Beszamel i spółka bez ograniczeń: Tukotuki z Argentyny i nie tylko. Przegląd gatunków. Część II.

Tukotuko izolowany ( Ctenomys dorbignyi ) - Contreras & Contreras, 1984 -
gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwagi : Istnieją obawy natury taksonomicznej dotyczące tego gatunku ( Bidau ). Zobacz w Wilson i Reeder ( 2005 ), aby uzyskać pełne streszczenie.

Występuje w Ameryce Południowej - północno-wschodnia Argentyna ( Corrientes Prov. i Entre Rios Prov./ Esteros del Ibera i Pampa Ecoregion / ).

Zamieszkuje obszary podmokłe z piaszczystymi łachami z dala od zalesionych wysepek.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Badacze opisali go jako gatunek półsocjalny. Jednak nie jest to do końca pewne.
Kopie dość głębokie i proste nory.
Stosunkowo duży gatunek o średniej długości głowy i ciała 206 mm ( zakres : 190 - 224 mm ), długości ogonka 91 mm ( zakres : 86 - 99 mm ), długości tylnej stopy ( łącznie z pazurem ) 40,4 mm ( zakres: 38,7 - 43,0 mm ) i masie ciała 331 g ( zakres : 269 - 376 g ).
Kolor grzbietu dość jednolicie brązowy z bladym brzuchem. Brak kołnierza o zróżnicowanym kolorze. Posiada białe plamki podbródkowe, a także białe obszary w okolicy pach i pachwiny, choć zakres tej ostatniej jest różny.
Czaszka mocna i stosunkowo długa, z szeroką i lekko poszerzoną mównicą oraz umiarkowanie proodontowymi siekaczami górnymi.
Mioty ma średniej wielkości 1,3 - 0, 58 osobnika na miot.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako bliski zagrożenia ze względu, iż jego zakres występowania jest mniejszy niż 10 000 km2, zasięg i jakość siedliska prawdopodobnie się zmniejsza co sprawia, że jest bliski kwalifikacji jako wrażliwy na podstawie kryterium B1b ( iii ).
Po raz pierwszy został opisany w 1982 roku przez zoologów Julio Rafaela Contreras i Andrésa Oscara Contreras i nazwany imieniem Alcide Dessalines d'Orbigny ( 1802 - 1857 ), znanego francuskiego przyrodnika, badacza, malakologa i paleontologa za jego podróż do Ameryki Południowej i pracę w dziedzinie paleontologii.
Gatunek monotypowy. Garnitur chromosomowy gatunku tworzy 35 par ( 2n = 70 ) chromosomów ( FN = 84 ). Gatunek łatwo odróżnić od sąsiednich gatunków ( J.R.Contreras i Contreras, 1984 ). Od Ctenomys perrensi, Ctenomys dorbignyi różni się kolorem oraz przez redukcję lub zatarcie otworu śródmuchowego. Ma większe pęcherzyki bębenkowe, wyższą i szerszą mównicę oraz bardziej wypukłą czaszkę. Od Ctenomys argentinus, Ctenomys dorbignyi różni się wszystkimi charakterystycznymi cechami czaszkowymi. Gatunek ten wykazuje pewne powierzchowne podobieństwo do Cynomys minutus, ale różni się morfologią otworu potylicznego i szerokości jarzmowej. Podobieństwo kariotypu do Ctenomys pearsoni ( 2n = 68 - 70 ) wzmacnia inne cechy wspólne między dwoma taksonami ( Arguelles i in. 2001 ).
Istnieją trzy główne populacje, które są poważnie rozdrobnione oraz dwie małe populacje zlokalizowane w południowej części dystrybucji gatunku ( Bidau i Lessa pers.comm. ). Wielkość populacji jest silnie uzależniona od cykli rocznych opadów. Gęstość osobnicza jest niska w populacjach północnych i znacznie wyższa w południowych.
Ctenomys dorbignyi jest prześladowany jako szkodnik rolny, ze względu na wyjadanie upraw warzywnych oraz iż jego nory mogą szkodzić zwierzętom hodowlanym.
Nie ma dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko piaskowy - ( Ctenomys emilianus ) - Thomas i St, Leger, 1926 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( Neuquen Prov. ).

Zamieszkuje piaszczyste gleby i piaskowe wydmy na wysokości 800 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wielkość holotypu to 211 mm, ogon długości 91 mm, długość tylnej stopy to 39 mm.
Kolor głowy i grzbietu jednolicie płowy z połyskiem, bez czernienia. Boki i brzuch, w tym broda i gardło, białawe, rozciągającym się dalej po bokach i na biodrach i udach bardziej niż u innych gatunków, a tym samym kontrastującym z brązowym kolorem zadu.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako bliski zagrożenia, ze względu iż jego dystrybucja obejmuje kilka małych, bardzo odległych od siebie subpopulacji w stosunkowo niewielkim zakresie, ograniczonych do otoczenia wydm. Rosnące zagrożenia powodują spadek liczby osobników, ale obecnie nie są one w stopniu niezbędnym do zakwalifikowania się do grupy wrażliwej na podstawie kryterium A.
Występuje w bardzo niewielu miejscowościach i jest rzadko spotykanym gatunkiem ( Bidau i Ojeda ). Znanych jest tylko kilka populacji tego gatunku.
Zamieszkuje parapatycznie z niewielkim i bardziej ciemno zabarwionym gatunkiem ( prawdopodobnie Ctenomys haigi ) w sąsiedztwie typowej lokalizacji Chos Malal ( Thomas i St.Leger 1926b, Pearson 1982 ).
Jest rejestrowany z El Tromen Provincial Park.
Gatunek jest wymieniony jako wrażliwy na argentyńskiej czerwonej liście ( Ojeda i Diaz 2000 ).

W niewoli - brak danych.

Ctenomys erikacuellarae - Gardner, Salazar Bravo & Cook, 2014 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.

Wystepuje w Ameryce Południowej - środkowo-południowa Boliwia ( w pasmach górskich Cordillera Oriental w Chuquisaca Dpt i Santa Cruz Dpt ).

Zamieszkuje górskie doliny na wysokości 810 - 1800 m n.p.m.

Ctenomys erikacuellarae - okaz muzealny holotyp ( MSB63391 )

Gatunek słabo poznany ze względu na nie dawne opisanie.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo iż ma długość 287 mm i miękkie futerko koloru brązowego i ochrowo-pomarańczowego.

Nie opisano żadnych podgatunków.

widoki czaszki i żuchwy holotypu ( MSB63391 ) Ctenomys erikacuellarae

A) widok grzbietowy czaszki, B) widok brzuszny czaszki, C) widok grzbietowej żuchwy, D) widok brzuszny żuchwy, E) widok en face czaszki pokazującej ciemno pomarańczowy kolor górnych siekaczy, F) widok boczny czaszki strony lewej , G) lewy boczny widok żuchwy.

Gatunek nie sklasyfikowany ze względu na nie dawne opisanie. Prawdopodobnie zostanie uznany za zagrożony lub wrażliwy z powodu niepewności co do rozmieszczenia gatunku i potencjalnych zagrożeń.
Został nazwany na cześć Eriki Cuéllar, biologa konserwatorskiego z Boliwii.
Mimo, że gatunek ma wspólnych ewolucyjnych przodków, grzbiety, stworzone przez tę samą gwałtowną geologiczną presję, która wspięła Andy, ustanawiają geograficzną izolację, która sprzyja rozwojowi odrębnych gatunków w różnych dolinach.
Potrzebne są dalsze badania stanu i trendów populacji, jej gęstości osobniczej, ekologii, historii naturalnej, siedliska, potencjalnych zagrożeń.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko sławny ( Ctenomys famosus ) - Thomas, 1920 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys fulvus famosus.
Uwagi : Contreras i in. ( 1977 ) uważał, że jest to tymczasowo odrębna forma - uznany jako podgatunek fulvus przez Cabrera ( 1961 ) i Woods ( 1993 ), ale uważany tymczasowo za odrębny przez Contreras et al. ( 1977 ) a Galliari i in. ( 1996 ) uznał go za odrębny gatunek.

Występuje w Ameryce Południowej - środkowo-zachodnia Argentyna ( La Rioja Prov. ).

Zamieszkuje siedliska trawiaste i skaliste do wysokości 3800 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

typowe siedlisko tukotuka sławnego ( Ctenomys famosus ) w prowincji La Rioja ( Argentyna )

Gatunek uznawany jako niepełne dane z powodu utrzymującej się niepewności co do rozmieszczenia, zagrożeń i środków ochronnych. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia.
Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Thomas ( 1920g ) uważał Ctenomys famosus za morfologicznie identyczny z sąsiadującym geograficznie Ctenomys coludo, którego wymienił wcześniej w tym samym roku, różniącym się od tego ostatniego przede wszystkim stosunkowo krótszym ogonem i mniejszymi łukami jarzmowymi. Rok później Thomas ( 1921g ) zasugerował, że famosus jest tylko podgatunkiem coludo. Cabrera ( 1961 ) traktował famosus jako podgatunek Ctenomys fulvus.
Ctenomys famosus jest gatunkiem monotypowym znanym jedynie z typowej lokalizacji Sierra Famatina, północny zachód, prowincja Rioja ( Woods i Kilpatrick, 2005 ) ( Bidau, Ojeda i Lessa pers. comm. ).
Nie ma dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Brak jakichkolwiek dostępnych informacji o środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko skryty ( Ctenomys fochi ) - Thomas, 1919 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys mendocinus fochi.
Uwagi : Uważany za odrębny dla większości autorów. Zawarty w mendocinus przez Cabrera ( 1961 ) i Woods ( 1993 ), ale Galliari et al. ( 1996 ) wskazał, że żaden z nich nie uzasadnia swojej synonimii.

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( Catamarca Prov ).

Siedlisko tego gatunku jest nie znane.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Mały gatunek o zewnętrznych wymiarach holotypu ( młody dorosły samiec ), długość ciała i głowy 52 mm, długość ogona 76 mm i długość tylnej stopy 30 mm.
Ogólny kolor ciała ma brązowo konsystencję z włosami na brzuchu o jaśniejszym odcieniu.
Kufa i korona głowy prawie czarne.
Czaszka podobna do Ctenomys bergi, ale z łukami jarzmowymi równomiernie nadmuchanymi i linią łączącą kąt przednio-boczny z nozdrzami wyraźnie wypukłymi do przodu.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako niepełne dane z powodu utrzymującej się niepewności co do rozmieszczenia gatunku, zagrożeń i środków ochrony. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia.
Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości. Znany jedynie z typowej lokalizacji, południowo-zachodnia prowincja Catamarca ( Woods i Kilpatrick, 2005 ) (Ojeda pers. comm.).
Gatunek został nazwany po I wojnie światowej na cześć francuskiego dowódcy i teoretyka wojskowego Ferdinanda Focha.
Nie ma dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko tajemniczy ( Ctenomys fodax ) - Thomas, 1910 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys talarum fodax - Ctenomys magellanicus fodax.
Uwagi : Wymieniony jako odrębny gatunek dla niektórych taksonomii, ale synonim Ctenomys magellanicus osgoodi dla niektórych taksonomii. Zawarty w magellanicus przez Osgood ( 1943 ). Kariotyp ma 2n = 28 i FN = 42 ( Reig i wsp. 1992 ). Reig i in. ( 1992 ) zasugerowali, że okaz z tym kariotypem opisany przez Gallardo ( 1991 ) jako Ctenomys Sp. ( aff. colburni ) z Chile Chico na zachodnim brzegu jeziora General Carrera ( 46 ° 32'S, 71 ° 45'W ) to faktycznie fodax ( Woods i Kilpatrick 2005 ).

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( Patagonia, Lago Blanco, Buenos Aires Province, Rio Salado ).

Zamieszkuje suche obszary trawiaste.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Długość głowy i ciała 260 mm, długość ogonka 98 mm, długość tylnej stopy 40,4 mm - na podstawie holotypu ( dorosły samiec ).
Futro miękkie o kolorze grzbietu cynamonowym.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako niepełne dane z powodu utrzymującej się niepewności co do rozmieszczenia gatunku, zagrożeń i środków ochrony. Podejrzewa się, że gatunek ten jest zagrożony, jednak nadal niewiele jest informacji na temat jego zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. W związku z tym nie można ocenić gatunku pod kątem kryteriów zagrożenia.
Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości. Gatunek znany jest tylko z lokalizacji typu Lago Blanco ( 46o S, 71o W ), Chubut, południowa Argentyna ( Woods i Kilpatrick, 2005 ).
Brak jest dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko patagoński ( Ctenomys haigi ) - Thomas, 1917 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys mendocinus haigi.
Uwagi : Łączono go z mendocinus, ale Pearson ( 1984 ref : 231 ) opisał go do rangi gatunku opartego na jego unikalnym kariotypie.

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( Neuquén, Chubut i Rio Negro Prov. w ekoregionach Monte de Llanuras i Mesetas ).

Zamieszkuje suche, stepowe użytki zielone, które w nieregularnych odstępach czasu stają się podmokłymi łąkami zwanymi mallinami ( bagna ) oraz w umiarkowanych lasach deszczowych Monte i Valdivian.

tukotuko patagoński ( Ctenomys haigi ) - osobnik przy norze w Punta Norte Nature Reserve

Aktywny w ciągu całego roku zarówno w dzień jak i w nocy. Okresy aktywności są przeplatane okresami odpoczynku.
Żyje samotnie. Większość swojej aktywności spędza pod powierzchnią gruntu. Na powierzchnię wychodzi na krótkie okresy czasu.
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakresy osobnicze nie są znane. Możliwym jest iż zakres rewiru samca pokrywa się z zakresami kilku samic.
Kopie nory w odpowiednim wilgotnym gruncie. Struktura systemu nory jest złożona z połączonych ze sobą tuneli, czasami otwartego wejścia, wielu komór i zwrotów, ślepych i bocznych, różnych nachyleń, skrzyżowań w kształcie litery T, bifurkacji i dwóch różnych poziomów. Specjalna izolowana komora jest używana jako latryna, a inna służy jako gniazdo. Wejście do nory jest otwarte tylko wtedy, gdy gryzoń wyjmuje piasek lub karmi. Średnio głębokość tuneli wynosi 35 cm ( najgłębiej kopie na głębokość 55 cm, a najbardziej powierzchownie na 15 cm w pobliżu wejścia ). Średnia długość nory wynosi od 190 do 500 cm. Tunele mają różne wysokości i szerokości od 9,5 - 12 cm do 8 - 18 cm. Wejście jest nachylone ~ 28 °. Centralna część systemu nory ma bardziej strome zbocze o nachyleniu ~ 38 °.
Jego pazury i zęby są wyspecjalizowane do kopania.
Długość głowy i tułowia wynosi od 155 do 165 mm, a ogon ma około 70 mm długości. Średnia waga wynosi 164 g.
Jego futro jest miękkie i jedwabiste, o kolorze szaro-brązowym.
Nie odchodzi zbyt daleko od swojej nory i nie tworzy rozległych systemów tuneli i nor.
Do komunikacji używa sygnałów chemicznych, węchu, słuchu, dotyku, postawy ciała i wzroku. Tworzy krótką wokalizę "tuk-tuk" powtarzaną co sekundę aż 30 razy z rzędu. Wokaliza występuje zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia.
Typowy roślinożerca. W skład jego diety wchodzą trawy, ich nasiona i korzonki. Nie które populacje według badaczy ograniczają się głównie do jednego gatunku Poa pratensis, diety innych są zdominowane przez Stipa speciosa.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku.
Wielkość miotu wynosi od 2 do 4 młodych.
Długość życia prawdopodobnie 12 do 24 miesięcy.

widok brzuszny czaszki bez jednego siekacza Ctenomys haigi

Opisane podgatunki :
- Ctenomys haigi haigi - Thomas, 1918 - Argentyna ( zachodni Chubut )
- Ctenomys haigi lentulus - Thomas, 1919 - Argentyna ( górny bieg Rio Negro, Rio Negro Prov. )

Gatunek uznawany jako najmniejszej troski ze względu na jego szeroką dystrybucję, przypuszczalnie dużą populację, a ponieważ jest małe prawdopodobieństwo, by populacja spadła w tempie zbliżonym do wymaganego aby zakwalifikować go do umieszczenia w zagrożonej kategorii.
Dwie mniejsze populacje zostały dodane do dystrybucji przez Lessę ( pers. comm.).
Ten gatunek jest monotypiczny ( Bidau 2015 ).
Nie ma dostępnych informacji na temat wielkości populacji i obecnego stanu tego gatunku.
Diety niektórych osobników w populacji badanej Ctenomys haigi składały się głównie z Poa pratensis, diety innych osobników były zdominowane przez trawę Stipa speciosa ( E. A. Lacey i M. Manacorda, w dosłownym przywołaniu z Lacey i Wieczorek 2003 ).
Brak znanych zagrożeń dla tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Rejestrowany w Punta Norte Nature Reserve.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko eremicki ( Ctenomys johannis ) - Thomas, 1921 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys fulvus johannis - Ctenomys coludo johannis.
Uwagi : Contreras i in. ( 1977 ) uważał, że jest to tymczasowo odrębna forma - Pierwotnie opisywany jako podgatunek coludo przez Thomasa ( 1921 ), ale Cabrera ( 1961 ) i Woods ( 1993 ) obejmował coludo i johannis w fulvus. Contreras i in. ( 1977 ) uważali te formy za tymczasowo odrębne, a Nowak ( 1999 ) i Galliari et al. ( 1996 ) uznał johannis za odrębny gatunek.

Występuje w Ameryce Południowej - środkowo-zachodnia Argentyna ( San Juan Prov. ).

Zamieszkuje obszary trawiaste na wysokości 600 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Znany jest jedynie z typowej lokalizacji.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako niepełne dane, ze względu na utrzymującą się niepewność co do rozmieszczenia gatunku, potencjalnych zagrożeń i środków ochronnych. Prawdopodobnie gatunek jest zagrożony, ale nadal jest brak dostępnych informacji na temat zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. Trudno jednoznacznie ocenić gatunek pod kątem kryteriów zagrożenia. Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status tego gatunku w przyszłości.
Gatunek znany jest jedynie z pojedynczego okazu i typowej lokalizacji ( Barquez et al., 2006 ).
Nie ma dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko dyskretny ( Ctenomys juris ) - Thomas, 1920 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae. Synonim Ctenomys mendocinus juris.
Uwagi : Wymieniany jako różny gatunek dla niektórych autorów.

Występuje w Ameryce Południowej - Argentyna ( południowo-wschodnia Jujuy Prov. ).

Zamieszkuje obszary trawiaste na wysokości 500 m n.p.m.

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.

Nie opisano żadnych podgatunków.

Gatunek uznawany jako niepełne dane ze względu na utrzymującą się niepewność co do rozmieszczenia gatunku, potencjalnych zagrożeń i środków ochrony. Wydaje się, iż gatunek jest zagrożony, ale nadal niewiele jest dostępnych informacji na temat zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. Trudno jednoznacznie ocenić gatunek pod kątem kryteriów zagrożenia. Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Znany jedynie z typowej lokalizacji na wysokości 500 m n.p.m. ( Barquez et al., 2006 ).
Liczba diploidalna Ctenomys juris wynosi 2n = 26 ( Bidau, nie publ. dane ).
Brak jest dostępnych informacji na temat liczebności populacji tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji na temat ekologii i wymagań siedliskowych tego gatunku.
Brak jest dostępnych informacji na temat zagrożeń dla tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.

Tukotuko murawowy ( Ctenomys knighti ) - Thomas, 1919 - gryzoń z rodziny Ctenomyidae.
Uwagi : Cabrera ( 1961 ) uważał, że viperinus jest synonimem knighti.

Występuje w Ameryce Południowej - zachodnia Argentyna ( od gór w prowincji La Rioja i Tucuman na północ do prowincji Salta ).

Zamieszkuje górskie obszary trawiaste od 770 do powyżej 2000 m n.p.m.

rycina - tukotuko murawowy ( Ctenomys knighti )

Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Holotyp dorosły samiec - długość głowy i tułowia 203 mm, długość ogona 82 mm, długość tylnej stopy 36 mm.
Kolor grzbietu ciemnobrązowy.

Opisane podgatunki :
- Ctenomys knighti knighti - Thomas, 1926 - Argentyna ( Catamarca Prov. ) - Cynomys viperinus jest odrębny

Gatunek uznawany jako niepełne dane ze względu na utrzymującą się niepewność co do rozmieszczenia gatunku, potencjalnych zagrożeń i środków ochrony. Wydaje się, iż gatunek jest zagrożony, ale nadal niewiele jest dostępnych informacji na temat zasięgu, statusu i wymagań ekologicznych. Trudno jednoznacznie ocenić gatunek pod kątem kryteriów zagrożenia. Dalsze informacje taksonomiczne mogą zmienić status gatunku w przyszłości.
Znany tylko z typowej lokalizacji Otro Cerro.
Nie ma dostępnych informacji na temat stanu populacji tego gatunku.
Utrata siedlisk na skutek ekspansji rolniczej, w postaci plantacji ziemniaka, stanowi zagrożenie dla tego gatunku.
Nie ma dostępnych informacji o jakichkolwiek środkach ochronnych podejmowanych w celu ochrony tego gatunku.
Rejestrowany z Parque Campo de los Alisos.
Konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia prawdziwego stanu tego gatunku.

W niewoli - brak danych.