linzey i Kesner 1997a ).
Wiadomo, że Aethomys chrysophilus współwystępuje z Aethomys ineptus ( Chimimba i Linzey 2008 ), ale nie ma wyróżniających się cech zewnętrznych, a pozytywna identyfikacja wymaga zbadania plemników, których główki są falciformowe ( główki nasienia Aethomys ineptus są spatulowane - Breed i wsp. 1988; Visser i Robinson 1987 ), liczba chromosomów ( 2n = 44 w Aethomys ineptus, 2n = 50 w Aethomys chrysophilus - Gordon i Rautenbach 1980 ), „wolny” elektromorfin hemoglobiny podwójnie pasmowej ( A , hemoglobina ineptus jest polimorficzna ) lub analiza mitochondrialnego DNA ( mtDNA - Linzey i in. 2003; Russo i in. 2006 ).
Czaszkowa analiza morfometryczna próbek pozytywnie zidentyfikowanych ( 2n = 44, n = 4; 2n = 50, n = 15 ), powiększona o próbki z tych samych miejsc ( 2n = 44, n = 34; 2n = 50, n = 6 ), ujawniły następujące znaki diagnostyczne dla cytotypu 2n = 50 ( Aethomys chrysophilus ) w stosunku do cytotypu 2n = 44 ( Aethomys ineptus ). Jednak przypisanie gatunków okazom muzealnym na podstawie tych znaków powoduje rozmieszczenie gatunków, które są sprzeczne z tymi, które opierają się na większej liczbie pozytywnie zidentyfikowanych okazów z szeregu lokalizacji ( Linzey i in. 2003 ) i muszą zostać ponownie zbadane.
Aethomys chrysophilus często współistnieje z Aethomys namaquensis, który ma dłuższy ogon ( około 135% głowy i ciała ), mniejszą czaszkę (największa długość czaszki jest mniejsza niż 35 mm; zakres obserwacji: 27,08 - 34,91 mm ) i m1 z 3 guzkami w przednim rząd ( m1 Aethomys chrysophilus ma 2 guzki, często z małym dodatkowym guzkiem lub cingulum - Kesner i in., w druku; Meester i Setzer 1971 ).
Inne gatunki Aethomys występujące razem z Aethomys chrysophilus w różnych częściach jego zasięgu dystrybucji są znacznie większe ( Aethomys silindensis, największa długość czaszki do 43 mm ) lub mają krótsze ogony ( Aethomys nyikae, 95 - 115% długości głowy i ciała ), szersze zęby trzonowe ( Aethomys nyikae, M1 2,0 - 2,2 mm; Aethomys kaiseri, M1większe niż 3,2 mm ), szersze czaszki (Aethomys nyikae i Aethomys kaiseri, szerokość jarzmowa większa niż 51% długości czaszki ), siekacze ortodontowe ( Aethomys nyikae i Aethomys kaiseri - Chimimba i in., w prasie b; Linzey i in., w prasie b, w prasie c; Meester i Setzer 1971 ), lub ich kombinacja.
Aethomys chrysophilus występuje endemicznie w Afryce od południowo-wschodniej Kenii na południe do prowincji KwaZulu-Natal w Afryce Południowej i na południowy zachód od południowej Angoli, północnej Namibii i północnej Botswany ( Chimimba i Bennett 2005; De Graaff 1981; Linzey i in., Musser i Carleton 1993, 2005; Skinner i Smithers 1990 ).
W tym zakresie dystrybucyjnym osobniki zidentyfikowane jako Aethomys chrysophilus ( n = 72 z Południowej Afryki, Botswany, Malawi, Namibii, Tanzanii i Zimbabwe ) są rozmieszczone z południowo-wschodniej Kenii na południe do północnej Afryki Południowej i na zachód do północno-wschodniej Namibii ( A. Bastos, in litt .; Linzey i in. 2003, w prasie a; A. Linzey i I. Russo, in litt. ).
W Afryce Południowej gatunek ten wydaje się być ograniczony do stosunkowo wąskiego pasma graniczącego z Botswaną, Zimbabwe i Mozambikiem. Na zachodzie zasięg rozciąga się na południe do 24 ° 15'S ( w pobliżu Rooibokkraal w prowincji North West ), a na wschodzie do 24 ° 00'S ( w pobliżu rzeki Olifants w Parku Narodowym Krugera ).
Ta południowa granica zasięgu dystrybucji jest z grubsza skorelowana z południową dystrybucją drzew mopanu ( Colophospermum mopane ) i baobabu ( Adansonia digitata ) ( van Wyk i van Wyk 1997 ).
po lewej : Adansonia digitata ; po prawej : las Colophospermum mopane
Zakresy dystrybucyjne Aethomys chrysophilus i Aethomys ineptus wydają się być w dużej mierze parapatryczne. W regionie na zachód od Pretorii w Afryce Południowej występuje pewne przenikanie się i chociaż synteza jest prawdopodobna w strefie parapatrii, na podstawie badania danych mtDNA wiadomo, że tylko 1 miejscowość jest schronieniem dla obu gatunków ( rezerwat przyrody Langjan, niedaleko Alldays, północna Prowincja Limpopo, Afryka Południowa ) ( Linzey i in. 2003 ). Chociaż zgłaszano występowanie obu gatunków w Parku Narodowym Pilanesburg, w prowincji Północno-Zachodniej w Afryce Południowej, nie można zweryfikować tej lokalizacji, ponieważ dokładne miejsca zbioru nie są znane ( Linzey i in. 2003 ).
Aethomys chrysophilus z Mozambiku nie został pozytywnie zidentyfikowany ( a w Botswanie jest tylko 1 osobnik zidentyfikowany pozytywnie, który został pobrany w pobliżu Francistown ), ale wydaje się prawdopodobne, że zasięg występowania Aethomys chrysophilus obejmuje północną Botswanę i południowy Mozambik ( Linzey i in. . 2003 ).
W swoim postulowanym zasięgu występowania w Afryce subsaharyjskiej Aethomys chrysophilus występuje w siedliskach sawannowo-leśnych, w tym w różnych kombinacjach trawiasto-zielnych okrywowych, krzewiastych i miombo ( Brachystegia ) lub leśnych mopanych ( Davis 1962 ).
W ramach tego ogólnego typu siedliska występuje w różnych specyficznych siedliskach, przy czym odpowiednie pokrycie stanowi uniwersalny wymóg. Pokrycie może składać się z gęstej trawy i zarośli, zarośli krzewowych, skał, płotów cierniowych wokół gruntów rolnych, stosów gruzu, kopców termitów, a czasami siedlisk ludzkich ( Ansell i Ansell 1973; Choate 1972; Fleming & Loveridge 2003; Gliwicz 1987; Hanney 1965 ; Happold i Happold 1990, 1991; Hubbard 1972; Linzey i Kesner 1997a; Linzey i wsp. 2003; Sheppe i Osborne 1971; Vesey-Fitzgerald 1966 ).
W porze suchej, kiedy ochrona jest minimalna, osobniki są zwykle ograniczone do tzw.„wysp” ochronnych, ale są bardziej równomiernie rozmieszczone, gdy ochrona poprawia się w porze deszczowej ( Happold i Happold 1991; Linzey i Kesner 1997b ). Gatunek nie występuje w suchych regionach ani w siedliskach leśnych na wysokich wysokościach ( Child 1965; Chimimba i in. 1999; Delany 1972; Hanney 1965 ).
W Afryce Południowej, gdzie spotykają się obszary geograficzne Aethomys chrysophilus i Aethomys ineptus, gatunek występuje przede wszystkim na wysokościach niższych niż 1000 m n.p.m. ( Chimimba i Linzey 2008 ).
Uważano, że oba gatunki są w dużym stopniu zbliżone w subregionie południowoafrykańskim ( Taylor, 2000b ), co jest wnioskiem opartym na analizach morfometrycznych zidentyfikowanych cytogenetycznie próbek kuponów i materiału nieznanych cytotypów ( Chimimba, 1998; Chimimba i in., 1999 ). Jednak stosując pozytywnie zidentyfikowane próbki, Linzey i in. ( 2003 ) przedstawili zmienioną hipotezę rozmieszczenia, która wskazuje, że ich zasięg geograficzny jest w większości parapatryczny z wąską strefą nakładania się i sympatii ( miejsce w prowincji Limpopo w Południowej Afryce jest jedynym potwierdzonym dowodem syntezy ) wzdłuż nizin drenażu rzeki Limpopo w północno-wschodniej Republice Południowej Afryki. Aethomys ineptus występuje w pozostałej części środkowej, północnej i wschodniej Republiki Południowej Afryce, a spośród nich Aethomys chrysophilus jest jedynym, który rozciąga się znacznie poza tym krajem.
Próbki z północno-zachodniej Tanzanii mają 2n = 50 i zostały zidentyfikowane jako Aethomys cf. chrysophilus ( Fadda i in., 2001b ), który jest tym samym 2n charakteryzującym południowoafrykańskie próbki Aethomys chrysophilus.
2n = 44 jest diagnostyczne dla Aethomys ineptus ( Chimimba, 1998; Chimimba i in., 1999 ). Z poprawioną definicją Aethomys chrysophilus przedstawioną przez Linzey i in. ( 2003 ), wewnątrzgatunkowa analiza próbek z południowej Afryki sugerująca obecność dwóch podgatunków ( Chimimba, 2000 ) wymaga ponownej oceny.
Castiglia i in. ( 2003b ) scharakteryzowali Aethomys chrysophilus z Tanzanii za pomocą chromosomów ( pasma C i G ) i cech molekularnych ( pełna sekwencja cytochromu b mtDNA ) i porównali wyniki z podobnymi danymi dla zambijskiego Aethomys kaiseri.
2n = 50 wspólne dla obu gatunków charakteryzuje również Aethomys bocagei ( Matthey, 1954; Visser i Robinson, 1986 ) oraz Castiglia i in. ( 2003b: 85 ) sugerują, że jest to „ przodkowa liczba chromosomów” dla Aethomys. Rozbieżność między dwoma gatunkami od wspólnego przodka wystąpiła 5 - 4 miliony lat temu, jak wynika z analiz sekwencji cytochromu b.
Niegeograficzne różnice związane z płcią i wiekiem u Aethomys chrysophilus zgłoszone przez Chimimba i Dippenaar ( 1994 ). W kilku badaniach regionalnych podano informacje dotyczące dystrybucji, ekologii i taksonomii dla próbek z Mt Kilimandżaro ( Grimshaw i in., 1995 ), z Archipelagu Bazaruto u wybrzeży południowego Mozambiku ( Downs i Wirminghaus, 1997 ) oraz subregionu południowoafrykańskiego ( de Graaff, 1997 ).
Aethomys chrysophilus jest generalistą siedlisk, ale osiąga większą gęstość w siedliskach z obfitym pokryciem gruntu w postaci roślinności lub skał.
Na przykład w Zimbabwe monitorowano 5 różnych siedlisk ( łąki rzeczne, miombo, mopane, stok skokowy i zarośla ). Stok skokowy, z niezawodnym pokryciem niezależnie od opadów deszczu i przyległym lasem mopanowym, miał najwyższe zagęszczenia. Gatunek znaleziono na łąkach rzecznych i w lasach miombo tylko w sezonach o większej gęstości i nigdy nie złowiono ich w zaroślach, które nie miały pokrycia zielnego ( Linzey i Kesner 1997a ). Podobnie Hanney ( 1965 ) zauważył, że w Malawi sukces pułapek był większy na obszarach skalistych lub, w przypadku braku skały, w pobliżu kopców termitów.
Aethomys chrysophilus jest wszystkożerny, ale zazwyczaj bardziej opiera się na roślinach niż na pokarmach dla zwierząt. 87% zwierząt zebranych w Malawi zawierało roślinność ( większość z materiałem skrobiowym i materią zieloną ), 35% zawierało owady ( większość z dorosłymi owadami ), a 4% zjadło inne kręgowce ( Hanney 1965 ).
W Mozambiku gatunek żywił się owadami, mięsistymi owocami, skrobią z nasion i cebul oraz liśćmi i łodygami zielonych roślin w mniej więcej równych ilościach, ale w porze suchej polegał bardziej na nasionach, a mniej na innych pokarmach ( Gliwicz 1987 ).
W Tanzanii i Zambii jego głównym pożywieniem są opadłe owoce krzewów i drzew, takie jak Combretum i Grewia ( Vesey-Fitzgerald 1966 ).
Aethomys chrysophilus zazwyczaj stanowi drugorzędny składnik społeczności małych ssaków. Często jest najmniej liczny wśród powszechnie występujących gatunków, stanowiąc od 2% do 15% społeczności badanych w południowej Afryce ( Gliwicz 1985; Happold i Happold 1990, 1991; Linzey i Kesner 1997b ). Zestaw współistniejących małych ssaków wydaje się być spójny w tym regionie, z pewnymi różnicami ze względu na siedlisko, porę roku i zasięg występowania potencjalnych partnerów. W Zimbabwe Aethomys chrysophilus wystąpił z siedmioma innymi gatunkami w siedliskach trawiastych ( Crocidura hirta, Saccostomus campestris, Steatomys pratensis, Tatera leucogaster, Mastomys, Mus minutoides i Otomys angoniensis ), z 8 gatunkami w lasach miombo ( Elephantulus brachyrhynchus, Paraxerus cepapi, Tatera leucogaster, Aethomys namaquensis, Mus minutoides, Thallomys paedulcus i Graphiurus murinus ), z 4 gatunkami w lasach mopanych ( Paraxerus cepapi, Saccostomus campestris, Aethomys namaquensis i Thallomys paedulcus) i z 4 gatunkami na stoku skokowym ( Paraxerus cepapi, Tatera leucogaster, Acomys spinosissimus i Aethomys namaquensis ).
Jednak wiele z tych gatunków było stosunkowo rzadkich i regularne stowarzyszenia składały się z 2 gatunków na użytkach zielonych ( Steatomys pratensis i Mastomys ), z 2 gatunków w lesie miombo ( Elephantulus brachyrhynchus i Tatera leucogaster ), z 2 gatunków w lesie mopanowym ( Paraxerus cepapi i Aethomys namaquensis ) i wszystkie 4 gatunki na stoku skokowym ( Linzey i Kesner 1997a, 1997b ).
W Malawi regularnie gatunek spotykano z Mastomys natalensis, Acomys spinosissimus i Tatera leucogaster, ale rzadziej z Saccostomus campestris, Lemniscomys rosalia, Thamnomys sp., Steatomys pratensis, Rattus rattus, Crocidura hirta i Elephantulus fuscus ( Happold i Happold 1990, 1991 ). Regularnymi współtowarzyszami w Mozambiku są Aethomys namaquensis, Acomys spinosissimus i Mastomys natalensis, z Mus minutoides, Graphiurus murinus, Saccostomus campestris, Lemniscomys griselda i Crocidura hirta był chwytany rzadziej w pułapki ( Gliwicz 1985, 1987 ).
Analiza nakładania się nisz między 4 powszechnie występującymi gatunkami wykazała, że 3 gatunki zostały rozdzielone wzdłuż osi masy ciała, mikrosiedlisk i diety. Aethomys chrysophilus oddzielono od Acomys spinosissimus wzdłuż osi masy ciała i od Aethomys namaquensis na osi mikrosiedlisk. Jednak nakładanie się nisz między Aethomys chrysophilus i Mastomys natalensis było dość wysokie ( 77% ), co sugeruje, że ten ostatni gatunek wykorzystuje zasoby w sąsiednich siedliskach ludzkich ( Gliwicz 1987 ).
Chociaż Kingdon ( 1974 ) wskazuje, że Aethomys mogą być zjadane przez małe zwierzęta mięsożerne, węże i ptaki drapieżne, nie ma konkretnych zapisów dotyczących drapieżnictwa.
24 % osobników zebranych w Malawi było dotkniętych pasożytami lub chorobami. Spośród nich 14 % miało nicienie, 4 % tasiemce, a 10 % chore wątroby. Zewnętrznymi pasożytami były : Anopleura - Hoplopleura captiosa i Polylax praomydis i Siphonaptera - Xenopsylla crinita ( Hanney 1965 ). Niedojrzałe nowe gatunki kleszczy, Haemaphysalis ( Rhipistoma ) subterra, zostały zgłoszone z Aethomys chrysophilus zebranych w Zambii ( Hoogstraal i in. 1992 ).
Liczne dodatkowe ektopo- i endopasożyty Aethomys chrysophilus są wymienione przez De Graaff ( 1981 ), jednak trudno jest ustalić, które pasożyty prawdopodobnie są związane z Aethomys chrysophilus. Pomimo tych licznych ektopo- i endopasożytów, gatunek raczej nie jest głównym rezerwuarem zarazy. Przeciwciała zarazy znaleziono tylko u 1 osobnika z 64 zebranych w Zimbabwe ( Taylor i wsp. 1981 ). 10 osobników, którym wstrzyknięto pałeczki dżumy ( Yersinia pseudotuberculosis pestis ) w niskich do umiarkowanych dawkach, było odpornych na jego działanie, przy czym znaczna śmiertelność wynikała tylko z wyższych dawek ( Isaacson i wsp. 1983 ).
Pierwszy zarejestrowany zapis kopalny Aethomys chrysophilus pochodzi z około 3,7 miliona lat temu w Makapansgat, Prowincja Limpopo, Afryka Południowa ( Pocock 1987 ). Dokumenty kopalne innych gatunków Aethomys, które zapewniają wgląd w relacje ewolucyjne w obrębie rodzaju, zostały udokumentowane z pliocenu i plejstocenu Afryki Wschodniej ( Denys 1987, 1994; Jaeger 1976; Jaeger i Wesselman 1976; Wesselman 1984 ), pliocenu - późnego plejstocenu południa Afryka ( Avery 1998; Denys 1990 ) i plejstocen z Namibii ( Senut i in. 1992 ). Należą do nich Aethomys modernis ( uważany za podobny do Aethomys chrysophilus ) i Aethomys adamanticola z południowej Afryki oraz Aethomys lavocati i Aethomys deheinzelini z Afryki Wschodniej.
Badania z zakresu postulowanego zasięgu dystrybucji Aethomys chrysophilus wskazują, że rozmnażanie występuje w przybliżeniu o tej samej porze roku we wschodniej i południowej Afryce, prawdopodobnie w funkcji podobnych sezonowych wzorców opadów. W Tanzanii samice w ciąży lub karmiące odnotowano w październiku, grudniu i styczniu, a samce były w stanie lęgowym od października do stycznia ( Hubbard 1972 ). W południowym Malawi ( Park Narodowy Liwonde, wysokość około 500 m n.p.m. ) aktywność reprodukcyjna rozpoczęła się w grudniu. Młode ( młodociani i dorośli ) zostały schwytane od września do lutego, ale osobniki dorosłe schwytane we wrześniu i październiku mogły urodzić się podczas poprzedniej pory deszczowej. Żadne młode nie zostało złapane między marcem a czerwcem, co wskazuje, że rozmnażanie ustało pod koniec pory deszczowej ( Happold i Happold 1990 ). W Parku Narodowym Lengwe, również w południowym Malawi ( wysokość około 100 m n.p.m. ), większość młodych schwytano w kwietniu i czerwcu, co sugeruje dłuższy okres rozrodczy na tym obszarze ( Happold i Happold 1991 ). W innych lokalizacjach w Malawi ( zapisy z różnych środowisk i szerokości geograficznych ), istniały dowody na aktywność rozrodczą samic przez cały rok, ale najwyższa częstotliwość ciąży odpowiadała wczesnemu i późnemu ciepłemu, pora deszczowa w okresie od października do listopada i kwietnia. Jądra z nasieniem u samców rejestrowano między październikiem a czerwcem, co odpowiada ciepłemu, deszczowemu sezonowi i początkowi chłodnego, suchego sezonu. Rozmiar jąder u samców był największy między lutym a majem ( Hanney 1965 ). Ciężarne i karmiące samice oraz samce z powiększoną moszną zostały złapane w północno-zachodnim Mozambiku od października do kwietnia, ale w lipcu nie odnotowano żadnych zwierząt aktywnych seksualnie ( Gliwicz 1985 ).
Dlatego reprodukcja wydaje się w dużej mierze ograniczona do pory deszczowej, chociaż zwierzęta w niewoli są zdolne do rozmnażania przez cały rok ( Brooks 1972 ).
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w tym z Kruger National Park, Kgalagadi Transfrontier Park - z Republiki Południowej Afryki, z Liwonde i Lengwe National Park w Malawi, z Sengwa Wildlife Research Area w Zimbabwe i innych.
Potrzebne są dalsze badania nad statusem taksonomicznym gatunku, gdyż może on stanowić konglomerat pokrewnych gatunków.
Aethomys chrysophilus - okaz muzealny, widok boczny czaszki
W niewoli.
Gatunek przejawia częściową tolerancję i potrafi tworzyć grupy oparte o stałą hierarchię dominacji.
Osobniki wykazują przerywane okresy odpoczynku w nocy ( Choate 1972 ).
W przeciwieństwie do zwierząt hodowanych w laboratorium, dziko żyjące dorosłe osobniki sprowadzone do niewoli początkowo były agresywne wobec osobników hodowanych, innych gatunków gryzoni i ludzi. Patrolowanie klatek, oznaczanie moczem i groźne pokazy na granicach klatek sugerowały zachowanie terytorialne. Zachowania te zmniejszały się z czasem, dopóki zwierzęta nie były agresywne tylko wobec innych osobników umieszczonych w klatkach. Kolejne pokolenia urodzone w laboratorium tolerowały warunki w zatłoczonych klatkach, jeśli przebywały z rodzeństwem lub były umieszczane u osobników niepowiązanych w momencie odsadzenia.
Kiedy duża liczba osobników była trzymana razem ( do 13 samic w klatkach o pojemności 0,057 m3 ), rozwinęła się hierarchia dominacji. Dorosłe samce zajmujące takie klatki kojarzyły się z kilkoma samicami i żyły spokojnie z nimi i ich młodymi. Grupy samców rzadko były wolne od walk, ale grupy 3 - 6 osobników męskich utrzymywały się razem przez ponad rok po ustaleniu rankingu społecznego ( Choate 1972 ).
Chociaż nie wymagają gniazd do rozmnażania się w niewoli, przy zapewnieniu materiałów buduje dobrze określone gniazda przypominające miseczki i wydaje się preferować papier niż wióry bawełniane lub wióry drewniane.
Obie płcie uczestniczą w budowaniu gniazd ( Choate 1972; Hanney 1965; Stiemie & Nel 1973 ).
U samic dojrzałość płciową osiągana była po 56 - 70 dniach, a pierwsze mioty wydawane w wieku około 138 dni ( 108 - 187 dni ). Samce dojrzewają w wieku około 49 do 63 dni. Na podstawie par powodujących ciążę minimalny wiek dojrzałości płciowej u obu płci wynosił około 82 dni ( Brooks 1972 ).
Mioty z powodzeniem wychowywano w klatkach z 1 samcem i kilkoma samicami, ale nie u tych z kilkoma samcami i samicami. Młode urodziły się w tym samym gnieździe, które służyło do codziennych czynności, ale samice czasami zmuszały samce do pozostania poza gniazdem, szczególnie gdy karmiły młode piersią. Nie zaobserwowano, aby samce i samice zabijały swoje młode i zwykle przyjmowały je z powrotem po tymczasowym usunięciu.
Samce przebywające w miotach były na ogół uległe i nie próbowały chronić młodych, jednakże samice agresywnie broniły swojego potomstwa ( Brooks 1972 ).
W porównaniu z Aethomys namaquensis walki między samcami były mniejsze, hodowla odbywała się łatwiej przez cały rok, a obie płci częściej pielęgnowały młode ( Choate 1972 ).
Odsadzenie obserwowano w warunkach niewoli po 24 - 26 dniach.
Sawannik Granta ( Aethomys granti ) ( Wroughton, 1908 ) - gryzoń z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae.
Uwagi : Chimimba ( 1998 ) oraz Chimimba i in. 1999 określili jako ważny gatunek na podstawie jakościowych i ilościowych danych morfologicznych.
Po Chimimba ( 2005 ), Musser & Carleton ( 2005 ) odnoszą się do rodzaju Micaelamys. Czasami jest zawarty w rodzaju Micaelamys.
Występuje w południowej Afryce ( Republika Południowej Afryki ).
Zamieszkuje w krzewach i obszarach skalistych na zboczach górskich. Gatunek ten jest endemiczny dla obszarów karoo.
Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności w porze nocnej.
Żyje w grupach rodzinnych, w parach lub samotnie.
Jest prawdopodobnie terytorialny ale zakresy rewirów osobniczych nie są znane.
Na kryjówki wybiera naturalne schronienia : opuszczone nory, u podstawy drzewa i krzewów, w szczelinie skalnej lub termitierze. Buduje kuliste gniazdo z trawy i roślin zielnych.
Brak widocznego dymorfizmu płciowego.
Długość głowy i tułowia : 111, 8 mm w zakresie 93 - 125 mm.
Długość ogona : 116,8 mm w zakresie 96 - 138 mm.
Długość tylnej stopy : 24,1 mm w zakresie 22 - 26 mm.
Długość ucha : 17,6 mm w zakresie 16 - 20 mm.
Ubarwienie grzbietu matowe w kolorze żółtawo-brązowym lub ciemnobrązowym, włosy brązowo-szare u podstawy, szare lub szarawo-białe na końcu.
Ubarwienie brzucha jasnoszare lub szarawo-żółte, włosy szare u podstawy lub szarawo-białe na końcu.
Włosy są smukłe, płytko rowkowane i charakterystycznie pokryte łuskami w kształcie płatków ( Keogh 1985 ).
Ogon długi ( ok. 97 - 113% głowy i tułowia ), brązowo-czarny lub ciemno czerwonawo-brązowy.
Włosy na ogonie z ciemnymi włosiami, które są dłuższe i gęstsze na końcu ( Chimimba 1995, Chimimba i in. 1996 ).
Czaszka : siekacze umiarkowanie opistodontowe, przednia podniebienna foramina rozciąga się na drugi korzeń litery M.
Samica posiada 5 par sutków.
Prowadzi naziemny tryb życia chociaż potrafi się dobrze wspinać po skałach jak i po drzewach i krzewach.
Brak informacji o nawykach, pokarmie lub rozmnażaniu. Potrzebne są zatem podstawowe informacje ekologiczne i biologiczne.
Żyje około 24 miesięcy.
siedlisko karoo
Brak opisanych podgatunków.
Gatunek uznawany za najmniejszej troski ( LC ), ze względu na brak wyraźnych zagrożeń, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz rejestrowanie z obszarów chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach. Nie są znane żadne poważne zagrożenia, ponieważ jego siedlisko jest w dużej mierze nietknięte i niedostępne. Jednakże, chociaż nie wymieniono żadnych zagrożeń dla tego gatunku ( Friedmann i Daly 2004 ), utrata siedlisk z powodu nowych form ekspansji rolniczej może stanowić nowe zagrożenie dla tego gatunku. Na przykład usuwanie plam wegetacyjnych na skalistych obszarach w regionie Cederberg dla plantacji herbaty rooibos może prowadzić do lokalnych spadków.
Pierwotnie przypisany do rodzaju Mus, ale następnie różnie umieszczony w Myomys ( = Praomys ) ( Allen 1939 ), Mastomys ( Roberts 1951 ), Rattus ( podrodzaj Micaelamys Ellerman 1941 ) i Aethomys ( podrodzaj Micaelamys Davis 1975b, De Graaff 1981, Meester i inni 1986, Musser & Carleton 1993 ).
Chimimba ( 1998 ) oraz Chimimba i in. 1999 określili jako ważny gatunek na podstawie jakościowych i ilościowych danych morfologicznych.
Chimimba ( 2005 ), Musser & Carleton ( 2005 ) odnoszą się do rodzaju Micaelamys.
Liczba chromosomów: 2n = 32 ( Matthey 1964, Misonne 1974, Visser i Robinson 1986 ).
Słaba różnorodność w podregionie południowoafrykańskim pozostaje niedoceniana, ponieważ niewiele lokalnych taksonów oceniono pod kątem zmienności wewnątrzgatunkowej. Większość wcześniejszych badań była oparta na tradycyjnej morfometrii i / lub morfologii jakościowej, np. badania gatunków w obrębie rodzajów Acomys, Saccostomus, Mastomys, Aethomys i Micaelamys ( dawniej oznaczonych jako Aethomys ). Niedawno w badaniach molekularnych badano Otomys, Mastomys, Micaelamys, Rhabdomys i Saccostomus. Te badania molekularne sugerują wysoki poziom tajemniczej różnorodności, cecha opisywana również w przypadku innych afrykańskich myszowatych.
Dawniej włączony do Aethomys jako podrodzaj, ale różnorodność zestawów danych, od morfologicznego do molekularnego, wskazuje, że dwa omówione poniżej gatunki należą do grupy monofilowej, Micaelamys, odrębnej od tej zawierającej gatunki Aethomys ( patrz ogólny opis Aethomys ). Odniesienia cytowane traktowały granti i namaquensis jako gatunek Aethomys. Włączenie Micaelamys z Aethomys do tej samej Dywizji jest tymczasowe. W analizach filogenetycznych sekwencji cytochromu b mtDNA Aethomys ( reprezentowany przez Aethomys chrysophilus i Aethomys kaiseri ) jest najbliższy Grammomys, podczas gdy Micaelamys ( Micaelamys namaquensis ) dołącza do innych rodzajów afrykańskich w zależności od analiz ( Castiglia i in., 2003b; Ducroz i wsp., 2001 ). Analizy filogenetyczne wykorzystujące szersze pobieranie próbek nie tylko gatunków z Aethomys, ale endemicznych mysich afrykańskich rodzajów przy użyciu zestawów danych molekularnych, chromosomalnych i morfologicznych mogą rozwiązać zależności filogenetyczne Aethomys i Micaelamys.
Siedlisko jest stabilne z miejscowymi spadkami. Większość siedlisk prawdopodobnie pozostanie niezmieniona, ponieważ żyje na skalistych obszarach niedostępnych dla transformacji. Przewiduje się jednak, że zmiana klimatu sprawi, że siedliska na większej wysokości będą bardziej odpowiednie dla rolnictwa. Na przykład, przewiduje się, że przydatność siedlisk o dużym nachyleniu do uprawy winorośli zwiększy uprawę o 14% do 2050 ( Hannah i in. 2013 ). Takie trendy w transformacji średnich i wyższych zboczy powinny być monitorowane.
Gatunek ten nie jest przedmiotem handlu ani nie jest wykorzystywany w żadnej formie.
Gęstość osobnicza i liczebność populacji nie jest znana. Są jednak z pewnością rzadsze i znacznie mniej liczne niż Aethomys namaquensis. Na przykład stanowiły one tylko 8,9% wszystkich wychwytów Micaelamys w trzech miejscach w Górach Sneeuberg, Prowincja Przylądkowa Wschodnia ( Kok i in. 2012 ).
Obecnie wydaje się, że jego siedlisko nie jest nadmiernie rozdrobnione przez działalność człowieka, dlatego jest mało prawdopodobne, aby populacja gwałtownie spadała, ale konieczne są dalsze badania terenowe w celu oceny obłożenia i monitorowania wpływu ekspansji rolnictwa na jego siedliska, aby ocenić trendy w populacji.
Brak znaczących różnic w wielkości czaszki w całym zasięgu geograficznym sugeruje przynajmniej pewną łączność między subpopulacjami i nie wspiera wyznaczania podgatunków ( Chimimba i in. 1998 ).
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych w zasięgu, wzdłuż pasa górskiego Cape Fold. Jednak ich obecna obecność została niedawno potwierdzona tylko w przypadku rezerwatu przyrody Sneeuberg i rezerwatu przyrody Asante Sana w prowincji Prowincja Przylądkowa Wschodnia ( Kok i in. 2012 ).
Żadne szczególne interwencje w zakresie ochrony nie są konieczne, ale skorzysta z ekspansji obszarów chronionych, aby połączyć siedliska, a tym samym zwiększyć odporność na zmiany klimatu i skutki ekspansji rolnictwa na wyższe wysokości. Aby to osiągnąć, należy również realizować programy zarządzania różnorodnością biologiczną, szczególnie jeśli właściciel gruntu posiada nieskazitelne skaliste odsłonięcia i zarośla.
Historia ewolucji udokumentowana przez skamieliny sięga późnego pliocenu południowej Afryki ( „Aethomys cf. namaquensis”; Denys, 1990c ) i plejstocenu z Namibii ( „Micaelamys”; Senut i in., 1992 ).
Konieczne są badania terenowe w celu zestawienia aktualnych danych dotyczących dystrybucji, a tym samym oszacowania powierzchni zajmowanej przez gatunek. Potrzebne są również podstawowe informacje ekologiczne i biologiczne.
W niewoli - brak danych.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
