Myszarka polna ( Apodemus agrarius ) - ( Pallas, 1771 ) - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Mus agrarius.
Uwaga : dawniej zawierał Apodemus chevrieri, który jest samodzielnym gatunkiem.
Występuje w dwóch dysjunktywnych zakresach dystrybucji. Pierwszy od Europy Środkowej i Wschodniej obejmuje Kaukaz, północną część Kazachstanu i Kirgistanu do jeziora Bajkał ( azjatycka część Rosji ) na północy i północno-zachodniej prowincji Xinjiang w Chinach na południu. Drugi obejmuje południową część rosyjskiego Dalekiego Wschodu, Mongolii ( ukazuje się na skrajnym wschodzie kraju wzdłuż rzeki Halh w Ikh Hyangan Mountain Range ), Chiny ( od zachodniej prowincji Yunnan do północnego Heilongjiang ), północna Birma, na Półwyspie Koreańskim, Tajwan i wyspa Uotsuri ( Wyspy Senkaku ) w Japonii. Jej dystrybucja w Czechach, na Słowacji, na Ukrainie i na Węgrzech się zwiększa, nastąpiła ogromna ekspansja w zakresie tego gatunku, który osiągnął Austrię w latach 1990. Jej zasięg zwiększa się również w Europie Zachodniej.
Zamieszkuje różnorodne siedliska : obrzeża lasów, torfowiska, bagna, trzcinowiska, łąki i pastwiska, pola uprawne, miedze, ogrody wiejskie i podmiejskie, miejskie tereny zielone do wysokości 1750 m n.p.m. Preferuje wilgotne siedliska. W okresie zimowym przenosi się często do ludzkich domów, stogów czy magazynów.
myszarka polna ( Apodemus agrarius )
Aktywna w ciągu całego roku, w lecie po zmroku a w zimie całodobowo.
Żyje samotnie lub w niewielkich grupach rodzinnych. W zimie gromadzi się w celu wspólnego przezimowania.
Jest terytorialna ale zakresy osobnicze nie są znane, prawdopodobnie nie przekraczają około 150 metrów średnicy.
Kopie samodzielnie płytkie nory z jedną lub dwiema komorami. Nora wyposażona jest w jedno lub dwa wyjścia.
Korzysta z systemu szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania. Szlaki są usytuowane pod naturalnymi osłonami lub częściowo w płytkich tunelach pod powierzchnią gruntu.
Niewielki dymorfizm płciowy : samiec nieco większy i smuklejszy niż samica.
Długość ciała to 94 - 116 mm, w tym ogona 19 - 21 mm. Średnia waga 21,5 gram.
Ubarwienie części grzbietowej ciała od brązowego do szarego z czarną pręgą wzdłuż kręgosłupa. Brzuch i łapki koloru białego. Jej uszy są bardzo małe w porównaniu z innymi gatunkami z tego rodzaju.
Gatunek jest dobrym pływakiem i wspinaczem. Porusza się bardzo szybko i sprawnie. Pokarm spożywa na miejscu lub przenosi do nory i jej pobliża.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku, postawy ciała. Wokaliza jest używana w momentach zagrożenia, agresji i zalotów.
Odżywia się różnorodnym pokarmem roślinnym ale nie gardzi też owadami i ich larwami gdy są dostępne. W skład jego diety wchodzą różnorodne nasiona i ziarna ( w tym zbóż ), korzonki, bulwy, cebule, kłącza, zielone części roślin ( łodygi, liście, pąki ), owoce i jagody, orzechy, itp.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku, ale najczęściej od wczesnej wiosny do późnej jesieni. System krycia poligamiczny.
Okres ciąży wynosi około 22 dni. Samica rodzi od 2 - 8 młodych w miocie ( średnio 4 - 6 ). Do 6 miotów w sezonie. Młode rodzą się ślepe i częściowo porośnięte futerkiem. Po około 13 dniach otwierają oczy. Odstawienie następuje po 3 tygodniach od narodzin i następuje rozproszenie potomstwa.
Samica broni potomstwa przed samcem, gdyż może dojść do kanibalizmu. Także inne samice mogą zagrażać młodym.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Samice osiągają dojrzałość płciową po 76 dniach od narodzin. Około 70 % rozmnaża się jeszcze w tym samym sezonie, pozostałe oraz te z ostatniego miotu po przezimowaniu.
W latach dobrej dostępności pokarmowej występuje zwiększona gęstość osobnicza gatunku.
Żyje około 6 - 24 miesięcy.
rycina - Apodemus agrarius
W Polsce występuje na obszarach nizinnych, wyżynnych i podgórskich. Zamieszkuje różnorodne siedliska, w tym miejskie parki oraz ogrody działkowe.
Jest to pospolitym i powszechnym gatunkiem. Nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Jest składnikiem diety wielu drapieżników zarówno ssaków jak i ptaków.
Rejestrowany jest z wielu obszarów chronionych w swoim zasięgu w Polsce.
Apodemus agrarius agrarius
Opisane podgatunki :
- Apodemus agrarius agrarius - ( Pallas, 1771 ) - Europa Środkowa, Południowa i Wschodnia ( Niemcy, Polska, Czechy, Węgry, Chorwacja, Serbia, Kosowo, Słowenia, Macedonia, Bośnia i Hercegowina, Czarnogóra, Rumunia ), południowa część europejskiej Rosji ( Ciskaukazja ), południowa część azjatyckiej Rosji, północno-zachodnie Chiny
- Apodemus agrarius albostriatus - Bechstein, 1801 - Niemcy ( Turyngia ) - synonim Mus agrarius albostriatus - traktowany jako synonim Apodemus agrarius agrarius
- Apodemus agrarius caucasicus - Kuznetzov, 1944 - południowa część europejskiej Rosji ( Ciskaukazja, północna Osetia - Alania ) - synonim Apodemus agrarius ognevi caucasicus - Apodemus agrarius agrarius caucasicus
- Apodemus agrarius chejuensis - Johnson & Jones, 1955 - Korea ( wyspa Quelpart, Cheju Do )
- Apodemus agrarius coreae - ( Thomas, 1898 ) - Korea
- Apodemus agrarius gloveri - Kuroda, 1939 - północno-wschodnie Chiny ( Altorian, Hebei ) - prawdopodobnie synonim Apodemus agrarius mantschuricus
- Apodemus agrarius harti - Thomas, 1898 - południowo-wschodnie Chiny ( Kuatun, północno-zachodnie Fujian ) - synonim Mus harti - uznawany jako synonim Apodemus agrarius ningpoensis
- Apodemus agrarius henrici - Lehmann, 1970, - zachodnie Niemcy ( Münnerstadt, Kissingen ) - być może synonim Apodemus agrarius agrarius
- Apodemus agrarius insulaemus - Tokuda, 1941 - Tajwan
- Apodemus agrarius istrianus - Krystufek, 1985 - północno-wschodnie Włochy, Słowenia
- Apodemus agrarius kahmanni - Malec & Storch, 1962 - Rumunia, Słowenia, Chorwacja, Serbia, Kosowo, Czarnogóra ( Banja Bansko ), Macedonia, Grecja, europejska część Turcji
- Apodemus agrarius karelicus - Ehrström, 1914, - południowo-wschodnia Finlandia ( Near Viborg ), północno-zachodnia część europejskiej Rosji ( Karelia )
- Apodemus agrarius maculatus - Bechstein, 1801 - Niemcy ( Turyngia ) - synonim Mus agrarius maculatus - traktowany jako synonim Apodemus agrarius agrarius
- Apodemus agrarius mantchuricus - Thomas, 1898 - azjatycka część Rosji ( Rosyjski Daleki Wschód, Amur, Region, Ussuri Region, Primorsky Kraj, Magadan, Chabarowsk, Jakucja ), północno-wschodnie Chiny ( Mandżuria, Neimenggu, Heilongjiang, Jilin, Liaoning ), wschodnia Mongolia ( brzegi rzek Halh i Nomrog w Ikh Hyangan Montaiin Range ), Korea - synonim Mus agrarius mantchuricus
- Apodemus agrarius nikolskii - Migoulin, 1927 - Ukraina - traktowany jako synonim Apodemus agrarius
- Apodemus agrarius ningpoensis - ( Swinhoe, 1870 ), - południowo-wschodnia część azjatyckiej Rosji ( Amur Region ), Korea, południowe i wschodnie Chiny ( Ningpo, Zhejiang ), Tajwan - synonim Apodemus agrarius ningopoensis - Mus ningpoensis
- Apodemus agrarius ognevi - Johansen, 1923 - południowo-zachodnia azjatycka część Rosji ( zachodnia Syberia, Tomsk Region ), północno-wschodni Kazachstan
- Apodemus agrarius pallescens - Jonhson & Jones, 1955 - Korea Południowa ( Kunsan )
- Apodemus agrarius pallidior - Thomas, 1908 - Chiny ( Shantung, Gansu, Shensi, Shansi, Szechuan )
- Apodemus agrarius rubens - Oken, 1816 - północne Niemcy - synonim Mus rubens - traktowany jako synonim Apodemus agrarius agrarius
- Apodemus agrarius septentrionalis - Ognev, 1924 - środkowa i północna część europejskiej Rosji ( Moskwa Region ) - traktowany jako synonim Apodemus agrarius karelicus ; błędny podgatunek dla jakiejś taksonomii
- Apodemus agrarius tianschanicus - Ognev, 1940 - Kazachstan ( zachodnia część gór Tien Shan, Ałma -Ata Reserve )
- Apodemus agrarius volgensis - ( Ognev, 1940 ) - południowa część europejskiej Rosji ( rzeka Wołga, Astrachań ) - traktowany jako synonim Apodemus agrarius
Apodemus agrarius
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i brak większych zagrożeń. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować go w bardziej zagrożonych kategoriach.
W czasie zwiększonej gęstości populacji traktowany jako szkodnik upraw rolnych i tępiony. Gęstość osobnicza podlega naturalnym wahaniom. Czynniki ograniczające populacje to ulewne deszcze w czasie wiosny i lata, wczesne przymrozki i drapieżniki. Rejestrowane są zwiększone gęstości osobnicze ale takie zdarzenie nie zostało odnotowane w Europie Środkowej przez co najmniej 30 lat ( Gliwicz i Kryštufek, 1999 ).
Gatunek jest ekspansywny i jego dystrybucja stale się zwiększa ( V. Vohralík i I. Zagorodnyuk os. Comm. 2006 ). W latach 1990 został zarejestrowany na terenie Austrii ( Spitzenberger 1997 ). Jego zasięg w Europie Zachodniej stale się rozwija ( Gliwicz i Kryštufek 1999, V. Vohralík i I. Zagorodnyuk os. Comm., 2006 ).
Z Mongolii dostępnych jest niewiele informacji, ale z 80 pułapek umieszczonych na brzegu rzeki Nomrog tylko 2 lub 3 osobniki zostały złowione. W Japonii nie było dwóch osobników złapanych w 1979 roku w otwartych użytkach zielonych na górze Narahara, z zachodniej części wyspy Uotsuri ( Abe, i wsp., 2005 ). Brak jest aktualnych informacji o stanie populacji na tej wyspie. Siedlisko jest poważnie uszkodzone przez wprowadzone kozy a populacja uważana jest za poważnie zagrożoną.
Gatunek wchodzi w skład diety wielu drapieżników.
W chwili obecnej brak jest większych zagrożeń dla gatunku jako całości.
W Japonii populacja z wyspy Uotsuri znajduje się na liście w japońskiej Czerwonej Księdze jako krytycznie zagrożone.
W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii PAN w Warszawie publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzajowi Apodemus nadano nazwę myszarka, zaś niegdysiejszej "myszy polnej" – myszarka polna. Nazwa rodzajowa „mysz” została w publikacji PAN zarezerwowana dla rodzaju Mus.
Rejestrowana z wielu obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Apodemus agrarius
W niewoli - sporadycznie.
Apodemus agrarius
Myszarka zielna ( Apodemus uralensis ) - ( Pallas, 1811 ) - gryzoń z podrzędu Myomorpha, z nadrodziny Muroidea, z rodziny Muridae, z podrodziny Murinae. Synonim Apodemus sylvaticus uralensis.
Uwagi : Dawniej zawierał Apodemus pallipes, który jest obecnie samodzielnym gatunkiem. Ten takson jest często mylony z Apodemus sylvaticus.
Występuje w Europie Środkowej i Wschodniej ( południowa Polska, Ukraina, Białoruś, Litwa, Łotwa, Estonia, europejska część Rosji, Słowacja, Czechy, Rumunia, Bułgaria ), w Azji Mniejszej ( Anatolia ) i przez Azję Środkową aż po Mongolię i północno-zachodnie Chiny ( Xinjiang ) oraz Afryka Północna.
myszarka zielna ( Apodemus uralensis )
Zamieszkuje różnorodne siedliska : obrzeża lasów, otwarte tereny w pobliżu lasów, tereny porośnięte zaroślami, obszary leśne wzdłuż potoków i strumieni porośnięte gęstymi krzewami, lasy łęgowe, łąki porośnięte zaroślami i pojedynczymi drzewami, pola uprawne, łąki i pastwiska. W Europie od poziomu morza do 1400 m n.p.m.
Aktywna w ciągu całego roku, w okresie wiosny i lata od zmierzchu do świtu. W okresie jesienno-zimowym całodobowo.
Żyje samotnie, w niewielkich grupach rodzinnych czy w większych skupiskach w okresie zimowym.
Jest terytorialna ale zakresy osobnicze nie są znane, prawdopodobnie nie przekraczają około 180 - 200 metrów średnicy.
Gatunek jest bardzo zgodny i może zamieszkiwać wspólnie kilka rodzin.
Nieznaczny dymorfizm płciowy : samiec nieco większy i smuklejszy niż samica. Długość ciała to 70 - 96 mm, długość ogona to 64 - 83 mm, długość uszów to 11 - 15 mm. Długość tylnej stopy to 17 - 20,5 mm . Waga : 12 - 22 gram. Wyglądem zewnętrznym przypomina mysz domową, jednak ma mniejsze oczy od niej ( około 3,5 mm średnicy ) i małe uszy.
Ubarwienie grzbietu szarobrunatne do brunatnego. Brzuch jasny do białego.
Na kryjówki kopie płytkie nory w wilgotnym gruncie. Nora wyposażona jest w jeden lub dwa otwory wejściowe. Posiada płytki tunel oraz komorę gniazdową i spiżarnię. Przebywa więcej czasu w norze niż inne gatunki z tego rodzaju o czym świadczą krótsze wibrysy dotykowe. Oprócz nor na kryjówki wykorzystuje zagłębienia wśród korzeni drzew, wykroty, puste pnie, gęste zarośla czy zagłębienia pod głazami.
Po swoim terytorium porusza się systemem szlaków komunikacyjnych prowadzących do miejsc żerowania. Szlaki są umiejscowione pod naturalną osłoną lub w płytkich tunelach w wilgotnej glebie.
Jest dobrym pływakiem i wspinaczem. Schwytana za ogon potrafi zrzucić część skóry z ogona i zbiec napastnikowi.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu, dotyku i postawy ciała. Wokaliza jest używana w momentach zagrożenia, agresji i zalotów.
Odżywia się różnorodnym pokarmem roślinnym oraz owadami i ich larwami.
W skład jej diety wchodzą nasiona traw, zbóż i roślin zielnych, zielone części roślin, orzechy, owoce i jagody, bulwy, cebule, kłącza, korzenie.
Część pokarmu jest zjadana na miejscu a reszta jest przenoszona do nory lub jej pobliża. Na okres zimowy gromadzi pokarm zarówno w norze jak i w innych naturalnych miejscach ( pod kamieniami, wśród korzeni drzew czy w pustych pniach ).
Sezon rozrodczy od początku marca i kwietnia do końca września. System krycia poligamiczny. Sezon rozrodczy nie przekracza 140 dni. Pierwszy szczyt narodzin w maju, drugi szczyt w sierpniu, gdy w rozmnażaniu zaczynają brać udział samice z pierwszych tegorocznych miotów.
Okres ciąży trwa 20 - 25 dni ( średnio 21 dni ). Samica rodzi od 2 - 10 młodych ( średnio 5 - 6 ) w miocie. 2 - 4 mioty w sezonie. Młode rodzą się częściowo porośnięte sierścią z zamkniętymi oczami. Oczy otwierają po 12 - 14 dniach od narodzin. W tym czasie już są całkowicie porośnięte sierścią.
W wieku 3 - 4 tygodni młode stają się niezależne i rodzina rozpada się.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Samica broni potomstwa przed samcem, gdyż może dojść do kanibalizmu. Także inne samice mogą zagrażać młodym.
Dojrzałość płciową uzyskują samice po około 75 - 80 dniach od narodzin. Samice z pierwszych miotów wiosennych wszystkie uczestniczą w sezonie rozrodczym.
Długość życia to około 6 -24 miesiące.
portret Apodemus uralensis microps
W Polsce występuje w jej południowej części - Dolny Śląsk ( okolice Wrocławia ), Pieniny.
Zamieszkuje obrzeża lasów przechodzące w łąki porośnięte zaroślami, pola uprawne, łąki i pastwiska, nieużytki czy rzadkie lasy łęgowe w pobliżu cieków wodnych.
Dawniej była objęta częściową ochroną gatunkową, obecnie traktowana jako nie zagrożona. Nie wiadomo czy występuje w dowolnym obszarze chronionym w swoim zasięgu, na obszarze Polski.
Podgatunek opisany w 1952 roku przez Kratochvil & Rosicky, jako Apodemus microps został odnaleziony na Śląsku.
Apodemus uralensis microps
Opisane podgatunki :
- Apodemus uralensis baessleri - Dahl, 1929 - górskie lasy na Krymie ( południowa Ukraina ) - synonim Apodemus sylvaticus baessleri - Sylvaemiis sylvaticus baessleri
- Apodemus uralensis balchaschensis - Kashkarov, 1922 - Kazachstan ( jzioro Bałchasz, środkowo-wschodni bieg rzeki Ural ) - synonim Apodemus sylvaticus balchaschensis - Apodemus balchaschensis
- Apodemus uralensis charkovensis - Migulin, 1936 - Ukraina ( Charków, wschodni Dniepr ) - synonim Sylvimus sylvaticus charkovensis - Apodemus sylvaticus charkovensis
- Apodemus uralensis cimrmani - Vohralík, 2002 - Czechy ( północno-zachodnia Bohemia )
- Apodemus uralensis ciscaucasicus - Ognev, 1924 - południowo-wschodnia europejska Rosja ( północny Kaukaz, Ciskaukazja ), Gruzja, Armenia, Azerbejdżan, północna Turcja, północno-zachodni Iran - synonim Apodemus sylvaticus ciscaucasicus - Sylvaemus sylvaticus ciscaucasicus
- Apodemus uralensis microps - Kratochvil & Rosicky, 1952 - środkowo-wschodnia Europa, Słowacja ( Koszyce ), Polska ( Śląsk ), południowe Niemcy, Czechy, wschodnia Austria, Serbia, Rumunia, północna Bułgaria, północno-zachodnia Litwa, Łotwa, wschodnia Estonia - synonim Apodemus microps - wymieniane jako odrębny gatunek przez niektórych autorów, ale uznane jako synonim Apodemus uralensis w środkowo-wschodniej Europie
- Apodemus uralensis microtis - Miller, 1912 - południowo-wschodni Kazachstan ( Dżarkent ) - synonim Apodemus sylvaticus microtis - Apodemus microtis
- Apodemus uralensis mosquensis - Ognev, 1913 - środkowa część europejskiej Rosji ( region Moskwy ), Ukraina, wschodnia Białoruś - synonim Apodemus sylvaticus mosquensis - Mus sylvaticus mosquensis
- Apodemus uralensis nankiangensis - Wang, 1964 - północno-zachodnie Chiny ( Xinjiang, Aksu ) - synonim Apodemus sylvaticus nankiangensis - Apodemus sylvaticus nangkiangensis
- Apodemus uralensis pallidus - Kashkarov, 1926 - Uzbekistan ( Taszkient ), zachodni Turkiestan, Tadżykistan, Turkmenistan, Afganistan ( góry Kopet Dag, Pamir ) - synonim Apodemus arianus pallidus - Apodemus sylvaticus pallidus
- Apodemus uralensis tokmak - Severtzov, 1873 - wschodni i północny Kirgistan, północno-wschodni Afganistan, wschodni Tadżykistan, Turkmenistan, Kazachstan - synonim Apodemus sylvaticus tokmak - Mus tokmak - uznawany jako synonim Mus musculus manchu
- Apodemus uralensis tscherga - Kastschenko, 1899 - południowa azjatycka Rosja ( Chergo Village, góry Ałtaj ) - synonim Apodemus peninsulae tscherga - Apodemus sylvaticus tscherga - Mus tscherga
- Apodemus uralensis uralensis - ( Pallas, 1811 ) - południowa europejska Rosja, południowy Ural, azjatycka Rosja ( Nowosybirsk ), północny Kazachstan
- Apodemus uralensis vohlynensis - Migulin, 1938 - Polska, Ukraina ( na zachód od rzeki Dniepr ) - synonim Apodemus sylvaticus vohlynensis - Sylvaemus sylvaticus vohlynensis
rycina - Apodemus uralensis
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję i brak znanych głównych zagrożeń. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku populacji aby kwalifikować go w bardziej zagrożonych kategoriach.
Jego południowe i wschodnie granice zasięgu w Azji Środkowej są źle zdefiniowane ( Musser i Carleton 2005 ).
Stosunkowo niewiele wiadomo na temat statusu tego gatunku, ale jest podobno powszechny w odpowiednim środowisku, w co najmniej części jego zasięgu ( np na Kaukazie i w Anatolii ). Jego dystrybucja jest niejednolita, w co najmniej części zasięgu w Europie ( Storch 1999 ).
Gatunek ma pochodzenie jako gatunek stepowy zamieszkujący pierwotnie bezdrzewny krajobraz. Również dziś wykorzystuje obrzeża większych kompleksów leśnych i otwartych przestrzeni kilku różnych siedlisk.
We wcześniejszych polskich publikacjach dla określenia gatunku Apodemus uralensis używana była nazwa zwyczajowa „mysz zielna”. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii PAN w Warszawie publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” nazwę rodzajową „mysz” zarezerwowano dla rodzaju Mus. W konsekwencji rodzajowi Apodemus nadano nazwę myszarka, zaś niegdysiejszej "myszy zielnej" myszarka zielna.
Jako Apodemus microps, opisana ze wschodniej Słowacji w 1952 roku, następnie znaleziona na Morawach i na Śląsku, występuje też na Ukrainie i w Azji Mniejszej, północno-zachodnich Chinach i w Mongolii oraz w północnej Afryce.
Brak znanych poważniejszych zagrożeń.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zasięgu.
rycina - Apodemus uralensis
W niewoli - zarówno w hodowli wiwaryjnej, laboratoryjnej i amatorskiej.
Gatunek jest bardzo zgodny i może być w jednym terrarium hodowany w grupie 20 i więcej osobników. Jest łagodny wobec ludzi ale nie można go chwytać za ogon, gdyż można uszkodzić mu skórę ogona.
Do hodowli najlepiej nadaje się głębsze terrarium w celu wysypania większej ilości substratu. Jako podłoże można użyć grube trociny lub drobne wióry zmieszane z torfem. Do budowy gniazda wkłada się siano.
W terrarium należy wykorzystać grubsze gałęzie ( do wspinaczki i gryzienia ) i kamienie pod którymi lubi się ukrywać.
Dietę należy urozmaicać. Zjada ziarna zbóż ( można podawać gotowe mieszanki dla gryzoni ), owoce ( głównie jabłka ), warzywa liściaste i korzeniowe, zielone części roślin ( liście mniszka lekarskiego ) i suchy chleb ( ewentualnie suchary ). Należy też podawać larwy chrząszczy lub w zastępstwie pokarmy kocie i psie.
W ogrzewanym terrarium sezon rozrodczy przedłuża się na cały rok.
Myszarka jest dość często oferowana w sprzedaży i nie należy jej samemu chwytać.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz