Podrodzina mary ( Dolichotinae ) Pocock, 1922 z rodzajem: mara ( Dolichotis ).
Mara patagońska ( Dolichotis patagonum ) - ( Zimmermann, 1780 ) - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Dolichotinae. Synonim Mara magellanica.
Występuje w Ameryce Południowej ( środkowa i południowa Argentyna ).
Zamieszkuje otwarte tereny stepowe ( pampa ),półpustynie, widne lasy i zarośla.
mara patagońska ( Dolichotis patagonum ), po lewej : siedzący osobnik, w środku : para z młodymi i po prawej : czuwający samiec
Żyje w monogamicznych parach, które w okresie rozrodu łączą się w kolonie z innymi parami. Samiec praktycznie bezustannie towarzyszy samicy, chroniąc ją i odganiając ewentualną konkurencję. Oznacza ją jak swój rewir moczem.
Samiec zazwyczaj broni obszaru około 20 m2 w pobliżu samicy przed konkurentami.
Para przemieszcza się w poszukiwaniu pożywienia skacząc lub szybko biegając ( prędkość około 45 km/h ). Starają się unikać innych osobników swojego gatunku.
Na kryjówki wybiera opuszczone nory innych zwierząt lub kopie własne. Nory są wykorzystywane przez 3 - 4 lata, potem para przenosi się i wygrzebuje nową.
Jest terytorialna, zakresy rewirów między 33,25 i 197,5 ha, ze średnią 97,87 ha.
Niewielki dymorfizm płciowy - samiec nieco większy od samicy.
Długość ciała od 610 do 810 mm, średnia długość to 700 mm. Średnia waga samca to 7,73 kg i samicy 8,44 kg.
Jej krótkie futro jest ubarwione szaro. Ma duże lustro barwy białej na zadzie. Posiada długie uszy i krótki, prawie bezwłosy ogon.
Gruczoły analne znajdują się pomiędzy odbytem a podstawą ogona.
Kończyny tylne są wydłużone a kończyny przednie nieco krótsze. Przednie kończyny mają cztery palce wyposażone w kopytkowate pazury a tylne trzy palce z kopytkowatymi pazurami.
Wzór zębowy 1/1, 0/0, 1/1, 3/3.
Gryzoń ten wykazuje zachowanie, które charakteryzuje się krokiem reklamującym siłę i szybkość aby zniechęcić drapieżnika do długiego i kosztownego pościgu.
Do komunikacji używa głównie sygnałów zapachowych, węchu, wzroku, słuchu, postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy.
Żywi się przede wszystkim trawą ( aż 70% jej diety ), ale również inną roślinnością zielną oraz kaktusami ( 11% jej diety ). Potrafi przetrzymać długi okres nie pijąc wody, wykorzystując jedynie wilgoć z roślin trawiastych oraz zawartą w kaktusach.
Samica jest dojrzała płciowo przez 8 miesięcy swojego życia. Ruja u samic występuje co 3 - 4 miesiące i trwa zaledwie półgodziny. System krycia monogamiczny. Monogamia zwiększa u samca szansę sukcesu reprodukcyjnego, zarówno poprzez zmniejszenie śmiertelności własnego potomstwa jak i zwiększając trwałość związku z samicą, pozwalając mu więcej razy się rozmnażać.
W warunkach naturalnych 1 miot rocznie, w okresie od połowy sierpnia do końca grudnia. Szczyt narodzin od połowy września do końca października, w tym czasie rodzi się 2/3 młodych osobników w danym roku.
W warunkach wiwaryjnych nawet 4 mioty w roku.
Ciąża trwa 90 - 93 dni. Samica rodzi 1 - 3 młodych ( średnio 2 ). Młode są dobrze rozwinięte i karmione mlekiem przez około 90 - 100 dni. Szybko jednak, bo już po miesiącu zaczynają spożywać samodzielnie stały pokarm.Samiec nie uczestniczy w bezpośredniej opiece rodzicielskiej. Bardzo rzadko występuje interakcja z potomstwem. Interakcja z młodymi osobnikami ( podrostki ) jest ograniczona do postawy siedzącej lub żerowania w pobliżu. Jednak samiec spędza większość swojego czasu na czuwaniu nad bezpieczeństwem, co znacznie obniża ryzyko drapieżnictwa na jego potomstwie i partnerce.
Długość życia w warunkach naturalnych 8 - 10 lat, w niewoli do 15 lat.
para Dolichotis patagonum z młodymi
Dolichotis patagonum - Temaiken Zoo
- Dolichotis patagonum australis - Yepes, in Cabrera and Yepes, 1940 - Magellanes ( Argentyna ) - synonim Dolichotis australis - traktowany jako synonim Dolichotis patagonum patagonum
- Dolichotis patagonum centricola - Thomas, 1902 - Catamarca Province, La Rioja Province, Cordoba Province, Santiago del Estero Province ( Argentyna ) - krytycznie zagrożony
- Dolichotis patagonum magellanica - Kerr, 1792 - Magellanes ( Argentyna ) - synonim Cavia magellanica - uznawany jako synonim Dolichotis patagonum
- Dolichotis patagonum patachonicha - Shaw, 1801 - Patagonia ( południowa Argentyna ) - synonim Cavia patachonica - uznawany jako synonim Dolichotis patagonum
- Dolichotis patagonum patagonum - ( Zimmermann, 1780 ) - Buenos Aires Province, Cordoba Province, San Luis Province, Mendoza Province, Santa Cruz Province ( Argentyna ) - zagrożony
mara patagońska ( Dolichotis patagonum )
Gatunek uznawany za zagrożony na skutek niszczenia siedlisk i ich zamiany w tereny rolnicze, polowania dla skóry i mięsa oraz konkurencji z gatunkami inwazyjnymi ( jeleń - Cervus elaphus, zając szarak - Lepus europeus ) i zwierzętami domowymi - bydło, owce.
Mara patagońska tworzy czasami duże grupy zwane "osiedlami", które składa się z kilku jaskiń lub nor. Niektóre nory są małe i szeroko rozstawione oraz używane tylko przez jedną parę, a niektóre duże nory mogą być współużytkowane przez maksymalnie 29 par. Lokalne zagęszczenia populacji może drastycznie wzrosnąć w tym czasie. Nie zaobserwowano grupy większej niż maksymalnie z 70 osobnikami dorosłymi i młodocianymi.
Większość traw spożywanych przez gatunek należy do rodzaju Pappophorum. Dolichotis patagonum zjada 24 gatunki traw i 22 inne gatunki roślin. Zjada tylko same koniuszki źdźbeł trawy, więc środki spożywcze są bardzo szybko wyczerpane. Gdy plaster zasobów zostanie wyczerpany, który trwa do czterech miesięcy, aby całkowicie się odnowić. Podczas suszy, Dolichotis patagonum dostosowuje swoją dietę zawierającą więcej roślin bogatych w wilgoć ( Puig i wsp., 2010 ). Mara patagońska posiada fermentory w jelicie grubym. Jej dieta jest bardzo bogata w błonnik i celulozy, który w podziale na drodze fermentacji bakteryjnej w torebce zwanej kątnicą dołączoną do jelita grubego. Wytwarza ona specjalny kał, który jest spożywany i ponownie trawiony. Zaobserwowano iż osobniki mieszkające w pobliżu hodowli owiec spożywają chętnie odchody owiec ( Campos i inni, 2001;. Taber i Macdonald, 1992a ).
Gatunek jest ważnym składnikiem diety wielu drapieżników, zwłaszcza młode osobniki.
Mara patagońska jest gospodarzem wielu pasożytniczych nicieni, w tym Wellcomia dolichotis, Trichostrongylus retortaeformis i Graphidioides affinis ( Campos i inni, 2001;. Taber i Macdonald, 1992a ).
Na marę poluje się dla ich skór, które są wykorzystywane na narzuty i dywany w Argentynie, oraz dla jej mięsa ( "Patagonian Mara ( Dolichotis patagonum )", 2011;. Campos i inni, 2001 ).
Nadmierny wypas bydła i owiec stanowi duży problem dla gatunku. Zmiany siedliskowe spowodowane są zmniejszeniem się obszarów trawiastych, nie wykorzystywanych jako strefy wypasu zwierząt domowych. Farmerzy niszczą gatunek widząc w nich konkurencję dla swojego inwentarza.
Lepus europaeus wprowadził choroba Johnego i toksoplazmozę.
W wielu obszarach, konkurencja Lepus europaeus jest tak intensywna, że Dolichotis patagonum stał się lokalnie wymarły ( Baldi 2007;. Campos i inni, 2001 ).
Chroniona przez prawo Argentyny i wpisana do Czerwonej Księgi Ssaków Argentyny.
Występuje w 12 obszarach chronionych, w tym w Sierra de Las Quijadas National Park i Lihue Calel National Park.
trawa Pappophorum caespitosum - jeden ze składników diety mary patagońskiej
samiec Dolichotis patagonum
W niewoli.
Do ogrodów zoologicznych marę patagońską sprowadzono w 1864 roku do Paryża - przeżyła jedynie dwa tygodnie.
Obecnie w wielu ogrodach zoologicznych mary są hodowane wolno na terenie całego ogrodu. Duże grupy hodowlane są w Hamburgu i Whipsnade ( Wielka Brytania ).
Dobrze rozmnaża się w warunkach wiwaryjnych mogąc mieć nawet 4 mioty w roku.
W Polsce mary "eksponowane" są głównie z innymi ssakami i ptakami z Ameryki Południowej na wspólnych wybiegach.
W niewoli żyje do 15 lat.
rycina - Dolichotis patagonum
Mara chaco, mara pustynna ( Dolichotis salinicola ) - Burmeister, 1876 - gryzoń z podrzędu Hystricomorpha, z rodziny Caviidae, z podrodziny Dolichotinae.
Występuje w Ameryce Południowej, w Paragwaju, w północno-zachodniej Argentynie ( Cordoba Province ), w południowej Boliwii.
Zamieszkuje suche otwarte tereny trawiaste, widne lasy i cierniste zarośla na wysokości 400 - 800 m n.p.m.
Aktywna w ciągu całego roku, w dzień. Szczyt aktywności wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Żyje w małych grupach do 4 osobników lub w parach.
Jest terytorialna, zakres od 3,33 do 19,75 km2, a średni areał osobniczy wynosi 9,79 km2.
Kopie duże nory, dobrze widoczne przez stosy odchodów i innych nieczystości na zewnątrz wejścia. Zajmuje też opuszczone nory innych gatunków.
Niewielki dymorfizm płciowy. Samica nieco cięższa niż samiec. Długość ciała od 420 do 485 mm, ogon 19 do 30 mm. Waga od 1,8 do 2,3 kg. Ich duże tylne nogi, mierzą od 91 do 30 mm. Na końcu każdego palca mają paznokcie zamiast pazurów. Długość uszów od 58 do 64 mm.
Sierść jest krótka i gładka, ubarwienie od brązowo-szarego do ciemno szarego. Ma ciemniejsze futro na plecach, które jest lekko nakrapiane. Ich boki są zwykle jaśniejsze, od ciemnoszarego do białego, a szyja i brzuch są również białe. Białe plamy można również znaleźć na czole i za ich oczami. Młode różnią się kolorem od dorosłych, ponieważ mogą one mieć czerwonawo-żółte zabarwienie mieszane z szarym na plecach. Dodatkowo młodym brakuje trzeciego koloru na bokach, jakie można znaleźć u dorosłych.
Osobniki, które mieszkają w grupach rodzinnych siedzą w kształcie gwiazdy lub w formacjach wachlarzowych. Ich kupry są w kontakcie lub obok siebie.
To zachowanie może im pomagać w zauważeniu zbliżającego się drapieżnika.
Gryzoń ten wykazuje wyjątkowe, figlarne, lokomoryczno-obrotowe zachowanie. Zachowanie to zostało opisane jako rozbrykane podskoki. Obejmuje ono skoki pionowe, skręcanie ciała, wyścigi i podskoki. Większość tych zachowań przeważa u nieletnich. Dorosłe samce często przyłączają się do nieletnich osobników i ich rozbrykanego zachowania. Samice sporadycznie ujawniają tego typu zachowania.
Podczas tego zachowania dochodzi do znakowania moczem wszystkich osobników z grupy. Dzięki temu zachowaniu osobniki z grupy są przesiąknięte zapachem.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu i postawy ciała. Wokaliza ogranicza się do sygnałów alarmowych emitowanych przez młode osobniki.
Odżywia się wszelką dostępną okresowo roślinnością. Są to liście, zioła, łodygi, trawy, owoce, nasiona, kaktusy czy bromelie. W czasie pory deszczowej zjada najczęściej trawy i zioła a podczas pory suchej kaktusy i bromelie.
Okres godowy między czerwcem a lipcem oraz wrześniem i październikiem. System krycia monogamiczny.
1 miot w roku. Ciąża trwa 77 dni. Samica rodzi 2 - 5 młodych od listopada do stycznia ( średnio 2 ). Już kilka godzin po porodzie młode mogą się samodzielnie poruszać. Młode po około 30 - 35 dniach mogą się samodzielnie odżywiać. Okres laktacji trwa około 90 dni lecz odstawienie może następować już po czwartym tygodniu życia.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem, jednak toleruje młode osobniki i oznacza je moczem oraz czuwa nad bezpieczeństwem samicy i jej potomstwa.
Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana, w niewoli do 15 lat.
Opisane podgatunki :
- Dolichotis salinicola ballivianensis - Krumbiegel, 1941 - Rio Pilcomayo ( północna Argentyna ), prawdopodobnie Paragwaj - traktowany jako synonim Dolichotis salinicola
- Dolichotis salinicola centralis - Weyenbergh, 1877 - Cordoba Province ( Argentyna ) - synonim Dolichotis centralis - orginalna nazwa
- Dolichotis salinicola cyniclus - ( Cabrera, 1953 ) - północno-wschodnia Argentyna ( Salta, Chaco i Santiago del Estero Province ) - synonim Dolichotis cyniclus
- Dolichotis salinicola salinicola - Burmeister, 1876 - północno-zachodnia Argentyna ( San Luis Province, Cordoba Province, La Rioja Province, Catamarca Province, Santiago del Estero Province oraz prawdopodobnie Tucuman i Salta Province )
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szerokie rozpowszechnienie oraz prawdopodobieństwo dużych populacji. Obecnie istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Dolichotis salinicola dawniej był zawarty w rodzaju Pediolagus jako Pediolagus salinicola. W języku hiszpańskim, nazywana ''conejo del palo", co w przybliżeniu przekłada się na krzew królika. ( "The cavies",1975; Dunnum, et al, 2010; Weir, 1974; ).
Zagrożeniem dla gatunku może być utrata siedlisk związana z rozszerzaniem się areału rolnego oraz degradacją i niszczeniem środowiska naturalnego. Lokalnie może mieć wpływ polowanie dla skóry, mięsa czy sportu oraz zdziczałe psy domowe.
Skóra gatunku jest również wykorzystywana do produkcji dywanów i narzut.
Dolichotis salinicola jest ważnym składnikiem diety wielu średnich i dużych drapieżników.
Jest gospodarzem kleszczy Amblyomma pseudoparvum ( Mares i inni, 1989; Rosati i Bucher, 1995; Taber et al, 1997; Varela i wsp, 2008; ).
Występuje w kilku obszarach chronionych w Paragwaju, Boliwii i Argentynie.
W niewoli.
W niewoli jest gatunkiem rzadszym niż poprzedni gatunek.
Jej hodowla odbywa się na zamkniętych wybiegach.
Może dożyć około 15 lat w warunkach wiwaryjnych.
Patrz : http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2011/10/zagrozone-ssaki-ameryki-poudniowej-i_25.html
Zamieszkuje suche otwarte tereny trawiaste, widne lasy i cierniste zarośla na wysokości 400 - 800 m n.p.m.
mara pustynna ( Dolichotis salinicola )
Aktywna w ciągu całego roku, w dzień. Szczyt aktywności wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Żyje w małych grupach do 4 osobników lub w parach.
Jest terytorialna, zakres od 3,33 do 19,75 km2, a średni areał osobniczy wynosi 9,79 km2.
Kopie duże nory, dobrze widoczne przez stosy odchodów i innych nieczystości na zewnątrz wejścia. Zajmuje też opuszczone nory innych gatunków.
Niewielki dymorfizm płciowy. Samica nieco cięższa niż samiec. Długość ciała od 420 do 485 mm, ogon 19 do 30 mm. Waga od 1,8 do 2,3 kg. Ich duże tylne nogi, mierzą od 91 do 30 mm. Na końcu każdego palca mają paznokcie zamiast pazurów. Długość uszów od 58 do 64 mm.
Sierść jest krótka i gładka, ubarwienie od brązowo-szarego do ciemno szarego. Ma ciemniejsze futro na plecach, które jest lekko nakrapiane. Ich boki są zwykle jaśniejsze, od ciemnoszarego do białego, a szyja i brzuch są również białe. Białe plamy można również znaleźć na czole i za ich oczami. Młode różnią się kolorem od dorosłych, ponieważ mogą one mieć czerwonawo-żółte zabarwienie mieszane z szarym na plecach. Dodatkowo młodym brakuje trzeciego koloru na bokach, jakie można znaleźć u dorosłych.
Osobniki, które mieszkają w grupach rodzinnych siedzą w kształcie gwiazdy lub w formacjach wachlarzowych. Ich kupry są w kontakcie lub obok siebie.
To zachowanie może im pomagać w zauważeniu zbliżającego się drapieżnika.
Gryzoń ten wykazuje wyjątkowe, figlarne, lokomoryczno-obrotowe zachowanie. Zachowanie to zostało opisane jako rozbrykane podskoki. Obejmuje ono skoki pionowe, skręcanie ciała, wyścigi i podskoki. Większość tych zachowań przeważa u nieletnich. Dorosłe samce często przyłączają się do nieletnich osobników i ich rozbrykanego zachowania. Samice sporadycznie ujawniają tego typu zachowania.
Podczas tego zachowania dochodzi do znakowania moczem wszystkich osobników z grupy. Dzięki temu zachowaniu osobniki z grupy są przesiąknięte zapachem.
Do komunikacji używa głównie sygnałów chemicznych, węchu, wzroku, słuchu i postawy ciała. Wokaliza ogranicza się do sygnałów alarmowych emitowanych przez młode osobniki.
Odżywia się wszelką dostępną okresowo roślinnością. Są to liście, zioła, łodygi, trawy, owoce, nasiona, kaktusy czy bromelie. W czasie pory deszczowej zjada najczęściej trawy i zioła a podczas pory suchej kaktusy i bromelie.
Okres godowy między czerwcem a lipcem oraz wrześniem i październikiem. System krycia monogamiczny.
1 miot w roku. Ciąża trwa 77 dni. Samica rodzi 2 - 5 młodych od listopada do stycznia ( średnio 2 ). Już kilka godzin po porodzie młode mogą się samodzielnie poruszać. Młode po około 30 - 35 dniach mogą się samodzielnie odżywiać. Okres laktacji trwa około 90 dni lecz odstawienie może następować już po czwartym tygodniu życia.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem, jednak toleruje młode osobniki i oznacza je moczem oraz czuwa nad bezpieczeństwem samicy i jej potomstwa.
Długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana, w niewoli do 15 lat.
Dolichotis salinicola - Tierpark Berlin
Opisane podgatunki :
- Dolichotis salinicola ballivianensis - Krumbiegel, 1941 - Rio Pilcomayo ( północna Argentyna ), prawdopodobnie Paragwaj - traktowany jako synonim Dolichotis salinicola
- Dolichotis salinicola centralis - Weyenbergh, 1877 - Cordoba Province ( Argentyna ) - synonim Dolichotis centralis - orginalna nazwa
- Dolichotis salinicola cyniclus - ( Cabrera, 1953 ) - północno-wschodnia Argentyna ( Salta, Chaco i Santiago del Estero Province ) - synonim Dolichotis cyniclus
- Dolichotis salinicola salinicola - Burmeister, 1876 - północno-zachodnia Argentyna ( San Luis Province, Cordoba Province, La Rioja Province, Catamarca Province, Santiago del Estero Province oraz prawdopodobnie Tucuman i Salta Province )
siedząca para mary pustynnej ( Dolichotis salinicola ) stykająca się kuprami
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szerokie rozpowszechnienie oraz prawdopodobieństwo dużych populacji. Obecnie istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Dolichotis salinicola dawniej był zawarty w rodzaju Pediolagus jako Pediolagus salinicola. W języku hiszpańskim, nazywana ''conejo del palo", co w przybliżeniu przekłada się na krzew królika. ( "The cavies",1975; Dunnum, et al, 2010; Weir, 1974; ).
Zagrożeniem dla gatunku może być utrata siedlisk związana z rozszerzaniem się areału rolnego oraz degradacją i niszczeniem środowiska naturalnego. Lokalnie może mieć wpływ polowanie dla skóry, mięsa czy sportu oraz zdziczałe psy domowe.
Skóra gatunku jest również wykorzystywana do produkcji dywanów i narzut.
Dolichotis salinicola jest ważnym składnikiem diety wielu średnich i dużych drapieżników.
Jest gospodarzem kleszczy Amblyomma pseudoparvum ( Mares i inni, 1989; Rosati i Bucher, 1995; Taber et al, 1997; Varela i wsp, 2008; ).
Występuje w kilku obszarach chronionych w Paragwaju, Boliwii i Argentynie.
Dolichotis salinicola
W niewoli.
W niewoli jest gatunkiem rzadszym niż poprzedni gatunek.
Jej hodowla odbywa się na zamkniętych wybiegach.
Może dożyć około 15 lat w warunkach wiwaryjnych.
Patrz : http://beszamelispolkabezograniczen.blogspot.com/2011/10/zagrozone-ssaki-ameryki-poudniowej-i_25.html
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz