Beszamel i spółka bez ograniczeń: Lemurki - Cheirogaleidae. Rodzaj Microcebus. Przegląd gatunków. Część III.

Rodzaj : Microcebus

Myszolemurek karłowaty ( Microcebus myoxinus ) Schmid & Kappler 1994 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae. Synonim Microcebus murinus myoxinus - Microcebus rufus myoxinus - Cheirogaleus myoxinus - Lepilemur myoxinus.

Występuje w zachodniej części Madagaskaru, pomiędzy północnymi brzegami rzeki Tsiribihina do Bale de Baly, w Belo Sur Tsiribihina, w Aboalimena ( Tsingy de Bemaraha National Park, Nature Reserve Tsingy de Bemaraha, Tsingy de Namoroka National Park i prawdopodobnie w Besalampy ). Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje suche lasy liściaste i prawdopodobnie nadmorskie lasy namorzynowe od poziomu morza do 900 m n.p.m.

myszolemurek karłowaty ( Microcebus myoxinus ) w kryjówce

Aktywny od zmierzchu do świtu, w ciągu dnia, w okresach suszy i niedostępności pokarmu zapada w marazm.

Dymorfizm płciowy odzwierciedla długość uszu, uszy samców są dłuższe niż samic. Ciężar ciała samic przez większą część roku jest większa niż samców. W okresie godowym jądra u samców się powiększają i dzięki temu stają się cięższe w okresie rozrodczym.

Ogólna długość ciała osobników waha się od 12 do 13 cm a ich waga to 30 - 55 gram.

Prowadzi nadrzewny tryb życia, chociaż pokarm zbiera na wysokości około 4 metrów nad ziemią, jednak najczęściej w koronach na wysokości 14 metrów.

Porusza się skacząc z gałęzi na gałąź.

Typowy samotnik, chociaż czasami samce wędrują w parze.

Jest terytorialny, rewiry poszczególnych osobników się pokrywają ale jednak terytoria samców są większe.

Na kryjówki wybiera dziuple drzew, opuszczone gniazda innych lemurów czy gęstwinę pnączy.

Brak danych na temat sposobu komunikacji tego gatunku. Prawdopodobnie samica w okresie rui wydaje wysokie okrzyki w celu informacji o możliwości krycia.

Odżywia się głównie owocami, ale w skład jego diety wchodzą również kwiaty i ich pąki, nektar, owady czasami drobne kręgowce lub żywice drzew.

Sezon rozrodczy od listopada do maja. System krycia poligamiczny.

Ciąża trwa 50 - 62 dni. Samica rodzi 1 - 2 młode.

Po około 60 dniach młode usamodzielniają się. Po tym okresie rodzina roprasza się.

Żyje 6 - 8 lat.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek nie sklasyfikowany ze względu na brak dokładnych informacji na temat dystrybucji, stanu i trendów populacji. Biorąc pod uwagę skalę utraty siedlisk może być zagrożony w nie dalekiej przyszłości.

Microcebus myoxinus został zebrany z suchego lasu liściastego w Tsingy de Bemaraha Nature Reserve i Andramasy Forest na północ od Belo Sur Tsiribihina, także z silnie zdegradowanych lasów i sawanny w Aboalimena ( Rasoloarison & wsp. 2000 ). Również z dwóch siedlisk namorzynowych ( Hawkins i wsp. 1998, J.Ganzhorn ).

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z obszarów chronionych :

- Tsingy de Bemaraha Nature Reserve

- Tsingy de Namoroka National Park

- Tsingy de Bemaraha National Park

Potrzebne są dalsze badania biologii, ekologii, sposobu życia, dystrybucji, siedlisk, zagrożeń oraz czy gatunek jest powszechny w namorzynach.

W niewoli - brak danych.

Microcebus ravelobensis - Zimmermann & wsp. 1998 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-zachodniej części Madagaskaru, w sąsiedztwie Lac Ravelobe w Ampijoroa Nature Reserve, w Prowincji Majunga, także w Bongolova Forest i Mariarano Classified Forest. Prawdopodobnie w Ankarafantsika. Endemit dla wyspy.
Zamieszkuje suchy liściasty las nizinny oraz jego fragmenty od poziomu morza do 500 m n.p.m.

Microcebus ravelobensis

Gatunek słabo poznany.

Biologia, ekologia i sposób życia zbliżone do Microcebus murinus.

Preferuje lasy o niższych koronach drzew z gęstwiną pnączy i lian.

Na kryjówki wykorzystuje dziuple drzew jednak częściej gęstwinę pnączy.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznany za zagrożony ze względu, że zasięg dystrybucji jest mniejszy niż 5 000 km2, zakres jest znacznie rozdrobniony a jakość siedlisk w zasięgu gatunku znacznie spada.

Główne zagrożenie stanowi utrata siedlisk spowodowana rolnictwem żarowym oraz pożary sezonowe.

Inne zagrożenie stanowi drapieżnictwo inwazyjnych gatunków.

Gatunek został zebrany w sąsiedztwie Lac Ravelobe, od którego wywodzi się jego naukowa nazwa.

Opisany na podstawie pomiarów morfologicznych ( Zimmermann & wsp. 1997,1998 ).

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z Ankarafantsika National Park.

Należy utworzyć obszar chroniony obejmujący Mariarano Classified Forest.

Potrzebne są dalsze badania obejmujące biologię, ekologię, siedliska, zagrożenia oraz określenia pełnego zakresu gatunku.

W niewoli.

Brak zgłoszonych osobników ( ISIS 2007 ).

Rudy lemurek myszaty, maki rudy, myszolemurek rudy ( Microcebus rufus ) - e',Geoffroy,1834 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae. Synonim Microcebus murinus rufus.

Występuje we wschodniej części Madagaskaru ( w Fianarantsoa, Prowincja Tamatave, Fort Dauphin, południowo-wschodnie wybrzeże, Betsileo oraz południowe wybrzeże w Prowincji Tulear. Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje tropikalne deszczowe lasy nizinne i górskie oraz lasy liściaste, lasy bambusowe i stare plantacje eukaliptusowe od poziomu morza do 2000 m n.p.m.

myszolemurek rudy ( Microcebus rufus )

Aktywny od zmierzchu do świtu, z okresem marazmu od maja do września. Prowadzi nadrzewny tryb życia.

Żyje samotnie lub w niewielkich grupach złożonych z samic i ich młodych.

Jest terytorialny, samiec ma nieco większe terytorium ( około 200 metrów ), które pokrywa się z rewirami 2 - 5 samic.

Na kryjówki wybiera dziuple drzew, gęstwiny pnączy, gniazda z liści, opuszczone gniazda ptaków.

Jego ubarwienie to czerwono - brązowe do jasnobrązowego na grzbiecie, do jasnego lub kremowo - białego na brzuchu.

Długość ciała 12,5 cm i ogona 11,5 cm. Waży około 50 gram ale waga może być wyższa w lutym i marcu. Waga spada w okresie marazmu o około 5 - 35 gram. Zmniejsza się wtedy również obwód ogona od 4 do 12 mm. W tym okresie osobniki wykorzystują zgromadzony zapas tłuszczu w ogonie.

Do komunikacji wykorzystuje wokalizę oraz sygnały chemiczne, wizualne i dotyk. Jednak osobniki komunikują się ze sobą najczęściej w okresie godowym.

Odżywia się głównie owocami, ale w skład jego diety wchodzą również owady, młode liście, kwiaty, spadź i żywice, nektar i pyłek. Dieta zmienia się sezonowo i w okresie od grudnia do marca obejmuje głównie owoce z rodzaju Bakarella.

Sezon rozrodczy na przełomie września i października.

Samica ma cykl płciowy trwający około 20 dni. Dominujące samce mogą kopulować z kilkoma samicami tworząc luźne haremy.

System krycia poligamiczny, chociaż nie jest wykluczona monogamia.

Samica sygnalizuje wokalizą samcom, że została pokryta.

Ciąża trwa około 60 dni. Samica rodzi 1 - 3 młodych w miocie od listopada do grudnia.

Odstawienie następuje po około 2 miesiącach od narodzin. W lutym młode się na tyle samodzielne, że opuszczają samicę. Samce rozpraszają się z terytorium narodzin a samice pozostają w pobliżu.

Żyje w warunkach naturalnych około 6 - 8 lat, w niewoli 10 - 15 lat.

W niewoli może być 2 mioty w sezonie.

Microcebus rufus

Opisane podgatunki :

- Microcebus rufus rufus - e'.Geoffroy,1834 - północny Madagaskar

- Microcebus rufus smithii - Gray,1842 - wschodni Madagaskar ( Fianarantsoa, Prowincja Tamatave ), Fort Dauphin, południowo-wschodnie wybrzeże do centralnego Betsileo, południowe wybrzeże, Prowincja Tulear - synonim Microcebus murinus smithii - Cheirogaleus smithii - Azema smithii - traktowany jako synonim Microcebus rufus lub jako oddzielny gatunek w innych taksonomiach

myszolemurek rudy ( Microcebus rufus )

Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szerokie rozpowszechnienie, dość liczne populacje i brak większych zagrożeń. Z uwagi jednak na spadek jakości siedlisk może być zagrożony w niedalekiej przyszłości.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z następujących obszarów chronionych :

- Andohela National Park

- Andringitra National Park

- Mananara - Nord National Park

- Marojejy National Park

- Masoala National Park

- Midongy National Park

- Montage d'Ambre National Park

- Ranomafana National Park

myszolemurek rudy ( Microcebus rufus ) w czasie żerowania

- Ambatovaky Special Reserve
- Ambohitantely Special Nature Reserve
- Manombo Special Reserve

- Nosy Mangabe Special Reserve
- Tampoketsa - Analamaitso Special Reserve

Microcebus rufus

myszolemurek rudy ( Microcebus rufus )

myszolemurek rudy ( Microcebus rufus ) - dwa młode osobniki w czasie rozpraszania się

Microcebus rufus rufus

Potrzebne są dalsze badania zwłaszcza dotyczące jakości siedlisk i zagrożeń.

W niewoli.

Hodowany w obszernych wolierach w tzw. nocnych pawilonach w niewielkich grupach.

Dość dobrze rozmnaża się dając 2 mioty w roku.

Dożywa 10 - 15 lat.

Microcebus sambiranensis - ( Rasoloarison & wsp.2000 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-zachodniej części Madagaskaru ( Półwysep Ampasindava w Manongarivo Special Reserve, Mahilaka - Maromandia, Ankarana Special Reserve w Prowincji Diego - Suarez = Antsiranana ). Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje pogranicze lasów deszczowych i suchych także lasy pofragmentowane i wtórne na wysokości 360 - 1600 m n.p.m.

Microcebus sambiranensis

Gatunek słabo poznany.

Biologia, ekologia i sposób życia jak u innych przedstawicieli rodzaju Microcebus.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że zasięg dystrybucji jest mniejszy niż 5 000 km2, zakres jest znacznie rozdrobniony i spada jakość i zakres siedlisk w zakresie tego myszolemurka.

Główne zagrożenie stanowi rolnictwo żarowe, zbieractwo drewna opałowego i produkcja węgla drzewnego.

Gatunek prawdopodobnie nie ma dużych zdolności adaptacyjnych do siedlisk zaburzonych przez ludzi, chociaż czasami napotkać go można w siedliskach pofragmentowanych.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z Manongarivo Special Reserve i Ankarana Special Reserve.

Pozostałe lasy na Półwyspie Ampasindava wymagają ochrony.

Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne, ekologii, biologii, siedlisk, dystrybucji, stanu i trendów populacji, zagrożeń.

W niewoli.

Brak zgłoszonych osobników ( ISIS 2007 ).

Microcebus simmonsi - Louis & wsp.2006 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-wschodniej części Madagaskaru ( region Betampona i Zahamena w Prowincji Tamatave ). Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje wschodnie lasy deszczowe na wysokości 965 m n.p.m.

Microcebus simmonsi

Gatunek słabo poznany.

Biologia, ekologia i sposób życia jak u innych gatunków z rodzaju Microcebus.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niesklasyfikowany ze względu na niedawne opisanie oraz brak danych uzasadniających taksonomię gatunku, granic dystrybucji i stanu populacji.

Odkryty w 2003 roku ( Louis & wsp. 2006 ).

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z Betampona i Zahamena Special Reserve oraz Zahamena National Park.

Potrzebne są dalsze badania taksonomiczne, dystrybucji, stanu i trendów populacji, biologii, ekologii, siedlisk i zagrożeń.

W niewoli.

W roku 2007 był reprezentowany w Tsimbazaza ( Madagaskar ) ( Mittermeier & wsp. 2008 ).

Microcebus tanosi - Rasoloarison & wsp.2013 - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w południowo-wschodniej części Madagaskaru ( Manantantely Forest, Ivorona Forest, Tolanaro w Prowincji Tulear ). Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje suche lasy liściaste.

Microcebus tanosi - okaz muzealny

Gatunek słabo poznany.

Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Jest to stosunkowo duży myszolemurek o długości ciała 255 - 275 mm i ogona 115 - 150 mm.

Ma ciemnobrązową sierść na grzbiecie i beżowy lub ciemnoszary brzuch.

Ciemny pas biegnie od ramion do ogona i widoczny jest najbardziej na środku pleców.

Głowa jest ubarwiona czerwonawo.

portret Microcebus tanosi

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek niesklasyfikowany ze względu na niedawne opisanie, brak danych co do ważności taksonomicznej gatunku, granic dystrybucji oraz stanu i trendów populacji.

Pierwsze próbki gatunku zostały zebrane w terenie w kwietniu 2007 roku przez biologa Rodin Rasoloarison. 6 okazów zebrano w Manantantely Forest a 4 w Ivorona Forest w pobliżu miasta Tolanaro.

Microcebus tanosi został opisany równocześnie z Microcebus marohita w 2013 roku przez Rasoloarison i badaczy David Weisrock, Anne Yoder, Daniel Rakotondravony i Peter M.Kappeler na podstawie analizy molekularnej.

Holotyp gatunku zebrano w dniu 1 kwietnia 2007 w Manantantely Forest.

Nazwa gatunkowa tanosi pochodzi od Regionu Anosy w języku malgaskim.

Gatunek może być zagrożony ze względu na znaczną degradację siedlisk w Manantantely Forest i lekką degradację w Ivorona Forest.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Brak rejestracji z terenów chronionych.

Potrzebne są dalsze badania dotyczące zakresu dystrybucji, stanu i trendów populacji, biologii, ekologii, jakości siedlisk i zagrożeń.

W niewoli - brak danych.

Microcebus tavaratra - ( Rasoloarison & wsp.2000 ) - ssak naczelny ( Primates ), z podrzędu Strepsirrhini, z infrarzędu Lemuriformes, z nadrodziny Cheirogaleoidea, z rodziny Cheirogaleidae.

Występuje w północno-zachodniej części Madagaskaru ( Ankarana i Analamerana Special Reserves, w Prowincji Diego -Suarez, w górach Andrafiamena, w Andavakoera Classified Forest oraz w Montagne d'Ambre National Park ). Endemit dla wyspy.

Zamieszkuje suche lasy liściaste i lasy galeriowe od 20 - 250 m n.p.m. i prawdopodobnie nizinny i górski las tropikalny.

Microcebus tavaratra

Gatunek słabo poznany.

Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Ubarwienie tego gatunku to brązowo-czerwone na grzbiecie i biało-beżowy brzuch.

Głowa i uszy mają czerwonawą barwę a obszar między oczami jest szaro-biały.

Koniec ogona ma cynamonowo-brązowy i ciemny.

Pas na plecach jest brązowy. Jego wibrysy są ciemne.

Microcebus tavaratra

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany za zagrożony ze względu, że dystrybucja jest mniejsza niż 5 000 km2, zakres jest znacznie rozdrobniony oraz znaczny spadek w jakości i zakresie siedlisk w zasięgu gatunku.

Główne zagrożenie stanowi nielegalne wydobycie szafirów, produkcja węgla drzewnego i rolnictwo żarowe.

Ujęty w Załączniku CITES I.

Rejestrowany z Ankarana i Analamerana Special Reserves, Montagne d'Ambre National Park.

Potrzebne są dalsze badania dotyczące ważności taksonomicznej gatunku, jego dystrybucji, stanu i trendów populacji, biologii, ekologii, jakości siedlisk i zagrożeń.

W niewoli.

Brak osobników zgłoszonych w tym czasie ( ISIS 2007 ).