Beszamel i spółka bez ograniczeń: Grzywak afrykański - przedstawiciel podrodziny Lophiomyinae z nadrodziny Muroidea i rodziny Cricetidae.

Grzywak afrykański ( Lophiomys imhausi ) - Milne-Edwards, 1867 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny Cricetidae, z podrodziny Lophiomyinae. Synonim Lophiomys bozasi, Lophiomys ibeanus, Lophiomys thomasi, Lophiomys ibeanus hindei.
Uwagi : Podrodzina Lophiomyinae została opisana przez Milne-Edwards, 1867;

Występuje we wschodniej Afryce ( Somalia, Erytrea, Dżibuti, Etiopia, Sudan, Sudan Południowy, Kenia, Uganda, Tanzania ).

Zamieszkuje górskie i nizinne lasy tropikalne, nadrzeczne zarośla, busz i cierniste zarośla, suche wąwozy i doliny, obszary skaliste, obszary półpustynne, suche i wilgotne sawanny od poziomu morza do 3300 m n.p.m.

grzywak afrykański ( Lophiomys imhausi )

Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu.
Żyje samotnie, w parach lub w niewielkich grupach rodzinnych ( samica i potomstwo ).
Na kryjówki wybiera różnorodne szczeliny i rozpadliny skalne, jaskinie i groty, nisko położone dziuple, puste pnie i kłody, opuszczone nory innych gatunków, nadrzeczne zarośla, zagłębienia wśród korzeni drzew, itp. Kryjówki mogą być dzielone z innymi gatunkami gryzoni czy innymi zwierzętami.
Buduje gniazdo z suchych liści i innego materiału roślinnego, często wyściela je sierścią.
Nie wiadomo czy jest terytorialny oraz jak duży jest jego rewir.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, chociaż samica jest nieco większa od samca.
Długość ciała wynosi od 225 do 360 mm, a długość ogona od 140 do 175 mm. Gatunek ma stosunkowo krótkie kończyny i wydłużone ciało.
Grzywak ma wyjątkową czaszkę. Kościste wypustki rozciągają się nad oczodołami, a część ciemieniowa jest powiększona. Dodatkowo czaszka jest wzmocniona przez dodatkowe kości w niektórych obszarach. Wypustki mają średnicę 0,3 mm i są rozdzielone co 0,3 mm. Na tej podstawie został stworzony typ podrodziny. Te specjalne funkcje czaszki są uważane za dodatkową ochronę przed atakami drapieżników.
Kolor jego futra obejmuje kolory od jasnoszarego do ciemno-czarnego lub ciemnobrązowego z wzorami białych pasków, plamek lub plam. Jego ogon jest krzaczasty i ma małe uszy. Jest w stanie wznieść futro za pomocą złożonego systemu gruczołowego. System gruczołowy uwalnia następnie śmierdzące chemikalia podobne do chemikaliów uwalnianych przez skunksy. To zachowanie jest odpowiedzią na podekscytowanie lub zagrożenie. Futerko składa się z długich, srebrnych i czarnych włosów ochronnych na gęstym, wełnistym, szarym i białym podszerstku, z częścią twarzową i kończynami mającymi krótkie, czarne futro. Grzywa dłuższych, grubszych czarno-białych pasm włosów rozciąga się od czubka głowy do końca ogona. Grzywę tę otacza szeroki, biały pas włosów obejmujący obszar skórnego gruczołu.
Przednie i tylne kończyny mają krótkie czarne futro. Przednie łapki są duże, a pierwszy palec przednich łap nie ma szponu, natomiast palce od 2 do 5 mają dobrze rozwinięty szpon. Kiedy zwierzę jest zagrożone lub podekscytowane, grzywa wznosi się i ta część pasma, odsłaniając obszar gruczołów. Włosy na tym obszarze są na końcach jak zwykłe włosy, ale poza tym są gąbczaste, włókniste i chłonne. Gatunek nasącza te włosy trucizną z kory Acocanthera schimperi, na której żeruje, tworząc w ten sposób mechanizm obronny, który może osłabić lub nawet zabić drapieżniki, próbujące go ugryźć.

rycina - Acocanthera schimperi

Lophiomys imhausi ma wyspecjalizowane stopy i przednie kończyny do spożywania pokarmu i wspinania się.
Formuła dentystyczna to 1/1, 0/0, 0/0, 3/3, co daje w sumie 16 zębów.
Jest dobrym wspinaczem i potrafi zejść głową w dół, ale porusza się dość wolno.
W czasie spożywania pokarmu zajmuje pozycję siedzącą, a następnie chwyta pokarm w łapki za pomocą kciuków, aby manipulować jedzeniem i przenosić je do pyszczka.
Gatunek ma kilka sposobów radzenia sobie z zagrożeniem ze strony drapieżników. Kiedy jest zagrożony lub zaniepokojony, wznosi grzywę, powodując, że wygląda jak jeżozwierz, wydziela również nieprzyjemny zapach. Wystawia swoje charakterystyczne pasy na futrze, aby zwrócić uwagę na te gruczoły. Z tego powodu uważa się, że gruczoły zawierają trucizny lub toksyny.

rycina - grzywak afrykański w postawie obronnej

Brak informacji co gatunek wykorzystuje w komunikacji. Prawdopodobnie sygnały chemiczne, węch, wzrok, słuch, dotyk czy postawę ciała. Nie ma danych na temat wokalizy jako formy komunikacji, ale gatunek zagrożony lub zaniepokojony chrząka, prycha i syczy.
Typowy roślinożerca, zwykle żywiący się owocami i korzeniami. Jednakże w niewoli, będzie jeść warzywa korzeniowe, zboża i pokarmy dla zwierząt. Szczególnie lubi liście słodkich ziemniaków. Nie musi pić często, ponieważ spożywane przez niego produkty zapewniają odpowiednią wilgotność.
Niewiele wiadomo na temat rozmnażania się tego gatunku. Prawdopodobnie w ciągu całego roku, ale głownie w okresach zwiększonej dostępności pokarmowej. System krycia nie znany ale monogamia czy poligamia nie wykluczone.
Długość ciąży nie jest znana. Samica rodzi 1 - 3 młode ( średnio 2 ). Nie wiadomo czy jest więcej miotów w sezonie .
Młode rodzą się lekko owłosione z zamkniętymi oczami. Po 9 dniach są widoczne białe znaczenia i czarne paski na ciele.
Po 13 dniach młode otwierają oczy. W ciągu pierwszych 20 dni życia włosy rosną szybko, aby stać się wystarczająco długie w celu postawienia grzywy.
Do 23 dni młode potrafią się samodzielnie poruszać.
Okres laktacji trwa około 40 dni. Samica po tym okresie zmusza potomstwo do rozproszenia.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad potomstwem.
Długość życia wynosi prawdopodobnie 7,5 lat.

rycina - Lophiomys imhausi

Opisane podgatunki :
- Lophiomys imhausi aethiopicus - ( Peters, 1867 ) - Sudan ( Maman, północna Kassala ) - synonim Lophiomys aethiopicus - Phradomys aethiopicus - Phractomys aethiopicus - synonim Lophiomys imhausi - uważany za odrębny dla niektórych taksonomii
- Lophiomys imhausi bozasi - Oustalet, 1902 - południowa Etiopia ( Goba, Arussi Gallas, Let Marefia, Shoa Prov ) - synonim Lophiomys bozasi - synonim Lophiomys sethiopicus według Thomas - uważany za odrębny dla niektórych taksonomii
- Lophiomys imhausi hindei - Thomas, 1910 - Kenia ( Central Prov, Aberdare Range, Mt Kenya ) - synonim Lophiomys ibeanus hindei - prawdopodobnie synonim Lophiomys ibeanus - wszystkie rozpoznawalne formy to niewątpliwie rasy Lophiomys imhausi
- Lophiomys imhausi ibeanus - Thomas, 1910 - Kenia ( Nanyuki, North Nyeri, between Londiani, Lumbwa Stations, Mau region ) - Lophiomys ibeanus - Lophiomys ibeanus ibeanus - uznawany jako synonim Lophiomys imhausi - uważany za odrębny dla niektórych taksonomii z 2 podgatunkami
- Lophiomys imhausi smithi - Rhoads, 1896 - Somalia, Etiopia ( Sheikh Hussein ) - synonim Lophiomys smithi - uznawany jako synonim Lophiomys imhausi
- Lophiomys imhausi testudo - Thomas, 1905 - Kenia ( Ravine Station ) - synonim Lophiomys testudo - uznawany jako synonim Lophiomys imhausi
- Lophiomys imhausi thomasi - Heller, 1912 - środkowa Kenia ( Mt Gargues, Mathews Range, Rift Valley Prov ) - synonim Lophiomys thomasi - uważany za odrębny dla niektórych taksonomii

Lophiomys imhausi

Gatunek najmniejszej troski ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz występowanie w wielu obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Uważa się za rzadki gatunek, chociaż w niektórych obszarach jego zasięgu jest dość obfity ( Kingdon 1974 ).
Skamieliny tego gatunku zostały odkryte w Izraelu ( Kingdon 1974, Walker 1975 ).
Tubylcy twierdzą, że spożycie gatunku może doprowadzić do krwawienia z jamy ustnej lub nawet śmierci.
Gatunek jest żywicielem dwu gatunków pcheł, w tym Amphopsylla conversa.
Uważa się iż, brak jest poważniejszych zagrożeń dla tego gatunku, ale utrata siedlisk oraz związana z tym ludzka działalność może stanowić zagrożenie w niedalekiej przyszłości.
Rejestrowany z wielu obszarów chronionych w swoim zasięgu.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące biologii, ekologii, stanu i obfitości populacji, potencjalnych zagrożeń.