Hokikudo mały ( Oxymycterus hiska ) - Hinojosa, Anderson, Patton, 1987 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini.
Występuje w Ameryce Południowej ( wschodnie stoki Andów w Peru i północno-południowo wschodniej Boliwii - Departament La Paz i Cochabamba ).
Zamieszkuje wyżynne i górskie wilgotne pierwotne lasy oraz las wtórny od 610 - 3500 m n.p.m. Prawdopodobnie również tereny upraw rolnych ale to wymaga weryfikacji.
Aktywny w ciągu całego roku i całej doby. Szczyt aktywności jednak głównie od zmierzchu do świtu.
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach rodzinnych ( samica z młodymi ).
Prawdopodobnie jest terytorialny ale zakresy osobnicze nie są poznane.
Na kryjówki wybiera opuszczone nory innych gatunków, zagłębienia wśród korzeni drzew, powalone drzewa, gęste zarośla czy wśród rumowisk skalnych.
Kopie też własne nory za pomocą długich pazurów.
W czasie nocnych poszukiwań pokarmu porusza się prawdopodobnie systemem szlaków komunikacyjnych, prowadzących do miejsc żerowania.
Do komunikacji używa sygnałow chemicznych, węchu, słuchu, wzroku, dotyku i postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, agresji lub zalotów.
Odżywia się różnego rodzaju bezkręgowcami i ich larwami. Często rozkopuje różnego rodzaju owadzie gniazda.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie wiosennym ( październik - listopad ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny, jednak nie jest wykluczona monogamia.
Samica buduje gniazdo z suchej roślinności w kryjówce. Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi średnio 2 - 5 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy.
Odstawienie następuje po około 2 - 3 tygodniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Dojrzałość płciową uzyskuje po około 3 miesiącach od narodzin.
Długość życia nie jest znana ale prawdopodobnie około 18 miesięcy.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji, pewien stopień tolerancji na modyfikację siedlisk oraz występowanie w obszarach chronionych. Jest małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach w chwili obecnej.
Uważa się, iż jest stosunkowo rzadki w Peru ale bardziej powszechny w Boliwii.
W chwili obecnej brak widocznych zagrożeń dla gatunku jako całości.
Wydaje się, iż potrafi się dostosować do zaburzonych siedlisk oraz toleruje pewien stopień ich modyfikacji.
Jego obecność jest potwierdzona z co najmniej trzech obszarów chronionych.
W niewoli - brak danych.
Oxymycterus hispidus - Pictet, 1843 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Mus hispidulus - Oxymycterus dasytrichus hispidus.
Uwaga : dawniej zawierał Oxymycterus quaestor, który jest samodzielnym gatunkiem.
Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-wschodnia Brazylia - Bahia i północno-wschodnia Argentyna - prowincja Misiones ).
Zamieszkuje wilgotne lasy regionu Mata Atlantica.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Przypuszcza się, iż jest to nocny gatunek, prowadzący naziemny tryb życia i odżywiający się bezkręgowcami.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji oraz występowanie w wielu obszarach chronionych. Istnieje w chwili obecnej małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Brak danych na temat wielkości populacji i jej trendów.
Nie wiele wiadomo o zagrożeniach dla tego gatunku ale siedliska przyrodnicze w jego zakresie zostały poważnie zmienione. Przypuszcza się, iż gatunek zdołał się przystosować.
Stwierdzono występowanie w kilku obszarach chronionych.
Potrzebne są aktualne badania dotyczące stanu i trendów populacji, jej obfitości, siedlisk, biologii, ekologii oraz ewentualnych zagrożeń.
W niewoli - brak danych.
Hokikudo keczua ( Oxymycterus hucucha ) - Hinojosa, Anderson, Patton, 1987 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini.
Występuje w Ameryce Południowej ( centralna Boliwia - Departament Cochabamba, zachodnia Comarapa ).
Zamieszkuje wilgotny mglisty las na wysokości 2800 n.p.m. Obecnie jego siedlisko jest mocno zaburzone i pofragmentowane.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Wiadomo jedynie, że prowadzi naziemny i nocny tryb życia oraz odżywia się owadami i innymi bezkręgowcami wykopywanymi za pomocą długich pazurów.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony w kategorii B1ab( i,ii,iii ) ze względu na zasięg występowania, który jest prawdopodobnie mniejszy niż 5000 km2, cała populacja znajduje się w mniej niż pięciu miejscach. Postępujący spadek populacji powodowany jest przez utratę zakresu jak i jakości siedliska.
Należałoby go ponownie ocenić w oparciu o nowe aktualne informacje, zawierające dane dotyczące zasięgu występowania oraz zajęcia zmodyfikowanego siedliska.
Gatunek znany jest tylko z kilku osobników z jednego miejsca ( Boliwia - Departament Cochabamba, 28 km drogi w zachodniej Comarapa na wysokości 2800 m n.p.m. 17 ° +51'S, 64 ° 40'W ( Hinojosa et al., 1987 ).
Uważa się, iż ma bardzo ograniczony zasięg.
Główne zagrożenie stanowi wycinanie lasu pod pastwiska dla bydła.
Inne zagrożenie stanowi budowa dróg oraz osiedli ludzkich wzdłuż tych dróg powodująca dalszą fragmentację siedliska.
Gatunek nie występuje w żadnym chronionym obszarze.
Istnieje pilna potrzeba utworzenia obszaru chronionego w Comarapa.
Potrzebne są dalsze badania w celu znalezienia dodatkowych populacji tego gatunku.
W niewoli - brak danych.
Hokikudo inka ( Oxymycterus inca ) - Thomas, 1900 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini.
Występuje w Ameryce Południowej ( środkowo-południowe Peru i północna Boliwia - Departament Cochabamba i Santa Cruz ).
Zamieszkuje Cerrado, tropikalny pierwotny las, las Yungas, wyżynny i górski las, las wtórny, obszary upraw rolnych, obszary zaburzone.
Od 400 - 2500 m n.p.m w Boliwii i 500 - 1900 m n.p.m. w Peru.
Aktywny w ciągu całego roku, głównie od zmierzchu do świtu.
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach rodzinnych.
Brak danych czy jest terytorialny i o wielkości rewirów osobniczych.
Na kryjówki wykorzystuje różnego rodzaju zagłębienia wśród korzeni drzew, gęste zarośla, opuszczone nory innych gatunków lub wykopane własne nory.
Prawdopodobnie korzysta z systemu szlaków komunikacyjnych.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, wzroku, dotyku, słuchu, postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się głównie bezkręgowcami i ich larwami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie wiosennym ( październik - listopad ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny, jednak nie jest wykluczona monogamia.
Samica buduje gniazdo z suchej roślinności w kryjówce. Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi średnio 2 - 5 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy.
Odstawienie następuje po około 2 - 3 tygodniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Opisane podgatunki :
- Oxymycterus inca doris - Thomas, 1916 - południowa Boliwia ( dolina Rio Mamore ) - synonim Oxymycterus doris - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii
- Oxymycterus inca iris - Thomas, 1916 - środkowa Boliwia ( rzeka Mapiri, dolina rzeki Beni ) - synonim Oxymycterus iris - traktowany jako samodzielny gatunek w innej taksonomii
- Oxymycterus inca juliacae - J.A, Allen, 1900 - Boliwia ( Cochabamba, Charuplaya ) - synonim Oxymycterus juliacae - na liście różnych gatunków dla niektórych autorów - ujęty za odrębny od Oxymycterus inca przez J. Oliveira, 1998 - ale synonim Oxymycterus inca w większości taksonomii
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroką dystrybucję, tolerancję na szeroki zakres siedlisk i prawdopodobieństwo dużych populacji.
Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Granice podziału między Oxymycterus inca a Oxymycterus amazonicus muszą zostać zweryfikowane ( B. Patterson pers. Comm. ). Zabieg ten obejmuje Oxymycterus inca juliacae, który może być odrębnym gatunkiem ( H. Zeballos i B. Patterson pers. Comm. ).
Obecny trend populacji określa się na stabilny. Zebrane osobniki - samice zawierały 2 - 5 zarodków w każdej.
Brak jest wyraźnych zagrożeń w chwili obecnej.
Gatunek nie jest objęty żadnymi działaniami ochronnymi.
Rejestrowany z kilku obszarów chronionych.
Potrzebne są dalsze badania dotyczące podziału między Oxymycterus inca i Oxymycterus amazonicus oraz statusu taksonomicznego Oxymecterus inca juliacae.
W niewoli - brak danych.
Oxymycterus josei - Hoffmann & Lessa & Smith, 2002 - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Oxymycterus rufus josei.
Występuje w Ameryce Południowej ( południowy Urugwaj, na południe od Rio Negro, Department of Soriano, Colonia, San Jose, Canelones, Maldonado ).
Zamieszkuje obszary podmokłe, wilgotne łąki, obszary piaszczyste.
Gatunek słabo poznany.
Nie wiele wiadomo na temat biologii, ekologii i sposobu życia tego gatunku.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za zagrożony w kategorii B1ab( iii ) ze względu, że zasięg występowania jest mniejszy niż 5 000 km2, cała populacja jest znana z mniej niż pięciu miejsc oraz występujący tam spadek w zakresie i jakości siedliska.
Główne zagrożenie stanowi degradacja i niszczenie siedlisk związana z rozwojem turystyki i urbanizacją.
Obecnie istnieje nie wiele stanowisk populacji tego gatunku.
Gatunek nie występuje w żadnym obszarze chronionym.
Obecnie w Urugwaju powstaje krajowy system obszarów chronionych ( G. D'Elia. pers. comm ).
W chwili obecnej gatunek powinien zostać objęty działaniami ochronnymi, obejmującymi ochronę jego nie zdewastowanych siedlisk.
W niewoli - brak danych.
Hokikudo długonosy ( Oxymycterus nasutus ) - ( Waterhouse, 1837 ) - gryzoń z nadrodziny Muroidea, z rodziny chomikowatych ( Cricetidae ), z podrodziny Sigmodontinae, z plemienia Akodontini. Synonim Oxymycterus rufus nasutus - Mus nasutus.
Występuje w Ameryce Południowej ( południowo-wschodnia Brazylia - Rio Grande do Sul i Sao Paulo, Urugwaj - Maldonado ).
Zamieszkuje obszary podmokłe, przybrzeżne łachy, brzegi strumieni, łąki i pastwiska na wysokości powyżej 400 - 500 m n.p.m.
hokikudo długonosy ( Oxymycterus nasutus )
Aktywny w ciągu całego roku, szczyt aktywności głównie od zmierzchu do świtu.
Żyje samotnie, w parach lub niewielkich grupach rodzinnych.
Brak danych czy jest terytorialny i jakie są wielkości rewirów osobniczych.
Na kryjówki wybiera naturalne zagłębienia, opuszczone nory innych gatunków, gęste zarośla, kępy wysokiej trawy, zagłębienia wśród korzeni drzew oraz kopie własne nory.
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego.
Prawdopodobnie wykorzystuje systemy szlaków komunikacyjnych do miejsc żerowania.
Do komunikacji używa sygnałów zapachowych, węchu, wzroku, dotyku, słuchu, postawy ciała. Brak danych czy używa wokalizy w momentach zagrożenia, agresji czy zalotów.
Odżywia się głównie bezkręgowcami i ich larwami.
Sezon rozrodczy w ciągu całego roku ale najczęściej w okresie wiosennym ( październik - listopad ). System krycia prawdopodobnie poligamiczny, jednak nie jest wykluczona monogamia.
Samica buduje gniazdo z suchej roślinności w kryjówce. Ciąża trwa 20 - 22 dni. Samica rodzi średnio 2 - 5 młodych w miocie. 2 - 3 mioty w sezonie.
Młode rodzą się gołe, ślepe i bezradne. Po około 10 dniach otwierają oczy.
Odstawienie następuje po około 2 - 3 tygodniach od narodzin.
Samiec nie uczestniczy w opiece nad młodymi.
Nie opisano żadnych podgatunków.
Gatunek uznawany za nie zagrożony ze względu na szeroka dystrybucję, prawdopodobieństwo dużych populacji i występowanie w wielu obszarach chronionych. Istnieje małe prawdopodobieństwo szybkiego spadku aby kwalifikować gatunek w bardziej zagrożonych kategoriach.
Uważa się iż populacje są lokalnie obfite.
Brak jest widocznych zagrożeń w chwili obecnej.
Dwa występujące w Urugwaju gatunki : Oxymycterus nasutus i Oxymycterus josei są szczególnym przypadkiem w ramach rodzaju. Są one sympatryczne, genetycznie różne, ale morfologicznie bardzo podobne. Wyniki wykluczają fałdy stomatologiczne, ale potwierdzają znaki diagnostyczne, takie jak szerokość płyty jarzmowej u Oxymycterus josei. Obecny stan genetyczny, morfologiczny płci i wiedzy geograficznej w regionie sugeruje, że istnieją kwestie historyczne, które pozostają do rozwiązania.
Rejestrowany z Parku Narodowego Aparados da Serra i Parku Narodowego Serra Geral. Jest prawdopodobnie obecny również w innych obszarach chronionych.
W niewoli - brak danych.
Opracowano na podstawie :
animaldiversity, arkive, iucn, planet-mammiferes, waza, wikipedia i wiedzy własnej.
Ryciny i zdjęcia zamieszczono w celach dydaktycznych, informacyjnych i szkoleniowych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz