niedziela, 26 czerwca 2011

Północnoamerykańskie wiewiórki z rodzaju Tamiasciurus.

Czikari, wiewiórka czikari ( Tamiasciurus douglasii ) gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ). Synonim Sciurus hudsonicus douglasii.


Występuje na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej od południowo-zachodniej Kolumbii Brytyjskiej ( Kanada ) do południowej Kalifornii ( U.S.A. ).

Zamieszkuje górskie lasy iglaste.

czikari ( Tamiasciurus douglasii ) podczas żerowania

Aktywna od świtu do zachodu słońca, w ciągu całego roku. W czasie trudnych warunków pogodowych ( zima czy ulewne deszcze ) nie opuszcza gniazda. Żyje samotnie, w pary łączy się jedynie w okresie rui. Doskonale wspina się po drzewach. Pokarm poszukuje zarówno na drzewach jak i na ziemi.
Gniazdo w lecie buduje z gałązek i patyków na drzewie, na okres zimowy wyszukuje sobie dziuple.
Odżywia się pokarmem roślinnym, dostępnym sezonowo : wiosną są to najczęściej nowe pędy drzew iglastych, latem to różnorodne owoce, jagody, pędy roślin, sok drzew. Jesienią głównie nasiona szyszek i orzechy. Na okres zimowy gromadzi zapas szyszek i orzechów, zakopując je w ziemi lub gromadząc w dziupli.
Okres rui od marca do maja.
Samica rodzi w maju - czerwcu. 1 miot w roku, rzadziej 2. W miocie jest 2 - 8 młodych, zwykle 4-6. Młode opuszczają gniazdo w sierpniu. Rodzina pozostaje ze sobą zwykle do następnej wiosny.

  rycinaczikari ( Tamiasciurus douglasii ) 

Opisane podgatunki :
- Tamiasciurus douglasii albolimbatus - Kent County, Monts Shasta ( Kalifornia - U.S.A. )
- Tamiasciurus douglasii belcheri - Mouth of Columbia River ( U.S.A. )
- Tamiasciurus douglasii cascadensis - Cascades  ( U.S.A.i Kanada )
- Tamiasciurus douglasii douglasii - Oregon, Mouth of Columbia River ( U.S.A. )
- Tamiasciurus douglasii mollipilosus - Washington, Richmond ( U.S.A. ), Kolumbia Brytyjska ( Kanada )
- Tamiasciurus douglasii orarius - Mendocino County ( Kalifornia - U.S.A. )
- Tamiasciurus douglasii suckleyi - Steilacoom, Puget Sound ( Washington - U.S.A. )

Tamiasciurus douglasii w szacie letniej

Gatunek uważany za nie zagrożony. Lokalne populacje mogą być zagrożone przez wylesianie i fragmentację siedlisk. Brak go na chronionych obszarach.
Wskazane są badania dystrybucji i trendów populacji oraz ewentualnych zagrożeń.


rycina - Tamiasciurus douglasii - u góry w szacie letniej, u dołu 2 osobniki w szacie zimowej - ostatni po prawej to Tamiasciurus hudsonicus 

W niewoli - rzadko eksponowana.
Głównie ogrody zoologiczne Ameryki Północnej.




Wiewiórka czerwona, amerykańska wiewiórka czerwona ( Tamiasciurus hudsonicus ) - gryzoń z rodziny wiewiórek ( Sciuridae ).

Występuje w Ameryce Północnej, od Alaski ( na północy ), w całej Kanadzie po Arizonę i Nowy Meksyk ( na zachodzie ) i północną Georgię ( na wschodzie ) U.S.A.. Została wprowadzona na Nową Funlandię ( wschodnia Kanada ).

Zamieszkuje głównie lasy iglaste i mieszane, ale również spotkać ją można w lasach liściastych, żywopłotach, plantacjach drzew, wtórnych lasach czy niekiedy parkach miejskich.

  wiewiórka czerwona ( Tamiasciurus hudsonicus ) podczas posiłku

Aktywna w ciągu całego roku, głównie za dnia. Szczyt aktywności przypada na 2 godziny po wschodzie słońca oraz przed zachodem słońca. Jest najbardziej terytorialnym gatunkiem, spośród innych wiewiórek Ameryki Północnej. Żyje samotnie. Doskonale wspina się po drzewach. Pokarmu poszukuje zarówno na drzewach jak i na ziemi. Gromadzi pokarm na gorsze okresy w dziuplach lub norach.
Gniazda buduje w dziuplach lub rozwidleniach gałęzi ale także wśród korzeni drzew czy w norach.
W skład jej diety wchodzą głównie nasiona, szyszki, orzechy, owoce ale także bezkręgowce i małe kręgowce.
Ruja odbywa się w marcu i kwietniu, ale w północnym zakresie występowania w czerwcu i lipcu.
Ciąża trwa 31-35 dni. Samica rodzi 2-8 młodych. Niektóre samice ( starsze i dojrzałe ) mogą mieć 2 mioty w sezonie. Średnia miotu 4-5. Młode po około 56-60 dniach opuszczają gniazdo. Rodzina rozpada się zwykle następnej wiosny.

 Tamiasciurus hudsonicus

Opisane podgatunki :
- Tamiasciurus hudsonicus abieticola - Wirginia, Karolina Północna
Tamiasciurus hudsonicus baileyi - Alaska, Creek, Bighorn Mountains ( Wyoming )
Tamiasciurus hudsonicus californicus - Sierra Nevada ( Kalifornia ), Cascades ( Oregon )
Tamiasciurus hudsonicus columbianus - północna Kolumbia Brytyjska
Tamiasciurus hudsonicus dakotensis - Wyoming, Dakota Południowa
Tamiasciurus hudsonicus fremonti - Góry Skaliste, środkowe Kolorado, Utah
Tamiasciurus hudsonicus gymnicus - Nowy Brunszwik ( Kanada ), Maine ( U.S.A. )
Tamiasciurus hudsonicus grahamensis - Arizona, Nowy Meksyk ( Graham Mountains ) - krytycznie zagrożony
Tamiasciurus hudsonicus hudsonicus - Ontario ( Kanada )
Tamiasciurus hudsonicus kenaiensis - przylądek Kenai, Alaska
Tamiasciurus hudsonicus lanuginosus - wyspa Vancouver, wyspa Campbell, Kolumbia Brytyjska
Tamiasciurus hudsonicus laurentianus - Quebec ( Kanada )
Tamiasciurus hudsonicus loguax - środkowe Illinois, Wirginia, środkowy New York, Connecticut
Tamiasciurus hudsonicus lychnuchus - Arizona, Nowy Meksyk
Tamiasciurus hudsonicus minnesota - Minnesota, Wisconsin
Tamiasciurus hudsonicus mogollonensis - Nowy Meksyk, Kaibab Plateau i White  Mountains ( Arizona ), Mogollon Mountains
Tamiasciurus hudsonicus murii - Minnesota
Tamiasciurus hudsonicus neomexicanus - Nowy Meksyk ( Rayado Canyon, Colfax County )
Tamiasciurus hudsonicus pallescens - Manitoba, Dakota Północna
- Tamiasciurus hudsonicus petulans - Alaska
Tamiasciurus hudsonicus picatus - wyspa Kupreanof ( Kanada ) 
Tamiasciurus hudsonicus preblei - Kolumbia Brytyjska, District Mackenzie, Terytoria Północno-zachodnie ( Kanada )
Tamiasciurus hudsonicus regalis - Wisconsin, wyspa Royale, wyspa Belle
Tamiasciurus hudsonicus richardsoni - Kolumbia Brytyjska, Idaho
Tamiasciurus hudsonicus rubrolineatus - wschodnie stany U.S.A.
Tamiasciurus hudsonicus streatori - Kolumbia Brytyjska
Tamiasciurus hudsonicus ungavensis - zachodni Labrador, Quebec ( Kanada )
Tamiasciurus hudsonicus vancouverensis - wyspa Vancouver
Tamiasciurus hudsonicus ventorum - Wyoming, Utah
Tamiasciurus hudsonicus wasatchensis - Wasatch Mountains ( Utah )

Tamiasciurus hudsonicus podczas żerowania

Gatunek uważany za nie zagrożony ze względu na duży zasięg występowania. Lokalne populacje mogą być zagrożone poprzez wylesianie i fragmentację siedlisk.
Krytycznie zagrożona jest populacja z Graham Mountains ( Arizona, Nowy Meksyk - U.S.A. ) - Tamiasciurus hudsonicus grahamensis ze względu na wycinanie lasów górskich.
Występuje w wielu obszarach chronionych.

W niewoli - rzadka.
Głównie ogrody zoologiczne Ameryki Północnej. 



Do tego rodzaju należy też opisany wcześniej Tamiasciurus mearnsi .







czwartek, 23 czerwca 2011

Zagrożone ssaki Ameryki Południowej i Środkowej część I

Tapir Bairda, tapir panamski ( Tapirus bairdii ) ssak z rodziny tapirowatych ( Tapiridae ), z rzędu nieparzystokopytnych ( Perissodactyla ). Synonim  Elasmoguathus bairdii.


Występuje w Ameryce Północnej ( południowe Veracruz, południowe Oaxaca - Meksyk ), Ameryce Środkowej ( Honduras, Belize, Nikaragua, Salwador, Gwatemala, Kostaryka, Panama ) do zachodniego Ekwadoru i północno-zachodniej Kolumbii ( Ameryka Południowa - Andy do Zatoki Guayaquil ).


Zamieszkuje lasy namorzynowe, bagna i mokradła, wilgotne tropikalne lasy deszczowe, lasy łęgowe, monsunowe lasy liściaste, suche lasy liściaste, górskie mgliste lasy od poziomu morza do 3600 m n.p.m.


 tapir Bairda ( Tapirus bairdii )

Jest to największy gatunek tapira.
Żyje samotnie, w parach lub samica z młodym. Aktywny przez cały rok, głównie w nocy. Dzień spędza ukryty w gąszczu roślin lub w zaroślach w pobliżu wody. Wygniata zagłębienia w miękkim gruncie, w których odpoczywa i śpi. W rewirze może być 3-5 tego typu sypialni.
Doskonale pływa i nurkuje. Jest bardzo zwinny w wodzie i pod wodą. Dobrze biega, tworząc wydeptane ścieżki wśród gęstwiny leśnej.
Odżywia się pokarmem roślinnym, głównie są to liście, owoce, gałązki, kwiaty, turzyce, trawy. Czasami staje na tylnych nogach aby dosięgnąć pokarm po za normalnym zasięgiem.
Tapir Bairda może rozmnażać się o każdej porze roku, ale większość młodych przychodzi na świat przed porą deszczową.
Okres ciąży to 390-400 dni. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. Młode po urodzeniu ma nakrapianą sierść, która pomaga mu wtopić się w otoczenie. Okres laktacji to około 6 miesięcy - 1 roku. Odstawienie następuje po około 1 roku. Młode pozostaję z matką od roku do 2 lat.

   Tapirus bairdii


Opisane podgatunki :
- Tapirus bairdii dowii - Gwatemala - krytycznie zagrożony

Tapirus bairdii - samica z młodym

Gatunek uważany za zagrożony w całym obecnym zasięgu. Wpisany został w Załączniku CITES I .
Występuje w wielu obszarach chronionych. Jednak wiele lokalnych populacji przeżywa spadek, spowodowany utratą i fragmentacją siedlisk oraz polowaniem. Innym zagrożeniem są choroby przenoszone ze zwierząt domowych ( bydło, konie ) na tapiry.
Chroniony jest prawem krajów, na których terenie występuje.
Konieczne są dalsze badania w celu określenia tempa spadku na skutek polowań i rozproszenia populacji.

tapir Bairda ( Tapirus bairdii ) - w ogrodzie zoologicznym

W hodowli wymaga odpowiednich wybiegów z dostępem do wody. W okresie zimowym niezbędne są ogrzewane pomieszczenia. Jest rzadszym gatunkiem niż tapir anta ( Tapirus terrestris ).
W niewoli przeżywa 29,6 lat. Objęty programami hodowlanymi w ogrodach zoologicznych U.S.A i Europy.
W Polsce niestety brak tego gatunku w naszych ogrodach zoologicznych.

tapir Bairda ( Tapirus bairdii ) - Tierpark Berlin

tapir Bairda ( Tapirus bairdii ) - Zoo Wuppertal




Tapir górski, tapir wełnisty, pinczak ( Tapirus pinchaque ) ssak z rodziny tapirowatych ( Tapiridae ), z rzędu nieparzystokopytnych ( Perissodactyla ).

Występuje w Ameryce Południowej, w Andach - Kolumbii i Ekwadoru oraz w zachodniej Wenezueli i północnym Peru.

Zamieszkuje górskie lasy, od 1400 m n.p.m. do granicy śniegu oraz nadrzeczne górskie łąki.

tapir górski ( Tapitus pinchaque ) po lewej : portret, po prawej : w środowisku naturalnym


Jest to najmniejszy gatunek tapira. Żyje głównie samotnie, w parach lub samica z młodym. Aktywny przez cały rok, głównie w nocy. Dzień spędza ukryty w gąszczu roślin lub w zaroślach w pobliżu wody.
Gatunek jest terytorialny z częściowo pokrywającymi się rewirami. Jeżeli 2 osobniki spotykają się to często dochodzi do konfliktów. Stają się agresywne wobec siebie i potrafią się pokąsać doprowadzając do poważnych ran.
Jest doskonałym wspinaczem, pływakiem i nurkiem. Tworzy wydeptane ścieżki wśród zarośli i poszycia leśnego. Dużo czasu spędza w kąpieliskach, gdzie reguluje temperaturę ciała i pozbywa się pasożytów zewnętrznych.
Odżywia się pokarmem roślinnym, głównie są to włókniste liście krzewów, trawy, gałązki, owoce, kwiaty, turzyce. Spożywa różnorodne rośliny, pomagające uniknąć mu gromadzenia toksyn w organizmie.
Tapir górski może rozmnażać się o każdej porze roku, ale ruja odbywa się najczęściej przed porą deszczową. Często prowadzi ona do walk po między samcami o samicę.
Ciąża trwa około 13 miesięcy. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. Młode po urodzeniu ma nakrapianą sierść. Okres laktacji to około 6 miesięcy. Młode po pół roku traci ubarwienie młodociane, pozostaje z matką około 2 lat. Samica rodzi zwykle co 2 lata.

             Tapirus pinchaque - samica z młodym

Opisane podgatunki :
- Tapirus pinchaque leucogenys - Cordillera w Ekwadorze - zagrożony
- Tapirus pinchaque pinchaque - Kolumbia - zagrożony
- Tapirus pinchaque roulinii - Wenezuela, Peru - krytycznie zagrożony

rycina - Tapirus pinchaque roulinii

Gatunek uważany za zagrożony i krytycznie zagrożony w całym swoim obecnym zasięgu. Wymarły w części historycznego zasięgu. Prawdopodobnie został wytępiony w Wenezueli.
Populacje tapira górskiego są narażone na :
- fragmentację siedlisk i ich utratę
- polowanie
- nadmierny wypas bydła oraz choroby od zwierząt domowych
Innymi zagrożeniami są :
  • wolne tempo reprodukcji gatunku
  • duży rewir przypadający na 1 osobnika
  • uprawa koki i jej zwalczanie ( chemizacja terenów upraw )
  • konflikty zbrojne pomiędzy wojskiem, partyzantami i handlarzami narkotyków
  • wzrost populacji ludzi
  • przekształcanie terenów leśnych w grunty rolne
  • budowa dróg i zapór wodnych
  • poszukiwanie ropy naftowej 
  • kłusownictwo dla skóry, mięsa oraz do celów leczniczych
Obecnie tapir górski jest chroniony prawem Kolumbii, Ekwadoru i Peru.
Został wpisany w Załącznik CITES I.

W Kolumbii gatunek występuje w 7 Parkach Narodowych :
- Cordillera Los Picachos
- Cueva de Los Guacharos
- Las Hermosas
- Los Nevados
- Nevado del Huila
- Purace
- Sumapaz
W Peru w Sanctuario Ecologico Tabaconas - Namalle.
W Ekwadorze występuje w Sangay Park Narodowy i Cayambe Coca.
Szacuje się, że na terenach chronionych żyje mniej niż 2500 osobników. 
Konieczne są dalsze badania w celu określenia tempa spadku na skutek polowań, rozproszenia populacji, izolacji oraz utraty siedlisk.

tapir górski ( Tapirus pinchaque )

W niewoli - bardzo rzadki. 
Obecnie żyje 6 osobników w Ogrodach Zoologicznych. Trzy w Los Angeles, gdzie była pierwsza udana hodowla tego gatunku. Trzy pozostałe w Colorado Springs Zoo.
Objęty specjalnym programem hodowlanym.

portret tapira górskiego ( Tapirus pinchaque )

para tapirów górskich ( Tapirus pinchaque ) w warunkach wiwaryjnych




Tapir karłowaty ( Tapirus pygmaeus ) ssak z rodziny tapirowatych ( Tapiridae ), z rzędu nieparzystokopytnych ( Perissodactyla ). Został opisany w 2008 roku przez Van Roosmalena, ale jest wiele wątpliwości co do istnienia tego gatunku.

Występuje w Ameryce Południowej, nad dopływami Amazonki, nad rzekami Rio Aripuana, Rio Madeira, Rio Guapore, Rio Tapajos - Juruena, w Brazylii.

Zamieszkuje wilgotne lasy deszczowe oraz tereny sezonowo zalewane wzdłuż rzek.

rycina - tapir karłowaty ( Tapirus pygmaeus ) według Van Roosmalena

Biologia i ekologia jak u tapira amerykańskiego ( Tapirus terrestris ). 

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uważany za zagrożony jak wszystkie tapiry.

W niewoli - brak danych.




Tapir anta, tapir amerykański, tapir brazylijski, tapir południowoamerykański ( Tapirus terrestris ) ssak z rodziny tapirowatych ( Tapiridae ), z rzędu nieparzystokopytnych ( Perissodactyla ). Synonim Tapirus americanus - Hippopotamus terrestris.

Występuje w Ameryce Południowej ( Wenezuela, Kolumbia, Gujana, Gujana Francuska, Surinam, południowo-zachodnia i południowo-wschodnia Brazylia, północno-zachodnia i północno-wschodnia Argentyna, Paragwaj ).

Zamieszkuje głownie nizinne deszczowe lasy, tereny zalewowe, tereny bagnisk i mokradeł, wilgotne łąki, zarośla wzdłuż rzek.

  tapir anta ( Tapirus terrestris ) w warunkach zoo - u góry: po lewej - samica z młodym; po prawej - portret; u dołu: po lewej - żerujący osobnik; po prawej - grupa rodzinna

Aktywny w ciągu całego roku w godzinach nocnych. Żyje samotnie, w parach lub samica z młodym. Dzień spędza ukryty w gęstwinie leśnej lub w zaroślach w pobliżu wody. Dobrze biega wydeptując ścieżki w poszyciu leśnym. Bardzo dobrze pływa i nurkuje, chroniąc się w wodzie przed drapieżnikami. Dużo czasu spędza w kąpieliskach, w których pozbywa się pasożytów zewnętrznych.
Odżywia się głównie różnorodną roślinnością jak : pędy, kwiaty, owoce, liście, łodygi, gałązki, trawy, rośliny wodne, kora drzew, bulwy i korzenie roślin bagiennych. Niezbędna w diecie jest sól. Wykorzystuje naturalne lizawki.
Tapir anta może rozmnażać się w ciągu całego roku, ale ruja odbywa się przed porą deszczową. Kopulacja odbywa się często w wodzie.
Okres ciąży to 335-439 dni. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. Młode ma nakrapianą sierść, którą utraci po około 6 miesiącach życia. Okres laktacji to 6 miesięcy. Młode pozostaje z matką przez okres 2 lat. Samica rodzi średnio co 2 lata.

Tapirus terrestris  - młody osobnik w młodocianym ubarwieniu - zoo Wrocław

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - młody osobnik - zoo Wrocław

Opisane podgatunki :
- Tapirus terrestris aenigmaticus - południowo-wschodnia Kolumbia, wschodni Ekwador, północno-wschodnie Peru
- Tapirus terrestris americanus - Surinam
- Tapirus terrestris anta - Pernambuco ( Brazylia )
- Tapirus terrestris anulipes - Mato Grosso ( Brazylia ), wschodnia Boliwia
- Tapirus terrestris columbianus - Magdalena, Bolivar, Atlantico Cordoba, Sierra Nevada Santa Maria ( północna Kolumbia )
- Tapirus terrestris ecuadorensis - Macas ( wschodni Ekwador )
- Tapirus terrestris guianae - Gujana
- Tapirus terrestris laurillardi - Wenezuela, Brazylia
- Tapirus terrestris maypuri - Gujana
- Tapirus terrestris mexianae - Mexiana Island
- Tapirus terrestris peruvianus - Peru
- Tapirus terrestris rufus - Gujana Francuska
- Tapirus terrestris spegazzinii - Mato Grosso ( południowo-wschodnia Brazylia ), wschodnia Boliwia, Paragwaj, północna Argentyna
- Tapirus terrestris tapir - Surinam
- Tapirus terrestris suillus - Surinam
- Tapirus terrestris terrestris - wschodnie stoki Andów, Surinam, Gujana Francuska, Brazylia, Wenezuela, Argentyna

 tapir anta ( Tapirus terrestris ) - para w zoo

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - kąpiel w ogrodzie zoologicznym

Gatunek uważany za zagrożony w całym swoim obecnym zasięgu. Prawdopodobnie został wytępiony w części historycznego zasięgu.
Głównymi zagrożeniami dla gatunku są :
- utrata i fragmentacja siedlisk
- nielegalne polowania i kłusownictwo
- nadmierny wypas bydła
- wyręb lasu
Innymi zagrożeniami są :
  • wolne tempo reprodukcji gatunku
  • duży rewir przypadający na 1 osobnika ( 1 km2 - 12 km2 )
  • wzrost populacji ludzkiej
  • przekształcanie dużych obszarów w grunty rolne
  • rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej
  • poszukiwanie ropy naftowej i innych surowców mineralnych
  • budowa zapór wodnych
  • uprawa koki i jej zwalczanie
  • konflikty zbrojne
Chroniony prawem wielu krajów Ameryki Południowej, ale rzadko to prawo jest respektowane i egzekwowane.
Wpisany w Załącznik CITES II.
Konieczne są dalsze badania w celu określenia tempa spadku na skutek polowań, rozproszenia populacji, izolacji oraz utraty siedlisk.

tapir anta - grupa rodzinna w zoo

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - zoo Wrocław

W ogrodach zoologicznych jest najczęściej spotykanym gatunkiem tapira.
Często "eksponowany" na wspólnym wybiegu z innymi gatunkami z Ameryki Południowej ( duże gryzonie, szczerbaki, wielbłądowate ).
Potrzebuje rozległego wybiegu z dostępem do wody. Trzymany zwykle w parach lub grupach rodzinnych. Dobrze się rozmnaża w niewoli. W okresie zimowym wymaga ogrzewanych pomieszczeń.
W niewoli przeżywa nawet 35 lat.

 grupa tapirów anta ( Tapirus terrestris ) - Śląski Ogród Zoologiczny

tapir anta ( Tapirus terrestris ) - zoo Kijów








Jaguar ( Panthera onca ) drapieżnik z rodziny kotów. Największy przedstawiciel tej rodziny w Ameryce Północnej oraz Środkowej i Południowej.

Występuje od południowych stanów U.S.A. aż do Patagonii.

Zamieszkuje różnorodne środowiska od gęstej dżungli i lasów deszczowych, po sitowia i nadbrzeżne lasy. Może żyć również na otwartych terenach, ale muszą one być porośnięte wysoką trawą. Nie unika też miejsc zakrzewionych czy podgórskich z dużą ilością kryjówek wśród skał.

jaguar ( Panthera onca ) w rejonie Pantanalu

szkic - jaguar ( Panthera onca )

jaguar odmiana melanistyczna - samica z  sześciotygodniowym młodym

jaguar ( Panthera onca )


pozostałe informacje patrz :  http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2010/06/zagrozone-ssaki-ameryki-ponocnej-czesc.html




Jeleń bagienny ( Blastocerus dichotomus ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych ( Cervidae ). Synonim Cervus paludosus.


Występuje w Ameryce Południowej, w środkowej Brazylii, Paragwaju, północno-zachodniej i północno-wschodniej Argentynie, południowo-wschodnim Peru i wschodniej Boliwii.

Zamieszkuje tereny podmokłe i bagienne z bujną i gęstą roślinnością, tereny zalewowe,  zarośla wzdłuż rzek.

jeleń bagienny ( Blastocerus dichotomus ) - samiec

Jest to największy z jeleni Ameryki Południowej.
Żyje w małych grupach rodzinnych 2-3 osobniki, najwyżej 6 lub pojedynczo. Aktywny późnym popołudniem i po zmierzchu. Dzień spędza ukryty wśród gęstwiny roślin bagiennych lub w zaroślach.
Wyraźny dymorfizm płciowy : samiec posiada poroże, u samicy brak. Wieniec dojrzałego byka może mieć 8-10 tyk. Poroże może być utrzymywane przez 2 lata ( zrzuty mogą być coroczne lub po okresie 2 lat ).
Dobrze pływa i biega. Ucieka często do wody ścigany przez drapieżniki.
Odżywia się głównie roślinnością wodną i bagienną, chociaż skład jego diety może się różnić w porze deszczowej i suchej.
Ruja od września do listopada. W czasie rykowiska samce nie są zbytnio agresywne względem siebie.
Ciąża trwa około roku. Samica rodzi 1 młode, bardzo rzadko 2. Młode jest tak samo ubarwione jak dorośli. Okres laktacji trwa do 3 miesięcy. Młode pozostaje z matką około roku.

  rycina - Blastocerus dichotomus

Opisane podgatunki :
- Blastocerus dichotomus paludosus - Paragwaj
- Blastocerus dichotomus palustris - Paragwaj

 samica jelenia bagiennego ( Blastocerus dichotomus )

Jeleń bagienny jest uważany za zagrożony w całym obecnym zasięgu a nawet, w nie których rejonach za krytycznie zagrożony.
Główne zagrożenia dla gatunku to :
- utrata siedlisk
- kłusownictwo
- choroby od zwierząt domowych ( bydło )
Innymi zagrożeniami są :
  • wzrost populacji ludzkiej
  • przekształcanie i osuszanie terenów podmokłych w grunty rolne
  • budowa zapór wodnych 
  • poszukiwanie surowców mineralnych i degradacja środowiska naturalnego
  • fragmentacja siedlisk i izolowane populacje
  • rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej
Występuje w wielu obszarach chronionych.
Został wpisany w Załącznik CITES I.
Uznany za wymarły od 1958 roku na terenie Urugwaju.
Zalecane są dalsze badania nad tempem spadku liczebności populacji, badania ekologiczne, wzmocnienie zarządzania terenami chronionymi i tworzenie nowych obszarów chronionych, ustanowienie wspólnych programów hodowlanych w niewoli, współpraca z lokalnymi właścicielami ziemskimi w celu utrzymania gatunku w granicach ich posiadłości oraz monitorowanie izolowanych populacji w celu kontroli uwarunkowań genetycznych.

W warunkach wiwaryjnych - brak danych. 








Jeleń pampasowy ( Ozotoceros bezoarticus ) parzystokopytny ssak z rodziny jeleniowatych ( Cervidae ). Synonim Cervus bezoarticus .


Występuje w Ameryce Południowej, w Brazylii, w północno-zachodniej i północno-wschodniej Argentynie ( północna Patagonia ), w Paragwaju, w Urugwaju i południowej i wschodniej Boliwii.

Zamieszkuje otwarte tereny porośnięte trawami i zaroślami, pampę, sawannę ( Cerrado ) oraz obrzeża lasów.

jeleń pampasowy ( Ozotoceros bezoarticus ) - samiec

Aktywny w ciągu całego roku, głównie w godzinach popołudniowych i po zmierzchu. Dzień spędza w ukryciu , w zaroślach lub wysokiej trawie. Żyje samotnie lub w małych grupkach 5-6 osobników. Grupy są płynne w składzie jej członków. Dorosłe osobniki swobodnie przechodzą z jednej grupy do innej o każdej porze roku.
Zdarza się, że łączy się podczas żerowania w większe skupiska liczące 50 i więcej osobników.
Wyraźny dymorfizm płciowy : samiec posiada poroże składające się z 3 tyk, samica bez poroża i nieco mniejsza. Tyki są zrzucane w okresie zimowym, corocznie.
Odżywia się roślinnością zielną, trawami, liśćmi krzewów.
Okres godowy to luty - kwiecień. W czasie rykowiska walki staczają tylko samce podobnej wielkości. Mimo staczanych walk nie tworzą stałych par czy haremów. Samce kryją gotowe samice.
Ciąża trwa ponad 7 miesięcy. Młode rodzą się od września do listopada. Chociaż mogą się rodzić o każdej porze roku.
Samica rodzi 1 rzadziej 2 młode. Cielę ma plamistą sierść, która znika po około 2 miesiącach. Okres laktacji trwa około 3 miesięcy. Młode towarzyszy matce do około 10 miesiąca życia.

    samica jelenia pampasowego ( Ozotoceros bezoarticus )

Opisane podgatunki :
- Ozotoceros bezoarticus arerunguaensis - Urugwaj - krytycznie zagrożony
- Ozotoceros bezoarticus azarae - Paragwaj
- Ozotoceros bezoarticus bezoarticus - wschodnia i środkowa Brazylia
- Ozotoceros bezoarticus campestris - Brazylia ( Tapirapoan, Pernambuco District )
- Ozotoceros bezoarticus celer - Argentyna - zagrożony
- Ozotoceros bezoarticus comosus - Brazylia ( Pernambuco )
- Ozotoceros bezoarticus cuquapara - Brazylia ( Manaos )
- Ozotoceros bezoarticus dickii - Argentyna ( północna część prowincji Santa Fe )
- Ozotoceros bezoarticus leucogaster - Paragwaj, północno-wschodnia i północno-zachodnia Argentyna, południowa Boliwia, zachodnia Brazylia - zagrożony ( CITES I )
- Ozotocerus bezoarticus sylvestris - Brazylia
- Ozotocerus bezoarticus uruguayensis - Urugwaj ( Departament Rocha ) - zagrożony

 Ozotoceros bezoarticus leucogaster


Ozotoceros bezoarticus bezoarticus

Gatunek uważany za bliski zagrożeniu w świetle spadku liczebności populacji.
Główne zagrożenia to :
- utrata siedlisk
- przekształcanie wielu obszarów w grunty rolne i pastwiska
- polowanie dla mięsa, skór i sportu
- zdziczałe psy domowe
Innymi zagrożeniami są : degradacja i niszczenie środowiska naturalnego, fragmentacja siedlisk, izolowane populacje, wzrost liczby ludności, rozwój infrastruktury drogowej i kolejowej, poszukiwanie surowców mineralnych, choroby od zwierząt domowych ( bydło ).
Został umieszczony w Załączniku CITES I.
Występuje w części obszarów chronionych.
Zalecane są dalsze badania nad tempem spadku liczebności populacji, badania ekologiczne, wzmocnienie zarządzania terenami chronionymi i tworzenie nowych obszarów chronionych, ustanowienie wspólnych programów hodowlanych w niewoli, współpraca z lokalnymi właścicielami ziemskimi w celu utrzymania gatunku w granicach ich posiadłości, rozwój prywatnych obszarów chronionych w celu ochrony ostatnich populacji oraz monitorowanie izolowanych populacji w celu kontroli uwarunkowań genetycznych.

jeleń pampasowy ( Ozotoceros bezoarticus )

W warunkach wiwaryjnych - rzadki.
Głównie ogrody zoologiczne obu Ameryk.
Trzymany zwykle w małej grupie rodzinnej.





Puma, kuguar, lew górski ( Puma concolor ) drapieżnik z rodziny kotów.

Występuje w obu Amerykach, od południowej Kanady po Ziemię Ognistą.

Zamieszkuje różnorodne środowiska od wysokich gór, lasów górskich i nizinnych, dżungli i deszczowych lasów po otwarte tereny prerii czy pampy. Ostatnio nawet obszary podmiejskie w Kalifornii, Kansas i Missouri.

puma ( Puma concolor patagonica ) grupa rodzinna w Patagonii

portret pumy patagońskiej ( Puma concolor patagonica )


pozostałe informacje patrz :  http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2010/06/zagrozone-ssaki-ameryki-ponocnej-czesc.html





Margaj ( Leopardus wiedii ) drapieżnik z rodziny kotowatych.

Występuje w Ameryce Północnej, od południowego Meksyku przez Amerykę Środkową po Amerykę Południową ( północna Argentyna i Urugwaj ).

Zamieszkuje głownie wiecznie zielone lasy, opuszczone plantacje, rzadziej pastwiska czy inne systemy rolnoleśne.

margaj ( Leopardus wiedii ) w warunkach wiwaryjnych










Ocelot ( Leopardus pardalis ) drapieżnik z rodziny kotów.

Występuje  w obu Amerykach, od południa U.S.A. po Patagonię.

Zamieszkuje różnorodne środowiska, zarówno dżungle i deszczowe lasy jak i zakrzewienia, otwarte tereny porośnięte wysoką trawą.

ocelot ( Leopardus pardalis ) po lewej : dwójka młodych ; po prawej : samica z młodymi - Berlin Zoo

ocelot ( Leopardus pardalis ) po lewej : portret ; po prawej : samica z młodymi - Berlin Zoo




































sobota, 18 czerwca 2011

Norniki górskie z pogranicza U.S.A. i Meksyku

Nornik meksykański ( Microtus mexicanus ) gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ). Został podzielony na dwa gatunki - Microtus mexicanus i Microtus mollonensis. Synonim Arvicola mexicanus.


Występuje w Ameryce Północnej, od południowego Utah i południowo-zachodniego Kolorado przez środkową Arizonę i Nowy Meksyk ( U.S.A. ) po Oaxaca na południu ( Meksyk - środkowa i północna część gór Sierra Madre ).

Zamieszkuje górskie lasy na wysokości 1200-4115 m n.p.m. Tworzy wiele izolowanych populacji. Potrafi przetrwać w bardzo suchych siedliskach.

nornik meksykański ( Microtus mexicanus ) - samica z młodym

Aktywny głównie w godzinach porannych i późno popołudniowych. Prowadzi naziemny tryb życia. Kryjówki zakłada w podziemnych norach, od których prowadzą wydeptane ścieżki do żerowisk. Ścieżki te są utrzymywane stale w czystości.
Odżywia się głównie trawami, nasionami ale także zielonymi częściami roślin ( liście, łodygi ).
Dane dotyczące rozmnażania tego gatunku są mało zbadane. 
Uważa się, że sezon rozrodczy występuje w cieplejszych i wilgotnych miesiącach. Miot może liczyć 2-4 młode. Wynika to z faktu, że samica posiada dwie pary gruczołów sutkowych a nie cztery pary jak u innych norników. Prawdopodobnie są to 2-4 mioty w sezonie, uzależnione od dostępności pokarmowej.

 Microtus mexicanus

Opisane podgatunki :
- Microtus mexicanus fulviventer - środkowa część Oaxaca ( Meksyk )
- Microtus mexicanus fundatus - Michoacan ( Meksyk )
- Microtus mexicanus guadalupensis - Teksas, Nowy Meksyk ( U.S.A.), Guadalupe Mountains ( Meksyk )
- Microtus mexicanus madrensis - Madras ( Meksyk )
- Microtus mexicanus mexicanus - Meksyk
- Microtus mexicanus neveriae - Sierra de Manantlan ( Meksyk )
- Microtus mexicanus ocotensis - Meksyk - forma kopalna
- Microtus mexicanus phaeus - południowe Jalisco, północna i północno-zachodnia Chihuahua, Colima ( Meksyk )
- Microtus mexicanus salvus - Michoacan ( Meksyk )
- Microtus mexicanus subsimus - Nuevo Leon ( Meksyk )

nornik meksykański ( Microtus mexicanus )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroki zasięg. 
Gryzoń ten występuje w wielu izolowanych populacjach. Wiele z tych populacji zamieszkuje na szczytach gór, zostały one odizolowane od innych populacji od końca ostatniej epoki lodowcowej ( około 20 000 lat temu ). Jest on ściśle związany z górskimi lasami porastającymi owe szczyty.
Występuje na wielu obszarach chronionych.
Potrzebne są badania ekologii, biologii, trendów i dystrybucji populacji oraz zagrożeń dla tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Microtus mogollonensis - gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ). Wyodrębniony jako gatunek z Microtus mexicanus.

Występuje w Ameryce Północnej, w Arizonie i Nowym Meksyku ( U.S.A. ). Uznawany za endemit dla U.S.A.

Zamieszkuje górskie lasy na wysokości 1500-3500 m n.p.m. Tworzy wiele izolowanych populacji. Potrafi przetrwać w bardzo suchym siedlisku.

 Microtus mogollonensis

Aktywny przez cały rok, w godzinach zarówno dziennych jak i nocnych.
Kryjówki zakłada w podziemnych norach, od których prowadzą utrzymywane w stałej czystości ścieżki do żerowisk.
Ekologia i biologia jak u poprzedniego gatunku.

Opisane podgatunki :
- Microtus mogollonensis hualpalensis - Hualapal ( Arizona, Nowy Meksyk ) - zagrożony
- Microtus mogollonensis mogollonensis - Yavapal County, Plateau Co. ( środkowa Arizona ) - status nieokreślony
- Microtus mogollonensis nawaho - Navaho Mountain ( Utah ) - status nieokreślony
Podgatunki te były opisywane w Microtus mexicanus.

Gatunek uważany za zagrożony ze względu na niską rozrodczość i małe izolowane populacje. 
Wiele z tych populacji zostało odizolowanych od końca ostatniej epoki lodowcowej ( 20 000 lat temu ). Nornik ten jest ściśle związany z górskimi lasami porastającymi szczyty.
Występuje na wielu obszarach chronionych.
Podgatunek Microtus mogollonensis hualpalensis uważany jest za szczególnie zagrożony ze względu na utratę siedlisk.
Potrzebne są badania ekologii, biologii, dystrybucji i trendów populacji oraz zagrożeń dla tego gatunku.

W niewoli - brak danych.




Microtus umbrosus - gryzoń z rodziny myszowatych ( Muridae ). Synonim Orthriomys ubrosus.

Występuje w Ameryce Północnej, w północno-środkowym Oaxaca ( Meksyk ). W górach Cerro Zempoaltec. Uznany za endemit dla Meksyku.

Zamieszkuje górskie lasy na wysokości 1800-3000 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Żyje w norach, od których prowadzą wydeptane ścieżki do żerowisk.
Nie wiele wiadomo o biologii i rozmnażaniu.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uważany za zagrożony ze względu na obszar występowania, który jest prawdopodobnie mniejszy niż 500 km2.
Jego siedlisko jest pofragmentowane i jest wyraźny spadek jakościowy siedlisk.
Głównym zagrożeniem jest utrata i dalsza fragmentacja siedlisk.
Potrzebne są badania ekologii, historii naturalnej, dystrybucji i trendów populacji oraz zagrożeń dla tego gatunku.
Jest umieszczony w Meksykańskiej Czerwonej Księdze.

W niewoli - brak danych.    



KRS 0000069730